Οι μαμάδες και ο… Σπάιντερμαν!

Η Αθηνά έχει έναν φίλο:

Τον Κωστή, τον γιο του Αλέξη και της Σίας.

Τα δυο πιτσιρίκια αγαπιούνται πολύ.

Παίζουν συνεχώς τα δυό τους με τον Αρχέλαο να τους κυνηγά από πίσω προσπαθώντας -ματαίως βέβαια- να ενσωματωθεί στην ομάδα.

Του Κωστή δεν έχω καταφέρει να του τραβήξω το ενδιαφέρον.

Χθες ήταν οι δυό τους στο δωμάτιο της Αθηνάς, είχαν πάρει από ένα πλαστικό μπουκαλάκι από κάποιο παιχνίδι της Αθηνάς και το είχαν “γεμίσει” με το μαγικό φίλτρο.

Οταν έπινε ο Κωστής γινότανε ο Σπάιντερμαν και όταν έπινε Αθηνά γινόταν Χελλο Κίττυ.

Ολο το απόγευμα λοιπόν ο πιτσιρικάς την έπεφτε σε όλους, “έπινε” μια γουλιά από το μπουκαλάκι του και έλεγε: “Εγινα Σπάιντερμαν”… Μου το ‘κανε και σε μένα 2-3 φορές. Σαν μέλισσα τσίμπαγε και έφευγε… Δεν προλάβαινα καν να αντιδράσω.

Οταν έφτασε η ώρα να φύγουνε και τη στιγμή που η μαμά του του φορούσε το μπουφάν του, του αρπάζει από το χέρι το μπουκαλάκι, το ακουμπά στο γραφείο μου και λέει:

-Αστο Αυτό! Δεν είναι δικό μας!

Του Κώστή του πέσανε τα αυτιά… αρχισε να διαμαρτύρεται.

– Παιδάκι μου, τί έχεις πάθει με το μπουκαλάκι… αφού έχεις τουλάχιστον 3 στο σπίτι…. και γραπ του κλείνει το μπουφαν μεχρι το πηγούνι.

– Ναι, αλλά αυτό δεν είναι σαν τα άλλα μπουκαλάκια λέω εγώ… Αυτο έχει το φίλτρο που κάνει τον Κωστή Σπάιντερμαν… Ε;

Ο Κωστής γνέφει ναι-ναι-ναι!

Παίρνω το μπουκαλάκι και το βάζω στην δεξιά εξωτερική του τσέπη και την κλείνω με το κουμπάκι της…

Ο μικρός δεν κρατιέται… θέλει το μπουκαλάκι του… κάνει να το βγάλει.

–Βρε κουτέ, θαρθει η Αθηνά και θα στο πάρει φωνάζωντας “δικόοοοο μου!”

Μου χαμογελάει και απλώς το σφίγγει πάνω από τη τσέπη.

Εφυγε πετώντας σαν το Σπάιντερμαν.

Στον κόσμο του μικρού Κωστή το να φαντασιώνεται ότι είναι ο Σπάιντερμαν δεν είναι καθόλου αστείο πράγμα. Τον βοηθά να φτιάχνει εικόνες, να ταξιδεύει.

Οι μαμάδες δεν έχουν ιδέα για το τι τραβά την προσχή των γιών τους…

Μιλάμε για ντιπ. Καθόλου ιδέα.

Το φίλτρο αυτο το φτιάξανε ο Κωστής και η φιλενάδα του… είπαν τα μαγικά λόγια… ανακάλυψαν ενα μεγάλο μυστικό… έχει ειδική γεύση και δεν δίνουν σε κανέναν αλλο να πιει… είναι κώδικας. Και ξαφνικά η Αθηνά θα μείνει με το δικό της μπουκαλάκι , αλλά και με το δικό του … ουψ! Δεν του αρέσει. Ούτε εμένα θα μ’ αρεσε… ούτε σε εσάς θα αρεσε.

Και παλι ξαφνικά αυτος ο κύριος μου το ξαναβάζει στην τσέπη … γιατί με πίστεψε… πωπωπωπω έγινα Σπάιντερμαν στα αλήθεια.

Δεν είναι βέβαια λέξεις… αλλά τα συνασθήματα του που κάνουν πάρτι μέσα του.

Τις προάλλες ο Αρχέλαος ήρθε δίπλα μου και πήρε μια παλιά πολυθρόνα γραφείου και άρχισε να την γυρίζει γύρω-γύρω… στην αρχή σιγά… μέχρι 60 μοίρες… δοκίμασε και 180 και 360 και μετα το σταματησε απότομα… και το’κανε αναποδα… μετα γρηγορα μπροστά… αργα μπροστά… πίσω -μπρος…

Το ‘μαθε…. το παρατησε, έφυγε.

Ολο αυτό κράτησε κανένα 10 λεπτο!

Ετυχε να το παρακολουθήσω γιατι μου έκανε εντύπωση η σοβαρότητα που κοίταζε αυτο που γινόταν. Αν ήμουν αφηρημένος, κουρασμένος ή έκανα κάτι το πιθανότερο ήταν να σταματησω το ζαλιστικό γυρω γυρω της πολυθρόνας… να τον πάρω προς το μέρος μου…  λέγοντας του: Δεν την γυρίζουμε συνεχώς την πολυθρόνα… άντε!

–Μπα; Γιατι δεν τη γυρίζουμε συνεχως την πολυθρόνα; και ταυτόχρονα θα του στερούσα τη δυνατότητα να μάθει όσα και ο,τι έμαθε.

Τα παιδιά ζουν στο δικό τους κόσμο αναμεσα σε πολυ πιο ψηλούς ανθρώπους που κάνουν συνεχως βαρετά πράγματα… που ενώ τα παιδιά τους καταλαβαίνουν, εκείνοι δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά. Ετσι τα παιδιά φτιάχνουν δικές τους διαδρομές.

Δεν είναι κλειδωμένος ο κόσμος τους… αντίθετα με τον δικό μας.

Ολο το βράδι γουργούριζα απο χαρά που ο Κώστής θα ‘χε πιει πριν τον ύπνο την τελευταία γουλιά από το μπουκαλάκι του και θα κοιμάται σαν Σπαιντερμαν.

Χαμογελαστός δηλαδη.