Tο τρέξιμο άργησε… μια μέρα (βασικά, δυο μήνες!)
Όταν η Αθηνά έκανε τα πρώτα της βήματα χωρίς βοήθεια, οι περισσότερες μου ευχηθήκατε καλό τρέξιμο. Το έδεσα και εγώ σκοινί κορδόνι και προετοιμάστηκα να αρχίσω να τρέχω. Πέρασε μια μέρα, πέρασαν δύο, πέρασαν τρεις… τρέξιμο της Αθηνάς δεν είδα. Αντίθετα έβλεπα μια Αθηνά να κάνει μεν βήματα μόνη της, αλλά να μην…. τρελαίνεται κιόλας!
Γυρίζοντας στην Αθήνα από τη Χαλκιδική, η Αθηνά έκοψε σχεδόν τελείως το περπάτημα χωρίς στήριξη. Γύρισε στο αγαπημένο της μπουσούλημα ή διένυε χιλιόμετρα περπατώντας μέσα στο σπίτι στηριζόμενη έστω από ένα δάχτυλο. Σπάνια το άφηνε και περπατούσε εντελώς μόνη της. «Τι έγινε, ρε παιδιά; Ακόμα να τρέξω!» Σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν για ποιο λόγο δεν μπαίνει σε διαδικασία να πετάξει σαν πουλί (να περπατήσει δηλαδή) και να εξερευνήσει πια με μεγαλύτερη ευκολία το σπίτι.
Όλοι με ρωτούσαν αν έπεσε κάποια στιγμή και έκτοτε το πήρε με φόβο το θέμα. Έλα όμως που δεν είχε πέσει. Η παιδίατρος μας που την είδε να κάνει βήματα μόνη της, είπε πως το περπάτημά της είναι πιο σταθερό και από τη σταθερότητα. Το κατείχε το θέμα λοιπόν… Γιατί δεν το τολμούσε; «Κάνε υπομονή«, μου έλεγε
Πέρασαν έτσι δύο μήνες. Πηγαίναμε βόλτα πιασμένες χέρι χέρι, αυτή έκανε τα σουλάτσα της στηριζόμενη πάντα με το δαχτυλάκι από κάπου και το άφηνε μόνο για να διανύσει απόσταση 2 βηματων. Μόνο σε άλλα σπίτια -π.χ. στης γιαγιάς Γεωργίας- κάτι την έπιανε και έφευγε μόνη της! Μήπως δεν την ενέπνεε το σπίτι μας;
Τελικά από προχθες κάτι… άλλαξε.
Γυρνάω σε μία φάση το κεφάλι μου και την βλέπω να φεύγει σφαίρα από το τραπέζι του σαλονιού και να κατευθύνεται προς τα παιχνίδια της. Κοκάλωσα. Το παιδάκι μου περπατούσε ΤΕΛΕΙΑ, μόνο του, χωρίς καν να είμαι κοντά της!! Έπαθα σοκ, σας λέω!
Από τότε πάει παντού, π.χ. από την κουζίνα στο διάδρομο και βγαίνει στο σαλόνι, ένα τεράστιο Γ, χωρίς να ακουμπάει, χωρίς να πέφτει, χωρίς να χάνει την ισορροπία της.
Με λίγα λόγια, η Αθηνά είναι από τα παιδιά που δεν έπεσε, ούτε σκουντούφλησε, ούτε πέρασε από διάφορα στάδια μέχρι να τελειοποιήσει το περπάτημά της. Περίμενε απλά να αισθανθεί σίγουρη και ξαφνικά… έφυγε.
Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο. Γυρνάω να την κοιτάξω που έρχεται και από συνήθεια σκύβω το κεφάλι χαμηλά να την πετύχω να μπουσουλάει και τελικά… βλέπω πατούσες. Σηκώνω το βλέμμα και την βλέπω να περπατάει σαν κανονικός άνθρωπος.
Μιλάμε τα έχω παίξει από συγκίνηση!!
Τώρα πια νομίζω πως μπορείτε να μου ευχηθείτε επίσημα
«Καλό τρέξιμο!«
Ήδη έχω αρχίσει!
το πρωτο μου παιδι περπατησε μολις εκλεισε τα 12 αλλα επεφτε συνεχεια,το δευτερο 15 μηνων ηταν ομως ποιος σταθερος,και χωρις στραταρα ,εχω ακουσει και για 16 μηνων.
