Πώς θα το βαφτίσετε;
Αν είχα γεννηθεί κορίτσι θα με λέγανε σήμερα Μαριεύα!
Ο πατέρας μου ήταν σίγουρος ότι θα είμαι κορίτσι και είχε συμφωνήσει με τη γιαγιά μου και πεθερά του (που την υπεραγαπούσε) ότι θα μου δίνανε το όνομα της κόρης (της γιαγιάς) που’χε χαθεί «Μαρία» και το δικό της όνομα και όνομα του πατέρα του πατέρα μου, που είχε πεθάνει όταν ο μπαμπάς μου ήταν μικρός «Ευάγγελος».
Μαρία+Ευαγγελος= Μαριεύα!
Ευτυχώς γεννήθηκα άγοράκι και μου δώσανε το ονομα του παππού μου του Μανώλη, Μάνος.
Όταν μάθαμε το φύλο της Αθηνάς, η Ολιβ κι εγώ (όπως όλοι σας φαντάζομαι) αρχίσαμε να λέμε, πώς θα θέλαμε να την πούμε… τι ονομα θα της δώσουμε.
Η μαμά της Ολίβιας λέγεται Ειρήνη, που αγαπώ πολύ ως όνομα, τη ρωτήσαμε αν θέλει να δώσουμε ΚΑΙ σ’ αυτό το εγγόνι της το ονομά της και εκείνη μας απάντησε, ότι δεν την νoιάζει καθόλου και να αποφασίσουμε μόνοι μας τι ονομα θα δίναμε στο μωρό μας.
Τη δική μου μητέρα τη λένε Γεωργία. Της ίδιας δεν της αρέσει το ονομά της. «Μην δώσετε στο παιδί αυτό το όνομα, είναι κρίμα να το κουβαλάει σε όλη της τη ζωή!»
– Μάνα είσαι σίγουρη; (πές ΝΑΙ… πές ΝΑΙ!)
– Ε, αφού εγώ σας το ’πα.
Ετσι μετά απόμεγάλες νυχτερινές (αγκαλιά) κουβέντες καταλήξαμε σε τρία ονόματα που αρχίζουν από «Α», το Αμαλία, το Αλίκη και το Αθηνά. Τώρα που το καλοσκέφτομαι… έστω κι αν κάνω τον πολύ συζητήσιμο μερικές φορές, την κουβέντα μάλλον εγώ την οδηγούσα. Γι’ αυτό και η Ολιβ έχει την καλύτερη καρδιά του κόσμου… Πολύ συχνά με αφήνει να περνά το δικό μου. Είναι θείο προτέρημα αυτό. Τέσπα… καταλήξαμε στα 3 ονόματα. Της άρεσαν και εκείνης.
Επειδή όταν γράφει κανείς πρέπει να γράφει την αλήθεια… πρέπει (επίσης) να σας ομολογήσω ότι από την αρχή είχα ξεχωρίσει τo Αθηνά.
Γιατί;
Επειδή έτσι έλεγαν τη γιαγιά μου, μάνα του πατέρα μου, που την θυμάμαι σαν όνειρο, αφού πέθανε όταν ήμουν 4-5 ετών. Θυμάμαι όμως τον πατέρα μου να μιλά για εκείνη και να δακρύζει. Ηταν ο Βενιαμίν της, η γιαγιά είχε ένα τσούρμο παιδιά… να φαντασθείτε ότι ο μεγάλος αδελφός του πατέρα μου θα ’ταν και δεκάδες χρόνια μεγαλύτερός του. Η γιαγιά ήταν θεόφτωχη… είχαν έρθει λίγο πρίν το Πόλεμο (τον Β’ Παγκόσμιο ντέεε) στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη και ζούσαν οι δυό τους, κοντά στο σπίτι της μεγάλης της κόρης, της θείας μου της Πόπης… στην Καλλιθέα…
Ωχ ξέφυγα… ααααααα όταν μιλάμε για ονόματα, το οικογενειακό παίζει μεγάλο ρόλο. Ε;
Μετά τον πόλεμο ο πατέρας μου ήταν φοιτητής στην Φιλολογία. Εκείνη την εποχή να ’σαι επιστήμων ήταν εξωπραγματικό όνειρο. Σκεφθείτε λοιπόν πόσο τό ‘θελε η γιαγιά Αθηνά για το στερνοπούλι της. Ο πατέρας μου έκανε μετά μανίας γελοιογραφίες παντού… φυσικά και στα περιθώρια των φοιτητικών βιβλίων (Ναί! Είχαν βιβλία τότε!) Η γιαγιά θύμωνε πολύ όταν γύριζε σπίτι μετα από τις 3 δουλειές που έκανε κι έπιανε τον πατέρα μου να κάνει σκίτσα στα βιβλία, αντί να διαβάζει.
