Όλοι οι γονείς έχουν «αγαπημένο» παιδί
Πίσω από τα ψέματα που λένε οι γονείς στα παιδιά τους, υπάρχει μια γλύκα. Αυτό είναι καλό, γιατί λένε πολλά ψέματα.
«Ναι, αυτό το απροσδιόριστο σκίτσο από κηρομπογιά μοιάζει ακριβώς με τη γιαγιά«
«Όχι, δεν έβαλα εγώ τα λεφτά της νεράιδας των δοντιών κάτω από το μαξιλάρι σου«
Tα ψεματάκια -σχεδόν όλα τους άκακα- διαφέρουν από οικογένεια σε οικογένεια. Αλλά από φυλή σε φυλή, από πολιτισμό σε πολιτισμό, υπάρχει πάντα μια ιστορία που σχεδόν όλοι οι γονείς λένε και την λένε συνεχώς «Δεν έχουμε αγαπημένο παιδί«
—
Με αυτή την εισαγωγή ξεκινάει το άρθρο του στο περιοδικό «Time» (3/10/11), ο Jeffrey Kluger, αρχισυντάκτης του περιοδικού και συγγραφέας πολλών βιβλίων. Το τελευταίο του είναι το «The Sibling Effect: What the Bonds Among Brothers and Sisters Reveal About Us«, το οποίο ρίχνει φως στις αδερφικές σχέσεις και πώς αυτές μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας.
Ο Jeffrey Kluger είναι απόλυτος: όλοι οι γονείς έχουν προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά τους και αυτό δεν είναι θέμα του παιδιού ή των γονιών, αλλά θέμα της… φύσης!
Θα αγοράσω σίγουρα το βιβλίο, γιατί το θέμα είναι ζουμερό και όντως μπορεί να αποκαλύψει πολλά για το πώς διαμορφώνεται εν τέλει ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου.
1-2 φορές τόλμησα να ρωτήσω τις φίλες μου μαμάδες αν έχουν προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά τους και οι απαντήσεις (9 στις 10) ήταν αρνητικές. Βέβαια, οι περισσότερες συγχέουν την αγάπη με την αδυναμία. Φαντάζομαι ότι όλοι αγαπούν εξίσου τα παιδιά τους. Όμως η αδυναμία είναι κάτι διαφορετικό… Και, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μια ματιά στη μέση οικογένεια να ρίξουμε και θα καταλάβουμε γρήγορα ποιος είναι ο αγαπημένος της μαμάς ή του μπαμπά ή και των δυο μαζί.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τον Jeffrey Kluger να μιλάει σχετικά με το θέμα και να αναφέρει, μάλιστα, ως παράδειγμα τις διάσημες οικογένειες Kennedy και Bush και τους δικούς τους… διαλεκτούς απογόνους. Έχω μεταφράσει το μεγαλύτερο κομμάτι του βίντεο στα Ελληνικά (θα το βρείτε ακριβώς από κάτω)
Όλοι οι γονείς, άσχετα με το τι λένε, έχουν στην πραγματικότητα ένα αγαπημένο παιδί. Τα αδέρφια που δεν είναι τα… «διαλεκτά», πάντα το γνωρίζουν, ενώ τα αδέρφια που είναι τα αγαπημένα των γονιών επίσης το ξέρουν. ΟΛΟΙ το ξέρουν. Οι γονείς δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, τα άλλα αδέρφια θα διαμαρτύρονται για αυτό, ενώ ο διαλεκτός δεν θα λέει ποτέ τίποτα για να μη χαλάσει τη μοναδική αυτή σχέση.
H φύση μάς αναγκάζει να έχουμε αγαπημένο παιδί. Τυπικά είναι το μεγαλύτερο παιδί και ο λόγος για αυτό είναι το… κόστος: επενδύεις περισσότερη προσπάθεια, περισσότερο χρόνο, χρήματα, ακόμα και θερμίδες για το πρώτο σου, έτσι όταν το δεύτερο παιδί έρχεται στην οικογένεια, το πρώτο είναι σαν ένα… προιόν αρκετά πιο μπροστά στη γραμμή παραγωγής.
