Επιλόχειος κατάθλιψη: Φλέρταρα έντονα με το να πέσω από το μπαλκόνι
Ειμαι η Μαιρη, μαμα της πανεμορφης Μικαελας 13 μηνων. Γνωριστηκα με τον ανδρα μου σε ηλικια των 17 εγω και 24 εκεινος. Μειναμε μαζι 2 μηνες και χωρισαμε. Μετα απο 4 χρονια συναντηθηκαμε τυχαια και γεννηθηκε ενας μεγαλος ερωτας. Aρραβωνιαστηκαμε μετα απο 8 μηνες περιπου και ημασταν πολυ πολυ ευτιχισμενοι. Ο ερωτας αυτος κρατησε περιπου 2 χρονια μεσα στα οποια εμεινα εγκυος και το εχασα σε 2 μηνες. Λιγο μετα την αποβολη και παλι χωρισαμε. Δεν χασαμε ομως ποτε την επαφη και παντα βρισκομασταν ειτε τυχαια ειτε απο δικη μας θεληση και για να μην μακρυγορω ξαναβρεθηκαμε το 2009 μετα απο 7 ολοκληρα χρονια και αποφασισαμε πως δεν παει αλλο και οτι θελουμε να ειμαστε και παλι μαζ,ι αφου χωρια δεν μπορουσαμε. Παντρευτηκαμε μετα απο μερικους μηνες με πολιτικο γαμο και μετα απο 1 μηνα εμεινα εγκυος με μια και μονο ελευθερη επαφη. Γιουπιιιιιιιιιιιιιιιι
Η χαρα και απο τις 2 πλευρες απεριγραπτη, οι γονεις μας τρελλα ευτιχισμενοι, ειδικα οι δικοι μου μιας και εχω μια αδερφουλα 4 χρονια μεγαλυτερη η οποια το παλευει 17 ολοκληρα χρονια!!! Ειχα μια απιστευτα καλη εγκυμοσυνη, χωρις αναγουλες, χωρις ζαλαδες, χωρις πονους και ενοχλησεις και εργαζομουνα σχεδον μεχρι λιγο πριν γεννησω. Ολα τελεια. Ειχα ΠΗΤ 2 Σεπτεμβρη του 2010 (αν και δεν ηθελα μιας και θα μου εβγαινε παρθενακι και εγω κλινω πιο πολυ προς τα λιονταρακια, μιας και ειμαι και εγω κριαρακι)
Τελικα γεννησα στις 11 Αυγουστου με καισαρικη τομη, μιας και το μακαρονι μου τυλιχτηκε με τον ομφαλιο λωρο. Ολα ομως καλα. Μειναμε μεσα 4 μερουλες και γυρισαμε στο σπιτι μας μεσα στην τρελλη χαρα. Και εδω αρχιζει ο μεγαλος μου γολγοθας. Δυστυχως δεν ειχα καμια ενημερωση κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης μου σχετικα με το μετα γιατι νομιζα πως μολις με το καλο ερθει το μωρο, λειτουργει το μητρικο ενστικτο και τα ξερεις ολα απο την αρχη (κουνια που με κουναγε).
Οι πρωτες μερες κυλησανε σχεδον ομαλα εκτος απο κατι υστεριες και υποδειξεις της μαμας μου σχετικα με τον θηλασμο. «Τρία παιδια θηλασα ,ειναι δυνατον να ξερεις καλυτερα απο μενα;; Πετρωσε το στηθος σου, δεν κατεβαινει το γαλα σου, θα παθεις μαστιτιδα» και αλλα τετοια πανεμορφα λογακια. Με τα πολλα κατεβηκε και το γαλατακι μου και ολα καλα. Επινε το μωρο μου μαμισιο γαλατακι μεχρι 4 μηνων χωρις καθολου συμπληρωμα και ολοι ημασταν σουπερ τον πρωτο καιρο.
Μετα απο μερικες εβδομαδες αρχισε το μωρο να κανει ρουκετες ολο το γαλα που επινε σχεδον σε ολους τους θηλασμους και ενημερωθηκα μετα απο πολυ στρες για παλινδρομιση. Επαιρνε ομως βαρος κανονικα και ολα ενταξει, μονο που εγω αρχισα να καταβαλομαι απο ενοχες οτι κατι δεν κανω σωστα και το μωρο κανει εμετους. Αγχος, ενοχες, νευρα, εκνευρισμος, κλαματα, κουραση μετα σπο μαραθωνιους θηλασμους, κριτικη, τυψεις τυψεις τυψεις. Τυψεις που το μωρο εκανε εμετους, τυψεις που ηθελα να βγω για λιγο εξω να ξεσκασω και αφηνα το μωρο στην μαμα μου η στον μπαμπα της, τυψεις που ηθελα να ξεκουραστω, να κοιμηθω λιγο παραπανω μιας και κοιμομουν 3-4 ωρες το 24ωρο. Κλαματα συνεχεια με το παραμικρο.
Αρχισα να υποψιαζομαι οτι κατι δεν παει καλα,μιας και οι πρωτες 40 μερες οι δυσκολες που λενε ειχαν περασει, αλλα εγω δεν ημουν καλυτερα και μαλιστα αισθανομουν μερα με την μερα ακομα πιο ασχημα. Ξυπνουσα με το μωρο το πρωι λουσμενη στον ιδρωτα και μολις το αντικριζα να ειναι ξαπλωμενο ησυχο ησυχο στο κουνακι του, εκανα εμετο. Εβγαινα στο μπαλκονι και ετρεμα ολοκληρη, ολα γυριζανε και ηθελα να λυποθημησω. Καθε πρωι που ανοιγα τα ματια μου το ιδιο σκηνικο, ιδρωτας, τρεμουλο, εμετος.Σταματησα να τρωω (οχι οτι ετρωγα και ποτε πολυ) Οτι εβαζα στο στομα μου εβγαινε αμεσως. Ειχα παρει στην εγκυμοσυνη 20 κιλα τα οποια τα εχασα μεσα σε 2 μηνες και τον τριτο μηνα εχασα κι’αλλα 6. Απο 57 που ημουνα πριν μεινω εγκυος εφτασα με μωρο 3 μηνων τα 51.
Το μικρο μου εβαζε λιγοτερο βαρος απο οτι επρεπε μετα τον τριτο μηνα και σε συνδιασμο με τις ρουκετες του, μου συστησε ο παιδιατρος να παρει ξενο γαλα και μαλιστα αντιαναγωγικο για να σταματησουν οι εμετοι της. Δεν ειχε παρει ποτε ομως μπουκαλι και αντε να της το δωσεις που δεν ηθελε με τιποτα. Μετα απο πολυ επιμονη και υπομονη τα καταφεραμε. Δυστυχως! Και το λεω γνωριζοντας τωρα πια πως καλυτερο γαλα απο της μαμας και ειδικα για μωρο με ΓΟΠ δεν υπαρχει.
Μας επισκεφτηκε και η οισοφαγιτιδα μετα απο εναν μηνα, μιας και οι εμετοι δεν σταματησαν ποτε με το αντιαναγωγικο γαλα, αντιθετως το μωρο αρχισε σταδιακα να πινει ελαχιστο. Και αντε παλι τυψεις και αντε παλι κλαματα και αγχος «Θα φαει σημερα ή θα κλαιει ολη την ημερα με το μπιμπερο στο στομα«
Εγω εν τω μεταξυ να γινομαι ακομα πιο χαλια ακομα, περισσοτερα κλαματα, ακομα περισσοτερες κρισεις πανικου. Απο την μια το μωρο με τα προβληματα του απο την αλλη εγω σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση. Δεν ηξερα ποιον πρεπει να βοηθησω πρωτα. Ο ανδρας μου διπλα μου σε καθε στιγμη, σε καθε προβλημα, οτι χρειζομασταν ετρεχε σαν τρελος, εβλεπε ποσο πολυ υπεφερα και προσπαθουσε με οση δυναμη ειχε να βοηθησει.
Σαν πιο ψυχραιμος απο μενα, για το μικρο μας δεν ανησυχουσε και τοσο μιας και με εβλεπε πως παροτι που βρισκομουν σε αυτη την κατασταση με το μωρο τα εβγαζα περα. Ανησυχουσε για μενα που με εβλεπε ετσι, ολη μερα κλαμενη, κουρασμενη. Δεν χαιρομουνα πια με τιποτα, σχεδον δεν εβγαινα απο το σπιτι, αφου σταματησα και τον θηλασμο, δεν εβαζα μπουκια στο στομα μου, ειχα ρεψει τελειως. Εβλεπα μαμαδες με καροτσακια να πηγαινουν βολτα με τα μωρα τους και να ειναι μεσα στην τρελλη χαρα και αναρωτιωμουν γιατι εγω να μην μπορω να χαρω το αγγελουδι μου;
Ειχα σχεδον πεισει τον εαυτο μου η τουλαχιστον οτι ειχε απομεινει απ’ αυτον οτι ειμαι η χειροτερη μαμα του κοσμου, οτι δεν αξιζα να γινω μαμα. Ειχα τοση βοηθεια απο παντου (καθαρισμα του σπιτιου, ετοιμο σπιτικο φαγητο, κρατημα της μικρης, το σπιτι μου, την οικογενεια μου γερη, τον ανδρα μου διπλα μου,χ ωρις οικονομικα προβληματα) και αντε παλι τυψεις αφου τα εχω ολα γιατι ειμαι ετσι; Εφτασα στο σημειο να παρακαλαω τον Θεο να με παρει κοντα του, να κοιμηθω και να μην ξυπνησω. Εβγαινα στο μπαλκονι και κοιταζα κατω και φλερταρα με το να πεσω να ησυχασω και εγω και η οικογενεια μου και ο περιγυρος μου που με εβλεπαν σε αυτη την κατασταση.
Εν τω μεταξυ ειχα μαθει απο την μαμα μου για μια γνωστη μας η οποια ειχε περασει ακριβως το ιδιο μετα την γεννα της κορουλας της και εσπευσα να την παρω τηλεφωνο να βρεθουμε απο κοντα να μου πει μερικα πραγματα. Πραγματι λοιπον ειχε και εκεινη επιλοχειο καταθλιψη και οτι μου ελεγε εμοιαζε ακριβως με την κατασταση που βιωνα μηνες τωρα. Μου ειπε λοιπον πως το χειροτερο ειναι οτι νομιζεις πως δεν θα βγεις ποτε απο αυτο το σκοταδι και ομως καποια στιγμη θα βγεις και σε μερικους μηνες ουτε που θα πιστευεις οτι εζησες εσυ κατι τετοιο.
Ειχε και αυτη εκεινη την μαυρη περιοδο μια φιλη που εζησε κατι παρομοιο και της ειχε πει το ιδιο πραγμα. Μετα απο κεινη την συζητηση, οποτε αισθανομουν χαλια την επαιρνα τηλεφωνο και μιλουσαμε με της ωρες. Με καθησυχαζε με δικες της ιστοριες και μου εδινε ελπιδες οτι ολα θα πανε καλα και οτι σε λιγο καιρο ολα θα αλλαξουν, αλλα πρεπει και εγω να το πιστεψω και να προσπαθησω για μενα και το μωρο πανω απ’ ολα. Τοτε αρχισα να σκεφτομαι να παω και σε καποιον ειδικο να μιλησω και απευθυνθηκα σε μια φιλη ψιχολογο που καιρο μου ελεγε οτι επειδη δεν ηταν ειδικοτητα της θα με παραπεμψει σε εναν ειδικο ψυχιατρο.Ετσι και εγινε.
