Γιαγιάδες!
Έχω την τύχη να έχω ακόμα τη μια γιαγιά μου γερή (φτου σκόρδα, φτου φτου φτου, γιαγιούλα μου γλυκειά!!!). Είναι η γιαγιά Τασούλα (ή Αναστασία), η οποία θα έλεγε κανείς ότι με μεγάλωσε. Με μεγάλωνε τις ώρες που η μαμά ήταν στη δουλειά. Την αγαπούσα και την αγαπάω πολύ! Είναι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου (ακόμα και τώρα που έχει πατήσει για τα καλά τα 80) και είναι φοβερή και τρομερή!
Η άλλη μου η γιαγιά, η μαμά του μπαμπά, από την οποία πήρα το όνομά μου (Ολυμπία that is) μας άφησε πριν αρκετά χρόνια, όμως και αυτή την χάρηκα, μιας και επίσης την έβλεπα κάθε μέρα! Έμεναν στο διαμέρισμα ακριβώς από πάνω μας και πού με έχανες πού με έβρισκες εκεί κλωθογύριζα. Ήταν τελείως διαφορετική από τη γιαγιά Τασούλα, λίγο πιο σκληρή (όχι όμως αυστηρή), αλλά και αυτή την αγαπούσα πολύ και είχα πάθει σοκ όταν πέθανε και ας ήμουν 15-16 ετών.
Γενικά χάρηκα γιαγιάδες και παππούδες, τους αγαπούσα όλους πολύ και με διαφορετικό τρόπο. Στεναχωριέμαι όταν βλέπω παππουδογιαγιάδες να ξεχωρίζουν τα εγγόνια τους ή εγγόνια να μην αγαπούν μια γιαγιά ή έναν παππού, επειδή π.χ. η μαμά τους έχει πρόβλημα μαζί τους… Θεωρώ ότι η σχέση του παιδιού με τη γιαγιά και τον παππού είναι σημαντική, τουλάχιστον για μένα ήταν. Έχω απ’ όλους τρυφερές αναμνήσεις και ναι όλοι τους με «καλομαθαίνανε» και ήταν τέλειο αυτό!
Η Αθηνά έχει δύο γιαγιάδες και έναν παππού. Η γιαγιά Γεωργία, η μαμά του Μάνου, κάνει σαν τρελή και παλαβή για αυτήν (τα άλλα δυο εγγόνια της είναι πια άνω των 20 ετών και μάλλον δεν περίμενε ότι θα ξανανταχτίρντιζε μωρό, χεχε). Και η Αθηνά την αγαπάει πολύ! Προχθές που την επισκεφτήκαμε, η Αθηνά είχε μόλις αποκοιμηθεί στο αυτοκίνητο και δεν έλεγε να ξυπνήσει. Έτσι η γιαγιά Γεωργία είχε τη χαρά να την κρατήσει για τουλάχιστον μισή ώρα στην αγκαλιά της, για πρώτη φορά τόσο πολύ, μιας και η Αθηνά συνήθως παραείναι ζωηρή για τις δυνάμεις της! Το τι χαρά έκανε η γιαγιά Γεωργία δεν περιγράφεται! Δεν ήθελε να την αφήσει από τα χέρια της!!
Χθες συνέβη το άλλο πολύ συγκινητικό. Έτσι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Ήταν η μαμά μου εδώ για λίγες μέρες και χθες Κυριακή ήταν η μέρα της επιστροφής. Με το που άνοιξε την πόρτα και πήγε προς το ασανσέρ σέρνοντας τη βαλίτσα της, η Αθηνά έβαλε τα κλάμματα! Γοερά! Με λυγμούς!! Τα χρειάστηκε και η μαμά μου, επέστρεψε να της δώσει ένα ακόμα φιλί και η Αθηνά άρπαξε το παλτό της και την τραβούσε να μην φύγει… ‘Εβαλε το προσωπάκι της κάτω από το μανίκι της και έκλαιγε σπαρακτικά.
Συγκινήθηκα τόσο πολύ…
Φανταστείτε πως ακόμα και όταν μιλάμε μέσω Skype με τους γονείς μου, όταν λέμε «Άντε γεια» και πάμε να κλείσουμε, η Αθηνά τσιρίζει και μου τραβάει το χέρι από το ποντίκι!
