Όπως στον Τιτανικό!

Εδώ και καιρό δεν γράφω πια όπως παλιά. Γράφω δηλαδή, αλλά δεν ανοίγομαι όπως παλιά.

Ξέρετε, το eimaimama.gr το διαβάζουν δεκάδες χιλιάδες άτομα κάθε μήνα. Πολλές φορές μου φαίνεται απίστευτο το πώς το απλό, ταπεινό blogάκι μου έγινε τόσο μεγάλο.

Αυτό από μόνο του, με κάνει να μετρώ δέκα φορές παραπάνω το τι θα γράψω. Και αν γράψω καμιά μπαρούφα; Αν πάρω κόσμο στο λαιμό μου;

Όποτε στο παρελθόν δοκίμασα να γράψω τις σκέψεις μου για όλα αυτά που βιώνουμε ως λαός, ως γονείς παιδιών στην Ελλάδα μας, κάποια σχόλια ήρθαν και μου έριξαν μια μαχαιριά. Τα γνωστά τρόλλς του internet είπαν να παίξουν και μαζί μου.

«Άσε μας μωρή που θα μας πεις εσύ για τη σημερινή κατάσταση» (και άλλα πολύ χειρότερα που δεν είναι της παρούσης)

Θα μου πείτε… Σκοτίστηκες, Ολίβια. Και όμως, δεν το έχω καθόλου, ρε γαμώτο…

Με πειράζουν. Έφτασα να σκέφτομαι «Όντως, δικαιούμαι να γράφω εγώ για την κρίση τη στιγμή που έχω ένα πιάτο φαί κάθε μέρα στο τραπέζι;«

Και κάπως έτσι σιώπησα. Έβλεπα και τις μαμάδες, τις φίλες μου να ακουμπούν σπάνια το φλέγον αυτό θέμα της κρίσης και κάπως έτσι έφτασα να κρατώ τις σκέψεις μου κλειδωμένες στο μυαλό μου.

Τώρα όμως, ΦΤΑΝΕΙ. ΦΤΑ-ΝΕΙ.

Με ταρακούνησε ο Μάνος πριν από λίγο. Του έκανα παράπονα που έβλεπε τηλεόραση, ενώ εγώ πάσχιζα να κοιμίσω την Αθηνά. Γύρισε και μου είπε

«Έχεις καταλάβει τι γίνεται αυτή τη στιγμή στη χώρα; Έχεις ιδέα σε τι κρίσιμο σημείο βρισκόμαστε;«

Και κάπου εκεί ξύπνησα από τον λήθαργο της χαρωπής εργαζόμενης μαμάς-νοικοκυράς και τον άκουσα.

Ύστερα από λίγο ρώτησα τις μαμαδο-φίλες μου στο Facebook:

«Έχετε ιδέα τι γίνεται αυτή τη στιγμή στη χώρα μας;«

9 στις 10 δεν είχαν. Δεν φταίνε αυτές. Μας έχουν κοιμίσει. Μας έχουν υπνωτίσει. Λες και έχουν μπει στο μυαλό μας και μας έχουν μεταμορφώσει σε άβουλα όντα που η μόνη τους έννοια είναι να βλέπουν Black Out στην τηλεόραση (δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά είδα στο Facebook ότι είχε μεγάλου σουξέ σήμερα)

Black Out κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ε λοιπόν, θα σας πω.

Αγχώνομαι για το πώς θα μεγαλώσει η Αθηνά.

Αγχώνομαι γιατί θέλω να κάνω και δεύτερο παιδί και δεν έχω ιδέα καν πώς και πού θα το γεννήσω.

Αγχώνομαι για τη μόρφωση που θα πάρει -αν θα πάρει- το παιδί μου.

Μα πιο πολύ αγχώνομαι γιατί βλέπω καθημερινά γύρω μου ανθρώπους δυστυχισμένους που δεν ξέρουν ΚΑΝ τι συμβαίνει (άραγε τι ποσοστό των Ελλήνων καταλαβαίνει όλα αυτά που μας τσαπουνάνε δημοσιογράφοι και πολιτικοί στις ειδήσεις; Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα) που μαλώνουν μεταξύ τους, που κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Άλλοι λένε μαζί τα φάγαμε, άλλοι λένε όχι, δεν τα φάγαμε μαζί. Άλλοι λένε να πτωχεύσουμε και άλλοι τρέμουν στην ιδέα.

Δημοψήφισμα, πτώχευση, Ευρώπη, Ελλάδα, δραχμή, Ευρώ.

Και γύρω γύρω όλοι οι φωτεινοί παντογνώστες και στη μέση τα παιδιά μας. Μόνο τα παιδιά μας βάζω στη μέση, ούτε καν εμάς τους ίδιους.

Κοιτούσα τώρα την Αθηνά που έπαιζε με τον γάτο μας.

Προσπαθούσα να μαντέψω αν είναι τυχερή ή εξαιρετικά άτυχη που γεννήθηκε το 2010. Θα έχει την τύχη αύριο μεθαύριο να λέει «Αααχ, όταν γεννήθηκα, η κατάσταση ήταν τραγική. Να όμως που το ξεπεράσαμε!» ή θα έχει την ατυχία να ζήσει μια παιδική ζωή χάλια που θα επηρεάσει το μέλλον της;

Ξαφνικά, έχασα την περιβόητη αισιοδοξία μου. Όταν, όμως, την είδα να αγκαλιάζει με λατρεία τον Schmuda, μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή από τον Τιτανικό… Μάλλον θα τη θυμάστε και εσείς… Μια μαμά που αγκάλιαζε σφιχτά τα παιδάκια της στο κρεβάτι, την ώρα που το πλοίο βούλιαζε.

Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Όλη αυτή την περίοδο το ίδιο κάνω. Αγκαλιά την κόρη μου και τον άντρα μου και όπου μας βγάλει.

Εκτός της αγκαλιάς, όμως, κάτι πρέπει να κάνουμε.

Κάτι πρέπει να κάνουμε…

ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ…

ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ….!

Για αρχή… λέω να ξυπνήσουμε..!