Κάποτε ήμουν κάπως… αλλιώς!
Έχω γράψει πολλές φορές το ότι ήμουν από εκείνες τις κοπέλες που έλεγαν «Α, εγώ δεν ξέρω αν θέλω να κάνω παιδιά«.
Και είναι αλήθεια. Δεν ήμουν από τις κοπέλες που θα σταματούσαν στο δρόμο για να κάνουν «Ωωωωω!» σε ένα γλυκό μωρό. Δεν είχα ονειρευτεί καν τον εαυτό μου με νυφικό (και ούτε τελικά φόρεσα), πώς να τον ονειρευτώ… μαμά; Εντάξει, μερικές φορές για πλάκα έβαζα ένα μαξιλάρι κάτω από την μπλούζα για να δω πώς θα ήμουν αν ήμουν έγκυος. Και εντάξει, αν με ρωτούσες πόσα παιδιά ήθελα να κάνω και με πετύχαινες σε κέφια, θα σου έλεγα μάλλον δύο (είτε δύο κορίτσια, είτε ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ανάλογα με τη διάθεση). Είχα γυρίσει κάποια στιγμή και ένα βιντεάκι με τίτλο «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;» αλλά και αυτό ήταν μια ανάμεικτη αλήθεια.
Όχι. Δεν με είχα ονειρευτεί μάνα και θα γελούσα μέχρι δακρύων αν μου έλεγες ότι στα 26 μου θα είχα ήδη ένα παιδί (και στα 29 δύο, αν όλα πάνε, βέβαια, καλά). Έλεγα ότι πρώτα θα κάνουν παιδιά όλες μου οι φίλες και μετά εγώ και αν. Τελικά έκανα μόνο εγώ. Προς το παρόν.
Μετά το σχολείο έκανα μια μάλλον τρελή ζωή. Δεν ξέρω πώς γλίτωνε η μαμά μου τα Λεξοτανίλ (εκτός αν έπαιρνε κρυφά και δεν μου το έλεγε). Πραγματικά εύχομαι τα παιδιά μου να βγουν πιο ήρεμα απ΄ ότι ήμουν εγώ. Όχι, δεν ήμουν κωλόπαιδο, απλά δεν είχα συμμαζεμό. Ήμουν όλο στη γύρα. Είχα εκατοντάδες «φίλους» (9 1/2 στους 10 τους συναντώ πια μόνο στο Facebook και αν! Καλά να είστε, ρε παιδιά! Και κάντε παιδιά!), πολλά φλερτ και κάτι… καμμένους έρωτες… Και αν έπιανες να γνωρίσεις εκείνους τους έρωτες, τότε θα καταλάβαινες ότι όντως δεν είχα όνειρα να γίνω μαμά. Άλλες στα 23-24 τους τα βλέπουν ήδη σοβαρά τα πράγματα. Εγώ τα έβλεπα μάλλον τυχοδιωκτικά.
Τριγυρνούσα μέρα νύχτα σαν τη σβούρα. Πίστευα ότι ήμουν «καταραμένη» να ζω πάντα μια τέτοια έντονη ζωή, πάντα με μεγάλο κύκλο και πάντα μόνη στο κέντρο του (λέγεται αλλιώς: η απύθμενη ψωνίστικη βλακεία που σε πιάνει εκεί στη μετεφηβεία και νομίζεις ότι είσαι κάτι πολύ καλό για να είσαι αληθινό, άρα είσαι καταδικασμένος να ζεις ΜΟΝΟΣ γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν σε νιώθει. Ίσως να είσαι και εξωγήινος!).
Δεν πίστευα στην αγάπη, ούτε στον έρωτα. Βρε ερωτευόμουν, δεν λέω, αλλά βαριόμουν πολύ γρήγορα.
Εγώ ήθελα απλά να διασκεδάζω. Απλά να γυρνοβολάω. Να πίνω και να μεθώ (ντρέπομαι που σήμερα το παραδέχομαι, αλλά με χαρά σας λέω ότι το αλκοόλ και εγώ έχουμε κόψει εδώ και χρόνια κάθε σχέση… και αν με διαβάζετε, πιτσιρίκια, πλιιιιζ, κόψτε το και εσείς… Είναι πολύ τζάμπα βλακεία η φάση της μέθης… Και ναι, τώρα ακούγομαι τελείως… ΜΑΜΑ), να βουτάω με τους φίλους μου ξημερώματα στη θάλασσα, να ακούω στο τέρμα τραγούδια για λίγους (σόρρυ γείτονες) και την επόμενη να είμαι πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια για τους πολλούς. Να λιμοκτονώ για να είμαι αδύνατη, να τρέχω σε συναυλίες στην Αθήνα και να χορεύω στα beach bars. Να περπατάω ξυπόλητη με τις γόβες στο χέρι (για να φορέσω πια γόβες, πρέπει να κάνω από πριν διαλογισμό κατά των πονεμένων πατουσών) και γενικά να κάνω πράγματα που τώρα που είμαι μάνα, δεν θέλω να θυμάμαι.
