Η μαία μου, ο φύλακας άγγελος μου!

H ιστορία της Άννας

Η μαία μου, ο φύλακας άγγελος μου, ο άνθρωπος που με τον τρόπο της με έκανε να απολαύσω το μεγαλείο της γέννας στο έπακρο….

Είμαι η Άννα είμαι 32 χρονών και είμαι από την Νάουσα. Γέννησα πριν 15 μήνες ένα υγιέστατο μικρό μικρό αγγελουδάκι την Βαγγελίτσα…..

Αποφάσισα λοιπόν να γράψω και εγώ την δική μου ιστορία τοκετού και μέσα από εδώ να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου την μαία μου την Δέσποινα, που ήταν δίπλα μου σε όλη την διάρκεια των 9 μηνών και επί 16 ώρες που κράτησε ο τοκετός μου ξάγρυπνος φρουρός!!!

Η ιστορία μου  ξεκίνησε όταν επιστρέψαμε από το γαμήλιο ταξίδι μας (να σημειώσω εδώ ότι με τον άντρα μου είμαστε μαζί από την 2α γυμνασίου, 18 ολόκληρα χρόνια).

Παντρευτήκαμε 4 Οκτωβρίου του 2009 και κατευθείαν φύγαμε για το ταξιδάκι μας με προορισμό το DUBAI. Όταν επιστρέφαμε που να ξέραμε ότι εκτός από τις αξέχαστες εμπειρίες του ταξιδιού και τις αποσκευές μας είχαμε μαζί μας και έναν ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ χα χα χα…. ναι ναι πολύ καλά καταλάβατε είχα μείνει έγκυος, τόσο απλά και τόσο εύκολα και γρήγορα με την 1η φορά που ήρθα σε επαφή ελεύθερα μέσα στα 18 χρόνια (είμαι από τις τυχερές γυναίκες μπορώ να πω).

Είχα σχετικά μια εύκολη εγκυμοσύνη μόνο με κάτι αναγούλες και λίγες ζαλάδες. Τίποτα δηλαδή. Είχα ΠΗΤ 4/7/10.

Εκείνο τον καιρό γνώρισα και την μαία μου και είχαμε πολύ συχνή επαφή, με παρακολουθούσε εντατικά και παράλληλα μου μάθαινε και πολλά πράγματα, μέχρι και μαθήματα ανώδυνου τοκετού κάναμε… αλλά πάνω από όλα με έκανε να αισθάνομαι σίγουρη και ασφαλής και να το απολαμβάνω…(την εμπιστευόμουν σε κάθε τι που με έλεγε, παιδια, οι γνώσεις της και οι ικανότητες της είναι πέρα από κάθε φαντασία).

Είχαμε αποφασίσει αν όλα πήγαιναν  κατ’ ευχή  να γεννήσω φυσιολογικά και ΧΩΡΙΣ επισκληρίδιο.

Έτσι μια Κυριακή βράδυ και ενώ ήμασταν στο μπαλκόνι του σπιτιού μεγάλη παρέα και παίζαμε μπιριμπα αισθάνθηκα μυστήρια και έτρεξα τουαλέτα, δεν πρόλαβα όμως και κατούρησα πάνω μου, κατάλαβα αμέσως πως ήρθε η ώρα και πως η μικρή μου είχε άλλα σχέδια για μας, αφού βιαζόταν να έρθει κοντά μας μιας και μόλις είχα πάρει 3-4 μέρες από το μήνα μου…  κάνω ένα γρήγορο ντουζ και βγαίνω έξω που έπαιζαν μπιριμπα και τους λέω ΓΕΝΝΑΜΕ …

Παίρνω τηλέφωνο την μαία μου, παίρνω και το γιατρό μου παίρνω και τις βαλίτσες μου που ήταν έτοιμες από τον 7ο μήνα και σε 15 λεπτά ήμασταν στο Νοσοκομείο…

Ο γιατρός και η Δέσποινα ήρθαν σε λίγο και ξεκίνησαν τα γνωστά ξύρισμα, κλύσμα ορός, καρδιοτοκογραφος,.. χέρι κ.τ.λ.π. Με εξετάζουν και βλέπουν ότι ενώ είχαν σπάσει τα νερά δεν είχα πόνο καθόλου και διαστολή 2..

