Εισαγωγή στο Attachment Parenting
Εδώ και καιρό προσπαθώ να γράψω λίγα πράγματα για το attachment parenting, γιατί έχω καταλάβει ότι σε τούτο δω το site είναι πολλές οι «ψαγμένες» μαμάδες που τις ενδιαφέρουν θέματα της ψυχολογίας και γενικότερα της ευτυχίας των μωρων τους
Το να ερμηνεύσουμε τον όρο στα Ελληνικά είναι λίγο παρακινδυνευμενο μια και το attachment σημαίνει προσκόλληση που εχει μια αρνητική χροιά, οποτε θα υνεχισω να το γραφω στα αγγλικά και αν θελετε μου λέτε αν υπάρχει κάποιος άλλος όρος να το μεταφρασουμε
Το Attachment parenting είναι μια ολόκληρη θεωρία για το πώς να διαπαιδαγωγήσεις το παιδί σου με έναν «εναλλακτικό» τρόπο, ενάντια σε ό, τι ακούμε από το περιβάλλον μας. Είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία που συμπεριλαμβάνει τον τρόπο συμπεριφοράς του γονέα από τη στιγμή της γέννησης του παιδιού του μέχρι την ενηλικίωσή του. Τη θεωρία του attachment διατύπωσε αρχικά ο John Bowlby και στη συνέχεια μεγάλη διάσταση ο Dr Sears του οποίου οι θεωρίες έχουν εμπνεύσει πολλές μαμάδες ανά τον κόσμο.
Ο Sears υποστηρίζει ότι υπάρχουν κάποιοι «κανόνες» που ονομάζει τα 7 B που μπορούν οι γονείς να εφαρμόσουν από τη γέννηση του παιδιού τους
(Διαβάστε σχετικά στο www.askdrsears.com )
Tα 7 B είναι:
1. Birth bonding – Επαφή της μαμάς με το μωρό τη στιγμή της γέννας
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Η αρχική επαφή της μαμάς με το παιδί βοηθάει τη μελλοντική σχέση μεταξύ τους. Στην ευαίσθητη περίοδο της λοχείας η μαμά πρέπει να είναι κοντά με το μωρό της, σε στενή σωματική επαφή. Δυστυχώς στα μαιευτήρια στην Ελλάδα αυτό δε γίνεται, η μαμά μετά τον τοκετό δεν παίρνει το μωρό της μαζί, παρά της το απομακρύνουν και το παίρνει πολύ μετά τη γέννησή του. Ιδιαίτερα αν χρειάζεται να συνέλθει από νάρκωση μπορεί να περάσουν πολλές ώρες και να μην το έχει πάρει στην αγκαλιά της. Στη συνέχεια της παραμονής της το βλέπει για πολύ λίγες ώρες . Όταν μαμά και μωρό είναι μαζί, δημιουργούνται οι βάσεις για το θηλασμό αλλά και γενικότερα για τη σχέση τους
2. Breastfeeding – Θηλασμός
Ο θηλασμός βοηθάει πολύ το δέσιμο. Θηλάζοντας το μωρό εκκρίνονται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου της μητέρας ορμόνες όπως η οξυτοκίνη που είναι η ορμόνη της αγάπης. Με το θηλασμό γίνεται η πρώτη επικοινωνία του βρέφους με τη μαμά και το μωρό βρίσκει ανταπόκριση στην ανάγκη του για τροφή, αγκαλιά, στοργή και τρυφερότητα και η μαμά μαθαίνει να ανταποκρίνεται αμέσως στις ανάγκες του παιδιού της.
3. Babywearing – να φοράς το μωρό σου σε μάρσιπο αγκαλιάς.
Για το babywearing θα μπορούσα να μιλάω ώρες… (όσες έχετε sling και με έχετε γνωρίσει το ξέρετε καλά αυτό )
Το μωρό τον πρώτο καιρό της ζωής του δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι ανεξάρτητο άτομο. Πιστεύει ότι είναι προέκταση της μαμάς του. Για το λόγο αυτό θέλει να είναι συνέχεια στην αγκαλιά της μαμάς του. Όχι για να την εκμεταλλευτεί αλλά για να νιώσει ασφάλεια και μέσα από την ασφάλεια αυτή να αρχίσει να αντιμετωπίζει τον κόσμο και να ανακαλύψει τον εαυτό του. Ο Sears υποστηρίζει ότι είναι λίγο βάρβαρο από τη μια το μωρό να βρίσκεται για 9 μήνες στην κοιλιά της μαμάς του, να ακούει τον χτύπο της καρδιάς της, να νιώθει την κίνηση της, να ακούει τη φωνή της και μετά τη γέννηση να είναι σε ένα καρότσι χωρίς τίποτα από τα παραπάνω. Στην αρχή της ζωής του έχει ανάγκη να νιώσει ασφάλεια και ώστε οι μπαταρίες του να γεμίσουν με αγάπη και πολύ μετά να πάρει το δρόμο της ανεξαρτητοποίησης.
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε και στο site μου
4. Bedding close to baby – Ύπνος μαζί ή έστω κοντά με το μωρό
Το να κοιμάσαι μαζί με το μωρό σου δεν είναι έγκλημα. Όπως μας αρέσει να τρώμε-πηγαίνουμε βόλτα-παίζουμε με τα παιδιά μας, το δέσιμο αυτό μπορεί να συνεχίζεται και τη νύχτα στο «family bed». Είναι και αυτός ένας τρόπος επικοινωνίας. Ειδικά σε γονείς που λείπουν πολλές ωρες από το σπίτι, μπορούν να αναπληρώσουν τις χαμένες ώρες με τον από- κοινού ύπνο.
Περισσότερα για το θέμα αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ στο πολύ πλήρες και επεξηγηματικό άρθρο της σύμβουλου θηλασμού Βίκης Φαρδογιάννη
5. Belief in the language value of your baby’s cry
Το κλάμα του μωρού είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας του με το περιβάλλον του. Όταν κλαίει, κάτι χρειάζεται. Έχει ανάγκη και σου ζητάει τη βοήθειά σου. Μπορεί να έχει ανάγκη να θηλάσει, να έχει ανάγκη τη σωματική επαφή, να ακούσει τη φωνή σου για να νιώσει ασφάλεια. Να δίνεις αξία στο κλάμα του μωρού, να είσαι εκεί σα γονιός και με το χαδι και την αγκαλιά να προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις μαζί του. Να μην το αγνοείς, αφήνοντας το μόνο του να κλαίει. Ένα μωρό που το αφήνουν μόνο του να κλαίει κάποια στιγμή σταματάει. Αλλά δεν είναι επιτυχία του γονιού αυτό. Σταματάει απογοητευμένο, και από τόσο μικρή ηλικία πιστεύει ότι κανένας δεν του δίνει σημασία, χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του πριν καλά-καλά την αποκτήσει. Λυπημένο εγκαταλείπει τις προσπάθειες επικοινωνίας με το περιβάλλον του
6. Beware of baby trainers
Να προσέχεις τους «ειδικούς» που αντιμετωπίζουν το μωρό σα να είναι κατοικίδιο και να πρέπει να το εκπαιδεύσεις γιατί αυτό ήρθε στον κόσμο να σε τυραννήσει. Συνήθως οι συμβουλές των ειδικών είναι να μην το παίρνεις αγκαλιά και να το αφήνεις και λίγο να κλαίει γιατί ανοίγουν τα πνευμόνια, ότι μόνο αν κλάψει θα μάθει και ότι το σκυλί σου και το παιδί σου όπως το μάθεις…
7. Balance – Iσορροπία
Ο ερχομός ενός μωρού είναι μια αλλαγή στην οικογένεια, μετά από ένα ευλογο χρονικό διάστημα προσαρμογής της οικογένειας στις νέες συνθήκες, πρέπει οι γονείς να προσπαθήσουν να βρούν πάλι τις ισορροπίες τους. Ισορροπία ανάμεσα στις ανάγκες του παιδιού, στις ατομικές ανάγκες του κάθε γονέα, τα ενδιαφέροντα της μαμάς και γενικά τις ισορροπίες της οικογένειας.
Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία με έρευνες που αποδεικνύουν τα παραπάνω. Αλλά η πιο τρανταχτή απόδειξη είναι τα ίδια τα παιδιά που μεγαλώνουν με τόση αγάπη.
Αν θέλετε να ενημερωθείτε περαιτέρω μπορείτε να κάνετε search στο google «attachment parenting» και θα βρείτε πολλες ακόμα πληροφορίες
[divider]
Η Ευαγγελία Παπαχειμώνα είναι η μαμά της Άννας, της Ερατώς και του Δημήτρη!
Μπορείτε να διαβάσετε για τα κατορθώματα των παιδιών της στο annoulasmom.blogspot.com
Εκτός αυτού είναι και μια πραγματική νεράιδα των χειροποίητων μάρσιπων! Μπορείτε να δείτε τη δουλειά της στο pantoumazi.gr
Ας πούμε ότι με αυτήν την νοοτροπία ξεκίνησα όταν γέννησα με την μικρή...Χωρίς να τα ξέρω όλα αυτά, θεώρησα αυτονόητο το να φέρω το μωράκι μου απο τον ασφαλέστερο γι'αυτό κόσμο σε έναν κόσμο με πολλή φασαρία, πείνα, νύστα, πονάκια, ερεθίσματα κα με αυτόν τον τρόπο... Το μόνο ίσως που μας δυσκολεύει είναι ο ύπνος, μιας και η μικρή ξυπνάει ακόμα 3-4 φορές το βράδυ, θηλάζει και συνήθως ξανακοιμάται, αλλά πρώτον εγώ κοιμάμαι σε άβολη στάση όλο το βράδυ και δεύτερον αρκετά βράδια μέχρι να ξανακοιμηθεί βαθιά με ταράζει στο κλωτσίδι (και το'λεγα όσο ήμουν έγκυος...τόσο κλωτσίδι εκεί μέσα θα'χει και συνέχεια)...Τις πρώτες φορές που ξυπνάει την ξαναβάζουμε στην κούνια της, αλλά εκεί γύρω στις 4 το πρωί δεν ξανακοιμάται αν δεν είμαστε μαζί...
ξερω κοπελες που ολο αυτο τους εχει βγει πολυ αρνητικο. δεν συφωνω ουτε διαφωνω με ολα αυτα -- ολα με μετρο εχω να πω. αφηστε τα μωρακια στην ηρεμια τους εκει περα μεγαλωστε τα με αγαπη και ολα τα πολυ πολυ ειναι περιττα. το 1. δυστηχως δεν μπορει να εφαρμοστει πληρως και τωρα πια τα μωρα τα αφηνουν ολη μερα μεσα στο δωματειο ουτως η αλλιως. το 2.δεκτο αλλα μεχρι να δουλεψει η μανα , 7 μηνων ο μπεμπουλης ακομα θηλαζει και δυστηχως το πρωι πεινει σκονη - δεν προλαβαινω τι να κανουμε τωρα δλδ. 3 με τα δισυμα η αλλη τι να κανει; να κοψομεσιαστει; εδω ο μπεμπης τωρα και με το ζορι τον σηκωνω 4. με 2-3 παιδια δεν γινεται σορι , δεν χωρας και να θες. 5.δεν νομιζω οτι αφηνει καμια μανα το παιδι της να ουρλιαζει ολη μερα. μιλαμε για νορμαλ καταστασης. τωρα οκ και να κλαψει κανα 5λεπτο ενω κανεις μπανιο δεν θα παθει τιποτα πια. 6. και αυτοι που βγαλανε τα 7Β που λετε μου φαινεται οτι ειδικοι το παιζουν οπως ολοι. 7. απορω γιατι το βαζουν μεσα στη λιστα ,ειναι κανεις που δεν θελει να βρει μια ισορροπια; εγω βλεπω οτι το θεμα μωρο πουλαει πολυ οποτε ολοι οι καλοθελητες βαζουν μπροστα αυτο το και και καλα εαν νιαζεσαι θα το κανεις και καποιοι φυσικα ψαρωνουν. και αυτο μονο και μονο γιατο σχολιο σου οτι γιατι καποιες που ασχολουνται με τα ψυχολογικα του βρεφους νοιαζονται για την ευτυχια των μωρων τους. εις ατοπου απαγωγης οι αλλες δεν νοιαζοντι δλδ. τωρα θα απαντησεις οτι δεν εννοεις αυτο βεβαια αλλα οκ. ασε να ειμαστε κουτοπονηροι μερικοι . απο αυτα ετσι για να ξερεις τα κανω ολα, αλλα οχι γιατι το λεει καποιος και ουτε που το ηξερα αλλα επειδη ετσι νιωθω. εχω 3 παιδια και το καθενα μεγαλωνει μοναδικα και αναλογως τις εμπειριες που εχω αποκτησει.
Είμαι χαρούμενη γτ....από τα πρώτα λεπτά είχα μαζί μου το μωρό μου....ήμασταν συνεχεια μαζι....τον ακουμπουσα πάνω στο στήθος μου ακομα και οταν δεν χρειαζοταν να θηλάσει...ομως δεν πηρα μαρσιπο αγκαλιας...με τις ισσοροπιες καλουτσικα τα πηγαμε...λιγο ζοριστηκα γτ δεν ειχα την μαμα μου διπλα μου...και τελος οι αγκαλιες μας κ η δικη μου κ του μπαμπα του ηταν απλοχερες...ο αντρας μου ηταν Διπλα μας σε ολα κ εκανε οτι κ εγω...απο τα χαδια του μεχρι το μπανιο κ ολα τα σχετικα...Σας προτεινω ανεπιφύλακτα να τα ακολουθησετε ΟΛΑ...το παιδακι σας θα ειναι γεματο χαμογελα....δεμενο οσο χρειαζεται...κ εσεις φουλλλλλ στην ευτυχια...
Ορισμενα τα εφαρμοσα και τα εφαρμοζω και ορισμενα οχι. Ειναι αναλογα τον χαρακτηρα του καθενος και την δυναμικη και συνηθειες της οικογενειας του και στο τελος, δε ταιριαζει η μεθοδος αυτη σε καθε μαμα.