Εκείνος όμως είχε πάρει τον δρόμο του. Ήδη είχε αρχίσει να δίνει τις πρώτες του γελοιογραφίες σε μια εφημερίδα, όπου αρχισυντάκτης ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος. Ποιος είδε τη γιαγιά Αθηνά και δεν την φοβήθηκε. Δόθηκαν φοβερές μάχες μεταξύ γιού και μάνας… η οποία σημειώστε δεν ήταν κανένα κοριτσάκι για το κοροϊδέψεις… είχε μεγαλώσει τόσα παιδιά, είχε μείνει χήρα, είχε περάσει μερικούς πολέμους και έπιανε την πέτρα και της έβγαζε νερό…
Εκείνη ακριβώς την εποχή ο πατέρας μου έπαθε φυματίωση και έμεινε στο κρεββάτι.
Η γιαγιά Αθηνά ερχόταν στπίτι το βραδάκι, μετα από 3 δουλειές, έπαιρνε τις καινούργιες γελοιογραφίες του πατέρα μου, τις έβαζε προσεκτικά στην τσάντα της και τις πήγαινε με τα πόδια Καλλλιθέα-Ομόνοια στον Αλέκο Σακελλάριο. Αυτό κράτησε 1-2 χρόνια…
Ο πατέρας μου την διηγιόταν την ιστορία κι έκλαιγε.
Μεγάλωσα μ’ αυτην την ιστορία…
Ηθελα πολύ να δωσω αυτό το όνομα –που κανένα εγγόνι της δεν είχε πάρει- στην κόρη μας.
– Εντάξει λοιπόν… ας την πούμε Αθηνά… Μ’ αρέσει το όνομα… είπε η Ολίβια μεσα στο σκοτάδι… Και μετά από μερικές μέρες μου ’πε ότι σωστό θα ’ταν να δωσουμε και το ονομα της μητέρας μου, ως δεύτερο όνομα.
– Θα της αρέσει, μου’πε η γυναίκα μου.
Ναι, κι εγώ ήξερα ότι θα της αρέσει… Της το’παμε και της άρεσε. Όμως προς τιμήν της ΟΥΤΕ μία φορά δεν έχει πει την Αθηνά, Γεωργία…
Τέλος καλά, όλα καλά λοιπόν.
Ναι, αλλά αυτή η ζαχαρωτή ιστορία δεν είναι πάντα ζαχαρωτή.
Πολλές μανούλες, νεαρές μανούλες βρίσκονται στη δύσκολη θέση να πρέπει να ονομάσουν τα παιδιά τους με το όνομα των γονεών του άνδρα τους… ειδικά όταν πρόκειται για το πρώτο τους παιδάκι… τότε δηλαδή που τα όνειρα της μάνας (και του πατέρα… αλλά βασικά της μάνας) πεταλουδίζουν σαν πεταλούδες λιώμα στα drυgs.
– Λοιπόν μωρό, όταν βαφτίσουμε τη μπέμπα, θα τη πούμε: Ευτέρπη… όπως τη μάνα μου!
– Ευτέρπη; ρωτά (εσωτερικώς βέβαια) η μαμά… το έμβρυο της ρίχνει μια κλωτσιά… Ευτέρπη; Εγώ που ‘χα ονειρευθεί το μωρό μου να το λένε: Αλεξάνδρα, Ιόλη… έστω Ιοκάστη;
– Δεν γουστάρω (λέει το έξω σας!)
– Γιατί; πώς θές να το πούμε το παιδί; Χαρίκλεια, όπως είναι το ονομά της μάνας σου, άσχετα αν το έχει κάνει Κλαρίς…
– Εγώ το παιδί μου Ευτέρπη δεν το βγάζω.
– Καλά! Πήγαινε να της το πεις εσύ της μάνας μου.
– Θα της το πούμε μαζί.
– Αγάπη μου!
– Μωρό μου!
Πάνε μαζί… μόλις τους βλέπει η γιαγιά Ευτέρπη χαϊδεύει την κοιλιά της νύφης, ρίχνει επιβραβευτικό βλέμμα στον γιό και λέει μιλώντας στην κοιλιά.
– Τι κάνει η Ευτέρπη μου;
Το έμβυρο κάνει ένα αεροπλανικό.
Πετάγεται ο γιός:
– Ολό κλωτσιές δίνει η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, μαμά!
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Λυποθυμίες… ανέβηκε η πίεσή μου… ψιλοεγκεφαλικά… φωνές… απειλές… δεν έρχομαι σπίτι σας… veto.
Kαλώστηνε την Ευτέρπη!
