Η πόρτα του παππού!

Εχω κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Εχω βγάλει χρήματα. Εχω φάει χρήματα. Εχω ταξιδέψει. Εχω παντρευτεί 3 φορές. Εχω πάθει έμφραγμα. Εχω γνωρίσει επιτυχίες. Εχω δει το ονομά μου δημοσιευμένο. Εχω διευθυνει απίστευτα projects. Εχω ανθρώπους που με ακολουθούν. Εχω ανθρώπους που με αγαπούν. Εχω ανθρώπους που με μισούν. Εχω γελάσει. Εχω κλάψει. Εχω κάνει απίστευτες παρέες, Εχω μείνει μόνος. Εχω γνωρίσει ανθρώπους που θαύμαζα. Εχω περάσει όμορφα και ανέμελα παιδικά χρόνια. Εχω πάει σε καλά σχολεία. Εχω πάει σε χάλια σχολεία. Εχω φάει ρώσικο χαβιάρι. Εχω φάει μισοφαγωμένη τυρόποτα από το πεζοδρόμιο. Με πόθησαν γυναίκες που πόθησα. Εχω ήδη ζήσει 53 χρόνια. Και όλα αυτα χωρίς καν να προσπαθήσω. Απλώς δεν αντιστάθηκα ποτέ στη ζωή. ΔΕΝ ΕΧΩ βγάλει ποτε τη γλώσσα στη ζωή.

Κάποτε είπα στη μάνα μου:

–Αν πεθάνω, να ξέρεις ότι έχω ζήσει πράγματα που άλλοι δεν θα ζήσουν ποτέ.

Επαθε σοκ.

–Μην λές τέτοια παιδάκι μου.

Της το ξανάπα μετά απο καιρό.

Με άφησε έκπληκτο.

–Το ξέρω!

Η Ολιβ είναι ο πιο έξυπνος-ικανός άνθρωπος, που γνώρισα ποτέ.

Οταν  γνωριστήκαμε -περίπου 2 χρόνια πριν- ήμουν έτοιμος (αποφασισμένος)να αφήσω την ζωή (εντελώς) να με πάει, όπου ήθελε. Δεν υπήρχε τίποτα να με σταματήσει.

Τίποτα απολύτως.

Οσοι ξέρετε πόκα, θα με καταλάβετε:

Ειχα 3 άσσους στο χέρι και στο τραπέζι ήταν τρία κλειστά φύλλα. Είχαν ήδη ανοίξει δυο ρηγάδες. Θα μπορούσα να χάσω πολύ δύσκολα. Αν κάποιος π.χ. κρταούσε στο χέρι του τους άλλους δυο ρηγάδες… Εκείνη την ημέρα που την συναντησα στη Θεσσαλονίκη, άνοιξε και το τρίτο κλειστό φύλο. Ο τέταρτος άσσος μου. Δυο ρηγάδες και ενας άσσος. Τριχρωμία. Μέχρι και το φλος αποκλείστηκε. Δεν μπορούσα να χάσω με τίποτα.

Ομως…

Ομως με τόσα “εχω” που σας έγραψα στον πρόλογο σκέφτηκα να πάω πάσο. Οχι απο φόβο… αλλά για ένα ακόμα “εχω” στη συλλογή μου. Το “εχω βγάλει τη γλώσσα στη ζωή!”

Η ηδονή αυτού του “έχω” είναι (υπέθετα) η μεγαλύτερη ηδονή.

Για δέκα ολόκληρους μήνες το πάλεψα. Πολύ σκληρά.

Μέχρι που αποφάσισα ότι αυτο το “εχω” ακυρώνει όλα τα προηγούμενα.

Ετσι της ζήτησα να ζήσουμε μαζί.

Και τότε -μόλις λίγες μέρες μετά- η ζωή έβγαλε από την κρυφή-μαγική  της τσέπη και μου΄δωσε ένα χαρτί που δεν υπάρχει σε καμμιά τράπουλα: Τον πέμπτο άσσο. Ολα τα καζίνα του πλανήτη  κτύπησαν κόκκινο.

–Αγάπη μου, είμαι έγκυος! μου’πε εκείνο το απόγευμα στο τηλέφωνο.

Ολα τα “εχω” του προλόγου, έγιναν μονομιάς ενα “εχω”.

Εχω μέλλον.

Ακόμα κι αν εκείνη την στιγμή πέθαινα…είχα μέλλον.

Μόλις η Ολίβ έμεινε έγκυος ΟΛΑ της τα ενδιαφέροντα συγκεντρώθηκαν σαν σίφουνας στο μωρό που μεγαλώνει στην κοιλιά της. Ταυτόχρονα δεν ένιωσα ούτε για ενα δευτερόλεπτο ότι μειώθηκε στο ελάχιστο η αγάπη της προς εμένα. Κάτι μου λέει οτι αυτο το υπέροχο μείγμα το απορροφά σαν σφουγγάρι το μωρό. Δεν θα μπορούσα να’μαι πιο ικανοποιημένος, πιο χαρούμενος., πιο ολοκληρωμένος.

