Ο σύζυγος είναι κολλημένος με την πρώην…

Θα σας γράψω την ιστορία μου, μιας και τελευταία είστε η μοναδική μου παρέα…

Πριν προλάβω να καταλάβω ποιος είναι ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου, έμεινα έγκυος. Για όσους σκεφτούν «Κοπέλα μου, τα προφυλακτικά δεν τα ήξερες;» να τους προλάβω και να πω πως πάντα έπαιρνα προφυλάξεις… Όμως με τον καλό μου και οι δύο λέγαμε πως θέλουμε παιδιά, βεβαια δεν είχαμε αναφερθεί ποτέ στα δικά μας παιδια, μόνο στην γενικότητα… μέχρι που ήξερα πριν το τεστ με μια μέρα καθυστέρησης πως πλέον δεν είμαι μόνη… και από τότε άρχισε το τραγελαφικό γλέντι….

Ο καλός μου λοιπόν έχει ενα κόλλημα με την πρωην, το οποίο δεν μπορεί να ξεπεράσει. Ο ίδιος βεβαια ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει και όταν ανακαλύπτω κλήσεις στο κινητό του με βγάζει τρελή… και πως εγώ φταίω που ψάχνω κινητά λόγω της ανασφάλειας μου. Δεν λεω πως νιώθω περήφανη γι’ αυτη μου την πράξη, όμως σίγουρα μαθαίνω την αλήθεια… Πλεον μόνο στο άκουσμα του ονόματος, ακόμα και όταν αναφερόμαστε σε έντελως άλλο πρόσωπο, βγάζω φλύκταινες, ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και το στομάχι μου δένεται κόμπος. Με δυο λέξεις: χάλια μαύρα!

Σε αυτούς που θα σκεφτούν πάλι πως είμαι υπερβολική, να σας προλάβω, κυρίες μου και να σας πω πως τον πρώτο χρόνο ήμουν σε μία μόνιμη σύγκριση. Επίσης κατα και μετά το διάστημα της εγκυμοσύνης μου με πολλούς καυγαδες για το πρόσωπό της, ακόμα και με την σκέψη να μας… παντρέψει αυτή! Εννοείται και με πολλούς τσακωμούς για το ότι πρέπει να είναι στον γάμο… Το λύσαμε όμως αυτό και πλεον έχουμε ενα κρυφό τηλεφώνημα ανα δύο βδομάδες και κρυβομαστε πίσω απο τα δαχτυλάκια μας εμείς οι ελέφαντες!!!

Έχω κλάψει αμέτρητρες φορές, βλέπω μία σχέση ψευτικη, ρηχή που προσβάλει την συναισθηματική και κανονική νοημοσύνη μου…

Α, για να μην ξεχάσω το κορυφαίο, η απαντησή του για όλο αυτό ήταν πως επειδή ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου και ένιωθε άνετα, μπορούσε να μου πει όλα αυτα… Τώρα αν είμαι στραβή και ανάποδη και ισχυει κάτι τέτοιο και δεν το βλεπω τι να πω… η γκαβομάρα μου μεγάλη… αλλα πως να τον πιστέψω τον κύριο όταν μετα από ενα χρόνο δεν ξέρει από που κατάγομαι, μην μίλησω για γενέθλια και άλλες λεπτομέρειες,  ούτε καν υπάρχουν… Εννοείται πως δεν ξεχνάμε τίποτα της πρώην και πολλές φορές ακόμα και τώρα τον πιάνω να την σκέφτεται… Αφήστε που τον καταπιέζω τον κύριο….

Δράμα κορίτσια, δράμα!!! Τώρα σας γράφω έτσι άνετα γιατί πλέον έχω κουραστεί, βαρεθεί με την όλη κατάσταση, αφήστε που έχουμε και μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας. Κάθε φορά που πάω να πω κάτι που με απασχολεί, θα καταλήξουμε να σφαζόμαστε και εγώ να κλαίω για κανά δυο μέρες ή μαζί μίλαμε και χώρια καταλαβαινόμαστε. Πλέον δεν ξέρω τι να κάνω, τι πρεπει να πω και τι όχι. Αν πρέπει να δεχτώ αυτη την πεζή σχέση και να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα ή να περιμένω μήπως φτιάξουν τα πράγματα.

Εννοείται πως στον περίγυρο εμφανιζω πως τα πράγματα είναι μέλι γάλα και απλά χαιρόμαστε το παιδάκι μας…

Δεν λέω πως φταίει μόνο αυτός και εγω πολλά στραβά έχω και ως ένα σημείο του κάνω την ζωή δύσκολη. Όμως δεν ταιριάζουμε… όπως έλεγε και ο μπαμπάς μου «Αλλα λέει η θεια μου, άλλα ακουν τ’ αυτια μου» Αυτό επικρατεί στις συζητήσεις μας.

Για να μην είμαι άδικη να πω και τα καλά του: ό,τι θέλω τρέχει να μου το φέρει, δεν μου λείπει τίποτα και πολλες φορές είναι καλός και στοργικός. Επίσης έχει κάνει τρομερές βελτιώσεις στην συμπεριφορά του… Έχω μέσα μου ένα αίσθημα αγάπης και μίσους μαζι, το οποίο πολλές φορές δεν αντέχω και θέλω να αρχισω να τρέχω χωρις σταματημό ή να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο…

Έχω σκεφτεί να χωρίσω και να μεγαλώσω μόνη μου το παιδί, εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με τις σκέψεις πως δεν θέλω να στερήσω στο παιδι τον πατέρα του. Δεν έχω καμιά όρεξη να βρω κάποιον άλλον στον αίωνα τον άπαντα και επίσης καμια βοήθεια από τον συγγενικό-φιλικό κύκλο, οπότε αδιέξοδο. Απλά με λυπεί πολύ το γεγονός, γιατί όντας παιδί χωρισμένων γονιών το όνειρο μου πάντα ήταν μια οικογένεια με αγάπη, αλληλεγύη, κατανόηση και σωστό δέσιμο, δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βρέθει γιατί δεν έζησα κάτι παρόμοιο μόνο το ονειρευόμουνα και το ειχα σαν πάραπονο… Έλεγα στον αδερφό μου «Εμείς γιατι δεν μπορούμε να έχουμε μία κανονική οικογένεια;» Τι να μου πει και αυτος ο καημενος, ένα παιδι ήταν τότε ακριβώς στην ίδια θέση με μένα..

Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν αυτές οι οικογένειες και κατα πόσο από αυτές δεν κρύβονται μεσα στην υποκρισία, το μόνο που ξέρω είναι πως ήθελα μία και ίσως κάποια στιγμη να την έχω αλλά με πολύ πόνο και κόμπους στο στομάχι…

Σας έγραψα αυτό το κείμενο γιατί δεν έχω που αλλού να μίλησω, εύχομαι οι αληθινά ευτυχισμένες οικογένειες καθημερινά να γίνονται περισσοτερες!!!

μαμά Σ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!