Τότε πώς στο καλό μεταλλάχτηκα σε μία μάνα που νομίζεις ότι από γεννησιμιού της παιδί ήθελε να κάνει; Ε γνώρισα το Μάνο. Και αφού περάσαμε ένα χρόνο ότι να ‘ναι (πολύ κινηματογραφικό όμως!) και μετά αποφασίσαμε ότι μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, τσουπ! Μια μέρα σκέφτηκα «Πόσο θέλω να κάνω ένα παιδί μαζί του!«. Ήταν μια σκέψη που γέμιζε όλο μου το είναι. Ήθελα να γεννήσω το παιδί του!
Και έτσι έγινε. Νομίζω πως η είδηση της πρώτης μου εγκυμοσύνης και η μετάλλαξή μου σε «είμαι μαμά και γουστάρω τρελά» σόκαραν και εξακολουθούν να σοκάρουν πολύ κόσμο που με γνώριζε τότε. Σοκ όχι μόνο με την κακιά έννοια, αλλά και με την καλή.
Αν μου λείπει εκείνη η εποχή; Καμιά φορά, όταν ακούω τραγούδια όπως αυτό που σας παραθέτω αμέσως πιο κάτω, σκέφτομαι ότι ναι, μου λείπει λίγο η ανεμελιά εκείνων των χρόνων. Τελευταία φορά που πήγα να τη ζήσω ήταν προπαραμονή Πρωτοχρονιάς που κάναμε τρελή μπαρότσαρκα με το φίλο μου το Γιώργο στον Πολύγυρο και έκανα μετά δυο βδομάδες να συνέλθω. Το καταχάρηκα μεν, αλλά τίποτα δεν ήταν όπως παλιά.
Ίσως γιατί εκείνη η εποχή ευτυχώς για μένα, αλλά και για την οικογένειά μου, έκανε όντως τον κύκλο της και έκλεισε για πάντα.
Πολλοί μου είπαν ότι δεν περίμεναν να κάνω τόσο «μικρή» παιδί. Εγώ νομίζω πως τελικά το timing μου ήταν άριστο.
Και αυτό γιατί μάλλον ακολούθησα τελικά το ένστικτο και την καρδιά μου. Και έπαψα να πιστεύω ότι είμαι… καταραμένη. Και ερωτεύτηκα και αγάπησα. Απλά πράγματα. Ίσως τα απλούστερα που έχει να σου δώσει η ζωή. Και που ο καθένας μας αξίζει να ζήσει. Άλλωστε, για αυτό δεν ερχόμαστε στη ζωή; Για να ενωθούμε και να πολλαπλασιαστούμε.
Όλα τα άλλα… είναι απλή γαρνιτούρα! Απαραίτητη μεν, αλλά αλλού είναι η πραγματική γεύση!
Κι εγώ αυτό που λέτε οι περισσότερες πιστεύω.Κάποια πράγματα είναι καλό να τα κάνεις,όσο είσαι μόνος σου,που ακόμα δεν έχεις δεσμευτεί και αναλάβει υποχρεώσεις.Αλλιώς, μάλλον θα σου βγουν τα απωθημένα αργότερα και δε θα ξέρεις πώς να τα μαζέψεις και να μην επηρεαστούν οι άλλοι τομείς της ζωής σου. Όμως,Ολίβια,πραγματικά ένας άνθρωπος όπως εσύ,τόσο δημιουργικός,τόσο πολυάσχολος,με ανοιχτούς ορίζοντες,φαντασία και καλλιτεχνικές ανησυχίες,όσες φάσεις αφασίας και να περνούσε,σίγουρα κάποια στιγμή,θα έβρισκε μια χαρά το δρόμο του. Είναι αξιοθαύμαστο ότι είσαι η πρώτη που έκανε παιδί από τις φίλες σου και ότι ακόμα και οι πιο κοντινοί φίλοι σου,σχεδόν δε σε αναγνωρίζουν πια....
