Έρωτας με την πρώτη ματιά!

Έρωτας με την πρώτη ματιά!

μαμά Αναστασία

Μπορει να σας φανει ατελειωτη η δικη μου ιστορια, πιστεψτε με ομως ειναι τοσο συναρπαστικη και περιπετειωδης που θα σας κανει να θελετε να την  διαβασετε μεχρι το τελος.

Ζουσα σε μια μεγαλη πολη της επαρχιας μεχρι τα 18 που εφυγα για σπουδες. Τελειωσα τουριστικα, δουλεψα σε πολλα μερη, ταξιδεψα, εμεινα και στο εξωτερικο και γενικα δεν υπηρχε κατι που να με κανει να θελω να επιστρεψω στον τοπο καταγωγης μου. Απο την μια επειδη το επαγγελμα μου δεν ειχε αναπτυχθει ευρεως στην περιοχη μου και απο την αλλη οι ασχημες αναμνησεις που ειχα ζησει μεγαλωνοντας μ’ εκαναν να θελω να φευγω παντα μακρια. Οπως ελεγε και η μητερα μου καθε φορα που γυρνουσα στο σπιτι (2 φορες τον χρονο) «α παλι σαν τουριστας ηρθες!» Της ειχα  ξεκαθαρισει απο την αρχη οτι δεν θα γυρνουσα ποτε ξανα λογω δουλειας για μονιμα πισω σ’αυτην ( η αληθεια ειναι οτι πιο πολυ ηθελα να ξεφυγω απο τις αναμνησεις μου και φευγοντας ονειρευομουν μια καινουργια ζωη, μια καινουργια Αναστασια). Η πρωτη μου προτεραιοτητα ηταν η καριερα μου και το πλουσιο βιογραφικο που εχτιζα, για ενα καλυτερο μελλον εννοειται. Οτι αν στην ζωη μου εμενα μονη χωρις να παντρευτω και να κανω οικογενεια παλι θα ημουν ευτυχισμενη και το ιδιο περιμενα και απο αυτην για μενα.

ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ.

2006

Ειναι χειμωνας και φτανω Παρασκευη ξημερωματα στην πολη μου (τις Παρασκευες η λαικη ειναι στην γειτονια μου, μια γωνια απο το σπιτι μου). Απο μικρη παντα γκρινιαζα στη μητερα μου οταν μ’ επαιρνε μαζι της γιατι βαριομουν παρα πολυ τα ψωνια και το χαζεμα. Οπως παντα ετσι κι αυτη την φορα με παρακαλεσε να παω μαζι της λεγοντας μου οτι πλεον εχει τους δικους της εμπορους που ψωνιζει κι ετσι τα ψωνια θα γινοντουσαν συντομα αυτη την φορα και δεν θα βαριομουν. Κι ετσι μ’ επεισε και πηγα μαζι της.

Φτανουμε στον παγκο με τα λαχανικα και βλεπω εναν κουκλο!! Εναν παιδαρο! Ενα προσωπο λαμπερο κι ενα χαμογελο ακαταμαχητο! Σταματαει η καρδια μου και μενω καγκελο. Αυτος με χαμηλωμενο βλεμμα και ροδοκοκκινα μαγουλα μας εξυπηρετει ενω εγω επιμονα τον χαζευω μην μπορωντας να ξεκολλησω το βλεμμα μου απο τα ματια του. Προσπαθω να τον κανω να με προσεξει, να σηκωσει το βλεμμα του να δει το δικο μου κι αυτος τιποτα. Παραμενει τυπικος χαμογελαστος και με περριση ευγενεια μας εξυπηρετει. Αυτο ηταν κοριτσια! Φυγαμε και το μυαλο μου εμεινε σ’ αυτον.

Δεν τον ξαναειδα για ενα χρονο, ενω παντα οταν τηλεφωνουσα στην μητερα μου το πρωτο πραγμα που την ρωτουσα ηταν ο Θανασης! Τι κανει ο Θανασης; Πηγες στο Θαναση; Ρωτησε για μενα ο Θανασης; Η απαντηση ενιοτε ηταν αρνητικη και αλλοτε μ’ επαιρνε στα ξαφνικα τηλεφωνο η μητερα μου και μου ελεγε μαντεψε! Ο Θανασης μου ειπε να σου δωσω χαιρετισματα! Αυτος το ειχε καταλαβει διχως να ρωτησει οτι ελειπα γιατι η μητερα μου δεν ψωνιζε πλεον τα αγαπημενα μου πατζαρια απο αυτον.

