Είμαι ευτυχισμένη (και δεν λέω ψέματα)!
Απόψε κάνω babysitting στον μικρό Θεοδόση. Θα μείνει εδώ στο σπίτι μας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες που θα γυρίσουν οι γονείς του από την πρώτη τους έξοδο μετά παιδιού.
Χθες πήρα συμπτωματικά την Ίριδα τηλέφωνο και με ρώτησε «Ολίβια, ξέρεις κάποια κυρία να μου κρατήσει αύριο βράδυ τον μικρό;«
«Θα στον κρατήσω εγώ!«, της είπα και έτσι έγινε.
Ο Θεοδόσης ήρθε κεφάτος και ταισμένος. Έπαιξε με την Αθηνά και μετά η μαμά του προσπάθησε να τον κοιμίσει για να φύγουν με τον άντρα της τον Κωνσταντίνο για το κάλεσμά τους. Πού να κοιμηθεί ο Θεοδόσης! Ήταν συνεπαρμένος από το νέο περιβάλλον.
«Άστον, θα τον κοιμίσω εγώ«
Η Ίρις ήταν αγχωμένη. Πρώτη φορά θα άφηνε τον μικρούλη της και αγχωνόταν και μήπως μας δυσκολέψει.
«Αν κλαίει ασταμάτητα, να μας πάρετε να έρθουμε!«
Και η πόρτα έκλεισε και μείναμε ο Μάνος, η Αθηνά, ο Θεοδόσης και εγώ.
Ο Θεοδόσης είναι 7 μηνών, 6 μήνες τρεφόταν αποκλειστικά με μητρικό γάλα και ακόμα θηλάζει (έχουν βέβαια στο μεταξύ ξεκινήσει και οι στερεες τροφές). Καταλαβαίνετε πως ένα μωρό που έχει συνηθίσει να αποκοιμιέται επί 7 μήνες στο στήθος της μαμάκας του είναι… μεγάλη πρόκληση.
Λίγα λεπτά αφού έφυγε η μαμά του άρχισε να κλαίει σπαρακτικά. Μάτωσε η καρδιά μου.
Τον πήρα αγκαλιά. Του έδωσα παιχνίδια. Τον έβαλα στο καρότσι. Τίποτα. Σταμάτησε μόνο για μια στιγμή που του έπαιξα κουκλοθέατρο και μετά συνέχισε να κλαίει σπαρακτικά. Η Αθηνά τον χάιδεψε και του έδωσε ένα playmobil. Τίποτα.
Μοναδικό μου βοήθημα μια πιπίλα. Ούτε γάλα, ούτε τίποτα.
Και τότε αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί του ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ. Τον πήρα αγκαλιά και κλειστήκαμε στο δωματιάκι της Αθηνάς. Έσβησα το φως και τον έσφιξα πάνω μου. Τον χάιδεψα πολύ, του τραγούδησα στο αυτάκι. Το δυνατό του κλάμα σιγά σιγά άρχισε να ηρεμεί.
Του είπα «Το ξέρω πως δεν είμαι η μαμά σου, αλλά είμαι εδώ για σένα. Μην φοβάσαι, σ’ αγαπώ«
Και τότε… ω τι θαύμα… Ο Θεοδόσης σφίχτηκε πάνω μου. Γαντζώθηκε σαν μαιμουδάκι. Άρχισα σιγά σιγά να νιώθω το σωματάκι του να βαραίνει. Αφέθηκε. Με εμπιστεύτηκε. Αποκοιμήθηκε, αφήνοντας αναστεναγμούς ανακούφισης. Κάθε αναστεναγμός έβγαζε και ένα λιθαράκι άγχους από την καρδιά μου.
Ξύπνησε κανά δυο φορές και όταν είδε ότι είναι στην αγκαλιά μου ηρέμησε.
Τώρα που σας γράφω κοιμάται ήρεμα και γαλήνια στο κρεβάτι.
Σε λίγη ώρα θα έρθει η μαμά του και θα χαθεί στην πολύτιμη αγκαλιά της και θα πιει και λίγο μαγικό γαλατάκι και όλα θα είναι υπέροχα.
Αν τα είχα χάσει, τώρα θα είχα ένα μωρό που θα έκλαιγε ασταμάτητα. Όμως έκανα αυτό που είχε γράψει κάποια στιγμή και ο Μάνος εδώ στο eimaimama: μπήκα στα παπούτσια του.
Είναι τόσο δα μωρούλι. Ο σημαντικότερος άνθρωπος για αυτόν είναι η μαμά του. Έπρεπε να προσπαθήσω για μια στιγμή να της μοιάσω. Ξέρω πως η μαμά Ίρις του τραγουδάει, ξέρω πως τον αγκαλιάζει και τον λικνίζει. Τα ίδια έκανα, λοιπόν και ταυτόχρονα προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του: μυαλό με μυαλουδάκι.
Από τη μέρα που γέννησα, σας έχω ζαλίσει τον έρωτα για το πόσο υπέροχη είναι η ζωή μου με το παιδί μου. Βασικά, 20 μήνες τώρα δεν έχω ζοριστεί ιδιαίτερα. Ναι, κουράζομαι πολύ, όμως δεν οφείλεται στην Αθηνά. Και μάνα να μην ήμουν, η καθημερινότητα θα με κούραζε. Όπως κουράζει όλους μας.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρούμε το να μεγαλώνεις ένα παιδί φοβερά δύσκολο. Γιατί να είναι ευκολότερο το να δουλεύεις; Είναι δυνατόν το φυσικό να είναι δυσκολότερο του… επίκτητου;
Διαβάζω τώρα τελευταία πολλές μαμάδες να γράφουν πως όσες λένε ότι είναι απόλυτα ευτυχισμένες που έγιναν μαμάδες, λένε ψέματα. Ε λοιπόν όχι… Εγώ προσωπικά δεν λέω ψέματα.
Η γέννηση της κόρης μας και η ίδρυση της οικογένειάς μας με έχει κάνει πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Τελεία. Χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και όχι, δεν βρίσκω τη μητρότητα τόσο συνταρακτικά δύσκολη όσο άκουγα και διάβαζα.
Όχι, δεν έχω νταντάδες, γιαγιά και πεθερά. Ούτε ζαμπλούτου είμαι. Ούτε σε βρεφονηπιακό σταθμό στέλνω το παιδί μου. Είμαι full time με το παιδί. Θεωρητικά δεν μπορώ να πάρω ανάσα χωρίς να είναι πλάι μου, αλλά τελικά… δεν τη χρειάζομαι κιόλας αυτή την ανάσα.
Μπορεί να οφείλεται στο ότι όντως έζησα 26 γεμάτα χρόνια πριν από αυτήν. Μπορεί να οφείλεται στο ότι λατρεύω τον άντρα μου και με λατρεύει και αυτός. Μπορεί να οφείλεται σε πολλά το ότι ζω στον 7ο ουρανό ως μαμά.
Η σημερινή ιστορία με τον γλυκούλη Θεοδόση, πάντως, μου απέδειξε ξανά αυτό που πάντα σας έλεγα να κάνετε: επικοινωνήστε με τα παιδιά σας. Ακούστε τα. Κατανοήστε τα. Δώστε τους όλη την αγάπη και την αγκαλιά του κόσμου! Μπείτε στα παπούτσια τους. Ακόμα και αν είναι παπουτσάκια… αγκαλιάς!
Εδώ τα κατάφερα εγώ με ένα αγοράκι που με έχει δει ολες και όλες τέσσερις-πέντε φορές, που θηλάζει και που για πρώτη φορά μένει βράδυ χωρίς τη μαμά του.
Είναι δυνατόν να μην μπορεί η κάθε μια από εμάς να το καταφέρει με το παιδί της;
Ολίβια
Ολίβιά μου καλημέρα. διάβασα το post σου και πραγματικά συγκινήθηκα πάρα πολύ...Νομίζω ότι τελικά έχεις ταλέντο ως μανούλα..Γιατί και ο ρόλος των γονιών χρειάζεται ταλέντο και προσπάθεια..Διαφορετικά όλα τα παιδιά του κόσμου,θα γινόντουσαν ευτυχισμένοι, πλήρεις, ισορροπημένοι άνθρωποι..Ενώ δε γίνεται έτσι, όπως όλοι ξέρουμε.Κι ο ρόλος της οικογένειας στη διαμόρφωση προβληματικών χαρακτήρων είναι καθοριστικός. Η δική μου-μικρή ακόμα-εμπειρία μου λέει ότι ο μαμαδορόλος είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Και εξηγούμαι: έχω δουλέψει με εκπληκτικά δύσκολα ωράρια, με εφημερίες και ξενύχτια, με δύσκολους ανθρώπους σε απαιτητικά παριβάλλοντα..Η κούραση, το ατελείωτο ξενύχτι κι η υπομονή που χρειάζεται αυτό το μικρό μου πλασματάκι είναι το κάτι άλλο..