κι εγω μια απ τα ιδια μεχρι τα 23 ειχα κανει οτι τρελα και οτι καταχρηση υπηρχε. γαμο δεν ηθελα ποτε - ουτε με τον αντρα μου ηθελα να παντρευτω αλλα μς πιεζαν οι οικογενειες. τωρα ειμαι 27 κι εχω δυο υπεροχα παιδακια αλλα δυστυχωσ μου λειπει να κανω ταξιδια ή να βγω εξω χωρις τα παιδια και να μη με παρουν να γυρισω πριν καλα καλα περασω την πορτα
Εγώ δεν υπήρξα τόσο τρελλή έκανα όμως τη ζωη μου. Παντρευτηκα, χωρισα αλλά ακόμα λέω ότι δεν θέλω παιδί σύντροφό ναι ήθελα και ακόμα θέλω τον αντρα μου αυτός τα έπαιξε με το γάμο, αλλά παιδί δεν θέλω και εμένα μου αρέσουν τα παιδιά έχω μια βαφτιστήρα 6 χρονών και τρελαίνομαι για αυτή και για μένα αυτό είναι το παιδί μου. Με τρομοκρατούν οι ευθύνες τα άγχη αν θα το μεγαλώσω σωστά αν θα βρει το δρόμο του αν θα είμαι σωστή μανα άν θα μπλέξει κλπ κλπ. Δεν νομίζω ότι πλέον θα αλλάξει αυτό είμαι και 36 στα 37 και δεν το βλέπω. Μην μου πείτε ότι ακόμα είμαι μικρή γιατί δεν το πιστεύω άλλωστε μέχρι να ξανσταθώ στα πόδια μου να συνέλθω και να πάω παρακάτω και να φτάσω να θέλω και παιδί στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχω καβατζάρει τα 40
Εγώ έκανα λάθος επιλογές σε συντροφους (και πέρασα τα ποτά κτλπ) και τελικά γνώρισα τον καλό μου στα 38 και έγινα μαμά στα 41!! Ο σύζυγος είναι αλλοδαπός και δεν έχει το κόλλημα των Ελλήνων με ηλικίες. Ποτέ μην λες ποτέ και να σου πω έχω 16 ανίψια αλλά σαν το δικό σου παιδί δεν έχει! Δεν είμαι τέλεια μαμά και έχω κάνει λάθη αλλά η αγάπη όλα τα διορθώνει τελικά.
Αχ, Ολιβίνι μου... τα ίδια κι από το δικό μου μέτωπο.. είναι οι ευθύνες, που έχεις πλέον και δεν σου αφήνουν περιθώρια λανθασμένων κινήσεων. Νταξ' και τώρα κάνω κλικ και αναφέρω αυτό που είπε κάποιος αγαπημένος φίλος το Πάσχα "η ζωή είναι ένα party. Κι αυτό το party κρατάει μέχρι τα 40!". Δεν το κατάλαβα εκείνη την ώρα, αλλά μετά που το φιλοσόφησα το αντιλήφθηκα(κ δεν αναφέρομαι στις κρεπάλες φυσικά!)... Σ' εμένα πάντως λείπουν οι φίλοι μου και η παρέα γενικότερα, που δεν έχουμε "κοινά"... πολύ... :-(
etsi akrivos imoun kai ego isos kai me dosi perissotero trelas poly poto kai xenixti kai ola afta stin xalkidiki.i love halkidiki
γνωριζοντας την ολιβια εκεινης της εποχης το μονο που εχω να πω ειναι οτι κανεις νομιζω δεν περιμενε τιποτα λιγοτερο απο σενα...κ οσο κ αν περασες την τρελα σου ατομα με το μυαλο σου κ την δημιουργικοτητα την επιμονη κ υπομονη σου υπαρχουν λιγα κ απο οσο θυμαμαι με οτι καταπιανοσουν πηγαινε μπροστα...αυτο βασικα παντα ησουν μπροστα!!!! one step ahead!! xxx
Έτσι ακριβώς ήμουν και εγώ... Αλλά λέω πως αν κάποια πράγματα δεν τα κάνεις όταν πρέπει, σου βγαίνουν μετά μεγαλώνοντας και είναι χειρότερα τα πράγματα... Διότι τότε επηρεάζονται αι άλλοι τομείς.Βέβαια, αυτή είναι η δική μου θεωρία!
