Γιαγιάδες!
Έχω την τύχη να έχω ακόμα τη μια γιαγιά μου γερή (φτου σκόρδα, φτου φτου φτου, γιαγιούλα μου γλυκειά!!!). Είναι η γιαγιά Τασούλα (ή Αναστασία), η οποία θα έλεγε κανείς ότι με μεγάλωσε. Με μεγάλωνε τις ώρες που η μαμά ήταν στη δουλειά. Την αγαπούσα και την αγαπάω πολύ! Είναι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου (ακόμα και τώρα που έχει πατήσει για τα καλά τα 80) και είναι φοβερή και τρομερή!
Η άλλη μου η γιαγιά, η μαμά του μπαμπά, από την οποία πήρα το όνομά μου (Ολυμπία that is) μας άφησε πριν αρκετά χρόνια, όμως και αυτή την χάρηκα, μιας και επίσης την έβλεπα κάθε μέρα! Έμεναν στο διαμέρισμα ακριβώς από πάνω μας και πού με έχανες πού με έβρισκες εκεί κλωθογύριζα. Ήταν τελείως διαφορετική από τη γιαγιά Τασούλα, λίγο πιο σκληρή (όχι όμως αυστηρή), αλλά και αυτή την αγαπούσα πολύ και είχα πάθει σοκ όταν πέθανε και ας ήμουν 15-16 ετών.
Γενικά χάρηκα γιαγιάδες και παππούδες, τους αγαπούσα όλους πολύ και με διαφορετικό τρόπο. Στεναχωριέμαι όταν βλέπω παππουδογιαγιάδες να ξεχωρίζουν τα εγγόνια τους ή εγγόνια να μην αγαπούν μια γιαγιά ή έναν παππού, επειδή π.χ. η μαμά τους έχει πρόβλημα μαζί τους… Θεωρώ ότι η σχέση του παιδιού με τη γιαγιά και τον παππού είναι σημαντική, τουλάχιστον για μένα ήταν. Έχω απ’ όλους τρυφερές αναμνήσεις και ναι όλοι τους με «καλομαθαίνανε» και ήταν τέλειο αυτό!
Η Αθηνά έχει δύο γιαγιάδες και έναν παππού. Η γιαγιά Γεωργία, η μαμά του Μάνου, κάνει σαν τρελή και παλαβή για αυτήν (τα άλλα δυο εγγόνια της είναι πια άνω των 20 ετών και μάλλον δεν περίμενε ότι θα ξανανταχτίρντιζε μωρό, χεχε). Και η Αθηνά την αγαπάει πολύ! Προχθές που την επισκεφτήκαμε, η Αθηνά είχε μόλις αποκοιμηθεί στο αυτοκίνητο και δεν έλεγε να ξυπνήσει. Έτσι η γιαγιά Γεωργία είχε τη χαρά να την κρατήσει για τουλάχιστον μισή ώρα στην αγκαλιά της, για πρώτη φορά τόσο πολύ, μιας και η Αθηνά συνήθως παραείναι ζωηρή για τις δυνάμεις της! Το τι χαρά έκανε η γιαγιά Γεωργία δεν περιγράφεται! Δεν ήθελε να την αφήσει από τα χέρια της!!
Χθες συνέβη το άλλο πολύ συγκινητικό. Έτσι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Ήταν η μαμά μου εδώ για λίγες μέρες και χθες Κυριακή ήταν η μέρα της επιστροφής. Με το που άνοιξε την πόρτα και πήγε προς το ασανσέρ σέρνοντας τη βαλίτσα της, η Αθηνά έβαλε τα κλάμματα! Γοερά! Με λυγμούς!! Τα χρειάστηκε και η μαμά μου, επέστρεψε να της δώσει ένα ακόμα φιλί και η Αθηνά άρπαξε το παλτό της και την τραβούσε να μην φύγει… ‘Εβαλε το προσωπάκι της κάτω από το μανίκι της και έκλαιγε σπαρακτικά.
Συγκινήθηκα τόσο πολύ…
Φανταστείτε πως ακόμα και όταν μιλάμε μέσω Skype με τους γονείς μου, όταν λέμε «Άντε γεια» και πάμε να κλείσουμε, η Αθηνά τσιρίζει και μου τραβάει το χέρι από το ποντίκι!