Και φυσικά μόλις μου χαμογελάει, λιώνω..Και φυσικά μόλις ηρεμεί στην αγκαλιά μου, ηρεμώ.Και φυσικά κάθομαι με τις ώρες να τον κοιτάω που κοιμάται..Είναι κομμάτι από μένα..Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δε μου λείπει ο ΔΙΚΟΣ μου προσωπικός χώρος και χρόνος.Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λείπει να μείνω λίγο με τον άντρα μου. Δεν μπορώ να πω ότι δε με αγχώνει η τεράστια ευθύνη που κουβαλάω πια..Πέρα από την ευθύνη του εαυτού μου..Την ευθύνη μιας άλλης ζωής.. Σας φιλώ και τους τρεις σας
Θα συμφωνήσω με την ελπίδα και την ειρήνη παραπάνω. Θα πω όπως είπα και σε άλλο τόπικ ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και θέλει ή μπορεί άλλα πράγματα από τον διπλανό του. Να πω επίσης ότι όπως γράφτηκε παραπάνω μακάρι κάποιος να μου είχε εξηγήσει και εμένα ρεαλιστικά τις δυσκολίες. Όταν απελπιζόμουν και διάβαζα όλες αυτές τις δηλώσεις της απόλυτης ευτυχίας μένοντας με την αίσθηση ότι πρέπει να είμαι η πιο ανίκανη και κακή μάνα στον κόσμο που δεν αισθάνομαι πάντα έτσι. Που με έχουν πάρει από κάτω οι δυσκολίες και η κούραση. Και δεν ξέρω για εσάς κορίτσια δεν αμφισβητώ αυτά που λέτε αλλά συνάντησα και αρκετές περιπτώσεις δηλώσεων απόλυτης ευτυχίας που τελικά ήταν κλισέ. Ή δηλώσεις απόλυτης ευτυχίας αλλά πλήρης άγνοιας ανατροφής άρα και αίσθησης κινδύνου ευθύνης κλπ. Οπότε ναι όλα ωραία ήταν καμιά έννοια και πολύ ευτυχία. Αλήθεια δεν το λέω για να αμφισβητήσω πως αισθάνεστε εσείς απλώς λέω τι συνάντησα εγώ και πόσο με δυσκόλεψε.
ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΑΛΙ?ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕς?ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ FULL TIME ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΙΣΤΗΚΑ ΦΕΤΟς ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΠΡΟΝΗΠΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ 4 ΩΡΕς.ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΣΠΙΤΙ,ΜΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΥΠΕΡ ΤΙΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ,ΠΑΝΤΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Θα συμφωνήσω με την Γεωργία -δεν είναι τα πτυχία,δεν είναι η δουλειά...-τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την χαρά και την ολοκλήρωση που νιώθει μια γυναίκα όταν γίνεται μαμά.Είμαι μαμά 2 πλασμάτων και step-mum για άλλο 1.........αχ σκληρή δουλειά με μεγάλες "επιβραβεύσεις"όμως. Δεν υπάρχει μάχη που να μην μπορεί να κερδιθεί σε αυτό το πεδίο. Να είσαι πάντα καλά Ολίβια που δίνεις "ζωή"στην ευαίσθητη πλευρά κάθε μανούλας.Φιλιά πολλά!
Καλή μου Ολίβια... χτες μόλις συζητούσα με τον Αλέξη κάτι ανάλογο.. Τα παιδιά θέλουν ηρεμία και όχι πανικό! μακάρι να καταφέρω σύντομα να είμαι πάντα τόσο ήρεμη και να το μεταδίδω στο παιδάκι μου... Τυχερός ο Θεοδώσης που αποκοιμήθηκε σε μια τόσο γλυκιά αγκαλίτσα!! Φοβερή η Αθηνούλα που κατάλαβε ότι το "ξένο" μωράκι έχει πιο πολύ ανάγκη την αγκαλιά της ΔΙΚΗΣ της μαμάς.... Τι μαθήματα παίρνεις τελικά από τοσο δα πλασματάκια...
