Αδιάφοροι γονεις… Κόσμος που έκλεισε τα αυτιά στα παιδικά μας κλάματα και ουρλιαχτά…

Αδιάφοροι γονεις…

Κόσμος που έκλεισε τα αυτιά στα παιδικά μας κλάματα και ουρλιαχτά…

μαμά Άννα

Θελω πολυ καιρο να γραψω, αλλα ξερω πως θα σας στεναχωρησω….

Δεν ξερω πως να αρχισω, τι να πρωτοπω… Θα κανω μια προσπαθεια ομως…

Γεννηθηκα πριν απο 28 χρονια απο μια σχεση παθους, οχι αγαπης δυστυχως… Και αυτες οι σχεσεις δεν κρατανε πολυ… Απο τον καιρο που θυμαμαι τον εαυτο μου μεσα στο διαμερισμα με τους γονεις μου μονο φωνες-διαφωνιες-τσακωμοι.. Στην αρχη ετρεχα στο δωματιο μου και εχωνα το κεφαλι μου κατω απο το μαξιλαρι να μην ακουω τις βρισιες τους.. τα καμωματα τους..

Περνωντας τα χρονια, συνηθισα απλα να βρισκομαι σε ενα σπιτι με μια μανα αδιαφορη (να μην μαγειρευει, να μην πλενει, να μην φροντιζει το παιδι της..). Δεν πηρα ποτε το γλυκο φιλι της καληνυχτας που εγώ δινω καθε βραδυ στα μικρα θαυματακια μου… Οι γονεις μου σε ξεχωριστες κρεβατοκαμαρες… Στο σπιτι, σε τραπεζια, σε γιορτες… παντου τα ιδια, μονο φωνες.. βρισιμο και απαισιες συμπεριφορες..

Περνουσα τον πιο πολυ χρονο μου με τον παππου μου, τον λατρευα, τον ειχα Θεο μου, ηταν η ζωη μου… Μ’ αγαπουσε και με ξεχωριζε παντα, ισως γιατι ενιωθε ποσο μου ελειπε ενα χαδι, μια αγκαλια, ενας καλος λογος…

Στα 9 μου τον εχασα και εχασα τον κοσμο..

Σε μια προσπαθεια επανασυνδεσης των γονιων μου λίγο καιρό πριν, γεννηθηκε ο αδερφουλης μου.. Το μονο χαρμοσυνο γεγονος μετα απο χρονια σε εκεινο το σπιτι.. Τον λατρευα και ακομα τον λατρευω! Σε καθε φασαρια τον αρπαζα και τον επαιρνα στο δωματιο να μην ακουει, να μην βλεπει.. Δεν ηθελα να νιωσει ποτε οπως εγω, για αυτον ημουν εγω εκει! Δεν θα τον πειραζε κανεις…

Μετα τον χαμο του παππου μου, η μανα μου παραιτηθηκε απο την δουλεια της και αδιαφορουσε ακομα και για τον εαυτο της… Πηγαινα σχολειο και γυρνουσα παντα μονη… σχολικες γιορτες δεν με καμαρωσε ποτε κανενας απο τους δυο, παντα ομως σε καθε γιορτη που θα ελεγα ποιημα, τραγουδι, θα κρατουσα την σημαια, τους εψαχνα στο πληθος μεχρι το τελος… Και παντα η ιδια απογοητευση.. Κανεις… Μονο η θεια μου και η γιαγιουλα μου!

Στα 10 μου χρονια και αφου ειχαν αρχισει στο σπιτι να πιανονται πλεον στα χερια γιατι δεν αντεχε ο ενας τον αλλον, γινονται 2 περιστατικα..(ελπιζω να εχετε την δυναμη να συνεχισετε να διαβασετε…)

Το 1ο ηταν μια μερα μουντη, ειχαμε τον μπαμπα σπιτι (σπανιο γιατι δουλευε 2 δουλειες) και εκανε μπαρμπεκιου εκεινος εξω (γιατι μονο αυτος μαγειρευε και εμεις περιμεναμε νηστικα μεχρι να γυρισει απο την δουλεια καθε βραδυ για να φαμε απο ολη την ημερα) και εκει που εψηνε ζητησε στη μανα μου λαδι… Ε… και αρχισαν τις βρισιες και τις φωνες. Ο αδερφος μου 2,5 χρονων, εκει μαζι μας.. Μπροστα και αυτος και παει η μητερα μου και πιανει ενα μπουκαλι μπυρας το σπαει στο καγκελο του μπαλκονιου και κανει επιθεση στον πατερα μου…

