Η Βίκυ ζητάει την άποψή μας για το πώς να χειριστεί αυτό που βιώνει εδώ και 2 μήνες. Είμαι σίγουρη ότι και άλλες εργαζόμενες μαμάδες αντιμετωπίζετε παρόμοιο θέμα με τη γιαγιά που «κρατάει» το παιδί όσο λείπετε. Για πείτε λοιπόν, τι κάνετε ή θα κάνατε στη θέση της;
Ανοίχτηκε πρόσφατα ένα θέμα το οποίο με απασχολεί πολυ. Η συζήτηση ξεκίνησε για το πόσο τα παιδάκια μας, μας λαχταρούν και τρέχουν στην αγκαλιά μας όταν μας βλέπουν..
Εκεί για μένα ξεκινάει από μόνο του άλλο θέμα… Με τί τρόπο θα «πείσουμε» τις γιαγιάδες να μην καλομάθουν τα παιδιά μας; Είναι δύο μήνες που έχω γυρίσει στη δουλειά και αναγκαστικά ο Αντώνης μου κάθεται με την πεθερά μου τις περισσότερες ώρες και κάποια απογέυματα για λίγο στη μαμα μου. Από πριν είχα βάλει κάποιους κανόνες για το πώς θα φέρονται στο παιδί και τι θα κάνουν ή δε θα κάνουν. Ένα από αυτά ομολογώ ότι είναι η αγκαλιά. 9-10 μήνες που ήμουν αυτοκόλλητη με το μωρό μου, του έδινα απλόχερα την αγκαλιά μου αλλα προσπαθούσα να μην του μάθω να την έχει πάντα. πχ όταν πρέπει να κάνω δουλειες στο σπίτι, να του φτιάξω το γάλα του κ.ο.κ. Έίχα πάντα πρόβλημα με τη μέση μου και τον αυχένα και δε γινόταν διαφορετικά. Πολύ παιχνίδι όμως στο πάτωμα, αγκαλιές στο κρεβάτι κλπ!!! Πράγματα που απολαμβάναμε και οι δύο εξίσου.
Η μαμά μου λίγο πολύ είναι σαν κι εμένα (από κάπου θα έπαιρνα κι εγώ!). Σωστή, με πολλά παιχνίδια, αλλα και με κανόνες για να μπορέσει να κάνει κι εκείνη αυτά που πρέπει. Από την άλλη, η άλλη γιαγιά, η πεθερά μου, που ουσιαστικά τις καθημερινές περνάει τον περισσότερο χρόνο μαζί του, είναι η «καλή» γιαγιά, η γιαγιά που θα κάνει όοοολα τα χατίρια, που δεν θα πει όχι, γιατί απλά δε θέλει να τον βλέπει να στενοχωριέται και να ακούει το κλάμα του.. Τα χατίρια σ’ αυτην την ηλικία είναι ουσιαστικά να του δώσει ότι ζητήσει, ακόμα και να μην πρέπει. Τα κλειδιά του σπιτιού, του αυτοκινήτου, τα παπουτσια του, το μαμ πριν καν είναι η ώρα του..
Αποτέλεσμα είναι να γυρίζουμε σπίτι μας κι επειδή δεν του δίνω τα παπουτσάκια του (που φυσικά τα βάζει στο στόμα) να κλαίει γοερά για πάααρα πολλή ώρα.. Δεν μπορώ να τον ξεγελάσω με τίποτα, με κανένα παιχνίδι. Όταν θέλουμε παπά, πρέπει να τα παρουμε τώρα!!! Όταν τον πάω στο σπίτι της με το αυτοκίνητο, τρέχει στην αγκαλιά της, γιατί έχει στα χέρια της τα κλειδιά του σπιτιού, τα οποία φυσικά θα του δώσει (αλλά θα του πει ότι είναι κακό!), με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να τα βάλει στο στόμα.. Εμένα δε με αφήνει πια να ανοιξω το σπιτι απ το κλάμα γιατί θέλει τα κλειδιά!!!
Το δε θέμα φαγητού και ύπνου, μην το αρχίσω.. Με το που κάνει αα ο Αντώνης, δώστου φαί, δώστου ύπνο… Δε λέω να μην κοιμηθεί βέβαια, αλλά αν τον κοιμισει πιο νωρίς απ’ ότι πρέπει το πρωί και το μεσημέρι, το βράδυ θα θελήσει να κοιμηθεί από τις 8, πράγμα που δε γίνεται γιατί θα μου ξυπνήσει ξημερώματα.. Οπότε τι γίνεται; Από νωρίς το βράδυ γκρινιάζει γιατί θέλει να κοιμηθεί για βραδυ..