2007

Επιστρεφω σπιτι παλι για να δω την μητερα μου. Αυτη την φορα προθυμοποιηθηκα  να παω στη λαικη μαζι για παρεα και βοηθεια και φυσικα ρωτησα αν θα πηγαιναμε κι απ’ το Θαναση. Απο τις 7 το πρωι λοιπον ετοιμαζομουν για την λαικη! Τι ρουχα να φορεσω; Να ειμαι ομορφη και οχι υπερβολικη. Πως να φτιαξω τα μαλλια μου; Να βαφτω διακριτικα και τα λοιπα. Και μεχρι να ερθει η ωρα της λαικης εμενα με ζωνανε τα φιδια! Παμε λοιπον, τον βλεπω ξανα! Αχ τι να σας πω! Βλεπω το προσωπο του, τα ματια του να λαμπουν μολις με αντικρυσε! Φανταστειτε κι αυτουνου την εκπληξη μολις με ειδε μπροστα του ετσι ξαφνικα και απροειδοποιητα!

Ηταν φανερο πλεον και στην μητερα μου οτι η συμπαθεια ηταν αμοιβαια! Μας εκανε δωρο ενα ματσο ραπανακια και μας εκανε και εκπτωση στα μαναβικα που ψωνισαμε. Τα ραπανακια τα πεταξαμε μετα απο λιγες μερες διοτι ουτε εγω ουτε η μητερα μου γνωριζαμε πώς τρωγονται. Ριξαμε γελια και πειραγματα με τις φιλες της πινοντας το μεσημεριανο μας καφε! Αντε τωρα θα εχουμε και μεσο, τωρα θα ψωνιζουμε τα καλυτερα, τα φθηνοτερα και λοιπα.

Α. Ξεχασα να σας πω. Φευγοντας απο τον παγκο του αυτη την φορα με ρωτησα αν θα εμενα για το καρναβαλι και του ειπα ναι. Ε τοτε μου λεει μπορει να τυχει καπου να βρεθουμε! Κι εγω χαμογελωντας αμηχανα σκεφτηκα απο μεσα μου (πως να τυχει σε μια ολοκληρη πολη, μακαρι και να το κανονιζαμε). Και παλι εφυγα. Και παλι στα τηλεφωνα ρωτουσα για τον Θαναση αλλα αυτη την φορα η μητερα μου εστελνε πιο συχνα χαιρετισματα γιατι καθε φορα που την εβλεπε ο Θανασης στην λαικη την μητερα μου ρωτουσε αν ειμαι καλα.

2008

Επιστρεφω παλι μετα απο ενα χρονο σπιτι. Τυχαινει Παρασκευη (ημερα λαικης στην γειτονια μου). Αυτη τη φορα η μητερα μου ειναι παρα πολυ αρρωστη και δεν σηκωνεται ουτε απο το κρεβατι να με υποδεχτει. Μην στεναχωριεσαι της λεω, θα παω εγω στην λαικη! Λιγο που την ενοιαζε σε αυτα τα χαλια η λαικη! Το μυαλο μου στο Θαναση! Παλι στολιζομαι και περιμενω να περασει η ωρα για να μην παω αξημερωτα να τον βρω. Λιγο μ’ ενοιαζαν βλεπετε τα ψωνια. Ηθελα να τον δω και δεν κρατιομουν με τιποτα. Παω για καλημερα στην γειτονισσα και μου λεει που πας; Λεω » Παω στο Θαναση να παρω πατζαρια, χορτα και να κλεισω κι ενα ραντεβου» . Με την ιδια εκπληξη στο βλεμμα της συνειδητοποιω αυτο που μολις της εχω πει με σιγουρια. Μου βγηκε χωρις να το εχω σκεφτει στο μυαλο μου αφου σε καμια περιπτωση δεν θα του ζητουσα εγω το τηλεφωνο του για να βγουμε.

