Η γέννησή μου!!
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στις 28 Νοεμβρίου του 2009, όταν ήμουν έγκυος στο Αθηνάκι μου!
—
Χθες, 28 Νοεμβρίου, είχα τα γενέθλιά μου! Έκλεισα τα 26… Ταυτόχρονα, έκλεισα 26 εβδομάδες εγκυμοσύνης… Απίστευτη σύμπτωση; Χεχεχε!
Αν και φέτος γιόρτασα σε πολύ ηρεμότερους ρυθμούς απ’ ότι παλιότερα, ήταν από τα ομορφότερα γενέθλια της ζωής μου! Έσβησα τα κεράκια μου, αγκαλιά με τον άντρα μου στο σπίτι μας με λίγους φίλους και φυσικά με το μωρούλι μου στην κοιλιά μου!
Με αφορμή τα γενέθλιά μου, ζήτησα από τη μαμά μου να γράψει τη δική μου ιστορία γέννησης… Όχι τόσο για τη γέννα, όσο για όλα όσα πέρασε μέχρι να με αποκτήσει. Ελπίζω η δική της ιστορία να δώσει κουράγιο σε όσες κοπέλες προσπαθούν εδώ και καιρό να αποκτήσουν ένα μωρούλι… Σκεφτείτε ότι γεννήθηκα το 1983… Σήμερα, θέλω να πιστεύω πως τα πράγματα είναι ακόμα πιο αισιόδοξα για όλες τις γυναίκες! Εύχομαι σε όλες σας τα καλύτερα!
Η ιστορία της… μαμάς μου! #2
(Η μαμά μου με γέννησε με καισαρική στην κλινική «Κυανούς Σταυρός» στη Θεσ/νίκη)
Πέρασε πολύ νερό από το ποτάμι της ζωής μου από τη γέννηση του δεύτερου από το πρώτο μου παιδί. Έντεκα χρόνια! Έντεκα χρόνια τα οποία δεν ήταν καθόλου εύκολα. Είχα τη πρώτη μου εγκυμοσύνη σε ηλικία 19 χρονών, χωρίς να καταλάβω τίποτε όπως ακριβώς σας τα διηγήθηκα στο πρώτο μου κείμενο.
Και μετά όλα άλλαξαν! Όλα έγιναν δύσκολα ! Ξαφνικά απέκτησα δυσκολία στη σύλληψη και σαν μην έφθανε αυτό είχα τέσσερις αποβολές και η μία πολύ προχωρημένη. Γυρνώντας στο παρελθόν, σας αναφέρω ότι η μητέρα μου είχε κάνει αφαίρεση μήτρας σε ηλικία 33 χρόνων εξαιτίας της κακής κατάστασης της μήτρας λόγω πολλών ινομυωμάτων. Αυτό το είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού και από πολύ μικρή ηλικία είχα αρχίσει να επισκέπτομαι το γυναικολόγο -ο οποίος ήταν και γιατρός της μητέρας μου- και έκανα γυναικολογική εξέταση και τεστ Παπανικολάου. Ήξερε δηλαδή πολύ καλά το οικογενειακό ιστορικό μας.
Η πρώτη γέννα-αποβολή θεωρήθηκε τυχαίο γεγονός. Χωρίς καμία εξέταση προχωρήσαμε σε δεύτερη και τρίτη εγκυμοσύνη αρχίζοντας ορμονοθεραπείες, δέσιμο του τραχήλου και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα.
Μετά τη τρίτη αποβολή, έκανα μία εξέταση (σαλπιγγογραφία), όπου ο γιατρός μου είπε ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα, παρά μόνο πολύ ανοικτό τράχηλο και προχωρήσαμε στη τέταρτη εγκυμοσύνη κάνοντας πάλι ορμονοθεραπείες, δέσιμο του τραχήλου και ξάπλωμα στο κρεβάτι και αυτή τη φορά με το ίδιο αποτέλεσμα. Του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Ότι έλεγε ήταν εντολή!
Μετά από τη τελευταία αποβολή, με έστειλε για υπέρηχο και τότε επιτέλους διαπίστωσε ότι είχα ινομύωμα το οποίο ήταν σε τέτοιο σημείο και μου προκαλούσε τις αποβολές. Μία διαδικασία την οποία θα μπορούσε να την ακολουθήσει νωρίτερα και θα είχα γλυτώσει τόση ταλαιπωρία. Μιλάμε για τόση ανευθυνότητα και μάλιστα από ένα άνθρωπο που με γνώριζε από κοριτσάκι. Προχωρήσαμε άμεσα στην αφαίρεση των ινομυωμάτων, μου έκανε μία κάθετη τομή με πολλές συμφύσεις από τις οποίες είχα αρκετούς πόνους στη περιοχή της κοιλιάς. Μετά από τόσες ταλαιπωρίες ψυχικές, σωματικές και οικονομικές αποφασίσαμε με το σύζυγό μου ότι δεν θα κάνουμε άλλο παιδί!