Συχνά το μικρότερο παιδί είναι αυτό που είναι το αγαπημένο, για έναν λόγο που δεν μοιραζόμαστε με τα ζώα και δεν είναι έκδηλος στη φύση. Και αυτός είναι η συμπόνια. Ειδικά οι μαμάδες θα δώσουν πολλή προστασία και θα επενδύσουν πολλά στο μικρότερο και πιο ανυπεράσπιστο στη φωλιά, γιατί αυτό τα χρειάζεται περισσότερο.
Όσο καλύτερα καταλάβουμε ότι οι γονείς μας δεν ευθύνονται για την προτίμησή τους σε έναν από εμάς, ότι είναι πρωτίστως γενετικά καθοδηγούμενοι να το κάνουν, τόσο ευκολότερο είναι να πούμε «Εντάξει, μπορώ να τους συγχωρέσω. Μου δίνουν πολλή προσοχή σε πολλούς άλλους τομείς και κατά βάθος μπορώ να καταλάβω γιατί ο μικρός μου αδερφός ήταν ο αγαπημένος της μητέρας μου… Είναι ακαταμάχητος!»
Βοηθάει να πεις «Κοίτα, δεν είναι δικό μου θέμα… Δεν είναι γιατί με αγαπούν λιγότερο. Είναι απλά ο τρόπος που λειτουργούν η φύση και οι οικογένειες»
Ως παθούσα και όχι ως μαμά ακόμα, δυστυχώς συμφωνώ ότι υπάρχει αυτό. Τείνω να πιστεύω ότι υπήρχε περισσότερο παλιά και είναι κάτι σαν κατάλοιπο στο DNA που όμως με τον καιρό χάνεται. Γνώμη μου είναι ότι δεν είναι αποτέλεσμα του πώς προγραμματιστήκαμε από τη φύση αλλά πολλών αιώνων παράδοσης με τον διαχωρισμό παιδιού και κόρης, μεγάλου και μικρού, ισχυρού και αδύναμου, όμορφου και άσχημου... Δυστυχώς υπάρχει αυτό και το έχω ζήσει τόσο έντονα που με επηρέασε προσωπικά σε πάρα πολλά επίπεδα και μόνο όταν συνειδητοποίησα το μέγεθος της ζημιάς κατάφερα να το αποδεχτώ σαν πράξη και να το συγχωρήσω. Όπως και όλα, δεν ισχύει σε κάθε μαμά και εξαρτάται από πολλά το αν θα εκδηλωθεί ποτέ αυτό. Εγώ απλά θέλω να πω να μην το προσπερνάτε έτσι. Δεν είναι καθόλου φυσιολογικό και καθόλου σωστό. Ένα ευαίσθητο παιδί που το βλέπει αυτό και δεν εκφράζεται ποτέ, όπως έκανα εγώ, μπορεί να το κουβαλάει με πολλαπλάσιο βάρος από ό,τι θα έπρεπε σε φυσιολογικά πλαίσια. Τέλος, ενώ προσωπικά εξελίχθηκα, έφτιαξα την προσωπικότητά μου εκτός αυτού του περιβάλλοντος που από άποψη σχηματισμού προσωπικότητας μόνο κακό μπορούσε να μου κάνει, και έλεγα ότι είμαι οκ, το έχω χωνέψει, πάει πέρασε... το βλέπω να γίνεται ακόμα δυστυχώς, στα 20, στα 25, στα 30... και πού είσαι ακόμα λεω! Κάνοντας πίσω και παρακολουθώντας την κατάσταση χωρίς πολλά παράπονα τόσα χρόνια, τα συμπεράσματα που βγάζω είναι τα εξής: 1) το παιδί της προτίμησης ξεκολλάει απίστευτα δύσκολα από την οικογένεια, και η/ο εκάστοτε σύντροφος πρέπει να είναι στα κυβικά της οικογένειας, 2) η ανεξαρτητοποίηση του αδικημένου μπορεί να έρθει σαν αποτέλεσμα, μπορεί όμως και να το οδηγήσει σε λάθος δρόμο προς την αναζήτηση κατανόησης από αλλού και με μια αιώνια ανασφάλεια που δεν καταλαβαίνει κανείς από πού προέρχεται, 3) τα αδέρφια δεν θα είναι ποτέ τόσο αγαπημένα όσο αυτά που αντιμετωπίζονται το ίδιο από τους γονείς.
Αχ αχ αχ ελπίζω με ΟΛΗ μου την καρδιά να μη μου συμβεί αυτό, να μην έχω αδυναμία, να μην έχω πιο αγαπημένο παιδί!!!!!
Εγω νομίζω οτι τα μεσαία είναι τα πιο αδικημένα γιατί δεν είναι ούτε τα μεγάλα, τα πιο "παλια" αλλά ουε τα στερνοπούλια. Είναι χρέος των γονέων να τους δώσουν "ρόλο" μέσα στην οικογενεια γιατί αλλιώς αισθάνονται μάλλον ριγμένα.
Εγω διαφωνώ κάθετα με αυτη την άποψη...έχω 2 παιδιά και δεν μπορώ σε καμια περίπτωση να τα ξεχώρισω.τωρα αν μεγαλώνοντας κάποιου ο χαρακτήρας μου ταιριάζει περισσότερο κ επικοινωνούμε καλύτερα δεν ξέρω...αλλο θεμα ομως αυτο... Όταν το ένα ειναι άρρωστο γίνεται το ´´χαιδεμενο¨´ μου, όταν το αλλο παει για εμβόλιο κ κλαίει γίνεται εκείνο το ´´χαιδεμενό´´ μου....αλλα σε καμια περίπτωση δεν μπορώ να ξεχώρισω τα παιδιά μου..
Λοιπόν δεν διαφωνώ με αυτό το concept. Νομίζω ότι ισχύει. Εγώ το βίωσα στη δική μας οικογένεια. Οι γονείς μου πάντα προτιμούσαν την αδελφή μου, που όμως είναι η μικρότερη. Η αλήθεια είναι ότι εγώ ήμουν "πληθωρικό" και δύσκολο παιδί και ίσως αυτό τους οδήγησε και τους δύο στο να προτιμούν τη μικρή. Επίσης η μικρή ήταν πάντα πιο low profile και αυτό δημιουργούσε την εντύπωση ότι είναι "αδύναμος κρίκος"! Κι έτσι πάντα ήταν πιο πολύ πίσω της, από ότι πίσω μου. Εμένα με είχαν για ανεξάρτητη, δυναμική και θεωρούσαν ότι δεν χρειάζομαι ιδιαίτερη προσοχή ή βοήθεια. Ποτέ δεν με έκανε αυτό να αισθανθώ αρνητικά συναισθήματα για την αδελφή μου. Όμως με χάλαγε πολύ (και ακόμα με χαλάει) η εμφανής ένδειξη προτίμησης.
Κι εγω θα διαφωνησω απολυτα με το συγγραφεα διοτι δεν αισθανομαι αδυναμια για καποιο απο τα παιδια μου...οσο και να το σκεφτω ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ για μενα
Λοιπόν...................................... 25 χρόνια μετά, μπροστά σε παρέα φίλων, η αδελφή μου μου εξομολογήθηκε ότι ποτέ δεν της άρεσε που ο μπαμπάςμας μου είχε περισσότερο αδυναμία από την ίδια. Στεναχωριόταν που ο μπαμπάς καμάρωνε για τους καλούς βαθμούς μου, για την επίδοσή μου στο σχολείο και το πόσο ήθελε να με διαβάζει ενώ για την ίδια δεν εκδήλωνε τα ίδια συναισθήματα..... και είχε δίκιο........ Κοκκίνισα, ντράπηκα, ζήτησα συγνώμη για λογαριασμό του μπαμπά που σε καμία περίπτωση δεν είχε αυτή την πρόθεση........ εκτιμά την μάθηση και όσο εγώ του το προσέφερα, τόσο ο ίδιος το καρπωνόταν σαν προσωπική επιτυχία. Ο μπαμπάς μου αγαπά εξίσου και για τις δυο μας (η αδελφή μου έχει πετύχει επαγγελματικά και όλοι μιλάνε για το ήθος και την εργατικότητά της) αλλά όλο αυτό τελικά είχε αντίκτυπο στην ψυχή της αδελφής μου. Σκεφτείτε όμως και εμένα, που ποτέ δεν προκάλεσα, δεν το επιδίωξα....
Εγώ παθαίνω το εξής κουφό. Όταν έχω αγκαλιά το ένα νομίζω πως αυτό είναι το αγαπημένο μου. Μετά όταν παίρνω το άλλο σκέφτομαι πάλι το ίδιο. Αγαπημένο είμαι σίγουρη ότι δεν έχω, αλλά διαφορετική συμπεριφορά έχω απέναντι στα δυο τους. Το ένα δεν μπορώ με τίποτα να το μαλώσω. Ό,τι και να κάνει έχει αυτή την αγνή φάτσουλα που δε σου πάει η καρδιά να το μαλώσεις. Τη διαφορά αυτή φυσικά και την καταλαβαίνουν τα παιδιά και προσπαθώ να βρω μια ισορροπία στη συμπεριφορά μου απέναντί τους, αλλά δεν τα καταφέρνω καλά. Είναι τεράστιο λάθος το ξέρω, όμως μου είναι τόσο δυσκόλο να τα αντιμετωπίζω ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Καταλαβαινω να υπαρχει μια αδυναμια λιγο παραπανω σε ενα απ ολα τα παιδια αλλα κατηγορω το να ξεχωριζει καποιος το ενα παιδι τοσο εντονα που να υποβιβαζει τα υπολοιπα!Το προβλημα που μπορει να δημιουργησει στην αυτοπεποιθηση του παιδιου ειναι τεραστιο. Η πεθερα μου δειχνει τοσο εντονα την αδυναμια της στον πρωτο της γιο οπως και στον πρωτο της εγγονο τοσο που την θεωρω τραγικη.Ειδικα στους εγγονους της 12 και 8 ετων θεωρω απαραδεκτο να υποβιβαζει το μικρο παιδακι - το οποιο φυσικα το καταλαβαινει- γιατι οπως λεει μοιαζει στη μανα του κ οχι στο γιο της...ελεος.
κορίτσια εγώ διαφωνώ ότι ειδικά η μαμά μπορεί να έχει αδυναμία σε ένα από τα παιδιά της...οι μπαμπάδες & οι γιαγιάδες/παππούδες μπορεί...αλλά η μαμά οχι! εχω 2 παιδάκια με μικρή διαφορά και εχω αδυναμια και στα δυο...όλοι οι υπόλοιποι έχουν αδυναμία στο 1ο, γιατί ήταν το πρώτο παιδί, εγγόνι, ανήψι κλπ....φαίνεται όσο και να θέλουν να το κρύψουν...και εκνευρίζομαι αφάνταστα.... αλλά εγώ έχω αδυναμία ΚΑΙ στα δύο και είμαι απόλυτη σε αυτό που λέω!
Δεν υπάρχει λογική στο "αγαπημένο παιδί", απλά οι γονείς, και οι δύο ή ο ένας μικρή σημασία έχει, δείχνουν σε αυτό την προτίμησή τους. Το αποτέλεσμα? Τραγικό!! Παιδιά κακομαθημένα που δεν σέβονται τίποτα και κανέναν, ούτε τα άλλα αδέρφια τους ούτε και αυτούς τους ίδιους τους γονείς που έχουν κάνει τοοοοοοσα πολλά γι' αυτά και μόνο και όχι για τα άλλα τα.... υποδεέστερης αξίας!!! Με αυτές τις αδυναμίες διαλύονται οικογένειες, αδέρφια δεν μιλούν μέχρι το θάνατο και πολλές φορές γίνονται και εγκλήματα... Η απόλυτη αθλιότητα της όποιας τέτοιας οικογένειας που είναι δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία και δεν είναι καθόλου φυσικό φαινόμενο όπως γράφει το άρθρο παραπάνω. Όσο μπορείτε αποφύγετέ το ειδικά αν είστε παθών ... και μαθών!!!
ΔΙΑΦΩΝΩ με όλη τη δύναμη που μπορεί να διαφωνήσει κανείς! μπορεί να έχω αδυναμία στο κάθε παιδί για διαφορετικούς λόγους αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνει σε ζυγαριά υπερ του ενός ή του άλλου. λοιώνω με τον μεγάλο μου (40 μηνών) γιατί με αυτόν έμαθα πως να είμαι μαμά, πως να κάνω υπομονή, πως αλλάζει ο άνθρωπος από βρέφος σε μωρό σε παιδάκι, πόση αγάπη μπορώ να νοιώσω για ένα άλλο πλάσμα, πόση χαρά, πόση αγωνία... λατρεύω το μικρό μου (6μηνών) γιατί με αυτόν έμαθα ότι μπορώ να είμαι και πιο χαλαρή μαμά απ'ότι ήμουν και πιο ευτυχισμένη παρά τις αγωνίες ή τα άγχη, επίσης με έμαθε ότι η αγάπη δεν είναι φακές σε σακούλι που τις δίνεις και τελειώνουν, είναι σαν το νερό του Χριστού που πολλαπλασιάζεται και φτάνει και περισσεύει για όλους. και ναι μπορώ να πω με απόλυρτη σιγουριά ότι λοιώνω το ίδιο όταν βλέπω τα χαμόγελά τους, όλος ο κόσμος φωτίζετσαι όταν χαμογελούν! και ασ λέει ο κυριούλης ό,τι θέλει!
