Το εγχειρίδιο της καλής μάνας: μύθος ή πραγματικότητα;

H Kατερίνα Αραβανοπούλου επιστρέφει και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον… μύθο της καλής μάνας! Ποια θεωρείται τελικά καλή μάνα και ποια όχι; Ποιος το κρίνει αυτό;

Το εγχειρίδιο της καλής μάνας: μύθος ή πραγματικότητα;

Κατερίνα Αραβανοπούλου

Λένε πως  ο δολοφόνος πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος… ε, λοιπόν αυτός ο «δολοφόνος (των σημείων στίξης!) αποφάσισε να ξαναμαναεπιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος του (οθόνη του υπολογιστή) για να διαπράξει ένα ακόμη «ειδεχθές έγκλημα»…να θέσει ένα δύσκολο ερώτημα, ένα κουίζ  για δυνατούς λύτες, που πιθανότατα να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και να γίνουμε μαλλιοκούβαρα (ε, δεν θα ναι και η πρώτη φορά… συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια!).

Και για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις-σχόλια περί ψώνιου, παντογνωσίας και ξερολισμού (ο τελευταίος όρος είναι αδόκιμος αλλά αρέσκομαι στο να τα λέω Κατερινίστικα)… θα πω ότι όλα αυτά που λέω/γράφω… αποτελούν ΚΑΘΑΡΑ και ΜΟΝΟ προσωπική μου άποψη απλά και μόνο γιατί έτσι κατεβαίνουν οι σκέψεις στην δική μου την γκλάβα… τώρα το αν σας αφορούν ή σας ενδιαφέρουν.. είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Υπάρχει πάντα η επιλογή του να μην το διαβάσεις (just say no), να το διαβάσεις και να μην συμφωνήσεις (τρελαίνομαι για αντιφρονούντες!) και να εκθέσεις μια διαφορετική «ματιά» σε μένα που το μυαλό μου πάει ως εκεί και ίσως όχι παραπέρα… αυτό που εύχομαι είναι να καταφέρνουμε να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε, χωρίς λεκτικές επιθέσεις, εκρήξεις και χαρακτηρισμούς που θίγουν την αξιοπρέπεια μας. Και το επίπεδο μας βεβαίως, βεβαίως… γιατί, λόγω ιδιόμορφου και καυστικού χιούμορ, «κατηγορήθηκα» και για το επίπεδο μου και μπήκα στην διαδικασία να εξηγηθώ (μέγα λάθος και δεν θα επαναληφθεί).

Ε λοιπόν να σας πω κάτι; Για μένα το επίπεδο είναι σαν ένα ασανσέρ σε πολυόροφο ξενοδοχείο.. ανεβαίνει και κατεβαίνει ανάλογα με αυτόν που μου «πάτησε το κουμπί»… αν κάποιος με καλέσει στο «υπόγειο» και θέλει να τα πούμε σε «θερμοκρασία λεβητοστασίου», μπορώ εγώ να μείνω στο roof garden; Και αν εγώ  είμαι στο lobby και κάποιος με καλέσει στο roof garden, μπορώ να μην πάω; Αφού θα είναι τόσο ψηλά και ωραία κει πάνω που θα δω και παραπέρα από κει που φτάνει το μάτι μου…. θα πιω και ένα ποτάκι να ξεδιψάσω βρε αδερφέ!  …ίσως ατυχής η παρομοίωση… αλλά ο νοών, νοείτω!

Επί του θέματος…

Τελικά πόσο μεγάλη είναι η λίστα των do’s and dont’s μιας καλής /σωστής μάνας; Είναι σαν την λίστα του Schindler; Σαν την λίστα του supermarket του μήνα; Και τελικά, ποια από μας αξίζει να «φοράει» το «παράσημο» της καλής μάνας; Eσύ; Εγώ? Η απέναντι; Η θεία Αμερσούδα της Ολίβιας; (έχω φάει  τρελό κόλλημα με αυτή την έκφραση) Η Ελληνίδα, η Αγγλίδα, η Γερμανίδα; Η μονότεκνη; Η πολύτεκνη; Η εργαζόμενη; Η σπιτομαμά; Ποια;

Απάντηση: στο δικό μου το βιβλίο… ΟΛΕΣ!!!!

Όλες όσες αγαπούν τα παιδιά τους, σέβονται την ξεχωριστή προσωπικότητα τους και τα ανατρέφουν με γνώμονα την μελλοντική τους μετεξέλιξη σε ένα υγιή, σωματικά και ψυχικά, ισορροπημένο ενήλικα.

Για μένα πάντα, δεν υπάρχει εγχειρίδιο της καλής μάνας αγαπητές μου… δεν το προέβλεψε ο κατασκευαστής (πλυντηρίων!). Γι’ αυτό οι 29 κατασκευαστές συνιστούν SKIP και οι υπόλοιποι.. ότι λάχει εμείς οι βλάχοι!!! Η κάθε μια μας πράττει και ενεργεί κατά το δοκούν, ανάλογα με την μόρφωση, την παιδεία, τις προσλαμβάνουσες από το περιβάλλον της, το βιωματικό παρελθόν της, την χώρα/έθνος που κατοικοεδρεύει και κυρίως ανάλογα με τις  κοινωνικοοικονομικές και άλλες ΣΥΝΘΗΚΕΣ της ζωής της! Μια πρακτική και μια συμπεριφορά που στα μάτια τα δικά μας μπορεί να φαντάζει απαράδεκτη… μπορεί  να «λειτουργεί» σε κάποιον άλλον απλά και μόνο επειδή οι συνθήκες της ζωής του του το επιτρέπουν ή/και επιβάλλουν ..

Αντιδιαμετρικά, κάτι που φαντάζει φυσιολογικό και αδιαμφισβήτητο σε εμάς, μπορεί για κάποιους άλλους να είναι «ξένο» ως προς τις πρακτικές και τις πεποιθήσεις του. Εξυπακούεται ότι υπάρχουν κάποιοι γραπτοί και άγραφοι «νόμοι» που ισχύουν για όλους μας ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ και έχουν να κάνουν με την υγεία και την ψυχική και σωματική ασφάλεια των παιδιών μας… ξεκαθαρίζω, για να μην κατηγορηθώ ότι «χειροκροτώ» νοσηρές και αλλόκοτες συμπεριφορές γονιών του στυλ «κακοποιώ το παιδί μου» (λεκτικά και σωματικά), και του κάνω κλειτοριδεκτομή/ botoxάκια και αυξητική στήθους στα 8 του χρόνια επειδή ζω στο Tibuktu/Holywood και εδώ έτσι κάνουν!

Κατά καιρούς έχουμε επεισέλθει/σχολιάσει σε συζητήσεις θεμάτων τζίζ που κάποιοι τα χαρακτηρίζουν ταμπού.. ΠΑΤΡΙΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και τα τοιάυτα… και εκεί, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, έχει γίνει του Κουτρούλη ο γάμος! Φασαρία, κακό, κονταρο-χτυπήματα  πάνω και κάτω από την μέση. Άλλες φορές, η κατάσταση σώζεται στο 90’ από  μια κοινή παραδοχή της διαφωνίας ή/και ένα αστείο που θα πετάξει κανείς για να «ελαφρύνει» η κατάσταση και άλλες.. πέφτει βόμβα μεγατόνων… ειρωνεία, βρισίδι συγκαλυμένο και απροκάλυπτο και αν δεν είχαμε και την ασφάλεια της ανωνυμίας(ψευδώνυμα) και την «απόσταση» του υπολογιστή.. μπορεί να πέφτανε και τίποτα ψιλές!!!

Και αναρωτιέμαι…ΓΙΑΤΙ;; Γιατί δεν μπορούμε να συζητήσουμε όμορφα και ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ θέματα που μας αφορούν, λίγο-πολύ, όλες μας; Γιατί πρέπει να «τρώμε τα μουστάκια μας» κάθε φορά που κάποιος «ρίχνει στο τραπέζι» μια νέα ιδέα ή μια ασυνήθιστη, για εμάς, πρακτική που όμως στον μικρόκοσμο του άλλου λειτουργεί;

Τις τελευταίες μέρες διάβασα πολλά post και πάμπολλους σχολιασμούς για θέματα που είχαν κάνουν με το μυστήριο της βάφτισης, την θρησκεία, τις επιλογές του καθενός να πράξει με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο σε μια δεδομένη περίσταση. Κείμενα και σχολιασμούς που πυροδότησαν αντιδράσεις, άλλες ήπιες και άλλες, δυστυχώς, πιο εκρηκτικές. Ομολογώ πως αφορμή για αυτό μου το κείμενο, έδωσε η δημοσίευση μιας τραγικής ιστορίας μιας οικογένειας στην Αμερική που έχασε τα 3 αγγελούδια της σε τροχαίο δυστύχημα και βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει και να ξανααποκτήσει 3 παιδιά με εξωσωματική γονιμοποίηση και μάλιστα δίχως να διώξει ποινικά τον φυσικό αυτουργό.  Διαβάζοντας τα ποικίλα σχόλια της συγκεκριμένης δημοσίευσης, ειλικρινά, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω… ήθελα να ουρλιάξω αλλά κρατήθηκα γιατί είμαι δίπλα πόρτα στο λογιστήριο και η απόλυση θα γινόταν φίλη καλή (μιας και την τζάσανε οι κολλητές)!!!

Ποιά από μας λοιπόν είναι τελικά η καλύτερη μάνα; Αυτή που θα κατέληγε στα «εξ ων συνετέθει» για να βρεθεί μαζί με τα αδικοχαμένα αγγελούδια της; Ή μήπως αυτή που θα έκανε την καρδιά της πέτρα, το σκατό της παξιμάδι (συγχωρέστε μου την έκφραση, συγγραφική αδεία) και θα συνέχιζε την ζωή της, σώζοντας το γάμο της, δίνοντας ξανά την ζωή και φέρνοντας στα χείλη το χαμόγελο και στο νου την ελπίδα;; Μα υπάρχει τελικά απάντηση σε αυτό… σας ρωτώ… υπάρχει;

Είναι δυνατόν 2 οποιοδήποτε άνθρωποι, μανάδες στην προκειμένη περίπτωση, να βιώσουν την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, το χαμό των παιδιών τους και να αντιδράσουν με τον ίδιο επακριβώς τρόπο; Υπάρχει πονόμετρο να μετράει τον πόνο, την οδύνη, την απόγνωση και την απελπισία του καθενός; Last time I checked… όχι. Οπότε γιατί το ένα «σενάριο» να αναιρεί το άλλο; Μήπως γιατί η ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα και η αυτοκτονία αποτελεί πράξη δειλίας και δεν την αποδέχεται η Θρησκεία μας; Ή’ μήπως, το να δεις φως στην άκρη του τούνελ και μέσα στο απόλυτο έρεβος να «σηκώσεις κεφάλι» αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των αλλοδαπών μαμάδων/γυναικών γιατί,  ε όπως και να το κάνουμε, δεν αγαπούν τα παιδιά τους σε βαθμό κακουργήματος/θανάτου όπως η αθάνατη ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ;;

Που θέλω να καταλήξω μέσα από όλο αυτό μου το παραλήρημα; Ότι όλα είναι σχετικά, άρα και αποδεκτά  ή απορριπτέα. Ο καθένας μας έχει την ελευθερία της βούλησης να αποφασίζει τι είναι σωστό για τον ίδιο και το παιδί του και τι όχι. Και είναι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό γνώρισμα που μας ξεχωρίζει από τα λοιπά δημιουργήματα του Θεού, τα οποία «εν σοφία εποίησε». Αυτό που μας εξέλιξε σαν είδος και μας έκανε από Homo Neanderthalensis (γυναίκα-ρόπαλο-σπηλιά κατάσταση) σε Homo Sapiens (ξερολίδηδες του κερατά)… για να πετάξω και την μπούρδα μου περί ανθρωπολογίας (ε δεν άντεξα!)

Ας προσπαθήσουμε (και πρώτη από όλους εγώ) να «ανοίξουμε» τα μυαλά μας σε κάθε τι άγνωστο και ξένο προς εμάς κι ας αποδεχτούμε ότι, αν μη τι άλλο, ΥΠΑΡΧΕΙ.  Δεν είναι ανάγκη να το υποστηρίξουμε και να το ασπαστούμε… δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να μας «προσηλυτίσει» σε αυτό, αλλά ας δεχτούμε και την άλλη άποψη ως κάτι που μπορεί να είναι η άλλη όψη του νομίσματος ή η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (την έχει δει κανείς άραγε;).

Για μένα, αυτό σημαίνει καλή μάνα… να αναθρέψω το παιδί μου δείχνοντας του όλους τους δρόμους.. ακόμη και τους λανθασμένους.. ακόμη και τα αδιέξοδα…  όχι για να τους ακολουθήσει… αλλά για να ξέρει ότι υπάρχουν… γιατί πώς να αποφύγει την κακοτοπιά άμα δεν ξέρει που είναι;;…. Από κει και πέρα… ας κάνει ό,τι το φωτίσει ο Θεός και το μυαλουδάκι του!

Είπα και… (μάλλον) ελαλήσατε!Το μαρτύριο σας (να με διαβάζετε) τελειώνει εδώ.

Υ.Γ. Και για όσες/όσους  ίσως αναρωτιούνται…ΟΧΙ…δεν γράφω σε περιοδικό..ούτε στο Cosmopolitan, ούτε στο National Geographic…ούτε πουθενά..μια φρεσκομάνα  είμαι με υπαρξιακές αναζητήσεις και ένας ταξιδιωτικός πρακτοράκος που έπεσε θύμα της ρημάδας της κρίσης…και επειδή έχει πέσει αναδουλειά μιας και δεν έχετε(έχουμε) λεφτά για εισιτήρια και χρόνο για ταξίδια στον ντουνιά…προσπαθώ να με «ταξιδέψω» στο θαυμαστό κόσμο της μητρότητας μέσα από τις σκέψεις του διαταραγμένου μου μυαλού…και χαίρομαι αν το ταξίδι αυτό είναι ομαδικό και όχι ατομικό (η ΑΚΑ και το κοπάδι της χαχα!)
Τους αγωνιστικούς μου μαμαδοχαιρετισμούς!
Κατερίνα Α.