Αρκετα απο αυτα τα εφαρμοζω, καποια τα απορριπτω και καποια αλλα δεν τα καταφερνω καλα αλλα προσπαθω, αλλα εχω μια παρατηρηση να κανω...2 αντρες μιλουν για το πως "πρεπει" να ειναι η σχεση μιας μητερας με το παιδι της. Απο πού και απο τι ορμωμενοι μιλουν γι αυτο και το θεωρουν θεμελιωδες για την σωστη ανατροφη ενος παιδιου? Αραγε τα εφαρμοζουν οι ιδιοι αυτα με τα δικα τους παιδια? Απο οσο παρακολουθω ο drSears ειναι τοσο πολυασχολος που μου φαινεται δυσκολο να εφαρμοζει τις θεωριες του ap. Απο τοτε που εγινα μαμα με φερνουν σε αμηχανια -ας το πω ετσι- οι θεωριες των ανδρων περι μητροτητας.
θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί σου!!! πως γίνεται άντρες να ξέρουν τη σχέση μητέρα και παιδιού????? εκτός αυτού θα ήθελα να πώ οτί καλό είναι κάποιες θα πρέπει να χαλαρώσετε λίιιιιγο!! διάβασα τα σχόλια και πραγματικά φρίκαρα με την κριτική σας... μα αν είναι δυνατόν να ακούγεται απο μάνα οτι αν δεν μπορείς να κάνεις θησίες και να ξενυχτάς και να θηλάζεις δεν είσαι άξια!! έχουμε ξεφύγει έτσι.. να κάνουμε και τη δουλειά του Θεού ρεεε να επιλέγουμε εμείς βάση των δικών μας κριτιρίων ποιά θα γίνει μάνα και ποιά όχι. ααα και μην ξεχνάμε οτι ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, δηλαδή μία μαμα που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί λόγο καταστάσεων να ακολουθήσει κάθε νέα μόδα (που έχω την αίσθηση οτί σε 10 χρόνια απο τώρα θα θεωρείται τελείως λάθος) δεν είναι σωστή μάνα!!
Σας παρακαλώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, να είστε πιο προσεχτικές στις πληροφορίες που παραθέτετε και αναφέρομαι στη σχέση μεταξύ συνδρόμου αιφνίδιου θανάτου (SIDS) και co-sleeping. Έρευνες σε controlled environment δείχνουν ότι το cosleeping λειτουργεί θετικά (όπως αναφέρεται στο link), ΑΛΛΑ μακρόχρονες έρευνες σε πραγματικά περιβάλλοντα δείχνουν το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή αυξημένα ποσοστά αιφνίδιου θανάτου όταν υπεισέρχεται το co-sleeping. Δεν θέλω να μπω σε μεθοδολογικά ζητήματα, αλλά για όσους/όσες μπορούν να διαβάσουν επιστημονικές έρευνες (τα abstracts), παραθέτω δύο χαρακτηριστικές έρευνες: http://www.bmj.com/content/339/bmj.b3666 http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC28288/ Η "μετάφραση" της επιστημονικής πληροφορίας με υπευθυνότητα σ΄ένα blog με τόσες χιλιάδες επισκέψεις είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη, όσο δύσκολη κι επίπονη κι αν είναι. Παρακαλώ τη διαχειρίστρια να δημοσιεύσει το σχόλιο, το οποίο δεν γίνεται με διάθεση δηκτικότητας, αλλά με αίσθηση υπευθυνότητας.
ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!
Διαβάσα ολα τα σχόλια κ θέλω να πω πως καλα ολα αυτά βρε κορίτσια ti γίνεται όμως όταν ενα παιδάκι γεννιέται κ πρέπει να νοσηλευτει σε μια θερμόκοιtiδα κ δυστυχώς δεν μπορεί να νιώσει ούτε αγκαλιά ούτε θηλασμο ούτε τίποτα?? Αυτο συνέβει στο δικό μου παιδάκι που tο πήρα 3 μηνών σπίτι! Εγώ δηλ ti πρέπει να σκεφτώ μετα από αυτο tο άρθρο? Σε ποια κατηγορία μαμάδων ανήκω???
φυσικα αναστασια μου εμεις που ειμαστε προωρομανουλες σιγουρα δεν θα το αφησουμε να κλαιει ξανα απο την ελλειψη που εχουμε...αλλα αυτη η φιλοσοφια ειναι ολοκληρη σταση ζωης ...δεν αφορα μονο τον πρωτο καιρο και το θηλασμο αλλα ολο το φασμα της επικοινωνιας μας με ενα παιδι!!!απο βρεφος μεχρι εφηβο!!
Καλή η ενημέρωση, κακή η αντιπαράθεση. Ο καθενας πράττει όπως νομίζει. Δεν είδα στα σχόλια όμως κάποιο επιχείρημα που να αναιρεί αυτό που λέει στο άρθρο, το πολύ απλό δηλαδή, ότι το νεογέννητο από ενσωματωμένο στη μαμά του βρίσκεται ξαφνικά μόνο του και η μετάβαση είναι βάρβαρη. Σας φαίνεται παράλογο; Εμένα καθόλου. Δύο μωρά έχω με ένα χρόνο διαφορά μεταξύ τους. Ο μεγάλος θήλασε λίγο (3 μήνες) ο μικρός περισσότερο (7 μήνες). Ο μικρός αρχικά κοιμόταν πάνω μου (και φυσικά με έβριζαν), έπειτα δίπλα μου και πλέον στο κρεβάτι του (8 μηνών είναι). Ο μεγάλος δίπλα μου στην κούνια του και από 6 μηνών στο κρεβατάκι του δίπλα μου επίσης (21 μηνών είναι). Αν δε δουν κάποιο κακό όνειρο, κοιμούνται όλη τη νύχτα. Εργαζόμενη είμαι επίσης και αν και η βοήθεια που έχω (μαμά) είναι οριακή (μεγάλης ηλικίας) τα φέρνω βόλτα. Αν και είμαι σε άδεια τελειώνω το δεύτερο άρθρο μου για τη δουλειά μου (50 σελίδες). Οι αγκαλιές δε με εμπόδισαν σε κάτι. Τα μικρά μου όλο γελούν και παίζουν ΜΟΝΑ τους. Είναι μια χαρά ανεξάρτητα και επικοινωνιακά. Δεν κάνω διαφήμιση. Σε μένα μια πιο light μορφή της θεωρίας δούλεψε καλά. Και πιο καλά κοιμόμουν με το μωρό δίπλα μου και νιώθω πιο ξεκούραστη γενικά. Μπορεί να είμαι ψυχοπαθής, αλλά ΔΕΝ θέλω να κλαίνε τα μικρά. Από νεύρα ας κλαίνε, από ανασφάλεια ή επειδή τους λείπει η αγκαλιά όχι.
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι φανατική του site...όμως αυτό το άρθρο είναι το σωστότερο που έχω διαβάσει. και ναι υπάρχουν ψαγμένες μανάδες πως να το κάνουμε..το ότι γίνεσαι μάνα δεν σημαίνει ότι κατευθείαν είσαι τέλεια και μην θίγεστε...αλλιώς δεν θα υπήρχαν μανάδές λογής λογής..λοιπόν συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο. Στην ελλάδα του 2012 οι μαναδες αφήνουν διαρκώς τα παιδιά τους σε παρκινγκκ...τον γιό μου με το που γέννησα τον φρόντιζα αποκλειστκά μόνη μου. παράτησα όλες τις ασχολίες και τον υπερετούσα, συνέχεια αγκαλιές, και ουδέποτε τον άφηνα να κλάψει. Μέχρι 3 μηνών ξυπνούσε συνέχεια κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι, σε καλαθούνα. σηκωνόμουν τον αγκάλιαζα. Μόλις έγινε 4 μηνών τον έβαλα στην κούνια του μόνο του στο δωματιό του. Ουδέποτε έκλαψε. όλη μέρα μαζί σε όλα, βόλτες, τράπεζες, καφέ, παντού και το βράδυ για νάνι ο καθένας στο κρεββάτι του. Τώρα που είναι τεσσάρων, κοιμάται μόνος του και αν ξυπνήσει έρχεται και στο κρεββάτι μου. αυτό που μπερδευει τους γονείς είναι πως η αγκαλιά και το χάαδι ΟΔΗΓΕΙ στην ανεξαρτοποίηση, ΌΧΙ η αδιαφορία και τα κουλά"άστο να κλάψει, θα μάθει". Το παιδί χορταίνει αγάπη και γίνεται δυνατό. η αδιαφορία κ το να κλαίει μόνο του δεν οδηγεί στην ανεξαρτοποίηση αλλά στην σκληρότητα.
Μπράβο ρε κορίτσι μου,πες τα, είναι δυνατόν το 2012 να λένε άνθρωποι με περιορισμό οι αγκαλιές και να μη του δίνεις σημασία όταν κλαίει, μη κακομάθει? Το μωρό νιώθει μόνο και αβοήθητο ειδικά όταν του το κάνεις τους πρώτους 6 μήνες!Στρεσάρεται και αγχώνεται και αυτό σίγουρα δεν είναι υγιές. Ακόμα και σε ενήλικα είναι σκληρό να συμπεριφέρεσαι έτσι.
Ελενα,καταρχην χαλαρωσε δεν σε εθιξε καμια μας!Που διαβασες οτι οι μαμαδες που ειναι αντιθετης λογικης,δεν αντεχουν το θηλασμο και τα ξενυχτια?Θεωρεις οτι εισαι αυτη που πρεπει να κρινει ποια θα κανει παιδι?Εσενα σου ειπε κανεις οτι επειδη εισαι υποστηρικτρια του a.p δεν θα επρεπε να κανεις παιδι?πολυ βαρια κουβεντα απο μια μανα στην αλλη,δεν νομιζεις?Ειτε πρατουμε ετσι ειτε αλλιως ολες ειμαστε μανες και κανουμε το καλυτερο για τα παιδια μας.Και φυσικα δεν ειναι υποχρεωτικο να κανεις παιδια και εσυ δεν ξερεις τι μπορει να εχει τραβηξει μια μανουλα για να το φερει στο κοσμο και να το μεγαλωσει οπως εκεινη πιστευει οτι ειναι σωστο!Δεν θελουμε να παρκαρουμε τα παιδια μας,απλως θεωρουμε οτι δεν ειναι σωστο για εκεινα να φτανουν 4 ετων και να χρειαζονται την αγκαλια μας για να κοιμηθουν!Θελουμε να μεγαλωσουμε παιδια δυναμικα και ανεξαρτητα και οχι την προεκταση της φουστας μας-γιατι ετσι απλα το βλεπουμε εμεις-και αυτο δεν μας κανει ουτε χειροτερες ουτε καλυτερες!Καλο θα ηταν να συμβουλευουμε η μια την αλλη και οχι να ειμαστε ετοιμες να κατακρινουμε και να σχολιασουμε.... Ασε που το τι θυσιες κανει η καθε μανα για το παιδι της το ξερει η ιδια και σιγουρα δεν κρινεται απο το αν αντεξε το θηλασμο και το ξενυχτι!Δεν κανουμε τεστ εδω για το ποια πρεπει να κανει παιδι,αποψεις λεμε,μπας και διαβασουμε κατι διαφορετικο που θα βοηθησει στο μεγαλωμα των παιδιων μας,τι ταιριαζει στη καθεμια μας οπως και στο παιδι μας ας το κρινουμε οι ιδιες!!!!
Ετσι, αυτα ειναι ,οτι σκουπιδια διαβαζετε για ελεγχομενο κλαμα και προωρη ανεξαρτητοπιηση των βρεφων, σας φαινονται καλα - επειδη φυσικα ετσι σας βολευει. Αμα διαβασετε κανενα αξιολογο αρθρο οπως αυτο, τοτε αμεσως αντιδρατε, απαντωντας με ενα σωρο ασυναρτητες δικαιολογιες. Αμα κουραζεστε με το θηλασμο, με τα νυχτερινα ξυπνηματα κ θελετε να πηγαινετε για μανικιουρ-πεντικιουρ, θελετε να παρκαρετε τα μωρα σας σε ντανταδες-παππουδες-θειαδες για να πινετε καφεδες και βαριεστε να τα εχετε μαζι σας κ να τα κρατατε αγκαλια, ειναι απλο: ΜΗΝ κανετε παιδια. Δεν ειναι καθολου υποχρεωτικο. Αλλα αμα κανετε παιδια, καταλαβετε ενα πραγμα: Οτι τα παιδια απαιτουν θυσιες, και ως γονεις οφειλετε να θυσιαζεστε γι αυτα.
Και οι δύο θεωρίες(attachment parenting και "ανεξαρτητο μωρό") υποστηρίζονται από επιστήμονες. Το ποια θεωρία θα ακολουθήσει κάθε μαμα είναι θέμα της ίδιας, του τρόπου ζωής της, του παιδιού και του πατέρα. Η καθεμία κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τα παιδιά της και οι χαρακτηρισμοί και η κριτική για όποιον δεν ακολουθεί το a.p. θα ήταν καλύτερο να λείπουν, Έλενα. Δε σημαίνει ότι όποια κουράζεται από τα ξενύχτια, "φορτώνει" το παιδί της αλλού και τρέχει για καφέ. Όσο για το ποιες θα έπρεπε να κάνουν παιδιά και ποιές όχι αυτό είναι μεγάλο θεμα το οποίο σίγουρα δεν το αποφασίζεις εσύ ή εγώ. Επίσης δεν κατάλαβαίνω αυτό που είπε παραπάνω κάποια κοπέλα, ότι στο εξωτερικό λειτουργέι και με επιτυχία. Πως τη μετράτε και που την εντοπίζετε την επιτυχία. Δηλαδή το μωρό που κοιμάται με τους γονείς του θα γίνει πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα όταν μεγαλώσει, πιο ανεξάρτητο, πιο έξυπνο, πιο καλός άνθρωπος από αυτό που δεν κοιμήθηκε ποτέ με τους γονείς του? Ας κάτσει επιτελους κάθε μητέρα να μάθει το παιδί της, τι ανάγκες έχει, τι ζητάει όταν κλαίει, ακολουθώντας το ένστικτο και την αγάπη της γι αυτό, κι ας αφήσει τις θεωρίες και τα καλούπια, και την κριτική για τις υπόλοιπες. Η αρνητική κριτική δείχνει μόνο ανασφάλεια για τον εαυτό μας και κομπλεξισμό.
tha eixe endiaferon na vlepame pws megalwneis ta paidia sou (an exeis) kai ti apotelesmata exei i methodos pou xrisimopoieis!exw efarmosei ola osa grafei i thewria tou attachment parenting (oxi epeidi to leei o kyrios sytos,alla epeidi etsi mou elege to enstikto mou ws mamas)EKTOS api to co-sleeping gia tous eksis logous: 1on giati einai i noumero ena aitia gia to syndromo aifnidiou thanatoy (eidika an oi goneis einai kapnistes),2on poios eipe oti to paidi se exei anagki ston ypno tou??esy otan koimasai exeis anagki kanenan??fysika an ksipnisei i klapsei tha sikwtheis na deis ti thelei,an peinaei tha to thilaseis,an lerwthike tha to allakseis alla giati na koumatai dipla sou eispneontas tib anapnoi sou???teleiws ilithio mou fainetai ayto.ki oso gia to poia einai kalu kai aksia mana se pliroforw oti einai ayti pou exei ta "guts"na sikwnetai kai 3kai 4 fores ti nyxta gia na thilasei k meta na afisei to mwro sto krevataki tou na koimithei isixo ki oxi ayti pou koitaei tin eukolia tis vazontas to mwro sto krevati tis gia na min sikwnetai i "kyria"ti nyxta.elpizw na se kalypsa!!!!!
Απο όλα αυτά δεν είχα ιδέα τι γίνεται με το κλάμα του μωρού. Οι "ειδικοί" μου έλεγαν "το αφήνουμε να κλαίει και κλείνουμε την πόρτα, ας κλάψει τώρα γιατί θα κλαις εσύ μετά" και έλεγα κάτι θα ξέρουν δε μπορεί. Ώσπου το έκανα μια φορά και μου φάνηκε τόσο απάνθρωπο που αποφάσισα να το ψάξω για να σιγουρευτώ οτι κάνω το σωστό. Βρήκα αυτό http://pediatros-thes.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CE%B2%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83/ που με βοήθησε απίστευτα. Έχει ενδιαφέρον η έρευνα, εξηγεί γιατί οι μαμάδες που αφήνουν τα μωρά να κλαίνε νιώθουν ήσυχες ότι κάνουν το σωστό και το συστήνουν και σε άλλες μαμάδες. Μακάρι να ήξεραν. Όποια μανούλα έχει δίλημμα όπως είχα εγώ ας το διαβάσει, θα τη βοηθήσει πολύ. Η πρόταση που μου καρφώθηκε στο μυαλό ήταν η εξής: "Το βρέφος στους πρώτους έξι μήνες της ζωής πιστεύεται ότι δεν έχει την ικανότητα να μανιπιουλάρει τους γονείς του. Μη φοβάστε ότι θα το κακομάθετε" Όλα εξαρτώνται από την κάθε οικογένεια, κάθε μανούλα κάνει το καλύτερο για το μωρό της(εγώ ας πούμε είμαι full time mοmmy και μπορώ να το κάνω, ξέρω οτι δεν είναι πάντα εφικτό). Φυσικά να πω οτι δεν είχαμε ποτέ-ποτέ μα ποτέ ούτε όταν αρρώστενε ούτε βραδινά ξυπνήματα ούτε δυσκολία στον ύπνο ούτε άλλα προβλήματα.
Πολυ σωστα... να μεγαλωνουμε παιδια κολλημενα πανω μας... Αυτο το a.p. ειναι για κατι οικογενειες που εχουν 1 αντε 2 παιδια... Φτιαχτε μας μια θεωρεια που να απευθυνεται σε μαμαδες με 3 ή και περισσοτερα οπως εμεις, με υποχρεωσεις που τρεχουν και με δουλειες πραγματικες εκτος σπιτιου και οχι εντος... Και σαυτο το a.p. ο πατερας που χωραει?? Και οι σχεση του ζευγαριου, το δεσιμο μεταξυ του, το συζυγικο κρεβατι υπαρχει καπου???
Νομίζω πως θα πρέπει να αποφευγονται βαρύγδουπες εκφράσεις όπως ´ψαγμενες μητερες´ , ¨που τους ενδιαφέρει η ευτυχία των παιδιών τους ¨ ( δηλ. Υπάρχουν νορμαλ μητέρες που τους ενδιαφέρει κάτι άλλο?). Επίσης τι είναι αυτά τα 7 Bs? εγώ συνειδητά ή ασυνείδητα, ακολουθώ ΚΑΠΟΙΑ από αυτά. Τι είμαι ´´ψαγμενη ή όχι , καλή ή κακη, τα αγαπάω ή όχι τα παιδιά μου! Σας αγαπώ,σας διαβάζω αλλά νομίζω πως προσπαθώντας να περάσετε τις απόψεις σας, τώρα τελευταία , δεν βλεπετε πως αντί να πληροφορείτε.....κατευθύνετε ή ¨πληγωνετε¨ αναγνωστριες χωρίς λόγο. Αρκετά προβληματα υπάρχουν γύρω μας , ας μην αγχωνομαστε για το πιο ΦΥΣΙΚΟ πράγμα...του να είσαι ΜΗΤΕΡΑ!
joahna θα συμφωνησω μαζι σου και θα συμπληρωσω οτι αυτο το site τον τελευταιο καιρο ειναι απλα εκτος τοπου και χρονου... Τοσο που μου φαινεται οτι απλα εξυπηρετει σκοπιμοτητες...
Καλά βρε κορίτσι μου γιατί πληγώνεσαι?και γιατί αγχώνεσαι? Είδες πουθενά να λέει οτι αυτά πρέπει να κάνεις και αμα δεν τα κάνεις είσαι άχρηστη ( απο μόνη σου ρωτάς "Τι είμαι ´´ψαγμενη ή όχι , καλή ή κακη, τα αγαπάω ή όχι τα παιδιά μου!" δεν τέθηκε πουθενά τέτοιο θέμα) "?Ξέρεις τι διαβάζουμε καθημερινά οι μάνες σε ελληνικά και ξένα sites, blogs & forums για τη διαπαιδαγώγηση κτλ των παιδιών? Απευθύνομαι και στα υπόλοιπα κορίτσια που θίχτηκαν, απλά πρέπει να μάθουμε να φιλτράρουμε αυτά που διαβάζουμε, να δεχόμαστε και να απορρίπτουμε και όχι να θυμώνουμε που το διαβάσαμε!