Θα μου πείτε:
«Ουπς μισό λεπτό Μάνο! Η δική σου ιστορία με την Αθηνά ήταν ΟΚ; Και η ιστορία με την Ευτέρπη δεν είναι; Μπα! Από πότε… η δική σου αγάπη για τον πατέρα σου, υπολείπεται της αγάπης του μελλοντα πατέρα για τη μάνα του την Ευτέρπη; Με τι μετριέται η αγάπη; Με το κιλό ή με το μέτρο; Συγκινητική η δική σου ιστορία με τους Σακελλάριους και όχι της κ. Ευτέρπης; Πώς έτσι; Επειδή εδώ δεν έχει στρας κι αρώματα;«
Ο,τι και να πείτε έχετε δίκιο.
Απόλυτο δίκιο…
Και το κακό είναι ότι το παραμύθι αυτό δεν σταματά εδώ. Ετσι και κάνεις την αρχή, στο δεύτερο κορίτσι που ενδεχόμενα έρθει, πρέπει να το ξαναπαίξουμε. Από την άλλη μεριά τώρα… που αν την άλλη πεθερά τη λένε π.χ. Αλεξάνδρα , θα έχεις δυο κόρες που τη μία θα την λένε Αλεξανδρα και την άλλη Ευτέρπη… Τέλειο… ειδικά για την Ευτέρπη… και να πάει να το εξηγήσει κάποιος αυτό σε ένα κορίτσι 14 ετών…
Αν την λένε Χαρίκλεια… θα έχεις δυο κόρες που τη μία την λένε Ευτέρπη και την άλλη Χαρίκλεια. Μικρό το κακό, απλώς όλος ο κόσμος θα ξέρει ότι οι γονείς τους είναι κολλημένοι.
Σας ορκίζομαι ότι αν η Ολιβ είχε ονειρευθεί να ονομασουμε το μωρό μας π.χ. Κατερίνα… θα το ονομάζαμε Κατερίνα… Ούτε που καν θα είχα πει το Αθηνά.
Καλές οι ιστορίες, καλές οι αγάπες, καλές οι υποχρεώσεις… αλλά υπάρχει και η επιθυμία της μάνας. Επιμένω: της μάνας. Όχι, δεν δίνω στην Αθηνά όσα η Ολιβ. Εκείνη το μεγαλώνει. Μένουμε συνεχώς οι 3 μας και βασικά είναι οι δυό τους, σε εμένα (η Αθηνά) έρχεται όταν κάνει διακοπές από την Ολίβια. Τα΄χουμε ξαναπεί αυτά… Ε, αυτή η μάνα, πρέπει να’χει άποψη για το όνομα που θα δώσει στο μωρό της.
Ευκολο να το γράφεις, δύσκολο να γίνει.
Από την άλλη μην ξεχνάμε ότι η διαιώνηση του είδους έχει στηριχθεί πάααααααααααααααραπολύ και στην διαιωνηση του ονόματος. Είναι χοντρα βαλμένο στο DNA μας αυτό… ειδικά εδώ γύρω στη Μεσόγειο, που το κλίμα είναι εύκρατο και μας έχει κάνει πιο μερακληδες.
Όταν του γιού του ‘χεις φάει το μυαλό 25 χρόνια, ότι «όταν γεννήσεις τον Παναγιώτη (εννοεί τον εγγονό του, που φυσικά θα πάρει το ονομά του) θα γίνω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Θα πηγαίνουμε και οι 3 μας στην Τούμπα, όπως τότε που πηγαίναμε με τον παππού σου τον Χαράλαμπο! Θυμάσαι Χαράλαμπε; 4 γενιές στην Τούμπα…«
Πηγαινε τώρα εσύ στα 26 σου να εξηγήσεις στον κ. Παναγιώτη του Χαραλάμπους, γιατί δεν θα πεις το πρώτο του εγγόνι Παναγιώτη του Χαραλάμπους, αλλά θα τον πεις Μάξιμο… Πήγαινε να του το πεις και μετά έλα να μου πεις , τί θα σου πει….
Πού το ξέρω εγώ;
Καλέ από πού ήρθα εγώ; Hellooooo.. από τον πλανήτη γη είμαι κι εγώ.
Όταν ο μεγάλος μου αδελφός γέννησε τον γιό του, ο πατέρας μου ο Αρχέλαος ούτε που διαννοήθηκε, ούτε και κανένας άλλος τριγύρω του ότι δεν θα τον πούν: Αρχέλαο.
ΟΛΟΙ!
ΟΛΟΙ κι ΟΛΕΣ!
Πλην δυό: Του αδελφού μου και της γυναίκας του. Και κατά τη γνώμη μου πολύ καλά κάνανε. Αποφασίσανε το όνομα Φίλιππος και πήγε ο αδελφός μου να του το πεί.