Εγώ έχω 3 αγόρια και σ'ενα μήνα περιμένω και το 4ο ... αγόρι φυσικά !! Δεν ξέρω λοιπόν πώς ειναι να έχεις κορίτσια, όμως αυτό που έχω να πω είναι ότι με τίποτα δεν μπορώ να καταλάβω αυτά περί αδυναμίας και "διαλεκτού" παιδιού. Σίγουρα όταν γεννιέται το πρώτο μας παιδί είμαστε υπερβολικοί σε όλα μας κι αυτό οφείλεται στο ότι όλα είναι πρωτόγνωρα. Οταν γεννιέται όμως το δεύτερο η αγάπη δεν μοιράζεται, αλλά πολλαπλασιάζεται όπως μου είχε πει κάποτε ο κουμπάρος μου όταν αναρωτιόμουν πώς θα αγαπήσω το δεύτερο παιδί όπως και το πρώτο. Κι όντως έτσι είναι. Κι όταν έρχεται το τρίτο επίσης. Το μόνο που μπορώ να καταλάβω είναι το δέσιμο που αποκτάμε καμιά φορά με το τελευταίο παιδί της οικογένειας επειδή είναι το μόνο που προλαβαίνουμε να το ζήσουμε σε όλες του τις στιγμές μεγαλώματος. Εγώ για παράδειγμα αισθάνομαι ότι τον πρώτο μου γιο ειδικά δεν τον έζησα όσο ήθελα γιατί όταν ήταν 2 χρονών γεννήθηκε ο 2ος. Ενώ ο τρίτος που είναι τώρα 5 χρονών έχει πάρει από εμάς όλη τη μαμαδίστικη και μπαμπαδίστικη τρυφεράδα γιατί οι άλλοι 2 είναι πιο μεγάλοι πια και δεν θέλουν και πολλές αγκαλιές. Δεν είναι όμως "ο διαλεκτός" σε καμία περίπτωση, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα για τους γονείς κι αν υπάρχει είναι άδικό. 'Οπως έγραψε και κάποια άλλη μαμά παραπάνω το να ταιριάζεις σαν χαρακτήρας περισσότερο με κάποιο παιδί δεν κάνει τα συναισθήματά σου πιο έντονα γι'αυτό. Είναι κρίμα να βάζουμε τον εαυτό μας να επιλέξει και να κολλάμε την ταμπέλα του αγαπημένου και του όχι και τόσο αγαπημένου στα παιδιά μας και ειδικά να απενοχοποιούμαστε γι'αυτή μας την πράξη επειδη κάποιος συγγραφέας λέει ότι η φύση ευθύνεται γι'αυτό.