Egw panta apo mikrh wneireuwmouna na kano paidi kai tora pou dreika ton pio apei8ano antralew na to dalo pros kai palei kala pou deli kala den kano
Οταν τα "φτιαξαμε" με τον αντρα μου ειμουν 19... αν καποιος μου ελεγε τοτε οτι 19 χρονια μετα θα ειμασταν μαζι,οτι μεχρι τα 30 θα ειχα 3 παιδια, θα ειχα φυγει τρεχοντας και ουρλιαζοντας και ακομα θα ετρεχα!! Η ζωη ειναι μονο εκπληξεις και πολλες φορες αυτη ξερει τι ειναι καλυτερο για μας...αν την αφησουμε να μας το δειξει! Οσο για τις μαμαδες μας υποκλινομαι τρελα...απορω πως αντεξε!!! Η κορη μου μπαινει σιγα σιγα στην εφηβεια και εχω ηδη τρομοκρατηθει...αν κανει τα ιδια με μενα;; Το μονο που ισως μου λειπει απο τοτε ειναι η ανεμελια, οτι η πιο σοβαρη αποφαση της ημερας ηταν η επιλογη του κλαμπ ή τι θα φορουσαμε! Ε, και τωρα κανουμε καμια τρελα οταν τα παιδια πανε κατασκηνωση...ισα ισα για να μην ξεχνιομαστε!!! Φιλια
Μου επιβεβαιώνεις αυτό που λέω συνεχώς στον άντρα μου και δεν συμφωνεί καθόλου! Ότι τα παιδιά απο ενα σημείο και μετά θα πρέπει να τα αφήνουμε και λίγο ελεύθερα για να ζήσουν την εφηβεία τους και την ενηλικίωση τους. Φυσικά όχι να απέχουμε εντελώς απο την ζωή τους αλλά με μέτρο! Φυσικά θα κάνουν λάθη και σε πολές παγίδες θα πέσουν, αλλά το προτιμώ απ' το να έρθει μια μέρα που να είναι γεμάτα με απωθημένα και να ξεσαλώσουν λάθος εποχή. Ξέρω ορισμένες περιπτώσεις γυναικών που τις πάντρεψαν νωρίς οι γονείς τους για να μην προλάβουν να "ξεσαλώσουν" (όπως λέγανε)και κατέληξαν κάποια στιγμή να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους για ένα γκόμενο που ερωτεύτηκαν και να μην γυρίζουν ποτέ ξανά πίσω! Ψέμματα, η μια επέστρεψε οταν τα παιδιά της ήταν στην εφηβεία και τα είχε εγκαταλέιψει οταν ήταν 6χρ., 4χρ., 3χρ., και το μικρότερο 1,5 χρ.
Και εγω καποτε ετσι ημουν.Τα εγραφα ολα ξερετε που.Το μονο που με ενοιαζε ηταν να περναω καλα.Για παιδι ουτε λογος,δεν φανταζομουν ποτε τον εαυτο μου μαμα,ελεγα εγω ευθυνες?ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!!!!!!!!!!!!!!μια ζωη εχω και θελω να την ζησω.Απο ευτυχια ομως?Ποτε δεν ενοιωθα ευτυχισμενη και γεματη παντα ηθελα το κατι παραπανω.Μεχρι τα 30 μου ολα αυτα που γνωρισα την μαγαλυτερη αγαπη της ζωης μου!!!!Τον μιχαλη μου.Το ξερετε πως τα παρατησα ολα μεχρι και την δουλεια μου και μενω να φροντιζω το σπιτι μας(εγω που δουλευα για να ξοδευω τα λεφτα μου σε ρουχα και παπουτσια)και μου αρεσει ολο αυτο με γεμιζει.Τωρα περιμενω.Ξερετε τι?Τον Αυγουστο θα φερω στον κοσμο την κορη μας!!!!!!ΖΗΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!Αυτο τελικα θα πει ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!!!Τωρα με φοβιζουν αλλα οπως το αν θα ειμαι καλη μαμα!!!!!