Μου λένε ότι έχουμε μέλλον ακόμα… ίσως και ένα 12ωρο

«12 ώρες;;» σκέφτηκα προ στιγμήν  αλλά μετά δεν με ένοιαζε, ήμουν σίγουρη, είχα εμπιστοσύνη ότι είμαι σε καλά χέρια και το μόνο που ήθελα ήταν να είναι καλά η μικρή μου και να μην κινδυνεύει.

Όλο το βράδυ την βγάλαμε στο δωμάτιο η Δέσποινα, εγώ και ο άντρας μου, με εμένα να κάνω ακροβατικά… ναι καλά διαβάσατε, ΤΩΡΑ σήκωσε τα ποδιά ΤΩΡΑ περπατά στις μύτες ΤΩΡΑ στις φτέρνες  ΤΩΡΑ πάνε κάνε βαθύ κάθισμα στην τουαλέτα και το καλύτερο…. τον άντρα μου να μας φωτογραφίζει και να το απολαμβάνει.

Εγώ παρόλα αυτά πόνους μηδέν και διαστολή με το ζόρι 4.

Τελικά ξημέρωσε και ήρθε ο γιατρός μου και αποφασίσαμε να κάνουμε τεχνητούς πόνους και να προχωρήσει η διαδικασία.

Πήγαμε λοιπόν στην αίθουσα τοκετού κατά τις 12 το μεσημέρι μετά από 14 ώρες που είχαν σπάσει τα νερά και κάπου κατά τις 13.00 το μεσημέρι τους σαν να αρχίζω να πονάω… Με εξετάζουν λένε «10!» και για ποτέ φώναξαν τον γιατρό για ποτέ η καρεκλά έγινε κρεβάτι τοκετού χαμπάρι δεν πήρα.

Η Δέσποινα στο προσκέφαλο μου να με δίνει οδηγίες και ο γιατρός έτοιμος να αρπάξει την μικρή μου που θα ερχόταν σε λίγη ώρα.

Έρχεται το πρώτο σφίξιμο τζίφος…. έρχεται το δεύτερο τίποτα…

Ο γιατρός μου ένας υπέροχος άνθρωπος, σκέτη ψυχούλα μου έλεγε «Έλα πουλάκι μου, σφίξου, βλέπω το κεφαλάκι της, σφίξου να την αρπάξω από τα μαλλιά έχει και πολλά μαλλάκια!» και ξαφνικά με πιάνει ένας δυνατός πόνος και εκεί που πάω να σφιχτώ ανεβαίνει η Δέσποινα με το γόνατο πάνω την κοιλιά σπρώχνει και τσουπ ακούω το κλάμα της και βλέπω ένα μικρό μικρό μικρό πλασματάκι και λέω μέσα στην συγκίνηση μου…

«ΑΑΑ …. ΩΣΤΕ ΕΣΥ ΕΔΙΝΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ;»

Η ώρα 13:26 το βάρος 2550kg και ύψος 48 cm (16 ώρες προσμονής) 07 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010

«Ήρθε» σκέφτομαι  «ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ…. ΓΙΑ ΜΕΝΑ!»

Την ετοιμάζει η Δέσποινα, την φέρνει αγκαλιά μου, την ακουμπάει στο στήθος μου και το αγγελούδι μου απευθείας θήλασε….

Η καλύτερη στιγμή της ζωής μου.Το καλύτερο συναίσθημα…

ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ… Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑΣ..

Κλείνοντας ήθελα να πω…..

*ΔΕΣΠΟΙΝΑ Δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ στην ζωή μου την στιγμή που με έπιαναν οι δυνατοί πόνοι και εσύ με κρατούσε από το χέρι, σκούπιζες τον ιδρώτα από το μέτωπο μου και με φυσούσες μέσα στο αυτί να παίρνω ρυθμό να κάνω τις αναπνοές μου!!!!!

Σε ευχαριστώ που μπόρεσα όλο αυτό να το απολαύσω….  Και να μην φοβηθώ δευτερόλεπτο…
Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου ο Θεός να σε έχει πάντα καλά και να σε πάντα μα πάντα ευτυχισμένη στην ζωή σου…
Ειλικρινά είσαι ένα υπέροχο Πλάσμα και πάνω από όλα Άνθρωπος…
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com