Καλύπτομαι απόλυτα με όσα έγραψε η Georgia μιας και έχω δύο κόρες και δεν έχω εντοπίσει ακόμη αδυναμία σε κάποια!Αλλά θα σας γράψω δυο αποφθέγματα από όσα έχω διαβάσει πανω σ'αυτό το θέμα.Οι γονείς που έχουν παιδιά του ιδίου φύλου τείνουν να μην αναπτύσσουν αδυναμία σε ένα από αυτά τόσο έντονα και συχνά,σε σχέση με τους γονείς που έχουν παιδιά και των δύο φύλων.Είναι γενικά παραδεκτό από επιστημονες και γενετιστές ότι στο Dna μας είναι καταγεγραμμένα δύο σύνδρομα,το γνωστό σε όλους οιδιπόδειο,λατρεία μάνας-γιου και το σύνδρομο της Ηλέκτρας που αφορά τη σχέση αγάπης πατέρα και κόρης.Σπάνια θα ακούσεις μάνα που να μην έχει αδυναμία στο γιο και πατέρα που να μην λατρέυει την κόρη.Με αυτό τον τρόπο υπάρχει και ισορροπία στην οικογένεια η οποία όμως διαταράσετε με τον ερχομό τρίτου παιδιού γι΄αυτό και οι επιστήμονες λένε καλύτερα 4 παρά 3.Στις οικογένειες λοιπόν που έχουν δύο ή και περισσότερα παιδιά ίδιου όμως φύλου εξαρχής δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν τα συνδρομα και για τους δύο γονείς εφ'όσον λείπει το ένα φύλο.Οπότε δεν υπάρχει ανταγωνισμος όπως στις ''άλλες'' οικογένειες που συχνά ακούς ''η κόρη σου'' ή ''ο γιος σου'' όταν διαδραματίζονται καυγάδες για τα παιδιά.Αφού λοιπόν δεν υπάρχει ανταγωνισμός δεν αναπτύσσεται και αδυναμία καθώς κανείς δεν υπερασπίζεται κανέναν!!!Βέβαια δε σημαίνει ότι εξαλειφονται οι αδυναμίες απλά σε κάποιες οικογένειες αδρανούν εντελώς και σε άλλες ανάλογα με τις συνθήκες απόκτησης και ανάθρεψης κάθε παιδιου μπορεί να υπάρχουν ενδόμυχα.Για παράδειγμα μπορεί μια μαμά και είναι γεγονός μην κρυβόμαστε,να έχει αδυναμία στην κόρη που έχει το όνομα της μαμάς της για συναισθηματικούς λόγους ή όπως μια κοπελιά αναφέρει πιο πάνω επειδή έχει πιο προσεγγίσιμο χαρακτήρα.Πάντα υπάρχουν λόγοι για να νιώθουμε αδυναμία.Συγκριτικά πάντως η αδυμαμία σε έναν από τους γιους ή σε μία από τις κόρες δεν έχει το ίδιο βάθος και την ίδια έκταση με την αδυναμία στον γιο ή στην κόρη όταν υπάρχουν και τα δύο φύλλα στην οικογένεια.
Καλησπερα και απο μενα..... Λοιπον θα μπω κατευθειαν στο θεμα για να μη σας κουρασω.... Εχω κι εγω δυο κορουλες 6 και 3 ετων...Εχω αδυναμια στη μικρη μου κορη και το παραδεχομαι...Αυτο βεβαια δεν σημαινει οτι δεν αγαπαω την μεγαλη μου...Φυσικα και τις λατρευω και τις δυο και σε καμια περιπτωση δεν θα μπορουσα να διαλεξω αναμεσα τους!!!!! Απλα καθε μια τους ειναι διαφορετικη...Η αδυναμια που εχω στη μικρη οφειλεται (πιστευω) στο οτι ειναι πιο χαδιαρα ενω η μεγαλη μου απο μωρο ηταν πιο "σκληρη"!!!!Ο πατερας τους εχει αδυναμια στη μεγαλη μας οποτε καπως ερχονται στα ισα τους τα πραγματα... Με οσες μαμαδες εχει τυχει να μιλησω γι'αυτο το θεμα με "κατηγορουν"...Δεν το δεχομαι ομως....Ξερω οτι απλα οι ιδιες δεν μπορουν να παραδεχτουν κατι τετοιο γιατι θεωρουν πως ισως αυτο τους κανει "κακες" μανουλες...! Κοριτσια μη το βλεπετε ως ταμπου...Παντα καπου εχουμε αδυναμια και σε καμια περιπτωση δεν σημαινει πως δεν αγαπαμε τα παιδια μας!!!!! Ξερω πως κι εδω καποιες θα με κατηγορησετε αλλα δεν με πειραζει...Εγω ξερω τι νοιωθω και με εχουν επιβεβαιωσει και οι ειδικοι....Ποσο μαλλον τωρα με το post της Ολιβιας...!!!! Δεν ειναι κακο να παραδεχομαστε τις αδυναμιες μας!!!!! Να ειστε ολες καλα και να χαιρεστε τα ζουζουνια σας!!!!
