Πώς θα το βαφτίσετε;
Αν είχα γεννηθεί κορίτσι θα με λέγανε σήμερα Μαριεύα!
Ο πατέρας μου ήταν σίγουρος ότι θα είμαι κορίτσι και είχε συμφωνήσει με τη γιαγιά μου και πεθερά του (που την υπεραγαπούσε) ότι θα μου δίνανε το όνομα της κόρης (της γιαγιάς) που’χε χαθεί «Μαρία» και το δικό της όνομα και όνομα του πατέρα του πατέρα μου, που είχε πεθάνει όταν ο μπαμπάς μου ήταν μικρός «Ευάγγελος».
Μαρία+Ευαγγελος= Μαριεύα!
Ευτυχώς γεννήθηκα άγοράκι και μου δώσανε το ονομα του παππού μου του Μανώλη, Μάνος.
Όταν μάθαμε το φύλο της Αθηνάς, η Ολιβ κι εγώ (όπως όλοι σας φαντάζομαι) αρχίσαμε να λέμε, πώς θα θέλαμε να την πούμε… τι ονομα θα της δώσουμε.
Η μαμά της Ολίβιας λέγεται Ειρήνη, που αγαπώ πολύ ως όνομα, τη ρωτήσαμε αν θέλει να δώσουμε ΚΑΙ σ’ αυτό το εγγόνι της το ονομά της και εκείνη μας απάντησε, ότι δεν την νoιάζει καθόλου και να αποφασίσουμε μόνοι μας τι ονομα θα δίναμε στο μωρό μας.
Τη δική μου μητέρα τη λένε Γεωργία. Της ίδιας δεν της αρέσει το ονομά της. «Μην δώσετε στο παιδί αυτό το όνομα, είναι κρίμα να το κουβαλάει σε όλη της τη ζωή!»
– Μάνα είσαι σίγουρη; (πές ΝΑΙ… πές ΝΑΙ!)
– Ε, αφού εγώ σας το ’πα.
Ετσι μετά απόμεγάλες νυχτερινές (αγκαλιά) κουβέντες καταλήξαμε σε τρία ονόματα που αρχίζουν από «Α», το Αμαλία, το Αλίκη και το Αθηνά. Τώρα που το καλοσκέφτομαι… έστω κι αν κάνω τον πολύ συζητήσιμο μερικές φορές, την κουβέντα μάλλον εγώ την οδηγούσα. Γι’ αυτό και η Ολιβ έχει την καλύτερη καρδιά του κόσμου… Πολύ συχνά με αφήνει να περνά το δικό μου. Είναι θείο προτέρημα αυτό. Τέσπα… καταλήξαμε στα 3 ονόματα. Της άρεσαν και εκείνης.
Επειδή όταν γράφει κανείς πρέπει να γράφει την αλήθεια… πρέπει (επίσης) να σας ομολογήσω ότι από την αρχή είχα ξεχωρίσει τo Αθηνά.
Γιατί;
Επειδή έτσι έλεγαν τη γιαγιά μου, μάνα του πατέρα μου, που την θυμάμαι σαν όνειρο, αφού πέθανε όταν ήμουν 4-5 ετών. Θυμάμαι όμως τον πατέρα μου να μιλά για εκείνη και να δακρύζει. Ηταν ο Βενιαμίν της, η γιαγιά είχε ένα τσούρμο παιδιά… να φαντασθείτε ότι ο μεγάλος αδελφός του πατέρα μου θα ’ταν και δεκάδες χρόνια μεγαλύτερός του. Η γιαγιά ήταν θεόφτωχη… είχαν έρθει λίγο πρίν το Πόλεμο (τον Β’ Παγκόσμιο ντέεε) στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη και ζούσαν οι δυό τους, κοντά στο σπίτι της μεγάλης της κόρης, της θείας μου της Πόπης… στην Καλλιθέα…
Ωχ ξέφυγα… ααααααα όταν μιλάμε για ονόματα, το οικογενειακό παίζει μεγάλο ρόλο. Ε;
Μετά τον πόλεμο ο πατέρας μου ήταν φοιτητής στην Φιλολογία. Εκείνη την εποχή να ’σαι επιστήμων ήταν εξωπραγματικό όνειρο. Σκεφθείτε λοιπόν πόσο τό ‘θελε η γιαγιά Αθηνά για το στερνοπούλι της. Ο πατέρας μου έκανε μετά μανίας γελοιογραφίες παντού… φυσικά και στα περιθώρια των φοιτητικών βιβλίων (Ναί! Είχαν βιβλία τότε!) Η γιαγιά θύμωνε πολύ όταν γύριζε σπίτι μετα από τις 3 δουλειές που έκανε κι έπιανε τον πατέρα μου να κάνει σκίτσα στα βιβλία, αντί να διαβάζει.
Εκείνος όμως είχε πάρει τον δρόμο του. Ήδη είχε αρχίσει να δίνει τις πρώτες του γελοιογραφίες σε μια εφημερίδα, όπου αρχισυντάκτης ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος. Ποιος είδε τη γιαγιά Αθηνά και δεν την φοβήθηκε. Δόθηκαν φοβερές μάχες μεταξύ γιού και μάνας… η οποία σημειώστε δεν ήταν κανένα κοριτσάκι για το κοροϊδέψεις… είχε μεγαλώσει τόσα παιδιά, είχε μείνει χήρα, είχε περάσει μερικούς πολέμους και έπιανε την πέτρα και της έβγαζε νερό…
Εκείνη ακριβώς την εποχή ο πατέρας μου έπαθε φυματίωση και έμεινε στο κρεββάτι.
Η γιαγιά Αθηνά ερχόταν στπίτι το βραδάκι, μετα από 3 δουλειές, έπαιρνε τις καινούργιες γελοιογραφίες του πατέρα μου, τις έβαζε προσεκτικά στην τσάντα της και τις πήγαινε με τα πόδια Καλλλιθέα-Ομόνοια στον Αλέκο Σακελλάριο. Αυτό κράτησε 1-2 χρόνια…
Ο πατέρας μου την διηγιόταν την ιστορία κι έκλαιγε.
Μεγάλωσα μ’ αυτην την ιστορία…
Ηθελα πολύ να δωσω αυτό το όνομα –που κανένα εγγόνι της δεν είχε πάρει- στην κόρη μας.
– Εντάξει λοιπόν… ας την πούμε Αθηνά… Μ’ αρέσει το όνομα… είπε η Ολίβια μεσα στο σκοτάδι… Και μετά από μερικές μέρες μου ’πε ότι σωστό θα ’ταν να δωσουμε και το ονομα της μητέρας μου, ως δεύτερο όνομα.
– Θα της αρέσει, μου’πε η γυναίκα μου.
Ναι, κι εγώ ήξερα ότι θα της αρέσει… Της το’παμε και της άρεσε. Όμως προς τιμήν της ΟΥΤΕ μία φορά δεν έχει πει την Αθηνά, Γεωργία…
Τέλος καλά, όλα καλά λοιπόν.
Ναι, αλλά αυτή η ζαχαρωτή ιστορία δεν είναι πάντα ζαχαρωτή.
Πολλές μανούλες, νεαρές μανούλες βρίσκονται στη δύσκολη θέση να πρέπει να ονομάσουν τα παιδιά τους με το όνομα των γονεών του άνδρα τους… ειδικά όταν πρόκειται για το πρώτο τους παιδάκι… τότε δηλαδή που τα όνειρα της μάνας (και του πατέρα… αλλά βασικά της μάνας) πεταλουδίζουν σαν πεταλούδες λιώμα στα drυgs.
– Λοιπόν μωρό, όταν βαφτίσουμε τη μπέμπα, θα τη πούμε: Ευτέρπη… όπως τη μάνα μου!
– Ευτέρπη; ρωτά (εσωτερικώς βέβαια) η μαμά… το έμβρυο της ρίχνει μια κλωτσιά… Ευτέρπη; Εγώ που ‘χα ονειρευθεί το μωρό μου να το λένε: Αλεξάνδρα, Ιόλη… έστω Ιοκάστη;
– Δεν γουστάρω (λέει το έξω σας!)
– Γιατί; πώς θές να το πούμε το παιδί; Χαρίκλεια, όπως είναι το ονομά της μάνας σου, άσχετα αν το έχει κάνει Κλαρίς…
– Εγώ το παιδί μου Ευτέρπη δεν το βγάζω.
– Καλά! Πήγαινε να της το πεις εσύ της μάνας μου.
– Θα της το πούμε μαζί.
– Αγάπη μου!
– Μωρό μου!
Πάνε μαζί… μόλις τους βλέπει η γιαγιά Ευτέρπη χαϊδεύει την κοιλιά της νύφης, ρίχνει επιβραβευτικό βλέμμα στον γιό και λέει μιλώντας στην κοιλιά.
– Τι κάνει η Ευτέρπη μου;
Το έμβυρο κάνει ένα αεροπλανικό.
Πετάγεται ο γιός:
– Ολό κλωτσιές δίνει η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, μαμά!
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Λυποθυμίες… ανέβηκε η πίεσή μου… ψιλοεγκεφαλικά… φωνές… απειλές… δεν έρχομαι σπίτι σας… veto.
Kαλώστηνε την Ευτέρπη!
Θα μου πείτε:
«Ουπς μισό λεπτό Μάνο! Η δική σου ιστορία με την Αθηνά ήταν ΟΚ; Και η ιστορία με την Ευτέρπη δεν είναι; Μπα! Από πότε… η δική σου αγάπη για τον πατέρα σου, υπολείπεται της αγάπης του μελλοντα πατέρα για τη μάνα του την Ευτέρπη; Με τι μετριέται η αγάπη; Με το κιλό ή με το μέτρο; Συγκινητική η δική σου ιστορία με τους Σακελλάριους και όχι της κ. Ευτέρπης; Πώς έτσι; Επειδή εδώ δεν έχει στρας κι αρώματα;«
Ο,τι και να πείτε έχετε δίκιο.
Απόλυτο δίκιο…
Και το κακό είναι ότι το παραμύθι αυτό δεν σταματά εδώ. Ετσι και κάνεις την αρχή, στο δεύτερο κορίτσι που ενδεχόμενα έρθει, πρέπει να το ξαναπαίξουμε. Από την άλλη μεριά τώρα… που αν την άλλη πεθερά τη λένε π.χ. Αλεξάνδρα , θα έχεις δυο κόρες που τη μία θα την λένε Αλεξανδρα και την άλλη Ευτέρπη… Τέλειο… ειδικά για την Ευτέρπη… και να πάει να το εξηγήσει κάποιος αυτό σε ένα κορίτσι 14 ετών…
Αν την λένε Χαρίκλεια… θα έχεις δυο κόρες που τη μία την λένε Ευτέρπη και την άλλη Χαρίκλεια. Μικρό το κακό, απλώς όλος ο κόσμος θα ξέρει ότι οι γονείς τους είναι κολλημένοι.
Σας ορκίζομαι ότι αν η Ολιβ είχε ονειρευθεί να ονομασουμε το μωρό μας π.χ. Κατερίνα… θα το ονομάζαμε Κατερίνα… Ούτε που καν θα είχα πει το Αθηνά.
Καλές οι ιστορίες, καλές οι αγάπες, καλές οι υποχρεώσεις… αλλά υπάρχει και η επιθυμία της μάνας. Επιμένω: της μάνας. Όχι, δεν δίνω στην Αθηνά όσα η Ολιβ. Εκείνη το μεγαλώνει. Μένουμε συνεχώς οι 3 μας και βασικά είναι οι δυό τους, σε εμένα (η Αθηνά) έρχεται όταν κάνει διακοπές από την Ολίβια. Τα΄χουμε ξαναπεί αυτά… Ε, αυτή η μάνα, πρέπει να’χει άποψη για το όνομα που θα δώσει στο μωρό της.
Ευκολο να το γράφεις, δύσκολο να γίνει.
Από την άλλη μην ξεχνάμε ότι η διαιώνηση του είδους έχει στηριχθεί πάααααααααααααααραπολύ και στην διαιωνηση του ονόματος. Είναι χοντρα βαλμένο στο DNA μας αυτό… ειδικά εδώ γύρω στη Μεσόγειο, που το κλίμα είναι εύκρατο και μας έχει κάνει πιο μερακληδες.
Όταν του γιού του ‘χεις φάει το μυαλό 25 χρόνια, ότι «όταν γεννήσεις τον Παναγιώτη (εννοεί τον εγγονό του, που φυσικά θα πάρει το ονομά του) θα γίνω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Θα πηγαίνουμε και οι 3 μας στην Τούμπα, όπως τότε που πηγαίναμε με τον παππού σου τον Χαράλαμπο! Θυμάσαι Χαράλαμπε; 4 γενιές στην Τούμπα…«
Πηγαινε τώρα εσύ στα 26 σου να εξηγήσεις στον κ. Παναγιώτη του Χαραλάμπους, γιατί δεν θα πεις το πρώτο του εγγόνι Παναγιώτη του Χαραλάμπους, αλλά θα τον πεις Μάξιμο… Πήγαινε να του το πεις και μετά έλα να μου πεις , τί θα σου πει….
Πού το ξέρω εγώ;
Καλέ από πού ήρθα εγώ; Hellooooo.. από τον πλανήτη γη είμαι κι εγώ.
Όταν ο μεγάλος μου αδελφός γέννησε τον γιό του, ο πατέρας μου ο Αρχέλαος ούτε που διαννοήθηκε, ούτε και κανένας άλλος τριγύρω του ότι δεν θα τον πούν: Αρχέλαο.
ΟΛΟΙ!
ΟΛΟΙ κι ΟΛΕΣ!
Πλην δυό: Του αδελφού μου και της γυναίκας του. Και κατά τη γνώμη μου πολύ καλά κάνανε. Αποφασίσανε το όνομα Φίλιππος και πήγε ο αδελφός μου να του το πεί.
Ο πατέρας μου είχε μουστάκια. Μεγάααααλα μουστάκια… που κοιτάγανε οι άκρες τους προς τα πανω… αναλογα πώς ήταν το μουστάκι καταλαβαινες και τις διαθέσεις…. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.. δεν νομίζω να τον έχω δει με πιο κατεβασμένα μουστάκια ποτέ στη ζωή μου… στα γόνατα του’χαν φτάσει… ο αδελφός μου προσπάθησε να το αμπαλάρει (όπως πιθανώς να χετε παρατηρήσει το μαπλάρισμα δεν είναι φόρτε του αδελφού μου!)…του’πε λοιπόν ότι στην ιστορία ο Αρχέλαος ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, πατέρας του Φίλιππου του μπαμπά του Μεγαλεξανδρου… αρα το Φιλιππος και το Αρχέλαος ήταν connected…. Ότι και να τουπε… τα μουστάκια ήταν στο πάτωμα.
Δεν νομίζω να το χώνεψε ποτέ.
Τον εγγονό του φυσικά τον λάτρευε. Μέχρι να γίνει 2 ετών και να καταλαβαίνει όλοι τον φωνάζαμε: Φιλιππεεεε… εκεινός τον αποκαλούσε «ψιτ»… Μόλις το παιδί αρχισε να καταλαβαίνει Φιλιππάκο τον ανέβαζε Φιλιππάκο τον κατέβαζε… όμως δεν το χώνεψε ποτέ.
Ένα βράδυ… κουβεντιάζοντας μου ξαναλεγε τον πόνο του, του υποσχέθηκα ότι αν κάνω ποτέ αγόρι, θα το ονομάσω Αρχέλαο. Με κοίταξε λυπημένα χαμογελαστά, μου’κανε κλαπ κλαπ στο χέρι …. Ετσι κι αλλιώς δεν πρόλαβε… και προφανώς το ήξερε ότι δεν θα προλάβει να το ζήσει αυτό…
Ποιο μωρέ;
Ότι ο εγγονός του πάρει το ονομά του!
Δεν το καταλαβαίνω.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μερικά βήματα μπροστά. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαστε στο 2033 και η Αθηνά φέρνει στον κόσμο ένα αγοράκι… θα φάω τα λυσακά μου να τον λένε Μάνο;
Ετσι που το πρωτοσκέφτομαι φηψίζω όχι.
Αν η Αθηνά και ο συντροφός της θα θέλουν να το λένε Zigmud33… με γειά τους με χαρά τους, εγώ θα τον παίρνω αγκαλιά και θα του λέω: hi Zigmud33!
Καμμιά φορά η Ολιβ έρχεται και με αγκαλιάζει και μου λέει:
Το επόμενο μωρό μας θα ’ναι Αρχέλαος ή Βικτώρια;
(Α, ναι… αν κάνουμε δευτερο παιδί κι αυτό είναι κορίτσι… θα το ονομάσουμε Βικτώρια-Αναστασία. Γιατί; Επειδή ο γυναικολόγος της Ολιβιας μπέρδευε πάντα το ονομά της και την έλεγε αντί Ολίβια, Βικτώρια… και πάντα γελούσαμε και είπαμε ότι αμα κάνουμε δεύτερο παιδί και είναι κορίτσι θα το πούμε Βικτώρια και Αναστασία που είναι το όνομα της γιαγιάς της Ολιβ, που την αγαπώ πολύ (πόσο μάλλον η Ολιβ) και που μας αρέσει και των δυο το ονομά της.
Κάθε φορά λοιπόν που με ρωτά η Ολιβ, σκέφτομαι πόσο σπουδαία γυναίκα είναι… ξέρει ότι θέλω και ξέρει ότι ξέρω ότι είναι δύσκολο να της αρέσει το όνομα…. Αλλά παρ όλα αυτά το βάζει μόνη της στην φράση. Αυτό –σας το λέω στα σίγουρα- είναι αγάπη.
Όπως βλέπετε προσπαθώ να γίνω αντικειμενικός… αλλά δεν γίνεται.
Λύστε το με αγάπη μεταξύ σας…
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Εχω πάει σε βάφτιση που ο παππούς κάθισε στο αυτοκίνητο, έξω από την εκκλησία αρνούμενος να παραστεί στο μυστήριο, επειδή το παιδί δεν πήρε το ονομά του. Ναι, είναι δύσκολο.
Σκεφθείτε όμως, ότι οταν η Ευτέρπη (ζητω συγγνώμη από όλες τι Ευτέρπες του κόσμου), ετών 14, μετα τις απίστευτες μαλακίες-χοντράδες που θα της έχουν πει συμμαθητές, συμμαθήτριες, γκομενίκοι… σας ρωτήσει:
– Ρε σεις πώς σας ήρθε και με βγάλατε Ευτέρπη;
Ελπίζω να έχετε να της πείτε μια καλή ιστορία κι όχι να ακούσει την απάντηση:
«Γιατί έτσι λέγανε τη μάνα TOY»
ΠΡΙΝ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ...ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΑΔΕΡΦΙΑ.ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΙ ΕΜΑΘΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΟΡΙ,ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΟΥ,ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ...ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΟΥ ΔΗΛΩΣΕ ΠΩΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ. "ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ..." ...ΣΗΜΕΙΟΤΑΙΟΝ ΠΩΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΑΔΕΡΦΟ ΑΚΟΜΗ...ΠΗΡΑ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ...:"ΕΝΤΑΞΕΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΛΩΣΟΥΜΕ,ΓΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ...." ΣΤΗ ΒΑΦΤΙΣΗ ΕΚΛΕΙΓΑ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ.... ΜΑΚΑΡΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΓΙΟ..!
Οι μόνη φορά που είδα τον άντρα μου πραγματικά συννεφιασμένο ήταν όταν επέστρεψε σπίτι μας, το βράδυ που πήγε να ανακοινώσει στη μαμά του ότι δεν θα δώσουμε το όνομά της στο κορίτσι μας. Τον λυπήθηκα γιατί τον αγαπώ πολύ, αλλά το όνομα ενός ανθρώπου είναι μεγάλη ευθύνη γι'αυτόν που θα το αποφασίσει. Πιστεύω ότι ένα εύηχο, όμορφο, σπάνιο όνομα δίνει στον άνθρωπο ένα "προβάδισμα", μια πρώτη καλή εντύπωση! Ήθελα να δώσω αυτό το "προβάδισμα" στο παιδάκι μου. Να το ρωτάνε "πως σε λένε?" και όταν απαντάει να λένε: "αααα τι ωραίο όνομαααα!!!" Αυτό! Σας φαίνεται χαζό? Η πεθερά αντιμετωπίστηκε με ΠΟΛΥ διπλωματικό τρόπο. Το παιδί μου έχει και δεύτερο όνομα (που όμως σχεδόν το έχουμε ξεχάσει). Ο πατέρας μου κι ο πεθερός μου έχουν το ίδιο όνομα. Κι επειδή ο πατέρας μου πέθανε όταν η μικρή μου ήταν 4 μηνών, δώσαμε το όνομα σαν δεύτερο! Πως μπορούσε να πει όχι σε αυτό η πεθερά? Nasty or what?
Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να ντρέπομαι για το όνομά μου..Θυμάμαι να τρέμω τη στιγμή εκείνη που έπρεπε να συστηθώ ή να με συστήσουν..Να με μπερδεύουν μονίμως με άλλα ονόματα που έχουν την ίδια κατάληξη με το δικό μου..Να αισθάνομαι άσχημα βρε παιδάκι μου!! Πάντα λοιπόν έλεγα ότι τα δικά μου παιδιά θα πάρουν όμορφα κι εύηχα ονόματα κι όχι των γονιών ή των πεθερικών μου. Δεν θέλω ποτέ να περάσουν αυτά που πέρασα εγώ...Εξάλλου ποτέ δεν πίστευα και δεν πιστεύω ότι η αγάπη ενός γονιού μετριάζεται για το παιδί του ή για το εγγόνι του όταν δεν ακολουθείται αυτή η, τουλάχιστον, ατυχής παράδοση που εχουμε στη χώρα μας..Κι έτσι κι έγινε! Με τον άντρα μου συμφωνήσαμε σε 3 ονόματα για το κοριτσάκι μας και γράψαμε κρυφά ο ένας από τον άλλον την προτίμησή μας σε ένα χαρτάκι..Όταν τα ανοίξαμε είχαμε γράψει και οι δυο "Μελίνα" οπότε αυτό ήταν!! Οι γονείς μας το δέχθηκαν ως κάτι φυσιολογικό..Τους το είχαμε ανακοινώσει εξάλλου απ'όταν ήμουν έγκυος ακόμα. Πολλές φορές λέω εαν είμαι τυχερή και δω εγγόνια έτσι και τολμήσουν τα παιδιά μου έστω και να σκεφτούν να τους δώσουν το όνομά μου θα τους κόψω την καλημέρα!!χαχαα!! Μπορεί να με βρίσκετε υπερβολική αλλά μόνο όσοι έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με εμένα θα με καταλάβουν.. ΥΓ. Τον Φίλιππο τον έχω γνωρίσει και 1ον του ταιριάζει τόσο πολύ το όνομά του!! και 2ον είναι ένα εξαιρετικό και πανέξυπνο νέο παιδί, για το οποίο ο παππούς Αρχέλαος θα ήταν -είμαι βέβαιη- πολύ περήφανος!!
Θέλω να σας πω την ιστορία οικογενειακού μας φίλου: πριν χρόνια έπιασε τον πατέρα μου και του είπε πόσο έξαλλος είναι με το γιο του, που δε θα δώσει το δικό του όνομα στο παιδί του και σκοπεύει να μην πάει στη βάφτιση κλπ κλπ. Ο πατέρας μου (προς τιμήν του) τον συμβούλεψε να μην ασχολείται με τέτοια πράγματα, να πάει στη βάφτιση χαρούμενος για τον εγγονό του, που είναι γερός κι έχει δυο καλούς γονείς που τον αγαπάνε τόσο. Παραξενεύτηκε ο φίλος και είπε στον πατέρα μου ότι όπου αλλού έχει πει το παράπονό του όλοι του δίνουν δίκιο και καταλαβαίνουν που δε θέλει να πάει στη βάφτιση... Ένα χρόνο αργότερα ο φίλος μας έχασε το γιο του σε αυτοκινητιστικό... Είναι καιρός να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να καταλάβουμε τί έχει σημασία στη ζωή μας και τί δεν αξίζει ούτε λεπτό από το χρόνο μας, από τη σκέψη μας κι από τα συναισθήματά μας. Προφανώς έχει περάσει στο dna μας αυτό το θέμα με το όνομα, όπως και άλλα "περιττά" της κουλτούρας μας, αλλά τουλάχιστον η νέα γενιά πρέπει να το αλλάξει, δε νομίζετε;
απόλυτα εύστοχο σχόλιο!!
ειμαι απο κυπρο εμας εδω αν και καποια ζευγαρια αρχισαν να δινουν ουδετερα ονοματα παει το πατροπαραδοτο το πρωτο αν ειναι αγορι περνει το ονομα του πατερα του αντρα αν ειναι κοριτσι το ονομα της μητερας της γυναικας. ο γιος μου ονομαζετε Νικηφορος απο τον πατερα του αντρα μου μου αρεσει το ονομα το σεβομαι και το τιμω. θεωρω οτι στα ονοματα πρεπει να αποφασιζει το ζευγαρι χωρις να δεχετε τις παρεμβολες απο τους γονεις . ειναι αλλοστε το δικο τους παιδι. εμεις ειχαμε αποφασισει οτι θα δουσουμε τα ονοματα των γονιων μας απο κοινου.
Ειμαι πολυ χαρουμενη που με τον αντρα μου διαλεξαμε τα πιο ομορφα ονοματα για τα παιδακια μας και οχι μονο αυτο περιμεναμε να τα δουμε πρωτα να ζησουμε λιγο μαζι τους και μετα να αποφασισουμε ποιο τους ταιριαζει. (Μυρσινη και Φιλιππος) Επισης ειμαι που χαρουμενη που και οι τεσσερις παππουδογιαγιαδες δεν εφεραν αντίρρηση. Ισα ισα που μας βοηθησαν και στην επιλογη. Τωρα βαφτιζει η κουνιαδα μου το αγορακι της και εχει διαλεξει και αυτη ενα πολυ ομορφο ονομα οπως και ο αδερφος μου με τη νυφη μου εχουν διαλεξει ενα πολυ ομορφο και γλυκο ονομα που ταιριαζει στη μπεμπα μας πολυ. Γιατι βρε παιδι μου να γινεται τοσος χαλασμος απο γονεις? Γιατι να μην μπορει το αντρογυνο να αποφασισει αυτο που θεωρει καλυτερο για τα παιδια του? Γιατι θα πρεπει οι παραεξω να τσιγκλανε τους παππουδες και τις γιαγιαδες λεγοντας αααα δεν σε τιμησαν τα παιδια σου και τετοιες μπαρουφες? Σκεφτομαι οτι αν με αξιωσει ο θεος να γινω γιαγια θα με νοιαζει μονο αυτο το πως θα περναω περισσοτερη ωρα με τα εγγονια μου τι παιχνιδια θα κανω ποσο θα τα κακομαθαινω και ας τα λενε οπως θελουν.
Τελικά κάνατε το Αρχέλαο... κ είχε και μουστάκι....στην βάφτιση του :-)
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ.ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.ΠΡΙΝ ΜΕΙΝΩ ΕΓΚΥΟΣ ΕΙΧΑ ΗΔΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΕΘΕΡΑΣ ΜΟΥ.ΟΤΙ ΦΥΛΛΟ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ.Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΤΑ ΤΟΤΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΗΛΙΚΙΑ 40 ΕΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΕΣ ΑΤΥΧΕΣ.ΟΠΟΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΕΔΙΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ(ΑΓΓΕΛΙΚΗ Η ΑΓΓΕΛΟΣ)ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΟ ΦΥΛΛΟ.ΜΕΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΚΥΟΣ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ.ΑΓΓΕΛΙΚΗ.ΕΛΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΓΝΩΜΗ(ΝΕΦΕΛΗ)ΜΟΥ ΛΕΕΙ.ΑΠΛΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΙΚΗ-ΝΕΦΕΛΗ ΜΑΖΙ.ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΩ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ 2 ΜΗΝΕΣ ΞΑΝΑΜΕΝΩ ΕΓΚΥΟΣ ΠΑΛΙ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ.ΧΑΧΑΧΑ.ΕΔΩ ΑΛΛΑ ΜΠΛΕΞΙΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΗΓΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΕ.ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΚΑΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΕ ΑΛΛΑ ΕΙΠΑΜΕ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ.ΕΓΩ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΑ.ΟΚ ΛΕΩ(ΑΘΑΝΑΣΙΑ)ΤΟ ΛΕΜΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.ΑΠΟΦΣΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΒΑΦΤΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΜΙΑ ΒΑΦΤΙΣΗ.ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΟΚ.ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΒΑΦΤΙΣΗΣ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΔΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΠΙΑΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΣΥΖΗΓΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ ΞΕΧΝΑ ΤΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΒΑΦΤΙΣΤΕΙ ΕΛΕΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ.Η ΛΟΓΙΚΗ ΜΟΥ 2 ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ 2 ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ 2 ΟΝΟΜΑΤΑ..ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟ ΟΠΟΤΕ ΛΕΩ ΑΚΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΝ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΟΡΑΚΙ ΘΑ ΒΓΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΣΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΟ.ΕΓΙΝΕ ΧΑΜΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΠΕΡΑΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ (ΑΓΓΕΛΙΚΗ-ΝΕΦΕΛΗ)ΚΑΙ (ΑΘΑΝΑΣΙΑ)ΤΕΛΙΚΑ ΑΚΟΥΣΑΝΕ (ΑΓΓΕΛΙΚΗ-ΝΕΦΕΛΗ) ΚΑΙ (ΕΛΕΝΑ) ΠΕΣΑΝΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΕΦΑ ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΚΑΙ ΑΛΑΞΕΙ ΕΞΑΛΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ.[ΠΙΑΝΩ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ ΜΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.ΓΥΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΑΡΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΕΧΡΙ ΕΠΑΝΩ.(ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ΜΕΤΑ ΑΠΟ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΓΩ 2 ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΚ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΝΑ ΒΑΛΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ.(ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ Ο ΠΕΘΕΡΟΣ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΥΓΕΙΑΣ)ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΣΤΟΝ 8 ΜΗΝΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ (ΑΓΟΡΙ) ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ(ΠΑΤΕΡΑ ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΦΩΝΑΖΩ ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΣΑΚΗΣ) ΑΚΟΜΗ ΚΛΑΙΩ ΑΠΟ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ.Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ.ΣΥΜΕΙΩΤΕΩΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΟ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΝΕΦΕΛΗ Η ΚΑΗΜΕΝΗ Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΕΝ ΤΟ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΦΩΝΑΖΕ (ΝΕΦΕΛΙΤΣΑ)ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΡΟΛΟ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥΣ.ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ ΚΑΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΣ ΤΑ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ.ΧΑΧΑΧΧΑ ΦΙΛΑΚΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ!!
Εμείς εδώ στην Κω έχουμε έθιμο. Αν το πρώτο παιδί ειναι γιος το παίρνει ο άνδρας και βγάζει τον πατέρα του, αν πάλι ειναι κόρη. Το περνει η γυναίκα και βγάζει. Την μάνα της.. μου ακούγεται πιο δικαιο. Σε σχέση με οτι διάβασα με τα παραπάνω σχόλια.. .ο γιος μου λοιπον. Πήρε το όνομα του. Πεθερου μ Μανόλης.. και Οταν με το καλό έρθει και το δευτερο. Σκέφτομαι. Να παρει. Το ονομα. Του πατέρα μ'''γιατι η μητέρα. Μ εχει. Βγει. Ήδη απο τον αδερφό μ
Ένα μόνο θα σας πω η κόρη μου είναι 11 μηνών και ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει πως θα τη βγάλουμε! Το πρώτο μου παιδί είναι αγόρι και είναι του πεθερου μου ΦΥΣΙΚΑ...! Τώρα το δεύτερο που είναι κοριτσάκι ΠΡΕΠΕΙ να βγει της πεθεράς!!!! ΕΛΕΟΣ!!! Αρνούμαι κατηγορηματικά να δώσω το όνομα της πεθεράς μου (ωραίο είναι) αλλα δεν θέλω! Πως να το κάνουμε δηλαδή ΟΛΑ δικά τους;;;;; Θέλω να τη βγάλω ένα άσχετο Νεφελη, Μελίνα... Κάτι διαφορετικό!!! Για να μην απαιτήσω (και χωρίσω) να βγει η μαμά μου η μπαμπάς μου ( που πέθανε πριν 4 μήνες). ΕΛΕΟΣ μόνο αυτό!!! Αυτά τα ονόματα... Μακάρι να αποφάσιζαν μόνα τους!
ΒΑΛΤΟΣ ΕΙΣΑΙ;;;;
την πεθερα μου την λενε Ευτερπη κ κανω οτι μπορω τα τελευταια 5 χρονια να πεισω τον αντρα μου για το ποοοοοοσο ασχημο ονομα ειναι,ετσι ωστε οταν κανουμε παιδι να μην το βγαλουμε ετσι,μετα απο πολλες συζητησεις καταληξαμε πως αν κανουμε κοριτσι θα το πουμε Κλειω, την ιδια μερα γιορταζουν αλλωστε κ θα την βγαλω στην πεθερα μου,δεν ζητησα να βγαλω την μανα μου ποτε, αλλα οχι κ Ευτερπη Παναγια μου!!!! τοτε ηταν που μου ειπε ο αντρας μου, ενταξει Κλειω αλλα θα εξηγησεις εσυ σε ολους οτι θα ειναι το παιδι στην μανα μου....που να ηξερα οτι υπαρχουν ακομα 30ρηδες τοσο πισω....εγω που σαν πρωτο παιδι των γονιων μου πηρα το ονομα της μαμας της μαμας μου κ μαλιστα μετα απο απαιτηση του πατερα μου!!!!αν κ η αλλη γιαγια δεν ακουσε ποτε το ονομα της...
πονεμενη ιστορια με τα ονοματα.. το πρωτο παιδι κοριτσι. βγηκε η πεθερα. το δευτερο αγορι. βγηκε ο πεθερος. σκεφτηκα τουλαχιστον να μη φτασω στο σημειο να χωρισω γι αυτο το λογο αρκει αν ναι καλα τα παιδια μου. περισσοτερο με στεναχωριε που κανεις δε ρωτησε τη γνωμη μου, τα πεθερικα βλεπεις μας εχουν βοηθησει οικονομικα και ο αντρας μου οχι μονο δεν με ρωτησε αλλα τα εβαλε και μαζι μου οταν τσακωθηκα με τη μανα ενος φιλου του η οποια οταν εμαθε οτι εχω αγορι γυρναει και μου λεει "αντε τωρα θα βγει κι ο πεθερος σου" εχω μετανοιωσει πραγματικα που παντρευτηκα. βασικα μετανοιωνω περισσοτερο που συμφωνησα με τον αντρα μου να μεινουμε στο χωριο του, που ειχε δικο του σπιτι. δεν ειμαι εγω για παραδοσοκαταστασεις. περασα πολλα στη ζωη μου και παλι δεν εμαθα να την εκτιμω.... αν με ρωτουσε και δεν ακουγα πραγματα οπως "τη μανα σου να τη βγαλει ο αδερφος σου" χωρις καν αν αναφερω οτι θελω να βγαλω τη μανα μου, λες κι αυτος δεν εχει αδερφο, δε θα με πειραζε. ομως τωρα μαζι με καποια αλλα πραγματα νοιωθω ενα αγκαθι μεσα μου.. σαν καποιος να με ειδε μονο σαν μηχανη που κανει σεξ, γεναει παιδια και μαγειρευει........... κι αυτος ο καποιος ειναι ο ανθρωπος που επελεξα να περασω το υπολοιπο της ζωης μου μαζι του. πραγματικα ευχομαι ν αλλαξουν νοοτροπια οι αντρες ειδικα στην επαρχια και να σεβονται και τη γνωμη της γυναικας τους, οχι μονο στα παιδια αλλα και σε πολλα αλλα θεματα.
Αχ, πόσο σε νιώθω... Εγώ πραγματικά σκέφτομαι να μην κάνω άλλο παιδί και ο λόγος είναι αυτός. Κάποιες θα σκεφτούν "Μα καλά είναι δυνατόν να μη χαρίσεις στην κόρη σου αδελφάκι μόνο και μόνο για ένα όνομα; Τόσος εγωισμός;". Ναι, θα το κάνω. Επειδή ξέρω ότι αν κάνω στο επόμενο παιδί την ίδια απόπειρα να ζητήσω άλλο όνομα από το "προκαθορισμένο" θα περάσω τα μαρτύρια του Ιώβ και το πιο πιθανό είναι να χωρίσω. Θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό η κόρη μου να μεγαλώσει και με τους δυο γονείς της παρά με ένα αδελφάκι και ένα γονιό.
Τα πάντα είναι σχετικά και για αυτό και ανεκτά (δεν το λέω εγώ, ο Βολταίρος το έχει πει), για αυτό λοιπόν το πιο σημαντικό δεν είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά και με τους δυο γονείς αλλά να μεγαλώνουν τα παιδιά σε ένα ήσυχο ήρεμο και γεμάτο αγάπη περιβάλλον!
Τέτοιες αντιλήψεις επικρατούν στην επαρχία, και όχι μόνο. Εγώ είχα πολύ άσχημη εγκυμοσύνη και είχα τάξει τον γιο μου σε Άγιο, αλλά παρά τις απίστευτες προσπάθειές μου βγήκε το όνομα του πατέρα του πρώην πλέον συζύγου μου. Το όνομα δεν ήταν αιτία χωρισμού, ήταν ένα δείγμα της δυσλειτουργίας της σχέσης. Το "να κρατήσουμε τα πράγματα ως έχουν, να κρατήσουμε και να διαιωνίσουμε τα ονόματά μας για να μην χαθεί η γενιά μας" είναι κάτι το σύνηθες αλλά και τόσο ανόητο και εγωιστικό. Και δυστυχώς πολλοί έχουν γαλουχηθεί με αυτή την αντίληψη.
Εγώ από τη δική μου την πλευρά δεν είχα πρόβλημα. Οι γονείς μου είχαν πολύ κακή εμπειρία με τις εγκυμοσύνες και μετά από τρεις αποβολές κατάφερε η μαμά μου να κάνει τον αδερφό μου και ύστερα εμένα. Με τέτοιες εμπειρίες, εκτιμούν λίγο διαφορετικά τα πράγματα, οπότε το μόνο που μου έλεγαν όταν μαθεύτηκε ότι είμαι έγκυος ήταν: "παιδί μου, εσύ να είσαι καλά και να κάνεις γερό παιδάκι και πες το όπως θες! Εμείς θα το λατρεύουμε". Και πραγματικά το λατρεύουν το κοριτσάκι μου. Όσον αφορά το όνομα του παιδιού μου, ανήκω κι εγώ στο club των καταπιεσμένων μητέρων, που αναγκάζονται να δώσουν στο παιδί τους ένα όνομα που δεν τους αρέσει. Βέβαια το μελανό σημείο είναι ο άνδρας μου, γιατί δε με υποστήριξε σε αυτό το θέμα. Ήταν και αυτός κολλημμένος με τις παραδόσεις βλέπετε... Εγώ πάντα ονειρευομουνα να δώσω στα παιδιά μου άσχετα ονόματα για να μην έχουμε παρατράγουδα, γιατί θεωρώ ότι όταν μπαίνεις στη διαδικασία να δίνεις ονόματα παππουδογιαγιάδων, πρέπει να ικανοποιούνται και οι δυο πλευρές. Εμείς δηλ. οι γυναίκες δεν έχουμε γονείς που να θέλουμε να τους τιμήσουμε; Φυτρώσαμε; Οπότε αποφασίσαμε με τον άντρα μου να δώσουμε στο πρώτο παιδί (ανεξαρτήτως φύλου) το όνομα από την πλευρά του και αν με το καλό κάναμε και δεύτερο, από την πλευρά μου. 2 μήνες πριν μείνω έγκυος πέθανε ο πεθερός μου, οπότε αυτό που εύχονταν όλοι ήταν με το καλό να κάνω ένα μικρό Χρηστάκη... Δε με πείραζε. Όχι ότι ονειρευόμουν να πω το παιδί μου έτσι, αλλά ήταν ένα όνομα ΟΚ. Όταν όμως μάθαμε ότι περιμέναμε κοριτσάκι, πέρα από το γεγονός ότι ούτε ο άνδρας ούτε βέβαια κ η πεθερά μου δε χάρηκαν ιδιαίτερα (το είχαν δέσει σώνει και καλά ότι θα κάνω αγόρι), άρχισαν τα όργανα. Περίμεναν όλοι πώς και πώς να σκάσει μύτη η μικρή Παρασκευούλα. Εγώ το σιχαίνομαι αυτό το όνομα, όχι επειδή είναι της πεθεράς μου, απλά είναι ένα όνομα που δε μου αρέσει. Άσε, που και πολλές φίλες μου που έχουν αυτό το όνομα, καμιά δεν το έχει κρατήσει ολόκληρο. Όλες έχουν υποκοριστικά. Πρότεινα να τη βαφτίσουμε Χριστίνα, ώστε να ακουστεί και το όνομα του πεθερού, για να τους φύγει και ο καϋμός, αλλά να αποφύγω και το Παρασκευή που δε μου αρέσει... Με τίποτα δεν ήθελαν. Έλεγαν ότι το όνομα έπρεπε να ακουστεί όπως είναι και όχι να γίνει κοριτσίστικο. Άρχισα κι εγώ να ψάχνω υποκοριστικά για την κόρη, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να τη λέω Παρασκευή, ούτε και Βούλα (που λένε την πεθερά μου). Τεσπά, έρχεται η ώρα, γεννάω και είμαστε στο μαιευτήριο με την πεθερά μου και τον άντρα μου και μου λέει αυτός ότι τελικά σκέφτονται να την πουν Χριστίνα (χαρά εγώ από μέσα μου!!) και η πεθερά με πονεμένο ύφος "ε, τι να κάνουμε, αφού το επόμενο, αν είναι αγόρι δε θα το πείτε Χρήστο, πρέπει να ακουστεί το όνομα του πεθερού σου...". Όπως καταλάβατε, είχε αρχίσει το ψηστήρι. Πηγαίνω στο σπίτι της μαμάς μου, για τις πρώτες 20 μέρες, για να με βοηθάει κι ερχοταν κι η πεθερά μου κάπου-κάπου να δει την εγγονή. Μια μέρα λοιπόν της λέω: "αφού καταλήξαμε στο όνομα, να μη φωνάζουμε το μωρό μπέμπα, αλλά Χριστίνα, για να το συνηθίζουμε κι εμείς σιγά - σιγά". Τι ήθελα και μιλούσα; σαν να άνοιξα το κουτί της Πανδώρας... Παίρνει η πεθερά μου κλασικά το πονεμένο ύφος και λέει "τι να σας πω βρε παιδιά, το δικό μου όνομα και να μην το πείτε, δε με πειράζει (και καλά, λέμε τώρα), εγώ πάντως, αν το επόμενο βγει αγόρι και δεν το πείτε Χρήστο θα μου κακοφανεί... Εσύ τι λες συμπεθέρα;" Πέταξε το μπαλάκι στη μάνα μου. Βρήκε ευκαιρία και ο άντρας μου και τη "στρίμωξε" τη μαμά μου, οπότε λέει κι αυτή: "ο,τι πουν τα παιδιά, εγώ δεν ανακατεύομαι". Φυσικά μετά που βρεθήκαμε ιδιαίτερως μου είπε "κορίτσι μου, κοίτα να μη χαλάσετε τις καρδιές σας και πες τα παιδιά σου στα πεθερικά σου, εμείς με το μπαμπά σου δεν έχουμε πρόβλημα." Ο άντρας μου σε καμία περίπτωση δε δεχόταν να πούμε το πρώτο στη μαμά μου, οπότε αν το δεύτερο βγει αγόρι να το πούμε στον πεθερό μου και αν είναι κορίτσι στην πεθερά μου. Είναι, βλέπετε, θέμα τιμής (μη χέσω)το πρώτο να είναι από την πλευρά του άντρα. Τελικά τη βαφτίσαμε Παρασκευή, αλλά τη φωνάζω Εβίτα (ούτε αυτό άρεσε στην πεθερά μου, ούτε στον άντρα μου αρχικά, αλλά μετά το σκηνικό είχα "σκυλιάσει" και δεν υποχώρησα στο χαϊδευτικό, οπότε αναγκάστηκαν να το δεχθούν). Σημασία έχει ότι εγώ πικράθηκα και από τη στάση της πεθεράς μου, γιατί τελικά αποδείχθηκε ότι ήθελε "και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο" κι ας έλεγε ότι δήθεν δεν την ενδιαφέρει (σημειωτέον ότι έχει έναν ακόμη γιο ανύπαντρο και μπορεί και από 'κει να ακούσει κάποιο από τα ονόματα). Δεν είχα καλά - καλά σαραντίσει στο πρώτο παιδί και ήθελε να "καβατζώσει" το όνομα του επόμενου (κοινώς: "ακόμη δεν τον είδαμε, και "Χρήστο" το βαφτίσαμε). Ήμαρτον!!!!! Αλλά κυρίως πικράθηκα από τη στάση του άνδρα μου, που φέρθηκε πολύ εγωιστικά και στενόμυαλα και δεν έλαβε καθόλου υπόψη του τη δική μου πλευρά... Πολύ παρασκήνιο και πολλή συνομωσία το όλο θέμα. Πολύ χαίρομαι τα ζευγάρια που το συζητούν και παίρνουν από κοινού αποφασάσεις και υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο, ακόμη και όταν τους πολεμούν οι ίδιοι οι γονείς τους. Εγώ αυτό, δυστυχώς δεν το είχα...