Είναι χαρά μου να βλέπω το παιδί μου να αγαπάει και τις δυο γιαγιάδες και τον παππού και την προγιαγιά τόσο πολύ από τόσο μικρό… Νιώθω μια ζεστασιά που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια… Λες και ξαναγίνομαι μικρή και χύνω την πορτοκαλάδα από το μπαλκόνι και η γιαγιά Τασούλα κάνει τα στραβά μάτια… Ή όταν ο παππούς Γιώργος του μπαμπά μου έπαιρνε ένα μικρό μου πόνυ που λαχταρούσα. Ή όταν η γιαγιά Μπία μου μάθαινε Γαλλικά. Ή όταν έδινα σβουρηχτά φιλιά στα μάγουλα του παππού Γιώργου της μαμάς και γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια του…
Εγώ, ως Ολίβια μιλώντας πάντα, δεν θεωρώ ότι οι γιαγιάδες είναι υποχρεωμένες να κρατούν τα παιδιά για να πάει π.χ. η μαμά στη δουλειά. Καλοδεχούμενο αν το θέλουν, αλλά μπορώ να κατανοήσω και το να μην θέλουν. Θεωρώ όμως απαραίτητο να αγαπούν τα εγγονάκια τους, ακόμα και αν π.χ. δεν συμπαθούν τη νύφη τους, γιατί τα εγγονάκια είναι παιδιά των παιδιών τους στο κάτω κάτω. Είναι και αυτά ένα κομμάτι δικό τους.
Γιαγιάδες, προγιαγιά και παππού της Αθηνάς, σας ευχαριστώ που την αγαπάτε τόσο πολύ!
(Και εσένα παππού Αρχέλαε εκεί ψηλά που σίγουρα της στέλνεις και εσύ την αγάπη σου!)
Παππουδογιαγιάδες......... αξία ανεκτίμητη!!!!!! (Δε ξέρω αν το σχόλιο μου είναι εντελώς σχετικό με το θέμα το οποίο ανοιξες, αλλά σίγουρα ήταν η αφορμή για να γράψω όλα αυτά που νιώθω!!!!) Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους!!!!! Έδωσε ο Θεούλης και τους παππούδες/γιαγιάδες μου τους είχα για πολλά χρόνια!!!!! Τη γιαγιά μου, από τη μαμά, ευτυχώς την έχουμε ακόμα!!!! Φτου φτου φτου!!!! Ο Θεός να την έχει καλά! Θυμάμαι τον εαυτό μου να λαχταράει την ώρα και την στιγμή που θα πηγαίναμε στο σπίτι των παππούδων!!!! Έχω τόοοοσες γλυκές αναμνήσεις που πραγματικά δε ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω!!!!! Εϊναι η πρώτη φορά που γράφω στο "eimaimaima" και νομίζω πως το κάνω γιατί νιώθω ..... ..... τύψεις? αγάπη? νοσταλγία? ζεστασιά? δε ξέρω τι από όλα αυτά είναι!!!! Μπορεί να είναι και όλα μαζί!!!! Τϋψεις γιατί δε τους αγκάλιασα πολύ!!! (Δεν είμαι ο τύπος "ναζιάρα" βλέπετε) Αφήστε που για κάποιο λόγο ντρεπόμουν (και εξακολουθώ να το κάνω) να δείξω τα συναισθήματά μου!!!! Ένα όμως ξέρω στα σίγουρα!!!!! Μου λείπουν ΠΟΛΥ!!!!! Η γιαγιά μου από τον μπαμπά, με είχε τρομερή αδυναμία και η αλήθεια είναι ότι μάλλον ξεχώριζε λίγο τα εγγόνια της!!!! :/ Βλέπετε έχω το όνομά της, Σταυρούλα!!!!! (Άσχετα αν και οι δύο γιαγιάδες μου έχουν το ίδιο όνομα!!!!!!! :D ) - Το δικό μου όνομα έχει ..... έλεγε!!!! Εντάξει έτσι ήθελε να λέει.... έτσι έλεγε!!! Δε μου χαλούσε χατήρι!!!! Ότι ζητούσα προσπαθούσε να μου το έχει!!!! Βόλτες??? ΟΥΥΥΥΥΥ κι αν δε με γύρισε!!!!! Από δω, απο 'κει, σε πάρκα, στις παραλίες, στα πανηγύρια...... όπου βάλει ο νους σας !!!!! Δεν το κρύβω, με ΚΑΛΟΜΑΘΕ (ΚΑΚΟΜΑΘΕ όπως θέλετε πείτε το, μιας και για μένα αυτές οι 2 έννοιες δε διαφέρουν καθόλου!Είναι σα να βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο!!!) Κάθε που πήγαινα να κοιμηθώ στο σπίτι τους, κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι!!! Περνούσα ΑΠΕΙΡΕΣ ώρες μαζί της μιας και η μητέρα μου εργαζόταν. Την έχασα όμως αρκετά νωρίς!!! Στα 12 μου! Όλους τους υπόλοιπους τους είχα μέχρι και ...."