Τωρα που η Ολιβ κοιμάται μπαίνω στο δωμάτιο της Αθηνάς και κοιτάζω τους μισοτελειωμένους υπέροχους ζωγραφιστούς τοίχους. Τους κοιτάζω με ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω. Τις έψαξε -με επιμονή- και τις βρήκε στο internet. Είδε απο ιερογλυφικά σε σπηλιές μέχρι αυτές τις ζωγραφιές. Με φωναξε ενα απόγευμα και μου τις έδειξε στην οθόνη του Mac της… κι εγώ που μεγάλωσα αναμεσα σε ζωγραφιές, κατάλαβα με την πρώτη μισή ματιά ότι είχε διαλέξει τις σωστές.

Δεν είναι που αρέσουν σε εκείνη, σε μένα και πιθανότατα και σε σας…

Το μαγικό είναι ότι σίγουρα θα αρέσουν στην μικρή Αθηνά μας.

Θα είναι ο πρώτος της οδηγός μόλις ανοίξει τα μάτια της για να ανακαλύψει τον κόσμο. Θα την νανουρίσουν …θα της χρωματίσουν το μυαλό και τα αισθήματα…τους μελλοντικούς της δρόμους.

Πού το ξέρω;

Χαχαχαχαχα… μπαμπάς της είμαι… λέτε να μην ξέρω;

Εκανα πολύ καλά που δεν απέκτησα το “εχω” που μου’λειπε.

Οχι, δεν “εχω βγάλει την γλώσσα στη ζωή”. Το οτι δεν ακολούθησα ποτέ την πεπατημένη σημαίνει οτι “εβγαλα τη γλώσσα στους ανθρώπους”, αλλά αυτο μάλλον ικανοποιεί τη ζωή.

Θα ήταν υβρις προς τον Αργύρη και τη Ρένα, τους (υπέροχους) γονείς της Ολιβιας, που πριν 20 χρόνια  πήγαν την κόρη τους για διακοπές σε μια μικρή (άγνωστη στους πολλούς) πόλη της Αυστρίας, το Gmunden.

Θα ηταν υβρις προς τους δικούς μου γονείς, τον Αρχέλαο και την Γεωργία, που πήγαν εμένα 45 χρόνια πριν στην ίδια μικρή (άγνωστη) αυστριακή πόλη για διακοπές.

Μόλις γίνει μερικών μηνών θα πάμε την Αθηνά στο Gmunden.

Δεν είναι σύμπτωση.

Είναι σημάδι.

Είναι ο πέμπτος άσσος, που σας έλεγα.

Ναι, θα “είχα βγάλει τη γλώσσα” στη ζωή, αν είχα πάει πάσο.

Και εκείνη (η ζωή) προσβεβλημένη θα μου’χε γυρίσει την πλάτη.

Σε όλη τη δική του τη ζωή ο πατέρας μου ονειρευόταν να μεγαλώσουν τα εγγόνια του σε δωμάτια με σκίτσα  του. Ειχε την ευτυχία να το ζήσει στα παιδικά δωμάτια του Φίλιππου και της Δάφνης… των παιδιών του αδελφού μου.

Ημουν ο μόνος άνθρωπος στη γή, που είχα το θράσσος να κριτικάρω τη δουλειά του. Μου’χε δώσει ο ίδιος το δικαίωμα. Με αυτο το προσόν, σήμερα λέω ότι θα συμφωνούσε και εκείνος με τις ζωγραφιές που διάλεξε η Ολίβια.

Δεν ήταν εγωιστής. Καλλιτέχνης ήταν και ήξερε να διακρίνει τους καλλιτέχνες.

Ομως η Τέχνη δεν είναι ο οδηγός της ζωής, παρα μόνο ένα σημαντικό συστατικό  της.

Δεν υπάρχουν μεμονωμένες ζωές, αλλά συνέχεια.

Προχθές της είπα:

–Θα ‘θελα η μικρή να’χε και ενα σκίτσο του παππού της  στο δωμάτιο της.

Με κοίταξε.

–Δεν χωράει όμως εικαστικά μέσα στον ζωγραφικό παράδεισο που φτιάχνουμε στους τοίχους… συνέχισα… τα μεν θα αδικούσαν τα δε και τούμπαλιν.

–Τι προτείνεις;

–Να ζητήσουμε από τον Nathan να ζωγραφίσει μια από τις γοργόνες του πατέρα μου στην έξω μεριά της πόρτας της.

