Ω! Τι κόσμος, μαμά!
Διαβάζω που γράφετε συνεχώς «σε ποιόν κόσμο φέραμε (φέρνουμε) το παιδάκι(α) μας;»
Εχετε τόοοσο δίκιο που ανησυχείτε.
Έχω όμως καλά νέα νας σας πω:
Δεν έχει υπάρξει μάνα που δεν έχει κάνει την ίδια ερώτηση.
Σκεφθείτε ότι υπήρξαν παιδιά που γεννήθηκαν στην Κατοχή…. Τότε που πεθαιναν στους δρόμους, που τους έστελναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που έβγαινες για ψωμί και μπορούσε να καταλήξεις χωρίς λόγο στο εκτελεστικό απόσπασμα… Και όμως εκείνη την εποχή γεννήθηκαν παιδάκια… Ολοι-όλες που σήμερα είναι 72, 73, 74 και 75 ετών…
Και εκείνων οι μανάδες καθώς άκουγαν τους πυροβολισμούς ή εύρισκαν την κολλητή τους σκελετό από την πείνα στον δρόμο, ακριβώς αυτή την ερώτηση έκαναν στον εαυτό τους:
«σε ποιόν κόσμο φέραμε (φέρνουμε) το παιδάκι(α) μας;»
Αν έχετε κανεναν παππού, γιαγιά σ’ αυτην την ηλικία πάτε ρωτήστε τους.
Και όπως είδατε μια χαρά έζησαν και ζουν… Θέλω να πω, όπως και οι υπόλοιπες γενιές έζησαν κι αυτοί.
Εζησαν τον Εμφύλιο, το 1-1-4, την δικτατορία, την 30ετία των λαμόγιων και τώρα την ντροπή της πατρίδας. Ενδιάμεσα ερωτεύτηκαν, δεν ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, εγγόνια. Έκαναν καριέρα, δεν έκαναν καριέρα, γίνανε πλούσιοι, λιγότερο πλουσιοι ή καθόλου πλούσιοι. Με άλλα λόγια: όλα under control.
Μην ανησυχείτε για τα παιδάκια μας.
Αν δεν τινάξουμε τον πλανήτη… η ζωή έχει φροντίσει για το μέλλον δίνοντας μας το μεγάλο όπλο της προσαρμοστικότητας.
Οσες με διαβάζετε, ξέρετε ότι είμαι με νύχια και με δόντια εναντίον όλων αυτών που μας οδήγησαν σ’ αυτό το χάλι και από πάνω δεν έχουν και καμμιά ιδέα πώς θα μας σώσουν. Όμως δεν πρόκειται να σταματήσω να ζωγραφίζω το μέλλον της Αθηνάς μας, επειδή οι πολιτικοί είναι ανεύθυνοι και ανίκανοι στην Ελλάδα.
Αν ο περιβάλλων χώρος που μεγαλώνουν τα παιδιά μας είναι μαύρος, είναι υποχρέωσή μας να τους δείξουμε πώς θα τον ξανακάνουν πολύχρωμο.
Ετσι κι αλλιώς τα φέρνουμε σε έναν ΕΝΤΕΛΩς άγνωστο κόσμο… στον κόσμο του μέλλοντος.
Ο καινούργιος κόσμος φοβάμαι ότι δεν θα’χει πολλά έσοδα, ούτε πολλά έξοδα. Νομίζω όμως ότι θα ’χει περισσότερη αγάπη.
Η ανάκαμψη για την οποία τόσο πολύ μας τα έχουνε ζαλίσει, δεν πρέπει να γίνει στο πορτοφόλι, αλλά στις ψυχές μας.
Εχουμε γεμίσει μελαγχολικούς ανθρώπους.
Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο γιατί χαλαρά μπορεί να το μπολιάσουμε στα παιδιά μας.
Ξέρετε γιατί επιβίωσαν τα παιδιά της Κατοχής;
Επειδή οι δικοί τους γονείς είχαν ένα ισχυρότατο όραμα: Την Απελευθέρωση.
Αϊντε… άϊντε… πατε τώρα πάρτε το μωράκι σας αγκαλιά και υποσχεθείτε του στ’ αυτί, ότι όλα θα πάνε καλά.
Αυτό το «όλα θα πάνε καλά!» είναι μια χαρά όραμα.
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Αληθεια θα θελα να ρωτησω ποσες απο μας αν ειχαν πραγματικη επιγνωση σε τι κοσμο θα εφερναν τα παιδια τους θα το ξανακαναν?ποιανου αναγκη θα ικανοποιουσαν τελικα???
Ειχα την ίδια συζητηση με την γιαγια μου προχτες,γεννηθείς το 35. Με καθησυχαζε να μην ανησυχω γιατι δεν υπαρχει κατι χειροτερο απο τον πολεμο με οπλα, απο την πεινα και τον θανατο.Ο οικονομικος πολεμος δεν ειναι τιποτα θα μαθουμε να ζουμε με λιγοτερο.
bravo re Mano, pes ta, gt exoyme gemisei apaisiodoxia, ola tha pane kala
Με συγκίνησες πρωί πρωί! Δεν έχω λόγια! Αγάπη και μόνο αγάπη!
Η Ελλάδα έχει περάσει πολύ χειρότερες καταστάσεις, όπως λέτε κι εσείς, και επιβίωσε μια χαρά. Και δεν είναι και πολύ μακρινό παρελθόν η τραγωδία του πολέμου, των εκτελέσεων, της ασιτίας, είναι μόλις μερικές δεκαετίες πριν.Το πρόβλημα τώρα όμως είναι ότι τα τελευταία 30 χρόνια καλομάθαμε όλοι. Ξεγελαστήκαμε και πιστέψαμε ότι η Ελλάδα ήταν κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.Γιατί δυστυχώς Ψωροκώσταινα ήμασταν και Ψωροκώσταινα είμαστε και τώρα.Και πραγματικά πολύ θα ήθελα να ξέρω τι πρέπει να γίνει για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας παιδεία και το χαμένο μας πολιτισμό...
Ola 8a pane kala giati de ginetai alliws. Toulaxiston gia emas pou exoume tin eu8ini tou mellodos! Opws les Olivia, na paroume ena grizo noxeliko kosmo k na ton kanoume poluxrwmo. Na speiroume pali tin agapi, tin allilegui, tin dikaosini k tosa alla pou kseftizoun ka8imerina sto vwmo tou xrimatos k tou kapitalismou genikotera.. Omws auto de simainei oti 8a einai eukolo. Yparxoun agwnes pou prepei na dw8oun k malista skliroi agwnes. De 8a kerdi8oun me grinies k apelpisia alla oute k me efisuxasmo. Ola 8a pane kala giati emeis 8a to kanoume na paei kala, apo mono tou paei kata diolou. Autos o kosmos , sautin tin istoriki pragmatika sugiria, einai sto metaixmio. Auti i epoxi 8a meinei stis istoria ws "to kseftiliki tis dimokratias" i kati tetoio.
Μια μικρή διόρθωση: δεν το λέω εγώ, αλλά ο Μάνος :)
Από το πρωί σήμερα ένα δάκρυ είναι μονίμως στην άκρη του ματιού μου. Μια απέραντη θλίψη ... τι περίμενα λοιπόν ? ... Κι όμως είχα μια ελπίδα πως κάτι διαφορετικό θα μπορούσε να είχε γίνει ... Αυτή η θλίψη με κατατρέχει όλη μέρα. Μόλις πριν από λίγο έκατσα να χαλαρώσω και διαβάζοντάς σε, δύο φράσεις σου μ΄ έκαναν να σκεφτώ διαφορετικά κι ας μην έχω παιδιά ... «είναι υποχρέωσή μας να τους δείξουμε πως θα τον ξανακάνουν πολύχρωμο», ναι για χάρη των παιδιών όλου του κόσμου και για χάρη της ελπίδας στη ζωή και «ο καινούργιος κόσμος φοβάμαι ότι δεν θα’χει πολλά έσοδα, ούτε πολλά έξοδα. Νομίζω όμως θα ‘χει περισσότερη αγάπη», αυτό δεν είναι που όλοι μας θέλουμε πιο πολύ? Πόσο δίκιο έχεις λοιπόν ... ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ... μια χαρά όραμα είναι!!!
Αχ! πόσο συμφωνώ. Να'σαι καλά!
ME VRISKEIS APOLITA SIMFONI KAI OS APANTISI METAFERO EDO ENA KEIMENAKI POU EGRAPSA SIMERA VLEPONTAS POS TA PROFILS ITAN GEMATA APAISIODOKSIA GIA TO AVRIO .... <>
ετσι η μαλλον ετθι ετθι που λεει κ η 15 μηνων κορη μου. Με το κεφαλι ψηλα κ αισιοδοξια ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ!!!!! εγω το πηρα αποφαση δεν θα την κανω την χαρη σε κανεναν να με λυγισει!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Άνθρωπε, άθελά σου Κακέ - παρ' ολίγο η τύχη σου άλλη. Σ' ένα, έστω, λουλούδι αντίκρυ αν ήξερες Να πολιτεύεσαι Σωστά, θα τα 'χες όλα. Επειδή απ' τα λίγα, μερικές φορές Κι από το ένα - έτσι ο έρωτας - Γνωρίζουμε τα υπόλοιπα. Μόνο το πλήθος να: Στο χείλος των πραγμάτων στέκει Όλα τα θέλει και τα παίρνει και δεν του μένει τίποτα. Οδ. Ελ., 1969
Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις...απλά, φοβάμαι ότι μας έχει κακοφανεί το τόσο απότομο, το τόσο σκληρό κι απάνθρωπο, το τόσο τελεσίδικο που μας παρουσιάζουν... Πόσο γρήγορα όμως όλα ξεχνιούνται ή τουλάχιστον παραμερίζονται όταν κοιτάμε μέσα στα ματάκια των παιδιών μας...κάπου εκεί βλέπουμε την ελπίδα, αισθανόμαστε ότι πραγματικά όλα θα πάνε καλά...θα φροντίσουμε εμείς με νύχια και με δόντια γι' αυτό... Κι εγώ είμαι μια μαμά που ουκ ολίγες φορές αναρωτήθηκε για το ποιόν αυτού του κόσμου στον οποίο έφερα πριν 4 1/2 χρόνια την κόρη μου...πόσο μάλλον τώρα που αναμένω την άφιξη του γιόκα μου... Όλα θα πάνε καλά λοιπόν...δεν δίνουμε επιλογή για κάτι διαφορετικό...εμείς οι μανούλες μπορούμε...το έχουμε αποδείξει!!! (με το καλό το νέο φασολάκι σας!!!)