Είναι χαρά μου να βλέπω το παιδί μου να αγαπάει και τις δυο γιαγιάδες και τον παππού και την προγιαγιά τόσο πολύ από τόσο μικρό… Νιώθω μια ζεστασιά που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια… Λες και ξαναγίνομαι μικρή και χύνω την πορτοκαλάδα από το μπαλκόνι και η γιαγιά Τασούλα κάνει τα στραβά μάτια… Ή όταν ο παππούς Γιώργος του μπαμπά μου έπαιρνε ένα μικρό μου πόνυ που λαχταρούσα. Ή όταν η γιαγιά Μπία μου μάθαινε Γαλλικά. Ή όταν έδινα σβουρηχτά φιλιά στα μάγουλα του παππού Γιώργου της μαμάς και γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια του…
Εγώ, ως Ολίβια μιλώντας πάντα, δεν θεωρώ ότι οι γιαγιάδες είναι υποχρεωμένες να κρατούν τα παιδιά για να πάει π.χ. η μαμά στη δουλειά. Καλοδεχούμενο αν το θέλουν, αλλά μπορώ να κατανοήσω και το να μην θέλουν. Θεωρώ όμως απαραίτητο να αγαπούν τα εγγονάκια τους, ακόμα και αν π.χ. δεν συμπαθούν τη νύφη τους, γιατί τα εγγονάκια είναι παιδιά των παιδιών τους στο κάτω κάτω. Είναι και αυτά ένα κομμάτι δικό τους.
Γιαγιάδες, προγιαγιά και παππού της Αθηνάς, σας ευχαριστώ που την αγαπάτε τόσο πολύ!
(Και εσένα παππού Αρχέλαε εκεί ψηλά που σίγουρα της στέλνεις και εσύ την αγάπη σου!)
Παππουδογιαγιάδες......... αξία ανεκτίμητη!!!!!! (Δε ξέρω αν το σχόλιο μου είναι εντελώς σχετικό με το θέμα το οποίο ανοιξες, αλλά σίγουρα ήταν η αφορμή για να γράψω όλα αυτά που νιώθω!!!!) Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους!!!!! Έδωσε ο Θεούλης και τους παππούδες/γιαγιάδες μου τους είχα για πολλά χρόνια!!!!! Τη γιαγιά μου, από τη μαμά, ευτυχώς την έχουμε ακόμα!!!! Φτου φτου φτου!!!! Ο Θεός να την έχει καλά! Θυμάμαι τον εαυτό μου να λαχταράει την ώρα και την στιγμή που θα πηγαίναμε στο σπίτι των παππούδων!!!! Έχω τόοοοσες γλυκές αναμνήσεις που πραγματικά δε ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω!!!!! Εϊναι η πρώτη φορά που γράφω στο "eimaimaima" και νομίζω πως το κάνω γιατί νιώθω ..... ..... τύψεις? αγάπη? νοσταλγία? ζεστασιά? δε ξέρω τι από όλα αυτά είναι!!!! Μπορεί να είναι και όλα μαζί!!!! Τϋψεις γιατί δε τους αγκάλιασα πολύ!!! (Δεν είμαι ο τύπος "ναζιάρα" βλέπετε) Αφήστε που για κάποιο λόγο ντρεπόμουν (και εξακολουθώ να το κάνω) να δείξω τα συναισθήματά μου!!!! Ένα όμως ξέρω στα σίγουρα!!!!! Μου λείπουν ΠΟΛΥ!!!!! Η γιαγιά μου από τον μπαμπά, με είχε τρομερή αδυναμία και η αλήθεια είναι ότι μάλλον ξεχώριζε λίγο τα εγγόνια της!!!! :/ Βλέπετε έχω το όνομά της, Σταυρούλα!!!!! (Άσχετα αν και οι δύο γιαγιάδες μου έχουν το ίδιο όνομα!!!!!!! :D ) - Το δικό μου όνομα έχει ..... έλεγε!!!! Εντάξει έτσι ήθελε να λέει.... έτσι έλεγε!!! Δε μου χαλούσε χατήρι!!!! Ότι ζητούσα προσπαθούσε να μου το έχει!!!! Βόλτες??? ΟΥΥΥΥΥΥ κι αν δε με γύρισε!!!!! Από δω, απο 'κει, σε πάρκα, στις παραλίες, στα πανηγύρια...... όπου βάλει ο νους σας !!!!! Δεν το κρύβω, με ΚΑΛΟΜΑΘΕ (ΚΑΚΟΜΑΘΕ όπως θέλετε πείτε το, μιας και για μένα αυτές οι 2 έννοιες δε διαφέρουν καθόλου!Είναι σα να βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο!!!) Κάθε που πήγαινα να κοιμηθώ στο σπίτι τους, κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι!!! Περνούσα ΑΠΕΙΡΕΣ ώρες μαζί της μιας και η μητέρα μου εργαζόταν. Την έχασα όμως αρκετά νωρίς!!! Στα 12 μου! Όλους τους υπόλοιπους τους είχα μέχρι και ...."εχθές"!!! :( Η 1η Νοεμβρίου 2012 σαν χτες μου φαίνεται!!!!!! Το ίδιο και η 9η Ιουνίου 2013!!! Οι μέρες που έφυγαν οι 2 γλυκύτατοι παππούδες μου!!!! Οι άνθρωποι που λαχταρούσαν να νταχτηρντίσουν τη μικρούλα δισέγγονή τους!!! Το μικρό Ροδανθάκι μου ήταν μόλις 6 μηνών όταν έφυγε ο παππούς ο Στέλιος,μπαμπάς της μαμάς μου, και 13 μήνών όταν έφυγε ο παππούς ο Νίκος (του μπαμπά μου). Ο παππούς ο Στέλιος, ένας πράος και γλυκομίλητος άνθρωπος. Τα μαλλιά του ολόλευκα σαν το χιόνι. Καθόταν στον καναπέ της κουζίνας και κάθε φορά που έβλεπε τη μικρουλίνα μου έκλαιγε από ευτυχία!! - Κοπελάραααα!!!! έλεγε. Για μας ήταν ο παππούς της βόλτας!!!! Με το αυτοκίνητο ήμασταν όλο βόλτες και εκδρομές!!! Κούνιες? Όλες τις κούνιες της περιοχής τις είχαμε γυρίσει!!!! Πρόσχαρος άνθρωπος!!!! Ερχόταν στις παρελάσεις, σε κάθε συναυλία και παράσταση που είχαμε είτε σε σχολεία, είτε σε χορωδίες, σε θέατρα..... σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!!!!! ΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟ ΨΗΛΩΝΕ ΑΠΟ ΚΑΜΑΡΙ!!!! - Οι εγγονές μου!!!!! Όλο έλεγε. Οι εγγονές μου!!!! Και όλο καμάρωνε!!! Τα θυμάμαι και ..... δε θέλω να κρύψω ότι έχω βάλει τα κλάματα! Ο παππούς μου ο Νίκος με το μουστάκι του :) ! Ο βαρύς, ο απόμακρος ... στα νιάτα του! Μα σαν γέρασε..... ψυχή μικρού παιδιού!!! Τρελαινόταν και αυτός σαν έβλεπε το δισέγγονο! Κ αυτός δε χαλούσε χατήρια!!! Τα ΠΑΝΤΑ για τα εγγόνια του και το δισέγγονο! Από δώρα μέχρι ...... ότι θες!!! Οι συμβουλές του χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά! Του άρεσε να τον περιποιούμαστε !!! Σαν γνώρισε τον άντρα μου, αυτομάτως δέθηκε μαζί του!!! -Να τον προσέχεις σαν τα μάτια σου!!!! Ο Δ. είναι καλό παιδί!!! Αν τον χάσεις εσύ θα φταις! (καθότι νευρική!) Να μη νευριάζεις! Να μην αυτό! Να μην εκείνο! Να προσέχεις το παιδί! Το παιδί, το παιδί!!! Α ρε παππού με τις συμβουλές σου!!! Οι αναμνήσεις ξεπηδούν απο μέσα μου σαν ..... δεν ξέρω πως να το περιγράψω!!!! Πως τα μικρά παιδιά χοροπηδούν στις παιδικές χαρές από δώθε και από κείθε από χαρά??? Κάπως έτσι!!! Και τέλος η γιαγιά μου (της μαμάς), που όπως προείπα ευτυχώς την έχουμε ακόμα μαζί μας!!! Η γιαγιά η ΣΟΥΠΕΡ μαγείρισσα!!! Η ΣΟΥΠΕΡ ζαχαροπλάστησα!!! Σε όλα μέσα!!! Ξέρει από γεωγραφία, πολιτικά, ιστορία, πολιτιστικά, ..... κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ. Για