εχθές"!!! :( Η 1η Νοεμβρίου 2012 σαν χτες μου φαίνεται!!!!!! Το ίδιο και η 9η Ιουνίου 2013!!! Οι μέρες που έφυγαν οι 2 γλυκύτατοι παππούδες μου!!!! Οι άνθρωποι που λαχταρούσαν να νταχτηρντίσουν τη μικρούλα δισέγγονή τους!!! Το μικρό Ροδανθάκι μου ήταν μόλις 6 μηνών όταν έφυγε ο παππούς ο Στέλιος,μπαμπάς της μαμάς μου, και 13 μήνών όταν έφυγε ο παππούς ο Νίκος (του μπαμπά μου). Ο παππούς ο Στέλιος, ένας πράος και γλυκομίλητος άνθρωπος. Τα μαλλιά του ολόλευκα σαν το χιόνι. Καθόταν στον καναπέ της κουζίνας και κάθε φορά που έβλεπε τη μικρουλίνα μου έκλαιγε από ευτυχία!! - Κοπελάραααα!!!! έλεγε. Για μας ήταν ο παππούς της βόλτας!!!! Με το αυτοκίνητο ήμασταν όλο βόλτες και εκδρομές!!! Κούνιες? Όλες τις κούνιες της περιοχής τις είχαμε γυρίσει!!!! Πρόσχαρος άνθρωπος!!!! Ερχόταν στις παρελάσεις, σε κάθε συναυλία και παράσταση που είχαμε είτε σε σχολεία, είτε σε χορωδίες, σε θέατρα..... σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!!!!! ΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟ ΨΗΛΩΝΕ ΑΠΟ ΚΑΜΑΡΙ!!!! - Οι εγγονές μου!!!!! Όλο έλεγε. Οι εγγονές μου!!!! Και όλο καμάρωνε!!! Τα θυμάμαι και ..... δε θέλω να κρύψω ότι έχω βάλει τα κλάματα! Ο παππούς μου ο Νίκος με το μουστάκι του :) ! Ο βαρύς, ο απόμακρος ... στα νιάτα του! Μα σαν γέρασε..... ψυχή μικρού παιδιού!!! Τρελαινόταν και αυτός σαν έβλεπε το δισέγγονο! Κ αυτός δε χαλούσε χατήρια!!! Τα ΠΑΝΤΑ για τα εγγόνια του και το δισέγγονο! Από δώρα μέχρι ...... ότι θες!!! Οι συμβουλές του χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά! Του άρεσε να τον περιποιούμαστε !!! Σαν γνώρισε τον άντρα μου, αυτομάτως δέθηκε μαζί του!!! -Να τον προσέχεις σαν τα μάτια σου!!!! Ο Δ. είναι καλό παιδί!!! Αν τον χάσεις εσύ θα φταις! (καθότι νευρική!) Να μη νευριάζεις! Να μην αυτό! Να μην εκείνο! Να προσέχεις το παιδί! Το παιδί, το παιδί!!! Α ρε παππού με τις συμβουλές σου!!! Οι αναμνήσεις ξεπηδούν απο μέσα μου σαν ..... δεν ξέρω πως να το περιγράψω!!!! Πως τα μικρά παιδιά χοροπηδούν στις παιδικές χαρές από δώθε και από κείθε από χαρά??? Κάπως έτσι!!! Και τέλος η γιαγιά μου (της μαμάς), που όπως προείπα ευτυχώς την έχουμε ακόμα μαζί μας!!! Η γιαγιά η ΣΟΥΠΕΡ μαγείρισσα!!! Η ΣΟΥΠΕΡ ζαχαροπλάστησα!!! Σε όλα μέσα!!! Ξέρει από γεωγραφία, πολιτικά, ιστορία, πολιτιστικά, ..... κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ. Για όλα έχει κάτι να πει!!! Έχει πλάκα όταν έχεις ώρα να την ακούς!!! Λατρεύει τα παιδιά της, τα εγγόνια της και πετάει τη σκούφια της για τη δισέγγονή της!!!! Δίνει ότι έχει και δεν έχει (υλικά και συναισθηματικά)! Τώρα που έμεινε μόνη της... σαν βλεπει τη μικρούλα μου ξεχνάει τα πάντα! Ξεχνάει στενοχώριες, πόνους και ότι άλλο τη σκοτεινιάζει!!! Αλλά και η μικρή μου τρελαίνεται να βρίσκεται με τη προγιαγιά της!!!! Σαν πάμε εκεί δε θέλει να φύγει! Αυτά και άλλα τόσα και άλλα τόσα και άλλα ..................... τόσα θα μπορούσα να πω για αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που είχα την τύχη και χαρά να έχω στη ζωή μου!!!! Νομίζω πως ότι έγραψα, δε το έγραψα για μένα ή για να το διαβάσει κάποιος άλλος! Το έγραψα για να το στείλω σε εκείνους!!!!! Σε εκείνους που σπάνια αγκάλιαζα και σπάνια τους έδειχνα πόσο πολύ τους αγαπώ!!!! Σας αγαπώ και θα σας θυμάμαι ΠΑΝΤΑ!!! Και ξέρω πως αν και εκεί ψηλά, είσαστε πάντα εδώ κοντά μας, πάντα δίπλα μας και μας προσέχετε όπως πάντοτε κάνατε!!! Και να ξέρετε πως η Ροδάνθη ήδη ξέρει τα πάντα για εσάς!!!! Και εσένα Ολίβια σε ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή!!!! Συγνώμη για την μακρηγορία μου!!!!
