27 μήνες μαζί..!

27 μήνες πέρασαν από εκείνο το μουντό πρωινό του Φλεβάρη που περάσαμε την πόρτα του Αρεταίειου…

χαχα, ας μην συνεχίσω την εξιστόρηση του τοκετού μου και των συναισθημάτων που γέμισαν το είναι μου από τη μέρα που την πρωτοκράτησα αγκαλιά, άλλωστε τα έχω γράψει δεκάδες φορές!

Ας πάμε κατευθείαν στο σήμερα! 27 μήνες στη ζωή μας και ακόμα δεν την έχω συνηθίσει ούτε στο ένα εκατομμυριοστό.

– Καλέ, σ’ ακούω από μέσα πώς τη φιλάς! Θα την κατσιάσεις! μου λέει ο Μάνος σκασμένος στα γέλια κάθε φορά που το ρίχνουμε με την Αθηνά στο παιχνίδι των αμέτρητων αγκαλιών και φιλιών

Ειλικρινά δεν ξέρω πόσα φιλιά της δίνω μέσα στη μέρα. Είναι λες και με κάθε φιλί που της δίνω, γεμίζω ενέργεια! Και αυτή γελάει! Όλο γελάει και περιμένει να τελειώσω την επίθεση φιλιών χωρίς παράπονο -ακόμα ευτυχώς!

Πόσο το καμαρώνω το μικράκι μου! Κάθε μεσημέρι που επιστρέφει από τον παιδικό σταθμο με το χαμόγελο στα χείλη, μένω για λίγα λεπτά και τη χαζεύω καθώς πεταρίζει μέσα στο σπίτι, έτσι χωρίς να μιλάω ή να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Μπορεί ακόμα να μικροδείχνει -αχ αυτό το μαλλί που ακόμα να μακρύνει!- αλλά είναι γεγονός: η κόρη μου μεγαλώνει!

Είναι τέλειο να είσαι μαμά! Τώρα τι σας λέω, χαχα, το 95% των ανθρώπων που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή, μαμάδες είστε και με καταλαβαίνετε απόλυτα!

Σε λατρεύω ρε Αθηνά!!!

Να είσαι πάντα καλά, κοριτσάκι μου!!