Ένας μήνας με τον Άγγελο

Με κάθε παιδί που αποκτάς, ο χρόνος μοιάζει να πετά και γρηγορότερα… Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τη μέρα που αντίκρισα τον ξανθό μου άγγελο και είναι όπως ακριβώς τον είχα φανταστεί!

Απίστευτο πώς τα συναισθήματα μένουν το ίδιο δυνατά όσα παιδιά και αν αποκτήσεις… Θα έλεγε κανείς ότι στο τρίτο πια ούτε εύκολα συγκινείσαι, ούτε εύκολα ενθουσιάζεσαι… Και όμως, ακόμα και την τρίτη φορά τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι, όταν τον κοιτάω να κοιμάται στην αγκαλιά μου, έτσι όπως έτρεχαν το 2010 καθώς αντίκρυζα το «πρώτο» μου, το Αθηνάκι μου που αύριο γίνεται 7 ετών (περιττό να πω ότι κλαίω, καθώς πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές) Ακόμα νιώθω την ανάγκη να χοροπηδήσω με χαρά με κάθε νέο κατόρθωμα (απίστευτο πόσο πιο «εξελιγμένα» γεννιούνται τα μωρά καθώς περνούν τα χρόνια! Τούτο εδώ το μικράκι είναι μόλις ενός μήνα και μοιάζει από κάθε άποψη μεγαλύτερο), ακόμα απολαμβάνω να τον χαζεύω με τις ώρες, ακόμα νιώθω πως θέλω να απαθανατίσω κάθε λεπτό που περνάει.

Ένα μήνα στη ζωή μας, λοιπόν, ο Άγγελος και ήδη βρίσκουμε σιγά σιγά τους ρυθμούς μας. Η Αθηνά, πρωτάκι τρομερό, του ρίχνει τρυφερά φιλιά και μου λέει συνέχεια πόσο όμορφος είναι. Ο Αρχέλαος, το προνηπιάκι μας, δοκιμάστηκε τις πρώτες μέρες, όμως σιγά σιγά καταλαβαίνει πως η αγάπη της μαμάς δεν άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει. Με βοηθάει συνέχεια με το μωρό, τον προσέχει από μόνος του χωρίς να του το ζητήσει κανείς και τον έχω πιάσει 2-3 φορές να τον σκεπάζει τρυφερά ή να του βολεύει σε καλύτερη θέση το κεφαλάκι (περιττό να πω ότι έκλαιγα πάλι, έτσι; :P) Στα «μεγάλα» αρέσει να ζωγραφίζουν όλη μέρα και χαίρομαι πολύ που πάντα βάζουν και το μωρό μας στις ζωγραφιές τους!

Η άνοιξη μας στέλνει δειλά δειλά τα πρώτα της σημάδια και ανυπομονώ να αυξηθούν οι βολτούλες μας που τόσο αρέσουν στον Άγγελο! Και επειδη δείχνει να λατρεύει το νερό, περιττό να σας πω το πόσο περιμένω να έρθει το καλοκαίρι για να κάνουμε τα μπανάκια μας…

Το υπέροχο φωτεινό μου πλασματάκι που όλη μέρα μας χαμογελά… Τι θείο δώρο είναι στη ζωή μου να ξέρατε… Κοιτάζω μια αυτόν και μια τον αδερφό του… Τέσσερα χρόνια τους χωρίζουν και δες πόσο πιο μεγάλος είναι ο Αρχελάκος… Σκέφτομαι πως σε λίγα χρόνια, πολύ γρηγορότερα απ’ όσο φαντάζομαι, τα τοσο δα πατούσια τους θα έχουν γίνει τεράστια και θα με έχουν περάσει και οι δυο στο ύψος… Μου φαίνεται απίστευτο αυτό κοιτάζοντας τώρα τα πατουσάκια του Άγγελου, όμως θα γίνει… Κανείς μας δεν ξέφυγε από αυτό… Και μέσα μου εύχομαι να με αξιώσει ο Θεός να τα δω όλα τους μεγάλα και ευτυχισμένα, να είναι πάντα μια ομάδα, όπως είναι τώρα και να μην χάσουν ολότελα αυτή τη μαγική τρέλα των παιδικών τους χρόνων…

Αυτός ο τελευταίος μήνας που λέτε είχε σίγουρα πολλή κούραση, αρκετό ξενύχτι και ένα πανηγύρι συναισθημάτων. Όμως ήταν σίγουρα ο ομορφότερος μήνας της μέχρι τώρα ζωής μου. Γιατί ήταν ο πρώτος μήνας μου ως τρίτεκνη μανούλα και σήμερα ξέρω πως έτσι ήταν γραφτό. Θυμάμαι το καλοκαίρι που μας πέρασε, καθώς περιμέναμε στο λιμάνι της Σκοπέλου να γυρίσουμε Θεσσαλονίκη, ο Αρχέλαος μου έδειξε τρία αδερφάκια στο διπλανό καναπέ της καφετέριας και μου είπε «Κοίτα μαμά! Έτσι τρεις θέλω να είμαστε και εμείς!«. Δεν είχε ιδέα ακόμα ότι είμαι έγκυος και ήταν η πρώτη φορά που μου μιλούσε για τρίτο αδερφάκι. Λίγο αργότερα η Αθηνά αγκαλιάζοντάς με, μού είπε «Μμμμ, μαμά, χόντρυνε η κοιλίτσα σου! Μήπως έχεις μωρό;» Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά… Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα! Μάλλον τελικά και δύο ακόμα πλασματάκια «κάλεσαν» αυτό το αγγελάκι στη ζωή μας… Εγώ πάντως εκείνη τη στιγμή τα πήρα ως σημάδι πως όλα θα πήγαιναν καλά. Και κοιτάζοντας σήμερα τα τρία τους αγκαλιά, μάλλον καλά έκανα 🙂