Σε πρωτη φαση να συμφωνησω με το οτι καθε μαμα και καθε παιδι ειναι ξεχωριστα και με τις δικες τους αναγκες ο καθενας!Εχω μια κορη ενος ετους,δεν την κοιμησα ποτε στα χερια,ουτε τη κουβαλουσα μεσα στο σπιτι ή εξω αγκαλια.Δεν ειμαι αυτης της αποψης,την αφησα να κλαψει στη κουνια της για να μαθει να κοιμαται μονη της και να μην εχει αναγκη την αγκαλια μου για να την παρει ο υπνος.Αν ξυπνησει μεσα στη νυχτα(που σχεδον ολοι μας ξυπναμαι για ενα λεπτακι),αλλαζει πιπιλα και ξανακοιμαται χωρις να κλαψει και χωρις κανενα προβλημα.Εχω φιλες που εμαθαν τα παιδια τους να κοιμουνται αγκαλια,τωρα ειναι σε διαφορες ηλικιες,απο ενος μεχρι και 4 και ΚΑΝΕΝΑ δεν μπορει να κοιμηθει μονο του,ε συγνωμη αλλα ολες τους παραπονιουνται οτι εχουν κουραστει και δεν αντεχουν αλλο.Δεν κοιμουνται τα βραδια,γιατι μολις ξυπνησουν τα παιδια τους κλαινε και πρεπει να πανε να ξαπλωσουν μαζι τους για να τα ξαναπαρει ο υπνος.Και αυτες που εχουν δυο παιδακια,τρεχουν απο δωματιο σε δωματιο....Λατρευω τη κορη μου και την παιρνω πολυ συχνα αγκαλια και τη χαιδολογαω συνεχεια αλλα αυτο το πραγμα δεν θα το κανω ουτε στο δευτερο παιδι μου γιατι δε θεωρω οτι τα βοηθαει σε κατι....
θα συμφωνησω ΑΠΟΛΥΤΑ μαζι σου!! κι εγω νιωθω πολυ περιφανη για το γιο μου που οποτε νυσταζει ζηταει να παει στο κρεβατι του και να κοιμηθει μονος του! Για μενα ειναι το πρωτο σημαντικο πραγμα ανεξαρτητοποιησης του παιδιου...Να μαθει οτι μπορει και μονο του!Κοιμαται στο δωματιο του απο πριν 40ντησει και μονος του στην κουνια, χωρις κουνημα στα χερια η καροτσι απο 5.5 μηνων!
Ο γιός μου είναι 3,5 ετών, θήλασε 20 μήνες, τους τέσσερις πρώτους κοιμόταν ανάμεσα μας στο κρεβάτι μας, (θήλαζε και τον έπαιρνε ο ύπνος) και έπειτα στο κρεβατάκι του δίπλα μου μέχρι που έκλεισε χρόνο. Τότε μεταφέραμε το κρεβατάκι του στο δωμάτιό του όπου άρχισε να κοιμάται μόνος του κανονικά. Να σημειώσω οτι οι γιατροί που τον είδαν από τη στιγμή που γεννήθηκε τον χαρακτήρισαν από "ισχυρή προσωπικότητα" εως επιεικώς "τζαναμπέτη"!!! Τώρα είμαι έγκυος στο δεύτερο κ δεν έχω καμία αμφιβολία για το a.p. Οι γονείς που τα παιδιά τους δεν κοιμούνται μόνα τους στα 2, 3, 4, από δική μου εμπειρία είναι αυτοί που τα έβαλαν στο δωμάτιό τους μόνα τους από την αρχή, ή τα άφηναν να κλαίνε, ή έλειψαν από τα μωρά τους σε ευαίσθητη ηλικία, πχ μια περίοδος που τα μωρά είναι πολύ ευάλωτα είναι χονδρικά από τον 5ο έως τον 10ο-12ο μήνα όπου συνειδητοποιούν οτι δεν διαχέονται στο χώρο, δεν είναι παντοδύναμα, αλλά μικρά κ αδύναμα χωρίς τη μαμά, τότε που αναπτύσσουν κ φοβίες προς τους ξένους κλπ. Κι όμως, πολλοί γονείς τότε τα βγάζουν από την κρεβατοκάμαρα, ή κόβουν το θηλασμό,ή τα αφήνουν για μέρες πηγαίνοντας ταξίδια κλπ. Δεν επιρρίπτω ευθύνες, προς θεού, απλά για το κάθετι υπαρχουν πολλές κ διάφορες αιτίες!!
Εγω παλι εχω διδυμα και στα χερια τα κοιμιζα, και θηλασα και τα δυο, και οποτε εκλαιγαν πηγαινα... και ολομοναχα τους κοιμοντουσαν οταν μεγαλωσαν. Στο κρεβατι δεν τα κοιμισα ουτε διπλα μου γιατι απλα δεν χωραγαμε οχι για αλλο λογο αλλα εχω δυο αγορακια τωρα, 8 ετων, ανεξαρτητα με ισχυρες προσωπικοτητες, που δεν γκρινιαζουν και κοιμουνται 10 ωρες το βραδυ... Α ναι! Επισης τα φοραγα! :)
Epitelous na ginei gnosto kai stin Ellada!!! Sto eksoteriko leitourgei kai malista me epituxia!!! Genisa tin beba mou to Septemvri tou 2011 se germaniko nosokomeio...tin kratisa agkalia mou me to pou vgike apo tin koilia mou, mou vgalane to mplouzaki pou forousa gia na noiosei to moro to soma mou kai thilasa amesos. To moro tis treis meres pou emeina sto nosokomeio to piran mono gia 10 lepta gia na to dei o paidiatros. Den ksekollise apo pano mou oute lepto kata ta alla! Sto spiti 4 mines koimotan panta dipla mou kai thilazame sunexos. YPEROXO desimo, YPEROXI aisthisi, APOLUTI eutuxia! Sunexizoume me attachment parenting to megaloma tis...!!!
Ρε παδια μηπως το χουμε χασει λιγο? Μιλαμε για το πιο φυσικο πραγμα ουτε θεωρια ουτε τιποτα. Τι παει να πει τι εναι σωστο και τι οχι. Αν αφησουμε ελευθερο το μυαλο μας και το ενστικτο μας και κανουμε οτι μας ερχεται γιατι η φυση μας εκανε ετσι για λειτουργουν ολα σωστα, φυσικα και θα παρουμε το μωρακι μας αγκαλια γιατι δε χρειαζεται να το διαβασουμ εσε καμια θεωρια αλλα γιατι το ωλεπουμε στα ματακια του οτι μας χρειαζεται. Θελει πολυ μυαλο και σκεψη? Καθολου. Το μωρακι σε χρειαζεται στου το δειχνει και φυσικα εσυ ως μανα θες να ανταποκριθεις. Μεγαλωνοντας μπορει να μη θελει αγκαλιες και οφειλεις να το σεβαστεις. Τι πιο απλο. Γιατι χρειαζεαι να σκεφτομαστε για τα πιο φυσικα πραγματα και να κανουμε τους εξυπνους με θεωριες και συμβουλες. Μανουλες καντε αυτο που σας ερχεται! Οτι θελει το μωρακι! Ελεος! Ειναι σαν να πειναει και εμεις να ψαχνουμε θεωριες για το αν πρεπει να το ταισουμε η οχι. Και ολοι αυτοι που λενε απο γυρω οτι ναναι σιγα μην ασχοληθω . Απλα γελαω.
Τα παιδιά μου είναι 9 και 7 ετών και χαίρομαι που ο τρόπος που τα έχω μεγαλώσει μέχρι τώρα συμβαδίζει με αυτόν που υποδεικνύετε. Αυτό το οποίο τονίζουμε πάντα είναι το πόσο σημαντική είναι η αγάπη και η εμπιστοσύνη μεταξύ μας και σας πληροφορώ ότι εξελίσσονται σε τόσο συγκροτημένα άτομα που οι δασκάλες μου δίνουν συγχαρητήρια για την ανατροφή τους. Και κυρίως είναι χαρούμενα παιδιά.
Δεν θα συμφνωνησω....νομιζω πως ο σωστος δρόμος ειναι να αφουγγράζσαι το παιδι σου....Μερικα παιδια ειναι πιο ανεξαρτητα αποάλλα και δεν θέλουν αγκαλιες όλη την ώρα.....αυτο δεν σημαίνει πως δεν προσφέρουμε την αγκαλια μας και τα χαδια μας απλoχερα....αλλά πάντα με γνώμονα τι θέλει και το παιδι....
Οταν τα εκανα απο μονη μου αυτα πριν 12 χρονια με κοροιδευαν ολοι..απ τον γιατρο μεχρι την μανα μου...
Χαρά έχεις δίκιο. Ακριβώς πριν από 12 χρόνια τα έκανα κι εγώ χωρίς να ξέρω τη θεωρία. Άλλωστε πρώτα κάτι συμβαίνει στην πραγματική ζωή και μετά δημιουργείται μία αντίστοιχη θεωρία μέσω της παρατήρησης. Γι' αυτό, πάνω από τις θεωρίες, πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση και το ένστικτό μας για ό,τι αφορά στη ΔΙΚΗ μας οικογένεια, που έχει διαφορετική δυναμική από όλες τις άλλες, ακόμη και αν παρουσιάζει ομοιότητες με κάποιες από αυτές.
Ευαγγελία μου, ωραία αυτά που έγραψες για τις αρχές του attachment parenting. Έχεις ελληνική βιβλιογραφία να συστήσεις; χχχ
Μπράβο Ευαγγελία , μου αρέσει πολύ αυτή η νοοτροπία και πολύ χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που το ψάχνω !! Σε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες !!!
Εννοείται ότι υπάρχουν ακόμα 10 σωστές θεωρίες για το πώς να αναθρέψουμε τα παιδιά μας. Δεν είναι ποτέ μονόδρομος. Απλώς επειδή οι μαμάδες που ακολουθούν αυτόν τον τρόπο (είτε ξέρουν τον Sears είτε όχι, γιατί και τον προηγούμενο αιώνα που δεν υπήρχε ο sears πολλές μαμάδες ακολουθήσαν αυτό το μοτίβο διαπαιδαγώγησης) είναι συχνά στην μπούκα σχολίων και κατάκρισης, γιαυτό μου φάνηκε ενδιαφέρον και το έγραψα, για να είναι 100% σίγουρες ότι κάνουν το σωστό!! Επίσης τα παραπάνω είναι απλώς μια ιδέα. Κάθε οικογένεια είναι ξεχωριτή. Ξέρω μαμά που δε θήλασε καθόλου, παρόλαυτά το μωρό της είναι εντελώς attached και θα γι΄νει πολύ ανεξάρτητο νήπιο- παιδάκι- ενήλικος κτλ... δεν τα βλέπουμε ένα-ένα ξεχωριστά... είναι σύνολο.
Συμφωνω με την Ευαγγελια καθως ο,τι αλλη μεθοδο προσπαθησα να εφαρμοσω δεν απεδωσε,γιατι δεν μπορουσα να εχω τα μωρα μου να κλαινε.απλα, το δεσιμο αυτο θελει μεγαλυτερη προσπαθεια οταν εχεις διδυμα και ειδικα το πρωτο διαστημα.Τωρα τα μωρα μου ειναι 20 μηνων και το δεσιμο συνεχιζεται!Παντως,για μενα, το πιο σωστο ειναι καθε μανουλα να κανει αυτο που υπαγορευει το ενστικτο της γιατι στο κατω κατω αυτη ειναι η πιο ειδικος.
Ό,τι πιο φυσιολογικό!!!!!!!!! Να είναι η μαμά-και ο μπαμπάς- κοντά στο παιδί ψυχικά και σωματικά!! Δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή, που τα εφαρμόζω όλα αυτά στη μπισκοτίνα μου κ πόσες τύψεις νιώθω που ήμουν της αντίθετης άποψης στα άλλα 2 κοριτσάκια μου, μέχρι τα 2,5 τους χρόνια :-( αλλά το διόρθωσα!
attachment=...δέσιμο (τουλάχιστο ακούγεται καλύτερα, αν και μπορεί εύκολα να παρερμηνευτεί κι αυτό!!!)
ο Ματθαιος Γιοσαφατ εχει πει και εχει γραψει πως μεχρι 1,5χρονων το παιδι χρειαζεται την αγκαλια τα χαδια τη στοργη και πως πρεπει να του τα χαριζουμε απλοχερα ετσι ωστε οταν περασει στο επομενο σταδιο, το πρωκτικο θα ειναι ηδη πιο ανεξαρτητο (οχι πως σταματουν ποτε οι αγκαλιες και να θελε χιχιχι).οταν γεννησα ολες οι φιλες μου μου λεγαν θηλαζε τον και κατευθειαν κατω μην μαθει αγκαλια και τετοιες βλακειες ,για μενα,το παιδι μου ομως και γω ειχαμε αντιθετη αποψη και ετσι μπορω να πω τη βγαλαμε μεγαλο διαστημα στην αγκαλια.τωρα που ειναι 18 μηνων ηδη βλεπω πως ουτε αγκαλιτσας μου κατεληξε ουτε θελει να τον κοιμηζω στα χερια ουτε τιποτα απο τα τραγικα που σου παρουσιαζουν οταν γεννας και ακους την αηδια του καθενος. να πω εδω πως ειδικα της μιας φιλης που ηταν ανενδοτη στις αγκαλιες και υπερμαχος του "οπως το μαθεις" τα 2 αγορια της λοιπον την εκλιπαρουν για αγκαλια ακομη (4 χρονων και 2,5) και ειναι ολο ανασφαλειες,οπως η ιδια λεει.Δεν εννοω πως φταιει που δεν τα πηρε αγκαλια αλλα η αγκαλια και η αναγκη σου αυθορμητα να παρεις το παιδι σου οταν κλαιει αυτο πως μπαινει σε καλουπι?
μην ειμαστε υπερβολικοι. Συγνωμη που δεν θα συμφωνησω με σχεδον τιποτα απο τα παραπανω. Η μητερα μου,δεν εκανε τιποτα απο τα παραπανω αλλα η αγαπη της για μενα και τον αδελφο μου ξεπερνουσε καθε οριο. Μεγαλωσαμε σε υπεροχο περιβαλλον, καναμε οικογενειες και προσωπικα ειμαι τοσο δεμενη με την μητερα μου που χωρις εκεινη δεν ξερω τι θα εκανα!
Καλησπέρα σας!!! Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου Ευαγγελία!! Είμαι νέα μαμά ενός 7 μηνών αντράκου κ έχω κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με τον ύπνο του παιδιού στο κρεβάτι των γονιών. Για όλα τα άλλα δεν έχω να πω κάτι, γιατί γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, πήρα αμέσως το αγγελούδι μου αγκαλιά, το θήλασα αμέσως κ το θηλάζω ακόμα. Χρησιμοποιώ κ εγώ μάρσιππο όσο πιο συχνά μπορώ, αλλά με το θέμα του ύπνου δε θα συμφωνήσω. Πιστεύω ότι το παιδί πρέπει να νιώθει ότι έχει το χώρο του. Να έχει τα όριά του. Κ σαφώς να έχουν κ οι γονείς τις δικές τους στιγμές. Δεν έχω καμία βοήθεια για τον μικρό ούτε από μαμά ούτε από πεθερά. Ο άντρας μου δουλεύει πολύ κ λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, έτσι τον μικρό μου τον έχω "κακομάθει" στην αγκαλιά, άσε που είναι κ λίγο γκρινιάρικο μωρό. Στην αρχή τον είχα μάθει να κοιμάται κ στην αγκαλιά, αλλά άρχισα να εξαντλούμε, έτσι σιγά σιγά κ με πολύ υπομονή άρχισε να κοιμάται στο κρεβατάκι του, στο δωμάτιό του. Πιστεύω ότι έτσι τα παιδιά σχηματίζουν πιο ανεξάρτητο χαρακτήρα, άσε που παρατήρησα αλλαγή στο πως ξυπνάει το παιδί το πρωί. Ξυπνάει με χαμόγελο, ανοίγει τα ματάκια του κ κάθεται στο κρεβάτι κ χουζουρεύει, δεν τρομάζει που δεν είμαι δίπλα του. Προς θεού, δεν θέλω να αμφισβητήσω κανένα απλά να αποτυπώσω την δικιά μου εμπειρία!!
χρησιμοποιω τη μεθοδο του Attaching Parenting και δε το' ξερα!!!! χαχαχα!!! Πολύ ωραιο το αρθρο σου Ευαγγελια!
Μα υπάρχει μπούσουλας για τον τρόπο που ανατρέφουμε ένα παιδί;Ακόμα και σ'αυτό το πράγμα πρέπει να υπάρχουν τάσεις αναλόγως με την εποχή; Μου γεννιέται η απορία αν κάποιος δεν εφαρμόζει και τις 7 αρχές του a.p. αλλά π.χ. μόνο τις 6, τότε δικαιούται ή όχι να λέγεται attachment parent;Και ποιος είναι αρμόδιος να κρίνει τι συνιστά attachment parenting και τι όχι;Θέλω να καταλήξω ότι μπορεί κάποιες από τις αρχές αυτές να είναι πολύ σωστές (ίσως και αυτονόητες) αλλά είναι παράλογο να βάζουμε ταμπέλες στον τρόπο που ανατρέφουμε το παιδί μας...
:) μπραβο ευαγγελια υπεροχο αρθρο!ολα τα παραπανω για μενα ειναι σωστα και πολυ ισορροπημενα,ετσι πρεπει να ειναι μια μαμα!
Η μαμά μου λόγω κάποιων καταστάσεων με είχε συνεχώς μαζί της μέχρι μεγάλη και κοιμόμασταν και οι τρεις μαζί μέχρι 6 ετών... ε, από μένα κρίνωντας πιο ανεξάρτητος άνθρωπος δε παίζει! χαααχα! Και αν και μοναχοπαίδι δεν υπήρξα ποτέ ούτε κακομαθημένο ούτε τίποτα! Αντιθέτως είχα μεν άπλετες αγκαλιές και χάδια κλπ αλλά μεγάλωσα και με αυστηρότητα! Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν η υπερπροστατευτικότητα, αλλά μεγαλώνοντας δε με χάλασε και πολύ που δεν έχω σπάσει κανένα χέρι ή κανένα πόδι ή δεν έχω κάνει ποτέ ράμματα! (εκτός της καισαρικής)
Χωρίς να έχω ιδέα για το attechment parenting, ευτυχώς τα τηρώ όλα απο την αρχή της γέννησης της 10 μηνών κορούλας μου, κι ευτυχώς έχω μάθει να τους γράφω όλους κανονικά όταν κάνουν τους ξερόλες και τους κριτές (γιατί κοιμάσαι μαζί της, μη την παίρνεις αγκαλιά και διάφορα άλλα). Είδικά οταν κοιμάμαι μαζί της κάθε βράδυ, μπορεί να μη κοιμάμαι βαθιά ή άνετα, αλλά το καταευχαριστιέμαι και νιώθω πλήρης! Δεν ξέρω αν όντως την κακομαθαίνω (αυτό νομίζω θα φανεί στην πορεία) αλλά μέχρι στιγμής νιώθω το ακριβώς αντίθετο: όχι μόνο της δίνω ότι ζητάει, αλλά κι εγώ η ίδια παίρνω πολλά περισσότερα απο εκείνη. Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε αυτό το αγγελούδι και που μπορώ να το χαίρομαι όλη μέρα!
Πολύ γλυκές και διαφωτιστικές οι παρατηρήσεις σου!τα παιδάκια μας μάς χρειάζονται με κάθε τρόπο. αυτή η ηλικία δεν ξανάρχεται και πρέπει να την κάνουμε όσο γίνεται πιο ζεστή και ασφαλή!!
διαβαζοντας αυτες τις γραμμες ενιωσα πολυ υπερηφανη που ειμαι μαμα.!ισως ο ορος γονεικο δεσιμο βολεψει στα ελληνικα,ετσι αισθανομαι εγω τουλαχιστον.και τωρα θα απαντω σε ολες τις μαμαδες που οταν συναντιομαστε με τα μωρα μας μου λενε κατσε βρε γιατι την σηκωσες καλα καλα δεν εβαλε τα κλαματα ακομα-ετσι την κακομαθαινεις-μα πως κανεις τις δουλειες σου σπιτι?-και αλλα τετοια κουλα(για μενα)-ακομα θυλαζετε?μα ειναι κοντα 11 μηνων?και την κοιμηζεις μαζι σου?-δεν καταλαβαινω γιατι να κοιμαστε μαζι κ συ να μην κοιμασαι καλα(για να την εχω το νου μου κοριτσια ελαφροκοιμαμαι,μα δεν εχω προβλημα)και με κρινουν και απο πανω οτι δεν καταλαβαινουν την λογικη μου!!!τα πα κ ξαλαφρωσα.υπεροχο αρθρο!!!!μπραβο(συγνωμη για το μεγαλο ποστ)
Ποσο συνφωνω με ολα και ποσα με ειχαν κατακρινει οταν πριν απο 7 χρονια ηθε στον κοσμο το πρωτο μωρο μου και τον ειχα παντου μαζι,24 ωρες το 24ωρο. Ευτυχως γεννησα στην Γαλλια και εκει τα μωρα ειναι παντα μαζι με την μαμα. Ειχα μια καταπληκτικη γεννα με τον αντρα μου μεσα με χαμηλωμενο φωτισμο, με ηρεμια και με το μωρο στην αγκαλια μου αμεσως μετα την γεννα. Και στην αγκαλια μου εμεινε για πολλους μηνες. Οταν γυρισαμε Ελλαδα αποφασισα να γεννησω το επομενο παιδι στο Αλεξανδρα μονο και μονο επειδη μπορουσα να την ειχα μαζι μου στο μαιευτυριο. ΤΟ ιδιο εγινε και με το 3ο μωρο. Καποια μαια μου ειχε πει "να δινεις απλοχερα αγκαλιες και φιλια στα μωρα σου, δεν προκειται να κακομαθουν, αντιθετως θα εχουν μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση". Ευχαριστω, Τονια
I agree absolutely with you in everything!!!!!!