Οι παππουδες (του μπαμπα)εμεναν απεναντι απο μας και οι αλλοι παππουδες(της μαμας) 30΄με το αυτοκινητο και αυτους τους βλεπαμε περισσοτερο απο τους αλλους και τους ειχαμε αδυναμια με τον αδερφο μου, απτη μια γιατι τους βλεπαμε περισσοτερο και απτην αλλη γιατι μας επαιρναν συνεχεια σπιτι τους να μεινουμε και το ειχαμε μαθει μολις ερχοντουσαν σπιτι ετοιμαζαμ αμεσως τη τσαντα με τα ρουχα κ κλαιγαμε μεχρι να μας αφησει η μαμα να παμε, δε μας μαλωσαν ποτε κ παντα μας πηγαιναν εκδρομες και γενικα ασχολιοντουσαν πολυ μαζι μας...Απ΄την αλλη μερια η γιαγια (του μπαμπα) περισσοτερο, γιατι ο παππους ηταν πολυ ησυχος ανθρωπος, ηταν πολυ παραξενη και σκληρη γυναικα και ξεχωριζε εμφανεστατα τα αλλα εγγονια και τα παιδια της και ο λογος γιατι ο μπαμπας μου την εβαζε στη θεση της και την μαμα μου δεν τη συμπαθουσε γιατι δεν την διαλεξε εκεινη, δεν ηθελε ποτε να μας παιρνει σπιτι, ουτε να ασχολειται μαζι μας και την ακουγα να λεει στη θεια μου 'Αυτα θα καθονται εδω ολη μερα?' γιατι θελαμε να παιζουμε με τα ξαδερφια μας. Ειναι επομενο με τη συγκεκριμενη γιαγια να μην νοιωθω καποιο δεσιμο και να την νοιωθω εναν απλο συγγενη... Τωρα που περιμενω το πρωτο μου παιδακι και με τους γονεις του συζυγου δεν εχουμε σχεσεις και μενουμε 2' αποσταση, δε ξερω πως θα το εξηγησω στο παιδι μου...Συμφωνω οτι δεν ειναι υποχρεωμενοι να κρατανε τα παιδια αν δεν θελουν, αλλα ειναι υποχρεωμενοι να σεβονται το οτι το παιδι τους εχει δικη του οικογενεια και να μην προσπαθουν να επιβαλλονται και να απαιτουν με τον ενα η τον αλλο τροπο
εγω βιωνω (ΔΥΣΤΥΧΩΣ λογω κοντινης αποστασης) περιστατικο κουνιαδας μου -αδερφη του συζυγου- η οποια εχει .. "παρκαρει" -οπως ειπε κ μια φιλη παραπανω- κανονικα και μονιμα τα παιδια τις (2) στους γονεις της -πεθερικα μου-. δε δουλευει, δεν κανει τπτ ολη μερα αλλα παρολ αυτα τα παιδια ζουνε κατα βαση στον παπου κ στη γιαγια. η αποσταση των σπιτιων τους ειναι 3 λεπτα με αμαξι. 15 με τα ποδια. τα παιδια ειναι ολη μερα σε ενα σπιτι -με κηπο- με γιαγια-παπου (επαρχια λιγο εξω απο αθηνα), γενικα δεν εχουνε επαφη ιδιαιτερη με τον εξω κοσμο, η μαμα τους δεν τα παιρνει ΠΟΥΘΕΝΑ μαζι της.εχουνε φτασει σε ηλικιες 2 κ 6 και πραγματικα δεν εχουνε ζησει τπτ ! εχουνε αναπτυξει μια τετοια ειδους ζωηραδα κ αντικοινωνικοτητα που πλεον αν πουνε να τα κυκλοφορησουνε εξω ειναι σαν να βγαζεις λιονταρι απο κλουβι υστερα απο μακροχρονιο εγκλεισμο! εγω δεν εχω κανει ακομα παιδι, αλλα αυτο το περιστατικο που ΔΥΣΤΥΧΩΣ το βλεπω λογω οπως ειπα κοντινης αποστασης σπιτιων, με εχει επηρεασει πολυ αρνητικα. τελικα το μητρικο ενστικτο δεν ειναι δεδομενο ! γενικα "μάνα" και οτι συνεπαγεται αυτο ,δεν ειναι δεδομενο για ολες ! μπραβο κ συγχαρητηρια στα κοριτσια που δεν ανηκουν σ αυτη την κατηγορια ! νοιθω καταδικασμενη κατα μια εννοια να βλεπω μια κατασταση την οποια σιχαινομαι κ μισω κ κατα προεκταση με χαλαει ! μεχρι κ τη μετακομιση σκεφτηκα για να μην τους βλεπω ! τοσο αρνητικα μ εχει επηρεασει αυτη η κατασταση ... :(
olivia mou opws panta ta keimena sou einai uperoxa...exw ki gw polu kales anamniseis apo tis giagiades mou pio polu giati ton ena pappou mou den prolava na ton gnorisw k me ton allo den eixa polu kali sxesi....egw tha ithela na me simvouleusete koritsia giati apo tin mera pou gennisa den mporw na apoxoristw to mwraki mou k den thelw kiolas....alla exw to exis provlima menw panw katw me ta petherika mou kai se 3 mines girizw stin douleia opote i pethera tha krataei ton mikro exw polu kales sxeseis mazi toys o sizigos mou omws den exei kai toso kali sxesi me tous dikous mou kai i mitera moy mas episkeptetai 1 fora ti vdomada vevai oute logos gia na kratisei ki auti kamia fora ton mikro den thelei o sizigos...auto pou me apasxolei an kai xerw oti einai vlakeia alla den mporw na to vgalw eukola apo mesa mou einai enw vlepw poso polu agapoun ta petherika moy to mwro logo tou oti einai kai to prwto stin oikogeneia fovamai oti ekeino afinontas sto oso tha eimai stin douleia tha agapisei pio polu ton pappou k tin giagia tou k tha me xexasei kai den tha me thelei emena pia einai i pio megali fovia mou ki auto me trelenei giati xerw oti den prepei na skeftomai etsi alla..pos mporw na to xeperasw exei kamia paromoia aisthimata?
Δεν συμφωνώ. Θεωρώ πως δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς τα εγγόνια σου και να μην σε νοιάζει, αν θα μείνουν με μια ξένη γυναίκα στο σπίτι , όταν η μαμά θα πάει στη δουλειά της, ή αν θα πάνε μωρούλια στον παιδικό με όλα τα παρεπόμενα, γιατί τι σόι γιαγιά είσαι, αν δεν μπορείς να βοηθήσεις στοιχειωδώς κόρη ή νύφη,βάζοντας το συμφέρον των παιδιών πάνω από τη δική σου καλοπέραση και ξεκούραση.Η αγάπη δεν είναι λόγια αλλά πράξεις και αν αγαπάει η γιαγιά τα εγγόνια πρέπει να είναι εκεί και στα δύσκολα.Όλα τα άλλα κολοκύθια τούμπανα.
ΕΓΩ ΠΗΡΑ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 4 ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ. Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 4 ΜΗΝΩΝ ΕΓΚΥΟΣ ΣΤΑ ΔΙΔΥΜΑΚΙΑ ΜΟΥ. ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 14 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΩΡΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ (ΑΝΤΡΕΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΑΠΟ ΤΩΡΑ). ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΑΝ ΚΑΙ ΝΕΟΤΑΤΗ 63 ΧΡΟΝΩΝ ΗΡΘΕ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ. ΟΚ ΜΕΝΕΙ 2 ΩΡΕΣ ΜΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΠΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΝ. ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΗΣ ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΕΛΕΟΣ ΔΕΝ ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΕΚΔΡΟΜΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΗΣ. ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙ ΟΤΙ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ ΟΠΟΤΕ ΤΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙ!!!!
Ολίβια πέτυχες το αδύναμο σημείο μου. Γιαγιάδες!!! Τη μία γιαγιά, εκείνη που πήρα το όνομά της, δεν τη γνώρισα.Χάθηκε όταν ο πατέρας μου ήταν 19 ετών. Θα ήθελα όμως γιατί όλοι όσοι την είχαν γνωρίσει μου λένε πόσο καλή ήταν, αλλά και πόσο πολύ της μοιάζω εξωτερικά (ελπίζω και εσωτερικά). Από παππούδες ο ένας με τον οποίο δεν είχαμε σχέσεις έφυγε όταν ήμουν 9 ετών. Στεναχωρέθηκα με τον χαμό του αλλά μέχρι εκεί. Ο άλλος παππούς έφυγε όταν ήμουν 10. Μεγάλο πλήγμα. Από εκείνον κληρονόμησε η κόρη μου το υπέροχο γκριζογάλανο χρώμα των ματιών τους. Νιώθω ευλογημένη που το παιδί μου είναι το μόνο μετά από τόσους απογόνους πήρε τα μάτια του παππού. Οσο για τη γιαγιά από τη μεριά της μάνας μου, είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κεφάλαιο στη ζωή μου. Νιώθω ότι από εκείνη πήρα όση αγάπη δεν πρόλαβα να πάρω από την άλλη γιαγιά. Για αρκετά χρόνια ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος. "Του παιδιού μου το παιδί είναι δυό φορές παιδί" λένε. Για εμένα ίσχυε και το αντίστροφο "Της μαμάς μου η μαμά, είναι δυο φορές μαμά". Μπορώ να μιλάω ατέλειωτες ώρες για εκείνη. Αν υπήρχε σε λεξικό η έκφραση "ιδανική γιαγιά" θα είχε δίπλα τη φωτογραφία της. Τη χάσαμε λίγες ημέρες αφότου γνώρισα τον άντρα μου. Η τελευταία χαρά που πήρε ήταν ότι εγώ γνώρισα ένα παλικάρι και ότι αν πήγαινε καλά η σχέση θα κάναμε μαζί οικογένεια. Ο χαμός της είναι η μεγαλύτερη απώλεια από τη ζωή μου. Θα ήθελα να την έχω κοντά μου στον αρραβώνα και το γάμο μου. Να είναι δίπλα μου όταν γέννησα και όταν βάφτισα την κόρη μου. Αλλά να είναι κοντά μου και στα δύσκολα για να με συμβουλεύει και να με στηρίζει, όπως έκανε πάντα. Ξέρω όμως ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είναι κοντά μου. Είχα την ευλογία να γνωρίσω και τη μαμά της. Την προγιαγιά μου. Μια υπέροχη καλοσυνάτη γιαγιούλα. Οσον αφορά την κόρη μου, βλέπω ότι έχει μια υπέροχη σχέση με τους γονείς μου αλλά και με την πεθερά μου. Με τους γονείς μου ζούμε σε διαφορετικό μέρος. Οστώσο το παιδί φιλοξενείται αρκετά συχνά στο σπίτι τους και μάλιστα της έχουν δημιουργήσει το δικό της δωμάτιο εκεί. Η μαμά μου φροντίζει να τηρεί την τάξη με την οποία μεγαλώνω το παιδί μου και αυτό μου αρέσει. Ο μπαμπάς μου είναι ο κλασικός χαζοπαππούς που τον κάνει το παιδί ότι θέλει. Και αυτό μου αρέσει γιατί έτσι υπάρχουν ισορροπίες. Ακόμα και οταν δεν τους επισκέπτεται, μιλαμε καθημερινά μαζί τους στο τηλέφωνο. Με την πεθερά μου η κόρη μου έχει πολύ καλές σχέσεις. Οσο και αν εγώ πολλές φορές διαφωνώ με εκείνη σαν χαρακτήρα, στο παιδί δεν την έχω ποτέ κακολογήσει. Και οι τρεις έχουν υπεραγαπούν την εγγονή τους, αν και δεν έχει κανενός το όνομα. Εχει του πεθερού μου που χάθηκε πριν από 22 χρόνια. Ολοι σεβάστηκαν την επιθυμία μας να τιμήσουμε την μνήμη του παππού δίνοντας το όνομά του στο κοριτσάκι μας. Και εκείνο γνωρίζει ότι το υπεροχο όνομά της το ωφείλει σε εκείνον. Φροντίζουμε να της μιλάμε για εκείνον με τα καλύτερα λόγια, όπως και για τους άλλους 3. Για εκείνη είναι οι γιαγιάδες και οι παππούδες της. Γιαγιά και παππούς σημαίνει αγάπη στην πλέον ακραία μορφή έκφρασής της!!!
δυστυχως εγω δεν εχω καθολου καλη εμπειρια απο τη μια μου γιαγια (μαμα της μαμας μου) μου φεροταν απαισια, εκανε τα παντα για να με υποτιμησει και να με κανει να νιωθω σκουπιδι. αυτο γινοταν απο τα 6 μου χρονια εως τα 12 που εμενα μαζι της αναγκαστικα! το χωριο μου δεν ειχε δημοτικο σχολειο και ετσι πηγαινα στο χωριο της γιαγιας μου. περιμενα την παρασκευη σαν λυτρωση επειδη ηξερα οτι θα ρθει ο μπαμπας μου να με παρει για το σαββατοκυριακο. και ολα αυτα γιατι; το καταλαβα πολυ αργοτερα... γιατι εμοιαζα στην αλλη μου γιαγια και στο σοι του πατερα μου γενικοτερα με το οποιο δεν ειχε καλες σχεσεις. ειναι η μονη γιαγια μου που ζει σημερα, τους εχασα ολους πριν μερικα χρονια(δυστυχως!) και δεν εχω καμια ορεξη ουτε να την βλεπω. ειμαι 36 χρονων και αυτα που μου εκανε δεν τα εχω ξεπερασει μεχρι σημερα. τωρα ετοιμαζομαι να γεννησω το τριτο μου παιδι και δεν με εχει παρει ουτε μια φορα να μου ευχηθει ή να ερθει να δει τα δισεγγονα της,παρολο που μενουμε κοντα και δεν εχει κανενα προβλημα υγειας.ουτε απ το τηλεφωνο! και γνωριζω πολυ καλα οτι με τα αλλα της εγγονια και δισεγγονα δεν ειναι ετσι. μονο με μενα... πριν δυο χρονια περνουσα μια περιεργη φαση της ζωης μου με καταθλιψη κ.α που αναγκαστηκα να παω σε ψυχολογο. με την αναδρομη στο παρελθον που καναμε μου ειπε η ψυχολογος οτι οσα προβληματα συμπεριφορας αντιμετωπιζω σημερα οφειλονται σε αυτη την γυναικα. κι ομως...δεν το ειχα σκεφτει ποτε μεχρι εκεινη τη στιγμη. κι ολα αυτα επειδη δεν της αρεσε η φατσα ενος εξαχρονου παιδιου! τι να πεις!
Είναι όντως τέλειο να αγαπάνε τα παιδάκια μας τους παππουδογιαγιαδες και αντίστροφα φυσικά! Να έχουν επαφή, να μην τους βλέπουν στη χάση κ στη φέξη (εφοσον βέβαια μένουν στην ίδια πόλη). Εμείς κάθε ΣΚ τρώμε στην πεθερούλα μου (μας βολεύει βέβαια γιατι δεν μαγειρευω (χα χα χα) και τους δικούς μου γονείς τους βλέπουν τα παιδιά μου τουλάχιστον 1-2φορά τη βδομάδα. Θα συμφωνήσω μαζί σου φυσικά στο οτι δεν ειναι υποχρεωμένοι οι γονείς μας-πεθερικα να κρατάνε τα παιδια μας είτε για να παμε δουλεια ειτε για να βγουμε! Επειδη το ακούω συχνά αυτό απο φίλους μου και διαφωνω πλήρως! Ασε που πολλοι εκμεταλλευονται την αγαπη των γονιων τους και "παρκαρουν" τα παιδια τους κάθε τρεις και λίγο για να είναι άνετοι! Αν θέλουν οι γιαγιαδες-παππουδες, ευχαρίστως, αν όχι, δεν πρεπει να τους κραταμε κακια. Εζησαν τη ζωη τους, παλεψαν για μας, τώρα θέλουν να απολαυσουν την...ησυχια τους!!
Η γιαγιά μου από την πλευρά της μάνας μου μας άφησε πριν ένα χρόνο (μόλις πέθανε ο παππούς μετά από λίγους μήνες βρήκαμε καρκίνο που τη θέρισε σε χρόνο ντε τε και έφυγε λίγο πριν ο παππούς κλείσει χρόνο). Αγαπημένη , γλυκιά και αυτή που έζησα πιο πολύ από τις γιαγιάδες....Η γιαγιά μου η άλλη μένει μακριά και δεν τη βλέπω συχνά άλλα της έχω επίσης αδυναμία...είναι γερή, κοτσονάτη και τη λέω "Χαιλάντερ" γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτα...Πόσο λειψός θα ήταν ο κόσμος χωρίς τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας....
ΕΓΩ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΠΑΠΠΟΥ.ΚΑΙ ΟΙ 2 ΠΕΘΑΝΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΝΕΟΙ.ΤΗΝ ΜΙΑ ΓΙΑΓΙΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΦΩΤΟ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ 3 ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.ΟΜΩΣ Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Α Σ Τ Ε Ρ Ι!!!!!ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΑΥΤΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕ.ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΛΕΓΑΜΕ ΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΑΣ.ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΠΙΝΑΜΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΚΑΠΝΙΖΑ(ΦΤΟΥ ΚΑΚΑ)ΚΡΥΦΑ ΑΠΟ ΓΟΝΕΙΣ.ΠΑΝΤΑ ΣΩΣΤΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ.ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ 93 ΕΤΩΝ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΘΑΡΟ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ 6 ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ 13 ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ,ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΠΑΡΑΠΟΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.Σ,ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΜΟΥ.