Xaxaxaxaaa!!! Ki egw mia apo ta idia Oliviaki me ti moni diafora oti egw ixera oti thelw na ginw MANA kapoia stigmi sti zwi mou!!!! To xa sigouro kai dedomeno gia to mellon omws!!! Ithela prwta na zisw entonta, na xortasw apo party, xenyxtia, trelles klp klp kai meta na kanw paidia kai oikogeneneia!!!.... Den xerw an voithise kai i tyxi i itan kathara thema dikis mou epilogis, pantws ola mou pigan opws ta eixa fantastei! Eixa xwrisei ti zwi mou se dekaeties... Anagkastika mexri ta 18 sxoleio kai oti allo synepagetai me afto... meta ta 18 omws vgike mia alli Anna stin epifaneia.. Eniwtha pia megali, eleftheri, douleva & spoudaza taftoxrona.... sxedon kathe mera meta to kolegio pigaina gia poto gia xalarwma kai to SK xefrena xenixtia, me poly alkool kai xoro... SYNEXEIA XOREVA!!!! .... Den koimomoun gia MERES!!! Den xerw pws ta kataferna ola afta ..... TOTE IMOUN "NIA".... Ola afta mexri ta 28 pou pantreftika kai gia ligo meta alla pio xalara.. Meta allaxa poreia, ithela na kanw polla taxidia!!! Oxi oti prin den ekana, alla meta to gamo ekana ta KALYTERA!!! .... Sta 30 mou egina prwti fora manoula kai sta 32 defteri... ;-)
Εγώ αυτό που περιγράφεις θα το χαρακτήριζα "εξέλιξη" και όχι μετάλλαξη...και θεωρώ ότι σε καμία περίπτωση η πορεία που ακολουθεί ο καθένας δεν είναι θέμα τύχης αλλά είναι θέμα επιλογής,πιστεύω. Έζησες όπως γούσταρες και κάποια στιγμή έκανες ένα βήμα μπροστά,τη στιγμή που εσύ ένιωσες ότι υπήρχε μια πρόκληση μπροστά σου για έναν νέο τρόπο ζωής! Παρ'ότι είμαι αρκετά μεγαλύτερή σου(είμαι 38)ταυτίστηκα απόλυτα με αυτό που γράφεις,κάπως έτσι ζούσα κ εγώ μέχρι τα 36 μου που έμεινα έγκυος στην κορούλα μου. Νομίζω ότι ένα από τα υλικά της ευτυχίας μεγαλώνοντας είναι και το να μην έχεις απωθημένα από τη ζωή σου... Καλή συνέχεια! :)
Ενα μεγαλο μπραβο!!!!!!!!για την ωριμη σκεψη σου αλλα και για το οτι εισαι τυχερη που μπορεσες και βρηκες την αγαπη νωρις...στην πιο καταλληλη ηλικια για να κανεις οικογενεια!σου ευχομαι με το καλο να ερθει το αγορακι σας και να εισαστε παντα ευτυχισμενοι!!!!!!
Σαν να διαβάζω τη δική μου ιστορία. Και ναι και εγώ έχω καταλήξει στο ότι στο θέμα "παιδιά" με ενέπνευσε ο σύντροφός μου, ο συνταξιδιώτης μου, η αγάπη της ζωής μου <3<3<3. Πριν από εκείνον και εγώ ήμουν στο "Μπα, δε νομίζω, εγώ είμαι free spirit δεν είμαι ο τύπος της μαμάς. Θέλω να κάνω τις συναυλίες μου (τελικά με την κοιλιά στο στόμα ακόμα τις έκανα χαχα, θέλω να γυρνάω κτλ. Ναι, σίγουρα είναι καταλυτικός παράγοντας ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου. Και για την ιστορία να πω πως τα "τεμπέλικα πρωινά" μας όπου είμαστε και οι τρεις στο κρεββάτι και παίζουμε και γελάμε ο ένας στον άλλο, δεν τα αλλάζω με τίποτα :)
Αυτά που περιγράφεις είναι φάσεις...τις περνάμε και περνάνε!! Σκέψου αν ακόμα στα 30 και στα 40 ζούσες έτσι...δε θα το άντεχες.. Άσε που έχει και μια κακομοιριά μια 30άρα, 40άρα να ζει ακόμα σαν 20άρα....ούτε σωματικά δε θα το άντεχε!! Το timing σου ήταν ιδανικό!! Έζησες σαν κορίτσι, τώρα ζεις σα γυναίκα και μαμά! Η μαμά σου δεν έπεσε στα λοξοτανίλ γιατί ήξερε αυτό ακριβώς...ότι θα μεγαλώσεις και θα τα αφήσεις όλα αυτά πίσω και θα προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο..χα! αλίμονο σε όσους δεν προχωράνε!... Σου εύχομαι τα καλύτερα γιατί τα αξίζεις πραγματικά!
Κάποτε ήμουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως περιγράφεις... "Εγώ μαμά??? ΠΟΤΕ!!!" Έλεγα και ήμουν απόλυτη! Μετά γνώρισα τον άντρα μου... :) Δεν μετανιώνω τις κραιπάλες μου όμως! Για την ακρίβεια, δεν μετανιώνω για τίποτα από το παρελθόν μου! Έζησα από 17 χρονών μόνη μου και έκανα όλα όσα ήθελα να κάνω! Από ξενύχτια και ποτά, άλλο τίποτα! Και ο άντρας μου το ίδιο! Γνωριστήκαμε και συνεχίσαμε να ζούμε έτσι παρεούλα πια! Καπνίζαμε και οι δύο σαν φουγάρα, αλλά ξαφνικά γύρισε ο διακόπτης! Χορτάσαμε απ'όλα και αποφασίσαμε μαζί με τον άντρα μου να αλλάξουμε ζωή, κόβωντας τις κραιπάλες, τα ποτά και τα πολλά ξενύχτια, καθώς και το τσιγάρο ΜΑΖΙ, εκφράζοντας έτσι απλά την επιθυμία να γίνουμε γονείς! Γονείς που έχουν χαρεί και χορτάσει τη ζωή τους τόσο μαζί όσο και πριν γνωριστούν! Γονείς που ποτέ δεν θα πουν στο παιδί τους "Επειδή είχα εσένα δεν έζησα τα νιάτα μου"... Γίναμε γονείς σε πολύ καλή ηλικία και έχουμε αντοχές και επιθυμία να ζήσουμε την οικογένειά μας και να δώσουμε όσα περισσότερα συναισθήματα μπορούμε στο παιδάκι μας!!!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Να φανταστείς, εγώ επέτεινα τη φοιτητικού τύπου ζωή μέχρι τα 37 μου που είμαι στον 9ο και περιμένω το μωρό μου, και φρόντισα να βρώ ένα συντροφο που κάνει ακριβώς το ίδιο. Κι ακόμα δεν έχει λήξει για μένα το εντελώς φοιτητιλίκι μέχρι να γεννήσω. Όμως ξέρω τι λές και πιστεύω οτι θα το νιώσω όταν γεννήσω. Πάντως σε βρίσκω λίγο αυστηρή με την "προηγούμενη ζωή" σου. Εγώ (προς το παρόν τουλάχιστον) δεν είμαι τόσο αυστηρή με τις κραιπάλες μου, γιατί πιστεύω οτι ήταν επιλογές μου που τις ευχαριστήθηκα, ούτε σκοπεύω να κόψω αλκοολ και τσιγάρο (από τα οποία κάνω απλά διάλειμμα). Αυτό δε σημαίνει οτι θα γίνω ανεύθυνη μάνα. Ισα-ίσα πιστεύω οτι για κάποιο λόγο έφτασα σε αυτήν την ηλικία για να θελήσω (κι ευτυχώς να κάνω με την πρώτη) παιδί. Ίσως πριν δεν ήμουν έτοιμη. Οι κραιπάλες μου όμως με χόρτασαν και τώρα ξέρω οτι ηρέμησα και μπορώ να είμαι εκεί όταν με θέλει το παιδί μου. Και μια κραιπάλη που και που υγιής τρόπος ζωής είναι. Αλλά και πάλι δε λέω μεγάλα λόγια γιατί δεν εχω φτάσει στη θέση σου ακόμη. Για κάτσε να γεννηθεί ο μπέμπης και θα δω κατα όσο θα λέω τα ίδια..
Αχ Ολίβια. Σε έζησα μερικά σαββατοκύριακα απο τα "χρόνια της νιότης σου" και απο τότε θυμάμαι να λέω: μα καλα αυτη η κοπέλα δεν ξεκουράζεται ποτε; Απο αριστοτελους πηγαίναμε Harry's spot (φυσικά χωρίς να πληρώσουμε λεωφορείο όπως έλεγες) και μετα στα καπακια πηγαίναμε και φωλιά του κόκορα για να ξεφάντώσουμε. Ουφ, και μόνο που τα έγραψα κουράστηκα, πως τα κάναμε τότε μου λες; Σε πήγα 10 χρόνια πίσω, χαθήκαμε μερικα χρόνια μετα, αλλα σε βρήκα εντελώς στα ξαφνικά μέσα απο το site σου. Να χαίρεσαι την κοράκλα σου, τον αντρα σου και το νέο μέλος που σας φέρνει ο πελαργός. Καλο σου βράδυ!
Πωπω τι μου θύμισες.. Harry's spot, Φωλιά του κοκορα.. Ανέμελη φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη! Να' σαι καλα!! :)
Αξέχαστη φοιτητική ζωή στη Θεσ/νικη! ωραία χρόνια τότε!
Ολίβια τα γράφεις πολύ ωραία,αν και δεν εχω παιδιά με αγγίζουν όλα όσα λες.Είπες ότι όλοι αξίζουν να τα ζήσουν αυτά τα τόσο απλά και σημαντικά.Να σε ρωτήσω κάτι, πιστεύεις ότι κάποιοι δεν μπορούν να τα ζήσουν επειδή είναι άτυχοι και επίσης έχουν χάσει λόγω συγκυριών και ατολμίας, ευκαιρίες και το σωστό timing? Eγώ με θεωρώ άτυχη, να περιστρέφονται όλα γύρω μου κι εγώ αμέτοχη.θα με ενδιέφερε η άποψή σου περί ευκαιριών στη ζωή και περί τύχης και ατυχίας.Πολλά φιλιά σε σένα στον Μάνο-Αθηνά-Αρχέλαο και να δώσεις τα συγχαρητήριά μου στον Μάνο για όσα γράφει, με πολλή εκτίμηση.
Νομίζω ότι είναι τόσο θέμα τύχης, όσο και θέμα προσωπικών κινήσεων. Είναι μια τεράστια κουβέντα και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα μπορούσα να τη συμμαζέψω σε λίγες μόνο γραμμές. Πάντως κατά τη γνώμη μου τα περισσότερα κρίνονται από εμάς τους ίδιους, παρά από την τύχη την ίδια. Εκτός πια αν είναι κανείς τόσο... γκαντέμης... Τι να πω...
Εγω ακομα ειμαι μικρη και σκεφτομαι 1 παιδι και με το ζορι και οταν και για γαμο ουτε λογος και τωρα θα παω στα 23!Ισως αλλαξω καποτε αν και δυσκολο το κοβω.
Εκεί που είσαι ήμουνα... :)
Πάνω-κάτω μη πω στα περισσότερα η ζωή αυτή προ παιδιού εποχή ναι με θυμίζει τη δική μου!Πολύ καλές παρτίδες με το αλκοόλ,η νύχτα μέρα για μένα και η μέρα νύχτα.Πέρα-δώθε,ρουτίνα ΠΟΤΕ!Σχετικά με το σήμερα νιώθω λες και δεν ήμουν εγώ.Μια ζωή τόσο μακρινή πια αλλά όχι ασήμαντη.Γιατί έμαθα πολλά μέσα από αυτήν και χόρτασα.Οπότε η γαλήνη και η ηρεμία που ζω πια είναι για μένα ευτυχία.(όσο για τη μαμά μου να πω και εγώ μόνο το "Αχ,μάνα",χαχαχα τώρα που πια είμαι μαμά)
λεω να ξαναζουμε όποτε μπορούμε όπως πριν (ΈΝΤΑΞΕΙ ίσως λίγο πιο ήρεμα) πρωτον γιατί δεν είναι και τόσο μακρινό αυτό το παρελθόν, δεύτερον γιατί και εκείνη η ζωή είναι μέρος της ψυχής μας και την έχουμε ανάγκη(και ας μην το νιώθουμε αφού με τα μωρά ανάσα δεν παίρνεις) και τρίτον για να μην ξεχνάμε τα ενδιαφέροντά μας που δεν έχουν σχέση με τις λατρείες μας, τα όμορφα νινιά μας.
Kapote imoun opos esi poli trellaaaaa!!!!!!!!!! meta gnorisa oti ki esi poli alagi!!!!!!! O apolitos erotas sta matia kapoiou pou poli mou elegan ma einai megaliteros eee kai? apo pote oi psixes metriounde k zigizonde ego prosgiothika apo ta sinefa stin agalia tou kai gnorisa tin agapi tin zoi tin afosiosi!!!! vrika afto pou lene to noima tis zois!!! kalo einai stin zoi na zoume ola ta stadia mono etsi tha oloklirothoume os anthropoi!!!
