Επιλόχειος κατάθλιψη: Φλέρταρα έντονα με το να πέσω από το μπαλκόνι

Ειμαι η Μαιρη, μαμα της πανεμορφης Μικαελας 13 μηνων. Γνωριστηκα με τον ανδρα μου σε ηλικια των 17 εγω και 24 εκεινος. Μειναμε μαζι 2 μηνες και χωρισαμε. Μετα απο 4 χρονια συναντηθηκαμε τυχαια και γεννηθηκε ενας μεγαλος ερωτας. Aρραβωνιαστηκαμε μετα απο 8 μηνες περιπου και ημασταν πολυ πολυ ευτιχισμενοι. Ο ερωτας αυτος κρατησε περιπου 2 χρονια μεσα στα οποια εμεινα εγκυος και το εχασα σε 2 μηνες. Λιγο μετα την αποβολη και παλι χωρισαμε. Δεν χασαμε ομως ποτε την επαφη και παντα βρισκομασταν ειτε τυχαια ειτε απο δικη μας θεληση και για να μην μακρυγορω ξαναβρεθηκαμε το 2009 μετα απο 7 ολοκληρα χρονια και αποφασισαμε πως δεν παει αλλο και οτι θελουμε να ειμαστε και παλι μαζ,ι αφου χωρια δεν μπορουσαμε. Παντρευτηκαμε μετα απο μερικους μηνες με πολιτικο γαμο και μετα απο 1 μηνα εμεινα εγκυος με μια και μονο ελευθερη επαφη. Γιουπιιιιιιιιιιιιιιιι

Η χαρα και απο τις 2 πλευρες απεριγραπτη, οι γονεις μας τρελλα ευτιχισμενοι, ειδικα οι δικοι μου μιας και εχω μια αδερφουλα 4 χρονια μεγαλυτερη η οποια το παλευει 17 ολοκληρα χρονια!!! Ειχα μια απιστευτα καλη εγκυμοσυνη, χωρις αναγουλες, χωρις ζαλαδες, χωρις πονους και ενοχλησεις και εργαζομουνα σχεδον μεχρι λιγο πριν γεννησω. Ολα τελεια. Ειχα ΠΗΤ 2 Σεπτεμβρη του 2010 (αν και δεν ηθελα μιας και θα μου εβγαινε παρθενακι και εγω κλινω πιο πολυ προς τα λιονταρακια, μιας και ειμαι και εγω κριαρακι)

Τελικα γεννησα στις 11 Αυγουστου με καισαρικη τομη, μιας και το μακαρονι μου τυλιχτηκε με τον ομφαλιο λωρο. Ολα ομως καλα. Μειναμε μεσα 4 μερουλες και γυρισαμε στο σπιτι μας μεσα στην τρελλη χαρα. Και εδω αρχιζει ο μεγαλος μου γολγοθας. Δυστυχως δεν ειχα καμια ενημερωση κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης μου σχετικα με το μετα γιατι νομιζα πως μολις με το καλο ερθει το μωρο, λειτουργει το μητρικο ενστικτο και τα ξερεις ολα απο την αρχη (κουνια που με κουναγε).

Οι πρωτες μερες κυλησανε σχεδον ομαλα εκτος απο κατι υστεριες και υποδειξεις της μαμας μου σχετικα με τον θηλασμο. «Τρία παιδια θηλασα ,ειναι δυνατον να ξερεις καλυτερα απο μενα;; Πετρωσε το στηθος σου, δεν κατεβαινει το γαλα σου, θα παθεις μαστιτιδα» και αλλα τετοια πανεμορφα λογακια. Με τα πολλα κατεβηκε και το γαλατακι μου και ολα καλα. Επινε το μωρο μου μαμισιο γαλατακι μεχρι 4 μηνων χωρις καθολου συμπληρωμα και ολοι ημασταν σουπερ τον πρωτο καιρο.

Μετα απο μερικες εβδομαδες αρχισε το μωρο να κανει ρουκετες ολο το γαλα που επινε σχεδον σε ολους τους θηλασμους και ενημερωθηκα μετα απο πολυ στρες για παλινδρομιση. Επαιρνε ομως βαρος κανονικα και ολα ενταξει, μονο που εγω αρχισα να καταβαλομαι απο ενοχες οτι κατι δεν κανω σωστα και το μωρο κανει εμετους. Αγχος, ενοχες, νευρα, εκνευρισμος, κλαματα, κουραση μετα σπο μαραθωνιους θηλασμους, κριτικη, τυψεις τυψεις τυψεις. Τυψεις που το μωρο εκανε εμετους, τυψεις που ηθελα να βγω για λιγο εξω να ξεσκασω και αφηνα το μωρο στην μαμα μου η στον μπαμπα της, τυψεις που ηθελα να ξεκουραστω, να κοιμηθω λιγο παραπανω μιας και κοιμομουν 3-4 ωρες το 24ωρο. Κλαματα συνεχεια με το παραμικρο.

