Γραμμα-τέρας!

Θέλω να σας πω κάτι που μας συνέβη σήμερα και στεναχωρήθηκα πολύ…

Είχαμε πάει επίσκεψη στη μαμά Ζήνα στο EnterTv (η οποία μοιράστηκε μαζί μας το πολύ όμορφο, προσωπικό της κείμενο «Εκείνη κι εκείνη«). Η Αθηνά όπως πάντα εξερευνούσε τον χώρο… Ξαφνικά σκουντουφλάει και πέφτει (τι πρωτότυπο!!) σε μια γωνία του τοίχου. Αρχικά δεν αντέδρασα, επειδή όμως άρχισε να κλαίει, την πήρα αγκαλιά να την κάνω μια βόλτα να ηρεμήσει.

Δεν έκλαιγε σπαρακτικά, όμως ξαφνικά βλέπω αίμα στην μπλούζα της. Κατάλαβα ότι έβγαινε από το στοματάκι της. Με έπιασε ένας μίνι-πανικός, όμως συνήλθα γρήγορα όταν μου είπαν ότι δίπλα ακριβώς είχε οδοντιατρείο και πρότειναν να ζητήσουμε από τον γιατρό να δει αν έσπασε κάποιο δοντάκι ή αν μάτωσε κανένα ούλο.

Χτυπάμε λοιπόν και μπαίνουμε μέσα… Εξηγούμε την κατάσταση και ρωτάμε αν θα μπορούσε ο γιατρός να ρίξει μια ματιά.

Ε ρε παιδιά… Μας κοίταξε η γραμματέας με ένα ύφος δολοφονικό… αισθάνθηκα λες και ήμουν καμιά του δρόμου που τόλμησα να μπω στο ιατρείο να ζητήσω τέτοιο πράγμα!

«Ο γιατρός δεν εξετάζει παιδιά«, μας ξέρασε με ύφος δέκα καρδιναλίων

«Ναι, αλλά είμαι σίγουρη ότι ξέρει και μπορεί να ρίξει ΜΙΑ ματιά«, της απάντησα

«Ε, δεν είναι θέμα του γιατρού«, ξανα-ξέρασε, «Πάγο βάλατε;«

Άντε τώρα να εξηγήσω στην αγενέστατη (γιατί άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να την βλέπατε/ακούγατε) ότι όταν ένα παιδί πέφτει με τα μούτρα κάπου και αιμορραγεί, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να καταλάβεις αν και πού θέλει πάγο! Άσε που ο πάγος είναι η πρώτη σου σκέψη στα αίματα…

Με τα πολλά γύρισα την πλάτη και έφυγα και δεν είπα ούτε γεια, ούτε ευχαριστώ, ούτε καν «μας υποχρεώσατε».

Ήμουν έξω φρενών. Πήγα το παιδί στο μπανάκι και του έπλυνα το στοματάκι, αυτή εν τω μεταξύ εκεί που είχε ηρεμήσει, άρχισε πάλι να μουρτσοκλαίει και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι και ήθελα να ξαναπάω στο ιατρείο να την αρπάξω από την ιατρική ποδιά…

Τελικά είχε σκιστεί λίγο το χειλάκι της και έτρεχε αίμα… 

Και γραντζουνίστηκε το κούτελο στη μέση ακριβώς (φούσκωσε, αλλά το βιτάμ έκανε πάλι το θαύμα του)

O Mάνος φυσικά δεν άντεξε και επέστρεψε στο ιατρείο να παραπονεθεί για τη συμπεριφορά. Βγήκε στο μεταξύ και ο οδοντίατρος, ο οποίος δεν ήταν μπροστά στο σκηνικό και μας είπε ότι όντως δεν ειδικεύεται στα παιδιά, αλλά εννοείται ότι θα έριχνε μια ματιά στο στοματάκι της για να σιγουρευτούμε ότι είναι εντάξει. 

Δηλαδή ήταν τόσο παράλογη η κίνησή μας να απευθυνθούμε στον οδοντίατρο της διπλανής πόρτας όταν είδαμε αίμα να βγαίνει από το στόμα της μικρής; 

Πιστεύετε ότι φερθήκαμε τόσο παράλογα που έπρεπε να εισπράξουμε υποτιμητικά βλέμματα και ειρωνία;

Έχω γίνει υπερβολικά στραβή από τότε που έγινα μαμά ή απλά δεν ανέχομαι πια σε κανέναν να φέρεται με τόσο αγενή τρόπο -κάτι που θα έπρεπε ούτως ή άλλως να μην ανεχόμαστε;

Δηλαδή, όπως είπε και ο φίλος μας ο Θανάσης, όταν του το διηγήθηκα, αν βρίσκεται ένας σε ένα πλοίο και ξαφνικά πνιγεί και πέσει ανάσκελα και φωνάξουν οι άλλοι «Ένας γιατρός; Υπάρχει γιατρός;;;», δεν θα μπορεί να τον βοηθήσει ένας γιατρός που η ειδικότητά του δεν έχει να κάνει με… πνιγμό; 

Σοβαρά τώρα, δεν μπορεί ένα οδοντίατρος ενηλίκων να διαπιστώσει αν τρέχει κάτι με το στόμα ενός παιδιού;;;;

Τα έβγαλα από μέσα μου και ηρέμησα…

Τώρα το μόνο που θέλω είναι να μου επιβεβαιώσετε  είναι ότι ΔΕΝ είμαι παράλογη!! χαχα!