Tο τρέξιμο άργησε… μια μέρα (βασικά, δυο μήνες!)

Όταν η Αθηνά έκανε τα πρώτα της βήματα χωρίς βοήθεια, οι περισσότερες μου ευχηθήκατε καλό τρέξιμο. Το έδεσα και εγώ σκοινί κορδόνι και προετοιμάστηκα να αρχίσω να τρέχω. Πέρασε μια μέρα, πέρασαν δύο, πέρασαν τρεις… τρέξιμο της Αθηνάς δεν είδα. Αντίθετα έβλεπα μια Αθηνά να κάνει μεν βήματα μόνη της, αλλά να μην…. τρελαίνεται κιόλας!

Γυρίζοντας στην Αθήνα από τη Χαλκιδική, η Αθηνά έκοψε σχεδόν τελείως το περπάτημα χωρίς στήριξη. Γύρισε στο αγαπημένο της μπουσούλημα ή διένυε χιλιόμετρα περπατώντας μέσα στο σπίτι στηριζόμενη έστω από ένα δάχτυλο. Σπάνια το άφηνε και περπατούσε εντελώς μόνη της. «Τι έγινε, ρε παιδιά; Ακόμα να τρέξω!» Σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν για ποιο λόγο δεν μπαίνει σε διαδικασία να πετάξει σαν πουλί (να περπατήσει δηλαδή) και να εξερευνήσει πια με μεγαλύτερη ευκολία το σπίτι.

Όλοι με ρωτούσαν αν έπεσε κάποια στιγμή και έκτοτε το πήρε με φόβο το θέμα. Έλα όμως που δεν είχε πέσει. Η παιδίατρος μας που την είδε να κάνει βήματα μόνη της, είπε πως το περπάτημά της είναι πιο σταθερό και από τη σταθερότητα. Το κατείχε το θέμα λοιπόν… Γιατί δεν το τολμούσε; «Κάνε υπομονή«, μου έλεγε

Πέρασαν έτσι δύο μήνες. Πηγαίναμε βόλτα πιασμένες χέρι χέρι, αυτή έκανε τα σουλάτσα της στηριζόμενη πάντα με το δαχτυλάκι από κάπου και το άφηνε μόνο για να διανύσει απόσταση 2 βηματων. Μόνο σε άλλα σπίτια -π.χ. στης γιαγιάς Γεωργίας- κάτι την έπιανε και έφευγε μόνη της! Μήπως δεν την ενέπνεε το σπίτι μας;

Τελικά από προχθες κάτι… άλλαξε.

Γυρνάω σε μία φάση το κεφάλι μου και την βλέπω να φεύγει σφαίρα από το τραπέζι του σαλονιού και να κατευθύνεται προς τα παιχνίδια της. Κοκάλωσα. Το παιδάκι μου περπατούσε ΤΕΛΕΙΑ, μόνο του, χωρίς καν να είμαι κοντά της!! Έπαθα σοκ, σας λέω!

Από τότε πάει παντού, π.χ. από την κουζίνα στο διάδρομο και βγαίνει στο σαλόνι, ένα τεράστιο Γ, χωρίς να ακουμπάει, χωρίς να πέφτει, χωρίς να χάνει την ισορροπία της.

Με λίγα λόγια, η Αθηνά είναι από τα παιδιά που δεν έπεσε, ούτε σκουντούφλησε, ούτε πέρασε από διάφορα στάδια μέχρι να τελειοποιήσει το περπάτημά της. Περίμενε απλά να αισθανθεί σίγουρη και ξαφνικά… έφυγε.

Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο. Γυρνάω να την κοιτάξω που έρχεται και από συνήθεια σκύβω το κεφάλι χαμηλά να την πετύχω να μπουσουλάει και τελικά… βλέπω πατούσες. Σηκώνω το βλέμμα και την βλέπω να περπατάει σαν κανονικός άνθρωπος.

Μιλάμε τα έχω παίξει από συγκίνηση!!

Τώρα πια νομίζω πως μπορείτε να μου ευχηθείτε επίσημα

«Καλό τρέξιμο!«

Ήδη έχω αρχίσει!