Εκλεισα ραντεβου και πηγα ολο αγωνια τι θα γινει και αν θα με βοηθησει να γινω παλι ο εαυτος μου. Μπηκα στο ιατρειο σχεδον λιγο πριν την υστερια και μολις την ειδα πριν καν πω καλημερα, επεσα στην αγκαλια της και την παρακαλουσα να με βοηθησει, γιατι δεν αντεχα αλλο. Δεν ηξερα τι μου συμβαινει. Μιλησαμε για αρκετη ωρα και της ειπα τα παντα. Μου ειπε λοιπον οτι πασχω απο επιλοχειο καταθλιψη και οτι δεν ειναι κατι σπανιο και μη ιασιμο.
Κατι ακομα που θυμαμαι ειναι μια ερωτηση που μου εκανε «Αν σου ζητουσα να μου δωσεις τωρα το μωρο σου να το παρω εγω, θα μου το εδινες;» Αφου λοιπον της απαντησα, ουτε μια στο εκατομυριο, μου ειπε οτι ειμαι ηδη σε καλο δρομο. Μου εδωσε καποια αντικαταθλιπτικα και με προειδοποιησε οτι θα αρχισουν να δρουν μετα απο 3 εβδομαδες και οτι πρεπει να κανω υπομονη. Μου ειπε επισης οτι πρεπει μια φορα τουλαχιστον την εβδομαδα να αρχισω να βγαινω με τον ανδρα μου οι δυο μας εξω. Την αποχαιρετησα.
Περασαν 2 εβδομαδες και εγω μετρουσα τις μερες να περασει αλλη μια για να δω αποτελεσματα, ξυπνησα ενα πρωι και παρατηρησα οτι δεν ειχα ιδρωσει και ουτε και ειχα και κανενα τρομερο αγχος για το πως θα κυλησει εκεινη η μερα, ουτε και εκανα εμετο οταν ειδα την Μικαελα μου στο κρεβατακι να γουργουριζει και να με κοιταει με τα λαμπερα της τεραστια ματακια και να χαμογαλαει. Αρπαξα τα χαπακια και τα αδειασα ενα ενα στην λεκανη της τουαλετας και δεν τα ξαναπηρα ποτε. Αισθανθηκα αμεσως απιστευτα δυνατη και αισιοδοξη οτι πραγματικα σε λιγο καιρο ολα θα ειναι παρελθον και επιτελους θα χαρω αυτο το δωρο που μου εκανε ο Θεος το να λεγομαι μανουλα. Πραγματι μερα με την μερα αρχισα να αισθανομαι καλυτερα και ειμαι εκατο τοις εκατο σιγουρη οτι δεν με βοηθησε η αγωγη αλλα ο καιρος που περασε, οι ορμονες που χαλαρωσαν,τ ο μικρο μου που εμπαινε δειλα δειλα σε ενα προγραμμα και εγω η ιδια που παραδεχτηκα στον εαυτο μου οτι ειχα προβλημα και ζητησα βοηθεια.
Ολο αυτο το μαρτυριο που εζησα κρατησε 6 περιπου μηνες. Τωρα το μωρο μου ειναι 13 μηνων. Εγω εχω επιστρεψει στην δουλεια μου και αισθανομαι πιο καλα απο ποτε. Χαιρομαι την οικογενεια μου και κανω ονειρα για ακομα ενα κουτσουνακι. Με τον ανδρουλη μου εχουμε ερθει και παλι κοντα και ζουμε την αγαπη μας. Το κοριτσι μου μεγαλωνει και το καθε της γελιο με πλημυριζει χαρα. Βγαινω εξω με τις φιλες μου, παω για ψωνια, φτιανω τα νυχια μου οποτε μου το επιτρεπουν τα οικονομικα. Ζω επιτελους αυτο που νομιζα οτι δεν θα χαρω ποτε ξανα.
Ηθελα να μοιραστω την ιστορια μου με μαμαδες, μηπως καποια εχει κατι αναλογο και χρειαζεται βοηθεια ή καποια που νομιζει πως δεν θα της περασει ποτε. Συζητηστε το, ζητηστε βοηθεια αν χρειαστει, μην αφησετε τον χρονο να περναει ασκοπα. Το περνουν πολλες μαμαδες και δεν ειναι ντροπη να βρεθεις σε μια τετοια κατασταση. Ολα περνουν στο τελος, αρκει να παραδεχτεις οτι χρειαζεσαι βοηθεια η εναν ανθρωπο να βγαλεις τα εσωψυχα σου.
Ευχαριστω την μαμα μου που μετα το αρχικο σοκ αρχισε σιγα σιγα να καταλαβαινει το τι περναω και που με βοηθουσε σε ολα οσα χρειαζομουν. Τα πεθερικα μου που μου εφερναν φαγητουλι οταν εγω δεν μπορουσα ουτε να φανταστω να μαγειρεψω. Την κουνιαδα μου που μου εκανε ωρες ολοκληρες παρεα για να μην μενω μονη μου οταν ελειπε ο συζυγος. Την αδελφη μου, που παρολη την δυσκολια της να κανει μωρακι, με εμψυχωνε και με βοηθουσε. Την γνωστη φιλη που με βοηθησε με την δικια της εμπειρια να καταλαβω τι μου συμβαινει και να ελπισω οτι ολα θα πανε καλα. Και ολους τους δικους μου ανθρωπους που εμειναν διπλα μου τοτε που νομιζα οτι θα μου στρειψει η βιδα. Και τελος θελω να ευχαριστησω τον ανδρα μου, τον φυλακα αγγελο μου, που σταθηκε διπλα μου σε αυτους τους απιστευτα δυσκολους για μενα μηνες και με διαβεβαιωνε οτι ολα θα γινουν οπως πριν.
Καλη δυναμη σε ολες τις μαμαδες που εχουν τα δικα τους προβληματα. Υγεια σε ολα τα μωρακια ευχομαι. Ευχαριστω που με ακουσατε.