ολες οι μαμαδες το σκεφτομαστε αυτο.και εγω οταν εμεινα στην δευτερη εγκυος,πριν ακομα γεννησω σκεφτομουν οτι πως ειναι δυνατον να αγαπησω τοσο πολυ ξανα.την μεγαλη την εκανα μετα απο μια αποβολη που μου στοιχισε πολυ,στην διαρκρια της εγκυμοσυνης νοσηλευτηκα στον 6ο μηνα γιατι θα την εχανα,σκεφτομουν οτι περασα αρκετα μεχρι να την δω και η μεγαλη μου ειναι ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΜΑΜΑ.απο αυτην το ακουσα πρωτη φορα.πως ειναι δυνατον λοιπον να αγαπησω και την δευτερη τοσο πολυ?ΕΙΝΑΙ.αγαπαω και την μικρη μου οσο και την μεγαλη.ειναι τα κοριτσια μου.που τα λατρευω,ειναι η ζωη ολη.και αν κανω και τριτο τωρα πια θα ξερω οτι θα το αγαπαω το ιδιο.οσα παιδια και να εχει μια μανα τα αγαπαει το ιδιο.
μ' εχει απασχολησει το θεμα κι εμενα πολλες φορες και μεχρι σημερα ενιωθα ενοχες, αλλα τωρα που διαβαζω οτι ειναι φυσικο, απενοχοποιηθηκα! εχω ενα γιο 6 ετων και μια κορη 20 μηνων. απο τοτε που ημουν εγκυος στη μικρη ανησυχουσα μηπως δεν μπορεσω να αγαπησω το δευτερο παιδι μου σαν το πρωτο. φυσικα ελεγα βλακειες! η μικρη μας εχει λιγωσει με τη τσαχπινια και τα σκερτσα της, αλλα η αδυναμια μου ειναι ο γιος μου! ειμαι η απολυτη μαμα κουκουβαγια! καποιες φορες καθομαι και τον χαζευω και λεω "καλα αυτος θα γινει πολυ γκομενος" χαχα! βεβαια η αδυναμια μου φτανει ως εκει. δεν αδικω ποτε τη μικρη μου. θελω να εχουν ιση μεταχειριση απο μενα. απλα ο γιος μου ειναι το πρωτο μου και ειναι κι αγορι. θανατηφορος συνδυασμος!
κι εγώ ανήκω σ'αυτή την κατηγορία.... έχω τρέλα με κάποιο από τα ζουζούνια μου πριν ακόμη γεννηθεί!!!! Τρελή αδυναμία σας λέω... όχι αγάπη και φροντίδα, αδυναμία... λιώσιμο... αλλά και όλοι όσοι ξέρω-μικροί κ μεγάλοι- έχουν κάποια προτίμηση... η φύση λοιπόν ευθύνεται...ν :-)
ο jeffrey εχει απολυτο δικιο. Ειχα πετυχει πριν καποια χρονια σε μια εκπομπη τη ψυχολογο Τενια Μακρη και ελεγε ακριβως το ιδιο:<>
Εχω δυο παιδακια το κοριτσι μου 5,5 και το αντράκι 3,5. Λιώνω και για τα δύο, ασχολούμαι και με τα δύο....αλλα βρε μανούλες οταν με αγκαλιάζει το μικρό ανατριχιάζω....... χημεία να το πω....... το μπεμπεδίστικό του να πω....δεν ξέρω αν ειναι αδυναμία!!!!!!!!Ο μπαμπάς μας απο την άλλη όταν αγκαλιάζεται με το κοριτσι μας, λέει..."Νομίζω οτι θα σπασει το κεφάλι μου απο την υπερβολική αγάπη"!!!!!!!!!!! Μήπως εχουμε διαλέξει ο καθένας την δική του "αδυναμία" και δεν το έχουμε καταλάβει?
ΛΟΙΠΟΝ.... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΧΕΙ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ... ΕΧΩ ΔΥΟ ΚΟΡΕΣ 10 ΚΑΙ 7 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ. ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑ ΣΠΑΝΙΟ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ...ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΜΑΝΟΥΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ,ΛΕΞΟΥΛΑ....ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΚΟΡΗ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΣΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ.... ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΤΟ ΜΙΚΡΟΥΛΙΝΙ ΜΟΥ... ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΕΝΑΝ Η΄ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΣΟ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ. ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ "ΑΔΥΝΑΜΙΑ" ΑΛΛΑ Η ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΟΡΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ...