Η δική μου ιστορία έληξε άδοξα
Θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας και εγω την δικη μου ιστορια. Βεβαια για να τα αναφερω ολα θελει τομο, αλλα θα προσπαθησω να τα πω με λιγα λογια και να μην σας κουρασω.
Παντρευτηκα τον αντρα μου απο τρελη αγαπη. Ημουν τυφλη σαν μεθυσμενη.
Ειχαμε κανει πολιτικο γαμο, βιαζοτανε ο κυριος.
Σε τρεις μηνες εμεινα εγκυος στο γιο μου, ειχαμε ομως προβληματα που δεν ηθελα να τα παραδεχτω. Πιστευα οτι θα αλλαζαν τα πραγματα.
Η εγκυμοσυνη μου ηταν παρα πολυ καλη, αν εξαιρεσουμε οτι με τις φασαριες ειχα μετα τον 7ο συνεχεια συσπασεις. Γεννησα φυσιολογικα με ενα προβλημα ομως: ο γιατρος στη γεννα του εσπασε την κλειδα και παρελυσε το νευρο, οποτε ξεκινησαμε φυσιοθεραπειες απο 11 ημερων.
Ο αντρουλης μου απων.
Οταν το αγορακι μου εγινε 7 μηνων, αποφασισα πως δεν παει αλλο και τον πηρα και φυγαμε.
Επειτα… ορκοι οτι θα αλλαξει, οτι μετανιωσε για ολα. Τον πιστεψα και γυρισα. Το αποτελεσμα, να μεινω εγκυος στην κορη μου.
Εκει παλι τα ιδια, αδιαφορια, να λειπει συνεχεια απο το σπιτι, να μην μου δινει σημασια, ουτε εμενα, ουτε και το παιδι.
Γεννησα την κορη μου με καισαρικη μετα απο επιλογη γιατι φοβομουν να μην συμβουν τα ιδια.
Να προσθεσω οτι ολα αυτα τα χρονια που ημασταν μαζι, οικονομικα με βοηθουσαν οι δικοι μου. Αυτος πολλες φορες με αφησε στο σπιτι χωρις γαλα για τα παιδια. Καποιες φορες ειχα βρει κρυμενα χρηματα, οταν τον ρωτουσα απο πού ήταν, δεν μου απαντουσε ποτε.
Το κοριτσακι μου οταν εγινε τριων χρονων, αρχισε να ζαλιζεται και να πεφτει, οποτε πηγα στον παιδιατρο και εκεινος με εστειλε στη Θεσσαλονικη σε παιδονευρολογο. Κανουμε εισαγωγη στο Παπαγεωργιου και εκει διαπιστωνουμε οτι η μικρη μου παθαινει αφαιρεσεις. Ειναι κατι που περναει, αλλα και εγω περασα μεσα απο την κολαση.
Ολον αυτον τον καιρο αυτος παλι απων. Του ελεγα οτι σιγουρα εχει αλλη και με ειρωνευοταν.
Τρεις μηνες μετα τα νοσοκομεια και τους γιατρους, ηρθε μια ωραια μερα στο σπιτι και μου ειπε οτι δεν αντεχει αλλο και οτι θελει να κανει τη ζωη του. Υποψιν ειναι 47 χρονων. Εγω 37.
Τωρα πια ενα χρονο χωρισμενη, εχω σταθει στα ποδια μου. Δουλευω, εχω τα παιδακια μου και ειμαστε καλα -οσο καλα μπορεις να εισαι βεβαια μετα απο ενα χωρισμο.
Οσο για την αλλη, δικαιωθηκα. Υπαρχει και υπηρχε.
Με λίγα λόγια, αυτη ειναι η δικη μου ιστορια….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Και γω τα ίδια περασα με μία θςομουρλη ανακατοστρα πεθερά και έναν άντρα που ήθελε την μάνα του παΝτου.
Ελπίζω να ξανά βρεις σύντομα την ευτυχία στο πρόσωπο κάποιου που να σου αξίζει.... Δεύτερο παιδι γιατι έκανες???? αλήθεια σε ρωτάω....! Αφού όπως λες τα προβλήματα άρχισαν πριν ακόμα γεννήσεις το πρωτο! Λιγάκι περίεργο δεν έιναι...? ισως λίγο επιπόλαιο??
Οποιος ειναι εξω απο το χορο πολλα τραγουδια ξερει...λυπαμαι κοριτσι μου για ο,τι σου ετυχε, ευχομαι η ευτυχια να μην αργησει να ερθει στη ζωη σου και φυσικα υγεια για τα παιδια σου και σενα...
για να υπαρχει αλλη ή αλλος σημαινει οτι κακος αφησαμε χωρο στον αλλο να κοιταξει δεξια και αριστερα και να βρει αυτο που εψαχνε σε μας και δεν το βρηκε.
Δεν είναι πάντα έτσι τα πράγατα Σοφία. Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια. Άτομα που δεν πρέπει να παντρεύονται και να μαυρίζουν τις ζωές αυτών που ξεκινούν με όνειρα την ζωή τους δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούν, Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι σημαίνει οικογένεια και τι σημαίνει αναλαμβάνω τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή τη δέσμευση. Και όχι δε δέχομαι ότι η απιστία συμβαίνει επειδή αφήνει χώρο ο ένας απο τους δύο. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που απλά το κάνουν χωρίς να υπολογίσουν τίποτα γιατί έχουν μάθει στη ζωή τους απλά να παίρνουν ό,τι τους γυαλίσει, άνθρωποι χωρίς συναισθήματα και κυρίως χωρίς φραγμούς.
δεν ειναι παντα ετσι ,καποιοι ανθρωποι το χουν στο αιμα τους...