Μαιρη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αχ...Πόσο σε καταλαβαίνω....πέρασα σχεδόν τα ίδια.Ήθελα να πεσω Από το μπαλκόνι.Βοήθεια είχα μόνο από τον άντρα μου που δούλευε 9-9.Όταν μίλησα στη μητέρα μου μου είπε ότι αποκλείεται να έχεις επιλοχεια κατάθλιψη αφού δεν θέλεις να κάνεις κακό στο παιδί.Έτσι Ένα βράδυ μπήκα στο σπίτι και ξεκίνησα μόνη μου ηρεμιστικά.Ενημέρωσα τον άντρα μου και μπορώ να πω ότι με βοήθησαν αρκετά.Τώρα ο μικρός είναι 4.Μερικές φορές ακόμα έρχονται σκέψεις αλλά τις διώχνω πιο εύκολα.Τώρα που ξανά θυμάμαι όσα πέρασα νιώθω λες και ήμουν μέσα σε ένα τούνελ.Αν έχω βγει δεν είμαι σίγουρη και με φοβίζει η ιδέα μιας δεύτερης γέννας.
Φίλες μανούλες πανε 10 χρονια απο τότε που βίωσα κ εγω αυτές τις δύσκολες καταστάσεις κ νιώθω πως εχω κατάλοιπα αυτής της δύσκολης περιόδου που έβγαινα στη βεράντα κ σκεφτόμουν να πέσω στο κενό.Μονο που εγω δε μίλησα σε κανέναν.Ο άντρας μου απών,στην κοσμάρα του κοινώς.Οι γονείς μου κ οι αδερφές μου δεν κατάλαβαν τιποτα γιατι εγω δε μιλούσα.Το κακό ομως ειναι πως ακόμα ειναι στιγμές που ειμαι χάλια κ ξαναφλερταρω με το κενό απο το μπαλκόνι αλλα σκέφτομαι τα δυο παιδακια μου κ συνέρχομαι.Μανουλες να μιλάτε σε όποιον νιώθετε πιο κοντα σας ή ακόμα καλυτερα σε ειδικό . Καλη δυναμη σε όλες μας!!!!
Σε παρακαλώ να πάρεις την αδερφή σου και να επισκευθεις εναν ειδικό!!!μ βασανιζεσαι αλλο!!!!!!!!θα δεις που όλα θα περάσουν!!!!
Ενα εχω να πω!!! Κ πεσετε να με φατε μετα!!! Καταθλιψη παθαινουν μονο οσες εχουν " τη δυνατοτητα να τη παθουν" κ τελος!!!! Θα σας εβλεπα εγω πως θα μαζευατε τα κομματια σας κ τους εαυτους σας αν δεν ειχατε τη παραμικρη μα την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ βοηθεια απο πουθενα!!! Αν ειχατε εναν συζηγο ποτ δουλευει 16 ωρες κ για το μονο πραμα που του απομενει δυναμη ειναι να φαει κ να κοιμηθει!! Χωρις πεθερα χωρις μαμα! Με ενα βρεφος να ουρλιαζει ολη την ωρα κ να κρεμεται πανω στο στηθος!! Που ξυμναγε μεχρι 8 μηνων ανα 20 λεπτο καθε νυχτα!! Που ακομα κ σουπερ μαρκετ η κ λαικη θα επρεπε να πηγαινεται με το νεογεννητο!! Ακου καθαρο σπιτι! Ετοιμο φαγητο! Βοηθεια απο παντου!! Κ εσεις να φιλοσοφειτε τα ψυχολογικα σας!!! Πρωτη φορα γραφω με τετοιο υφος αλλα το κανω μηπως κ αφυπνισω μερικες!!
Εχει περάσει καιρος απο την απάντηση σου αλλα ελπίζω να το δεις κ να να έχεις ήδη αλλάξει μυαλά σε αυτο το διάστημα. Ο τρόπος σου ειναι απαράδεκτος κ αγενής κ τα λόγια σου εντελώς αβάσιμα πάνω σε ένα τοσο ευαίσθητο θεμα. Ειναι καλο οταν δεν έχουμε ιδέα-μα καμια ιδέα-για τοσο σοβαρά ζητήματα να μην μιλαμε απλα για να πουμε μια βλακεία κ μετα να πέσουμε ήσυχες για ύπνο. Ουτε ξέρεις σε τι βαθμό μπορει να επηρεασεις κάποιον με τα σκληρά κ άδικα λογια σου...κάποιον που παλεύει καθημερινά με αυτο το τέρας που λέγεται κατάθλιψη η γενικότερα κάποια ψυχική διαταραχή. Σε πληροφορώ λοιπόν αγαπητή μου οτι εγώ έπαθα μια αγχώδη διαταραχή μετα την γεννά με κρισεις πανικού κ απίστευτους φόβους. Ακομη σε πληροφορώ οτι βρισκόμουν ακριβώς στην θέση την οποία περιγράφεις: μονη, στο εξωτερικό, χωρις γονείς/πεθερικά, με τον άντρα μου να δουλευει 8-8 καθημερινά κ με ένα νεογέννητο μωρο κρεμασμένο ολη μερα στο στήθος. Ολομόναχη! Δεν εχω νιώσει ποτε χειρότερα, δεν εχω πονέσει ποτε περισσότερο, δεν εχω παλέψει ποτε με κατι τοσο δυνατό! Νομίζεις οτι το επέλεξα; Οτι το επιλέγει κανεις; Απο τι; Απο βαρεμάρα; Απο ανάγκη για προσοχή; Απο μαζοχισμό; Ουτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν θα το ευχόμουν ποτε! Παρακαλούσα κάθε ώρα κ στιγμή της ημέρας κ της νύχτας να μου είχε συμβεί κατι σωματικό...να σπάσω χέρια, πόδια, να βγάλω καρκίνο, να πεθάνω...αλλα οχι να ζω αυτόν τον εφιάλτη! Κ ομως τα κατάφερα κ το νίκησα! Κ ειμαι εδώ πιο δυνατή απο πριν! Πιο δυνατή κ απο εσένα που για καλή σου τύχη δεν χρειάστηκε να σκληραγωγηθεις στον συγκεκριμένο τομέα! Την επόμενη φορα λοιπόν που θα θελήσεις να πεις κατι για το συγκεκριμένο θεμα, φρόντισε να έχεις ενημερωθεί λιγο παραπανω..να αφυπνισεις τον ίδιο σου τον εαυτό!
Οποίος δ πάθει κάτι ,δ μπορεί να έχει άποψη,άσχετα απο την περιπτωση της λεχωνας ,τόσοι που είναι ψυχικα διαταραγμένοι, θα μας πει η Όλγα οτι θα μπορούσαν να το αποφύγουν κ οτι απλα χαιδευονται;;;;προσωπικά ,σε αυτα τα πραγματα παίρνω στα σοβαρά την εμπειρία ενος ανθρώπου και όχι την άποψη απλα...αν δ το βιωσεις δ εχεις ιδεα....πέρασα κ εγώ αγχωδη διαταραχή,κατα την διαρκεια δίδυμης εγκυμοσύνης αλλά κ έπειτα,με έπνιγε το άγχος κ ενιωθα οτι δ υπάρχει σωτηρία σε αυτό που ζω,συμπαράσταση απο τον σύζυγο δ υπήρχε(θεωρώ οτι οι περισσοτεροι δ καταλαβαίνουν.....)γατζωνομουν στον οποιοδήποτε ερχόταν για παρέα κ όταν έφευγε ένιωθα παλι την μαυριλα και το αδιεξοδο,κ ποιο ηταν αυτό;;;;;πως θα την παλεψω με ΔΥΟ μωρά!!!!κάτι τα οικονομικά,κάτι οι ευθύνες,το γλυκακι ήρθε κ έδεσε....το πρωι ενιωθα αισιοδοξια και στο σουρουπο πνιγομουν...μπορεί γι αυτον που δ το έχει ζησει.να φαίνεται χαζό,αλλά όπως λέει κ ο λαος ο χορτατος τον πεινασμένο δ τον καταλαβαίνει...εύχομαι όλες οι μανουλες να είναι γερέςκ δυνατες,να χαίρονται τα παιδιά τους,τα προβλήματα είναι πολλά,πρεπει όμως να στεκόμαστε όρθιες στα πόδια μας!!!!
Ρε συ Ολγα ξερεις τι ειναι καταθλιψη???? Οχι.... Ε τοτε βουλωσε το, το ριμαδι και αλλη φορα να βαζεις το μυαλο σου ( το λιγο που διαθετεις δηλαδη) να δουλεψεις πριν γραψεις αηδιες... Θα κατηγορουσες ποτε εναν διαβητικο? Εναν καρκινοπαθη? Εναν με καρδιολογικα προβληματα? Οχι φανταζομαι... Και η καταθλιψη λοιπον ξεφτερι μου ΑΣΘΕΝΕΙΑ ειναι....και μαλιστα καποια ατομα εχουν προδιαθεση . Οκ εχεις αγνοια...αλλα οτι θα εβρισκες την ευκαιρια να μας γραψεις το ποσο ' τελεια' τα καταφερες μονη σου....( απωθημενα βγαζεις) κατω απο την ιστορια μιας κοπελας που παραλιγο να αυτοκτονησει θα επρεπε να σε κανει να ντρεπεσε!!!!!!!!
Πες τα Μάρθα γιατί θα τα πω εγώκαι θα είναι πολύ χειρότερα!!!
Λοιπόν να σου πω εγώ που δεν έπαθα κατάθλιψη αλλά την γλύτωσε ξυστά και τρόμαξα όταν είδα που μπορεί να ήμουν. Η πεθερά μου μένει στη Βολιβία, οι γονείς μου Ελλάδα κ εγώ Σκανδιναβία. Όποτε δε λες ότι έχω κ βοήθεια. Τρόμαξα να συνέλθω κ πέρασε τουλάχιστον ένας χρόνος βα μπορέσω να δεχθώ κάπως με υο παιδί μου. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να είναι καλά, μου είχε βγει μια υπερπροστατευτικοτητα αλλά δεν είχα κανένα άλλο ζεστό συναίσθημα. Το πάλεψα μόνη μου για να μπορώ να λέω 4 χρόνια μετά ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν σημαντικά αλλά δεν είναι πλήρως τακτοποιημένα μέσα μου. Δεν μπορώ να σου πω ποσό συμπονω τις γυναικεσ που είναι βαθιά μέσα στην κατάθλιψη. Είναι παρά πολύ δύσκολα τα πράγματα. Και δεν είναι θέμα εάν έχεις την πολυτελεια(;;;!!!) . Την πολυτέλεια βα πηγαίνεις σε ψυχιάτρους και να μην απολαμβάνεις στιγμή από τη ζωή σου κ το παιδί σου! Ονειρικές καταστάσεις!!! Τέτοιες πολυτέλειες να μας λείπουν.
Περνάω τα ίδια για δεύτερη φορά.Έχω ένα αγοράκι 6 μηνών και ένα 3,5 χρονών. Έχω φτάσει μέχρι το νοσοκομείο με κρίσεις πανικού αλλά στο πρώτο μου παιδάκι δεν χρειάστηκα φάρμακα. Τώρα παίρνω αντικαταθλιπτικά και όποτε χρειαστεί και ηρεμιστικά. Πολλές φορές σκέφτηκα να πηδήξω από το μπαλκόνι αλλά κρατήθηκα για τα παιδιά μου. Για τα παιδιά μου...Προσπαθώ πολύ για να είμαι καλά κι ευτυχώς δεν είμαι μόνη. Ξέρω ότι θα περάσει αλλά... είναι τόσο δύσκολο. Κακώς σταμάτησες τα χάπια από μόνη σου αλλά σημασία έχει ότι είσαι καλά. Να είσαι πάντα καλά. Η Παναγία να είναι μαζί μας...