Εκλεισα τα ματια του μικρου, εσφιξα τα δοντια και δεν ηθελα να δω… Οταν τα ανοιξα.. ο πατερας μου μες τα αιματα… να ουρλιαζει, ετρεξα να παρω πετσετες, με αρπαξε, πηγαμε να παρουμε ταξι, ακομα ακουω τις φωνες και το κλαμα του αδερφου μου να τον παρουμε μαζι.. Φτασαμε στο νοσοκομειο, στο ταξι το αιμα δεν σταματουσε… Τον πηραν γρηγορα για ραματα.. Δεν εχω ξανακουσει ανθρωπο να σφαδαζει ετσι… Απο πονο; Αγανακτηση; Δεν ξερω ποιο συναισθημα κυριαρχουσε μεσα του…

Μετα απο αυτο δεν ηθελα να την ξαναδω… Δεν γινοταν ομως.. Ο πατερας μου απο κεινο το βραδυ μας πηρε στο δικο του δωματιο και κοιμομουν εγω στο πατωμα και εκεινος με τον αδερφο μου…

Ωσπου ενα βραδυ λιγες μερες μετα… Τα ξημερωματα ξυπναω γιατι ενιωθα καποιον εκει απο πανω μου και ηταν η μανα μου με ενα μαχαιρι… Ουρλιαξα και ευτυχως προλαβε ο πατερας μου και γυρισε, εφτασε μεχρι τα ελατηρια του κρεβατιου η μαχαιρια…

Αυτο ηταν, η ζωη μου αλλαξε… Καθε βδομαδα αστυνομιες για καταγγελιες-μηνυσεις, με επαιρνε παντου μαζι σαν μαρτυρα ο πατερας μου… Μεγα λαθος οπως το βλεπω σημερα σαν μανα…

Το τελευταιο μου βραδυ στο σπιτι μαζι τους επαιζα με τον αδερφο μου χοροπηδωντας πανω στα στρωματα, ειχαμε ομως πορσελανινα γατακια πανω στο κρεβατι και κατα λαθος ο αδερφος μου πατησε πανω σε ενα με το γονατο.. το αιμα ασταματητο… δεν ηξερα τι να κανω, ετρεξα στην μανα μου, εκεινη στον καναπε αδιαφορη, μου ειπε «Βαλτου hansaplast» και πηγα να του βαλω και εγω, δεν κολλουσε, το αιμα δεν σταματουσε, ηταν βαθυ.. Τον πηρα στο μπανιο, τα ειχαμε κανει ολα μες το αιμα, ο μικρουλης μου να κλαιει, να μην ξερω τι αλλο να κανω…Τον ηρεμησα και τον αποκοιμησα…

Στις 2 το πρωι (μετα απο 4 ωρες δηλαδη) ηρθε ο πατερας μου να μας ξυπνησει για να φαμε.. Και μολις ξεσκεπασε τον αδερφο μου, εβγαλε μια κραυγη… ηταν ολα αιματα παντου.. μολις τα ειδα λιποθυμησα..

Μας πηρε και τα 2 στο νοσοκομειο, ειχε χασει πολυ αιμα… Του εκαναν πανω απο 12 ραμματα και πηρε και αιμα.. Ευτυχως ολα πηγαν καλα..

Απο την επομενη ομως μερα εγω πηγα να μεινω με την γιαγια μου… δεν ηθελα ουτε απεξω να περναω απο κεινο το σπιτι… Τον αδεφο μου τον εβλεπα σχεδον καθημερινα στο σπιτι της γιαγιας...

Εκεινη… καμια φορα επεφτε η μια πανω στην αλλη στο δρομο και εκανε σαν να μην ημουν παιδι της, απλα μια περαστικη…

Τα χρονια περνουσαν, εφτασα 13, πηγα να δω τον αδερφο μου στο σπιτι τους… Χτυπησα κουδουνι, ο πατερας μου στη δουλεια.. Μολις ακουσε οτι ειμαι εγω δεν ανοιγε, ο μικρος με καταλαβε και μου ανοιξε αυτος, εκεινη ετρεξε και με σφηνωσε στην πορτα με ολη της την δυναμη… Μου εκοψε την αναπνοη, επεσα κατω και ο αδερφος μου ουρλιαζε «εισαι κακια!! Θελω να δω την αδερφη μου» Απαντηση δεν πηρε, κλειδωσε και απεξω απο την πορτα να κλαιω και να φωναζω εγω, απο μεσα ο αδερφος μου….