Τι μου εκανες τωρα? Ειναι το ευαισθητο σημειο μου,μεγαλωσα με την γιαγια (εχω τ'ονομα της) κ τον παππου της μαμας μου τους γονεις γιατι οι γονεις δουλευαν ειχα τελεια σχεση μαζι τους,ηταν κ οι δυο μου κολλητοι εφυγε πρωτα ο παππους μου πριν 24 χρονια κ εφυγε η γη κατω απο τα ποδια μου,πριν 11 χρονια εχασα κ την γιαγιακα μου,εκει δεν το αντεξα κ επαθα καταθλιψη ηταν κ οι δυο 69 ετων ταλαιπωρηθηκα πολλα χρονια δεν μπορουσα να το δεχτω αρχισα τα τελευταια χρονια να το συνειδητοποιω κ να συνεχισω την ζωη μου χωρις αυτους παντα μα παντα ενα σημειο της καρδιας μου θα ειναι μισο....
Tη μανούλα μου την έχασα έγκυος και ο μικρός μου δεν πρόλαβε να τη γνωρίσει... Για τον μπαμπά μου κάνει σαν τρελός, είναι 15 μηνών και κάθε πρωί, μόλις ανοίξει τα μάτια του παππού φωνάζει. Ο μπαμπάς μου μένει από κάτω μας και ο ίδιος λέει ότι αυτό το εγγόνι (το μοναδικό του!) του έδωσε νόημα για ζωή όταν χάσαμε την μαμά μου. Εκεί που είχε πέσει ο μπαμπάς μου σε κατάθλιψη τώρα που ο μικρός μεγαλώνει, βλέπεις και τον πατέρα μου να ανθίζει πάλι. Και το ζουζούνι μου πως κάνει για τον παππού!!! Οι γονείς του καλού ζουν 1μιση ώρα μακριά μας αλλά και πάλι καθημερινά θα τους πάρω τηλέφωνο να μιλήσουν με τον μικρό και να τους στείλει φιλάκι. Όταν πηγαίνουμε, του έχουν τρομερή αδυναμία (και από εκεί το μοναδικό εγγόνι!) και να τον δεις πως το εκμεταλεύεται ο άτιμος! χεχε Όσο για την μανούλα μου, την υπέροχη γιαγιά του που δεν πρόλαβε να γνωρίσει του δείχνω τη φωτογραφία της, του μιλώ γι'αυτήν και έχει μάθει να τις δίνει φιλάκι (κομμάτια η μαμά όταν τον βλέπω!!!). Συμφωνώ Ολίβια ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες ΔΕΝ είναι υποχρεωμένοι να κρατούν τα παιδιά μας αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να χτίσουμε αυτήν την υπέροχη σχέση μαζί τους!!!
Έχεις δίκιο όλιβ, ωστόσο δεν μπορείς να αγνοήσεις μια αδύναμία... ενώ όλες μου οι γιαγιάδες μου φέρθηκαν με αγάπη, εγω πάντα θα αγαπώ λίιιιιγο περισσσότερο τη γιαγια μου "την καλή". Θα γράψω μια μερά για τη γιαγιά μου την καλή, τη γιαγιά μου την Αθηνά.
Συμφωνω απολυτα Ολιβια!Ευτυχως τα παιδακια μου εχουν πολυ καλη σχεση με τις γιαγιαδες τους!!Κι εγω ειχα τρομερη αδυναμια στην γιαγια μου και μου ειχε και εκεινη!Ειναι απολυτα λογικο βεβαια γιατι με ειχε απο 20 ημερων μεχρι 6 χρ μαζι της!Οταν εφυγε απο την ζωη (ημουν 15 χρ) εκλαιγα ατελειωτες μερες...την αγαπουσα παρα πολυ και μου λειπει παρα πολυ!!Θα ηθελα να να ειχα μεγαλωσει αρκετα για να μπορουσα να της ανταποδωσω την τοση αγαπη που μου προσφερε και να ειχε προλαβει να γνωρισει τον αντρα μου και τα παιδακια μου...ξερω το ποσο θα χαιροταν να με εβλεπε να εχω δημιουργησει την δικια μου οικογενεια!!!
Νέλλη σε καταλαβαίνω απόλυτα!!! Και γω έχασα τη γιαγιά μου (έχω και το όνομα της) όταν ήμουν 19 την λάτρευα και με λάτρευε, πρόλαβα να τις το ανταποδώσω σε μικρό βαθμό αλλά δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον άντρα μου και τα παιδάκια μου!!! Αλλά πιστεύω (και παρηγορίεμαι) ότι με βλέπει από εκεί ψηλά μας χαίρεται και μας προσέχει!!! Όποτε την δω στον ύπνο μου ξέρω ότι θα με γλιτώσει από κάποια κακοτοπιά!!!
Μπράβο σου ολίβια πολύ σωστά τα λες!!!!
συγκινηθηκα παλι:') τι καλα που τα λες. υποχρεωμενος δεν ειναι κανεις και για τιποτα... καλη θεληση και αληλλεγγυη να υπαρχει... οπως επισης τιποτα δεν ειναι απαραιτητο. εμεις δημιουργουμε το τι ειναι και το τι δεν ειναι απαραιτητο...(γνωμη μου)