Ο πατέρας μου είχε μουστάκια. Μεγάααααλα μουστάκια… που κοιτάγανε οι άκρες τους προς τα πανω… αναλογα πώς ήταν το μουστάκι καταλαβαινες και τις διαθέσεις…. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.. δεν νομίζω να τον έχω δει με πιο κατεβασμένα μουστάκια ποτέ στη ζωή μου… στα γόνατα του’χαν φτάσει… ο αδελφός μου προσπάθησε να το αμπαλάρει (όπως πιθανώς να χετε παρατηρήσει το μαπλάρισμα δεν είναι φόρτε του αδελφού μου!)…του’πε λοιπόν ότι στην ιστορία ο Αρχέλαος ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, πατέρας του Φίλιππου του μπαμπά του Μεγαλεξανδρου… αρα το Φιλιππος και το Αρχέλαος ήταν connected…. Ότι και να τουπε… τα μουστάκια ήταν στο πάτωμα.
Δεν νομίζω να το χώνεψε ποτέ.
Τον εγγονό του φυσικά τον λάτρευε. Μέχρι να γίνει 2 ετών και να καταλαβαίνει όλοι τον φωνάζαμε: Φιλιππεεεε… εκεινός τον αποκαλούσε «ψιτ»… Μόλις το παιδί αρχισε να καταλαβαίνει Φιλιππάκο τον ανέβαζε Φιλιππάκο τον κατέβαζε… όμως δεν το χώνεψε ποτέ.
Ένα βράδυ… κουβεντιάζοντας μου ξαναλεγε τον πόνο του, του υποσχέθηκα ότι αν κάνω ποτέ αγόρι, θα το ονομάσω Αρχέλαο. Με κοίταξε λυπημένα χαμογελαστά, μου’κανε κλαπ κλαπ στο χέρι …. Ετσι κι αλλιώς δεν πρόλαβε… και προφανώς το ήξερε ότι δεν θα προλάβει να το ζήσει αυτό…
Ποιο μωρέ;
Ότι ο εγγονός του πάρει το ονομά του!
Δεν το καταλαβαίνω.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μερικά βήματα μπροστά. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαστε στο 2033 και η Αθηνά φέρνει στον κόσμο ένα αγοράκι… θα φάω τα λυσακά μου να τον λένε Μάνο;
Ετσι που το πρωτοσκέφτομαι φηψίζω όχι.
Αν η Αθηνά και ο συντροφός της θα θέλουν να το λένε Zigmud33… με γειά τους με χαρά τους, εγώ θα τον παίρνω αγκαλιά και θα του λέω: hi Zigmud33!
Καμμιά φορά η Ολιβ έρχεται και με αγκαλιάζει και μου λέει:
Το επόμενο μωρό μας θα ’ναι Αρχέλαος ή Βικτώρια;
(Α, ναι… αν κάνουμε δευτερο παιδί κι αυτό είναι κορίτσι… θα το ονομάσουμε Βικτώρια-Αναστασία. Γιατί; Επειδή ο γυναικολόγος της Ολιβιας μπέρδευε πάντα το ονομά της και την έλεγε αντί Ολίβια, Βικτώρια… και πάντα γελούσαμε και είπαμε ότι αμα κάνουμε δεύτερο παιδί και είναι κορίτσι θα το πούμε Βικτώρια και Αναστασία που είναι το όνομα της γιαγιάς της Ολιβ, που την αγαπώ πολύ (πόσο μάλλον η Ολιβ) και που μας αρέσει και των δυο το ονομά της.
Κάθε φορά λοιπόν που με ρωτά η Ολιβ, σκέφτομαι πόσο σπουδαία γυναίκα είναι… ξέρει ότι θέλω και ξέρει ότι ξέρω ότι είναι δύσκολο να της αρέσει το όνομα…. Αλλά παρ όλα αυτά το βάζει μόνη της στην φράση. Αυτό –σας το λέω στα σίγουρα- είναι αγάπη.
Όπως βλέπετε προσπαθώ να γίνω αντικειμενικός… αλλά δεν γίνεται.
Λύστε το με αγάπη μεταξύ σας…
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Εχω πάει σε βάφτιση που ο παππούς κάθισε στο αυτοκίνητο, έξω από την εκκλησία αρνούμενος να παραστεί στο μυστήριο, επειδή το παιδί δεν πήρε το ονομά του. Ναι, είναι δύσκολο.
