iDislike

Για τη σχέση παιδιών και Νέων Τεχνολογιών έχουμε πολλά να πούμε, καθώς είναι ένα θέμα που έχει ανακύψει πρόσφατα και είναι καθημερινά εξελισσόμενο. Στο σημερινό μου κείμενο απλά θα παρουσιάσω ένα βίντεο που είδα και με εντυπωσίασε (αρνητικά, ομολογώ…).

Η μαμά που το ανάρτησε στο YouTube, ως φόρο τιμής στο Steve Jobs, είναι περήφανη για την χρονιάρα μπέμπα της.

Το μωρό πιάνει στα χέρια του περιοδικά και προσπαθεί να τα κάνει να “δουλέψουν”, όπως το iPad. Φυσικά, όταν κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, το μπεμπέ τσαντίζεται και συγχύζεται. Δείτε το!

Έχω κι εγώ ένα κοριτσάκι της ιδίας συνομοταξίας με την πρωταγωνίστρια του παραπάνω βίντεο. Και ομολογώ ότι μέχρι σήμερα, στους σχεδόν 11 μήνες της ζωής της, δεν έχει πιάσει ποτέ στα χέρια της κινητό τηλέφωνο (έχουμε από ένα έκαστος γονιός) ούτε έχει έρθει σε επαφή με τον υπολογιστή (έχουμε πέντε, 3 laptop, 2 σταθερούς, iPad, πάντως, δεν έχουμε). Όχι από κάποιο βίτσιο μας, από τεχνοφοβία (τι τεχνοφοβία, πέντε κομπιούτερ έχουμε, λέμε), από συντηρητισμό ή από κάποια extreme άποψη περί ακτινοβολιών (που κάτι παίζει, βέβαια, αλλά δεν είναι της παρούσης). Απλά και μόνο επειδή ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ.

Αναρωτιέμαι γιατί να δώσω στο παιδί μια (πανάκριβη, by the way, γι’αυτό δεν έχουμε) ηλεκτρονική συσκευή, σχεδιασμένη για ενηλίκους, ενώ έχει τόσα παιχνίδια και κυρίως ενώ της κάνουν εντύπωση και την απασχολούν ένα σωρό πιο απλά, καθημερινά πράγματα, όπως το χαλί που στρώσαμε, ένα καλαμάκι, ένα κουτί, ένα λούτρινο αρκουδάκι, μια κάλτσα ή μια ξύλινη κουτάλα. Τα περιοδικά δε (γενικά οτιδήποτε χάρτινο), μας τα έχει ξεσκίσει και μπορεί να απασχολείται για ώρες, γελώντας και τιτιβίζοντας (μπας και τιτιβίσω κι εγώ λιγάκι στο Twitter, όσο η κόρη μου ασχολείται με τις “χειροτεχνίες” της).

Όσο για το γιο μου, που είναι 3μιση χρόνων, γνωρίζει τι εστί υπολογιστής, κινητό τηλέφωνο, DVD (το βιντιντί, όπως λέει) ή USB. Ο μπαμπάς του (το tech freak της οικίας, εγώ τι να τους κάνω πέντε υπολογιστές;;;) τον έχει κρατήσει αγκαλιά μπροστά στην οθόνη (να δουν π.χ. ένα βίντεο για το πώς φτιάχνεται η πίτσα, είχε εντυπωσιαστεί), τον έχει βάλει να πατήσει κουμπιά, αλλά μέχρι εκεί. Και σιγά σιγά, καθώς θα τον φέρνουμε σε μεγαλύτερη επαφή με τις Νέες Τεχνολογίες, θα φροντίσουμε να του διδάξουμε λίγα και καλά, δηλαδή εκπαιδευτικές εφαρμογές σχεδιασμένες για την ηλικία του. Και όσο μεγαλώνει θα μαθαίνει κι άλλα. Χωρίς, όμως, να απομακρυνθεί (όσο αυτό είναι δυνατόν) από το μη διαμεσολαβημένο παιχνίδι, από την ανάγνωση, από τις κατασκευές, από την επαφή με τη φύση.

Με την τεχνολογία τα παιδιά μου, όπως όλα τα παιδιά στο δυτικό κόσμο, θα έρθουν σίγουρα σε άμεση επαφή λίαν συντόμως. Και στην πορεία τους, κινητά, υπολογιστές και παντός τύπου γκάτζετ θα τους διευκολύνουν ή/και θα τους δυσκολεύουν τη ζωή. Δε βρίσκω το λόγο να επιταχύνω μια διαδικασία που θα συμβεί από μόνη της όταν θα χρειαστεί να συμβεί. Όταν, δηλαδή, το ίδιο το παιδί θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τις Νέες Τεχνολογίες, για το σχολείο του, τις ξένες γλώσσες του, τη διασκέδασή του.

Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο στο βίντεο που παρακολουθήσαμε, ήταν το σχόλιο των γονιών: “Steve Jobs has coded a part of her OS”, όπου OS= Operating System= Λειτουργικό Σύστημα. Οι γονείς θεωρούν ότι το παιδί τους είναι υπολογιστής, κωδικοποιημένος μάλιστα από τον μακαρίτη το Steve Jobs. Οι γονείς μιλούν για το παιδί τους με κομπιουτερίστικη αργκό. Εδώ θα είμαι κάθετη: Τα παιδιά δεν έχουν upgrades, τα μοντέλα του 2011 δεν είναι βελτιωμένα σε σχέση με του 2010 ή του 2004 ή του 1997. Τα παιδιά δε λειτουργούν με manual, οι γονείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε delete το αρχείο crying.mp3, δεν έχουμε τη δυνατότητα να τους κάνουμε shut down, όταν δεν κοιμούνται. (Άλλωστε κι εμείς ζούμε μαζί τους, I Clean, I Cook, I Fuck Husband, όχι iClean, iCook, iFuckHusband).

Τα παιδιά μας είναι ΠΑΙΔΙΑ, όχι μηχανήματα και δε σημαίνει ότι θα μείνουν ψηφιακά αναλφάβητα αν δεν πιάσουν κινητό και PC πριν χρονίσουν.

Έχω διαβάσει σειρά άρθρων που αναφέρουν πώς τα iPads (και πολλά ακόμα αντίστοιχα γκατζετάκια) αναπτύσσουν την παιδική δημιουργικότητα. Υπάρχουν μάλιστα πολλές εφαρμογές για μωρά, αλλά και για μεγαλύτερα παιδιά, που θα παρουσιάσουμε σε επόμενα άρθρα. Συμφωνώ εν μέρει και παράλληλα διαφωνώ με την (άμμετρη) χρήση τους. Ναι μεν εντυπωσιάζουν και παρακινούν τα παιδιά, αλλά ταυτόχρονα τα αποξενώνουν από την πραγματικότητα και τα κατευθύνουν αποκλειστικά προς τεχνολογικά διαμεσολαβημένη γνώση (τεχνολογική αλλοτρίωση). Θεωρώ, μάλιστα, την άμεση επαφή ακόμα πιο δημιουργική (π.χ καλύτερα να ζωγραφίζω σε χαρτί, καλύτερα να σχεδιάζω τα γράμματα σε μαυροπίνακα, παρά σε οθόνη), ιδιαίτερα πριν από την εφηβία (όταν ούτως ή άλλως δεν θα μπορούμε πια να κάνουμε και πολλά ως γονείς). Κάθε πράγμα στον καιρό του.

Ένα μωρό που, πριν καν περπατήσει, έχει έρθει σε επαφή με την τεχνολογία δεν είναι του γούστου μου. Ένα παιδί που ξέρει άπειρες εφαρμογές, αλλά δεν ξέρει πώς να γυρίσει μια χάρτινη σελίδα με στενοχωρεί και με τρομάζει.

Στο παραπάνω video, θα κάνω dislike…

Πελιώ