Το τελευτάιο που θα σας αναφέρω (πολύ σας ζάλισα!) είναι ότι η πεθερά μου, όταν ο Αντώνης είναι ξύπνιος, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παιζει μαζί του.. Θα μου πείτε, κακό είναι αυτό; Δε θα κάνει δουλειες γιατί δεν την αφήνει, θα τον έχει συνέχεια αγκαλιά, ακόμα και στην κουζίνα να πάει.. Λέει ότι δε γίνεται αλλιώς γιατί γκρινιάζει.. Εε λογικό είναι και σε μένα στην αρχή όλο να τον απασχολείς ήθελε, αλλά τον έμαθα και κάθεται και παίζει μονος του γιατί υπάρχουν και οι δουλειες του σπιτιου.. Το τελικό αποτέλεσμα ξέρετε ποιο είναι. Τις καθημερινές που τον έχω τα απογευματα, γκρινιάζει συνέχεια γιατί δεν του δίνω και δεν του κάνω όοοτι θελήσει. Το Σάββατο το ίδιο. Εεε η Κυριακή είναι η καλύτερή μας πάντα.. Συνειδητοποιεί ότι δε μπορεί να κάνει αλλιώς και τις Κυριακές δεν ακούω τη φωνούλα του παρά μόνο για να μιλήσει και να γελάσει και να φωνάξει για παιχνιδι!!! Τη Δευτέρα πάλι απ την αρχή!!!!
Κάποιες στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει.. Τι δεν κάνω καλά; Είμαι κακιά μάνα που σιγά σιγά το παιδί της δε θα τη θέλει γιατί δεν περνάει καλά μαζί της; 🙁 Πολλές φορές γίνομαι υστερική και με ενοχλεί το παραμικρό οταν τον έχει..
Πραγματικά πάσχισα τόσους μήνες που τον είχα μόνο εγώ, να του δώσω κάποιες αρχές για να είναι εύκολο και προ πάντων καλό παιδί.. Δε γκρίνιαζε χωρίς λόγο, πάντα κοιμοταν (και ακομα δηλαδη) στο δίλεπτο από την ώρα που τον βάζω στην κούνια του, το φαγητάκι του πάντα με τη μία κλπ.
Φοβάμαι μανούλες μου, φοβάμαι ότι το παιδάκι μου θα εξελιχθεί σε καθικάκι (!!) γιατί θα τα έχει όλα στα πόδια του..
Είμαι σίγουρη ότι πολλές απο σας βιώνετε παρόμοιες καταστάσεις.. Τι κάνουμε;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Αντι να χαίρεσαι που το παιδι σου μεγαλωνει με αφοσίωση,αγκαλια και παιχνιδι με τη γιαγιά εσυ γκρινιάζεις! Εσυ εισαι η επικίνδυνη όχι η γιαγιά! Παιδι έκανες δεν πήρες σκύλο Να το εκπαιδεύσεις!στην ηλικια αυτη το παιδι χρειαζεται την αγκαλια και το παιχνιδι οςο και τη τροφή για να επιβιώσει. Αν βάζεις τον νεροχύτη και το σίδερο πανω απο το παιδι καλα κανείς και ζηλευεις...
Κορίτσια για να μην υπάρχουν προβλήματα για όσες εργάζεστε παιδικός !!! Και τα δυο μου σε παιδικο μεγάλωσαν ! Ούτε γιαγιά ουτε παππούς ουτε κανένας ...
Η αδερφή μου απο τεσσάρων μηνών πήγε στον βρεφονηπιακο γιατι η μανα μου δουλευε και δεν μπορουσε να την προσεχει Οι γιαγιαδες μου βρισκονται μακρια απο την πολη όπου μενουμε οποτε το μικρο πήγε παρα πολυ νωρις στον βρεφονηπιακο!!!
Κοπέλα μου νομίζω ότι είσαι λίγο υπερβολική. Και στο πρώτο παιδάκι πίστεψέ με πάντα είμαστε σχεδόν όλες μας. Όταν με το καλό έρθει το δεύτερο και καθίσεις και σκεφτείς λίγο περισσότερο ρεαλιστικά θα το καταλάβεις. Καταρχήν με την πεθερά λίγο ως πολύ όλες οι νύφες είμαστε προκατελλημένες. Δευτερον θα πρέπει να καταλάβεις ότι η γιαγιά είναι αλλιώς. Η γιαγιά δεν είναι μαμά για να κάνει αυτά που κάνεις εσύ. Γι αυτό κ οι γιαγιάδες δεν κάνουν και παιδιά. Και τι εννοώ. Εσύ έχεις όλη την καλή διάθεση να διαπαιδαγωγήσεις το παιδί σου και φυσικά κ το κουράγιο. Η γιαγιά όχι. Γτ αν είναι αυστηρή με το παιδί τότε το παιδί δεν θα θέλει να τη βλέπει μπροστά του. Θα το πηγαίνεις και θα κλαίει, δεν θα κάθεται με τπτ. Τα παιδάκια δεν είναι ρομποτάκια, έτσι τα θέλω, έτσι γίνονται. Άλλο να το μαλώσει η μάνα, άλλο να το μαλώσει η γιαγιά. Κ η δύστυχη η γιαγιά τι να κάνει; Να έχει το μωρό να μην την θέλει ούτε ζωγραφιστή; Ή να το ακούει να πλαντάζει στο κλάμα. Άλλη η υπομονή της γιαγιάς, άλλη η δικιά σου και άλλο κ το κουράγιο τους. Καθώς μεγαλώνουμε κ οι αντοχές μας είναι άλλες. Τα παιδιά μου έχουν αρκετή διαφορά μεταξύ τους και αυτό μου έδωσε το χρόνο να σκεφτώ και να αναθεωρήσω πολλά πράγματα. Στην αρχή ήμουν σαν εσένα κάθετη. Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι έβλεπα το όλο θέμα λάθος. Ευτυχώς εγώ είχα τη μαμά μου να κρατάει το μικρό που λίγο πολύ όμως είχε τη συμπεριφορά της πεθεράς σου και μη νομίζεις ότι οι μανάδες μας δεν παρεξηγούνται με τις υποδείξεις μας, κάθε άλλο. Στην τελική όμως κατάλαβα κάποια πράγματα. 1. Η γιαγιά δεν είναι η μαμά. 2. Η γιαγιά έχει μειωμένη αντοχή στην γκρίνια. 3. Η γιαγιά για να καταφέρει το εγγόνι να μείνει μαζί της θα πρέπει να του κάνει τα χατήρια κ να παίζει/ασχολείτε μαζί του συνεχώς γτ διαφορετικά το παιδί θα βαρεθεί, θα μπήξει τα κλάματα κ θα θέλει να γυρίσει στο σπίτι του, στη μαμά του. 4. Στη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε ολα όπως τα φανταζόμαστε. Και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Πρέπει να δεχτείς ότι κανείς, μα κανείς δεν θα κάνει ΠΟΤΕ τα πράγματα όπως τα κάνεις εσύ. Απο το τάισμα, μέχρι το άλλαγμα κτλ. Οπότε ή το δέχεσαι ή κάθεσαι σπιτάκι σου κ μεγαλώνεις το παιδάκι σου. 5. Κανένας γονιός δεν είναι αναγκασμένος να σου προσέχει το παιδί σου. Το κάνει γτ το θέλει. Το να έχουμε την απαίτηση να μας κρατάνε τα παιδιά δεν είναι καθόλου σωστό. Κάθεσαι κ στεναχωριέσαι και προφανώς θα μεταφέρεις κ ότι άσχημο αισθάνεσαι στον άντρα σου χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Σκέψου, ζυγισε και αποφάσισε. Εμένα τώρα τη μικρή μου την κρατάει η μαμά μου. Έχω αποδεχτεί ότι κ χατήρια θα της κάνει παραπάνω κ μπορεί να την πάρει ο ύπνος εκεί ενώ εγώ δεν θέλω γτ μετά με δυσκολεύει σπίτι, κ ο μπαμπάς μου θα της δώσει σοκολατίτσα, κ σίγουρα ίσως να μην την καθαρίσει αρκετά καλά γτ δεν βλέπει όπως πρώτα, κ μπορεί να κάνει διάφορα που δεν συμφωνά κ απόλυτα αλλά δεν τα θεωρώ κ τόσο άσχημα για να χαλάσουμε τις καρδιές μας. Μια φορά για παράδειγμα υποτίθεται ότι έπλυνε το μπιμπερό κ πάω να βάλω νερό κ άφρισε. Της το είπα όμορφα για να μην την στεναχωρήσω γτ προφανώς δεν το έκανε κ επίτηδες, αλλά αναρωτήθηκα, τώρα αν ήταν η πεθερά προφανώς θα είχα γίνει τούρμπο. Λοιπόν στην τελική το θέμα είναι ότι έχω αποφασίσει συνειδητά ότι για το παιδί μου είναι καλύτερα η γιαγιά απο τον παιδικό που θα αρπάζει ότι ίωση υπάρχει. Τρόπος για να μείνω εγώ σπίτι κ να δουλεύει μόνο ο άντρας μου δεν παίζει και να βάλω γυναίκα να το φροντίζει, δεν νομίζω ότι θα είναι καλύτερα απο τη γιαγιά. Είμαι υπερ-ευγνώμων για την βοήθειά της και τα στραβά κάνω ότι δεν τα βλέπω. Τώρα εσύ αν νομίζεις ότι είναι καλύτερα να έχεις γυναίκα και μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά κάντο. Αλλά προσωπικά δεν νομίζω ότι μια ξένη θα το αγαπήσει κ θα το προσέξει περισσότερο απο τη γιαγιά. Κ επίσης μην ξεχνάς ότι μετά μπορεί να δεθεί με την νταντά όπως κάνουν πολλά παιδάκια κ να δυσανασχετει με εσένα, μετά να σε δω... Σου εύχομαι να βρεις τη χρυσή τομή και να ηρεμήσεις.
καλα κρασια!!! ελεος! οχι και κινητο 6 ετων!!! βεβαια εχω δει και κατι χειροτερο....4 ετων το εμαθε να στριβει τσιγαρο! το σοκ μου μεγαλο!!! πρεπει να ειχα γουρλωσει τα ματια μου για κανα 2 λεπτο....ειχα καταπιει τη γλωσσα μου! δεν ηξερα τι να πω!! βεβαια αν ηταν το παιδι μου σιγουρα κατι θα ξεστομιζα! και σιγουρα βαρυ!