Σκεφθείτε όμως, ότι οταν η Ευτέρπη (ζητω συγγνώμη από όλες τι Ευτέρπες του κόσμου), ετών 14, μετα τις απίστευτες μαλακίες-χοντράδες που θα της έχουν πει συμμαθητές, συμμαθήτριες, γκομενίκοι… σας ρωτήσει:
– Ρε σεις πώς σας ήρθε και με βγάλατε Ευτέρπη;
Ελπίζω να έχετε να της πείτε μια καλή ιστορία κι όχι να ακούσει την απάντηση:
«Γιατί έτσι λέγανε τη μάνα TOY»
ΒΑΛΤΟΣ ΕΙΣΑΙ;;;;
την πεθερα μου την λενε Ευτερπη κ κανω οτι μπορω τα τελευταια 5 χρονια να πεισω τον αντρα μου για το ποοοοοοσο ασχημο ονομα ειναι,ετσι ωστε οταν κανουμε παιδι να μην το βγαλουμε ετσι,μετα απο πολλες συζητησεις καταληξαμε πως αν κανουμε κοριτσι θα το πουμε Κλειω, την ιδια μερα γιορταζουν αλλωστε κ θα την βγαλω στην πεθερα μου,δεν ζητησα να βγαλω την μανα μου ποτε, αλλα οχι κ Ευτερπη Παναγια μου!!!! τοτε ηταν που μου ειπε ο αντρας μου, ενταξει Κλειω αλλα θα εξηγησεις εσυ σε ολους οτι θα ειναι το παιδι στην μανα μου....που να ηξερα οτι υπαρχουν ακομα 30ρηδες τοσο πισω....εγω που σαν πρωτο παιδι των γονιων μου πηρα το ονομα της μαμας της μαμας μου κ μαλιστα μετα απο απαιτηση του πατερα μου!!!!αν κ η αλλη γιαγια δεν ακουσε ποτε το ονομα της...
πονεμενη ιστορια με τα ονοματα.. το πρωτο παιδι κοριτσι. βγηκε η πεθερα. το δευτερο αγορι. βγηκε ο πεθερος. σκεφτηκα τουλαχιστον να μη φτασω στο σημειο να χωρισω γι αυτο το λογο αρκει αν ναι καλα τα παιδια μου. περισσοτερο με στεναχωριε που κανεις δε ρωτησε τη γνωμη μου, τα πεθερικα βλεπεις μας εχουν βοηθησει οικονομικα και ο αντρας μου οχι μονο δεν με ρωτησε αλλα τα εβαλε και μαζι μου οταν τσακωθηκα με τη μανα ενος φιλου του η οποια οταν εμαθε οτι εχω αγορι γυρναει και μου λεει "αντε τωρα θα βγει κι ο πεθερος σου" εχω μετανοιωσει πραγματικα που παντρευτηκα. βασικα μετανοιωνω περισσοτερο που συμφωνησα με τον αντρα μου να μεινουμε στο χωριο του, που ειχε δικο του σπιτι. δεν ειμαι εγω για παραδοσοκαταστασεις. περασα πολλα στη ζωη μου και παλι δεν εμαθα να την εκτιμω.... αν με ρωτουσε και δεν ακουγα πραγματα οπως "τη μανα σου να τη βγαλει ο αδερφος σου" χωρις καν αν αναφερω οτι θελω να βγαλω τη μανα μου, λες κι αυτος δεν εχει αδερφο, δε θα με πειραζε. ομως τωρα μαζι με καποια αλλα πραγματα νοιωθω ενα αγκαθι μεσα μου.. σαν καποιος να με ειδε μονο σαν μηχανη που κανει σεξ, γεναει παιδια και μαγειρευει........... κι αυτος ο καποιος ειναι ο ανθρωπος που επελεξα να περασω το υπολοιπο της ζωης μου μαζι του. πραγματικα ευχομαι ν αλλαξουν νοοτροπια οι αντρες ειδικα στην επαρχια και να σεβονται και τη γνωμη της γυναικας τους, οχι μονο στα παιδια αλλα και σε πολλα αλλα θεματα.
Αχ, πόσο σε νιώθω... Εγώ πραγματικά σκέφτομαι να μην κάνω άλλο παιδί και ο λόγος είναι αυτός. Κάποιες θα σκεφτούν "Μα καλά είναι δυνατόν να μη χαρίσεις στην κόρη σου αδελφάκι μόνο και μόνο για ένα όνομα; Τόσος εγωισμός;". Ναι, θα το κάνω. Επειδή ξέρω ότι αν κάνω στο επόμενο παιδί την ίδια απόπειρα να ζητήσω άλλο όνομα από το "προκαθορισμένο" θα περάσω τα μαρτύρια του Ιώβ και το πιο πιθανό είναι να χωρίσω. Θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό η κόρη μου να μεγαλώσει και με τους δυο γονείς της παρά με ένα αδελφάκι και ένα γονιό.
Τα πάντα είναι σχετικά και για αυτό και ανεκτά (δεν το λέω εγώ, ο Βολταίρος το έχει πει), για αυτό λοιπόν το πιο σημαντικό δεν είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά και με τους δυο γονείς αλλά να μεγαλώνουν τα παιδιά σε ένα ήσυχο ήρεμο και γεμάτο αγάπη περιβάλλον!