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΩΣΩ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΗΣΑΝ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΙΔΙΑ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ,ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΑ, ΟΥΤΕ Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΚΑΙ Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΣΟΥ Η΄ΜΕ ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ....Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.... ΜΕΤΑ ΑΠΟ 12 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ , ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ 3 ΕΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΩΡΑΚΙΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ. ΕΔΩ ΚΑΙ 1 ΧΡΟΝΟ ΒΙΩΝΩ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!! ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΖΟΜΟΥΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΑΠΑΙΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΣΤΡΑΒΑ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΦΤΑΝΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΕΒΑΖΑ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΩ ΟΛΑ!!! Σ'ΑΓΑΠΩ ΜΑΝΟΥΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!!! ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ Η ΙΔΙΑ ΜΟΥ Η ΖΩΗ!!!! ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ ΜΩΡΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ!!!!
se euxaristw
Συγχαρητήρια Ολίβια!!! Έχεις ταλέντο στην ζωή και τα παιδιά!!! Θήλαζα και εγώ αποκλειστικά το μωράκι μου και θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν να τον αφήσω ακόμα και στην δίδυμη αδελφή μου που είχε συνομήλικο μπεμπάκι-ξαδελφάκι!!! Επίσης είμαι και γω όλη μέρα μαμά, η πεθερά μου είναι σε άλλη πόλη, την μανούλα μου την έχασα. Στην αρχή κουραζόμουν πολύ, πολλές φορές έπεφτα σε απαισιοδοξία, αλλά οι χαρές που έζησα, δεν τις αλλάζει τίποτα στον κόσμο!!! Ο Νικολής τον Ιανουάριο θα γίνει 4 ετών, χαίρομαι την κάθε στιγμή και νιώθω απόλυτα γεμάτη!!! Να ζήσεις Ολίβια και όλες οι μανούλες πολλές, πολλές πολλές χαρές!!! χχχ
"Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρούμε το να μεγαλώνεις ένα παιδί φοβερά δύσκολο. Γιατί να είναι ευκολότερο το να δουλεύεις; Είναι δυνατόν το φυσικό να είναι δυσκολότερο του… επίκτητου;" Ολίβια, νομίζω ότι μπορώ να σου δώσω μια απάντηση στο παραπάνω. Στην εκπαίδευση κάθε φορά που ένας μαθητής μας ρωτάει αν το τάδε ή το δείνα είναι δύσκολο απαντάμε συχνά "δύσκολο είναι αυτό που δεν ξέρεις, ενώ εύκολο είναι αυτό που ξέρεις". Το ίδιο λίγο πολύ συμβαίνει κι εδώ. Αν ένας γονιός αποκτήσει το πρώτο του παιδί στα 38 του χρόνια έχει δυνητικά πίσω του 18 χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας (ναι, το παράδειγμα είναι προσωπικό). Είναι λογικό λοιπόν σ' αυτά τα χρόνια να αισθάνεται απολύτως εξοικειωμένος με τη δουλειά του, να την ξέρει καλά, κι αν είναι τυχερός, να απολαμβάνει τις προκλήσεις της. Γι΄αυτόν η δουλειά μπορεί να είναι κουραστική, αλλά είναι εύκολη, διότι αισθάνεται ότι μπορεί να την κουμαντάρει σταθερά λογω της εμπειρίας του. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει όταν αποκτάει το πρώτο του παιδί, ειδικά όταν δεν υπάρχουν και άλλα παιδιά στο ευρύτερο οικογειακό περιβάλλον. Όλα φαίνονται δύσκολα, διότι είναι άγνωστα και ο όγκος των νέων δεδομένων είναι τεράστιος και οφείλει να τα κατακτάει κατά κύματα (π.χ. δεν προλαβαίνει καλά καλά να εδραιώθει ο θηλασμός και φτιάχνει φρουτόκρεμες κ.ο.