Φτανοντας μπροστα του συμβαινει κατι μαγικο! Συναντιουνται τα βλεμματα μας και γυρω μου χανονται ολοι και ολα. Παγωνουν ολα οπως στις ταινιες, μια απεραντη σιωπη κι οι δυο μας σαν αγαλματα στεκομαστε για κλασματα του δευτερολεπτου ακινητοι και αμιλητοι να κοιταγομαστε. Μου ζητησε το τηλεφωνο μου και μου ειπε οτι την επομενη μερα στις δωδεκα το μεσημερι θα μου τηλεφωνουσε για να κανονισουμε να πιουμε μαζι καφε. Γυρισα σπιτι πετωντας! Μεχρι την επομενη μερα στις 12 δεν αφησα το κινητο απο τα χερια μου. Με πηρε τηλεφωνο την ωρα που μου ειχε πει και του ειπα οτι το απογευμα θα βρισκομουν στο κεντρο οποτε θα κανονιζαμε την ωρα και το μερος της συναντησης μας.

Ετοιμαστηκα εγω και περιμενα να με παρει να μου πει το ακριβες που και τι ωρα θα βλεπομασταν. Ξεκινησα για το κεντρο χωρις να ξερω ακριβως που παω αφου δεν με ειχε παρει τηλεφωνο ακομα, εγω ομως μες στην ανυπομονησια μου δεν μ’ενοιαζε τιποτα. Του στελνω μηνυμα μεσα απο το λεωφορειο, τον ρωταω αν ισχυει το ραντεβου κι αν ναι που θα βρεθουμε. Απαντηση δεν ελαβα καμια και οσο πλησιαζα στο κεντρο τοσο μισουσα τον εαυτο μου για τον ενθουσιασμο που ειχα και φοβομουν οτι την ειχα πατησει.

Βγαινοντας τελικα απο το λεωφορειο ερχεται το πολυποθητο μηνυμα που λεει οτι ισχυει το ραντεβου και οτι και να αργησω αυτος θα ειναι εκει και θα με περιμενει για οσο χρειαστει! Ξεφυσαω ανακουφισμενη και παω να τον συναντησω. Περασαμε καταπληκτικα στο πρωτο ραντεβου. Μετα τον καφε δεν μπορουσαμε να αποχωριστουμε ο ενας τον αλλον. Πηγαμε για φαγητο και μετα για ποτο και απο τις 8 το απογευμα επεστρεψα σπιτι στις 2 τα ξημερωματα. Ξεχασα να σας πω οτι το ταξιδι μου αυτη την φορα στην Πατρα ηταν προγραμματισμενο μονο για 3 ημερες, ειχα κλεισει και εισητηριο επιστροφης και μαλιστα τα ρουχα που ειχα παρει μαζι μου ηταν τοσα λιγα που ειχα αγορασει ενα περιοδικο με δωρο σακ-βουαγιαζ για να τα βαλω μεσα.

Ελα ομως που ολα ανατραπηκαν και δεν ηθελα να φυγω με τιποτα σε 3 μερες! Ειχα κανονισει να παω να δω και τον πατερα μου που εμενε στην Κρητη προτου φυγω για Σαντορινη που ηταν η δουλεια μου. Ειχα αδεια για εναμιση μηνα. Τελικα Κρητη δεν πηγα. Εμεινα ολο το διαστημα στην Πατρα κι εβγαινα καθε βραδυ με τον Θαναση. Καθε μερα πιο γλυκια, πιο συναρπαστικη, ζουσα ενα παραμυθι με οτι αυτο συνεπαγεται.

Κλεινει ο Θανασης εισητηριο για να ερθει Πασχα στην Σαντορινη και μου ξεκαθαριζει οτι αυτη θα ειναι η τελευταια φορα που θα με αποχωριστει (εφοσον ειχα κανει συμφωνια για δουλεια) και οτι απο την επομενη χρονια θα ειμαστε μαζι. Δεν περνανε 10 μερες που εχει ξεκινησει η δουλεια μου και με παιρνει τηλεφωνο το πρωι για καλημερα και μου λεει » Για βγες λιγο εξω απο το γραφειο σου«

Βγαινω και βλεπω τον Θαναση με μια βαλιτσα στο χερι»!! Παθαινω σοκ! Το Πασχα ηταν μετα απο 1 μηνα κι αυτος προφανως για να με τσεκαρει ηρθε απροειδοπειητα Σαντορινη. Το μυαλο μου παει κατευθειαν στο σπιτι που δεν το ειχα ετοιμασει, δεν ειχα καν αδειασει ολες μου τις βαλιτσες και που το ψυγειο μου ηταν αδειο. Δεν ειχα τιποτα. Εμεινε λιγες μερες και καθε φορα που γυριζα σπιτι το εβρισκα ολο και πιο γεματο. Μου ψωνισε χαλια, σεντονια, μου γεμισε τα ντουλαπια με τροφιμα με λιγα λογια με νοικοκοιρεψε κι εφυγε. Ηρθε αλλες 2 φορες μεχρΙ τον Νοεμβριο που τελειωνε το συμβολαιο μου. Οι στιγμες που ζησαμε μαζι δεν περιγραφονται με λογια φυσικα.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2008

Γυριζω Πατρα. Απο την πρωτη μερα επεμενε να μετακομισω στο σπιτι του που παρεπιπτοντως ολο αυτο το διαστημα το ετοιμαζε για μας. Μου εφτιαξε κι ενα δωματιο μονο με ντουλαπες γιατι του ειχα πει πως παντα το ονειρο μου ηταν να εχω ενα δωματιο μονο για τα ρουχα και τα παπουτσια μου. Οχι οτι ειχα παρα πολλα απλα ειχα κολλησει με το SEX AND THE CITY εκείνη την περίοδο. Χωρις να βγαλω τα ρουχα απο τις βαλιτσες μου, χωρις να με αφησει να τα πλυνω στο σπιτι μου και να παω προετοιμασμενη σε αυτον φευγω τελικα μαζι του.

Απο την πρωτη μερα επιστροφης στην Πατρα. Με περιμενουν βαζα γεματα τριανταφυλλα στο σπιτι του, γραμματα αγαπης και καλωσορισματος κολλημενα στους τοιχους, μια οδοντοβουρτσα στο μπανιο. Λες και γυριζα στο δικο μου σπιτι, λες και ημουν ηδη η γυναικα του. Εννοειται οτι απο την αρχη που τα φτιαξαμε εως και την μερα που πηγα σπιτι του ειχα τις επιφυλαξεις μου μιας και ολα φανταζαν τελεια. Φοβομουν να πιστεψω οτι το ονειρο αυτο που ζουσα ηταν αληθινο διχως να υπαρχει κατι το αρνητικο, κατι ασχημο. Ελεγα δεν μπορει κατι στραβο θα εχει αυτος ο ανθρωπος.

Συγκατοικησαμε και 2 μηνες αργοτερα, Πρωτοχρονια πηγαμε Κρητη να τον γνωρισει ο πατερας μου και ολο μου το σοι. Τους κερδισε ολους. Το Μαιο του 2009 που πηγαμε παλι Κρητη ζητησε το χερι μου. Τον Οκτωβριο του ιδιου χρονου αρραβωνιαστηκαμε και καναμε ενα τρελο γλεντι που οι κρητικοι και ολοι οι καλεσμενοι ακομη το θυμουνται.

Τον Σεπτεμβριο του 2010 καναμε πολιτικο γαμο. Τον Μαρτιο του 2011 γεννηθηκε ο γιος μας και του χρονου το Πασχα θα κανουμε γαμο και βαφτιση μαζι.

Δουλεια στον κλαδο μου δεν βρηκα κι ετσι μεχρι πριν να γεννησω πηγαινα μαζι του στις λαικες. Το διασκεδαζα τοσο πολυ που φωναζα κιολας «Ελατε να παρετε αγγουρια! Τετοια αγγουρια δεν εχετε ξαναφαει» Μιλαμε για πολλα γελια. Ο Θανασης παρεμπιπτοντως δεν φωναζει ποτε στην λαικη και γενικα ειναι ηρεμος και ντροπαλος. Εγω που μεχρι προτεινος δεν ειχα φανταστει ποτε τον εαυτο μου να δουλευω στη λαικη αφου δεν ηξερα καν τι χορτα υπαρχουν αρχισα να το διασκεδαζω τρελά!

Ειμαι πολυ ευτυχισμενη κι ευχαριστω συνεχεια τον Θεο για την κεραμιδα που ηρθε στο κεφαλι μου απο το πουθενα και χωρις να το περιμενω. Ο Θανασης μ’ εχει σαν βασιλισσα κι εγω φροντιζω να του δειχνω καθημερινα και με διαφορους τροπους την ευγνωμοσυνη μου και την αγαπη μου γιατι ηταν στ’αληθεια Θειο Δωρο η παρουσια του στην ζωη μου.

Σας φιλω και σας ευχομαι ευτυχια και αγαπη.
Αναστασια