Η μαμά ρωτάει: Τι κάνουμε όταν η γιαγιά «καλομαθαίνει» το παιδί;

Η Βίκυ ζητάει την άποψή μας για το πώς να χειριστεί αυτό που βιώνει εδώ και 2 μήνες. Είμαι σίγουρη ότι και άλλες εργαζόμενες μαμάδες αντιμετωπίζετε παρόμοιο θέμα με τη γιαγιά που «κρατάει» το παιδί όσο λείπετε. Για πείτε λοιπόν, τι κάνετε ή θα κάνατε στη θέση της;

Τι κάνουμε όταν η γιαγιά «καλομαθαίνει» το παιδί;

Ανοίχτηκε πρόσφατα ένα θέμα το οποίο με απασχολεί πολυ. Η συζήτηση ξεκίνησε για το πόσο τα παιδάκια μας, μας λαχταρούν και τρέχουν στην αγκαλιά μας όταν μας βλέπουν..

Εκεί για μένα ξεκινάει από μόνο του άλλο θέμα… Με τί τρόπο θα «πείσουμε» τις γιαγιάδες να μην καλομάθουν τα παιδιά μας; Είναι δύο μήνες που έχω γυρίσει στη δουλειά και αναγκαστικά ο Αντώνης μου κάθεται με την πεθερά μου τις περισσότερες ώρες και κάποια απογέυματα για λίγο στη μαμα μου. Από πριν είχα βάλει κάποιους κανόνες για το πώς θα φέρονται στο παιδί και τι θα κάνουν ή δε θα κάνουν. Ένα από αυτά ομολογώ ότι είναι η αγκαλιά. 9-10 μήνες που ήμουν αυτοκόλλητη με το μωρό μου, του έδινα απλόχερα την αγκαλιά μου αλλα προσπαθούσα να μην του μάθω να την έχει πάντα. πχ όταν πρέπει να κάνω δουλειες στο σπίτι, να του φτιάξω το γάλα του κ.ο.κ. Έίχα πάντα πρόβλημα με τη μέση μου και τον αυχένα και δε γινόταν διαφορετικά. Πολύ παιχνίδι όμως στο πάτωμα, αγκαλιές στο κρεβάτι κλπ!!! Πράγματα που απολαμβάναμε και οι δύο εξίσου.

Η μαμά μου λίγο πολύ είναι σαν κι εμένα (από κάπου θα έπαιρνα κι εγώ!). Σωστή, με πολλά παιχνίδια, αλλα και με κανόνες για να μπορέσει να κάνει κι εκείνη αυτά που πρέπει. Από την άλλη, η άλλη γιαγιά, η πεθερά μου, που ουσιαστικά τις καθημερινές περνάει τον περισσότερο χρόνο μαζί του, είναι η «καλή» γιαγιά, η γιαγιά που θα κάνει όοοολα τα χατίρια, που δεν θα πει όχι, γιατί απλά δε θέλει να τον βλέπει να στενοχωριέται και να ακούει το κλάμα του.. Τα χατίρια σ’ αυτην την ηλικία είναι ουσιαστικά να του δώσει ότι ζητήσει, ακόμα και να μην πρέπει. Τα κλειδιά του σπιτιού, του αυτοκινήτου, τα παπουτσια του, το μαμ πριν καν είναι η ώρα του..

Αποτέλεσμα είναι να γυρίζουμε σπίτι μας κι επειδή δεν του δίνω τα παπουτσάκια του (που φυσικά τα βάζει στο στόμα) να κλαίει γοερά για πάααρα πολλή ώρα.. Δεν μπορώ να τον ξεγελάσω με τίποτα, με κανένα παιχνίδι. Όταν θέλουμε παπά, πρέπει να τα παρουμε τώρα!!! Όταν τον πάω στο σπίτι της με το αυτοκίνητο, τρέχει στην αγκαλιά της, γιατί έχει στα χέρια της τα κλειδιά του σπιτιού, τα οποία φυσικά θα του δώσει (αλλά θα του πει ότι είναι κακό!), με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να τα βάλει στο στόμα.. Εμένα δε με αφήνει πια να ανοιξω το σπιτι απ το κλάμα γιατί θέλει τα κλειδιά!!!

Το δε θέμα φαγητού και ύπνου, μην το αρχίσω.. Με το που κάνει αα ο Αντώνης, δώστου φαί, δώστου ύπνο… Δε λέω να μην κοιμηθεί βέβαια, αλλά αν τον κοιμισει πιο νωρίς απ’ ότι πρέπει το πρωί και το μεσημέρι, το βράδυ θα θελήσει να κοιμηθεί από τις 8, πράγμα που δε γίνεται γιατί θα μου ξυπνήσει ξημερώματα.. Οπότε τι γίνεται; Από νωρίς το βράδυ γκρινιάζει γιατί θέλει να κοιμηθεί για βραδυ..

Το τελευτάιο που θα σας αναφέρω (πολύ σας ζάλισα!) είναι ότι η πεθερά μου, όταν ο Αντώνης είναι ξύπνιος, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παιζει μαζί του.. Θα μου πείτε, κακό είναι αυτό; Δε θα κάνει δουλειες γιατί δεν την αφήνει, θα τον έχει συνέχεια αγκαλιά, ακόμα και στην κουζίνα να πάει.. Λέει ότι δε γίνεται αλλιώς γιατί γκρινιάζει.. Εε λογικό είναι και σε μένα στην αρχή όλο να τον απασχολείς ήθελε, αλλά τον έμαθα και κάθεται και παίζει μονος του γιατί υπάρχουν και οι δουλειες του σπιτιου.. Το τελικό αποτέλεσμα ξέρετε ποιο είναι. Τις καθημερινές που τον έχω τα απογευματα, γκρινιάζει συνέχεια γιατί δεν του δίνω και δεν του κάνω όοοτι θελήσει. Το Σάββατο το ίδιο. Εεε η Κυριακή είναι η καλύτερή μας πάντα.. Συνειδητοποιεί ότι δε μπορεί να κάνει αλλιώς και τις Κυριακές δεν ακούω τη φωνούλα του παρά μόνο για να μιλήσει και να γελάσει και να φωνάξει για παιχνιδι!!! Τη Δευτέρα πάλι απ την αρχή!!!!

Κάποιες στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει.. Τι δεν κάνω καλά; Είμαι κακιά μάνα που σιγά σιγά το παιδί της δε θα τη θέλει γιατί δεν περνάει καλά μαζί της;  🙁  Πολλές φορές γίνομαι υστερική και με ενοχλεί το παραμικρό οταν τον έχει..

Πραγματικά πάσχισα τόσους μήνες που τον είχα μόνο εγώ, να του δώσω κάποιες αρχές για να είναι εύκολο και προ πάντων καλό παιδί.. Δε γκρίνιαζε χωρίς λόγο, πάντα κοιμοταν (και ακομα δηλαδη) στο δίλεπτο από την ώρα που τον βάζω στην κούνια του, το φαγητάκι του πάντα με τη μία κλπ.

Φοβάμαι μανούλες μου, φοβάμαι ότι το παιδάκι μου θα εξελιχθεί σε καθικάκι (!!) γιατί θα τα έχει όλα στα πόδια του..

Είμαι σίγουρη ότι πολλές απο σας βιώνετε παρόμοιες καταστάσεις.. Τι κάνουμε;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com