Οι σκέψεις μιας ξενιτεμένης μάνας!

Η μαμά Έφη και η οικογένειά της ετοιμάζονται για τη νέα τους ζωή μακριά από την Ελλάδα…! Θα ζουν πλέον στο Ντουμπάι! Και η μαμά βρίσκεται ήδη εκεί για να ετοιμάσει τα πάντα και αναρωτιέται… έκανε άραγε καλά;

Οι σκέψεις μιας ξενιτεμένης μάνας!

μαμά Έφη

Ίσως σας φάνηκε λίγο μελοδραματικός ο τίτλος, κάτι από Μάρθα Βούρτση σε ασπρόμαυρη ταινία του 60, αλλά δεν μπορούσα να βρώ κάτι πιο imaginative!

Όταν πριν λίγο καιρό έστελνα στο eimaimama το ρόζ πεταλουδοδωμάτιο της Σοφίας, σίγουρα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μερικούς μήνες μετά θα βρίσκομαι σε νέα εταιρεία, σε νέο σπίτι και το σπουδαιότερο… σε νέα χώρα. Όχι μια οποιαδήποτε χώρα. Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στο Ντουμπάι. Χμ, θα μου πειte, κοπελιά καλά έκανες, καλά κάνατε (γιατί οικογενειακώς το αποφασίσαμε), δεδομένης της κατάστασης και της ανασφάλειας που νιώθουν οι περισσότεροι των Ελλήνων αυτή την στιγμή στην χώρα μας. Όλοι αυτό μου λένε! Εγώ όμως ρωτώ, κάναμε καλά;

Δεύτερο Χμμμμ! Είμαι εδώ μόλις 1 εβδομάδα, μόνη μου, προσπαθώ να «συνδέσω τις τελείες» να βάλω προτεραιότητες, να φτιάξω ένα ασφαλές, όμορφο και ζεστό σπιτικό για τους 3 μας, Μαμά Έφη, Μπαμπά Βασίλη και Σοφία! Σκέφτομαι τα βράδια στο τεράστιο μου κρεβάτι αν πήραμε την σωστή απόφαση, αν έπρεπε να μείνω πίσω και να παλέψω για όσα πίστευα ότι μπορεί να μου προσφέρει το «κράτος», να χτίσω ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου, καλύτερο απο εκείνο που άφησαν σε εμάς κληρονομιά οι δικοί μας. Νιώθω τύψεις… Τυψεις γιατί εγώ εφυγα, γιατί εγώ μπορούσα και έφυγα και άφησα τους άλλους να παλέψουν για μένα, να υποφέρουν για μένα, να ζοριστούν για μένα. Μετά σκέφτομαι ότι στέρησα τη Σοφία από πολλούς ανθρώπους που την λατρεύουν, και ότι στέρησα και αυτούς από την Σοφία.

Η Σοφία είναι μόλις 2 χρονών και κάτι… ξέρει πια, το λέει σε όλους ότι  «Η μαμά είναι στο Ντουμπάι, πάει να φτιάξει το καινούριο μας σπίτι, το καινούριο μου δωμάτιο. Και εγώ θα μιλάω Αγγλικά όπως η Ντόρα η εξερευνήτρια». Το έχει μάθει το ποιηματάκι που της έλεγα εδώ και 2 μήνες συνέχεια… το έχει καταλάβει αλήθεια.

Όταν αδειάσαμε το σπίτι μας και πακετάραμε όλα τα πράγματα στο κοντέινερ μετακομίσαμε –  ώσπου να έρθει η ώρα να φύγουμε – στην πεθερά μου. Η Σοφία συνηθισμένη στο να πηγαίνει στην γιαγιά της και ενίοτε να μένει  εκεί, δεν απόρησε. Περνούσαν όμως οι μέρες και μου ζήτησε να γυρίσουμε στο σπίτι μας, δεν ήξερα τι να της πω. Της είπα την αλήθεια… μετά κατάλαβα ότι ήταν βάρβαρο, αλλά ηταν η αλήθεια. «Σοφούλα μου, το σπίτι εκείνο δεν είναι πια δικό μας, μένει μια άλλη μαμά με το παιδάκι της, και όλα σου τα πράγματα και τα παιχνίδια θα είναι στο καινούριο μας σπίτι στο Ντουμπάι και θα σε περιμένουν». Η Σοφία μελαγχόλησε, άρχισε να κλαίει, την πήρα αγκαλιά και ένιωσα για άλλη μια φορά τύψεις. Κι όμως την απόφαση αυτη την πήραμε για το καλό εκείνης, τουλάχιστον αυτό λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου. Δεν είναι αλλόκοτο όμως να νιώθω τύψεις;

Τώρα προσπαθώ να βρω ένα οίκημα να το μετατρέψω σε σπίτι, προσπαθώ να συνηθίσω μια τελείως διαφορετική νοοτροπία (αν και εμπλουτισμένη με πολλά πολυεθνικά στοιχεία), προσπαθώ να μην μου λείπει η κόρη μου, ο άντρας μου και όλοι οι δικοί μου! Λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου ότι αυτή είναι μια απόφαση ζωής, που καλύτερα να μετανιώσουμε που την πήραμε, παρά το αντίθετο.

Όλες αυτές τις μέρες μου κρατάτε συντροφιά, νιώθω να είμαι πιο κοντά στην Ελλάδα από οτι ήμουν όταν κατοικούσα εκεί. Μετράω τις μέρες ανάποδα που θα ξαναγκαλιάσω το κοριτσάκι μου. Ελπίζω να καταφέρω να της φτιάξω κι εδώ ένα όμορφο δωμάτιο να στεγάσει τα όνειρα της ώστπου κάποια στιγμή να γυρίσουμε πίσω μόνο με όμορφες αναμνήσεις, εμπειρίες και φυσικά έναν καλό λογαριασμό στην τράπεζα, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, αυτός είναι και ο πρωτεύων λόγος που γίναμε «οικονομικοί» μετανάστες.

Λίγο μπερδεμένα τα έγραψα τώρα που ξαναδιάβασα το κείμενο, αλλά έτσι μπερδεμένα είναι και στο κεφάλι μου αυτή την στιγμή.

Δεν ξέρω που βρίσκω την δύναμη και ακόμα δεν έχω ξεσπάσει, έχω ζήσει ξανά στο εξωτερικό, αλλά τότε ήμουν μόνη και στηριζόμουν αλλού. Τώρα δεν είμαι μόνη και πρέπει εγώ να στηρίζω άλλους. Ελπίζω μόνο να τα καταφέρω… μέχρι τότε σας παρακαλώ κρατήστε εσείς εκεί την Ελλάδα για τους Ελληνες και συγχωρήστε εμάς τους λίγους που δραπετεύσαμε σε μια τέτοια δύσκολη ώρα!