κ.). Η αίσθηση του ελέγχου, που έχει συνήθως κατακτήσει στη δουλειά του ένας έμπειρος επαγγελματίας, είναι ένα μεγάλο (και πολλές φορές χαμένο) στοίχημα για τον άπειρο γονέα που πρέπει να εξοικειωθεί με νέους πρωτόφαντους κώδικες επικοινωνίας με το βρεφάκι του. Επίσης η ύπαρξη του παιδιού είναι συνυφασμένη με μια σειρά από σοβαρές ευθύνες για τη ζωή του, για την υγεία του και όχι μόνο: ευθύνες ηθικές, κοινωνικές, οικονομικές ακόμα και νομικές. Ένας πρωτάρης στη δουλειά έχει συνήθως λιγότερες ευθύνες από τους πιο έμπειρους συναδέλφους του, ενώ ο νεός γονέας, όσο άπειρος κι αν είναι, από την πρώτη μέρα βαρύνεται από αίσθημα ευθύνης που λογικό είναι να τον φοβίζει. Και φοβάται περισσότερο όταν αναλογίζεται ότι στα χέρια του δε βρίσκαται μόνο η επιβίωση του παιδιού, αλλά και η διάπλαση της προσωπικότητάς του, ότι ο (φιλόδοξος) στόχος του δεν είναι η απλή (ανα)τροφή, αλλά η καλή ανατροφή. Σε ποιον φαίνονται αυτά εύκολα; Και άραγε είναι όντως φυσική η ανθρώπινη κλίση προς το γονεϊκό ρόλο ή επίκτητη; Υπάρχουν πολλοί που από παιδιά ονειρεύονται να γίνουν γονείς και άλλοι που αμφισβητούν την καταλληλότητά τους ακόμα και σε ώριμες ηλικίες (για να μη μιλήσω για όσων την καταλληλότητα αμφισβητεί το ίδιο το κράτος αφαιρώντας τους την επιμέλεια των παιδιών τους). Όπως και να 'χει, το καλό είναι ότι συνήθως είμαστε φτιαγμένοι για να μαθαίνουμε, είτε ως μαθητές, είτε ως επαγγελματίες, είτε ως γονείς. Έτσι όσα άγνωστα στην αρχή μας προκαλούν ανασφάλεια και αίσθηση δυσκολίας στη συνέχεια τα κατακτάμε και προχωράμε στα επόμενα, κι αναμεσά μας άλλοι είναι πιο προετοιμασμένοι, πιο αποφασισμένοι, πιο ταλαντούχοι, ακόμα και πιο τυχεροί κι άλλοι λιγότερο, ωστόσο όλοι γινόμαστε γονείς όχι με τη σύλληψη ενός εμβρύου αλλά με την ενεργή εμπειρία του γονεϊκού ρόλου.
Αγαπητή Ελπίδα, θα συμφωνήσω 100% μαζί σου και θα ήθελα να προσθέσω ότι θα ήθελα πολύ πριν κάνω το πρώτο μου παιδί κάποιος να με είχε - καλοπροαίρετα πάντα - συμβουλέψει για τις δυσκολίες που με περίμεναν. Ίσως έτσι να ήμουν περισσότερο προετοιμασμένη για τις δυσκολίες που αντιμετώπισα.
Ετσι ακριβως... Δε μενει να συμπληρωσω τιποτα!!! Με καλυψες πληρως!!!
Ολίβια πόσο χαίρομαι που πέρασες μία υπέροχη βραδιά, και ναι "ακούγεσαι" σίγουρα ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη. Περιμένω μέσα στις επόμενες 5-6 εβδομάδες τον παίδαρό μας και πλέω κι εγώ σε πελάγη ευτυχίας, ήδη αισθάνομαι ότι επικοινωνώ μαζί του όταν κάνει σβούρες μέσα μου και ανυπομονώ να τον κοιμίσω στην αγκαλιά μου όπως και όλα τα μωράκια του κόσμου. Να΄στε καλά και όνειρα γλυκά!
Αχ τί όμορφο κείμενο!! σε έμαθε πολλά ο Θεοδόσης, πράγματα που ήξερες απλώς δεν τα είχες βάλει σε σειρά στο μυαλό σου. Δεν ξερω αν θα μπορούσα να μείνω ψύχραιμη όπως εσύ!! α ρε φιλενάδα είσαι ψυχούλα :) (να σε έχω υπόψιν μου ε;)
πραγματικά με συγκινησες... εχεις εναν πολυ ιδιαιτερο τροπο να γραφεις σαν να εισαι παρεα μας, φυσικη παρουσια... μαλλον γιατι αγαπας τοσο αυτο που κανεις και οντας απολυτα ειλικρινης, ολο αυτο βγαινει τοσο μα τοσο φυσικα! συνεχισε ετσι μαζι με την Αθηνα σου κ το Μανο σου! φιλια πολλα
Μανουλα μπορει να μην εχω γινει αλλα με τα παιδακια που προσεχω νιωθω αρκετα παρομοια συναισθηματα...ειδικα οταν ηρεμουν στην αγκαλια μου..φυσικα,αλλιως θα ειναι οταν με το καλο γινω μανουλα...
Πολυ όμορφο το κείμενο!πολυ όμορφα και τα συναισθήματα που αισθάνομαι ότι είχες ολιβια και είμαι σίγουρη ότι τα είχες!δε θέλω να σταθώ σε λεπτομέρειες.με συγκινήσες και εσύ και ο άντρας σου για ακόμα μια φορα!ναι πρέπει να μπαίνουμε στα παπούτσια των παιδιών διαφορετικά δεν γινεται και στην τελική έμεις θα χάσουμε...