Και μετά ξαφνικά δύο σχεδόν χρόνια μετά την εγχείρηση διαπίστωσα ότι είχα καθυστέρηση. Τότε ήταν που ο σύζυγός μου ευτυχώς για μένα, πάτησε πόδι λέγοντάς μου «Αν θα πας στον ίδιο γιατρό, θα πας μόνη σου» και αναγκάστηκα να αλλάξω γιατρό. Λόγω της εργασίας των γονιών μου είχαμε γνωριμίες σχεδόν με όλους τους γνωστούς γιατρούς της Θεσσαλονίκης. Δεν ξέραμε ποιον να διαλέξουμε, λόγω του βεβαρυμένου ιστορικού. Τελικά διαλέξαμε κάποιον που είχε ξεγεννήσει και τη γυναίκα του ξαδέλφου του άντρα μου, γνωστό γυναικολόγο της Θεσσαλονίκης τότε και πήγαμε να τον επισκεφτούμε.
Με το φάκελο των ιατρικών εξετάσεων και με μία δική μου επιφυλακτικότητα πήγαμε να τον επισκεφτούμε. Μόλις είδε τις πρώτες εξετάσεις δηλαδή της σαλπιγγογραφίας με ρώτησε «Το ινομύωμα ήταν πίσω δεξιά;» Τρελάθηκα!! «Γιατρέ πού το ξέρετε;«, τον ρώτησα. «Το βλέπω«, μου είπε. «Και αν τα βλέπετε εσείς«, τον ρώτησα, «πως δεν το είδε ο γιατρός που με ήξερε από δέκα χρόνια πριν;«. «Δεν ξέρουν όλοι να διαβάζουν ακτινογραφίες«, μου είπε, «Δεν έχετε, κυρία μου, ανοικτό τράχηλο… Για όλα έφταιγαν τα ινομυώματα«. Τρελάθηκα!!!!! Τόση ταλαιπωρία, τόσες θεραπείες, τόσες επεμβάσεις και ναρκώσεις από αβλεψία; Από φιλαργυρία; Τι να πω…
Και τότε έγινε μία καινούργια αρχή. Σταμάτησα τη δουλειά μου και έκατσα στο σπίτι τις περισσότερες ώρες στο κρεβάτι και λίγες στη πολυθρόνα. Κάθε βδομάδα μέχρι να κλείσω το τέταρτο μήνα, έκανα τεστ εγκυμοσύνης και μετά το θετικό αποτέλεσμα έκανα μία ένεση. Έπαιρνα τα χάπια μου, το σίδηρό μου, τις βιταμίνες μου, έκανα τη δίαιτά μου. Μετά το τρίτο μήνα, έβγαινα μία φορά την εβδομάδα από το σπίτι μου και πήγαινα στο ιατρείο του όπου παρακολουθούσε τη πορεία του τραχήλου μου για να με καθησυχάσει, γιατί δεν πίστευα ότι δεν είχα πρόβλημα. Μου μιλούσε, μου εξηγούσε, με ηρεμούσε. Με ένα πράγμα ήταν αυστηρός. Με τα κιλά! Τελείωσα την εγκυμοσύνη στο κρεβάτι χωρίς καμία κίνηση χωρίς περπάτημα και είχα βάλει μόλις εννέα κιλά! Φανταστείτε, ότι όταν χρειαζόταν να λείψει από τη Θεσσαλονίκη, συνήθως για να πάει στην Αθήνα, για μερικές ώρες, μου τηλεφωνούσε για να μου πει τι ώρα θα φύγει και τι ώρα θα γυρίσει. Είχε ενημερώσει τον αντικαταστάτη του με κάθε λεπτομέρεια σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι. Μιλάμε για τέτοια ανθρωπιά!
Πέρασα την πιο ωραία περίοδο της ζωής μου. ΄Ημουν ήρεμη, όταν καθόμουν στη πολυθρόνα κεντούσα, εγώ που δεν είχα καμία σχέση με αυτό το σπορ. Ξαπλωμένη διάβαζα. Πάντοτε ήμουν φαν του διαβάσματος. Τότε διάβασα τόμους ολόκληρους. Περίμενα το παιδάκι μου που δεν ήξερα, βέβαια, τι είναι, αλλά το μόνο που ήθελα ήταν γερό παιδί.Κύλισαν οι μήνες, όταν έκλεισα τον έβδομο, παραμονές 28ης Οκτωβρίου, θυμάμαι, μου είπε ότι δεν χρειαζόταν να πηγαίνω κάθε βδομάδα. Πάγωσα! Αμέσως κατάλαβε! «Ρένα μου«, είπε, «αν εσύ ηρεμείς όταν έρχεσαι εδώ, τότε μπορείς να έρχεσαι και κάθε μέρα«.
Η γέννηση του μωρού μου είχε προθεσμία μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου του 83. Επειδή, όμως, θα γεννούσα με καισαρική, προχωρήσαμε στη γέννα νωρίτερα.
28/11/1983. Από το προηγούμενο βράδυ ήμουν στη κλινική «ΚΥΑΝΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» της Θεσσαλονίκης απέναντι από το γήπεδο της ομάδας μου του «ΗΡΑΚΛΗ» και του Καυτζαντζόγλειου, εκεί που είχα περάσει αρκετές ώρες στην εφηβεία μου στον αθλητισμό.
Με ετοίμασαν από το βράδυ και την άλλη μέρα το μεσημεράκι με πήραν στο χειρουργείο. Όταν ήρθε ο γιατρός, με εξέτασε για να δει, μήπως υπήρχε περίπτωση να γεννήσω φυσιολογικά, αλλά όταν είδε το βλέμμα μου, κατάλαβε ότι δεν ήθελα να ρισκάρω τίποτε τη τελευταία στιγμή.
Είχα γεννήσει ήδη μια φορά και είχα κάνει γυναικολογική εγχείρηση, αλλά πρώτη φορά έβλεπα γιατρό να επιμελείται ο ίδιος τόσο σχολαστικά την απολύμανση του ασθενή.
Μου έδωσαν ελαφριά νάρκωση, τόση ώστε να καταλαβαίνω χωρίς να πονάω και το τελευταίο που άκουσα πριν κοιμηθώ ήταν, «Ρένα να μας ζήσει το κοριτσάκι! Είναι 2,300 κιλά«. Τελείωσε το έργο του κάνοντας πλαστική στη κοιλιά μου, απαλλάσοντάς με από τις απαίσιες συμφύσεις που με τρέλαιναν και την ουλή που είχα από τη προηγούμενη γυναικολογική εγχείρηση.
΄Οταν συνήλθα ήμουν απέραντα ευτυχισμένη. Είχα ένα γιο τον Απόστολο έντεκα χρονών και μετά από τόσους κόπους, ένα κοριτσάκι τόσο δα μικρούλι στην αγκαλιά μου. Την Ολίβια. Στην κλινική έκατσα έντεκα μέρες, μέχρι να κλείσει η τομή μου.
Ευχαριστώ πολύ το σύζυγό μου Αργύρη για την υπομονή που έδειξε και για τη στήριξη που μου έδωσε. Τη μητέρα μου, γιατί αν δεν ήταν εκείνη να με βοηθάει δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Το γιο μου γιατί μπορεί να στερήθηκε κάποια πράγματα λόγω της κατάστασης. Τον σκύλο μας τον Εκτώρα, γιατί τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, όταν όλοι έλειπαν, δεν έφευγε λεπτό δίπλα από το κρεβάτι μου.
Αλλά πιο πολύ από όλους ευχαριστώ το γιατρό μου, κο Μενέλαο Χατζηγεωργίου (δεν υπάρχει λόγος να μη πω το όνομά του γιατί πλέον δεν εργάζεται ), γιατί αν δεν ήταν αυτός με τον επαγγελματισμό του και κυριότερα με την ανθρωπιά του δεν θα τα έβγαζα πέρα.
Γιατρέ μου, όπου κι αν βρίσκεσαι σ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στη κόρη μου Ολίβια που έχει γενέθλια και περιμένει το μωράκι της, το τρίτο εγγονάκι μου, την Αθηνούλα. Και σε όλες εσάς που διαβάζετε το blog της και περιμένετε τα μωράκια σας, σας εύχομαι όλα να πάνε καλά!
xronia polla Olivia!! na eisai panta geri kai na kamakrwneis ton antrouli sou kai ta paidakia sou!!
Ολίβια χρόνια σου πολλά δίπλα σ' αυτούς που αγαπάς!!! Πολύ συγκινητική η ιστορία της μαμάς σου!!!Χρόνια πολλά και σ' αυτήν γιατί πάντα στα γενέθλιά μας γιορτάζουν δυο, αυτός/αυτή που γεννήθηκαν εκείνη τη μέρα και η μαμά του/της! Για την ιστορία....Κι εμένα τον σκύλο μου τον λένε Έκτορα! Μου έκανε φοβερή εντύπωση που η μαμά σου ευχαρίστησε και το σκύλο της οικογένειας...Συνήθως ξεχνάμε την προσφορά των τετράποδων φίλων μας...Μπράβο της για άλλη μια φορά!
Χρόνια σου πολλά Ολίβια, να τα εκατοστήσεις.Να χαίρεσαι την οικογένειά σου, τα παιδάκια σου και τον άντρα σου. Η μανούλα σου τράβηξε πολλά για να σε αποκτήσει αλλά το πάλεψε μέχρι τέλους. Μπράβο της.
Χρόνια σου πολλά και φέτος, χαρούμενα 29 Ολίβια!!! Εύχομαι να είστε γερές και οι δύο, Ρένα και Ολίβια, να διαβάσετε και να διαβάσουμε σε μερικά χρόνια σε αυτό το ίδιο blog και την ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ Η ΑΘΗΝΑ...!!
χρονια σου πολλα να τα εκατοστησεις να χαιρεσε τα ζουζουνακια σου και να εχεις την υπεροχη μαμα σου για πολλα χρονια κοντα σου δυνατη και ακμαια