Πραγματικά σημερα που διάβασα αυτο το κείμενο ηταν σαν να ξανάζουσα τα στάδια της μικρής μου.τελικα υπάρχουν κ αλλα παιδακια που απλα φοβούνται κ περιμένουν μεχρι να περπατήσουν σταθερά.ετσι κι εμεις 16 μηνων ολο το σπίτι το έκανε βόλτες με μιας κ τελικα γλιτώσαμε κ το στάδιο που συνεχώς σκουντουφλανε.
Πω πω το διαβάζω και δάκρυα συγκίνησης έρχονται στα μάτια μου!! Είμαστε 10,5 μηνών και είναι στη φάση που κρατιέται απο έπιπλα και κάνει βηματάκια..δεν βλέπω την ώρα να τον δω να αφήνει τα έπιπλα και να έρχεται προς τα πάνω μου.. σνιφ σνιφ..
εγω ακόμη περιμενω τον απατεωνα να μ αφησει το χερι.... Περπαταει μια χαρα οταν ξεχνιεται, αλλά όταν θυμαται οτι δεν κραταει το χερι μου η επιπλο είτε αγχωνεται και ψαχνει να βρει στηριγμα η πεφτει στον κωλο και μπουσουλάει...
Τα ίδια και μεις !! το δαχτυλακι λοιπόν ειναι μεθοδος !!! χαχαχα!! Να είναι καλά η Αθηνούλα και πάντα έτσι σταθερά να είναι όλα τα "βήματά " της στη ζωη !! Τρέξιμο για σένα άλλα υπέροχη αίσθηση πως το μωρό σου πια μεγάλωσε...
Τα ίδια ακριβώς και ο μικρός μου. Μια μέρα έκανε 4 βήματα στο σπίτι μιας θείας μου και κατουρηθήκαμε από τη χαρά μας! Λέμε, αυτό ήταν, από σήμερα θα τρέχει/τρέχουμε. Αμ δε! Για τους επόμενους 2 μήνες μπουσουλούσε (σίφουνας) και περπατούσε στηριζόμενος από κάπου κτλ. Ωσπού μια μέρα περπάτησε κανονικότατα. Χωρίς σκουντουφλες, πεσίματα, παραπατήματα κτλ. Ολίβια, μήπως να μας κεράσεις άλλη μία περπατόπιτα; (χιχι) Καλό τρέξιμο!
Πολλά πολλά πολλά πολλά φιλιά στο πιο ζουζουνιάρικο μωράκι του κόσμου!!!!!!! Αργά και σταθερά!!! Σας αγαπάμεεεεεεεεε!!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!ΚΑΛΟ ΤΡΕΞΙΜΟ ΛΟΙΠΟΝ!!!!!!!!!!!!!!
Καλό κυνηγητό τότε!Όταν γελάνε,φωτίζεται η φατσούλα τους,τι πλασματάκια είναι αυτά;(πρέπει να αρχίσω να γράφω κι εγώ κάπου τα διάφορα που κάνει μέρα με τη μερα,για να τα θυμάμαι αργότερα)
Δεν νομίζω πως θα χρειαστείς πολύ τρέξιμο, αφού η Αθηνούλα περπατάει σταθερά, συνηθώς τρέχουμε πολύ όταν αργούν να σταθεροποιηθούν. Εμένα ο μικρός μου σηκώθηκε ξαφνικά μια μέρα και περπάτησε μόνος του, χωρίς να πιάνεται από πουθενά. Ήταν 10 μηνών και περπάτούσε κανονικότατα και σταθερά. Όταν τον είδα τα έχασα, κανένα απο τα υπόλοιπα 3 παιδιά μου δεν το έκαναν αυτό, όλα χρειάστηκαν ένα διάστημα να πιάνονται από τα έπιπλα ή από το χέρι μου. Αυτός ήταν περίπτωση!!! Δεν χρειάστηκε να τρέχω πολύ από πίσω του, κλείδωνα όμως πάντα τις πόρτες και δεν είχα χαμηλά επικίνδυνα αντικείμενα.
Καλη αρχη πλεον και επισημα!!!Σας ευχομαι να λιωσετε πολλα πολλα ζευγαρια παπουτσια!καλες βολτες!!
κλειδωμενη εξωπορτα ΠΑΝΤΑ,δεν ξερεις για ποτε την ανοιγον και βγαινουν και οπωσδηποτε μπαλκονοπορτες κλπ
Πόσο συγκινητικό!!! Καλό τρέξιμο λοιπόν πίσω από την γλυκια φατσούλα!!! Όταν αρχίσουν και τα δικά μου δεν ξέρω από τη μια τι θα κάνω (που είναι 2 εννοώ) και από την άλλη δεν ξέρω πόσο κλάμα θα ρίξω!!! Φιλάκια κοριτσάκια