οπως ολα τα παλια ζευγαρια, μια κ πλεον αυτο εχει αλλαξει κ δινουν στο ενσ παιδι απο του μπαμπα κ στο αλλο απο της ταλαιπωρης της μαμας, εγω λοιπον το πρωτο κοριτσι ενοειτε πως εχει της πεθερας μου κ το δευτερο παιδι, αγορι εχει του πεθερου. Παιδακι η ιδια τοτε δεν ειχα επιλογες μεγαλες κ ετσι αρκεστικα σε αυτο. Οχι οτι ποτε μαλωσαμε για τα ονοματα αλλα θεωρουσαμε πως ηταν κατι δεδομενο οτι ετσι θα γινοταν μια κ η μαμα μου ειχε το ιδιο ονομα με τον πεθερο μου κ δεν γινοταν να βγαλω τη μαμα μου πρωτα κ μετα τον πεθερο . Τον μπαμπα μου δεν ηθελα γιατι ηταν στα σχεδια μας να κανουμε κ τριτο κ αν ηταν αγορι να ακουγε το ονομα του κανονικα. Ετσι εφαγα την καραμελα αυτη κ βγηκαν τα δυο μου παιδια με τα ονοματα τους. Καημος μου μεγαλος που δεν ειχα κ εγω ενα ονομα βγαλει, τον μπαμπακα μου ηθελα κ εγω, εκεινος δεν ηθελε ποτε το ελεγε κ το ενοουσε μια κ οσες φορες φροντιζε η πεθερουλα μου να τονιζει πως θελουμε να κανουμε τριτο παιδι για να βγαλουμε το ονομα του εκεινος ο καημενος ελεγε πως δεν μεγαλωνουν ετσι τα παιδια κ πως δεν θελει να κανουμε αλλο παιδι για το ονομα του. Εγω ειμαι μοναχοπαιδι κ ετσι ο μπαμπακας μου λατρεια μου μεγαλη δεν θα ακουγε το ονομα του. Εχω την κορακλα μου που τον λατρευει κ μου ελεγε, μην στεναχωριεσε μαμα θα βγαλω εγω τον παπου κ γεμιζα χαρα μια κ ειναι αρκετα μεγαλη κ ελεγα πως δεν θα αργησει αυτο. Ομως η χαρα μου μπορει να αργησε αλλα ηρθε κ απεκτησα με μια μεγαλη καθηστερηση 16 χρονων τον δευτερο γιο μου που βεβαια εδωσα το ονομα του μπαμπα μου κ της Παναγιας μιας κ τον εταξα στη χαρη της λογο δυσκολης εγκυμοσυνης. Τον φωναζουμε με το ονομα του παπουλη μας κ οχι μονο αυτο ο καλος μου ο αντρουλης μετα απο τοσα χρονια κ μια κ ο πατερουλης μου ειναι παντα κοντα, του δεξι του χερι δεν τον αφηνει ποτε μονο του μια κ μεγαλη αγαπη στο γαμπρο μην του πεις κουβεντα, ειναι αμοιβεα βλεπετε, μου ειπε αν θελω να δειναμε κ το επιθετο μου για να τιμησουμε τον μπαμπα μου μια κ υπερ αγαπα. Εχω δωσει στο μεγαλο μου γιο μια κ ομικρος ειναι ακομα μωρο κ δεν καταλαβαινει, ευχη κ καταρα να μην δωσει το ονομα μου στο παιδι του οχι γιατι δεν μ'αρεσει αλλα για να δωσει στην μανουλα, (γυναικα του) την ευκαιρια να δωσει κ εκεινη το ονομα που λαχταρα μια κ εμεις οι ταλαιπωρες μανουλες μας εκαναν γονεις δεν φυτρωσαμε. Συγνωμη αν σας κουρασα απλα ηταν ο καημος μου τοσα χρονια...
Καλα τι αρωστια εχουν μερικοι με τα ονοματα? Οπως τα περιγραφεις με 23 εγκεφαλικα και 33 λιποθυμιες τα καταφερε η πεθερα! Αφου πρωτα η μαμα μου απαιτησε να ΜΗΝ μπει το δικο της!!! Το τι καυγαδες μας χαρισε αυτη η ιστορια (ακομα και αφου πηρε η μικρη το ονομα) δεν λεγετε! Γι αυτην ειμαι η υπηρετρια και πουτ@ν@ του γιου της, που απλα κουβαλουσε και μεγαλωνει το μωρο! Ηθελα να συνεχισω τη δουλεια και ζητησαμε βοηθια απ της γιαγιαδες (σε αλλες πολεις) με τη μαμα μου να λεει "2 μηνες μπορω να ειμαι εκει αρκει να ειναι η συμπεθερα 15 μερες για να προσεχω τον πατερα σου", απαντηση πεθερας "και τις πορτοκαλιες τι θα τις κανω?". Υποψην ο πατερας μου εχει σοβαρο, χρονιο προβλημα υγειας!!! Η βοηθια που ειχα απο αυτους ηταν να πληρωνουν για καποιες αγορες μας, αφου πρωτα μας επερνε κατι η μαμα μου! Η μικρη μου εχει 2 ονοματα και το 2ο ειναι απο 1 θεια που μας φιλοξενησε σε διακοπες και 1 χρονο μετα τη χασαμε και ο πεθερος, 3,5 χρονια μετα δεν ξερει ακομα αν τον ρωτησεις ποιο ειναι το 2ο ονομα και αν του το πεις το επαναλαμβανει λαθος...
Ένας λόγος Μάνο και Όλιβ που γουστάρω την Αθηνά σας είναι το όνομά της! Τα τελευταία 7 περίπου χρόνια της ζωής μου (από τότε που ενηλικιώθηκα μάλλον) είχα 2 εμμονές: 1) το πρώτο μου κορίτσι να το βγάλω Αθηνά γιατί έτσι έλεγαν τη μαμά του μπαμπά μου και είναι η μόνη που δεν έδωσε το όνομά της πουθενά (τα αδέρφια μου έχουν τα ονόματα των δύο παππούδων κι εγώ το όνομα της άλλης γιαγιάς, Ευαγγελία -με φωνάζουν Λίτσα κι όσο κι αν μου λέει η μαμά να μη συστήνομαι ως Λίτσα γτ θυμίζει κομμώτρια, εγώ επιμένω να συστήνομαι έτσι γτ όποιος με λέει Λίτσα με κάνει να νιώθω οικεία, αφού έτσι με πρωτοφώναζε μόνο η οικογένειά μου). Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ πως το 1ο μου κορίτσι θα το λένε Αθηνά και θα το φωνάζω Αθηνά (γτ τη γιαγιά μου τη φώναζαν Νούλα). Και 2) έχω εμμονή με το όνομα Νεφέλη! Πεθαίνω! Ζηλεύω αθεράπευτα όλες τις Νεφέλες! Θεωρώ ότι είναι το πιο τέλειο όνομα στην υφήλιο! Μετά λοιπόν την Αθηνά τη 2η κόρη μου θα ήθελα να την λένε Νεφέλη (εξ'ου και το nickname μου, λόγω εμμονής) και δε σας κρύβω ότι μερικές φορές συστήνομαι ως Νεφέλη (κόλλημα..). Έτσι, αποφάσισα πως σε μια ιδανική κοινωνία με στοιχειώδη ποιότητα ζωής θα ήθελα να κάνω 5 παιδιά -θεωρητικά μιλώντας πάντα, ακόμα δεν έχω κανένα κ δε θέλω (ακόμα)- τα ονόματα των οποίων θα είναι: Αθηνά, Νεφέλη, Περσεφόνη, Φοίβος και Ερμής.
το εχω ζησει απο την ασχημη οπτικη... ειναι δυνατον στην εποχη μας να αγαπαμε το ονομα και οχι το ιδιο το παιδι? εχει χαθει καθε ουσια της ζωης σε αυτη τη χωρα...
ena sxolio k tha sas po thn diki moy istoria.ama theloyn oi giagiades k oi papoydes na akoysoyn to onoma toys na einai k aksioi gia ayto.kano lathos?exo 1 koritsi apo thn arxh eipa tha baloyme ths mamas moy to onoma me megalose monh ths k sterithike polla ths exo adinamia tha moy peite pio paidi den xei adinamia sth mama toy?ego kati parapano san paidi xorismenon gonion.eipa loipon ston antra moy an kanoyme koritsi na baloyme ths mamas moy giati exeis aderfh me 1 paidi(alla me to onoma toy petheroy ths)k mporei na kanei k allo opos k na xei tha to akoysoyn to onoma eite agori eite koritsi emeis an kanoyme prota agori k baloyme toy mpampa soy k meta pali agori den mporoyme na baloyme kanena onoma(nikos o petheros katerina h pethera tn mama moy hn lene kyriakh den mporoyme na to baloyme kyriako)telika mpike ths mamas moy k den anysixo tora oti k na einai an kano k 2 h nikos tha bgei h katerina.ta petherika den eipan tpt den eixan problima alla pisteyo pos isos thn peirakse thn pethera moy isos k ton andra moy eitan arketa distaktikos toy pipilisa to myalo gia na petyxo ayto poy thelo.sto epomeno tha akoysoyn to onoma toys alla parolo poy tha tokano mia pikra thn exo den einai kakoi anthropoi aplos exoyn poli diaforetiki nootropia apo mena.eida k pos exoyn adynamia sto aalo eggoni menoyn k mazi k thn diki moy thn krataei mono otan exei doyleia h mmama moy giati leei oti den mporei na ta krata k ta2 me apotelesma na dinoyme en soro lefta stis benzines kathe mera.k na fantasteite files moy menoyme sto idio xorio ala ftaiei k to xaibani o dikos moy poy den tis exei epivleithei.mipos leo mipos exei kapoia sxesh to onoma?mpa ego leo k sto aalo etsi tha kanei giati einai axaireyth tempela k olo den mporo den eimai kala k oyte koympi den rabei k mi koyrastei k pathei tpt.ekeinh einai kala k h mama m den einai poy ponaei to gonato ths syn oti mexri prin 1 xrono koitaze thn katakith giagia moy(opoios exei katakoito sto spiti toy kjerei..)ksekinisame doyleies sto spiti moy k oyte eipe na ertei na vohthisei tetoia gaidoyra einai kano ta pikra glyka den milao ala den ksero mexri pote
Αχ αυτό το όνομα... γιατί άντε όταν η πεθερά δε σε βοηθάει πατάς πόδι και λες άντε από δω, όταν όμως βοηθάει και σου μεγαλώνει τα δύο παιδιά και τη λένε Σουλτάνα και θέλει να το ακούσει το όνομα τι κάνεις; Το κακό είναι ότι ο μπαμπάς μου και ο πεθερός μου είχαν το ίδιο όνομα, οπότε σου λέει ο άντρας μου τώρα πάλι σειρά μου. Πολύ τη φοβάμαι αυτή την ερώτηση στα 14, "γιατί ρε μάνα Σουλτάνα" Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι άσκησα βέτο και το παιδί θα το φωνάζουμε αποκλειστικά Σόνια.
ενα αλλο καλο κολπο ειναι να πεις οτι ειναι θεμα θρησκειας και πρεπει να ειναι χριστιανικο ονομα και οτι δεν το δεχετε ο παπας, περιπτωση με το ιδιο ονομα το παιδι το βγαλαν Αννα . να ακουγετε σαν σουλτΑΝΝΑ, αλλα οντως ο παπας δεν το δεχοταν .
Ενα θα σου πω . Με βαφτησαν Καλλιοπη και παντα με φωναζαν Πεπη. Ημουν 5η Δημοτικου οταν ακουσα 1η φορα να με φωναζουν Καλλιοπη.Ο δασκαλος ειχε κολλημα με τα αρχαια ονοματα. Ελα ομως που στης εκλογες εκεινη τη χρονια ηταν υποψηφια η Καλλιοπη Μπουρδαρα? Καταλαβαινεις τι εγινε.Δε μου εφταναν τα κλασσικα ηρθαν και τα εικονογραφημενα. Οταν εμαθα καταφερα να μη με ενοχλουν τα σχολια για το Βαπτιστικο μου, εμφανιστηκε στο προσκηνιο η Πεπη Τσεσμελη και η γνωστη ατακα που πολυς κοσμος αισθανοταν την αναγκη να μου επαναλαμβανει καθε μερα. Τοτε ημουν στο Λυκειο. ΟΡΚΙΣΤΙΚΑ πως δε θα δωσω στα παιδια μου ΠΟΤΕ ονοματα που θα τα ταλαιπωρισουν τοσο οσο το δικο μου και ευτυχως ουτε ο συντροφος μου ηθελε το παραδοσιακο ( τοσο που ουτε τα βαφτησαμε, καναμε ονοματοδοσια) Δεν ειμαι κατα της παραδοσης και δεν κατακρινω κανεναν.Εμεις επελεξαμε αυτο για τα παιδια μας επειδη συμφωνησαμε.Τα ονοματα των γονεων μας ηταν απλα καθημερινα ευηχα ονοματα Γιαννης Γιωργος Νικη Ελενη. Αγαπουσα τη γιαγια μου τη Καλλιοπη παρα πολυ και εκεινη το ιδιο.Αγαπω πολυ και τη γιαγια μου τη Μαρια και εκεινη ακομα πιο πολυ σε σημειο παρεξηγησης καμια φορα. Η μαμα μου και ο μπαμπας μου αγαπα τα παιδια μου πααααααρα πολυ και ειμαι σιγουρη οτι και τα πεθερικα μου αν ζουσαν θα τα αγαπουσαν το ιδιο. Σε ενα λογικο παππου ΄΄η γιαγια το ονομα δε κανει τη διαφορα στην αγαπη. Ειπα πολλα αλλα θα πω και ενα τελευταιο... Ευχαριστω τονυς γονεις μου που δεν ειχαν ΠΟΤΕ παραλογες απαιτησεις... Ευχαριστω τον αντρα μου για αυτο που ειναι...
Σε παρόμοιο παλαιότερο θέμα "ονοματοδοσίας" εξέφρασα την γνώμη μου και άκουσα διάφορα (%$#&^@)... εξακολουθώ όμως να πιστεύω ακράδαντα ότι το 'Ονομα -μετά την Υγεία- είναι πολύ σημαντικό θέμα. Βλέπετε πέρα από κάθε λογιών συγγένειες και όλα αυτά τα cult κωμικοτραγικά επεισόδια που δυστυχώς (ακόμα) χαρακτηρίζουν την ελληνική πραγματικότητα, το όνομα κάθε ανθρώπου κουβαλάει μια ολόκληρη κληρονομιά και εκτιμώ ότι πρέπει να επιλέγεται συνετά και κατόπιν ωρίμου σκέψης από τους γονείς (ή τους νόμιμους κηδεμόνες) και ΜΟΝΟ........... Σχετικό κι επίκαιρο αυτό που νωρίτερα σήμερα διάβασα κάπου: "every achiever that i have ever met says, 'my life turned around when i began to believe in me' " (σε ελεύθερη μετάφραση: "κάθε άνθρωπος που γνώρισα κι έχει κατορθώσει πράγματα λέει ότι η ζωή του γύρισε προς το καλύτερο όταν άρχισε να πιστεύει στον εαυτό του"), μήπως λοιπόν να αφήναμε στην άκρη την τρομοφοβία των γονιών-πεθερικών-λοιπών συγγενών και να παίρναμε την ζωή-οικογένειά μας στα χέρια μας για να μεγαλώσουμε ανθρώπους με αυτοπεποίθηση και ανοιχτούς ορίζοντες, να πετάξουμε έτσι το "δικό μας βέλος" ακόμα πιο πέρα???
καλά ρε παιδιά η νονά δεν έχει κανένα λόγο σε σας???? κανονικα η πνευματική μαμά πρέπει να αποφασίζει και το θέμα λήγει και άσε τούς όλους να χτυπιούνται
ΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧ.... Το ευχαρηστήθηκα πάρα πολυ το άρθρο σου και συνχαρητήρια που το έγραψες.. Ειναι αλήθεια είναι ένα δύσκολο θέμα το πως θα ονομαστεί το παιδί... Εμένα με βάφτισαν Πολύτιμη και πάντα αναρωτιόμουν γιατί ρε μάνα με έβγαλες έτσι επειδή η μάνα του πατέρα μου επέμενε και μαλώσατε όταν βγάλατε την αδερφή μου το όνομα της μάνας σου... Ασε που μέχρι να φτάσω 22 δεν ήξερα ότι γιορτάζω και δώαστου κλάματα που τα αλλα παιδάκια έπερναν δώρα 3 φορές το χρόνο (γενέθλια - γιορτή - χριστούηγεννα) και εγώ έπερνα μόνο 2 και άσε που στα γενεθλιά μου οι φίλοι μου έλειπαν γιατί γεννήθηκα καλοκάιρι οπότε διπλό το κακό.. Μέχρι που μεγάλωσα συνήθισα το όνομα και τελικα΄γνώρισα τον άντρα μου που όποτε με φωνάζει Πολύτιμη (αρνείται πεισματικά να με πει Πολίνα όπως όλοι) εγώ βλέπω πεταλουδίτσες απο ευτυχία διότι το λέει με τέτοιο τρόπο που με κάνει να νιώθω πολύ ξεχωριστή και πολύτιμη... χιχι...Τέσπα τώρα ήρθε η σειρά μου να δώσω όνομα στο παιδί μου που σε λίγο καιρό θα το κρατάμε στην αγκαλιά μας.. Και να πω την αλήθεια δεν με νοιάζει πλεον το όνομα ας το πούμε και Τερψιθέα με νοιάζει να είναι γερο και υγιή και όσο για το όνομα εμένα με ενδοιαφέρει να γιορτάζει όσο για το πως θα το πούμε εγω και ο άντρας μου αφήνουμε τους άλλους να σκοτώνονται πως θα βγει το παιδί και όταν έρθει η ώρα της βάφτισης χώνεις ένα 50ευρω στο χέρι της νονάς μιας και η νονα έχει το τελικό λόγο ή του νονού λες το όνομα και τους αφήνεις όλους κάγκελο.. χαχα
oraia ta les mano.... zileuo tous anthropous pou exoun eleutheria s auti ti zoi.... na eiste kala!