Όπως τα λες είναι Ολίβια..!! Και εμένα με είχαν τρομάξει οι πάντες πόσο δύσκολο είναι να είσαι μαμά..πόσο δύσκολο είναι η εγκυμοσύνη,ο τοκετός..η ζωή με ένα νεογέννητο.. καμία σχέση με την πραγματικότητα..και πιστεύω ότι έχει σχέση αυτό που έγραψες.. στο ότι μπορεί να οφείλεται ότι λατρεύεις τον άντρα σου και σε λατρεύει κ αυτός..εγώ προσωπικά πάντως πιστεύω στη δική μου περίπτωση πως αυτό φταίει κ δεν βλέπω τη μητρότητα όπως μου την παρουσίαζαν .. Αντί να με ενθάρρυναν με την μητρότητα έκαναν τα πάντα για να με γεμίσουν φόβο...
...μπορει να οφειλεται στο οτι εχεις 1 μονο παιδι κ αυτο ησυχο.Φαντασου 2 ζωηρα κ τα δυο.οποτε καταλαβαινω κ αυτες τις μανουλες που γκρινιαζουν.παρολαυτα οταν επιστρεφει ο αντρας μου απο την δουλεια κ μου λεει"σε θαυμαζω που εισαι ολη μερα με τα παιδια κ στεναχωριεμαι που δουλευω κ δεν μπορεις να εχεις χρονο για σενα" του απαντω οτι ειμαι πολυ τυχερη που μεγαλωνω ΕΓΩ τα αγορια μου.ναι νευριαζω,και φωναζω ομως στιγμη δεν μπορω να φανταστω ποσο αδει κ μονοτονη θα ηταν η ζωη μου χωρις αυτα.Επιπλεον πρεπει να σου πω οτι με συγκινησες πολυ με τον τοσο γλυκο τροπο που ηρεμησες το μωρακι.Φιλια.
Πολύ ωραίο κείμενο και πολύ ωραία εικόνα μου δημιούργησε η περιγραφή σου για να τον κοιμήσεις... Γλυκάθηκα... Και φυσικά συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τα υπόλοιπα. Αλλά ρε Ολίβια, πες, με αφορμή τον μικρό σας φιλοξενούμενο, δεν σου πέρασε από το μυαλό πώς θα ήταν αν είχες ένα δεύτερο παιδάκι; Δεν το αισθάνθηκες για λίγο; Στο εύχομαι πάντως μέσα από την καρδιά μου. Έχεις πολύ καλή ...μαμαδοενέργεια! Εξάλλου όσο πιο πολλούς αγαπάμε τόσο πολλαπλασιάζεται η αγάπη, δεν μοιράζεται. Αχ τι με έπιασε μεσημεριάτικα; , θέλω κι εγώ κι άλλο παιδάκι! (υπομονή, Εύη...) Φιλιά
ολιβια,η ευτυχια σου οχι απλα φαινεται,αλλα φωναζει απο μακρια!!!!εκτος του οτι δινεσαι με χιλια σε αυτο που κανεις,ειναι και καποιοι αλλοι παρσγοντες που εχουν συντελεσει στην απολυτη ευτυχια σου και που δυστυχως λειπει στις περισσοτερες απο εμας.το πρωτο ειναι ο αντρας σου.Νομιζω οτι δεν θα μπορουσες να ειχες βρει καλυτερο πατερα για την Αθηνουλα.το να σε στηριζει τοσο πολυ και να σου δινει απλοχερα βοηθεια ειναι τοσο απλα μα τοσο σημαντικα.Αλλα το σπουδαιοτερο νομιζω ειναι οτι ο Μανος σκεφτετα σαν μητερα.......τι εννοω?εχω την εντυπωση χωρις να σας ξερω προσωπικα οτι αν φυγεις και αφησεις την μικρη σπιτι με τον μπαμπα της οταν γθρισεις δεν θα εχεις αγωνια πως θα ειναι το σπιτι,αν την εκανε μπανιο,αν εφαγε καλα,αλλα θα ξερεις οτι αυτα εννοουνται γιατι εσυ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ! και το δευτερο ειναι η Αθηνολα σου.ΔΕν ξερω αν εγω εχω ζωηρα παιδια αλλα δεν εχω δει πιο ΗΣΥΧΟ απο το δικο σου.!!!!!ακομα και στο mega κιχ δεν εκανε!!!! ευχομαι να συνεχισετε να τη μεγαλωνετε σε ενα ομορφο και ηρεμο περιβαλλον και να ειστε παντα ΤΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ!!!!!!
O μικρός Θεοδόσης την ερωτεύτηκε την Ολιβ. Εκλαψε και φωναξε στην αρχή. Εγω ημουν με την Αθηνά και παίζαμε στο κρεββάτι με σκοπό να την βάλω να κοιμηθεί. Σιγά-σιγά η φωνές του Θεοδόση χαμήλωσαν μέχρι που χάθηκαν... Η Αθηνά (πόσο γήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά!) με κοίταξε απορημένη. Κατέβηκε από το κρεββάτι και πήγε στη μαμά της που κρατούσε στην αγκαλιά το κοιμισμένο (ξένο) μωρό. Μήπως ζήλεψε; αναρωτηθηκα. Οχι! Πήγε στη μαμά της που της έκανε νόημα (σσσσσς! κοιμάται!) την ακούμπησε στο γόνατο και μετά ελαφρά τον ποπό του Θεοδόση. Η Ολιβ της χαμογέλασε... Η Αθηνά χαμογέλασε και εκείνη και ήρθε σε μένα... την πήρα αγκαλιά, στριμώχτηκε πάνω μου στην αγαπημένη της φάση και αμέσως αποκοιμήθηκε. Επιτέλους δεν ήταν η ...μικρότερη (έστω και για λίγες ώρες σ' αυτο το σπίτι!) τα παιδιά είναι μια ορχήστρα γεμάτη σολίστ. Μόλις ο Θεοδόσης κοιμ.ήθηκε για τα καλά η Ολιβ πήγε στον υπολογιστή και άρχισε κλαπ-κλαπ να γράφει μανιωδώς. -Τί γράφεις; τη ρώτησα -Γραφω ότι με όλα τα παιδιά τελικά υπάρχει τρόπος επικοινωνίας....
Τα παιδιά είναι μια ορχήστρα γεμάτη σολίστ!!! Πόσο σοφό!!
"Και όχι, δεν βρίσκω τη μητρότητα τόσο συνταρακτικά δύσκολη όσο άκουγα και διάβαζα". Εμένα πάντως μου συνέβη ακριβώς το αντίθετο... Τελικά δεν πρέπει να πιστεύουμε τίποτα από αυτά που ακούμε γιατί η πραγματικότητα έρχεται σχεδόν πάντα και τα διαψεύδει...
Πόσο δίκιο έχετε όλες οι μανούλες! Πριν να έχω τον Φιλιππο στη ζωή μου έτρεμα στην ιδέα ενός παιδιού! Τώρα συνειδητοποιώ πώς επαιρνα τα πάντα πολυ στα σοβαρά! Ίσως γι αυτό και στην αρχή της κοινής μας πορείας με το γιο μου, έτρεμα! Αν τρέμω όμως εγω τι πρέπει να κάνει τούτο το πλασματακι που περιμένει απο μένα να νιώσει σιγουριά; Γι αυτό το είδα διαφορετικά και ναι είμαι 24 ώρες με το παιδι μου και δεν θέλω να είμαι πουθενά αλλού πια!!
Η ευτυχία που νιώθω κάθε φορά που η μικρή μου αποκοιμιέται στο στήθος μου, κάθε φορά που ο μεγάλος ξυπνάει και μου λέει "καλημέρα μανούλα μου" δεν περιγράφεται με λόγια. Αμέσως ξεχνάω ότι έχω να κοιμηθώ ολόκληρο το βράδυ 3 χρόνια (όσο είναι ο μεγάλος), ότι είναι και τα δύο άρρωστα εδώ κι ένα μήνα και ματώνει η καρδιά μου όταν τα ακούω να βήχουν, ότι είμαι κι εγώ σε πολύ άσχημη φάση γιατί έχω και μια αλλεργία που με ταλαιπωρεί ένα μήνα επίσης.....Και πόσα άλλα! Τα ξεχνάω όλα και νιώθω ευτυχισμένη που έχω γίνει η μανούλα του Παύλου και της Άννας, η μανούλα τους!
Μα να εισαι τοσο γλυκια και αμεσως να με κανεις λιωμα ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΑ!!!!!!
Η επικοινωνια ειναι στη φυση μου ...σαν δευτερο δερμα, ισως κ να με βοηθα οτι ανηκω στον αστερισμο του διδυμου... καταληγοντας λοιπον θελω κ εγω να σου πω οτι η επικοινωνια χτιζει γεφυρες κ η αγαπη παλατια!!! κ το λεω παντα οτι ολα τα παιδια του κοσμου ειναι παιδια μας!!! μιλησες με ψυχη μαμα Ολιβια στην ψυχη μου...
