29 εβδομάδων: όχι και τόσο εύκολα…

Αυτή η εβδομάδα δεν ήταν ομολογουμένως μια καλή βδομάδα. Δεν είναι μόνο ότι έχω μπει πια για τα καλά στο τρίτο τρίμηνο και όσο να πεις, οι αντοχές μειώνονται. Ούτε ότι η λεκάνη ξαφνικά «άνοιξε» που λένε και το σώμα μου προσπαθεί να αντισταθεί -άρα και ψιλοπονάει- σ’ αυτή την προσωρινή αλλαγή ίσα για να υποκύψει λίγο αργότερα στο περπάτημα τύπου «πάπια» που συνοδεύει συνήθως το τέλος της εγκυμοσύνης. Είναι που τα βράδια σκεφτόμουν αυτό το τόσο νέο κορίτσι που τελικά έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη, ανήμερα της γιορτής της.

Δεν είναι ούτε ότι με σοκάρει ο θάνατος. Έχω ξαναγράψει ότι σε γενικές γραμμές τα έχω ψιλοβρει με την πάρτη του. Είναι απλά ότι κάποιοι θάνατοι μου γεννούν χιλιάδες σκέψεις και ερωτήματα και δυστυχώς για μένα -και για τους ανθρώπους που με αγαπούν- είμαι ένας άνθρωπος που δεν σταματά να σκέφτεται ποτέ. Λες και αν δεν βρω την άκρη του νήματος του κάθε τι δεν θα ησυχάσω.

Σκεφτόμουν λοιπόν αυτές τις μέρες πολλά. Και ένα από αυτά είναι το ερώτημα που είμαι σίγουρη ότι έχει απασχολήσει τους περισσότερους από εσάς που με διαβάζετε, ιδιαίτερα εσάς που είστε ευαίσθητοι και σκεπτόμενοι ταυτόχρονα. Γιατί επιμένουμε να γεννάμε παιδιά, αφού ξέρουμε πως αυτός ο κόσμος πάντα θα είναι άδικος για τόσους πολλούς ανθρώπους; Αφού αμέτρητες φορές μέσα σε ένα έτος ψιθυρίζουμε «Καληνύχτα, Κεμάλ! Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!». Αφού βλέπουμε ότι το κακό συνεχίζει να υπάρχει και είναι, Θεε μου, τόσο δυνατό και άτρωτο! Αφού γύρω μας ελάχιστοι είναι αυτό που λέμε «ευτυχισμένοι»; Μοιάζουν οι άνθρωποι λες και ανεβαίνουν καθημερινά μικρούς Γολγοθάδες… 

Και μετά βγαίνω έξω να μου πάρω ένα ζεστό καφέ. Η μέρα είναι τελικά πιο γλυκειά απ’ ότι μας έλεγαν στα δελτία. Οι μαθητές έχουν τελειώσει την παρέλαση και φλερτάρουν μεταξύ τους. Τα θυμάμαι ακόμα αυτά τα πρώτα καρδιοχτύπια… Αυτή τη μελωμένη καρδιά που πίστευε πως ζει το τελειότερο παραμύθι σε όλο τον κόσμο. Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μου φιλί και το πως πείραζα από αμηχανία το κουμπί από το παλτό του. Να για αυτό το ρομαντικό ενθουσιασμό των εφήβων, αξίζει να φέρνεις παιδιά στον κόσμο…

Και πιο νωρίς ο Αρχέλαος μου ζωγράφισε ένα ρομπότ που ήταν κακό και μετά το έκοψε σε δεκάδες κομματάκια με το ψαλίδι «για να το πάει στο συνεργείο να το ξαναφτιάξουν και να είναι καλό ρομπότ». Να για αυτή την καλοσύνη των παιδιών, αξίζει να φέρνεις παιδιά στον κόσμο…

Και η Αθηνά μαθαίνει όλο και περισσότερα γράμματα και πλέον μπορεί να γράψει σχεδόν τα πάντα και δεν χορταίνει να γράφει… Δεν χορταίνει… Να για αυτή την ακόρεστη δίψα για νέες ανακαλύψεις, αξίζει να φέρνεις παιδιά στον κόσμο…

Και χθες το βράδυ στο σπίτι των αγαπημένων μου φίλων, φάγαμε και γελάσαμε τόσο πολύ που στο τέλος κρατούσαμε τις κοιλιές μας… Και συμφωνήσαμε ότι μπορεί καμιά φορά να νιώθουμε λες και κάποιος μας έχει μουτζώσει, αλλά τα καλύτερα θα έρθουν (με χελώνα, κουτσή, από την Κίνα, ξέρετε…) Να για αυτή την άτιμη ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, αξίζει να φέρνεις παιδιά στον κόσμο…

Για τα πρωινά φιλιά που έδιναν στην κοιλιά μου χθες μετά τη σχολική γιορτή… Για τη φίλη μου που μου έλειψε και θα δω σε λίγες μέρες… Για τον ζεστό καφέ που με τόση λαχτάρα πίνω τώρα που γράφω αυτό το κείμενο… Για τα τραγούδια που έχω χιλιοακούσει όπως πάντα κάτι μου κάνουν μέσα μου… Για το λασποκέικ με σκουλίκια που φτιάξαμε χθες με τα μικρά… Για την πρώτη φορά που θα αντικρύσω τα μάτια του μικρού μου γιου… Για αυτές τις μικρές στιγμές, αξίζει να φέρνεις παιδιά στον κόσμο…

Στη ζωή μου πλήρωσα ακριβά το ότι γεννήθηκα ευαίσθητη και μεγάλωσα με αρχές και παιδεία που με έκαναν καλό, τίμιο άνθρωπο. Το πλήρωσα γιατί πάντα έβλεπα τους πάντες μέσα από τα δικά μου μάτια. Οι επιλογές που έκανα πολλές φορές ήταν εις βάρος μου και εγώ όμως τις φορτώθηκα σαν σταυρό και τις κουβάλησα ως το τέλος, γιατί ήταν επιλογές ΜΟΥ. Θα μπορούσα να βγω πολύ πληγωμένη από όλα αυτά, ίσως και λίγο τρελή, όμως όχι, όχι, όχι… Αντιθέτως, έγινα δυνατή, έγινα αισιόδοξη, έγινα επιτέλους περήφανη για αυτό που είμαι. Και σιγά σιγά μαθαίνω να μην είμαι καλόκαρδη με τους πάντες, απλά γιατί κάποιοι δεν το αξίζουν. Σταμάτησα να ξοδεύω αλόγιστα την ενέργεια μου… Τις περισσότερες μέρες το καταφέρνω, όμως να που ακόμα κάποιες φορές το χάνω… Άλλωστε όποιος πει ότι βρήκε το μυστικό για να είναι για πάντα ευτυχισμένος, μάλλον ψέματα θα λέει. Κάθε πρωί το πιάνεις από την αρχή… Απλά όσο περισσότερο το διατηρείς, τόσο δυσκολότερα το χάνεις… Ή αν το χάσεις, καταφέρνεις γρήγορα και το ξαναβρίσκεις…

Μπορεί να μην μάθω μέχρι να πεθάνω γιατί τελικά επιμένουμε να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο… Για να το έχουμε στη φύση μας, δεν μπορεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει… Μπορεί τα παιδιά μου να μην είναι τα παιδιά που θα δουν έναν καλύτερο κόσμο και μπορεί να αναρωτηθούν και αυτά με τη σειρά τους γιατί στο καλό έφεραν παιδιά στον κόσμο… Θα ευχηθώ απλά ξανά και ξανά και ξανά να είναι τα παιδιά μου γερά και πάνω απ’ όλα να είναι ευτυχισμένα… Αυτό που εγώ άρχισα να βρίσκω στα 30 μου, εύχομαι να καταφέρω να τους βοηθήσω να το βρουν πολύ νωρίτερα… Ή μάλλον όχι να το βρουν… Αλλά να ΜΗΝ το χάσουν… Γιατί τα παιδιά γεννιούνται ευτυχισμένα… Μεγαλώνοντας το χάνουν. Να αυτό θα ευχηθώ: τα αληθινά χαμόγελα που φωτίζουν τώρα τα πρόσωπά τους να είναι πάντα έτσι αληθινά. Και τα δάκρυα και τα μουτρωμένα φατσάκια να είναι οι εξαιρέσεις, όπως είναι και τώρα…

 *Συνεγκυούλες μου, πώς πάτε; Είστε λίγο πιο κεφάτες από μένα;