Το δέκα το καλό!

Η Μαίρη γράφει όλα όσα πέρασε μέχρι να κρατήσει την -σήμερα 7χρονη- κορούλα της στην αγκαλιά της! Δέκα εξωσωματικές και λίγο πριν τα παρατήσει, να το θαύμα!

—

Το δέκα το καλό!

Γειά σας,

Είμαι η Μαίρη και διαβάζοντας τις υπέροχες ιστορίες όλων των μαμάδων, θέλω να μοιραστώ και τη δική μου. Παντρεύτηκα με τον άντρα μου στην ηλικία των 23, πολύ μικρή για κάποιους, όχι όμως και για μένα που ήμουν πάντοτε σίγουρη για ότι ήθελα και ότι ένοιωθα.

Από μικρή λάτρευα τα παιδιά και ονειρευόμουν, όπως πολλές άλλωστε, τη μεγάλη οικογένεια. Προέρχομαι από μια οικογένεια με δύο παιδιά και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο μου χωρίς την αδελφή μου με την οποία παραμένουμε πολύ δεμένες. Στο δικό μου μυαλό λοιπόν είχα ένα ακριβώς ίδιο σχήμα τουλάχιστον δύο παιδιών.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η παροιμία «όταν οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο Θεός γελάει» γράφτηκε για μένα. Δυστυχώς η προοπτική μιας φυσιολογικής εγκυμοσύνης παρέμεινε όνειρο θερινής νυχτός και αρχίσαμε έναν κύκλο επώδυνων και ατέλειωτων εξετάσεων μήπως και βρούμε μια αιτία. Δεν θα σας κουράσω με τις ατέλειωτες λίστες εξετάσεων, ούτε για τους γιατρούς που πήγαμε. Θα καταλήξω μόνο στο σημείο που όλα οδήγησαν στην μαγική λέξη «εξωσωματική«.

Πίσω στο 1998, η εξωσωματική δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση όπως ίσως να είναι σήμερα. Και ίσως αν σήμερα μου έλεγαν να κάνω εξωσωματική να μην το έπαιρνα και απόφαση, δεν ξέρω. Αν κάποιος μου ζήταγε να περιγράψω την εξωσωματική θα του απαντούσα πως είναι σαν να πέφτεις χωρίς αλεξίπτωτο από έναν ουρανοξύστη και να προσπαθείς να σταθείς χωρίς να χτυπήσεις όρθιος στα πόδια σου.

Άρχισαν ατέλειωτες θεραπείες ορμονών, τεστ και έξτρα τεστ, χειρουργεία και η μια εξωσωματική πίσω από την άλλη. Άλλες πέτυχαιναν αλλά στον 3ο μήνα έχανα το παιδί, άλλες δεν πετύχαιναν καθόλου για να εισπράξω το ψυχρό βλέμμα της μικροβιολόγου όταν μου έλεγε «Λυπάμαι, είναι αρνητικό, ίσως την επόμενη φορά«. Την επόμενη φορά……πόσες μπορεί μια γυναίκα ν’ αντέξει; Πόσες φορές μπορεί να τρυπηθεί, να υποφέρει ψυχολογικά από αντιδράσεις που δεν μπορεί να ελέγξει λόγω των ορμονών που παίρνει, να δέχεται πιέσεις από τον περίγυρο και ν’ ακούει ένα σωρό βλακείες, να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία μόνο και μόνο για να καταφέρει αυτό που για κάποιες είναι το δώρο της φύσης..να γίνει μητέρα και ν’ αγκαλιάσει το δικό της παιδί. Ε, αυτό ακριβώς προσπαθούσαμε να καταφέρουμε χωρίς επιτυχία.

Από το 1998 φτάσαμε στο 2003 κι εγώ πήρα πλέον την απόφαση πως δεν θέλω να ξαναπροσπαθήσω, πως δεν μπορώ να υποφέρω άλλο, πως στο κάτω κάτω της γραφής τόσα ορφανά υπάρχουν ας κάνουμε ένα ψυχικό να δώσουμε αγάπη σ’ ένα. Έκανα την τελευταία εμβρυομεταφορά παραμονές Χριστουγέννων του 2003 με κρύα καρδιά πιστεύοντας πως κι αυτή θα πήγαινε χαμένη. Θυμάστε τι έγραψα παραπάνω; Όταν οι άνθρωποι… κλπ κλπ.

Φαίνεται πως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για μας και έμεινα τελικά έγκυος. Στην αρχή δεν το πιστεύαμε κι εγώ δεν τολμούσα να πω τίποτα σε κανέναν τρίτο μέχρι να δούμε πως όλα θα πάνε καλά. Προφητική ίσως γιατί στην πορεία η εγκυμοσύνη μου πέρασε μεγάλη τρικυμία. Όμως η κόρη μου ήταν εκεί, η καρδούλα της χτυπούσε κι εγώ παρακαλούσα νύχτα και μέρα ν’ αντέξω και να την φέρω στον κόσμο γερή και δυνατή.

Στην αρχή του τρίτου μήνα μ’ έπιασαν πόνοι. Έκανα διαστολή τραχήλου και ο γιατρός έλεγε πως μάλλον κι αυτό θα το χάσω. Όχι δεν θ’ άφηνα αυτή την ευκαιρία. Ήταν η δέκατη εξωσωματική και η τελευταία. Έμεινα στο κρεβάτι ακίνητη τελείως, υπομένοντας τρελλούς πόνους, χωρίς να μπορώ να πάρω επιπλέον φάρμακα. Στον έκτο μήνα από το ασβέστιο που μαζεύτηκε από την ακινησία έπαθα κολικό του νεφρού. Έκτακτη εισαγωγή, δεν ακούγαμε το μωρό, τρελλαθήκαμε όλοι. Όμως η κόρη μας είχε απλά λουφάξει γιατί οι συσπάσεις της μήτρας την είχαν κουράσει. Στον όγδοο πια έχασα το αμνιακό υγρό. Η μήτρα και η καρδιά μου δεν άντεξαν άλλο και πήραν το μικρό κοριτσάκι μας με καισαρική ξημερώματα ανήμερα της γιορτής της Φανερωμένης.

Η πιο σπουδαία στιγμή στην μέχρι τώρα ζωή μου ήταν όταν άκουσα το κλάμα της και μου την έδωσαν στα χέρια μου. Για μένα ήταν το δικό μου μικρό θαύμα γιατί το κατάκτησα κομμάτι κομμάτι.

Πρέπει όμως να σημειώσω κάτι πολύ σημαντικό για όλες όσες θα διαβάσουν την ιστορία μου. Τίποτε από όλ’ αυτά δεν θα είχε γίνει, αν δεν είχα την αμέριστη και απόλυτη συμπαράσταση του συζύγου μου που στάθηκε παλικάρι απέναντι σε όλη αυτή την ιστορία, που με κράτησε όρθια όταν νόμιζα πως θα χάσω το μυαλό μου, που έκλεισε τ’ αφτιά του απέναντι σε όλους, που πίστεψε τόσο σ’ εμάς. Χωρίς την δική του πολύτιμη βοήθεια δεν νομίζω πως θα τα κατάφερνα.

Σήμερα η κόρη μας είναι 7 ετών. Ένα χαρισματικό πλάσμα που ομορφαίνει τον κόσμο μας απλά και μόνο που υπάρχει. Η αγκαλιά της σβήνει όλη την κούραση της ημέρας και η λέξη «μαμά» από τα χειλάκια της μου θυμίζει καθημερινά το πολύτιμο δώρο της μητρότητας. Η ζωή μας αποζημίωσε και υποκλίνομαι ταπεινά στο μεγαλείο της.

Μαίρη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com