τωρα σου φαινεται βουνο αλλα κανε υπομονη και θα περασει. ειναι μια ασθενεια οπως και οι σωματικες. οπως σπαμε το ποδι μας και δεν μπορουμε να περπατησουμε. αμα πεσεις στο δρομο δεν θα ξανασηκωθεις; ετσι ειναι και αυτο, τωρα εχεις πεσει αλλα καθε μερα θα σηκωνεσαι.
Σ'ευχαριστώ πολύ.
εχοντας περασει και εγω 2 φορες επιλοχειο καταθλιψη, θα ελεγα οτι διαφωνω καθετα με την διακοπη της φαρμακευτικη ς αγωγης. Δυστυχως η λυση μερικες φορες δεν ερχεται με τις δικες μας δυναμεις και τα φαρμακα ειναι απαραιτητα.
Επιλόχειος κατάθλιψη, οι ορμόνες κάνουν "πάρτι". Μπράβο για την απόφασή σου να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό, μακάρι όλοι και όλες να έπαιρναν τέτοιες αποφάσεις όταν αντιμετώπιζαν τέτοιου είδους σοβαρά ζητήματα. Ένας "σωστός" ειδικός, ψυχολόγος ή ψυχίατρος δεν σου βρίσκει λύσεις στα προβλήματά σου, μπορεί όμως να σε κατευθύνει αποτελεσματικά στο να βρεις εσύ τη λύση. Δεν συμφωνώ με τη διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής από κανέναν ασθενή δίχως τη συννενόησή με το γιατρό του. Να μην περάσει το μύνημα πως μπορούμε ανά πάσα στιγμή μόνοι μας να κόβουμε οποιαδήποτε θεραπεία που αφορά θέματα ψυχισμού. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι την μικρούλα σου!
molis diabasa auta pou egrapses k trexoun dakrua apo ta matia mou...me girises pisw sta dika mou..........exw enan mpompira 8 minwn, me ti moni diafora mas oti egw eixa dipla mou mono ton antra mou....kanenan allon!!!!!!k ekeinos den ixere ti na kanei gia na me boithisei.....egw eniwtha kourasmeni oli tin wra k den ithela na thilasw ton mikro......1 bdomada imoun kala k tin alli xalia, me ipsilo pireto...mastitida!!na lew oti thelw na stamatisw ton thilasmo k na mou lene oxi...prepei na sinexiseis ( mesw tilefonou bebaia, giati kaneis den erxotan sto spiti gia na boithisei)!! telika katafera k thilasa ton mpempi mou 5 mines.....meta apofasise monos tou oti den thelei k xekinisame to xeno..... k twra pou einai 8 minwn den exw kanenan na ton kratosei gia na paw mia mikri boltitsa...opou k na paw ton exw mazi mou k me kritikaroun oloi oti ton trexw opou na nai k einai mikros k den kanei.....ti na kanw omws?????na kleistoume k oi 2 mesa?????se 1,5 mina girnaw sti douleia......den xerw ti na kanw me ton mikro,den exw poios na mou ton kratisei, oloi mou lene na min girisw....einai toso kako pou thelw na girisw sti douleia mou,giati agapaw auto pou kanw????na xefigw ligo apo to spiti........auto me kanei kaki mana????? mprabo sou k pali mprabo sou!!!!!!!!!!!k na skeftesai oti exeis polla atoma dipla sou k einai oti kalitero.........
ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΑ ΥΞΕΡΕΣ ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΙΩΘΩ....ΕΧΩ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ 3.5 ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΕΜΠΑΚΟ ΜΟΥ 18ΜΗΝΩΝ ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ ΧΩΡΙς ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΒΟΗΘΕΙΣΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙς ΣΤΙς ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ ΕΧΤΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΝΕΙς ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙ 4 ΩΡΕς ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ.ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ Η ΜΙΚΡΗ ΠΑΕΙ ΣΤΑΘΜΟ ΞΑΝΑ ΨΑΧΝΩ ΔΟΥΛΕΙΑ ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΝΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ 80ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΝΩ ΕΓΛΥΟΣ ΣΤΟΝ ΜΠΕΜΠΑΚΟ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΠΗΧΗΡΗΣΗ ΓΕΝΝΑΩ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ....ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΓΕΝΝΑ ΦΛΕΡΤΑΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩς ΒΓΗΚΑΜΕ ΝΙΚΙΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΛΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ......... ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΦΕΡΩ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΛΛΑ ΑΚΟΥΓΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΩΣΤΗ......Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕ ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΡΙΝΕ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΙΟ ΤΡΕΛΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ..... ΣΟΥ ΛΕΩ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΕΧΩ ΚΡΙΣΗς ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΛΑΜΑΤΑ ..... ΟΧΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΛΛΑ ΕΧΩ.... ΤΩΡΑ ΠΟΙΑ ΕΒΑΛΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΘΑ ΒΡΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΒΡΩ ΚΑΝΩ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΞΑΝΑ ΟΛΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΘΑ ΞΑΝΑ ΔΟΥΛΕΥΨΩ...ΘΑ ΞΑΝΑ ΓΙΝΩ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΕΧΑΣΑ13 ΚΙΛΑ ΕΚΟΨΑ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΕΒΑΛΑ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΚΙΑ ΜΕ ΠΕΡΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙΑΣ ΚΛΑΙΩ ΜΕ ΑΝΑΓΙΛΗΤΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙΑΣ ΝΙΩΘΩ ΟΠΩΣ ΝΙΩΘΩ ΠΟΙΑ ΛΕΩ ΚΑΜΕ ΜΕΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΙΑΝ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΡΑΒΑ ΤΟΤΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΣΤΡΑΒΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙς...
Μπράβο σου!!!
η μονη μας διαφορα σε ολα αυτα που εγραψες ειναι οτι εμενα οταν με ρωτησε η γιατρος "Αν σου ζητουσα να μου δωσεις τωρα το μωρο σου να το παρω εγω, θα μου το εδινες;”,εγω απαντησα ΝΑΙ!!!!!!!αναρωτιομουν πως ειναι δυνατον ολες οι μαμαδες να αγαπανε τα παιδια τους κι εγω οχι!!!!!!τωρα,6 χρονια μετα αν μου πεις να πεσω στη φωτια γι αυτην,θα το κανω χωρις καν να το σκεφτω!απλα την λατρευω!!!!!!
ΜΠΡΑΒΟ Κ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ Κ ΕΓΩ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΕΡΑΣΑ 6 ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΟΥΝ ΖΗΤΗΣΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΦΟΥ ΠΕΡΑΣΑ Κ 2 ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Κ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ Κ ΧΑΙΡΩΜΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΟΥΛΑ Κ ΕΛΠΙΖΩ ΣΕ ΕΝΑ 2 ΜΩΡΑΚΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΣΥΜΒΕΙ.... ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ Κ ΠΑΝΑ ΠΟΛΛΑ ΥΓΕΙΑ!!!!
Ειναι φοβερο μετα απο καιρο να ανακαλυπτεις οτι δεν εισαι η μονη παρα πολυ αργοτερα και μαλοστα οταν το εχεις ηδη ξεπερασει.Οσο σκεφτομαι αλλα κοριτσια που μπορει να το περασουν τρελλενομαι.Πιστευω πως χρειαζεται ενημερωση,να μην βρισκεται καμια μας προ εκπληξεων.Και εγω δεν πιστευα οτι θα συμβει σε μενα αλλα να που τα γεγονοτα με διεψευσαν.Δεν ηξερα πως να ξεφυγω.Νομιζα οτι τρελαθηκα.Maggy μου οσο αναφορα την αγωγη,η γιατρος μου μου ειχε πει οτι θα αρχισει να δρα μετα απο 3 εβδομαδες.Εγω τα εκοψα στις 2 εβδομαδες,γι'αυτο πιστευω οτι δεν ηταν η αγωγη αυτη που με βοηθησε.Σαφως,κακως εκοψα την αγωγη ετσι αποτομα,ξερω οτι δεν κανει αλλα ετσι αισθανομουνα τοτε Νοτα μου.Ευχαριστω για την συμπαρασταση και τις ευχες σας κοριτσια.Να εισαι ολες καλα και να χαιρεστε τα μωρακια σας. Μαιρη
δε θέλω να μειώσω τη δουλειά των ψυχολόγων, αλλά νομίζω ότι η δύναμη κρύβεται μέσα μας κ πρέπει σε τέτοιες καταστάσεις να την εκμαιεύσουμε μόνοι μας... θα με "πάρετε" απ'τα μαλλιά τωρα... να χαίρεσαι την οικογένειά σου, κουκλίτσα μου!!
επισης ο καρκινος καταπολεματε με βιταμινες! αν δεν ξερεις τι μιλας;
αχ μαιρη ποσο συγκινηθηκα με την ιστορια σου και με την ειληκρηνια σου.. μου θυμησες ακριβως τα δικα μου μετα την γεννα της κορης μου... τα ιδια συναισθηματα τους ιδιους φοβους και τις ιδιες ενοχες... ηταν η πιο δυσκολη περιοδος της ζωης μου.. ακομα και τωρα 2 χρονια μετα δεν μπορω να μιλαω για αυτο... ειχα και εγω τασεις αυτοκτονιας, ευχομουν να παθω κατι να παω στο νοσοκομειο για να γλυτωσω απο αυτον τον εφιαλτη, φοβομουν το μωρο μου, εβλεπα εφιαλτες οταν καταφερνα να κοιμηθω... το χειρωτερο ομως συναισθημα ηταν οι ενοχες που ειχα για ολο αυτο,, δεν εδινα κανενα ελαφρυντικο στον εαυτο μου... μετα απο πολλα χρονια προσπαθειων με εξωσωματικες καταφερα να αποκτισω επιτελους το μωρακι μου και εγω δεν μπορουσα να το χαρω.. αισθανομουν ΑΧΡΗΣΤΗ ΕΝΤΕΛΩΣ πιστευα οτι δεν θα καταφερω να μεγαλωσω το παιδι μου...ειχα ολους τους δικους μου διπλα μου , τον αντρα μου τους γονεις μου τα πεθερικα μου , την αδερφη μου, αχ την αδερφη μου αν δεν ειχα και αυτην δεν θα τα ειχα καταφερει... μονο σε εκεινη μιλουσα, σε κανεναν αλλον δεν ηθελα να παραδεχτω αυτα που σκεφτομουν...βασικα ουτε σε αυτην τα ειπα ποτε.. αλλα με καταλαβαινε μου σταθηκε!! και ευτυχως σιγα σιγα με τον καιρο μου περασε ολο αυτο και τωρα ειμαι πολυ καλα και χαιρομαι επιτελους την οικογενεια μου!! Μαιρη μπραβο σου, που μιλησες γιαυτο. και μπραβο σου που τα καταφερες να το ξεπερασεις..τελικα σε ολους μπορει να συμβει...