Στα 14 μου και αφου μου ελεγε ο αδερφος μου οτι τα πραγματα στο σπιτι ειναι χαλια, επιασα τον πατερα μου γιατι δουλευαμε μαζι (ναι, δουλευω απο τα 12 τα σαββατοκυριακα και οποτε δεν ειχα σχολειο) και του ειπα «Ή θα χωρισετε ή θα παρω τον αδερφο μου μαζι μου!«

Ακολουθησε ενας μεγαλος πολεμος ψυχολογικος με εκβιασμους του τυπου διαλεξε ποιον θες, εγω θα σου κανω αυτο, εγω θα σου κανω εκεινο…

Μετα απο πολλους μηνες εγινε η δικη. Η αιθουσα απο την μια μερια γεματη (το σοι του μπαμπα μου και εγω) και απο την αλλη η μανα μου μονη, αυτη και η δικηγορος της… Κατεθεσαν διαφοροι, η Δικαστης με κοιταζε ωρα... Και ξαφνικα με ζηταει στο ειδωλιο…. ετρεμα… μου πε να ορκιστω.. δεν ηξερα τι να πω και που να βαλω το χερι μου…

Και αρχιζει «Πες μας…«

Τι να πω; Τι να πρωτοπω; Με τι φωνη;

Ψελλισα μονο «Μεγαλωνω χωρις γονεις, ο μπαμπας ολο δουλευει και η μαμα απλα ειναι σε εναν καναπε… δεν μας μαγειρευει, δεν μας φροντιζει και μας φιλαει μονο Παραμονη Πρωτοχρονιας με την αλλαγη του χρονου» και λυγισα, εκλαιγα..

Εκεινη την ωρα συνηδητοποιησα ποσο μου λειπουν τα βασικα… μετα απο αυτο πώς δεν καταληξαμε στα ιδρυματα που επισκεπτομαι και βοηθαω τωρα, ακομα απορω..

Χωρισαν, η μανα μου αμεσως μετα μου εστειλε γραμμα «Δεν θα σε συγχωρεσω ποτε. Για μενα πεθανες» και κατι αλλα, αλλα δεν τα γραφω γιατι πιστευω καταλαβατε το περιεχομενο…

Τα χρονια περασαν, ειχα να την δω, να την ακουσω 3 χρονια και εκει που διαβαζα τον  αδερφο μου, χτυπαει το τηλεφωνο… Ηταν αυτη… Εκλαιγε..

«Κατι εχω… το νιωθω.. στο στηθος ενα μπαλακι«

Η απαντηση μου;

«Δεν εχεις τιποτα, εσυ δεν καταλαβαινεις τιποτα» και της το κλεισα.

Ηταν τραγικο να ξερω οτι μενει 2 στενα πιο πανω και να την βλεπω στον δρομο σαν μια ξενη..

Την αλλη μερα της εκλεισα ραντεβου… πολλες διαδικασιες χρονοβορες…

«ΚΑΡΚΙΝΟΣ» η βιοψια…

Και τωρα; Τι;

Κανονισα κρυφα απο την νεα συζυγο του πατερα μου (δεν εχασε ευκαιρια, Σαββατο εφυγε η μανα μου, Δευτερα μπηκε η καινουργια…) και την στειλαμε στην χωρα της και εμεινε εκει 1,5 χρονο. Καθε μηνα της στελναμε λεφτα, εκεινη γραμματα… να ζηταει συγχωρεση, οτι μ’ αγαπαει, οτι θα αλλαξει.. Χιλια ευχαριστω και τα ιδια λογια σε καθε γραμμα της.. Την πιστεψα, το ειχα αναγκη..

Ηρθε μετα απο μαστεκτομη και πολλες θεραπειες. Θα εφτανε 5 το πρωι. Ημουν ξυπνια, της ειχα καθαρισει και ετοιμασει το σπιτι της! Ειχα γεμισει τα ψυγεια, τα ντουλαπια! Ειχα γιορτη! Χτυπησε το κουδουνι του σπιτιου, ανοιξα, παω να την αγκαλιασω… Με σταματαει «Just give me my keys, the taxidriver is waiting..» («Mονο δωσε μου τα κλειδια μου, περιμενει ο ταξιτζης«), της τα πεταξα στα μουτρα κai εκλεισα την πορτα χωρις να της ριξω ματια..

Και αλλα ψεμματα.. Ο πατερας μου ωστοσο, ενω υποσχεθηκε πριν ξαναπαντρευτει οτι πανω απο τα παιδια του δεν θα βαλει ΠΟΤΕ ΚAI ΚΑΝΕΝΑΝ, δεν το εκανε… μας αφησε στην μοιρα και στην  τυχη μας…

Στα 20 μου τα παρατησα ολα και ηρθα στον αντρα μου (τοτε σχεση) δουλεια-σπιτι-φιλους, ισως αυτο περιμενα να εξαφανιστω! Ευτυχως ο Θεος με ανταμειψε με αυτον τον χρυσο ανθρωπο που για μενα αυτος και τα παιδια μας ειναι τα παντα!

Σε ενα ταξιδι μου στην Αθηνα, εκει που περπατουσαμε με τον αντρα μου, την ειδα (πλατη εκεινη), ειχα να την δω απο κεινο το ξημερωμα… Κιτρινισα, ο αντρας μου φοβηθηκε, δεν ηξερε τι επαθα

«Την βλεπεις αυτην τη ψηλη, ξανθια κυρια;«

«Ναι» μου λεει

«Αυτη ειναι η μανα μου«

Με πηρε τοσο μεγαλη αγκαλια… Τα δακρυα μου δεν σταματησαν να τρεχουν και τωρα τρεχουν αλλα πρεπει να συνεχισω… Ενιωσα τοση ασφαλεια, τοση αγαπη! Να μου τον εχει ο Θεουλης καλα!

Εγινα μανα στα 25 μου και δεν μπορουσα να συνειδητοποιησω πως μπορουσαν και οι 2 μου γονεις να ειναι αποντες απο τα παντα..

Την πηρα τηλεφωνο την μητερα μου μετα απο ολα αυτα, την φιλοξενησα, αλλα πια για μενα ειναι απλα η γυναικα που με γεννησε, τιποτα αλλο… Και ακομα ερχεται καθε χρονο και καθεται μαζι μας, την νοιαζομαι πολυ και θελω να ειναι καλα… Ενταξει, την αγαπαω, αλλα εκεινη οχι…

Γιατί;

Γιατί ηταν φωτομοντελο πριν με γεννησει και της χαλασα το σωμα, λεει…

Αχ, απλα ειναι φορες που εχω τοση αναγκη καποιον να μιλησω και δεν εχω…

Μεσα απο την σελιδα σου, Ολιβια, εχω γνωρισει τοσες κοπελες με φοβερα βιωματα και σε ευχαριστω που μπορεσα 28 χρονια μετα να τα βγαλω απο μεσα μου εστω και εδω!

Σημερα οι σχεσεις με τους δικους μου ειναι απλα τυπικες κατ’ επιλογην…

Επρεπε να χωρισουν νωρις, οχι να λενε «Να μεγαλωσουν πρωτα τα παιδια και μετα«…

Θα γλιτωναμε πολλα!

Ολος ο κοσμος ηξερε, ολη η πολυκατοικια… Ολη η γειτονια εβλεπε τις αστυνομιες, ακουγε τις φωνες, τα κλαματα μας… Κανεις δεν εκανε τιποτα… ποτε…!

Αυτο δεν μπορω να συγχωρεσω σε αυτην την κοινωνια… την απαθεια και το «Αφου δεν ειναι στο σπιτι μας, τι μας νοιαζει;«

ΟΧΙ, γιατι θα μπορουσαμε να μην εχουμε δει και να μην έχουν τραυματιστει τοσο πολυ οι ψυχουλες μας…

Σας ευχαριστω που με ακουσατε και συγνωμη αν σας κουρασα…

Ολιβια, ευχαριστω και εσένα και την Αθηνουλα που σε ηταν η κινητηριος δυναμη για να δημιουργηθεί ολο αυτο σημερα….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com