Παγιδευμένη στο γάμο μου
Λοιπον αποφασισα να σας γραψω την δικη μου ιστορια…
Ειμαι μαμα ενος αγοριου 1,5 ετων και παντρεμενη με τον αντρα μου 3 χρονια, αλλα ειμαστε μαζι συνολικα 8 χρονια…. Οταν γνωριστηκα με τον αντρα μου, δεν μπορω να πω οτι τον ερωτευτικα κεραυνοβολα, αλλα οτι ειχαμε μια σχετικη χημεια μεταξυ μας… Ενιωθα οτι τον ηξερα πολλα χρονια πριν και ημουν ο εαυτος μου χωρις να ενδιαφερομαι για το τι θα σκεφτοταν για μενα… Στην πορεια της σχεσης μας ειχαμε και καλες στιγμες και κακες. Γενικως μια αρκετα εντονη σχεση με καυγαδες που φτανανε σε ακραιες φασεις (οχι ξυλο, απλα φωνες), χωρις ποτε να καταληγουμε καπου…
Να φτασω στο κυριως θεμα… Μετα απο χρονια σχεσης παντρευτηκαμε το 2009 και το 2011 ηρθε στην ζωη μας το αγγελουδι μας που αναθερμανε την σχεση μας και μας εκανε να δεθουμε σαν οικογενεια… Τωρα θα αναρωτιεστε ποιο ειναι το προβλημα;;
Το προβλημα ειναι οτι εχω ξενερωσει μαζι του και ειναι φορες που δεν θελω να τον βλεπω μπροστα μου (και πολυ περισσοτερο να με πλησιαζει στο κρεβατι), γιατι εχουμε οικονομικα προβληματα και εχει γινει απιστευτα ευεξαπτος… Εδω και 1,5 μηνα μεταναστευσαμε στην Κυπρο οπου εγω βρηκα μια δουλεια αλλα ο αντρας μου ακομα οχι… Οταν επιστρεφω απο την δουλεια, το μονο που σκεφτεται ειναι η παρτη του (δηλαδη βαλε μου κατι να φαω, φερε μου αυτο, φερε μου εκεινο) και το τελευταιο που τον νοιαζει ειναι αν εγω ολη μερα εφαγα στην δουλεια, ή το οτι δουλευω με βαρδιες και γυρναω αργα το βραδυ και θελω σαν ανθρωπος να ξεντυθω, να ξεβαφτω, να κοιμισω το μωρο και υστερα αν προλαβω να φαω…
Αν προσπαθησω να του τα εξηγησω ουτε που κανει την προσπαθεια να με καταλαβει. Το μονο που λεει ειναι οτι δεν νοιαζομαι πια για αυτον και οτι αδιαφορω… Δεν ξερω αν οντως ειναι ετσι, αλλα νιωθω πολυ μπερδεμενη… Απο την μια δεν τον αντεχω, αλλα απο την αλλη δεν θελω να τον χωρισω γιατι νιωθω αγαπη, αλλα οχι ερωτα… Τον βλεπω πιο πολυ σαν συγγενη μου, παρα σαν ερωτικο συντροφο και προς Θεου δεν ειμαι καμια λυσσαρα.
Ελπιζω να με συμβουλεψετε… Ευχαριστω πολυ..!
μαμά Π.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είσαι μόνη σου... Σε μια παρόμοια φάση είμαι κι εγώ, μόνο που η σχέση κοντεύει τα 21 χρόνια... κατά τ' άλλα, οικονομικά προβλήματα, ψυχολογικά προβλήματα, γκρίνια, νεύρα κλπ κλπ, μια από τα ίδια... Τι να πω... καλή μας δύναμη!!! Κι ελπίζω να φτιάξουν λίγο τα πράγματα στο μέλλον...
Κατερίνα μου και άλλες μανουλες αυτό είναι το email μου: Georgia.dissou@yahoo.com
Εύχομαι αυτή να είναι μία φάση που θα διαχειριστείτε με τον καλύτερο τρόπο και θα βρείτε την ευτυχία σας μαζί. Νομίζω ότι καθένας από μας αν βρισκότανε στη θέση σας θα είχε κλωνισμούς στη σχέση του. Δεν περνάτε και την καλύτερη φάση (Μετανάστευση, συγκατοίκηση με τρίτους, έλλειψη δουλειάς). Υπάρχουν όμως τόσοι τρόποι να μπορέσουν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν..αρκεί να υπάρχει η διάθεση. Κατάλαβα από τη δεύτερη ανάρτησή σου ότι και εσύ κάπως έτσι το βλέπεις και χαίρομαι. Παραθέτω ένα κείμενο που εμένα προσωπικά με έκανε να καταλάβω πολλά σε σχέση με την ισορροπία που βρίσκουμε και χάνουμε με το σύντροφό μου μέσα στην καθημερινότητα. Ελπίζω να φανεί χρήσιμο και σε εσάς. Είναι αρκετά μεγάλο, αλλά πιστεύω αξίζει τον κόπο. http://www.psychologia.gr/editions/rools%20exchange.htm http://www.psychologia.gr/editions/rools%20exchange2.htm
Κοριτσια σας ευχαριστω παρα πολυ για τις συμβουλες σας....ολες με βοηθησατε παρα πολυ... Επειδη σας εγραφα πολυ φορτισμενη εκεινη την ημερα, ηθελα να σας πω και καποια πραγματα για να εχετε μια πιο ολοκληρωμενη ιδεα..εχουμε ερθει στην κυπρο εγω ο αντρας μου και το παιδι μας και οπως ειναι λογικο μενουμε για αρχη σε συγγενεις( σε ενα δωματιο οι τρεις μας)..Οποτε συζητησαμε εκεινη την ημερα και μου ειπε πως νιωθει οτι δεν μπορει να μας προσφερει τιποτα πια και το πιο βασικο μια στεγη για εμας...τον καταλαβα σε πολλα πραγματα αλλα και εγω του ειπα στα ανοιχτα οτι αν θελει να μην ειμαι αδιαφορη μαζι του θα πρεπει να μου δειχνει και αυτος κατανοηση....γενικα καταληξαμε στο συμπερασμα οτι πρεπει να κανουμε γαιδουρισια υπομονη γιατι δυστυχως η ζωη δεν μας τα εχει φερει καθολου ευκολα( οπως και για πολλους)...μια μαμα μου εγραψε να παμε καπου μονοι μας με τον αντρα μου Σ/Κ αλλα δυστυχως δεν μπορω να τον αφησω πουθενα τον μικρο και δυστυχως τα οικονομικα ειναι σε αθλια κατασταση...απλα μερικες φορες καταλαβαινω πως καποιοι ανθρωποι φτανουν στα ακρα απο απελπισια.....Παντως και παλι σας ευχαριστω γιατι ενιωθα οτι μονο εγω τα περναω αυτα αλλα και γιατι μου δωσατε κουραγιο να παλεψω για τον γαμο μου και να βοηθησω τον αντρα μου..Ελπιζω η αγαπη να ειναι πιο δυνατη απο εγωισμους...φιλια πολλα
εγω πιστευω οτι την απαντηση θα τη βρεις μεσα σου.ειναι ο,τι αντεχει η ψυχουλα του καθενος και αυτο δεν το ξερει κανεις απεξω.σαφως και τα παιδια ειναι προτεραιοτητα μας αλλα ευτυχισμενοι γονεις ευτυχισμενα παιδια.αν μπορειτε να πατε σε συμβουλο μαζι να δειτε αν μπορειτε να γεφυρωσετε τις διαφορες σας καλως.διαφορετικα πρεπει να σκεφτειτε οτι σημαντικο για τα παιδια ειναι και η τροφη της ψυχης τους και αυτο μεσα σε προβληματικη οικογενεια δεν γινεται.τελος, ο ανθρωπος στα δυσκολα δειχνει το ποιον του, η κριση ειναι προφαση για να δειξουμε ολοι τι ειμαστε πραγματικα.(και μιλαω απο προσωπικη πειρα και στο προσωπικο και στο οικονομικο).