Πόσο δίκιο έχεις και πόσο μιλάω μέσα από τις δικές σου λέξεις! Ναι κι εγώ κουράζομαι,ίσως διπλάσια από μία μαμά που έχει ένα παιδάκι,γιατί έχω δίδυμα και να παραπονιέμαι μερικές φορές που πέφτω το βράδυ στο κρεβάτι και ξεραίνομαι από την κούραση αλλά πραγματικά το ΓΟΥΣΤΑΡΩ!Δεν υπάρχει στιγμή που θα σκεφτώ ότι "Μήπως ήταν καλύτερα πριν τα παιδια?" Όχι δεν είναι με καμία δύναμη! Το κάθετί όμορφο έχει και το δικό του "τίμημα"!Το θέμα είναι να το θέλουμε και όχι να το κάνουμε γιατί "έτσι πρέπει"! ΓΟΥΣΤΑΡΩ που είμαι μαμά,ΓΟΥΣΤΑΡΩ που δεν έχω ούτε μία στιγμή προσωπική για εμένα,ΓΟΥΣΤΑΡΩ που στερούμαι κάποια πράγματα από την προ παιδιών ζωή μου γιατί απλά ΓΟΥΣΤΑΡΩ αυτό που κάνω!Και θα ΓΟΥΣΤΑΡΩ για πάντα! Κι αν ο Θεός θέλει και μου χαρίσει κι άλλο παιδάκι ή παιδάκια θα ΓΟΥΣΤΑΡΩ ακόμα περισσότερο!
με συγκίνησες πολύ !! έχεις μεγάλη καρδιά μπραβο σου :)
..Oλίβια..ξέρεις τι αγαπάω πιο πολύ σε σένα?? Ότι διαβάζοντας τα γραπτά σου "σε ακούω να μιλάς"!!..Ακούω τον τρόπο που ερμηνεύεις ΚΑθΕ λέξη..ακούω τις παύσεις σου, την αγωνία σου..το θυμό σου...ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ!!!..Και ΝΑΙ καλή μου..είσαι ΟΝΤΩΣ ευτυχισμένη..και σού εύχομαι αυτή η ευτυχία να κρατήσει τόοοοσοοο..και άλλο τόοοσοοοοο!!!!!....Πάλι βούρκωσα στην ανάγνωση και αυτού του κειμένου σου...πάλι έγραψες στην καρδιά και στην ψυχή μου!!!!.. Καλό μας ξημέρωμα!!!
Ολιβια ποσο δικιο εχεις,ετσι ακριβως ειναι δεν χρειαζεται να παρουμε ανασα'η ανασα μας ειναι το παιδι μας!Ειμαστε ζαμπλουτες που εχουμε τα αγγελουδια μας,δωσε ενα φιλακι στον Θεοδοση που τον γνωρισαμε στη διαφημιση του λικνου!!Και πες την Αθηνουλα πως αν και δεν την εχουμε δει απο κοντα,ειστε φιλοι μας-κολλητοι μας και σας αγαπαμε πολυ!!!Καληνυχτα!!
Έτσι ακριβώς είναι ...μπορείς να είσαι απόλυτα ευτυχισμένη δίπλα στα παιδιά..παίρνεις λίγο απο την αθωότητα τους και την καθαρή ματιά τους ...και ξανανιώνεις άνθρωπος...Εγώ αυτο το ένιωθα και πριν κάνω δικό μου...πόσο μάλλον τώρα με τον γιό μου... Και εγώ το πιστεύω κάθε μας κίνηση με καλή πρόθεση και συναίσθημα δεν μπορεί να μην φέρει αποτέλεσμα. Απλά του έδειξες οτι είσαι εκεί για αυτό..και δεν είναι μόνο του. Αυτή η ασφάλεια είναι το παν για τα παιδιά.. Πάλι καλά που και ο μιρκούλης κοιμήθηκε και οι γονείς πέρασαν λίγο χρόνο μόνοι τους. Μπράβο και στην βοηθό Αθηνά ..και σε σένα μανούλα.
Ολιβια...Ειναι τοσοοοο ομορφο να εισαι γινεσαι ΜΑΜΑ !!! Να νιωθεις την απολυτη αγαπη απο 2 μικρα χερακια... Να κοιτας 2 μικρα ματακια κ να χανεσαι... Να βλεπεις 2 μικρα χειλακια να ψιθυριζουν αρμονικα την λεξη ΜΑΜΑ !!!! Ειμαι Ευτυχισμενη που ειμαι Μαμα κ Νιωθω τυχερη που εχω δυο ζεστα χερακια να κρεμονται απο τον λαιμο μου κ να με κρατουν τοοοοσο σφικτα !!!