Πρωταγωνίστρια από το μέλλον!

Ο Γιάννης Πάριος είναι κολλημένος με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Μπορεί να σου μιλάει για ώρες και με μεγάλο θαυμασμό για εκείνους τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν (στις Τέχνες) εκείνη την εποχή.

Κάθε φορά που τον βλέπω –επειδή είχαν μια πολύ αγαπησιάρικη σχέση με τον πατέρα μου- βασικά μου λέει για εκείνες τις ταινίες. Ο πατέρας μου είχε δουλέψει με τον Φίνο στους τίτλους… παρα πολλές ελληνικές ταινίες της FF έχουν τα γράμματα του και τα σκίτσα του στη αρχή και στο τέλος.

Την τελευταία φορά λοιπόν που είδα τον Πάριο, μου είπε ότι ΔΕΝ τις βλέπει πλέον τις ταινίες, αλλά τις ακούει.

–Πέφτω στο κρεββάτι και ακούω τις ανάσες τους… είναι τρομεροί.  Ο ήχος μου φέρνει την εικόνα.

Αργότερα σκέφτηκα ότι εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω. Ο Πάριος είναι τραγουδιστής, άρα η ακοή παίζει γι’ αυτόν μεγάλο ρόλο. Εγώ με τους ήχους δεν εχω καμμία ιδιαίτερη σχέση… κανονική δλδ όπως οι περισσότεροι άνθρωποι… έχω όμως σχέση με την εικόνα. Σχεδιάζω, φωτογραφίζω, αγαπώ το editing και είναι δύσκολο να σας το εξηγήσω, αλλά ακόμα κι όταν γράφω ή μιλάω τις λέξεις, τις σκέφτομαι ως λέξεις… όπως γράφονται δηλαδή… σαν μια συνεχή μαρκίζα.

Ετσι καλώς ή κακώς κρίνω τους ανθρώπους από τις κινήσεις τους, το πώς κάθονται, πώς αντδρούν σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Το body language είναι το μόνο που δεν μπορείς να κρύψεις… κάποια στιγμή θα σου ξεφύγει η αλήθεια… και επίσης δεν μπορείς να το αλλάξεις με τα χρόνια. Τις αταξικές κινήσεις που κάνει κανείς στα 3 του, τις ίδιες κάνει και στα 103 του…

Πριν από καιρό ο Αργύρης,  ο μπαμπάς της Ολίβια, μου’χε μετατρέψει σε DVD κάποιες παλιές οικογενειακού περιεχομένου βιντεοκασσέτες … του τοχα ζητήσει εγώ γιατί μ’αρεσε που ‘χα δει την Ολίβια μικρούλα και 2^ον επειδή είχα δει τον Κώστα Καραμανλή στον  ίδιο πλάνο με τον θείο του τον Κωνσταντίνο  Καραμανλή…  καθώς τους είχε βιντεοσκοπήσει σε μια εκδήλωση, εχοντας βρεθεί τυχαία στο ίδιο ξενοδοχείο.  Πλάνο με θείο και ανηψιό δεν υπάρχει. Εχετε δει ποτέ εσείς; Το’χω καλά φυλαγμένο λοιπόν για να το δείξω όταν θαρθει κάποια κατάλληλη στιγμή. Πρέπει να είναι 20 χρόνια πριν… αν το δει κανείς προσεκτικά, θα συμφωνήσει μαζί μου ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν… ο ένας βαρύς και δωρικός και άλλος light και χαβαλές. Το βλέπεις αμέσως σε ένα πλάνο μισού λεπτού, που δεν γίνεται απολύτως τίποτε σημαντικό…

Τα έβαλα τα DVD λοιπόν στην βιβλιοθήκη μου και τα…ξέχασα.

Χθες το απόγευμα ψάχνοντας ένα κατσαβίδι για να ανοίξουμε μερικά παιγνίδια τις Αθηνάς που χρειάζονται καινούργιες μπαταρίες, έπεσα πάνω στα DVD…

–Ωπ!

Η μικρή κοιμήθηκε νωρίς και λίγο αργότερα ξάπλωσε και η Ολιβ. Εκλεισα την πόρτα του γραφείου και έβαλα ένα DVD στην υποδοχή του υπολογιστή μου…

Κρλλλκμπππππ… το διάβασε και να’σου η Ολιβ 6 ετών….

Ο πεθερός μου 20-22 χρόνια νεωτερος, η πεθερά μου η Ρένα, η Τασούλα η γιαγιά της Ολιβ, ο αδελφός της ο Απόστολος … όλοι 20-22  χρόνια νεωτεροι. Είδα και τους παππούδες και τη γιαγιά που δεν είναι πια στη ζωή… έχω  ακούσει τόσα γι’ αυτούς… όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια… κι όταν έναν άνθρωπο δεν τον έχεις συναντήσει αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς με αυτά που σου διηγούνται οι άλλοι…  Και νάτους τώρα όλους εκεί… με το body  language τους στη διάθεσή μου!