όλα έχει κάτι να πει!!! Έχει πλάκα όταν έχεις ώρα να την ακούς!!! Λατρεύει τα παιδιά της, τα εγγόνια της και πετάει τη σκούφια της για τη δισέγγονή της!!!! Δίνει ότι έχει και δεν έχει (υλικά και συναισθηματικά)! Τώρα που έμεινε μόνη της... σαν βλεπει τη μικρούλα μου ξεχνάει τα πάντα! Ξεχνάει στενοχώριες, πόνους και ότι άλλο τη σκοτεινιάζει!!! Αλλά και η μικρή μου τρελαίνεται να βρίσκεται με τη προγιαγιά της!!!! Σαν πάμε εκεί δε θέλει να φύγει! Αυτά και άλλα τόσα και άλλα τόσα και άλλα ..................... τόσα θα μπορούσα να πω για αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που είχα την τύχη και χαρά να έχω στη ζωή μου!!!! Νομίζω πως ότι έγραψα, δε το έγραψα για μένα ή για να το διαβάσει κάποιος άλλος! Το έγραψα για να το στείλω σε εκείνους!!!!! Σε εκείνους που σπάνια αγκάλιαζα και σπάνια τους έδειχνα πόσο πολύ τους αγαπώ!!!! Σας αγαπώ και θα σας θυμάμαι ΠΑΝΤΑ!!! Και ξέρω πως αν και εκεί ψηλά, είσαστε πάντα εδώ κοντά μας, πάντα δίπλα μας και μας προσέχετε όπως πάντοτε κάνατε!!! Και να ξέρετε πως η Ροδάνθη ήδη ξέρει τα πάντα για εσάς!!!! Και εσένα Ολίβια σε ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή!!!! Συγνώμη για την μακρηγορία μου!!!!
Οι παππουδες (του μπαμπα)εμεναν απεναντι απο μας και οι αλλοι παππουδες(της μαμας) 30΄με το αυτοκινητο και αυτους τους βλεπαμε περισσοτερο απο τους αλλους και τους ειχαμε αδυναμια με τον αδερφο μου, απτη μια γιατι τους βλεπαμε περισσοτερο και απτην αλλη γιατι μας επαιρναν συνεχεια σπιτι τους να μεινουμε και το ειχαμε μαθει μολις ερχοντουσαν σπιτι ετοιμαζαμ αμεσως τη τσαντα με τα ρουχα κ κλαιγαμε μεχρι να μας αφησει η μαμα να παμε, δε μας μαλωσαν ποτε κ παντα μας πηγαιναν εκδρομες και γενικα ασχολιοντουσαν πολυ μαζι μας...Απ΄την αλλη μερια η γιαγια (του μπαμπα) περισσοτερο, γιατι ο παππους ηταν πολυ ησυχος ανθρωπος, ηταν πολυ παραξενη και σκληρη γυναικα και ξεχωριζε εμφανεστατα τα αλλα εγγονια και τα παιδια της και ο λογος γιατι ο μπαμπας μου την εβαζε στη θεση της και την μαμα μου δεν τη συμπαθουσε γιατι δεν την διαλεξε εκεινη, δεν ηθελε ποτε να μας παιρνει σπιτι, ουτε να ασχολειται μαζι μας και την ακουγα να λεει στη θεια μου 'Αυτα θα καθονται εδω ολη μερα?' γιατι θελαμε να παιζουμε με τα ξαδερφια μας. Ειναι επομενο με τη συγκεκριμενη γιαγια να μην νοιωθω καποιο δεσιμο και να την νοιωθω εναν απλο συγγενη... Τωρα που περιμενω το πρωτο μου παιδακι και με τους γονεις του συζυγου δεν εχουμε σχεσεις και μενουμε 2' αποσταση, δε ξερω πως θα το εξηγησω στο παιδι μου...Συμφωνω οτι δεν ειναι υποχρεωμενοι να κρατανε τα παιδια αν δεν θελουν, αλλα ειναι υποχρεωμενοι να σεβονται το οτι το παιδι τους εχει δικη του οικογενεια και να μην προσπαθουν να επιβαλλονται και να απαιτουν με τον ενα η τον αλλο τροπο