Καλησπερα κουκλα, σχεδον το ιδιο περασα στο πρωτο μου παιδακι με την αντιθεση οτι εμενα με επιασε βουλιμια και οχι ανορεξια, ο αντρας μου ηταν επισης σοκαρισμενος με την γεννα και ολο μαλωναμε , "ευτυχως" η μαμα μου ειχε περασει το ιδιο και με πηρε απο το χερακι με πηγε στο γιατρο οπου με σωστη αγωγν το ξεπερασα μετα απο 3 μηνες θεραπειας, ο γυναικολογος μου με ειχε πει γιατι ημουν χαλια και στο νοσοκομειο δε ηθελα το μωρο καθολου οτι μπορεις να το παθεις απο την γεννα μεχρι και το παιδι να φτασει 2 χρονων!!!! ΔΕ θελω να ακουστει ασχημο αλλα τα χαπια σε βοηθησαν εφεραν τις ορμονες εκει που επρεπε και οχι ο καιρος γιατι αν δεν πηγαινες θα γινοσουν πολυ χειροτερα ειχαν ηδη περασει 3 μηνες, ο τοτε ψυχιατρος που ειχα παει με ειχε πει οτι οι γυναικες μπορουν να καταπολεμησουν την καταθλιψη μετα την γεννα με χαπια μετα απο λιγο καιρο (εκοτς αν θηλαζουν)και ειναι μια απλη θεραπεια 3 μηνων, και καθεστε και ταλαιπορειστε χρονια για να μην πειτε οτι πατε σε τρελογιατρο (νομιζω σε αυτο εχει δικιο). ενα θα σου πω εγινα εντελως καλα μετα απο 3 μηνες και εχασα και τα περισσοτερα κιλα της εγκυμοσυνης, τωρα περιμενω σε λιγο καιρο το δευτερο και το μεγαλο μου αγχος ειναι αυτο μη με ξαναπιασει, αν και τωρα ξερω τι να κανω, αλλα δε χαρηκα καθολου το πρωτο μου παιδακι ολα τα ειχαν οι μανουλες τους μεσα στο νοσοκομειο και εχω δε το ηθελα το αφηνα εξω απο την πορτα του δωματιου και εκλαιγε και το χειροτερο δε με ενοιαζε κιολας για αυτο θα εχω τυψεις νομιζω μεχρι να πεθανω, Ελπιζω την ιστορια να την διαβασουν και αλλες μανουλες και μην ντρεπονται να πανε σε γιατρο..
Μπράβο σου που το ξεπερασες! Ειχα περάσει και γω επιλοχειο κατάθλιψη στο πρώτο μου παιδι αλλα εμένα με έπιασε την δεύτερη μέρα. Δεν ειχα φύγει ακόμα απ το Μαιευτηριο. Θυμαμαι ότι ήμουν στο δεύτερο όροφο της κλινικής και καθε φορα που εμένα Μονη μου στο θάλαμο άνοιγα το παράθυρο και σκεφτόμουν να πεσω χωρίς να ξέρω το γιατί. Βλέπεις ούτε εγω ειχα ενημερωθεί για την επιλοχειο κατάθλιψη. Πολυ αργότερα ενημερώθηκα... Το κακο συνεχίστηκε Και στο σπίτι μου όταν πηγα όπου σκεφτόμουν να κάνω κακο στο παιδι μου,πάλι καθε φορα που εμένα Μονη στο σπίτι μαζί της. Κοντευε να μου στριψει! Δε ζήτησα βοήθεια γιατί φοβήθηκα μην με πάρουν για τρελή και το άφησα . Μετα απο ένα μήνα και κάτι συνηλθα. Τώρα που είμαι ενήμερη με την πρωτη ευκαιρία θα ζητήσω βοήθεια και το ίδιο συστηνω σε όλες τις μαμάδες που το περνάνε αυτο. Ειναι πολυ σοβαρο!
ΜΠΡΑΒΟ σας που αποφασισατε να δειτε γιατρο ειδικο γιατι στην ελλαδα τους ονομαζουν τρελογιατρους και ατομα που χρηζουν αμεσης βοηθειας δεν τους πισκεπτονται με αποτελεσμα να επιδεινωνεται η κατασταση τους.Ομως το γεγονος οτι διακοψατε μονη σας και αποτομα τα χαπια ηταν λαθος γιατι δεν ειναι οποιαδηποτε χαπια και θα μπορουσατε να εχετε εντονη υποτροπη.Σιγουρα η γιατρος σας θα συμφωνησε με αυτη σας την κινηση αλλα αυτα τα χαπια εχουν συγκεκριμενη δοσολογια και διαρκεια ληψης ακομα και αν αισθανθηκατε καλυτερα. Ευχομαι σε εσας και ολο τον κοσμο υγεια και χαρα και οποιος εχει προβλημα να μη διστασει να ζητησει βοηθεια.ΔΕΝ ειναι κακο ουτε σπανιο.
ΜΠΡΑΒΟ για την δυναμη σου! Μόνο υγεία εύχομαι απο δω και πέρα σ'όλη την οικογένεια σας..και με ένα ανηψάκι σύντομα:)
Σ'ευχαριστώ πολύ για την ιστορία σου. Συγκινήθηκα αφού με γύρισες κι εμένα λίγους μήνες πίσω όταν βίωνα σχεδόν τα ίδια συναισθήματα με εσένα. Ένα μαύρο χάλι. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ δεν είχα δίπλα μου τον σύζυγό μου αφού δεν ήξερε πως να το χειριστεί όλο αυτό και καταλήγαμε να τσακωνόμαστε κι ένιωθα ακόμα χειρότερα, ούτε τα πεθερικά μου που δεν γουστάρουν ούτε εμένα ούτε το παιδί. Μόνο τους γονείς μου είχα αλλά πίστεψέ με κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει 100% παρά μόνο ο εαυτός σου. Χρειάζεται χρόνος και αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα όλα φτιάχνουν. Το μαύρο σιγά σιγά γίνεται γκρι και στο τέλος παίρνει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και τότε βλέπεις πιο καθαρά το χαμόγελο και τα φωτεινά ματάκια από το αγγελούδι που έφερες στον κόσμο. Να χαίρεσαι την κόρη σου Μαίρη και να είσαι πάντα γερή και δυνατή για χάρη της.