PWPWPWPWWWWWWWWWWWWWW POLLA MOU THIMISES TWRA...APLA EGW DEN HMOUN TOU MPAR HMOUN OMWS TOU GHPEDOU KAI SUNEXIZW NA EIMAI OSO MPORW BEBAIA KAI MOU TO EPITREPOUN OI KATASTASEIS...OPOU PAOK KAI EGW EKEI......KAI EGW APORW ME TON EAUTO MOU KAPOIES FORES POU STA 30 EXW OXI ENA ALLA 3 PAIDAKIA....OUTE H MAMA MOU DEN MPOREI NA XWNEPSEI THN ALLAGH KAI AS EINAI O GIOS MOU 10 XRONWN AKOMA ME PERNEI THLEFWNO TIS KURIAKES NA DEI AN EIMAI SPITI..(ARE MANA!!!!!!)ALLA EINAI AUTO POU LES OTAN KATI SOU KANEI KLIK ALLAZOUN OLA EMENA MOU EKANE O ANTREAS (FOBERO KOMATI)KAI ANTHRWPOS ME GA'I'DOURINH UPOMONH.....APO TA 15 ME KUNHGOUSE STA 17 TO APOFASHSA ME OROUS ''AN DEN MPOREI NA RTHEI STO GHPEDO THA PAW MONH MOU.......''KAI STA 20 ANAKALHPSA OTI EXW KATHUSTERISH 2 EBDOMADES SOK...PANTREUTHKAME 15 FEBROUARIOU HMERA SABBATO (KURIAKH EIXE AGWNA)..KAI SUNEXHSA NA TREXW STO GHPEDO ME THN KOILIA STO STOMA..MEXRI TON IOULIO POU GENNHSA...META ALLAKSAN OLA.DEN KSERW PWS MHN ME RWTHSEIS ETSI APO MONA TOUS APO ENA THANASH POU MPHKE STH ZWH MOU KAI MOU THN EKANE UPEROXH.....DEN UPARXEI PIO WRAIO PRAGMA APO TO NA EISAI MAMA...KAI EIDIKA OTAN PAS STO SXOLEIO KAI LES ''GEIA SAS EIMAI H MAMA TOU THANASH HRTHA NA RWTHSW PWS TA PAEI?''KAI SOU LENE ''MA KALA POSO XRONWN EISAI KAI EXEIS PAIDI STHN D' DHMOTIKOU?''----''EIMAI 30 KAI DEN EXW MONO TO THANASH EXW ALLA 2 KORITSAKIA ENA STHN PRWTH KAI ENA STH DEUTERA''<<<<<<>>>>>
Κάπως αλλιώς κ εγώ... Αααχ... Καμιά φορά μου λείπει αβάσταχτα το "εγώ" τότε. Κυρίως όταν βλέπω τα ρούχα μου που πλέον δεν μου χωράνε ούτε κατά διάνοια... Μετά βλέπω τα ματάκια της ομορφούλας μου κ λέω χαλάλι... Γι'αυτά τα μάτια θα έκανα τα πάντα κ θα κωλώσω στα σχεδόν 25 κιλά +; Ευτυχώς που με τον άντρα μου είμαστε πιο δεμένοι κ ευτυχισμένοι τώρα, παρά όταν ήμουν 58-60 κιλά, αλλιώς ίσως να είχα σαλτάρει!
αγαπητη Ολιβια ,η ζωη εχει πολλες φασεις και πολλες στιγμες . Ζεις μια απο τις καλυτερες. Σημερα επεστρεψα απο τριημερο ταξιδακι με τα παιδια μου και φιλους. Με το μπαμπα τους δεν ειμαστε πια μαζι εδω και χρονια .Δεν πειραζει . Ζω κι εγω μια απο τις ωραιοτερες φασεις της ζωης μου αυτη τη στιγμη . Ας ειμαστε ευγνωμονες γι αυτα που μας εδωσε απλοχερα η πορεια της ζωης. και καποια απο αυτα ειναι και το clubbing με φιλους και τα ξενυχτια και τα ποτα κλπ κλπ κλπ .Καλυτερα να τα εχεις κανει και να τα εχεις ξεπερασει ,παρα να τα εχεις απωθημενο . Το απωθημενο my dear ....φυγειν αδυνατον!!
kapote imoun kapws alliws... twra eimai mama k den to allazw me tipota ston kosmo!! twra zw gia to mikro mou aggeloudi!
να χαίρεσαι κάθε λεπτό της ζωής σου γιατί είναι μοναδικό !!! να χαίρεσαι την όμορφη οικογένεια σου
Ολίβια, ένα σου λέω! Αν σε γνώριζα προ παιδιών, δεν νομίζω ν'ανταλάσσαμε και πολλές κουβέντες!!! Εγώ ήμουν πολύ χαμηλών τόνων - σχεδόν αόρατη!!!- στις παρέες μου!!!! Τώρα έχω ξεσαλώσει!!!! Θα γίνω καλά, γιατρέ μου;;; :Ρ