Ολοι όσοι γνωρίζω, ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Με την ίδια λογική, τις ίδιες αντιδράσεις στην έκπληξη, στη χαρά, στον θυμό, στην βαρεμάρα… οι ίδιοι ρόλοι…

Φυσικά αυτό που μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον ήταν η Ολίβια μου. Οσο ξέρω και όσα λατρεύω σε εκείνη ήταν εκεί τα ίδια στο 6χρονο κοριτσάκι που χοροπηδούσε μπροστά στην κάμερα… δεν μπορώ να σας τα πω όχι γιατί είναι (όλα) μυστικά, αλλά επειδή είναι γραμμένα χωρίς λέξεις στην καρδιά μου και στο μυαλό μου. Όλα ηταν εκεί στο ίδιο κοριτσάκι που 20 χρόνια μετα  παντρεύτηκα και έγινε η μαμά της κόρης μου.

Χοροπηδούσε, περπατούσε,  έτρεχε , έπαιζε, μούτρωνε, έπεφτε, ήταν ελαφρώς απόμακρη με τα άλλα παιδάκια και  έκανε βασικά παρέα με τον εαυτό της….  Και καθώς χοροπηδούσε εκείνη με έπιασε το τρυφερό μου και άρχισαν να χοροπηδάνε διάφορα μέσα μου…

Όμως αυτό το συναίσθημα της συγκρισης-επιβεβαίωσης για έναν περίεργο λόγο, αν και δεν μου ΄χε ξανασυμβεί, δεν μου έμοιασε με  πρωτόγνωρο.

Και τότε κατάλαβα.

Δεν έκανα βασικά τη συγκριση της τότε Ολίβιας με την σημερινή, αλλά της τότε Ολίβιας με την …μελλοντική Αθηνά. Όταν θα γίνει δλδ 6 ή οκτώ.

Μου ’πε σήμερα το απόγευμα η Ολιβ ότι η Αθηνά προχωρά όπως κει εκείνη. Τη μια πατούσα την πηγαίνει λίγο προς τα έξω… μου το είπε…το είδα, αλλά βασικά δεν το κατέγραψα, γιατί έτσι την γνωρισα και μου πέρασε  απαρατηρητο… Όταν την είδα όμως στο video 6 ετών να περπατά…. χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα… είχε δίκιο… απόλυτο δίκιο.

Είδα πώς πολλά πράγματα που την απασχολούν για την κόρη μας (οι μαμάδες βλέπουν πάντα δράκους) τα είχε και εκείνη… π.χ. όλο με ρωτάει: Μα γιατί το παιδί μας λέει συνέχεια… γιαγιαγιαγιαγιαγιαγια… όταν είναι χαρούμενη; Μα επειδή και εκείνη το ίδιο έκανε…

Και η μαμά της η Ρένα την παρακολουθούσε (την Ολιβ) με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο που παρακολουθεί εκείνη σήμερα την Αθηνά.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά και πολλαπλασιζονται αναπαραγοντας τον εαυτό τους… Κάνοντας δλδ παιδιά κατ εικόνα και καθ ομοίωση…

Μια παλιά βιντεοκασσέτα που έχει μετατραπεί σε DVD και από DVD σε avi για να καταλήξει ως MP4 στο YouTube, είναι η απόδειξη αυτού που λέω. Μην κοιτάτε που εσείς ούτε καν που θα παρατηρήσετε τις λεπτομέρειες, που έρχονται και δένουν με το σήμερα… όπως δεν θα μπορούσα να τις δω εγώ σε έναν δικό σας αντίστοιχο video… Ημουν σίγουρος ότι η εικόνα θα με επιβεβαίωνε ή θα μου έδειχνε (όπως κι έγινε) κι άλλες οπτικές γωνίες… αυτό που δεν μπορούσα να φαντασθώ είναι ότι μια παλιά εικόνα δεν θα΄ταν μόνο προφητική για όσους πρωταγωνιστούσαν 20 χρόνια πριν , αλλά βασικά για την Αθηνά, που γεννήθηκε… 20 χρόνια μετά. Μια πρωταγωνίστρια που έρχεται από το μέλλον.

Το μέλλον δεν είναι (εντελώς) αόρατο.

Εχει γραφτεί μερικά χρόνια πριν. Απλώς κανείς δεν το θυμάται. Εκτός κι αν εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά σου μέσα από μια βιντεοκασέτα, που δεν πρόλαβε να χαλάσει.

–Είμαι τόσο χαρούμενος που η Ολιβ είναι η μαμά της Αθηνάς μου.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr