Έχασα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου…

Έχασα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου…

μαμά Στεφανία

Γεια σου Ολιβια, γεια σας μανουλες….

Ονομαζομαι Στεφανια, με τον αντρα μου ειμαστε 10 χρονια μαζι και τα τελευταια 2,5 χρονια παντρεμενοι και τους τελευταιους 17 μηνες εχουμε την κορουλα μας.. την μονακριβη μας.. η ζωη του σπιτιου μας! Σκεφτομουν καιρο να γραψω αλλα δυσκολευομουνα πολυ γιατι η ιστορια μου ειναι λιγο αναποδη και ειναι φορες που ντρεπομαι να τα λεω.. βεβαια τωρα μετα απο το γραμμα μιας φιλης μου πηρα την μεγαλη αποφαση…

Ολα αρχισαν 29/09/2009, οταν καταλαβα πως ειμαι εγκυος… ηρθε ο αντρας μου στην δουλεια και με πηρε αρων αρων γιατι ειχα ζαλαδες και ανακατεματα… μεσα στο αμαξι του λεω: αγαπη μου, εχεις λεφτα να παω να παρω ενα τεστ;;; (να σας ενημερωσω πως ειχαμε προσπαθησει 3 φορες για να μεινω εγκυος)… ναι μου λεει… παμε, το αγοραζω… θετικο!!! Χοροπηδουσα σαν αλογο μεσα στο σπιτι, εκλαιγα, γελαγα.. συναισθηματα αναμεικτα!!! Το ανακοινωσαμε στις οικογενειες μας, εκανα και την β’χοριακη και ολα καλα!! Κλεινω ραντεβου σε νοσοκομειο, μιας και δεν ειμαστε οικονομικα και πολυ ευκαταστατοι και θεωρησαμε νορμαλ να γεννησω σε νοσοκομειο οπου εκει γεννησαν πολλες κοπελες, ακομη και η μαμα μου και η πεθερα μου…!!

Απο εδω και στο εξης ξεκιναει το μαρτυριο μου…

Ειχα πολλους εμετους, ασταματητους σε σημειο να νοσηλευτω για 1 εβδομαδα στο νοσοκομειο οπου θα γεννουσα, με ορους και φαρμακα. Αφου βγηκα απο το νοσοκομειο, ο γυναικολογος (ο Θεος ας τον αναπαυσει), εκτος απο τα συμπληρωματα(ασβεστιο,σιδηρο κτλπ), μου εδωσε και ενα φαρμακο (υποθετο) το οποιο μου ειπε πως θα το παιρνω οταν εχω πολλους εμμετους… Ελα ομως που καθε μερα που περνουσε δεν σταματουσα να κανω εμετους και επαιρνα 1 υποθετο καθε 4 με 6 ωρες!! Καποια μερα αποφασιζω να μην τα ξαναπαρω και να παλεψω χωρις τα υποθετα.. αυτα τα επαιρνα 1,5 μηνα συν μου το ειχε βαλει και στον ορο 1 εβδομαδα που νοσηλευτικα.. τι το ηθελα;;; Σε ενα βραδυ νεσα εχασα το μυαλο μου… κοιτουσα τον αντρα μου και του ελεγα: τι το θελαμε;;; Καλα δεν ημασταν;;; (Θεε μου, συγχωρα με για μια ακομη φορα)! Ο αντρας μου με κοιτουσε και με αγκαλιαζε και μου ψιθυριζε: μη λες ετσι βρε αγαπη μου, θα δεις μολις γεννησεις με το καλο θα το λατρεψεις…! (και δικιο ειχε)!!!

Η καθε μερα που περνουσε ηταν ολο και ποιο ασχημη για εμενα.. ξανα επισκεφτηκα τον γυναικολογο πριν απο την μηνιαια επισκεψη και του ειπα πως δεν ειμαι καλα ψυχολογικα και πως εχω τασεις αυτοκτονιας! Η απαντηση;; Με κοιταει και μου δινει μια καρτα απο μια ψυχιατρικη κλινικη… εκει τελειωσε η ζωη μου… εγινα πολυ χειροτερα απο πριν. Με επιαναν τα κλαματα, ειχα μελαγχολια, δεν ηθελα να βλεπω κανεναν, με την οικογενεια μου τσακωνομουνα, για την δουλεια μου δεν ηθελα ουτε καν να ακουω και γενικη εγινα μια αλλη Στεφανια που αρχιζα να φοβαμαι πως τρελενομαι! Ελεγα πως δεν θα ειμαι ποτε οπως παλια και πως πρεπει να παω σε ψυχιατρικη κλινικη!

Στον 3ο μηνα πλεον αποφασιζω να αλλαξω γιατρο με την βοηθεια της αδερφης μου και παμε σε εναν αλλο (καλη του ωρα εκει που ειναι), ο οποιος με αναλαμβανει απο την αρχη σε ολα, του εξηγω οσα νοιωθω και μολις του ειπα το φαρμακο που μου χορηγησε ο προηγουμενος, με σταματαει και μου βγαζει απο το συρταρι το χαρτι με τις παρενεργειες που προκαλει αυτο το υποθετο… τον κοιταω με γουρλομενα ματια και απο την μια ηθελα να φωναξω πως δεν ειμαι τρελη και απο την αλλη ηθελα να παω στο νοσοκομειο και να σκοτωσω τον γυναικολογο…!!

Ωραια γιατρε μου, του λεω, και πως θα επανελθω;;

Κανε ομορφες σκεψεις, μου λεει, και ολα θα αλλαξουν, επαιρνες πολυ καιρο αυτο το φαρμακο και θα αργησει να φυγει απο μεσα σου, βεβαια ισως εχεις πολυ καλη λοχεια μου απανταει και εκει αναθαρεσα και ανακουφιστηκα!!

Κανω τις εξετασεις μου λοιπον ολες απο την αρχη και κανω και καποιες αλλες οι οποιες ειναι πανακριβες… με αποτελεσμα να εμφανιστει πηξη στο αιμα η λεγομενη θρομβοφιλια, τι κανουμε;;; Επρεπε να κανω καθημερινα μεχρι τον 7ο μια ενεση στην κοιλια και απο τον 7ο εως τον 9ο δυο την μερα… πονουσα καθε μερα ολο και περισσοτερο αλλα αφου επρεπε το εκανα… η ψυχολογια μου ομως ακομη το ιδιο… η νυχτα μου ειχε γινει μερα και ο χειμωνας καλοκαιρι… δωσε μου δυναμη Θεε μου, ελεγα ασταματητα…

Εφτασε ο καιρος…. σπασανε τα νερα, απο την μια ελεγα πως θα γεννησω;;; Πως θα ειναι αυτο μεσα μου;;; Θα το θελω;;; Θα το αγαπαω;;; Και απο την αλλη ελεγα τι ωραια, σε λιγες μερες θα γυρισουμε με το σπορακι μας μαζι αγκαλια και οι τρεις και θα ειμαστε μια ευτυχισμενη οικογενεια….

Γενναω λοιπον κοριτσια με καισαρικη μετα απο 12 ωρες, μου την φερνουν, την κοιταω και της λεω χαριτολογωντας: ωστε εσυ ησουν αυτο το σπορακι που με βασανιζες 9 μηνες ε;;; Και εκεινη στον ωμο μου ηρεμη με κοιτουσε…

Φτανω στο δωματιο… μου την φερνουν… δεν την ηθελα, ουτε καν θηλασα, κοριτσια… ασχημο αλλα ετσι οπως ημουν μονο αυτο δεν ειχα υπομονη να κανω.. (το ξερω θα με κατακρινετε, αλλα μην βιαστειτε… ειναι πολυ δυσκολο να παλευεις με τον ιδιο σου τον εαυτο)! Να την δινω με τροπο στην μαμα μου, δεν ηθελα κανεις να καταλαβει τι ενοιωθα… ντρεπομουν τοσο πολυ και ακομη και τωρα που τα λεω αλλα τωρα ειμαι συνηδητοποιημενη και ξερω πως δεν πιστεψα τιποτα απο αυτα!

Να μην σας κουραζω, με την μικρη μου δεθηκα μετα απο 6 μηνες.. Εκανα πολυ καιρο να το ξεπερασω ολο αυτο! Τωρα ομως δεν την αλλαζω με τιποτα στο κοσμο… ειναι 17 μηνων και ειναι οτι πολυτιμοτερο θα μπορουσε να μου προσφερει ο Θεος… την κορουλα μου και τον αντρουλη μου!!!

Δεν ξερω αν σας κουρασα.. απλα θελω να στειλω ενα μηνυμα στις εγκυμονουσες: μην νιωσετε ποτε ασχημα σε τετοιου ειδους συναισθηματα… ειναι σκληρο αυτο που λεω και το ξερω αλλα αυτο που περναμε 9 μηνες οσο και ομαλη να ειναι η κατασταση και να μην ειναι σαν τα δικα μου η και χειροτερα (αν υπαρχουν χειροτερα) να ξερετε πως ειναι πολυ δυσκολο… τα μεγαλυτερα χειρουργεια ειναι της καρδιας και της γεννας!! Δικαιολογουμαστε… απλα οτι νιωθετε και ας ειναι η μεγαλυτερη βλακεια να το συζητατε… να λετε τα παντα… δεν ειναι ντροπη!!!!

Δεν φοβηθηκα ποτε κανεναν ανθρωπο να αντιμετωπισω παρα μονο τον εαυτο μου τον ιδιο… δυσκολια μεγαλη αλλα βγηκα νικητρια και ειμαι καλα!!!

Σας ευχαριστω πολυ που δωσατε σημασια στο γραμμα μου…

φιλια σε ολες και ελπιζω να μην με κατακρινατε πολυ…

Σας φιλω μανουλες…!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com