–ΟΚ! διάλεξε μια…

–Οχι… εσύ θα διαλέξεις αυτη που σ’ αρέσει περισσότερο… της είπα και της έδωσα το ντοσιέ.

Κάθισε στον καναπέ και ακούμπησε το βαρύ μπλέ ντοσιέ στους μηρούς της… η ακρη του ακούμπησε την κοιλίτσα της.

Η ζωή μας έκλεισε το μάτι.

Η Αθηνά διάλεξε για το διάβα της αυτη την γοργόνα:

Ξέρω… ξέρω… μπορεί να’χετε ξαναδιαβάσει αυτό το κείμενο. Το ’γραψα στις 17/12/2009… περίπου 2 μήνες πριν γεννηθεί η Αθηνούλα… Ηταν έτοιμο το δωματιάκι της όταν γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου…

Όμως η ζωή όσο και να την αγαπάς, έχει τους δικούς τη ρυθμούς… τους δικούς της κανόνες. Το κόλπο είναι να τους ακολουθείς, ακόμα κι αν σε πληγώνουν.

Εκείνο το σπίτι λοιπόν στην Πλάκα ήταν το αγαπημένο μας.

Το δωμάτιο είχε τελειώσει και η μικρή κόρη μας πρόλαβε να μπει μέσα. Μαζί της όμως πρόλαβαν να μπουν και οι τα χημικά της αστυνομίας από τις καθημερινές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα.

Δεν ήταν δυνατον να μεγαλώσει εκεί το παιδί.

Ετσι με μαύρη καρδιά αποφασίσαμε να μετακομίσουμε.

Τηλεφωνησα στην κυρία που μου το νοίκιαζε. Μια πραγματική Αθηναία αρχόντισσα, που επειδή με διάβαζε (και προφανώς της άρεσαν αυτά που έγραφα) μου το’χε παραχωρήσει με ένα εντελώς λογικό ενοίκιο.

– Δυστυχώς Μάνο μου, μου είπε… δεν ασχολιούμαι πια εγώ… γέρασα βλέπεις… το ’χω μεταβιβάσει σε έναν συγγενή μου… συνεννοήσου μαζί του.

Ετσι κι έγινε.

Συνάντησα έναν από τους χειρότερους χοντράνθρωπους που ’χω συναντήσει στη ζωή μου.

Ηρθε μαζί με ένα συνεργείο. Δυο μεθυσμένους Ρώσους…

Κοίταξαν αν το σπίτι ήταν σε καλή κατασταση. Όλα ηταν εντάξει.

Μπήκαν στο δωμάτιο της Αθηνάς.

Λες και μπήκε σε δωμάτιο με λευκούς τοίχους…

– Αυριο να ‘ρθείτε να το ασπρίσετε, είπε στους Ρώσους που χασκογελούσαν ηλιθίως.

Πάγωσα.

Η πόρτα με την γελοιογραφία του πατέρα μου ήταν  ευτυχώς ανοικτή και δεν είδε τη γελοιογραφία.

Είχα την ελπίδα ότι έτσι που θα το βλεπε φρσκοβαμμένο και πανέμορφο θα το άφηνε όπως ήταν, μιας και πιθανότατα να μεγάλωνε ένα άλλο παιδάκι μέσα.

Θα μας αρεσε κάτι τέτοιο.

Μαζεψαμε τα πράγματα και εξαφανιστήκαμε.

Μας είχε κάνει εύκολη τη φυγή μας.

Όταν το σπίτι ήταν εντελώς άδειο… παρακαλεσα δυο παιδιά από την μεταφορική να μου ξεβιδώσουν την πόρτα…

Την πήρα μαζί στο καινούργιο σπίτι.

Όπως έλεγα και στο παλιότερο κείμενο μου η Αθηνά μας είχε διαλέξει αυτή την πόρτα για το διάβα της…

Δεν θα έβγαζα εγω την γλώσσα στη ζωή, επειδή κάποιος άλλος ήταν αυθάδης προς αυτην.

Την κάρφωσα στον τοίχο του γραφείου μου (μιας και δεν εφάρμοζε στο νέο παιδικό δωμάτιο της Αθηνάς) που πάλι φιλοτέχνησε ο Nathan.

Tην επόμενη μου τηλεφωνησε ο χοντράνθρωπος.

–Λείπει μια πόρτα;

–Ποια πόρτα;

–Στο δωμάτιο των παιδιών…

–Οχι δεν είχε πόρτα…

–Α, καλά…

Εκλεισα το τηλέφωνο κι έβαλα τα γέλια…

Σαν να μου φάνηκε ότι και κάποιος άλλος γελούσε παρέα με μένα…

Νομίζω ότι ήταν η ζωή…

Κάθε φορά που βλέπω την Αθηνά να παίζει κάτω από την πόρτα του παπού της, θυμάμαι την ιστορία…

Χαχαχαχαχαχαχαχα!