οι δυο μεγαλοι πονοι μου σε μια ιστορια...ως ευδοξια με μια γιαγια ευδοξια που δεν ξερω αν υπηρξε ποτε χειροτερη γιαγια στον κοσμο ΔΕ ΔΕΧΟΜΑΙ την δικαολογια "γιατι ετσι λεν τη μανα του"........ ως νυφη παλι που με μεγαλη χαρα ονομασα τον γιο μου κωνσταντινο προς τιμη -μη χεσω- του πεθερου μου και περιμενα με τοση χαρα να τιμησω τη μανα μου στην κορη μου αλλα υπολογισα χωρις τον ξενοδοχο...πεθερα με καταθλιψη(δηθεν καταθλιψη οπως φυσικα αποδειχτηκε κατοπιν) να διεκδικη με υπουλη τακτικη να ακουσει το ονομα της και φυσικα να το κερδιζει πατωντας πανω στην καλη διαθεση της νυφης.....μιας νυφης που ποτε δε βοηθηθηκε απο πεθερα,ποτε δεν ακουσε καλο λογο και παντα εδινε χωρις να ζηταει και οικονομικα και ψυχολογικα........για να φτασουμε στο τωρα....29 χρονων η ευα εγκυος στο τριτο μου παιδι,η μανα μου λεει δε θελει να βαλω το ονομα της,ολοι γυρω περιμενουν ετοιμοι να με κατασπαραξουν με τα κακεντρεχη τους σχολια σε περιπτωση απου δεν γινει το αναμενομενο οτι δλδ επιτελους ηρθε η σειρα να τιμησω αυτους που πραγματικα βοηθανε την οικογενεια μου δλδ τη μανα μου....κι ολα αυτα γιατι δεν ειχα τη δυναμη που ειχε η αδερφη μου να γραψει ολες τις παραδοσεις στα παλια της τα παπουτσια και να δωσει στο παιδι της ονομα που απλα τους αρεσε,κι οποιος θελει ας το αγαπαει το παιδι γι'αυτο που ειναι και οχι για το πως το λενε.......ειμαι στην 37η εβδομαδα και μπορω να κλαιω ολη μερα απο το ποσο πιεσμενη νιωθω σχετικα με αυτο το θεμα του ονοματος...ειμαι στην 37η εβδομαδα και ΔΕΝ ειμαι καλα............
Ευάκι χαλάρωσε και σκέψου ότι με τόσο άνχος μπορέι να πάθει κάτι το παιδί σου και έσυ... Αν δεν θες να βγει το όνομα που σου επιβάλουν οι άλλοι δεν θα το βγάλεις ... Θα το πεις όπως θες εσύ και αν δεν τους αρέσει ξύδι... Άλλωστε πιστεψε με αν η πεθέρα σου σε κακολογούσε δεν σε πειράζει να της δώσεις έναν ακόμα λόγο να συνεχίσει να σε κακολογεί αν αυτό την ευχαριστή ... Άλλωστε έτσι της δίνεις χαρα κακολογώντας σε ( δεν ξέρω αν "πιάνεις" το σκεπτικό μου)... Συζύτησε με τον άντρα σου πές του την γνώμη και την αποψή σου και να δεις δεν θα έχεις κανένα λόγο να νιώθεις έτσι μιας και οι γονείς έχουν τον τελικό λόγο.. Απλα φρόντισε όταν θα συζυτάς να είσαι ήρεμη και να μην φωνάζεις γιατί όπως λέει παντα η μάνα μου τα νεύρα φέρνουν νεύρα...
polina η πεθερα μου πλεον δε τραβα κανενα ζορι,το ακουσε το ονομα της στο δευτερο και ισως και αυτος ηταν ο λογος που δε την νοιαζει τωρα το τριτο μου παιδι,δε ρωταει ποτε τι κανω ή πως παει η εγκυμοσυνη και φυσικα μας ρωτησε χιλιαδες φορες αν το θελαμε το παιδι αυτο........απο εκει να καταλαβεις......το θεμα μου ειναι τωρα με το ονομα του τριτου παιδιου(δευτερη κορη αλλα τριτο παιδι).........
Στεναχωρήθηκα με το κείμενο σου κοριτσάκι μου. Κρίμα να σου χαλάνε την διάθεση και την ζωή για ένα τόσο ασήμαντο θέμα. Αν πραγματικά θέλεις να δώσεις το όνομα της μαμάς σου, δώσε το , ασχετα με το τι λέει εκεινη. Στο κάτω κάτω όνομα θα δώσεις, όχι σπίτι , δεν χρειάζεσαι την έγκριση τους. Μια λύση ίσως θα ήταν να κρατήσεις κρυφό το όνομα και να το μάθουν στην εκκλησία. Οπότε και θα έχεις γλυτώσει τα λόγια/κουτσομπολιά μεχρι την βαπτιση , και μετα θέλουν δεν θέλουν θα το δεκτούν.
Πάλι καλά που η μαμά μου δεν έχει πρόβλημα...........Τη μαμά μου τη λένε Βασιλικη και τη φωνάζουν Βάσω......Εμένα δε πολυ μου αρέσει το όνομα αλλά άμα ήθελε η μαμά μου θα την έβγαζα το όνομα της.....Η μα΄να μου λέει μη το βγάλετε το παιδί Βασιλική ΄τη πεθερά μου τη λένε Ελένη το ίδιο όνομα με μένα και έτσι δε τίθεται θέμα και έτσι αποφασίσαμε να τη βγάλουμε Νεφέλη..........σας αρέσει??εμας μας αρέσει πάρα πολύ λίγο ξινίζουν τα πεθερικά μου επειδή είνα παραδοσιακοί και θέλαν της μαμάς μου .......πιστεύω να τους περάσει....χαχαχα
XA!!! Ειναι αστειο λιγακι... Την κορη μου την λενε Ελισσω.Αλλα της εχω κολλησει και το ονομα της μαμας μου απο πισω το οποιο ειναι Ειρηνη. Μεγαλοκαρδες οι Ειρηνες...Ειχε ακριβως την ιδια απαντηση για το ονομα. ΄΄Δε με νοιαζει αν θα την πειτε Ειρηνη, βαλτε οποιο ονομα θελετε!!!'' Οποτε η μικρη εγινε Ελισσω-Ειρηνη. Το Ελισσω βγαινει απο το Ελισσαιος--ξεκαρφωτο--και το χα διαβασει και εγω και η νονα της μικρης σε ενα βιβλιο και ειχαμε κολλησει. Ετσι το ονομα πηρε τη θεση που του αξιζει :) TO 2o αστειο ειναι οτι αν η μικρη ηταν αγορι θα τον λεγαμε Μαξιμο!!! Μαξιμος-Βασιλειος....θα κολλαγα του μπαμπα μου διπλα... Της μαμας μου της θυμιζε λεει σκυλο--ειχαμε ενα Μαξ-αλλα λιγο με ενοιαζε. Η δε''πεθερα''--διοτι δεν ειμαστε παντρεμενοι με τον μπαμπα της--λεγεται Αναστασια. Αλλα αυτο το ονομα δε θα το εβγαζα ποτε οσο και να μου αρεσει πραγματικα. Δε θα τιμουσα ποτε καποιον ο οποιος εχει δει το παιδι μου 1 φορα, και δεν εμφανιστηκε ουτε στο ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ αλλα ουτε και στα ΒΑΦΤΙΣΙΑ της κορης μου... Στραβωσε εμαθα αλλα χεστηκα και με το μπαρδον.... Δεν ασχοληθηκα καν παρα μονο γελασα ειρωνικα... Απο κει κ περα το Ελισσω η αληθεια ειναι οτι λιγοι το θυμουνται. Μεχρι και ο παπας επρεπε να ...πειστει οτι δεν ειναι αρχαιο αλλα γιορταζει αυριο κιολας 14 Ιουνιου. Ταιριαζει ομως στη μικρη μου...και ακομα κ αν τυχαινε να μαι σε οικογενεια με πιο παραδοσιακους ανθρωπους---ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ-ΑΝ ΕΙΧΑ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ-ΑΝ-ΑΝ-ΑΝ- παλι το ονομα του παιδιου θα το αποφασιζα εγω με τον αντρα μου ισως...Κανεις αλλος και ας μην παταγαν σπιτι μου ποτε ξανα......
Αααααχχχχ αυτα τα ονοματα......Οταν η μανα μου ηταν εγκυος σε'μενα,τοτε δεν υπηρχαν υπερηχοι.Ξεκινα η γεννα,γεννιεται το κοριτσακι,ο γιατρος ομως ανακαλυπτει οτι υπαρχει κ δευτερο παιδι,το οποιο και φυσικα γεννιεται(εγω ημουν αυτη).Οταν ηρθαν οι παππουδες να μας δουνε,η μητερα του πατερα μου αποφασισε να δωσει το ονομα της,το οποιο ονομα μεχρι τοτε δεν της αρεζε,σε'μενα και η αδερφη μου να παρει το ονομα της αλλης γιαγιας.Την αδερφη μου την λενε Χριστινα κι εγω εχω το θεικο ονομα που δεν μου αρεσει καθολου,με λενε ΕΥΤΕΡΠΗ....γκρρρρρρρρρρρρ...
EMENA PALI DE ME RWTHSE KANEIS...MENW EGYOS KAI SYZHTAME ME TA PETHERIKA MOY MIA MERA AN EINAI KORITSI THA TO POYME ALEXANDRA.MAS ARESE ME TON ANTRA MOY AYTO.ASXETO ME SOI EINAI ALLA H PETHERA MOY TO AKOYSE H MAMA MOY DE THELEI NA TO AKOYSEI OPOTE...ELA OMWS POY GENNHSA AGORI!!!!!!!POTE DEN SYZHTHSA TO ONOMA....P O T E .....SAN MIA ASXETH POY APLA DIAMESOLABHSA NA ERTHEI AYTO TO MWRO STON KOSMO!O ANTRAS MOY KAI OLO TOY TO SOI TO EIXAN DEDOMENO!THA ONOMAZOTAN XRISTOS.ETSI LENE TON PETHERO MOY.ALHTHEIA DE ME PEIRAZEI H PARADOSH OYTE TO ONOMA SAN ONOMA ALLA TO OTI KANEIS DE MOY TO SYZHTHSE RE PAIDIA!TELIKA TI EIMAI?TO MESON POY FERNEI ZWH KAI META SIWPA?ALHTHEIA TO AXIZEI KAI ME TO PARAPANW GIATI MAS ANESTHSE O ANTHRWPOS KAI MAS AGAPAEI KAI DE THA THELA NA XALASW XATIRI THA EIMOYN GAIDOYRI ALLA AYTO TO DEDOMENO MOY FERNEI SAN SYNOMOTIKO SAN PISW APO THN PLATH THS MAMAS SYNENOHMENA ME TON ANTRA MOY KAI DE SYMAZEYETAI...GIA NA XALARWNOYME LEW OLOI LIGO!AN KAI DEN EIMAI PARADOSIAKH SE TETOIA ZHTHMATA EDWSA TO ONOMA TOY PETHEROY MOY GIATI XERW PWS TON GEMISE XARA KAI EKEINOS MAS DINEI SYNEXEIA XARES.KALA POY EXOYME KAI AYTOYS ME THN KRISH...DE THA TO EKANA AN DEN MAS STHRIZAN H DEN AGAPOYSAN TO PAIDI MOY.THELW NA PW PWS TO ONOMA KAKWS DIXAZEI OIKOGENEIES DINEIS ENA GIA NA TIMHSEIS KAPOION POY AXIZEI KAI OXI GIATI APLA TO APAITEI.MHN EIMASTE AXARISTOI EINAI TO LIGOTERO POY MPORW NA KANW GIA NA TOYS EYXARISTHSW.
όταν γέννησα το πρώτο κοριτσάκι ήρθε η ώρα να πάρω την μισή ευχή και επειδή ξέραμε τα δράματα που θα επακολουθούσαν είπα να κάνω το χατίρι του άντρα μου και να βγάλω της πεθεράς μου (παρόλο που λέγαμε ότι αν κάνουμε γιο του πεθερού σίγουρα κ τα επόμενα παιδιά ουδέτερα ονόματα ) το όνομα Θεοφανία δε με ένοιαζε τόσο γιατί την φώναζαν Νίτσα Θεωνίτσα… πάμε σπίτι της κάποια στιγμή με ρώτησε διστακτικά πως θα την λέμε και της λέω Θεοφανία χαμογελαστή…. Ε αυτό ήταν λιποθυμίες ένας χαμός , δε με έχουν βαπτίσει έτσι και με έχουν βαφτίσει Θεώνη , καλά αφού σε παίρναμε για ευχές τα Θεοφάνια και ευχαριστούσες τότε γιορτάζεις.. τέλος πάντων τσατιστήκαμε και είπαμε ότι το παιδί θα το πούμε Αναστασία επειδή γεννήθηκε 1 ώρα πριν την Ανάσταση Μ. Σάββατο… μέχρι να βαπτιστεί επι ένα χρόνο τηλέφωνα μισόλογα μέχρι τον συμπέθερο (τον μπαμπά μου) πήρε για να βγει το όνομα της. Τελικά βαπτίστηκε Θεώνη – Αναστασία, δεν μίλησε παρόλο που την χάλασε! Το δεύτερο μωρό παρακαλούσα να είναι κορίτσι για να μην βγάλω του πεθερού και έχω και τα δυο ονόματα των πεθερικών μου γιατί αν έκανα γιο θα τον έβγαζα Γιάννη σίγουρα. οπότε έκανα την δεύτερη κόρη και για να μην έχω άλλα παρατράγουδα είπαμε να δώσουμε της μαμάς μου Ευαγγελία έτσι ένα κ ένα να είμαστε πατσι. Έκανα κ τρίτη κόρη λοιπόν και είπαμε ότι έχουμε κ εμείς σειρά σαν γονείς να επιλέξουμε ένα όνομα από κοινού που θα μας αρέσει.. πήγαμε λοιπόν αμέσως μόλις βγήκαμε από το νοσοκομείο στο ληξιαρχείο κ το ονομάσαμε Αριάδνη. Στα 40 πολύ φυσιολογικά ανέφερα το όνομα στην πεθερά μου… γύρος δεύτερος!!!!και του πεθερού σου το είπατε τον ρωτήσατε;εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να αποφασίσομε για τίποτα όπως βλέπετε λες κ θα συνεχιστεί το όνομα με το κορίτσι.. αναμένετε τρίτος γύρος στα βαφτίσια πάλι.. τους τάζω 4ο παιδί για τον πεθερό… για να έχω ησυχία.. Είμαι της παράδοσης αλλά μέσα σε όρια, επίσης χαρείτε που έχετε εγγονάκια εσείς παππούδες και γιαγιάδες κ που είναι γερά κ άστε να το κάνουμε επειδή το θέλουμε όχι να μας το επιβάλλετε, είναι δύσκολο περισσότερο για μια μάνα να γίνονται αυτά διότι έχει ξεσκιστεί να κάνει ένα παιδί για να το διεκδικούν κ να αποφασίζουν γι αυτό άλλοι. Το παν είναι ο τρόπος και οι πράξεις!
Kalhspera se olous!ontws oi istorioules sas einai symantikes,sygginoune kai mazi synxizoune anafnwstes :) Na xekinhsw na sas lew gia thn dikh mou istoria(mikroterh den ginete),prin kala-kala tessera xronia efera ston kosmo ena yperoxo ygeiestato koritsaki,apo thn arxh elega pws den 8a 8ela na dwsoume sto paidi opoiodhpote-asxeto onoma para ena apo ta onomata ths oikogeneias tou syzigou mou.pe8era kai pe8eros,pio koinotypa onomata den ginete,ase pou kanane kai tous dyskolous pws kai kala den ta 8elane,to paizane in...... Apofashsa egw akomi pio xazh na dwsoume sto paidi to onoma ths pai8amenhs adrefhs ths pe8eras timhs eneken sthn idia mias kai den h8ele to diko ths.Ektimish......0 xxxxx den masame,proxwrame.......Ayth thn stigmh pou sas grafw,vriskomai sthn 12 ebdomada ths 2hs eggymosunhs!!!!yes!!!mexri stigmhs ola kala doxa to 8eo!gia to onoma...oute syzitish,patera kai mana exw.8a akolou8hsw thn gnwsth odo...prin tous dikous sou,fysika kai twra tous dikous mou!why not? toulaxiston oi dikoi mou 8a to goustaroune kai 8a trella8oune apo th xara tou,mias kai den to xei akousei kanenas akomh.... Sas eyxaristw pou me diavasate.
Δυστυχώς, δεν μου κάνουν εντύπωση κάποιες ιστορίες που διάβασα παραπάνω. Είναι κρίμα να απαρνιέσαι το ίδιο σου το παιδί (και καλά, εμάς τις νύφες τους "γραμμένες" μας είχαν έτσι κι αλλιώς) για ένα όνομα!! Παθών είμαι και ξέρω!! Εμας έχει να μας μιλήσει από τη βάφτιση. Βγάλαμε άσχετο όνομα και μόλις το άκουσε η πεθερά μου φώναζε μέσα στην εκκλησία: "Άίσχος, Ντροπή, έχουν χαθεί οι αξίες, κλπ-κλπ". Για να μην πω ότι στο τραπέζι δεν μιλούσε στους γονείς μου, λες και αυτοί έφταιγαν!! Έτσι κι αλλιώς, το παιδί πήρε άσχετο όνομά από οικογένειες! Μόνοι μας το σποφασίσαμε! Ούτε να μας ζήσει, δεν μας είπε! Πρέπει να εξελιχθούν τα μυαλά τους, γιατί στο τέλος θα μεινουν μόνι τους και θα φταίει το ξερό τους το κεφάλι. Το μυστικό πάντως, είναι να κρατεί το αντρόγυνο σταθερή και κοινή πορεία!! Υπεύθυνοι για το κάθε παιδί είναι ΜΟΝΟ οι γονείς του. Ούτε οι παππούδες, ούτε οι γιαγιάδες!! Και γενικά, από άτομα που δεν έχουν βοηθήσει ποτέ, είναι τελείως παράλογο να έχουν απαιτήσεις!!
pwwww auto to teleutaio itan mpoukia kai suxwrio!!! Pesta na agiasei to stoma sou!!!
Η δική μας ιστορία είναι παρόμοια με όλες σχεδόν τις "παραδοσιακές" ιστορίες ονοματοδοσίας στις ελληνικές οικογένεις δυστυχώς όμως με άσχημο τέλος. Μετά από 4 χρόνια προσπάθειας καταφέραμε και συλλάβαμε το μωρό μας. Στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης, πάνω στη συζήτηση, ο άντρας μου λέει στη μαμά του ότι έχουμε αποφασίσει εάν το μωρό είναι αγόρι να πάρει το όνομα του μπαμπά του, τον οποίο είχε χάσει και υπεραγαπούσε, κι αν είναι κορίτσι να το βαφτίσουμε Μαρία Βασιλική, τα ονόματα των δύο γιαγιάδων, με το σκεπτικό το δεύτερο παιδί μας να έπαιρνε το όνομα του μπαμπά του. Η απάντηση της μαμάς του ήταν: "γιατί ποια έχεις Μαρία;" έλεος... έγινα έξαλλη, ο ίδιος έδειξε κατανόηση της εξήγησε το σκεπτικό κι εκείνη στράβωσε. Το αφήσαμε πίσω θεωρώντας το ως ατυχές γεγονός και με διαβεβαίωσε ότι θα το διευθετούσε. Ο χρόνος πέρασε, γέννησα μια κούκλα και είχαμε αποφασίσει να τη φωνάζουμε Μαριλή (Μαρία Βασιλική), το είπε στους νονούς, στη μαμά μου, όχι όμως στη δική του. Πλησιάζοντας η βάφτιση μου μίλησε για τις αντιρρήσεις της μαμάς του. Μου πρότεινε να την πούμε Βασιλική Μαρία, και πάλι έλεος... προφανώς δεν είχε πεισθεί η γιαγιά. Η ημέρα της βάφτισης έφτανε και επέμενε ότι θα το έλυνε και καλύτερα να μην ανακατευτώ όπως και έκανα. Φυσικά βέβαια το ζήτημα δεν το έλυσε. Είχα στραβώσει κι εγώ, είχα στεναχωρηθεί περισσότερο για τον ίδιο, δεν τον ενδιέφερε αν δεν έδινε το όνομα του μπαμπά του στο δεύτερο παιδί μας, ήταν πραγματικά πιεσμένος δεν του άφησε και πολλά περιθώρια η μαμά του, ήθελε απλά να ακούσει το όνομά της ... ήταν μονόδρομος "να την βαφτίσουμε Βασιλική κι ας την φωνάζουμε και Κατερίνα και Ευτέρπη και Ελίνα" μου είπε. Και παρόλο που είχα αρχίσει να θυμώνω με την εξέλιξη των πραγμάτων, λέω ΟΚ να την πούμε Βασιλίνα και να την φωνάζουμε Αλίνα. Όπως και έγινε κι έμειναν όλοι ευχαριστημένοι! Η Αλίνα μας είναι μια ώριμη δραστήρια κούκλα 15 ετών!!! Δυστυχώς όμως δεν μπορέσαμε να κάνουμε δεύτερο παιδί γιατί τρεις μέρες μετά τη βάφτιση έπαθα την πρώτη κρίση επιληψίας που με ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα....
Σορρυ Ολίβια...αλλά αυτό το τεράστιο ΚΑΙ που εγραψε ο αντρουλης σου... ''Η μαμά της Ολίβιας λέγεται Ειρήνη, που αγαπώ πολύ ως όνομα, τη ρωτήσαμε αν θέλει να δώσουμε ΚΑΙ σ’ αυτό το εγγόνι της το ονομά της και εκείνη μας απάντησε, ότι δεν την νoιάζει καθόλου και να αποφασίσουμε μόνοι μας τι ονομα θα δίναμε στο μωρό μας.'' δεν μου μοιαζει καθολου δημοκρατικό...είναι σαν να θεωρεί δεομένο πως δεν θα βγει το όνομα της μαμάς σου.... οκ ..τα υπολοιπα λογια του ειναι πολυ γλυκα...και ποσο καλη και γλυκια εισαι εσυ (συμφωνω απόλυτα)....αλλά όπως όλοι οι άντρες τα θέλουν όλα δικά τους,, έχει όμως τη δυνατότητα με ωραία λόγια να το παρουσιάσει όπως θέλει!! αυτα ...χωρις παρεξηγηση ... φιλακια!
Σέμενα τα πραγματα εγιναν αντιθετα!Ο αντρας μου ειναι το μονο αγορι στην οικογενεια με δυο αδερφες.Τα ονοματα των μαμαδων Ιφιγενεια(η πεθερα μου) και Ελπιδα (η μαμα μου).Των δε μπαμπαδων μας Μοσχος!(ο πεθερος μου) και Στεφανος (ο μπαμπας μου).Το φυλο του παιδιου (κοριτσακι)δεν το μαθαμε παρα μονο αφου γεννησα.Ευτυχως ο πεθερος μου ειχε δηλωσει απο την αρχη οτι μας απαγορευει να βαλουμε το ονομα του στο παιδι μας!(Ειναι προς τιμη του γιατι οσοι μπαμπαδες εχουν γιους περιμενουν να διαιωνισουν το ονομα τους).Με το που μαθαινουμε οτι ειναι κοριτσακι ειμαστε οι τεσσερεις μας (με τον αντρα μου και τα πεθερικα μου) στο δωματιο της κλινικης και μου λενε 'να μας ζησει η Στεφανια'(απο το ονομα του μπαμπα μου)!!!Εγω βεβαια επειδη λατρευω το ονομα της πεθερας μου ηθελα να την ονομασω Ιφιγενεια.Τους το λεω λοιπον αλλα τιποτα αυτοι...ανενδοτοι!Ηθελα επιπλεον να κρατησω το ονομα Στεφανος για το επομενο αγορακι (αν θα ερθει αγορακι).Με τιποτα δεν μπορουσα να τους μεταπεισω!Αρχισα να γελαω λοιπον και τους ειπα πως θα μας ακουει κανεις και θα σκεφτεται πως αλλοι μαλωνουν για να βγει το δικο τους ονομα αλλα εμεις...ανωτεροτητα ε?Ετσι λοιπον την ονομασαμε Στεφανια!!Το λατρευω κι αυτο το ονομα βεβαια και της ταιριαζει πολυ!Αλλωστε ο κυριος λογος που επεμεναν τα πεθερικα μου-περα απο τον Αγ.Στεφανο που ηθελαν να τιμησουν-ηταν γιατι ο μπαμπας μου δεν εχει ακουσει το ονομα του και ειναι παραπληγικος εδω και πολλα χρονια.Τους εκτιμησα ακομα περισσοτερο απο τοτε για την σταση που κρατησαν!Ειναι αξιεπαινοι,υπεροχοι ανθρωποι!!!
Αχχχ!!! Δεν υπάρχει οικογένεια χωρίς θέμα με τα ονόματα τελικά!!! Εγώ έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτό το θέμα, γιατί το τι βίωσα σαν παιδάκι, με το όνομα μου(Ανατολή)δε λέγεται...μέχρι που τελικά, κάπου εκεί στην εφηβεία το αγάπησα και το υπερασπίστηκα, επιβάλλοντας σε όλους να με φωνάζουν με αυτό και όχι με κάτι χαζά υποκοριστικά, που ούτε να τα θυμάμαι δε θέλω. Με τα δικά μου παιδιά δεν έχω παράπονο. Ήξερα πριν παντρευτώ ότι η μοναδική επιθυμία του άντρα μου (και των πεθερικών μου)ήταν αν κάνω αγόρι να δώσουμε το όνομα του πολυαγαπημένου του παππού. Δεν είναι όνομα της αρεσκείας μου, αλλά ότι όνομα και αν ήταν, ειλικρινά δεν έχω πρόβλημα, από τη στιγμή που το θέλει ο άντρας μου τόσο πολύ. Βέβαια δεν έχω γιο, έχω 2 κόρες, που πήρανε τα ονόματα των γιαγιάδων τους, η μεγάλη της πεθεράς μου, γιατί εγώ το ήθελα, και είναι και πολύ ωραίο όνομα (Γαλήνη), και η 2η της μαμάς μου και της γιαγιάς μου που ζει ακόμη και καμαρώνει.(Ελένη-Άννα/Ελεάννα τη φωνάζουμε). Νομίζω ότι θα κάνω και γιο(χιχιχι) και θα δώσουμε το όνομα του παππού. Και θα χαρώ πολύ, αφού έτσι θα χαρούν και ο άντρας μου και τα πεθερικά μου, που μας στέκονται, όπως και οι γονείς μου φυσικά πάρα πολύ. Μόνο για το μπαμπάκα μου στεναχωριέμαι λίγο...δεν υπάρχει φως στο τούνελ...να ακούσει κι αυτός το δικό του να χαρεί...εκτός κι αν κάνω(όταν και εάν) δίδυμα αγοράκια...χεχε!!! Πάντως για να σοβαρευτώ λίγο, πιστεύω πως το όνομα δεν έχει μεγάλη σημασία( δεν αναφέρομαι σε κακόηχα ονόματα φυσικά, ούτε σε ονόματα που θα φέρουν το παιδί σε δύσκολη θέση-μιλάω εκ πείρας-), πάνω απ'όλα μετά την υγεία, είναι η αγάπη, ο σεβασμός και η κατανόηση προς αλλήλους! Καλό είναι να βάζουμε όλοι λίγο νερό στο κρασάκι μας και να μη δίνουμε σε πράγματα και καταστάσεις περισσότερη αξία από αυτήν που έχουν.
Αθάνατη ελληνική πραγματικότητα !!! Να σας πω λοιπόν και εγώ την ιστορία μας που είναι λίγο απο την ανάποδη ... Κατ'αρχήν είχαμε τη τύχη να έχουμε δυο γιαγιάδες με πολύ ωραία ονόματα (Αθηνά & Νίκη). Είχαμε επίσης την τύχη οι παππουδογιαγιάδες μας και απο τις δύο πλευρές να αδιαφορούν πλήρως για το όνομα του εγγονιού τους. Κατά δεύτερον εγώ είχα ανανπτύξει ένα θεώρημα πως τα πλάσματα αυτού του κόσμου με κάποιο τρόπο σου δείχνουν ποιο ειναι πραγματικά το όνομά τους (βέβαια αυτό ίσχυε για τα κατοικίδια που κατα καιρούς πέρναγαν απο τα χέρια μου - αλλά το είχα γενικεύσει). Σημείωση: Το θεώρημα έχει γίνει πλέον αξίωμα :P Όταν λοιπόν έμαθα πως είμαι (επιτέλους!!!) έγκυος έπειτα απο μια σειρά δυσκολιών που δεν είναι της παρούσης, ανοίξαμε το ημερολόγιο και ήταν του Σωτήρος. Η απόφαση πάρθηκε επιτόπου. Το παιδί θα το λέγαμε Σωτήρη ή Σωτηρία. Βλέπετε ακόμη δεν ξέραμε το φύλο. Όταν μάθαμε ότι περιμέναμε κοριτσάκι το Σωτηρία κατοχυρώθηκε απο την κοιλιά όπως λένε ... :) Και εκεί άρχισαν τα παρατράγουδα (όχι απο τους παππουδογιαγιάδες είπαμε). "Δηλαδή πως θα το φωνάζετε;" "Σωτηρία." "Τι, Σωτηρία σκέτο;" "Αφού έτσι τη λένε." "Καλά γιατί δεν την φωνάζετε Ρία, Σία, Ρούλα,Σωσώ;" "Επειδή δεν την λένε Ρία, Σία, Ρούλα, Σωσώ. Την λένε Σωτηρία." "Μήπως να την λέγατε Δανάη, Φοίβη, Ηρώ, Νεφέλη;" "'Όχι λέμε. Το παιδί έχει δικό του όνομα". "Μα καλά, τα ονόματα των γιαγιάδων της τι έχουν;" "Τίποτα δεν έχουν. Απλά αυτές είναι η Αθηνά και η Νίκη ενώ αυτή εδώ είναι η Σωτηρία." Άλλοι ξύνισαν, άλλοι στράβωσαν άλλοι χαμογέλασαν ειρωνικά μα κανείς δεν είδε τον συμβολισμό και την ομορφιά του ονοματός της. Κανείς δεν αντιλήφθηκε την μοναδικότητα του μυνήματος που "έστειλε" η κόρη μου την ημέρα που ανακάλυψα την εγκυμοσύνη μου. Και φυσικά κανείς μα κανείς δεν μπόρεσε να νιώσει αυτό που νιώθω εγώ όταν την αγκαλιάζω και την φωνάζω "Σωτηρία μου" - oι μανούλες εξαιρούνται απο την τελευταία φράση :) Φέτος λοιπόν η Σωτηρία πήγε στο νηπιαγωγείο. Κατά την εγγραφή με ρώτησε η Διευθύντρια: "Πως την φωνάζετε;" "Σωτηρία." "Ολόκληρο;" ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΒΕΒΑΙΑ :)
διάβασα με πολύ προσοχή και τα κείμενο του κυρίου Μάνου και τα σχόλια των υπολοίπων μανάδων και κάπου στο τέλος θέλησα κι εγω να καταθέσω την άποψη μου και τη δική μου ιστορία ταυτοχρόνως... συμφωνώ με όσες λένε ότι το παιδί η μάνα πρέπει να το αγαπά όπως και να το λένε, αλλά γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τους παππούδες; ή γιατί όπως πολύ σωστά είπε μια μητέρα, γιατί να κανουν διακρίσεις στα εγγόνια;;; εγώ αυτο το τελευταίο το βίωσα έντονα με τη μακαρίτισα γιαγιά μου και ακόμα θυμάμαι την απαράδεκτη συμπεριφορά της στις μιρκότερες αδελφές μου...εγώ ήμουν απο την μεριά των ευνοημένων ίσως, αλλά ποτέ δεν θέλησα η κόρη μου να αγαπηθεί απο τη πεθερά μου για το λόγο αυτό, μια γιαγιά που στην αρχή της εγκυμοσύνης μου μίλησε για ντροπή- δεν ημουν παντρεμένη με τον υιό της γαρ- και όταν ήρθε η εγγονούλα χώθηκε σφήνα ανάμεσα μας και διαλαλούσε σε κάθε μας διαφωνία σχετικά με την ανατροφή και διαπεδαγώγηση της μικρής ότι δικό της ήταν το παιδί, εκείνη θα έκανε ότι ήθελε!!! δεν θέλησε στην αρχή να γεννηθεί το παιδάκι μου, απείλησε ότι δεν θα μου ξαναμιλούσε αν δεν έβγαινε το όνομα της- το έκανε κι αυτό τελικα- θεώρησε ότι η κόρη της που την ειχε χρονια τιμήσει δεν πιάνεται γιατι ειναι απλά κορίτσι, ο άντρας μου δε με ρώτησε καν γιατι ήταν δεδομένο για εκείνον εξαρχής και εγώ έκανα βόλτες στα ψυχειατρεία ψάχνοντας να μάθω το γιατί; γιατί οι γονείς του άντρα έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα απο τους γονείς της γυναίκας; γιατί η γιαγια να αγαπά το εγγόνι μόνο αν έχει το όνομα της; και στην τελική γιατί εγω να ειμαι τόσο ηλίθια που πιστεύω ότι τον γονέα τον τιμάς αλλιώς κι όχι με το όνομα;τελικά ο αντρας μου αποφάσισε να βγάλει τον πατέρα του για να ηρεμήσει τα πνεύματα-το δικό μου και του κόσμου- και ώντας βεβαιος ότι την ντροπή θα την ξέπλενε ο αδελφός του που ειχε αβαπτιστη κόρη- άσχετο και ο πατέρας του όμως ειχε βγει απο τον πρωτότοκο γιο-αλλά που το πάσαρε σαν επιλογή δική μου, εγώ το διάλεξα αλλά δε το θυμάμαι... δεν μου αρέσει αυτή η παράδοση μας, οι ξένοι παππούδες δηλ αγαπούν λιγότερο τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους γονείς τους που δεν τους τιμούν με αυτό τον τρόπο; αλλά δεν κατηγορώ όσους ελεύθερα το αποφασίζουν! ελεύθερα όμως, το τονίζω όχι με παππουδίστικες παρεμβάσεις! όσες μητέρες μπορούν να συζητούν με τους άντρες τους και να βρίσκουν μια κοινή λύση τις ζηλεύω... μακάρι να μπορούσα κι εγώ... μα και στο άλλο αν κάνω, με έχει προειδοποιείσει ο καλός μου ότι η επιλογή είναι δική του... ίσως να έχει δίκιο... ίσως θα έπρεπε να δίνω λιγότερα στο παιδί μου...ίσως τότε να ειχα κι εγω δικαιώματα... τελειώνοντας, θα ήθελα να πω κάτι στον κύριο Μάνο: μήπως παραδίδετε ιδιαίτερα μαθήματα σε ξεροκέφαλους μπαμπάδες; θα πλήρωνα όσο όσο να αποκτούσε και ο δικός μου άντρας τις ίδιες ιδέες με εσάς και να μην έλεγε ότι το παιδι ειναι δικό του επειδή φέρνει περισσότερα λεφτά στο σπίτι... ναι είστε καλά και πάντα αγαπημένοι με τη σύζυγο σας... μητέρες φιλιά και υπομονη...
Στη βάπτιση του παιδιού μου τα πεθερικά ηρθαν μέχρι την εκκλησία, έκατσαν σχεδόν έξω από την εκκλησία, είχαν θλιμμένο ύφος καιδεν ήρθαν στο γεύμα μετά το μυστήριο γιατί δε δώσαμε στο γιό μας το όνομα του πεθερού "Μελέτης" (ναι, είναι αρβανίτες στην καταγωγή και ιδιαίτερα σκληροπυρηνικοί). Βέβαια όλα είχαν ξεκινήσει από νωρίς. Στο μαιευτήριο που ήρθαν δεν έφεραν ούτε ένα λουλουδάκι ούτε καν ένα φυλακτό για το μωρό. Ήρθαν με άδεια χέρια και μου έλεγαν τόσο άσχημα λόγια που μετά από κάθε επισκεψή τους έκλαιγα. Έχουν πολλά χρήματα (είναι εισοδηματίες) και θεωρούν ότι μπορούν να μας έχουν υποταγμένους... Σημειώνω πως δε μας βοηθούν ούτε έχουν βοηθήσει καθόλου. Ο άντρας μου κι εγώ είμαστε γιατροί σε νοσοκομείο και παλέυουμε μόνοι μας με άθλιους μισθούς και απαράδεκτα ωράρια... Μετά τη βάπτιση πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια για να ξαναδούν το παιδί και αυτό μετά από δική μου προτροπή προς τον συζυγό μου. Αλήθεια τι έχει σημασία σε αυτή τη σύντομη ζωή- να ζούμε ευτυχισμένοι και να είμαστε καλά στην υγελια μας ή να ικανοποιούμε τη ματαιοδοξία μας και να ζούμε θλιμμένοι και πικραμένοι?
Εγώ καταλαβαίνω την επιμονή/ επιθυμία/ "κόμπλεξ"/ καημό των γιαγιαδοπαππούδων να πάρει το παιδί το όνομά τους... αυτό που με ξενίζει και κάθε φορά θέλω να βγάλω τα σωθικά μου είναι το φαινόμενο να αγαπούν και να μιλούν και να κανακεύουν περισσότερο αυτό το παιδί, που έχει το όνομά τους... δηλαδή τα άλλα τί έχουν;;; Δεν είναι εγγόνια;; Και ως μικρά δεν το καταλαβαίνουν, αλλά μετά τα 4-5 τί γίνεται;;; Ένα "γιατί" θα βασανίζει συνεχώς το μυαλό μου....
Εχω 4 παιδακια. Στον πρωτο μου γιο δωσαμε το ονομα του πεθερου μου, το οποιο ειχε ξαναβγει απο τον αδερφο του αντρα μου. Δεν ειχα προβλημα με το ονομα, ισα-ισα ειναι πολυ ωραιο ανδρικο ονομα, αλλα ηθελα να βγαλω τον μπαμπα μου 1ον επειδη οι γονεις μου ηταν αυτοι που ηταν διπλα μας συνεχεια απο την στιγμη που αρραβωνιαστηκαμε ενω τα πεθερικα μου οχι και 2ον επειδη νευριασα με τον αντρα μου οταν λιγες μερες πριν την βαφτιση, τον ακουσα να ρωταει την μανουλα του για το αν την πειραζει να βγαλουμε το παιδι στο ονομα του πεθερου του (μπαμπα μου). Τελοσ παντων εκανα πισω γιατι οπως σας ειπα δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα, απλα τους ξεκαθαρισα πως αν εκανα 2ο παιδι και ηταν κοριτσι τοτε θα εβγαζα την μαμα μου (η πεθερα μου δεν ειχε εγγονη και ηθελε παρα πολυ να ακουσει το ονομα της). Κανω το 2ο παιδακι μου και ειναι και παλι αγορακι. Δωσαμε αυτη τη φορα το ονομα του μπαμπα μου. Και στα καλα καθουμενα διμηουργιθηκε ενα θεμα στην βαφτιση. Χτυπιοταν η πεθερα μου, ο πεθερος μου και η αδερφη του αντρα μου (η οποια δεν ηταν παντρεμενη, εχει σημασια αυτο για αργοτερα), γιατι βγαλαμε τον μπαμπα μου και οχι την πεθερα μου (το ονομα της δεν ειναι καθολου ωραιο και ειναι ακομη πιο ασχημο σε ανδρικο). Το ξεπερναμε και αυτο. Κανω και το 3ο μου παιδακι και, ναι ναι, ειναι και παλι αγορακι. Αποφασισαμε με τον αντρα μου να βγαλουμε στο παιδακι μας ενα ονομα το οποιο να μας αρεσει εμας και κυριως να γιορταζει. Ετσι και εγινε. Επιλεξαμε το ονομα μαζι με τη νονα του μικρου και ολοι οι υπολοιποι το ακουσαν στην εκκλησια. Αρεσε σε ολους παρα πολυ γιατι δεν ειναι συνηθισμενο και ειναι πολυ ομορφο. Κανω και το 4ο παιδακι μου και αυτη την φορα ηταν κοριτσακι. Να σημειωσω πως τα πεθερικα μου στεναχωρεθηκαν που εμεινα και 4η φορα εγκυος, μου ειπαν τι το θελεις μωρε και αλλο παιδι 3 εχεις (!!!!!!!) και γενικα ηταν μακρια παο εμας και τα εγγονια τους. Ερχεται η ωρα να διαλεξουμε ονομα για το κοριτσακι μας. Δεν ηθελα με τπτ το ονομα της πεθερας μου αλλα δεν ειχα και προβλημα στο να βγαλω την μαμα μου. {ροτεινα στον αντρα μου να επιλεξουμε παλι ενα ασχετο που να μας αρεσει εμας. Δεν ηθελε με τπτ. Μου ειπε οτι το ονομα θα το αποφασιζε μονος του και θα το μαθαινα κι εγω την ωρα της βαφτισης. Η νονα της μικρης μας ομως δεν συμφωνουσε με αυτο. Ηθελε να ειναι σιγουρη οτι συμφωνουμε και οι δυο για το ονομα που θα διναμε στην μικρη και δεν θα υπηρχαν φασαριες. Ετσι αναγκαστηκε κατα καποιον τροπο να μου πει το ονομα που ειχε επιλεξει (2 μερες πριν την βαφτιση εγινε αυτο). Και προς μεγαλη μου εκπληξη, ειχε πειλεξει το ονομα της μαμας μου. Εννοειτε πως δακρυσα οταν το ακουσα γιατι κι εγω δεν το περιμενα. Οπως μου ειπε οταν με ειδε να δακρυζω, δεν ηταν δυνατον να μην τιμησει και να μην πει ευχαριστω με αυτον τον τροπο στον ανθρωπο που ηταν παντα διπλα μας με οποιονδηποτε τροπο, την μανουλα μου και πεθερουλα του (οπως την αποκαλει). Στην βαφτιση ακουσανε και ολοι οι υπολοιποι το ονομα. Η μαμα μου δεν το πιστευε με τπτ (και δεν το περιμενε με τπτ) και αρχισε να κλαιει απο χαρα και εκπληξη και η πεθερα μου που εκλαιγε για αλλον λογο (δεν περιμενε οτι ο γιος της θα της το εκανε αυτο). Περιττο να πω πως περασε παααααρααα πολυς καιρος για να φωναξει την μικρη με το ονομα της. Οσο για την κορη της που ανεφερα πιο πανω, εκανε και αυτη κοριτσακι λιγο καιρο μετα απο μενα και βαφτισε λιγο καιρο μετα απο εμας. Ο αντρας της δεν ηθελε να βγαλει το ονομα της μαμας του επειδη δεν του αρεσε και η "καλη" κορη επειδη ηθελε να "τιμησει" την μανουλα της που τοση βοηθεια ειχε απο αυτην (γιατι οντως ειχε βοηθεια απο την πεθερα μου), επελεξε η ιδια της να βγαλει ενα ασχετο ονομα στην κορη της. Να τραγουδαει εξω απο τον χορο ηξερε, οταν μπηκε στον χορο ομως ξεχασε τα τραγουδια.
Εγώ έχω το όνομα της γιαγιάς μου από τη μεριά της μητέρας μου, επειδή πέθανε όταν η μαμά μου ήταν 5 μηνών έγκυος. Η αδερφή μου έχει το όνομα της νονάς του πατέρα μου, που τον μεγάλωσε σαν παιδί της, μιας και εκείνη δεν είχε. Σοφία & Ιωάννα! Αλλιώς οι εναλλακτικές ήταν Δήμητρα και Φιλίτσα! Τον άλλο παππού τον έλεγαν Δημοσθένη, οπότε δεν υπάρχει αντίστοιχο...ή μήπως υπάρχει;;; Το μικρό μας μάλλον θα το βγάλουμε Κωνσταντίνο. Ίδιο όνομα και οι δύο παππούδες! Μόνο που ο ένας δεν υπάρχει. Η άλλη εναλλακτική είναι Αλέξανδρος. Μπορεί όμως και τα δύο!!!
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ... ΑΛΛΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΛΙΙΙΙΓΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΟΤΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΥΤΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ!! ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΚΥΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙ (ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ) ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ!! (ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΑ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΑΛΙΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ) ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΕΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΝΤΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΒΕΤΟ ΣΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΕΘΕΡΙΚΩΝ ΜΟΥ.... ΟΣΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!!!!!!! ΑΦΗΣΤΕ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΝΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ...ΟΙ ΑΛΛΟΙ...ΜΟΝΟ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΙ....
Καλησπέρα Μάνο, όπως βλέπεις είμαι η Ευτέρπη!!!! Πρέπει να σου πω ότι όταν γεννήθηκα η μητέρα μου δεν μπήκε καν στον κόπο να κάνει συζήτηση για το όνομα, ήταν δεδομένο, όπως και του αδελφού με τις ευχές της οικογένειάς της!!! Όντως η εφηβεία ήταν δύσκολη αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα τι αντιπροσώπευε το όνομά μου, ποιον άνθρωπο τίμησαν οι γονείς μου (ο πατέρας μου) και νοιώθω πολύ καλά μ'αυτό και πλέον συστήνομαι έτσι και όχι με το υποκοριστικό. Στην κόρη μου έδωσα το όνομα της μητέρας μου μετά από απόφαση του άντρα μου και της πεθεράς μου (δεν ήθελε να το "ξανακούσει" εκείνη και ήθελε να δώσει χαρά στη μητέρα μου). Εγώ σκεφτόμουν χίλιαδυο άσχετα ο΄νοματ κι ας τη λένε Ζωή, η ΖΩΗ μου! Τη χαρά που είδα στα μάτια ολονών δεν την αλλάζω με τα "καλύτερα" ονόματα του κόσμου....
Αν σκεφτεί κανείς ότι από έμβρυα ακόμη τα θεωρούμε κτηματά μας για τα οποία εμείς θα αποφασίσουμε για το όνομα τους, για τη ζωή τους για όλο τους το είναι, τελικά πόσο εύκολα την κόβουμε αυτή τη συνήθεια μεγαλώνοντας. Νομίζω ότι οι τότε μανάδες και μπαμπάδες που σήμερα είναι πεθερές και πεθεροί δεν διαφέρουν καθόλου από εμάς που είμαστε τώρα μαμάδες και μπαμπάδες και θα γίνουμε αργότερα πεθερικά. Αν μπορούσαμε ίσως να διακρίνουμε τη χαρά που νιώθει ένας γονιός όταν παίρνει το εγγόνι του το όνομα του τότε θα χαιρόμασταν και εμείς και σίγουρα δεν θα ήμασταν τόσο απόλυτοι. Το να δίνεις χαρά είναι ευλογία όπως το να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο. Αυτοί που θα χαρούν το ίδιο με εμάς και ίσως και περισσότερο είναι οι γονείς μας.
Όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος σε δίδυμα και μάλιστα κοριτσάκια, αποφασίσαμε να τα βγάλουμε απο τις μανάδες μας.Το θέλαμε και οι δύο, και εκείνες, αν και ποτέ δεν το ανέφεραν, το χάρηκαν πολύ.Η πεθερούλα μου ήδη είχε ακούσει το όνομα της αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου.Θέλαμε να την τιμήσουμε και απλά το κάναμε.Μπορούσαμε να βγάλουμε του πεθερού μου ή του μπαμπά μου...αλλά του πεθερού μου το κρατάω για το αγοράκι που μπορεί να κάνουμε κάποτε...Ο μπαμπάς μου θα το άκουγε από τον αδερφό μου. Είμαστε παραδοσιακοί με τον άντρα μου αλλά αν οι δικοί μας είχαν χάλια ονόματα, δεν νομίζω πως θα κρατούσαμε την παράδοση. Α, και κάτι άλλο.Αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς -γιατί δυστυχώς πολλοί αναφέρουν διαζύγια και φταίει ένα όνομα - μην σκέφτεστε ότι βγάζετε το συγκεκριμένο άτομο αλλά απλά τιμάτε τον Άγιο που το έχει.Στο κάτω κάτω όταν δεις το παιδάκι σου, δεν βλέπεις τον πεθερό πχ.Το όνομα πλέον ανήκει στο παιδάκι που λατρεύεις και αυτό αρκεί.
emeis pali kserame apo prin ta onomata ton paidion mas. sto proto eixame pei an einai agori Giorgo-ston pappou tou antra mou pou ton megalose-an einai koritsi Nefeli giati mas arese.kaname ton gio opote bgike giorgos.o petheros mou argise na to..katapiei,ekane pano apo 6 mines na fonaksei to paidi me to onoma tou,sunexeia...moro ton fonaze. sto 2o itan koritsi opote den eixame problima,mpike Nefeli. epeidi theloume kai 3o kseroume kai ta onomata.an einai koritsi Ludia giati mas aresei,an einai agori Aleksandros,tou pappou mou pou pethane fetos. to kalo edo sto eksoteriko pou zoume einai pos to onoma dilonete amesos meta tin genna kai mexri tin baftisi exoun iremisei ta pneumata!! kai episis to pio simantiko einai na mporei na sunennoithei to zeugari kai emeis doksa to Theo to petuxame.. Autaaa koritsia!!Kai agoria..
όνομα όνομα όνομα...οταν εμεινα εγκυος καναμε μια συμφωνια με τον αντρα μου αν ηταν κοριτσι θα επελεγα εγω το ονομα και αν ηταν αγορι εκεινος..ημουν σιγουρη πως ηταν κοριτσι!!!ειχα σωστη προαισθηση,ηταν κοριτσι..ηξερα τι ονομα ηθελα να τη βγαλω, Ελενη,της αγαπημενης μου γιαγιας,που δεν ειχε ακουσει ποτε το ονομα της απο τα παιδια της..δεν το εκανα ομως γιαυτο απλα μου αρεσει το ελενη.στους γονεις μας δεν ειπαμε τιποτα απλα παντα μιλαγαμε υποθετικα,σας πληροφορω πως οι γονεις μου,και οχι γιατι ειναι οι δικοι μου, αλλα επεμεναν να βγαλουμε το ονομα της πεθερας μου,γιατι ετσι επρεπε. δν ειχα προβλημα απλα ηθελα πρωτο το ελενη και ετσι θα γινοταν, Ελενη-Ιωαννα. ομως ουτε μηνα πριν τη βαφτιση,το κοριτσακι μου αρρωστησε βαρια,φοβηθηκα τοσο πολυ μην μου παθει τιποτα.Σκεφτηκα να το ταξω ,η πρωτη σκεψη που εκανα ηταν,αφου το ονομα το αποφασισαμε να το αλλαξω παλι(οταν οι ανθρωποι κανουν σχεδια ο θεος γελαει)?ομως κουνησα το κεφαλι να επανελθω και μονολογησα οτι ειμαι πολυ εγωιστρια, μονο η Παναγια μπορουσε να το προστατεψει και ετσι το κοριτσακι μου εγινε το ΜΑΡΑΚΙ μου..το ονομα δεν καθοριζει το παιδι, ουτε την αγαπη μας γιαυτο,ουτε των γιαγιαδων ουτε των παππουδων..κανενας δεν απορησε στην εκκλησια για το ονομα , ολοι βαθια μεσα τους το ηξεραν, πισω απο μια Μαρια ή ενα Μαριο,παντα κρυβεται μια ιστορια,μια ιστορια που μονο ο γονιος ξερει και ολοι οι υπολοιποι πρεπει να σεβαστουν..φιλια
Ουφ...δύσκολα μας έβαλε ο αντρούλης σου....αναμοχλέυει παλιές ιστορίες που τις θυμάμαι και ανεβάζω πίεση 300...λοιπόν η περίπτωση μας μοιάζει...εμείς στην κορούλα μας δώσαμε το όνομα της γιαγιάς του άντρα μου...της μητέρας του πατέρα του...και αυτό κατόπιν πρότασης και ουχί απάιτησης του άντρα μου, με την οποία συμφώνησα μιας και μου αρέσει πολύ το όνομα αυτό (Ιουλία)...η γιαγιά λοιπον είναι μια γυναίκα που δεν ζει εδώ και πολλά χρόνια και την οποία δεν πρόλαβα να γνωρίσω..αλλά μεγάλωσε τον άντρα μου σαν μάνα και ήταν αρχοντογυναίκα..από τις διηγήσεις του και μόνο πείστηκα ότι άξιζε να δωσω το όνομα της στο παιδί μας...σκέφτηκα ότι έτσι τιμούσα και τον πεθερό μου μιας και έχοντας ο ιδιος αγόρια δεν "άκουσε" το όνομα της μάνας του...η μαμά μου βέβαια πικράθηκε λιγουλάκι αλλά το κράτησε για τον εαυτό της και έδωσε απλόχερα την αγάπη της στο παιδί το οποίο και μεγαλώνει καθημερινά καθότι εργάζομαι......στην αρχή όλα καλά κι όλα ωραία..αλλά το ηφαίστειο έβραζε...το "σιγανό ποταμάκι"(πεθερά) μεθόδευσε την χολή της και η όλη ιστορία για το όνομα "έσκασε" σαν βόμβα μεγατόνων το βράδυ πριν την βάφτιση...και λεγοντάς το όνομα εννοώ το 2ο όνομα μιας και η απόφαση για το 1ο ήταν οριστική και τελεσίδικη...θυμάμαι ότι απάντησα..over my dead body....ήμουν αποφασισμένη να τα τινάξω όλα στον αέρα την τελευταία στιγμή αν έκανε κανα αστείο να κάνει θέμα στο μυστήριο...εννοείται ότι με τον άντρα μου τσακωθήκαμε γιατί ήταν ξεκάθαρος ο "δάχτυλος" που είχε πέσει...και γω αρνιόμουν πεισματικά να δώσω στο παιδί μου το όνομα κάποιας η οποία στην μέχρι τότε ζωή του παιδιού μου, είχε ρόλο...τουρίστα...τεσπά...το μυστήριο το οποίο για μήνες προετοιμαζόμουν, είχα ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά και το περίμενα πως και πως...μου το βγάλανε από την μύτη...τώρα περιμένει , λεει το 2ο κορίτσι...και είναι σίγουρη πως θα "νικήσει"...guess what????? it ain't over till the fat lady sings...και γώ είπαμε...τα χω τα κιλάκια μου...!!!!!!
Μουαχαχαχαχα! Ακόμη γελάω με την τελευταία πρόταση! Sincerely congratulations!
Καλημέρα! πρώτη φορά γράφω στην ιστοσελίδα αυτή, και γενικότερα μ'αρέσει να διαβάζω αλλά ποτέ δεν κάνω το βήμα να γράψω, αλλά δεν μπορούσα να μη μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα που τόσο με έχει απασχολήσει. Λοιπόν για μένα εννοείτε πως οι γονείς αποφασίζουν για το όνομα του παιδιού τους, και κανένας μα κανένας άλλος!! και η αγάπη που θα δώσουν οι συγγενείς στο παιδί ΔΕΝ πρέπει να σχετίζεται με το όνομα του βέβαια, πράγμα που έχει παρά γίνει σ'αυτή τη χώρα!! εγώ μεγάλωσα Γαλλία, από γονείς έλληνες. οι γονείς μου "έσπασαν" την παράδοση, και δεν μας έδωσαν, στον αδερφό μου και σε μένα, τα ονόματα των παππούδων. να σημειώσω πως στον αδερφό μου ήταν πολύ δύσκολο αυτό, η μάνα μου παιδεύτηκε πολύ να μην ονομάσουν πριν 35 χρόνια το παιδί της Θεοδόσιος, ενώ θα μεγάλωνε Γαλλία... το πήρε όμως σαν 2ο όνομα τελικά το Θεοδόσιο, δεν τη γλύτωσε τελείως! για μένα, πιο μικρή, ήταν πιο εύκολο, την κρυάδα την είχαν ήδη φάει! Εγώ λοιπόν το είχα δηλώσει από πολύ μικρή, ότι ποτέ δεν θα δώσω τα ονόματα των παππούδων στα παιδιά μου, αλλά θα διαλέγαμε με τον άντρα μου ότι μας αρέσει. όταν έμεινα έγκυος στο 1ο παιδί, αρχίσαμε λοιπόν να ψάχνουμε για όνομα... δεν είχαμε τα ίδια γούστα, αλλά καταλήξαμε. οι γονείς μου ούτε που ανακατεύτηκαν, για τα πεθερικά μου όμως ήταν πολύ δύσκολο. η αλήθεια είναι όμως πως δεν το πολύ έδειξαν, αλλά φαινόταν. ο άντρας μου μου ζήτησε να βάλουμε το όνομα του πατέρα του ως δεύτερο. αν και δεν συμφωνώ καθόλου με την όλη λογική το δέχτηκα, με την προϋπόθεση πως δεν θα τον φωνάζαμε ποτέ με αυτό το όνομα, απλά θα φαινόταν στα χαρτιά, και έτσι έγινε. Λοιπόν, αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο απ'όλα σε όλη αυτή την ιστορία, είναι πως τελικά, το θέμα του ονόματος έχει πάρει εξωφρενικές διαστάσεις εδώ πέρα. ο πεθερός μου, στη γέννηση του παιδιού, αρρώστησε γιατί τότε κατάλαβε πως όντως δεν θα τον λέγαμε με το όνομα του το παιδί, και το θέμα του ήταν τι θα πουν στο χωριό, αφού εκεί ούτε συζήτηση!! δεν μας το έδειξε, αλλά πολύ μετά μάθαμε από τον αδερφό του άντρα μου, πως τον είχαν με ηρεμιστικά τις ημέρες που ήμασταν στο μαιευτήριο! αντί να χαίρεται δηλαδή για τη γέννα του 1ου του εγγόνι, αρρώστησε για το όνομα του! ε όχι! δεν το δέχομαι!! και "αναγκάστηκε" ο αδελφός του άντρα μου να του υποσχεθεί ότι εκείνος θα δώσει στο μελλοντικό του παιδί το όνομα του! ε γιατί! το σημαντικό είναι το παιδί ή το όνομα του για τους παππούδες??!! βέβαια, τα πεθερικά μου σεβάστηκαν την απόφαση μας και αγαπάνε το παιδί πάρα πολύ και τον φωνάζουν Λουκά, αλλά τότε γιατί χρειάστηκε να περάσουν από αυτή τη φάση?? Για το δεύτερο που μόλις γεννήθηκε, το ονομάσαμε Μάξιμος (πολύ μας αρέσει!) και σαν 2ο έβαλα τον πατέρα μου, τον Κωνσταντίνο, αφού το έκανα στο 1ο... Συμπέρασμα: γονείς κάνετε ότι εσείς θέλετε! το όνομα δεν είναι οικογενειακό ζήτημα! και ξεκολλήστε από αυτές τις χαζές (κατά τη γνώμη μου) παραδόσεις!!
Τα σχολικά μου βιβλία ήταν γεμάτα με δυο ονόματα, Μάρκος+Έλλη. Από το Γυμνάσιο ακόμα,ήθελα να κάνω δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και να τα τα ονομάσω έτσι. Ο Μάρκος γεννήθηκε,καλά να 'ναι το παιδί μου,αλλά δεν ήταν τόσο απλό όσο ήθελα. Περίμενα 20 χρόνια να το ακούσω όμως...κι όπως λες Μάνο (να 'σαι καλά Παναγία μου) η μαμά θα έπρεπε να έχει λόγο στο όνομα του παιδιού της κι ο μπαμπάς.Όχι οι τριγύρω κι ας το θεωρούν δεδομένο.Γερά να 'ναι τα παιδάκια μας,δε λέω,αλλά το όνομα είναι υπόθεση των γονιών και μόνο, ανεξάρτητα από τα ονόματα των παππουδογιαγιάδων
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ...! ΛΟΙΠΟΝ, ΕΓΩ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ 'ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΗ'(χαχα) ΕΔΩΣΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ, ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΒΕΒΑΙΑ. ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ, ΣΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΑΣ, ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΝΕΝΟΗΘΕΙ! ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ!!! Α! ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΡΩΤΑΕΙ ΔΥΣΠΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ. - ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΧΑΛΑΕΙ ΧΑΤΙΡΙ...! ;-)))))
Αχχχχχ....Μανο....Μου εφερες στο μυαλο πολυ δυσκολες καταστασεις που περασα γι'αυτο το θεμα...Ευτυχως ολα καλα πηγαν ομως.... Πριν ακομα μεινω εγκυος ειχαμε συμφωνησει με τον αντρα μου να βγαλουμε τα ονοματα των γονιων του γιατι ειχαν ηδη 4 εγγονια και δεν ειχαν ακουσει ονομα σε αντιθεση με τους δικους μου που ηδη ειχαν ακουσει τα δικα τους.... Στην πρωτη μου κορη αν και δεν ημουν τελειως συμφωνη (λογο συμπεριφορας της)βγαλαμε την πεθερα μου...Οταν λοιπον εμεινα εγκυος στο δευτερο παιδακι μου και μην ξεροντας ακομα το φυλο του παιδιου λεγαμε πως αν ειναι αγορακι θα δωσουμε το ονομα του πεθερου μου.Κανενα απολυτως προβλημα εγω, αντιθετως μαλιστα μου αρεσε πολυ!!!! Οταν ημουν στον 5ο μηνα της εγκυμοσυνης μου και λιγο πριν μαθουμε το φυλο επαθε ο μπαμπας μου οξυ εμφραγμα και εκανε 3πλο by-pass...Εγω τρελαμενη γιατι εχω τρομερη αδυναμια στον μπαμπα μου...Την ωρα λοιπον που ηταν στο χειρουργειο ο πατερας μου ζητησα απο τον αντρα μου οταν με το καλο ερθει το μωρο και αν ειναι αγορι να του δωσουμε και τα δυο ονοματα (πεθερου και μπαμπα) ή εστω να ακουστει και του μπαμπα μου στην εκκλησια και ας μη γραφτει στα χαρτια...Ετσι ενοιωσα εκεινη τη στιγμη... Την αντιδραση του δεν θελετε να τη μαθετε μεσα στο νοσοκομειο.... :( Ετσι λοιπον κι εγω εκανα ενα ταμα να ειναι πανω απ'ολα γερο το μωρο και να ειναι κοριτσι γιατι ηξερα οτι αν ηταν αγορι μπορει και να χωριζα... Το ξερω οτι πολλες μπορει να με κατακρινετε γι'αυτο το ταμα αλλα ετσι ενοιωσα πως πρεπει να γινει...Φυσικα το ταμα μου πραγματοποιηθηκε και εκανα κοριτσακι...Οσο για το ονομα δεν ενοιαζε κανεναν επειδη ηταν κοριτσι κι ετσι της εδωσα το ονομα της Παναγιας και του μπαμπα μου!!!Τελος καλο, ολα καλα!!!!!!!!!
Λυπάμαι πολύ που θα το πω αυτό αλλά εκείνο που με ενοχλεί περισσότερο είναι όταν οι γονείς υποχωρούν στα καπρίτσια των γονιών αναφορικά με το όνομα. Νιώθω υπερήφανη που όσες απειλές και αν δεχτήκαμε όταν ήρθε η ώρα να βαπτίσουμε το πρώτο μας παιδί εμείς κάναμε αυτό που θέλαμε και σε όποιον άρεσε...και φυσικά το κατάπιαν και δεν είπαν και κουβέντα. Όσον αφορά το να τιμάς τους γονείς θα ήθελα να πω απλώς πως εγώ αποφάσισα να φέρω στον κόσμο το παιδί μου και όχι εκείνο. Επομένως εγώ έχω υποχρεώσεις απέναντί του και όχι εκείνο απέναντι σε εμένα. Και το ίδιο ισχύει και για τους γονείς μου - άσχετο που επειδή ήταν σωστοί γονείς και τους αγαπώ πολύ νιώθω από μόνη μου την ανάγκη (και όχι την υποχρέωση) να κάνω το καλύτερο για εκείνους όταν θα με χρειαστούν. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω πως το να τηρούμε το απαράδεκτο αυτό έθιμο στην Ελλάδα έχει συχνά σχέση και με "απολαβές" από τους γονείς προς τα παιδιά ή άλλου είδους τέτοιες υποχρεώσεις γεγονός επιεικώς απαράδεκτο αλλά που συμβαίνει καθημερινά γύρω μας! Στο δεύτερό μου παιδί επέλεξα να βγάλω την πεθερά μου από καθαρά δική μου πρωτοβουλία και χωρίς να μου το ζητήσει κανένας για να την ευχαριστήσω γιατί μου στάθηκε τόσο με το πρώτο μου παιδί (και ας μην είχε πάρει το όνομά της). Έτσι έμαθε ότι αυτά κερδίζονται και δεν θεωρούνται δεδομένα - όπως πίστευε ως τότε. Και τώρα όλοι είναι ευχαριστημένοι και εμείς κάναμε αυτό που θέλαμε και στις 2 περιπτώσεις!
Αχ, βρε Μάνο...δυστυχώς δεν σκέφτονται όλοι οι άνδρες έτσι. Εμένα αυτό που με ενοχλεί είναι όταν κάποιος το θεωρεί δεδομένο και δεν μπαίνει καν στον κόπο να το συζητήσει με τη γυναίκα του...δεν έχω γιο, έχω μια κόρη που ονομάσαμε με όνομα της επιλογής μας γιατί εγώ και η μαμά μου δεν είχαμε κανένα γκαϊλέ να ακουστεί το όνομα της μητέρας μου ντε και καλά. Αν κάνω ποτέ γιο πιστεύω ότι πριν ακόμη γεννηθεί θα το φωνάζει ο άνδρας μου με το όνομα του πατέρα του, βεβαίως-βεβαίως, και δεν θα το αντέξω. Το όνομα δεν έχει τίποτα, μια χαρά είναι αλλά δεν μπορώ την βεβαιότητα και το αυτονόητο της υπόθεσης ( από την πλευρά του άνδρα). Να το συζητήσουμε, να με ρωτήσει την γνώμη μου, να μου πει και αυτός τι θέλει και να καταλήξουμε. Και στην τελική, αυτο με τη συνέχεια της δυναστείας δεν το καταλαβαίνω. Αν είναι ο πατέρας του ο Ωνάσης με το όνομα, ναι να συνεχίσουμε την δυναστεία αλλά ο κάθε καημένος που μπαίνει ανάμεσα στα ζευγάρια και δημιουργεί προβλήματα για ένα όνομα...με εξοργίζει. Και αναφέρθηκα στο Ωνάσης, όχι τόσο για την περιουσία αλλά για την βαρύτητα του ονόματος...
Μπορώ να πω ο,τι ειμαι απο τις πολύ τυχερες μάνες που έχουν και έναν πολύ καλό σύζυγο.Η δικιά μου ιστορία ειναι πως δεν είχε πρόβλημα κανενας με κανέναν αλλά τπ ¨σόι¨ εαν έχεις το Θεό σου.Το πρώτο μας παιδι γεννηθηκε αγοράκι. (Τα πεθερικά μου είχαν ακούσει και οι δύο το ονομά τους)και λόγω αδυναμίας που εχουμε στον πατέρα μου και οι δύο και το όνομα του αρκετα ωραίο το ονομάσαμε Αθανάσιο.Εκει εφερε αντιδραση το σοι του αντρα μου και συγκεκριμενα η θεια του συνεχεια ελεγε την πεθερα μου να παρει επιτελους θεση,να πει τιποτα στον αντρα μου ,τι πραγματα εινα αυτα τι θα πει το χωριο μιας και τα πεθερικα μου μενουν σε χωριο κ.τ.λ.στο χωριο βεβαια δεν μπορω να σας περιγραψω πως σχολιαστηκα θαρρεις και ηταν για το δικο τους το παιδι. Ευτυχως ειχα παντα διπλα μου τον αντρα μου ευτυχως.Μετα απο 4 χρονια γενναω ενα υγιεστατο και πανεμορφο κοριτσακι.και το ονομα αυτης Ολυμπια της μητερας μου.Χωρις να υπαρχει καμια αντιρηση απο πουθενα.Στο χωριο ημασταν το "Πρωτο Θεμα" και βεβαια η θεια του το τι ειπε το στομα της δεν λεγεται, Σημασια δεν την εδωσε κανενας απο εμας μιας και προυπηρχε η ιστορια της (να σημειωθει οτι εχει ακυρωσει βαπτιση της εγγονης της για το ονομα και εγινε μετα απο 3 μηνες)Δοξα τον Θεο εχουμε δυο υγιεστατα παιδακια τον Σακη και την Ολια οπως τα φωναζουμε και οταν τυχαινει και παω στο χωριο και αναφερονται τα ονομα τους ειμαστε πολυ περηφανοι και για τους δυο και ουτε μια στιγμη δεν αμφιβαλαμε για τα ονομα τους,
Απίστευτο κείμενο!! Πόσο δίκιο έχεις και δυστυχώς τα ζούμε καθημερινά!! Όλες οι οικογένειες! Εγώ έβγαλα τον γιο μου με το όνομα του πεθερού μου που δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια έχει πεθάνει! Η πεθερά μου χαζοχαιρόταν και πιστεύει ακόμα και τώρα ότι το βγάλαμε επειδή "έπρεπε!!" Φυσικά και δεν θα το έβγαζα αν δεν μου άρεσε έστω και στο ελάχιστο τ'όνομα του!! Και πάντα με την σύμφωνη γνώμη του άντρα μου, ο Θεός να μου τον προσέχει γιατί είναι ένα κομμάτι μάλαμα! Με αγάπη όπως λες, όλα λύνονται! Και με τον καλύτερο τρόπο! Δεν πα να ανεβαίνει η πίεση, αυτά τα ψυχοφθόρα μέσα να αναγκάσεις τον άλλο να κάνει το δικό σου ποτέ μου δεν τα χώνεψα! Και δεν με τουμπάρει ο άλλος με αυτόν τον τρόπο ποτέ! Ας μην έρθει σπίτι ξανά , μη σώσει και ξαναπατήσει το μωρό δεν το αγαπάμε επειδή απλά φέρει το όνομα μας! Το αγαπάμε γιατί είναι κομμάτι από εμάς,κομμάτι από τα παιδιά μας !! Φέρουμε το ίδιο dna, είμαστε συγγενείς! Δεν είναι τίτλος που αναπαράγεται!
ΠΟΝΕΜΕΝΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΑΞΕΙ ΟΠΟΤΕ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ.ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ 11 ΜΗΝΕς ΕΙΧΑΜΕ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑς(ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ)ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥς ΓΟΝΕΙς.ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕς ΤΟ ΑΚΟΥΣΑςΑΠΟ, ΤΟΥς ΠΑΠΠΟΥΔΕς ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΟΠΟΤΕ ΠΩς ΘΑ ΤΗΝ ΠΟΥΜΕ?ΛΕΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΝ ΣΗΖΥΓΟ,ΑΝ ΘΕς ΑΣΧΕΤΟ,ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΑΣΧΕΤΟ,ΑΛΛΑ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΡΙΤΟ(ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ),ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΑΣΧΕΤΟ.ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙς.(ΕΔΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΓΟΡΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ)ΤΟ ΔΕΧΤΗΚΕ ΚΑΙ ΒΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΑΣΧΕΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΒΑΦΤΙΣΗ.
Πριν σας πω την δικη μου περιπτωση, θα σας πω μια ιστορια. ηταν 4 αδερφια αγορια ολα. τα πρωτα πηραν ονοματα παπουδων. οταν ειδαν οτι το επομενο ηταν αγορι, καπως το ταιριαξαν και πηρε το ονομα της γιαγιας αλλα το ανδρικο. στο 4ο ομως ηθελε το ζευγαρι ενα αλλο ονομα. Ανενδοτη η γιαγια να βγει το δικο της. Κλαματα, καβγαδες, κλπ. και τελικα βαφτιστικε Ε. αυτο που ηθελαν οι γονεις και ο νονος (στα χωρια ο νονος λεει το ονομα ακομη και αν δεν συμφωνεουν οι γονεις, και παλιοτερα δεν πηγαινε η μητερα αλλα η πεθερα. η μητερα εμενε σπιτι). Ελα ομως που ολοι ΟΛΟΙ στο χωριο φωναζαν το παιδι Ζ. και ηρθε το χαρτι του στρατου. και εγινε ο κακος χαμος! το παιδι αστραξε και βροντησε. τους πηρε και τους σηκωσε ολους που τοσα χρονια τον φωναζαν με αλλο ονομα (ουτε καν δευτερο βαπτισμενο). Τωρα στα δικα μας. Ουδεποτε σκεφτομουν για ονοματα. Εδω δεν σκεφτομουν για να γινω μαμα, τα ονοματα θα σκεφτομουν. ο συζυγος ομως θελει των γονιων του. η πλακα ειναι οτι ο αδερφος του εχει αγορι και κοριτσι και εχουν ακριβως τα ιδια ονοματα. και μενουμε διπλα-διπλα ολοι. Δεν με ενοχλει που και το δευτερο θα εχει απο την πλευρα του αντρα μου. να σας πω λυπαμαι πολυ τα πεθερικα μου. Πριν αποκτησουμε εμεις παιδια, στις γιορτες του το μεσημερι ετρωγαν ολοι μαζι (και ο συζυγος μου, με τον αδερφο του και την οικογενεια του) και το βραδυ γιορταζε ο αδερφος του τα παιδια με φιλους τους. Τωρα ομως, δεν θα ξαναγινει αυτο. ΠΟΤΕ. τους λυπαμαι διοτι, απο την αρχη ειχα ξεκαθαρισει οτι οταν γιορταζει το παιδι μου σε αλλο σπιτι δεν πηγαινω. διοτι και οι δικοι μου γονεις θελουν να δουν το εγγονι τους και να γιορτασουν στο σπιτι του παιδιου τους και οχι των συμπεθερων. και μπορει στην πολη να χανοταν αυτο αλλα εδω θα τους ενοχλησει. Σκεφτηκα να γιορταζουμε την ΑνναΜαρια (Μαρια απο την γιαγια του αντρα μου,ε?) αλλη μερα και οχι 9 Δεκεμβρη για το Αννα αλλα 8 Σεπτεμβριου στην Γεννηση της Θεοτοκου, αλλα ενω συμφωνει ο αντρας μου μαλλον δεν συμφωνουν οι υπολοιποι.Κριμα λοιπον, που ενω η γιορτη τους ηταν ευκαιρια να βρισκονται παπουδογιαγιαδες με ολα τους τα εγγονια και το σπιτι τους να γεμιζει παιδια, τωρα θα αρκουνται σε εναν καφε στο σπιτι της καθε νυφης. και κριμα που δεν θα μπορεσουμε να ξαναπαμε επισκεψη στο βαφτηστηρι του αντρα μου και οι κουμπαροι μας θα πρεπει καθε φορα να διαλεγουν που να πανε.
Ναι, φυσικά, το παν είναι να είναι γερό! το παν! Αν γεννηθεί γερό, πρέπει να βαπτισθεί Σουλτάνα, Καραζαμπέτα, Αγορή, Παντούλα, Παρθένα; και Αρχίδαμο, Πελοπίδα, Κοσμά, Βρασίδα; δεν παίζει ρόλο να σου αρέσει το όνομα του παιδιού σου; το παιδί σου είναι!
Πόσο δίκιο έχεις Ίριδα σε ότ,ι έγραψες σχετικά με την ονοματολογία! Κι εγώ για το όνομα μου απαίσια αισθανόμουνα στο σχολείο! Σου εύχομαι και το δεύτερο να είναι αγοράκι!
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΦΑΝΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΑΛΛΑ ΕΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ.ΒΕΒΑΙΑ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ.ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΒΓΕΙ ΑΓΟΡΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΕΘΕΡΟΥ ΜΟΥ.ΟΛΟΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΩ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΝΟΜΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ,ΑΠΛΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΓΕΡΟ
Η ιστορία με τα ονόματα είναι μια πονεμένη ιστορία! Την έζησε η μητέρα μου στα νιάτα της με μένα, και τώρα μάλλον η ιστορία επαναλαμβάνεται και στις επόμενες γενιές! Την μητέρα του πατέρα μου την βαφτίσανε Σπυριδούλα, ήταν η τρίτη κόρη της οικογένειας, οι δυο πρώτες είχαν ήδη τα ονόματα των 2 γιαγιάδων τους. Η οικογένεια είναι Πηλιορείτικη, ζούσανε στο Προμύρι, το μοναστήρι του χωριού ήταν του Αγ.Σπυρίδωνος, η προγιαγιά μου, ούσα έγκυος στη γιαγιά μου είδε όνειρο τον άγιο(κλασική περίπτωση) και έτσι το παιδί τάχθηκε σ΄αυτόν.Το κοριτσάκι το φωνάζανε Σπυριδούλα,Σπυρούλα, Σπυρίτσα και όλα αυτά τα ανόητα ονόματα που μπορείς να κατασκευάσει εφόσον το όνομα του αγίου δεν υπάρχει στο θηλυκό του και προσπαθείς εσύ να το φέρεις με ούλα ,ίτσα, ένια στο κοριτσίστικό του! Γιατί ο Σάββας να γίνει σώνει και ντε Σαββούλα, ή ο Φίλιππος Φιλίτσα και ο Σπύρος Σπυρίτσα.Βρες ένα γυναικείο βρε αδερφέ! τέλος πάντων, εδώ υπήρχε ένα τάμα στη μέση! Απ΄τον Σπυρίδωνα τώρα που το σκέφτομαι, πιο κοντά είναι να φτιάξεις το γυναικείο του Σπυριδών-α ή Σπυριδων-ία όσο παράξενα κι αν ακούγονται, παρά Σπυριδ-ούλα! Πάλι τέλος πάντων...Στις συζητήσεις τους λοιπόν για τ΄όνομά μου, μεταξύ τους αλλά και με την γιαγιά μου παρούσα, καταλήξανε πως τ' όνομα Σπυριντουλά, γιατί έτσι θα προφερόταν στη Γαλλία, είναι τελείως ακατάλληλο, και πως θα έπρεπε να βρούμε ένα πιο μικρό, χαριτωμένο, εύηχο που να ακούγεται όμορφα σε Γαλλία και Ελλάδα..Γίνανε διάφορες σκέψεις, με χριστιανικά και μυθολογικά μέχρι που καταλήξανε να βρούνε μέσα απ[ το όνομα της γιαγιάς το άλλο μου όνομα.Απ' το Σπυριδούλα λοιπόν, Σπ-υριδούλα, βγάλανε το Ιριδούλα και το όνομά μου θα ήταν Ίριδα, ίρις,Iris στα Γαλλικά! Ε, στα βαφτήσια όλα ξεχαστήκανε, γιαγιά και παππούς πιέσανε τον μπαμπά μου, την μαμά μου ούτε που την υπολογίσανε, 19 χρονώ κι αυτή ούτε που μπόρεσε να πατήσει πόδι, τελευταία στιγμή στη εκκλησία της επιβάλανε το παιδί(εγώ δηλαδή) να το πούνε Σπυρίτσα (ορίστε;) και σαν δεύτερο αυτό που είχανε βρει.Δεύτερο όμως! και το πρώτο Σπυρίτσα, ένα υποκοριστικό δηλαδή, μια Πηλιορείτικη ντοπιολαλιά , έτσι επειδή η γιαγιά θα με φύλαγε μέχρι να χρονίσω κι ύστερα θα με στέλνανε στους γονείς μου στο εξωτερικό!.... Πάντα ήμουν και είμαι η Ίρις, στο χαρτιά όμως είμαι η Σπυρίτσα- Ίρις και πολλές φορές, στην κατάσταση του σχολείου στις τραπεζικές συναλαγές και σε διάφορα έγγραφα, για συντομία ή επειδή δεν υπάρχει χώρος,κρατάνε μόνο το πρώτο όνομα...Καταλαβαίνεται πόσες φορές έχω μουδιάσει, έχω ταραχθεί ή έχω κλάψει ως παιδί, όταν στον κατάλογο του σχολείου με φωνάζανε Σπυρίτσα και τα παιδιά με κοροιδεύανε, ή όταν ακόμα και τώρα διαβάζοντας την ταυτότητα πολλοί υπάλληλοι σε συναλαγές μου με στραβοκοιτάνε και μου λένε, μα τι όνομα είναι αυτό; πολλοί είναι και κείνοι που θέλουν να πιστεύουν πως το Ίρις είναι κατασκεύασμα της φαντασίας μου, και όταν τους λέω "μα ίρις με λένε και μ΄έχουν βαφτίσει και έτσι" με θεωρρούν ψεύτρα γιατί νομίζουν πως είναι το χαιδευτικό μου...Τι έχουν ακούσει οι γονείς μου για το όνομα που δεχτήκανε να μου δώσουνε! ακόμα και σήμερα αν πάρω στροφές τους κατηγορώ που με στιγματίσανε έτσι! όσο για τον άνδρα μου, το βρίσκει χαριτωμένο, αλλά όταν με βλέπει που με στεναχωρεί με κατηγορεί κομπλεξική και με πληγώνει. Μ' αυτήν λοιπόν την προιστορία έρχεται η σειρά μου να είμαι μάνα. Από τώρα ξέρω πως αν κάνω ποτέ κορίτσι το όνομά του θα είναι αυτό της πεθεράς μου.Η απόφαση δεν είναι συζητήσιμη και είναι μόνο του ανδρός μου.Την πεθερά μου τη λένε Ακτή, θα μπορούσε να μου αρέσει πολύ το όνομά της, το πρόβλημά μου δεν είναι όμως, στην περίπτωση αυτή, το όνομα όσο η συμπεριφορά του. Δεν με υπολογίζει καθόλου, μου επιβάλλει την απόφασή του και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη μου.Έχω κλάψει για τον τρόπο που αλλά πάλι δεν τον ενδιαφέρει αυτό που περνώ! Ακτή! Έχω ήδη ένα μωράκι, ένα αγοράκι αβάπτιστο.Για να μου γλυκάνει το χάπι μου έδωσε το ελεύθερο να διαλέξω ό,τι θέλω.Έγκυος λοιπόν και γνωρίζοντας πως έχω αγόρι άρχισα την αναζήτηση.Ε μ΄'επριξε! "Αυτό είναι συνηθισμένο, αυτό δεν είναι ωραίο, του πατέρα σου δε γίνεται γιατί είναι το ίδιο με μένα, αυτό δε λέει τίποτα..." Φέρνω ρε παιδί μου παραδείγματα, δε λέω πως μ΄αρέσουν αλλά έκανα σκέψεις...Διόνυσσος ή Διονύσσιος;-α,πα πα χάλια! Έκτορας; Βίκτορας; Νικόλαος στον παππού μου που τον λάτρευα; Αλέξανδρος; Ιάσονας που είναι και δικός μας;(είμαι Βολιώτισσα)Χάλια το ένα, συνηθισμένο το άλλο! ε, πώς θα διαλέξω άμα μου τ΄απορρίπτεις όλα;"-Να βρεις όνομα που δεν τ΄ακούς συχνά! Ποσειδόνας, Ωκεανός, Σθένελος....Ναι! Σθένελο θα τον πούμε!" Ε, άι παράτα μας... μετά από πολλές κουβέντες με τη μητέρα μου, κάτι συζητήσεις με το γυναικολόγο μου που είναι παραδοσιακός, και κάτι διαλόγους με τον εαυτό μου πριν κοιμηθώ, παρόλο που η καρδιά μου είναι λίγο βαριά γιατί δεν ήταν αυτό που σκέφτηκα εγώ, αλλά το διάλεξα σαν ασφαλή οδό, κατέληξα στο όνομα του πεθερού μου. Απ΄το να μαλώνουμε για Σθένελους και Ετεοκλείδες(επειδή κανένας άλλος δεν θα τα΄χει, και τι καλά να κάνουμε εμείε τη διαφορά) ας πούμε το παιδί Θεοδόσιο στον παππού του και άντε στο καλό! Μ΄αυτά και μ΄αυτά! πάλι στην αρχή γυρίσαμε.Τα παιδιά μου θα΄χουν τα ονόματα των γονιών του! Βεβαίως δεν περνάνε οι πονηράδες μου-"αφού το ένα μας παιδί θαχει το όνομα του μπαμπά σου, αν κάνουμε δεύτερο άσε με να δώσω εγώ κάτι άλλο, μην πάμε πάλι στους δικούς σου!" Η απάντηση είναι " Εσύ το διάλεξες το Θεοδόσης, σου είπα να διαλέξεις ό,τι θέλεις απ΄τη στιγμή που το κορίτσι έκλεισε: Ακτή! Και όχι για συναισθηματικούς λόγους...απλώς κανένας δε θα τον πείσει πως υπάρχει πιο ιδιαίτερο και ασυνήθιστο όνομα απ΄αυτό...Δεν μπορεί να διανοηθεί πως θα απορρίψω το Ακτή για να του προτείνω το Ελένη, Χριστίνα, Μελισσάνθη, Δανάη. Ακτή τελεία και παύλα.
Πόσο δικιο έχετε!! Πόσες και πόσες οικογένειες δεν έχουν "σκοτωθεί" μεταξύ τους για το συγκεκριμένο θέμα. Πόσοι γονείς κρατάνε μούτρα στα παιδιά τους επειδή δεν ακούστηκε το όνομά τους. Εγώ δόξα το Θεό δεν αντιμετώπισα τέτοιο πρόβλημα. Οταν αρραβωνιαστήκαμε με τον άντρα μου σε μία ανάλογη συζήτηση που είχαμε με κάποιους φίλους είπα το εξής. Αν ο Θεός μας χαρίσει ένα αγόρι και ένα κορίτσι θα τους δώσω τα ονόματα των πεθερικών μου γιατί δυστυχώς δεν είναι στη ζωή κανένας από τους δύο. Ο άντρας μου "έλαμψε" απ' τη χαρά του γιατί η αδερφή του δεν είχε δώσει το όνομα της μαμάς τους στην κόρη της και τον είχε στεναχωρήσει το γεγονός παρ'όλο που δεν έλεγε κάτι. Ετσι και έγινε λοιπόν. Ο Θεός μας χάρισε ένα γιό (τον Δημήτρη) και μία κόρη (την Χρύσα, απ' το Χρυσούλα). Το πολύ καλό και αξιέπαινο για μένα σε όλη αυτή την ιστορία είναι η στάση των δικών μου οι οποίοι όταν τους ανακοίνωσα την απόφασή μου αυτή μου έδωσαν συγχαρητήρια γιατί θα "τιμούσα" έτσι τους γονείς του συζύγου μου. Είμαι περήφανη για τους γονείς μου γενικότερα και όχι μόνο για αυτή τους την άποψη (δεν έχουν κανένα πρόβλημα αν δεν ακουστεί το όνομά τους). Τους ευχαριστώ πολύ που "συναίνεσαν" σε αυτή μου την απόφαση και χαίρομαι που βλέπω τον σύζυγό μου ευχαριστημένο.