Τέτοιες αντιλήψεις επικρατούν στην επαρχία, και όχι μόνο. Εγώ είχα πολύ άσχημη εγκυμοσύνη και είχα τάξει τον γιο μου σε Άγιο, αλλά παρά τις απίστευτες προσπάθειές μου βγήκε το όνομα του πατέρα του πρώην πλέον συζύγου μου. Το όνομα δεν ήταν αιτία χωρισμού, ήταν ένα δείγμα της δυσλειτουργίας της σχέσης. Το "να κρατήσουμε τα πράγματα ως έχουν, να κρατήσουμε και να διαιωνίσουμε τα ονόματά μας για να μην χαθεί η γενιά μας" είναι κάτι το σύνηθες αλλά και τόσο ανόητο και εγωιστικό. Και δυστυχώς πολλοί έχουν γαλουχηθεί με αυτή την αντίληψη.
Εγώ από τη δική μου την πλευρά δεν είχα πρόβλημα. Οι γονείς μου είχαν πολύ κακή εμπειρία με τις εγκυμοσύνες και μετά από τρεις αποβολές κατάφερε η μαμά μου να κάνει τον αδερφό μου και ύστερα εμένα. Με τέτοιες εμπειρίες, εκτιμούν λίγο διαφορετικά τα πράγματα, οπότε το μόνο που μου έλεγαν όταν μαθεύτηκε ότι είμαι έγκυος ήταν: "παιδί μου, εσύ να είσαι καλά και να κάνεις γερό παιδάκι και πες το όπως θες! Εμείς θα το λατρεύουμε". Και πραγματικά το λατρεύουν το κοριτσάκι μου. Όσον αφορά το όνομα του παιδιού μου, ανήκω κι εγώ στο club των καταπιεσμένων μητέρων, που αναγκάζονται να δώσουν στο παιδί τους ένα όνομα που δεν τους αρέσει. Βέβαια το μελανό σημείο είναι ο άνδρας μου, γιατί δε με υποστήριξε σε αυτό το θέμα. Ήταν και αυτός κολλημμένος με τις παραδόσεις βλέπετε... Εγώ πάντα ονειρευομουνα να δώσω στα παιδιά μου άσχετα ονόματα για να μην έχουμε παρατράγουδα, γιατί θεωρώ ότι όταν μπαίνεις στη διαδικασία να δίνεις ονόματα παππουδογιαγιάδων, πρέπει να ικανοποιούνται και οι δυο πλευρές. Εμείς δηλ. οι γυναίκες δεν έχουμε γονείς που να θέλουμε να τους τιμήσουμε; Φυτρώσαμε; Οπότε αποφασίσαμε με τον άντρα μου να δώσουμε στο πρώτο παιδί (ανεξαρτήτως φύλου) το όνομα από την πλευρά του και αν με το καλό κάναμε και δεύτερο, από την πλευρά μου. 2 μήνες πριν μείνω έγκυος πέθανε ο πεθερός μου, οπότε αυτό που εύχονταν όλοι ήταν με το καλό να κάνω ένα μικρό Χρηστάκη... Δε με πείραζε. Όχι ότι ονειρευόμουν να πω το παιδί μου έτσι, αλλά ήταν ένα όνομα ΟΚ. Όταν όμως μάθαμε ότι περιμέναμε κοριτσάκι, πέρα από το γεγονός ότι ούτε ο άνδρας ούτε βέβαια κ η πεθερά μου δε χάρηκαν ιδιαίτερα (το είχαν δέσει σώνει και καλά ότι θα κάνω αγόρι), άρχισαν τα όργανα. Περίμεναν όλοι πώς και πώς να σκάσει μύτη η μικρή Παρασκευούλα. Εγώ το σιχαίνομαι αυτό το όνομα, όχι επειδή είναι της πεθεράς μου, απλά είναι ένα όνομα που δε μου αρέσει. Άσε, που και πολλές φίλες μου που έχουν αυτό το όνομα, καμιά δεν το έχει κρατήσει ολόκληρο. Όλες έχουν υποκοριστικά. Πρότεινα να τη βαφτίσουμε Χριστίνα, ώστε να ακουστεί και το όνομα του πεθερού, για να τους φύγει και ο καϋμός, αλλά να αποφύγω και το Παρασκευή που δε μου αρέσει... Με τίποτα δεν ήθελαν. Έλεγαν ότι το όνομα έπρεπε να ακουστεί όπως είναι και όχι να γίνει κοριτσίστικο. Άρχισα κι εγώ να ψάχνω υποκοριστικά για την κόρη, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να τη λέω Παρασκευή, ούτε και Βούλα (που λένε την πεθερά μου). Τεσπά, έρχεται η ώρα, γεννάω και είμαστε στο μαιευτήριο με την πεθερά μου και τον άντρα μου και μου λέει αυτός ότι τελικά σκέφτονται να την πουν Χριστίνα (χαρά εγώ από μέσα μου!!) και η πεθερά με πονεμένο ύφος "ε, τι να κάνουμε, αφού το επόμενο, αν είναι αγόρι δε θα το πείτε Χρήστο, πρέπει να ακουστεί το όνομα του πεθερού σου...". Όπως καταλάβατε, είχε αρχίσει το ψηστήρι. Πηγαίνω στο σπίτι της μαμάς μου, για τις πρώτες 20 μέρες, για να με βοηθάει κι ερχοταν κι η πεθερά μου κάπου-κάπου να δει την εγγονή. Μια μέρα λοιπόν της λέω: "αφού καταλήξαμε στο όνομα, να μη φωνάζουμε το μωρό μπέμπα, αλλά Χριστίνα, για να το συνηθίζουμε κι εμείς σιγά - σιγά". Τι ήθελα και μιλούσα; σαν να άνοιξα το κουτί της Πανδώρας... Παίρνει η πεθερά μου κλασικά το πονεμένο ύφος και λέει "τι να σας πω βρε παιδιά, το δικό μου όνομα και να μην το πείτε, δε με πειράζει (και καλά, λέμε τώρα), εγώ πάντως, αν το επόμενο βγει αγόρι και δεν το πείτε Χρήστο θα μου κακοφανεί... Εσύ τι λες συμπεθέρα;" Πέταξε το μπαλάκι στη μάνα μου. Βρήκε ευκαιρία και ο άντρας μου και τη "στρίμωξε" τη μαμά μου, οπότε λέει κι αυτή: "ο,τι πουν τα παιδιά, εγώ δεν ανακατεύομαι". Φυσικά μετά που βρεθήκαμε ιδιαίτερως μου είπε "κορίτσι μου, κοίτα να μη χαλάσετε τις καρδιές σας και πες τα παιδιά σου στα πεθερικά σου, εμείς με το μπαμπά σου δεν έχουμε πρόβλημα." Ο άντρας μου σε καμία περίπτωση δε δεχόταν να πούμε το πρώτο στη μαμά μου, οπότε αν το δεύτερο βγει αγόρι να το πούμε στον πεθερό μου και αν είναι κορίτσι στην πεθερά μου. Είναι, βλέπετε, θέμα τιμής (μη χέσω)το πρώτο να είναι από την πλευρά του άντρα. Τελικά τη βαφτίσαμε Παρασκευή, αλλά τη φωνάζω Εβίτα (ούτε αυτό άρεσε στην πεθερά μου, ούτε στον άντρα μου αρχικά, αλλά μετά το σκηνικό είχα "σκυλιάσει" και δεν υποχώρησα στο χαϊδευτικό, οπότε αναγκάστηκαν να το δεχθούν). Σημασία έχει ότι εγώ πικράθηκα και από τη στάση της πεθεράς μου, γιατί τελικά αποδείχθηκε ότι ήθελε "και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο" κι ας έλεγε ότι δήθεν δεν την ενδιαφέρει (σημειωτέον ότι έχει έναν ακόμη γιο ανύπαντρο και μπορεί και από 'κει να ακούσει κάποιο από τα ονόματα). Δεν είχα καλά - καλά σαραντίσει στο πρώτο παιδί και ήθελε να "καβατζώσει" το όνομα του επόμενου (κοινώς: "ακόμη δεν τον είδαμε, και "Χρήστο" το βαφτίσαμε). Ήμαρτον!!!!! Αλλά κυρίως πικράθηκα από τη στάση του άνδρα μου, που φέρθηκε πολύ εγωιστικά και στενόμυαλα και δεν έλαβε καθόλου υπόψη του τη δική μου πλευρά... Πολύ παρασκήνιο και πολλή συνομωσία το όλο θέμα. Πολύ χαίρομαι τα ζευγάρια που το συζητούν και παίρνουν από κοινού αποφασάσεις και υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο, ακόμη και όταν τους πολεμούν οι ίδιοι οι γονείς τους. Εγώ αυτό, δυστυχώς δεν το είχα...
