Φοράω παπούτσια νούμερο 19!

To ερώτημα δεν είναι πώς βλέπουμε η Οίβια κι εγώ την Αθηνά, αλλά πώς μας βλέπει εκείνη.

Αυτό το συνειδητοποίησα την ημέρα που την είδα να κινείται (μπουσουλάει) μόνη της. Εκλεισα τα μάτια μου και μπήκα στα δικά της. Ηταν εντυπωσιακό πόσες μνήμες από ποοοοοοοοοοοοοοοοοοολύ παλιά ήρθαν και στρογγυλοκάθισαν στο μυαλό μου.

Τότε που ήμουν κι εγώ στην δικιά της ηλικία.

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και εργάζομαι.

Η Αθηνά πλησιάζει σιγά-σιγά… Καμμιά φορά ούτε που την καταλαβαίνω. Ξαφνικά κάτι πολύ απαλό μου χαϊδεύει τον αστράγαλο. Είναι το χεράκι της ή το πατουσίνι που καταλάθος (;) πατάει το δικό μου.

Σκύβω και την βλέπω να μου χαμογελάει κάτω από το γραφείο.

–Βρε σύ!

–εοουϊνγκ (γειά σου μπαμπά!)

Μια απέραντη τρυφερότητα με γεμίζει.

ΟΚ! Ολοι κι όλες το καταλαβαίνετε αυτό…

Το θέμα όμως είναι τι βλέπει και τι νιώθει η Αθηνά εκεί.

Τότε μετράει η μνήμη.

Το γραφείο τής μοιάζει με ένα τεράστιο «σπίτι».

Για θυμηθείτε πώς νιώθατε εσείς όταν είσασταν όσο εκείνη και χωνόσασταν κάτω από το κρεββάτι ή κάτω από το τραπέζι που τρώγανε οι μεγάλοι. Θυμηθείτε πόσο υπέροχα νιώθατε εκεί.

Την παίρνω αγκαλιά και τη σφίγγω.

Μου΄ρχεται να τη λιώσω από αγάπη.

Κι αυτό το καταλαβαίνετε ε;

Για πάμε ανάποδα τώρα:

Πόση ασφάλεια ένιωθα όταν ο πατέρας μου με έπαιρνε εμένα αγκαλιά!  Πόσο πολύ ο κόσμος μου περιοριζόταν ανάμεσα στα χέρια και το στήθος του. Πόσο άτρωτος ένιωθα. Εκείνος ένιωθε λατρεία κι εγώ ένιωθα ασφάλεια.

Το μικρό της χεράκι έρχεται και πιάνει το μπράτσο μου.

Αυτή η βελούδινη παλάμη χαϊδευει από το πιο σκληρό όσο το πιο μαλακό που ’χω μέσα μου. Εκείνη όμως πώς νιώθει που ακουμπά το τριχωτό μου (καλά δεν είμαι κι ο Ευαγγελάτος) χέρι… το χέρι που μπορεί να τη σηκώσει… να τη στηρίξει… να την πιάσει από τον ποπό και να την φέρει πάνω στα γόνατα μου ή να την βάλει να κάτσει στους ώμους μου;

Κι όταν την φέρω στους ώμους (που είναι το αγαπημένο της μαμάς της) νιώθω την ανασφάλεια μην πέσει ή μήπως κτυπήσει το μέτωπο της στο πάνω κάποιας πόρτας… ναι, αλλά εκείνη νιώθει σαν να’ναι στην κορφή του Εβερεστ. Εχουν καμμιά σχέση αυτά τα δυο συναισθήματα;

Καμία απολύτως…

Κι όμως λειτουργούν τέλεια και ταυτόχρονα.

Καμμιά φορά που τρώει καμμιά τούμπα και αρχίζει να κλαίει, την σηκώνουμε γεμάτοι ανησυχία και της εξηγούμε με γέλια ότι «δεν τρέχει» τίποτα. Της κάνουμε τα αγαπημένα μας αστεία… βασικά όχι για να σταματήσει να κλαίει, αλλά για να βεβαιωθούμε ότι είναι εντάξει. Και εκείνη γελάει, όχι για να ταϊσει τη ηρεμία μας, αλλά επειδή τα αστεία και τα χάδια, κάπως διαφορετικά λειτουργούν στο μυαλουδάκι της… Το θυμάστε και σεις αυτό, όταν είσασταν μικρά… έτσι δεν είναι;

Πόσα τέτοια παραδείγματα θέλετε να σας πώ; Χίλια; Εκατο χιλιάδες;

Για να συνεννοηθείτε με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ άνθρωπο πρέπει να μπείτε στα παπούτσια του. Πόσο πολύ με το παιδί σας, που εκ των πραγμάτων αποκλείεται να μπεί στα δικά σας παπούτσια.

Οσο φοράω εγώ το σανδαλάκι της Νο. 19 περπατάμε μαζί υπέροχα. Οποτε (κατά λάθος) την έχω βάλει να φορέσει το δικό μου Νο. 42 αθλητικό… ξαφνιάζεται…. Μπουρδουκλώνεται.

Το αγαπημένο της είναι να πηγαίνει καθώς βλέπω τηλεόραση και τσαπ να πατάει το κουμπί του ON OFF της συσκευής. Το διασκεδάζω πάρα πολύ…

-Βρε σύυυυ… ο μπαμπάς βλέπει τηλεόραση…

Πάω κοντά της, πιάνω το δακτυλάκι της και πιέζουμε μαζί το κουμπί ώστε να ξανάρθει η εικόνα…

Το τι γέλιο κάνει δεν περιγράφεται.

Δεν έχει νόημα να της εξηγήσω ότι δεν κλείνεις την τηλεόραση όταν βλέπει ο άλλος… Τι σημαίνει «κλείνεις», τι σημαίνει «βλέπει», τι σημαίνει «άλλος;»… Αρκεί να της μάθω ότι αφού το κλείνει, πρέπει να το ξανα-ανοίγει κιόλας…

Μια φορά την περασμένη εβδομάδα έβλεπα κάτι που με ενδιέφερε πολύ… Δεν την πήρα είδηση που πλησίασε το κουμπί… Ξαφνικά η εικόνα  χάθηκε…

Χωρίς να προλάβω να δωσω εντολή στο εαυτό μου, ότι το παπουτσάκι που φοράω είναι Νο. 19, της έμπηξα μια φωνή:

–ΕΛΑ ΒΡΕ ΑΘΗΝΑΑΑΑ!

Μου ΄χε γυρισμένη την πλάτη και τρόμαξε.

Αμέσως συνήλθα.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου πέταξα το αθλητικό Νο. 42 και φόρεσα σαν το Superman το σανδαλάκι Νο. 19…

–Βρε σύυυυ… ο μπαμπάς βλέπει τηλεόραση…

Σηκώθηκα και με υπομονή και γλυκιά φωνή πατήσαμε μαζί το κουμπί του ON…

To χεράκι της έπιασε το γόνατο μου… με κοίταξε και έσκασε (ξανά) στα γέλια…

Ουφ!

(Συγγνώμη αγάπη μου!)

Τελικά περπατάω υπέροχα με τα σανδαλάκια μου Νο.19!

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr