Ο χειρότερος εφιάλτης μου…
Ήμασταν, λέει, στην παραλία της Θεσσαλονίκης… Σε μία από τις καφετέριες της… Εκεί που μιλάω με κάποιον γνωστό μου στο μπαρ, ξαφνικά το μάτι μου πιάνει την Αθηνά να τρέχει γρήγορα έξω από την πόρτα…. Μέχρι να προλάβω να σηκωθώ και να την ακολουθήσω, είτε βγει έξω στο πεζοδρόμιο και μέχρι να φωνάξω «Αθηνααααά!» πέρασε γρήγορα το δρόμο και πέρασε στη μεριά της θάλασσας…
Τα αυτοκίνητα φρέναραν απότομα, αλλά και να μην είχαν φρενάρει, εγώ θα είχα περάσει… Έτρεχε προς τη θάλασσα, ετοιμάστηκα να βουτήξω στον Θερμαικό… Ένας ποδηλάτης της έκοψε το δρόμο, για μια στιγμή ανάσανα και τότε ξαναπέρασε το δρόμο και άρχισε να τρέχει προς τον παραπάνω δρόμο…
Τα πόδια μου βάρυναν, είχε φύγει τόσο μακριά, ζήτημα να άκουγε τις φωνές μου…
Όταν έφτασα, την είχαν πιάσει κάποιοι πεζοί… Λίγο έλειψε λέει να την πατήσει ένα φορτηγάκι…
Ξύπνησα ιδρωμένη, αναστατωμένη, η Αθηνά ρουθούνιζε δίπλα μου. Λίγο πριν ξυπνήσω, θυμάμαι πως σκέφτηκα ότι θα αγοράσω έναν ιμάντα για να μην το ξαναπάθω…
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης που έχω δει ποτέ… Και βλέπω και συχνά, φανταστείτε…
Τα μάτια μας δεκατέσσερα, μανούλες…
Ουφ! Ήταν ένα πολύ δύσκολο βράδυ!
(Kαι σε όλο αυτό προσθέστε και μια κρίση χολής… Θα τη βγάλω να ησυχάσω στο τέλος!!)
Φετος το καλοκαιρι πηγαμε οικογενειακως διακοπες στην Ανδρο!!!Εκει που ολη η οικογενεια επινε το καφεδακι της και ο μικρος μου σχεδον 2 χρονων τοτε επαιζε μια χαρα με τα παιχνιδακια του κοβει με φορα γελαστος γελαστος και πεταγετε στο δρομο!!!εγω παθουσα (στα 12 μου με ειχε χτυπησει αυτοκινητο στη Ροδο σε οικογενειακες διακοπες βεβαια δοξα το θεο αν και ηταν εντυπωσιακο σαν εικονα το μονο που επαθα ηταν μια γρατζουνια μηδενικης σημασιας)θυμηθηκα οτι την ειχα παθει επειδη η μαμα μου με ειχε φωναξει απο τον τρομο της να γυρισω πισω αλλιως θα ειχα προλαβει να περασω ετσι εγω καγκελο και επειδη επρεπε υποχρεωτικα να φωναξω για να μην πεθανω αρχισα να τσιριζω το ονομα του αντρα μου!!!!ευτυχως ο μικρος περασε απεναντι να ναι καλα η γυναικα που οδηγουσε πηγαινε με 5κμ αν και ο δρομος ηταν κεντρικος και ολοι τρεχουν!!!!Απο τοτε και για μερικα πολλα χρονια ακομα οι εξοδοι μας θα γινονται σε περιφραγμενους χωρους ή πεζοδρομους!!!Ολιβια μου ενα κακο ονειρο ηταν!!παει περασε!!
Επειδή είμαι ...θριλλερικό ον (αν και ο σωστός όρος είναι horror κι όχι thriller - αλλά πώς να το πεις, χορρορικό ον;;;), συνήθως απολαμβάνω (!) τους εφιάλτες μου, αλλά αν εμπλέκονται τα παιδιά μου φρικάρω τελείως. Ξουστ λοιπόν και μακρυά από μας! Όσο για τον ιμάντα, θεωρώ πως είναι πάρα πολύ βολικός τόσο για το παιδί όσο και για τον μεγάλο, αλλά και εκπαιδευτικός για το παιδί. Η μαμά (ή όποιος τέλος πάντων είναι ο ...χειριστής) έχει απόλυτο έλεγχο του παιδιού ώστε να αποφευχθεί οτιδήποτε επικίνδυνο, δεν τραβολογάει το πιτσιρίκι από το χέρι να ξεχυλώσει το μπράτσο και να γίνει ουραγκοταγκέ (!!) και εξίσου βασικό, το παιδάκι έχει σχετική αυτονομία κινήσεων ώστε να αποκτήσει σιγουριά στο περπάτημα καθώς και να μάθει να επιζεί από τις μικρές τουμπίτσες που καλό είναι να του επιτρέπουμε να κάνει. Η μαμά μου χρησιμοποίησε και για μένα και για τον αδελφό μου. Τα είχε φέρει από την Αγγλία γιατί τότε δεν υπήρχαν εδώ, και οι περισσότεροι στη γειτονιά την κοιτούσαν με ...μισό μάτι την ...ξένη (είναι κατά το ήμισυ)που έβγαζε βόλτα τα ...σκυλάκια της!!! Θέλω να πιστεύω πως τώρα (πάνω από 40 χρόνια αργότερα),τα μυαλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο :).
Κάτι σε ,ευτυχώς, πιο ανώδυνο μου συνέβη τον περασμένο Μάιο στον ξύπνιο μου.... ήμασταν καλεσμένοι σε κάτι παιδικά γενέθλια που θα γινονταν σε αίθουσα εστιατορίου..Στην είσοδο της αίθουσας υπήρχαν 5 σχετικά ψηλά μαρμάρινα σκαλιά.Οι ιδιοκτήτες του χώρου και οι γονείς της μικρής εορτάζουσας είχαν τη "φαεινή" ιδέα να βάλουν όλα τα παιχνίδια που θα απασχολούσαν τα μικρά, κοντά στην είσοδο του χώρου.Σε αυτά τα παιχνίδια συμπεριλαμβάνονταν και τα κλασσικά ποδοκινούμενα αυτοκινητάκια. Βρήκαμε με τον σύζυγο ένα τραπέζι σχετικά κοντά στον χώρο που έπαιζαν τα παιδιά και άφησα τη μικρή να κάνει τις παρέες της,κάνοντας έναν έλεγχο τακτικά.Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω στην άλλη άκρη της αίθουσας για να χαιρετήσω μια άλλη μαμά,ενώ ο σύζυγος είχε πάει να πάρει λίγο νερό.Τα μάτια μου πάντα κολλημένα πάνω της. Την ώρα που μιλούσα,τη βλέπω να ανεβαίνει σε ένα αυτοκινητάκι.Φεύγω άρον άρον και πάω στο μέρος της φωνάζοντάς την.Η δεσποινίς όμως, είχε αφοσιωθεί και κατευθυνόταν προς τα σκαλιά.Άρχισα να τρέχω ανάμεσα στα τραπέζια (λες και κάποια είχαν μπει επίτηδες μπροστά μου εκείνη την ώρα) και της φώναζα να σταματήσει.Ο κοσμος να κοιτά μια εμένα και μια το παιδί ακίνητος.Λες και έβλεπα εφιάλτη!3 βήματα πριν την πιάσω εκείνη είχε πάει στο χείλος της σκάλας και όταν φώναξα το όνομά της τελευταία φορά,έβαλε φόρα με το ποδαράκι της και την έχασα από τα μάτια μου........εκεί άρχισα να ουρλιάζω "Βοήθεια το παιδί μου,βοήθεια!!" Έπεσε με το αυτοκινητάκι στις σκάλες!!!!!Ευτυχώς που ήμασταν υπερβολικά τυχεροί στην ατυχία μας...Οι γονείς που βρίσκονταν έξω για τσιγάρο κ την είδαν,μου είπαν ότι ασυναίσθητα το μικρό,μόλις έφυγε στις σκάλες έβαλε πάνω τα ποδαράκια της και απλά τσούλησε μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι.Εκεί της έκοψε την φόρα και έπεσε σχετικά ομαλα'στο πλάι.Όταν μου την έφεραν έκλαιγε και είχε σκίσει ελάχιστα το χειλάκι της.Εγώ δάγκωσα τα χείλη μου και πήρα βαθιά ανάσα για να σταματήσω την καρδιά μου να χτυπάει,για να μην την τρομάξω περισσότερο καθώς την έσφιγγα στην αγκαλιά μου.... Από τότε φυσικά,έχω δει άπειρους εφιάλτες με παρόμοιο περιεχόμενο....Και ακόμη δεν καταλαβαίνω,γιατί ενώ υπήρχαν τόσοι γονείς κοντά της,κανένας δεν σκέφτηκε να την σταματήσει αφού εγώ ΔΕΝ προλάβαινα..
Ολοβια σε ευχαριστω που μου δινεις και εμενα την ευκαιρια να σας πω για τον δικο μου εφιαλτη. Ηταν προχθες το βράδυ.ημουν πολυ κουρασμενη και απο τη δουλεια και ειχα δει πολυ λιγο τον γιο μου, κατι που με εκανε να ξαπλωσω για να κοιμηθω και να κλαιω για ωρα μεχρι που τελικα με πηρε ο υπνος.ο εφιαλτης μου λοιπον ειχε ως εξης. βρισκομουν σε καπου με πολυ κοσμο. ξαφνικα ο μικρος εφυγε απο κοντα μου και προσπαθουσα με στο πληθος να τον εντοπισω. Ξαφνικα το ματι μου πεφτει σε ενα ψυλο σημειο και βλεπει τον γιο μου επανω σε ενα ποδηλατο να προσπαθει να κατεβει απο ενα λοφο.τελικα κατεβηκε αλλα επεσε και χτυπησε πολυ στο προσωπο του...αρχισα να τρεχω προς το μερος του και να φωναζω δυνατα...τα ποδια μου ομως βαρυναν και η φωνη μου δεν ακουγοταν σχεδον καθολου...με ενα μαγικο τροπο ομως βρεθηκα να τον εχω στην αγκαλια μου και να κλαιω.ξυπνησα ιδρωμενη και με δακρυα στα ματια.ετρεξα γρηγορα στο δωματιο του αντρεα και αρχισα να τον σταυρωνω...το αποτελεσμα οχι μονο δεν κοιμηθηκα αλλα ξημερωσε και με βρηκε ο αντραςμου επανω απο την κουνια του μικρου να τον κοιταζω.
Ολυβια, βγαλε τη χολη σου να ησυχασεις κοριτσι μου, σε δυο μερες μετα την επεμβαση (λαπαροσκοπικα) θα εισαι μια χαρα, μη ταλαιπωρεις τον εαυτο σου χωρις λογο!!! Μαλλον πρεπει να σου στειλω την δικια μου ιστορια......
Στο εξωτερικό χρησιμοποιείται πολύ ο ιμάντας (ή σαμαράκι όπως αλλιώς λέγεται) και προσωπικά δεν το θεωρώ καθόλου κακή ιδέα. Ειδικά όταν πρόκειται για βόλτα στο πάρκο ή στην παραλία. Οπουδήποτε δεν υπάρχει περίφραξη γενικότερα.
Μπρρρρ...ανατριχιασα καλε!Τρέμω τον δρόμο και εγώ για τον μικρό μου.Ένα όνειρο όμως ήταν,προσπάθησε να το ξεχασείς..
Παρεπιπτόντως οι μποτίτσες ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ! Θεά η Αθηνά....
'Ολίβια μου με τέτοιο όνειρο ίσως να σου λύθηκαν όλες οι αμφιβολίες για να αποκτήσεις και τον ιμάντα.......έτσι λειτουργώ κάποιες φορές, προβληματίζομαι προβληματίζομαι και μπαμ κάτι απλό θα "φανεί" για να πάρω την απόφαση...αν αρχίσω με εφιάλτες με τη μικρή μου θα πάρει πολλές πολλές γραμμές...ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ! Περαστικά με τη χολή !
Είναι λογικό να βλέπεις εφιάλτες με την μικρή Αθηνά. Το άγχος σου, που ως καλή μαμά έχεις για το παιδί σου, βγαίνει με αυτόν τον τρόπο στον ύπνο σου. Αλλά ηρέμησε, γιατί όσο θα μεγαλώνει το παιδί τόσο περισσότερα άγχη θα έχεις και τότε... σίγουρα θα χρειαστεί να βγει η χολή! Είμαι προσφάτως μανούλα - εδώ και 4,5 μήνες- και μιλάω ως παθούσα. Από την πρώτη στιγμή που κράτησα την κόρη μου στα χέρια μου φοβόμουν -και στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου- μην μου πέσει, στραβοκαταπιεί και πνιγεί, μην χτυπήσει το κεφαλάκι της, μη γλιστρήσει στο μπανάκι της κτλ. Είμαι σίγουρη ότι έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα όπως και για το ότι η Αθηνά είναι σε πολύ καλά χέρια!! Για αυτό.. κοιμήσου γλυκά!!
αυτα τα ονειρα πως μας αναστατωνουν!!!Ολιβια βγαλτην τη χολη να ησυχασεις.εχω 3 χρονια που την εβγαλα και ηρεμησα.
την ζώνη περιπάτου νομίζω οτι την σκεφτόμαστε πολλές αλλα δεν τολμάμε να την χρησιμοποιήσουμε μαλλον λόγω ταμπού, θυμιζει λουράκι σκύλου?! (αν είχε διαφορετικό σχεδιασμό ίοσως δεν υπήρχαν τόσο κατηγορηματικές απόψεις). Ολες οι μανούλες ζούμε με το αγχος και δεν εχει σημασία αν είσαι καλή μανούλα η οχι, αν ο χαρακτήρας του παιδιου είναι ατιθασος η δεν ειναι ακόμη σε ηλικία να αντειλειφθεί αλλα θέλει να εξερευνήσει!!!!! έουμε ενα μοναδικό τρόπο να εκφράζουμε την άποψη μας λιγο δογματικά χωρις να λαμβάνουμε υπ όψιν οτι κάθε περίπτωση είναι μοναδική.
ΟΛΙΒΙΑ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΕΖΗΣΑ ΕΓΩ.ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΤΟΝ ΤΟΤΕ 3 ΕΤΩΝ ΓΙΟ ΜΟΥ Ο ΠΕΘΕΡΟΣ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΚΟΥΝΙΕΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΦΕ.ΕΙΝΑΙ 5 Η ΩΡΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΙΑ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ.ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ.ΓΥΡΙΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΛΕΠΤΑ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΠΕΘΕΡΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ,ΟΠΟΥ ΠΕΘΕΡΟΣ ΜΟΥ ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΣΑΝ ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΠΩΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΩΝΑΖΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΕΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΤΡΕΧΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΕΚΕΙ ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΙ.ΜΑΣ ΦΥΛΑΞΕ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝΩΡΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΑΜΑΞΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΕΝΑΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ.ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ ΠΑΛΙ.ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΗΤΑΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ.ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΣΥΜΒΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΛΗΘΙΝΟ.
ωχ παναγια μου!και που το σκεφτομαι αγχωνομαι και τρεμω οχι να το δω ονειρο!!
Wx wx olivia.. Parousa pathwn apo xolh meta thn egkymosynh thn evgala persi ton aprilio k hsyxasa.. Gia ta oneira asta.. H egnoia ths manas den feygei
Αχ... Πρόσθεσε με στη λίστα ...
Απο εφιαλτες αλλο τιποτα... Δεν πολυσυμφωνω με τον ιμαντα, οπως κι εσυ απ'οτι ειπες και στο Πρωινο μου... Εισαι μια υπεροχη μανουλα και νομιζω οτι θα καταφερεις την μικρη σου να καταλαβει οτι δεν φευγουμε διπλα απο την μανουλα...Εδω καταφερα ΕΓΩ τον μικρο μου να καταλαβει οτι δεν αφηνουμε το καροτσι και περπαταμε διπλα στην μαμα και το νινι (εχουν 15 μηνες διαφορα)!
μονο στα ονειρα να μεινει κατι τετοιο Ολιβια μου!! μεχρι εκει!
και εγω χτες ονειρευτηκα οτι ξυπνησα και ελειπε το μωρο απο την καλαθα διπλα μου φριιιιιιικηηηηηηηηη.............!!!!!πφφφφφφφφ