οπως ολα τα παλια ζευγαρια, μια κ πλεον αυτο εχει αλλαξει κ δινουν στο ενσ παιδι απο του μπαμπα κ στο αλλο απο της ταλαιπωρης της μαμας, εγω λοιπον το πρωτο κοριτσι ενοειτε πως εχει της πεθερας μου κ το δευτερο παιδι, αγορι εχει του πεθερου. Παιδακι η ιδια τοτε δεν ειχα επιλογες μεγαλες κ ετσι αρκεστικα σε αυτο. Οχι οτι ποτε μαλωσαμε για τα ονοματα αλλα θεωρουσαμε πως ηταν κατι δεδομενο οτι ετσι θα γινοταν μια κ η μαμα μου ειχε το ιδιο ονομα με τον πεθερο μου κ δεν γινοταν να βγαλω τη μαμα μου πρωτα κ μετα τον πεθερο . Τον μπαμπα μου δεν ηθελα γιατι ηταν στα σχεδια μας να κανουμε κ τριτο κ αν ηταν αγορι να ακουγε το ονομα του κανονικα. Ετσι εφαγα την καραμελα αυτη κ βγηκαν τα δυο μου παιδια με τα ονοματα τους. Καημος μου μεγαλος που δεν ειχα κ εγω ενα ονομα βγαλει, τον μπαμπακα μου ηθελα κ εγω, εκεινος δεν ηθελε ποτε το ελεγε κ το ενοουσε μια κ οσες φορες φροντιζε η πεθερουλα μου να τονιζει πως θελουμε να κανουμε τριτο παιδι για να βγαλουμε το ονομα του εκεινος ο καημενος ελεγε πως δεν μεγαλωνουν ετσι τα παιδια κ πως δεν θελει να κανουμε αλλο παιδι για το ονομα του. Εγω ειμαι μοναχοπαιδι κ ετσι ο μπαμπακας μου λατρεια μου μεγαλη δεν θα ακουγε το ονομα του. Εχω την κορακλα μου που τον λατρευει κ μου ελεγε, μην στεναχωριεσε μαμα θα βγαλω εγω τον παπου κ γεμιζα χαρα μια κ ειναι αρκετα μεγαλη κ ελεγα πως δεν θα αργησει αυτο. Ομως η χαρα μου μπορει να αργησε αλλα ηρθε κ απεκτησα με μια μεγαλη καθηστερηση 16 χρονων τον δευτερο γιο μου που βεβαια εδωσα το ονομα του μπαμπα μου κ της Παναγιας μιας κ τον εταξα στη χαρη της λογο δυσκολης εγκυμοσυνης. Τον φωναζουμε με το ονομα του παπουλη μας κ οχι μονο αυτο ο καλος μου ο αντρουλης μετα απο τοσα χρονια κ μια κ ο πατερουλης μου ειναι παντα κοντα, του δεξι του χερι δεν τον αφηνει ποτε μονο του μια κ μεγαλη αγαπη στο γαμπρο μην του πεις κουβεντα, ειναι αμοιβεα βλεπετε, μου ειπε αν θελω να δειναμε κ το επιθετο μου για να τιμησουμε τον μπαμπα μου μια κ υπερ αγαπα. Εχω δωσει στο μεγαλο μου γιο μια κ ομικρος ειναι ακομα μωρο κ δεν καταλαβαινει, ευχη κ καταρα να μην δωσει το ονομα μου στο παιδι του οχι γιατι δεν μ'αρεσει αλλα για να δωσει στην μανουλα, (γυναικα του) την ευκαιρια να δωσει κ εκεινη το ονομα που λαχταρα μια κ εμεις οι ταλαιπωρες μανουλες μας εκαναν γονεις δεν φυτρωσαμε. Συγνωμη αν σας κουρασα απλα ηταν ο καημος μου τοσα χρονια...
Καλα τι αρωστια εχουν μερικοι με τα ονοματα? Οπως τα περιγραφεις με 23 εγκεφαλικα και 33 λιποθυμιες τα καταφερε η πεθερα! Αφου πρωτα η μαμα μου απαιτησε να ΜΗΝ μπει το δικο της!!! Το τι καυγαδες μας χαρισε αυτη η ιστορια (ακομα και αφου πηρε η μικρη το ονομα) δεν λεγετε! Γι αυτην ειμαι η υπηρετρια και πουτ@ν@ του γιου της, που απλα κουβαλουσε και μεγαλωνει το μωρο! Ηθελα να συνεχισω τη δουλεια και ζητησαμε βοηθια απ της γιαγιαδες (σε αλλες πολεις) με τη μαμα μου να λεει "2 μηνες μπορω να ειμαι εκει αρκει να ειναι η συμπεθερα 15 μερες για να προσεχω τον πατερα σου", απαντηση πεθερας "και τις πορτοκαλιες τι θα τις κανω?". Υποψην ο πατερας μου εχει σοβαρο, χρονιο προβλημα υγειας!!! Η βοηθια που ειχα απο αυτους ηταν να πληρωνουν για καποιες αγορες μας, αφου πρωτα μας επερνε κατι η μαμα μου! Η μικρη μου εχει 2 ονοματα και το 2ο ειναι απο 1 θεια που μας φιλοξενησε σε διακοπες και 1 χρονο μετα τη χασαμε και ο πεθερος, 3,5 χρονια μετα δεν ξερει ακομα αν τον ρωτησεις ποιο ειναι το 2ο ονομα και αν του το πεις το επαναλαμβανει λαθος...