Αρχισα να υποψιαζομαι οτι κατι δεν παει καλα,μιας και οι πρωτες 40 μερες οι δυσκολες που λενε ειχαν περασει, αλλα εγω δεν ημουν καλυτερα και μαλιστα αισθανομουν μερα με την μερα ακομα πιο ασχημα. Ξυπνουσα με το μωρο το πρωι λουσμενη στον ιδρωτα και μολις το αντικριζα να ειναι ξαπλωμενο ησυχο ησυχο στο κουνακι του, εκανα εμετο. Εβγαινα στο μπαλκονι και ετρεμα ολοκληρη, ολα γυριζανε και ηθελα να λυποθημησω. Καθε πρωι που ανοιγα τα ματια μου το ιδιο σκηνικο, ιδρωτας, τρεμουλο, εμετος.Σταματησα να τρωω (οχι οτι ετρωγα και ποτε πολυ) Οτι εβαζα στο στομα μου εβγαινε αμεσως. Ειχα παρει στην εγκυμοσυνη 20 κιλα τα οποια τα εχασα μεσα σε 2 μηνες και τον τριτο μηνα εχασα κι’αλλα 6. Απο 57 που ημουνα πριν μεινω εγκυος εφτασα με μωρο 3 μηνων τα 51.

Το μικρο μου εβαζε λιγοτερο βαρος απο οτι επρεπε μετα τον τριτο μηνα και σε συνδιασμο με τις ρουκετες του, μου συστησε ο παιδιατρος να παρει ξενο γαλα και μαλιστα αντιαναγωγικο για να σταματησουν οι εμετοι της. Δεν ειχε παρει ποτε ομως μπουκαλι και αντε να της το δωσεις που δεν ηθελε με τιποτα. Μετα απο πολυ επιμονη και υπομονη τα καταφεραμε. Δυστυχως! Και το λεω γνωριζοντας τωρα πια πως καλυτερο γαλα απο της μαμας και ειδικα για μωρο με ΓΟΠ δεν υπαρχει.

Μας επισκεφτηκε και η οισοφαγιτιδα μετα απο εναν μηνα, μιας και οι εμετοι δεν σταματησαν ποτε με το αντιαναγωγικο γαλα, αντιθετως το μωρο αρχισε σταδιακα να πινει ελαχιστο. Και αντε παλι τυψεις και αντε παλι κλαματα και αγχος «Θα φαει σημερα ή θα κλαιει ολη την ημερα με το μπιμπερο στο στομα«

Εγω εν τω μεταξυ να γινομαι ακομα πιο χαλια ακομα, περισσοτερα κλαματα, ακομα περισσοτερες κρισεις πανικου. Απο την μια το μωρο με τα προβληματα του απο την αλλη εγω σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση. Δεν ηξερα ποιον πρεπει να βοηθησω πρωτα. Ο ανδρας μου διπλα μου σε καθε στιγμη, σε καθε προβλημα, οτι χρειζομασταν ετρεχε σαν τρελος, εβλεπε ποσο πολυ υπεφερα και προσπαθουσε με οση δυναμη ειχε να βοηθησει.

Σαν πιο ψυχραιμος απο μενα, για το μικρο μας δεν ανησυχουσε και τοσο μιας και με εβλεπε πως παροτι που βρισκομουν σε αυτη την κατασταση με το μωρο τα εβγαζα περα. Ανησυχουσε για μενα που με εβλεπε ετσι, ολη μερα κλαμενη, κουρασμενη. Δεν χαιρομουνα πια με τιποτα, σχεδον δεν εβγαινα απο το σπιτι, αφου σταματησα και τον θηλασμο, δεν εβαζα μπουκια στο στομα μου, ειχα ρεψει τελειως. Εβλεπα μαμαδες με καροτσακια να πηγαινουν βολτα με τα μωρα τους και να ειναι μεσα στην τρελλη χαρα και αναρωτιωμουν γιατι εγω να μην μπορω να χαρω το αγγελουδι μου;

Ειχα σχεδον πεισει τον εαυτο μου η τουλαχιστον οτι ειχε απομεινει απ’ αυτον οτι ειμαι η χειροτερη μαμα του κοσμου, οτι δεν αξιζα να γινω μαμα. Ειχα τοση βοηθεια απο παντου (καθαρισμα του σπιτιου, ετοιμο σπιτικο φαγητο, κρατημα της μικρης, το σπιτι μου, την οικογενεια μου γερη, τον ανδρα μου διπλα μου,χ ωρις οικονομικα προβληματα) και αντε παλι τυψεις αφου τα εχω ολα γιατι ειμαι ετσι; Εφτασα στο σημειο να παρακαλαω τον Θεο να με παρει κοντα του, να κοιμηθω και να μην ξυπνησω. Εβγαινα στο μπαλκονι και κοιταζα κατω και φλερταρα με το να πεσω να ησυχασω και εγω και η οικογενεια μου και ο περιγυρος μου που με εβλεπαν σε αυτη την κατασταση.

Εν τω μεταξυ ειχα μαθει απο την μαμα μου για μια γνωστη μας η οποια ειχε περασει ακριβως το ιδιο μετα την γεννα της κορουλας της και εσπευσα να την παρω τηλεφωνο να βρεθουμε απο κοντα να μου πει μερικα πραγματα. Πραγματι λοιπον ειχε και εκεινη επιλοχειο καταθλιψη και οτι μου ελεγε εμοιαζε ακριβως με την κατασταση που βιωνα μηνες τωρα. Μου ειπε λοιπον πως το χειροτερο ειναι οτι νομιζεις πως δεν θα βγεις ποτε απο αυτο το σκοταδι και ομως καποια στιγμη θα βγεις και σε μερικους μηνες ουτε που θα πιστευεις οτι εζησες εσυ κατι τετοιο.

Ειχε και αυτη εκεινη την μαυρη περιοδο μια φιλη που εζησε κατι παρομοιο και της ειχε πει το ιδιο πραγμα. Μετα απο κεινη την συζητηση, οποτε αισθανομουν χαλια την επαιρνα τηλεφωνο και μιλουσαμε με της ωρες. Με καθησυχαζε με δικες της ιστοριες και μου εδινε ελπιδες οτι ολα θα πανε καλα και οτι σε λιγο καιρο ολα θα αλλαξουν, αλλα πρεπει και εγω να το πιστεψω και να προσπαθησω για μενα και το μωρο πανω απ’ ολα. Τοτε αρχισα να σκεφτομαι να παω και σε καποιον ειδικο να μιλησω και απευθυνθηκα σε μια φιλη ψιχολογο που καιρο μου ελεγε οτι επειδη δεν ηταν ειδικοτητα της θα με παραπεμψει σε εναν ειδικο ψυχιατρο.Ετσι και εγινε.

Εκλεισα ραντεβου και πηγα ολο αγωνια τι θα γινει και αν θα με βοηθησει να γινω παλι ο εαυτος μου. Μπηκα στο ιατρειο σχεδον λιγο πριν την υστερια και μολις την ειδα πριν καν πω καλημερα, επεσα στην αγκαλια της και την παρακαλουσα να με βοηθησει, γιατι δεν αντεχα αλλο. Δεν ηξερα τι μου συμβαινει. Μιλησαμε για αρκετη ωρα και της ειπα τα παντα. Μου ειπε λοιπον οτι πασχω απο επιλοχειο καταθλιψη και οτι δεν ειναι κατι σπανιο και μη ιασιμο.

Κατι ακομα που θυμαμαι ειναι μια ερωτηση που μου εκανε «Αν σου ζητουσα να μου δωσεις τωρα το μωρο σου να το παρω εγω, θα μου το εδινες;» Αφου λοιπον της απαντησα, ουτε μια στο εκατομυριο, μου ειπε οτι ειμαι ηδη σε καλο δρομο. Μου εδωσε καποια αντικαταθλιπτικα και με προειδοποιησε οτι θα αρχισουν να δρουν μετα απο 3 εβδομαδες και οτι πρεπει να κανω υπομονη. Μου ειπε επισης οτι πρεπει μια φορα τουλαχιστον την εβδομαδα να αρχισω να βγαινω με τον ανδρα μου οι δυο μας εξω. Την αποχαιρετησα.

Περασαν 2 εβδομαδες και εγω μετρουσα τις μερες να περασει αλλη μια για να δω αποτελεσματα, ξυπνησα ενα πρωι και παρατηρησα οτι δεν ειχα ιδρωσει  και ουτε και ειχα και κανενα τρομερο αγχος για το πως θα κυλησει εκεινη η μερα, ουτε και εκανα εμετο οταν ειδα την Μικαελα μου στο κρεβατακι να γουργουριζει και να με κοιταει με τα λαμπερα της τεραστια ματακια και να χαμογαλαει. Αρπαξα τα χαπακια και τα αδειασα ενα ενα στην λεκανη της τουαλετας και δεν τα ξαναπηρα ποτε. Αισθανθηκα αμεσως απιστευτα δυνατη και αισιοδοξη οτι πραγματικα σε λιγο καιρο ολα θα ειναι παρελθον και επιτελους θα χαρω αυτο το δωρο που μου εκανε ο Θεος το να λεγομαι μανουλα. Πραγματι μερα με την μερα αρχισα να αισθανομαι καλυτερα και ειμαι εκατο τοις εκατο σιγουρη οτι δεν με βοηθησε η αγωγη αλλα ο καιρος που περασε, οι ορμονες που χαλαρωσαν,τ ο μικρο μου που εμπαινε δειλα δειλα σε ενα προγραμμα και εγω η ιδια που παραδεχτηκα στον εαυτο μου οτι ειχα προβλημα και ζητησα βοηθεια.

Ολο αυτο το μαρτυριο που εζησα κρατησε 6 περιπου μηνες. Τωρα το μωρο μου ειναι 13 μηνων. Εγω εχω επιστρεψει στην δουλεια μου και αισθανομαι πιο καλα απο ποτε. Χαιρομαι την οικογενεια μου και κανω ονειρα για ακομα ενα κουτσουνακι. Με τον ανδρουλη μου εχουμε ερθει και παλι κοντα και ζουμε την αγαπη μας. Το κοριτσι μου μεγαλωνει και το καθε της γελιο με πλημυριζει χαρα. Βγαινω εξω με τις φιλες μου, παω για ψωνια, φτιανω τα νυχια μου οποτε μου το επιτρεπουν τα οικονομικα. Ζω επιτελους αυτο που νομιζα οτι δεν θα χαρω ποτε ξανα.

Ηθελα να μοιραστω την ιστορια μου με μαμαδες, μηπως καποια εχει κατι αναλογο και χρειαζεται βοηθεια ή καποια που νομιζει πως δεν θα της περασει ποτε. Συζητηστε το, ζητηστε βοηθεια αν χρειαστει, μην αφησετε τον χρονο να περναει ασκοπα. Το περνουν πολλες μαμαδες και δεν ειναι ντροπη να βρεθεις σε μια τετοια κατασταση. Ολα περνουν στο τελος, αρκει να παραδεχτεις οτι χρειαζεσαι βοηθεια η εναν ανθρωπο να βγαλεις τα εσωψυχα σου.

Ευχαριστω την μαμα μου που μετα το αρχικο σοκ αρχισε σιγα σιγα να καταλαβαινει το τι περναω και που με βοηθουσε σε ολα οσα χρειαζομουν. Τα πεθερικα μου που μου εφερναν φαγητουλι οταν εγω δεν μπορουσα ουτε να φανταστω να μαγειρεψω. Την κουνιαδα μου που μου εκανε ωρες ολοκληρες παρεα για να μην μενω μονη μου οταν ελειπε ο συζυγος. Την αδελφη μου, που παρολη την δυσκολια της να κανει μωρακι, με εμψυχωνε και με βοηθουσε. Την γνωστη φιλη που με βοηθησε με την δικια της εμπειρια να καταλαβω τι μου συμβαινει και να ελπισω οτι ολα θα πανε καλα. Και ολους τους δικους μου ανθρωπους που εμειναν διπλα μου τοτε που νομιζα οτι θα μου στρειψει η βιδα. Και τελος θελω να ευχαριστησω τον ανδρα μου, τον φυλακα αγγελο μου, που σταθηκε διπλα μου σε αυτους τους απιστευτα δυσκολους για μενα μηνες και με διαβεβαιωνε οτι ολα θα γινουν οπως πριν.

Καλη δυναμη σε ολες τις μαμαδες που εχουν τα δικα τους προβληματα. Υγεια σε ολα τα μωρακια ευχομαι. Ευχαριστω που με ακουσατε.

Μαιρη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com