ο δικος μου ο μπαμπάς οταν ο αδερφός δεν έβγαλε το ονομα του τα ξύρισε τα μουστάκια του σε ενδειξη διαμαρτυρίας και έλεγε σε όλους οτι ο γιος τον ξεφτύλισε ο αδερφός μου εκανε τρια παιδιά εβγαλε στο δευτερο παιδί του το όνομα του πατέρα μας σαν δευτερο αλλα και πάλι καμία ευχαρίστηση. Εγω που έβγαλα αυθεντικό το ονομα του πατέρα μου πάλι δεν μετράει για κεινον γιατί δεν εχει και το επίθετο πουθενα δεν τους πιάνεις και παρακαλάω τον θεο γιατί έχω τέσσερα παιδιά όταν ερθει η ωρα εκείνη καλύτερα να μην ζω παρα να γίνω τόσο εγωιστρια και να φερνω τα παιδιά μου σε αδιέξοδο ετσι και αλλιώς όπως και να τα λένε τα εγγόνια μου θα τα αγαπάω λιγότερο ή περισσότερο; τι κουλτούρα και αυτή
Λοιπόν, το κείμενο όπως είναι, το κάνω copy paste και το στέλνω στον άνδρα μου!! Με λένε Αιμιλία και οι γονείς μου χρειάστηκε να κάνουν τη δική τους επανάσταση δίνοντας μου αυτό το όνομα - μιας και δεν ανήκει σε κανένα συγγενή, απλώς τους άρεσε και επιπλέον, ο πατέρας μου δεν ήθελε με τίποτα να μου δώσει το όνομα της μητέρας του! Αποτέλεσμα? Οι γονείς του μπαμπά μου έφυγαν άρον άρον από την εκκλησία με το που ακούστηκε το "βαπτίζεται η δούλη του Θεού Αιμιλία"!! Αν είναι δυνατόν!! Σε αντίθεση βέβαια με τον παππού Αρχέλαο, αυτοί δεν το χώνεψαν ποτέ! Ετσι και γω, όταν πια άρχισα να καταλαβαίνω, αντιπάθησα το όνομα της γιαγιάς μου (το οποίο κατά τα άλλα είναι μια χαρά) Έλα όμως που η ζωή κάνει κύκλους! Και έτυχε η πεθερά μου να έχει το ίδιο όνομα με τη γιαγιά μου!!! Και τώρα καλούμαι να δώσω στο μωρό μου ένα όνομα που δεν μου αρέσει καθόλου και που έγινε η αιτία για ένα σωρό φασαρίες στο παρελθόν!!! Αραγε θα καταφέρω να κάνω την επανασταση μου χωρίς να χαλάσω τη σχέση μου με τα αγαπημένα μου πεθερικά????
δεν ξερω για τις υπολοιπες μαμαδες, εγω παντως ειμαι λιγακι των παραδοσεων.θεωρω οτι το να δωσεις το ονομα του παππου ή της γιαγιας στο παιδι ειναι το λιγοτερο που μπορεις να κανεις για να τιμησεις τους ανθρωπους που σε εφεραν στη ζωη, και σενα και τον σηζυγο σου.ναι και τον πατερα!δεν μπορω να καταλαβω τις μαμαδες που εχουν την απαιτηση να διαλεξουν αυτες το ονομα του παιδιου.μονες τους το εκαναν;αυτες ειναι αποφασεις απο κοινου κατοπιν συζητησεως του ζευγαριου.στην πρωτη μου κορη,ειμασταν αναμεσα στο μαρια(μαμα μου) και στο αναστασια(πεθερα μου).καταληξαμε στο δευτερο γιατι μας αρεσε περισσοτερο.το μαρια το βρηκαμε πολυ συνηθισμενο.η πεθερα μου ποτε δεν μας ειπε κατι για το ονομα.ισα ισα που μας ελεγε οτι το μαρια ηταν απο τα αγαπημενα της ονοματα.στο δευτερο που ηταν αγορι,αν και δεν μου πολυαρεσει το ονομα αποφασισαμε να το βγαλουμε χαραλαμπο. ο λογος ειναι οτι επειδη ο αντρας μου ειναι ο πρωτοτοκος θα ηταν η συνεχεια του ονοματος του και επειδη αυτη η συνεχεια υπαρχει εδω και κατι αιωνες δεν ηθελα να ειμαι εγω αυτη που θα την χαλασω!ασε που σκεφτηκα οτι θα γιορταζουμε και μαζι με το γιο μου!το τριτο που περιμενω ειναι αγορι και θα παρει το ονομα του πατερα μου,νικολας!ειπα να τιμησω και την δικη μου οικογενεια τωρα, αν και την εχει τιμησει δεοντως και ο αδερφος μου!τωρα για το αν τα παιδια μου αποφασισουν να μην δωσουν το ονομα μου στα παιδια τους ειναι καθαρα δικαιωμα τους!το οτι σκεφτομαι και λειτουργω εγω ετσι δεν σημαινει οτι ολος ο κοσμος πρεπει να σκεφτεται οπως εγω;
ώρες ώρες αναρωτιεμαι γτ επετρεψα το παιδί μου να βαπτιστεί με το όνομα της μάνας μου? οκ ειμαι αντιδραστικό στοιχείο είναι γεγονός....αλλα το γεγονός οτι η πεθερά μου επέβαλε στον αντρα μου να μπει το ονομα της μανας μου μονο και μόνο ώστε όταν κανουμε αγόρι ,γτ ναι ειναι δεδομένο ότι το δευτερο παιδί μας θα είναι αγόρι ,να το πουμε το όνομα του πεθερού μου ,δεν μπορώ να το χωνέψω....ο συζυγος ανένδοτος ,ουτε καν να ακούσει το ονομα που ήθελα εγώ ,το όνομα της γιαγιάς μου ,το ονομα που θα είχα εγώ εαν δεν είχε κανει παρέμβαση η πεθερα της μανας μου(η γιαγια μου) ,της γυναίκας που μας στάθηκε κ μας στέκεται ακόμη..Ελένη...
Λοιπόν Μάνο, συμφωνώ μαζί σου, Η Ευτέρπη και ο Μπάμπης δεν πρόκειται να πατήσουν στην βάφτιση γιατί δεν θα ακούσουν το όνομά τους, κι ακόμη καλύτερα να σου πω την αλήθεια, αλλά όταν κι ο μπαμπάς του παιδιού απειλεί την μάνα πως δεν θα γίνει βάφτιση αν δεν το ονομάσουμε με το όνομα του πατέρα του ή θα μας δώσει δρόμο εμένα και τον γιο του (πατέρας κατά τα άλλα να σου πετύχει) κι ότι εμείς τα είπαμε και τα κανονήσαμε από την αρχή, χωρίς να με έχει ρωτήσει καν γιατί έτσι είναι το έθιμο! Κι όταν του λες, ότι ξέρεις θα το βγάλουμε 2 ονόματα για να το τάξουμε στην Παναγία σου λέει μπορείς να το τάξεις χωρίς να το βγάλεις το όνομα θα το πούμε μόνο το όνομα του πατέρα του και επιμένει εκεί τί κάνεις? Πάντως διάβασα πως μπορείς να μην δεχτείς το όνομα που του βγάζει ο παπάς, να "ακυρωθεί" η βάφτιση και να έχει στα χαρτιά ένα άλλο οποιοδήποτε όνομα ή και καθόλου!
πονεμενη ιστορια.κι εγω με διδυμα αγορακια και ταμενα στην Παναιτσα για να τα εχω κοντα μου μου κοψανε τα πεθερικα την καλημερα κι εχουν να δουν τα εγγονια 3 μηνες.ουτε στη βαφτιση βλεπω να ερχονται.τι να κανουμε.η αγαπη δεν μετριεται με το ονομα.οποιος την μετραει ετσι τι να πω.
πολυ καλα τα λες...και πολυ ομορφα..και...ακριβωσ αυτο πιστευω...οταν υπαρχει αγαπη και συνεννοηση μεταξυ του ζευγαριου...ολα αντιμετωπιζονται...ακομα και οι "στεναχωριες" των γονιων...που δεν θα ακουσουν το ονοματακι τους.τι γινεται ομως οταν το ονομα γινεται η αφορμη για διαμαχες στο ιδιο το ζευγαρι?στην περιπτωση μου...ο καλος...με το που εμαθε το φυλο..και ενω εγω...ουσα με την κοιλια στο στομα...μου ειπε..το ευγενεστατο..."να παρεις τον μπουλο...."...αν δεν εβγαζα το ονομα της μαμα του...και αγαπημενης κατα τα αλλα πεθερουλας μου.εκεινη τη στιγμη...δηλαδη εβαζε το ονομα πανω απο παιδι...συντροφο...εγκυμοσυνη....το ΟΝΟΜΑ!!τι και αν εγω παλευα να του εξηγησω οτι αυτο το ομορφο ονοματακι που προτεινα...ουδετερο...θα ηταν καλυτερο για ολους...και ποσο θα ταιριαζε στο μωρο μας..τιποτα.τελικα...δεν πηρα τον μπουλο....εδωσα το ονομα που απαιτουσε...και για αλλη μια φορα...απεδειξα...οτι η γυναικα γινεται μανα...απο τη στιγμη που φυτευεται το μιλρο μπιζελακι μεσα της.σκεφτηκα για το καλο του παιδιου μου να μιν συγχυστω...να μην το τραβηξω...και να μην το αφησω χωρις πατερα!!ακομα δεν την φωναζω με αυτο το ονομα...παρα...μικρουλα...ανθρωπουλα...και αλλα χαζουλια..αλλα πιστευω...οτι καποια μερα...η τοση αγαπη μου για το κοριτσακι μου...θα με κανει να το θεωρησω...το πιο ομορφο ονομα του κοσμου... καλη σας μερα...να χαιρεστε την Αθηνουλα σας(τελεια επιλογη ονοματος)....και ολοι οι γονεις τα παιδακια τους.
οταν εμεινα για πρωτη φορα εγκυος και εμαθαν οτι το μωρο ηταν αγορακι αρχισε το σοι του αντρα μου να λεει ωραια,θα συνεχιστει το ονομα της οικογενειας,κτλ εγω και ο αντρας μου δεν τους διναμε σημασια...απ την αρχη δεν θελαμε το ονομα του πατερα του,πρωτον επειδη δεν μας αρεσε και δευτερον επειδη θελαμε να δωσουμε της μητερας του,της πεθερας μου δηλαδη ,γιατι αυτη το αξιζε περισσοτερο...οσο πλησιαζε η βαφτιση,επαιρνε η παθερα μου τηλ.τους δικους μου να μαθει εαν ξερουν τι ονομα θα δωσουμε στο παιδι,γιατι αφου βλεπαμε τι προεκταση επαιρνε το θεμμα δεν ανακοινωσαμε το ονομα αλλα τους λεγαμε οτι θα το μαθουν την ημερα της βαπτισης για να γλιτωσουμε τυχον γκρινιες,κτλ ωσπου η βαπτιση ηρ8ε...και το ονομα αυτου....κωνσταντινος!της πεθερας μου...ξαφνικα επικρατησε πανικος στην εκκλησια...μουτρα μεχρι το πατωμα...εμας δεν μας ενδιεφερε,δικο μας ηταν το παιδι δικη μας και η επιλογη του ονομα τος,στο κατω κατω δεν βγαλαμε ασχετο ονομα αλλα της γιαγιας κ μαλιστα απ΄το σοι του μπαμπα...!με αποτελεσμα?να υπαρξουν πολλες απολειες στο τραπεζι για τη βαφτιση...αλλα κ καποιοι που ηρ8αν για τα ματια του κοσμου συνεχισαν το θεμμα εκει...ακομα κ η πεθερα μου εσκασε απ το κακο της που βγαλαμε το δικο της ονομα αντι να μας ευχαριστησει!ηθελε του αντρα της για να μην τους κουτσομπολεψει ο κοσμος!κολλημενα μυαλα!πριν λιγους μηνες γεννησα ενα κοριτσακι...ετοιμαζομαστε παλι για βαφτιση...αλλα αυτη τη φορα ουτε κρυφο το κρατησαμε,ουτε τιποτα!το παιδι θα παρει το ονομα της γιαγιας μου που με μεγαλωσε,της το ειχα υποσχεθει πριν καν παντρευτω,οτι το πρωτο κοριτσακι που θα κανω θα του δωσω το ονομα σου της ειπα,...και χαρηκε πολυ και μετα απο 5 χρονια ερχεται η ωρα να τηρησω την υποσχεση μου...αλλα τωρα εχουμε προβλημα με τους δικους μου που αρνουνται να ερθουν στη βαφτιση επειδη δεν θα βγαλω το ονομα της μητερας μου,δεν με νοιαζει τους ειπα,εγω εκβιασμους δεν δεχομαι...αφου ο αντρας μου συμφωνει μαζι μου δεν με ενδιαφερει τι λενε οι υπολοιποι...δεν πρεπει να δεχομαστε εκβιασμους...αν8ρωποι που φερονται ετσι δεν αξιζουν το ονομα του παιδιου μας...αντι να παρακαλανε να ειναι τα μωρακι καλα καθονται και τρωγονται για το ονομα τους...ενω θα επρεπε να ειναι ευτυχισμενοι που εγιναν παππουδες και γιαγιαδες.το ονομα ειναι καθαρα υποθεση των γονιων!
καλημερα και απο εμενα.διαβαζω πολυ καιρο τις ιστοριες και πολλες με βρισκουν συμφωνη ή απλα χαμογελω και τις προσπερνω.εξά λλου αν δεν υπηρχαν διαφορετικες αποψεις ο κοσμος δεν θα ειχε προχωρησει σχεδον σε τιποτα...Στο θεμα σου λοιπον.Κατα βαση δε διαφωνω απλα συμπληρωνω ισως... Οσο ''παραξενο'' ονομα και αν εχει ο ανθρωπος που αγαπας και γι αυτο θελεις να ονομασεις το παιδι σου ετσι νομιζω οτι καλο ειναι να το κανεις.Και μετα μαθε το παιδι σου να υπερασπιζεται το ονομα του και να ειναι περηφανο γι αυτο.Δεν καταλαβα τι ομορφο εχουν οι ΄΄Μαριες'' , που οπου να σταθεις και να φωναξεις γυριζουν εκατο. Και για να κλεισω, δεν φτιαχνει ενα ονομα το παιδι μας ουτε το χαρακτηριζει.Καλο ειναι να μαθουμε στο παιδι μας να κανει το ονομα του(οποιο και αν ειναι αυτο) να ξεχωριζει και να νιωθει καλα με αυτο ...
Ειδικα για το Μαρια εκτος απο κοινο ειναι το ονομα της Μεγαλοχαρης και πολλες μαμαδες το δινουν απο ταμα ;)
Ε, όταν μιλάμε για "Ελληνίδες μαμάδες", δεν είναι λογικό να φτάνουμε και στις "Ελληνίδες γιαγιάδες" και κατ' επέκταση στα "Ελληνικά σόγια" (όχι το όσπριο!!! το σόι - τα σόγια εννόούσα!!!)??? Τι δύσκολο στιγμή για τα περισσότερα ζευγάρια! Και καλά να πέφτουν στο τραπέζι ονόματα από απλά και καθημερινά έως συμπαθητικά! Αν όμως τις γιαγιάδες τις λένε "Αγορίτσα" (ναι, υπάρχει) και "Αφρούλα", ποιό από τα δύο να δώσεις στο παιδί και να μην το σκάσει από τη βάπτιση;;; Ή τέλος πάντων εάν το σόι είναι γεμάτο από Δημητράκηδες και Γιωργάκηδες τι να κάνεις;;;;;;;;;; Αχ γιαγιάδες και παπούδες τι μας κάνετε!!! Εμένα ας πούμε, τον πάτέρα μου τον λένε Βαγγέλη. ΚΑΙ τον πεθερό μου τον λένε Βαγγέλη!!! Θα μου πείτε, τι καλά, δεν είχατε πρόβλημα, δεν στενοχωρήθηκε κανένας παπούς! Ε εμείς όμως δεν θέλαμε να βγάλουμε το μωρό μας Βαγγέλη. Θέλαμε να του δώσουμε το όνομα "Αλέξανδρος" ή "Αχιλλέας". Μόλις το άκουσε ο πεθερός μου άστραψε και βρόντηξε! "Σιγά μην το πείτε το παιδί και Ναβουχοδονόσορα". Έπαθε κι ένα εγκεφαλικό 2 μήνες πριν τη βάπτιση και βγάλαμε τον Βαγγέλη!!! Στην Αθηνά, έπεσε διπλωματία (ή πονηριά;;;) από μέρους μου και είπα πως αφού έχουν και οι δύο παπούδες το ίδιο όνομα, τους κάναμε το χατήρι στο ένα παιδί, ε να δώσουμε στο κοριτσάκι μας ένα άσχετο όνομα. Και έτσι η νέα ονομάστηκε "Αθηνά". Τώρα, εάν στα 14 η Αθηνά με ρωτήσει γιατί τις δώσαμε αυτό το όνομα και όχι το "Ευγενία" της γιαγιάς της που της αρέσει περισσότερο, πραγματικά δεν ξέρω τι θα της απαντήσω!!!
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΧΕΙ ΩΡΑΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ... 1) Τον βαφτισιμιό μου, τον βαφτίσαμε "Κωνσταντίνο", όπως ακριβώς και τον "σωστό" παππού. Η μαμά του όμως ήθελε να τον πούμε και "Μάριο", για να έχει το όνομα της Παναγίας. Όταν το άκουσε η γιαγιά (του "σωστού" παππού) μέσα στην εκκλησία, έγινε ο κακός χαμός... 2) Η πεθερά της ξαδέλφης μου, στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης απείλησε να αποκληρώσει το γιο της αν δε λέγανε το μωρό "Σταματία", αν και, μετά από μία παλίνδρομη το μωρό απέκτησε από επιθυμία-τάμα της μανούλας του στην Παναγία τη Μυρτιδιώτισσα το όνομα "Μυρτώ" και η πεθερά το ήξερε από την αρχή της εγκυμοσύνης. Δυστυχώς δε βρέθηκε τρόπος αποφυγής του "Σταματία". Ευτυχώς που υπάρχει το "Ματίνα"! 3) Την πεθερά μου την λένε "Καλλιόπη". ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ... Ο άντρας μου κάπου εξέφρασε μια ψιλοεπιθυμία να πούμε τη μικρή μας έτσι, αλλά του το έκοψα λέγοντας του να περιμένουμε να δούμε το μωρό και μετά να αποφασίσουμε. ΉΘελα χρόνο να βρω υποκοριστικό της προκοπής και να "καταπιώ" το όνομα... Όταν κοντεύαμε στα βαφτίσια του είπα ότι το είχα αποδεχτεί (και χωρίς υποκοριστικό της προκοπής) και να το πει και στη μαμά του. Η καλή μου η πεθερά δεν ήθελε καθόλου να πούμε έτσι τη μικρούλα μας (ευχαριστώωωω).... Έτσι άφησα τον άντρα μου να διαλέξει 2-3 ονόματα.... Μία εβδομάδα πριν τα βαφτίσια είπαμε σε όλους ότι θα τη λέγαμε "Θάλεια"... Καμμιά σχέση με κανένα από σόι... Να φανταστείτε ότι ο μπαμπάς μου για 3-4 μήνες μπερδευόταν και την έλεγε "Θέκλα"...Όμως όλα πήγαν καλά...
Τραγικο στα χρονια μας να σκοτωνονται οι γιαγιαδες/παππουδες για τα ονοματα. Ακομη πιο τραγικο να μην τους κοβουν την φορα τα ζευγαρια. Για να μην πω για τις απειλες του τυπου "δεν-παταω-στην-εκκλησια-αν-δεν-δωσεις-το-ονομα-μου"! Μην πατησεις... Αν δεν σου κοβει οτι για το παιδι αποφασιζουν οι ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΦΕΡΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, μην πατησεις. Θελω ανιδιοτελη αγαπη για μενα και τα παιδια μου, οχι με βαση το ονομα! Εδωσα στο παιδι μου το ονομα του πεθερου μου, παρολο που δεν το ηθελα καθολου αλλα το ηθελε πολυ ο αντρας μου. Του εδωσα κι ενα δευτερο γιατι τον εταξα μετα που γεννησα. Δεν το ζητησαν τα πεθερικα μου, ειπαν καντε οτι θελετε. Ο πατερας μου παλι ειπε οτι αν δεν δωσω το ονομα του πεθερου -εστω για τους τυπους- δεν θα ερχοταν, χωρια τι θα ελεγε ο κοσμος. Μην ερθεις του λεω (ωντας ακομη εγκυος) δεν πεφτει λογος σε κανεναν τι θα κανω εγω με τον αντρα μου. Κι ο κοσμος ας κανει οτι θελει! Οταν κανω το δευτερο μου με το καλο, θελω να ειναι κοριτσι και να το βγαλω με το ονομα της μαμας μου. Για να την φωναζω με το υποκοριστικο που -κατα λαθος- εδωσς ο γιος μου στην μαμα μου!