Under control?
Στη δημοσιογραφία έκανα ελάχιστους φίλους. Συμπαθιόμαστε με πολλούς, αλλά φίλους μέσα στα 30 χρόνια της καριέρας μου ζήτημα είναι να έκανα 4-5.
Ο ένας απ’ αυτούς ήταν ο Κωστής.
Ε-ξαι-ρε-τι-κό παιδί.
Με πολλή αγάπη για τους γύρω του, με ταλέντο, μεγάλη καρδιά, δουλευταράς και πάνω από όλα πολύ χιούμορ. Ηταν της γενιάς μου. Μαζί μπήκαμε στο επάγγελμα και μαζί με έναν άλλον, τον Θόδωρο, πορευτήκαμε οι 3 μας και στα δύσκολα και στα εύκολα.
Ο Κωστής ήταν βασικά κολλητός με τον Θόδωρο. Ηρθαν από την περιφέρεια και οι δυό… πιτσιρικάδες. Νοικιάσανε ένα δωματιάκι και άρχισαν το τρέξιμο στο ελεύθερο ρεπορτάζ.
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στην πυραμίδα αυτού του γοητευτικού αλλά ψυχοβγαλτικού επαγγέλματος.
Ο πρώτος που παντρεύτηκε ήταν ο Κώστής.
Μια χαριτωμένη κοπελιά, που ήταν καθηγήτρια ξένων γλωσσών. Πολύ δύσκολα φέρνω στο μυαλό μου άλλο τόσο ευτυχισμένο ζευγάρι. Ο ίδιος το διαλαλούσε αριστερά και δεξιά. Πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε ο Κωστής βρέθηκε μπαμπάς δυο αγοριών.
Πόσο ευτυχισμένος ήταν… μα πόσο πολύ!
Η δουλειά και των τριών μας πήγαινε μια χαρά.
Oλα ήταν under control.
Ο Κωστής και ο Θόδωρος δουλεύανε πάντα μαζί. Εγώ ξεχωριστά. Κάθε φορά που βρισκόμασταν και οι 3 κάναμε απίστευτη πλάκα. Ειδικά ο Κωστής κι εγώ… ο Θόδωρος πιο σοβαρός, αλλά νομίζω ότι το απολάμβανε περισσότερο από μας…
Ο πρώτος που έφευγε από τα μπαρ, τα κουτούκια ή τις χαζοκουβέντες στα δημοσιογραφικά γραφεία, ήταν ο Κωστής… η αλήθεια είναι ότι από τότε που έγινε πατέρας, δεν κρατιόταν να επιστέψει στο σπίτι.
Ε-ξαι-ρε-τι-κό παιδί σας λέω…
Ένα απόγευμα μου τηλεφώνησε ο Θόδωρος.
–Πέθανε ο Κωστής… μου’πε.
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή.
Κάτι ψέλισσα που δεν θυμαμαι.
–Πέθανε ο φίλος μας, Μάνο…
Δεν χρειάζεται να σας πω πώς ένιωσα. Δεν θέλω να θυμάμαι πώς ένιωσα. Δεν θέλω να σας πω ούτε για την κηδεία, ούτε για τη γυναίκα του (που δεν την ανα-γνωρισα), ούτε για τα παιδιά που φυσικά δεν ήρθαν γιατί ήταν μικρά, ούτε για τον Θόδωρο, ούτε για τους εκατοντάδες φίλους και συναδέλφους που βρεθήκαμε εκεί.
–Μα πώς πέθανε;
Δεν έπαιρνε τα φάρμακα του, μου είπε κάποιος.
Ηταν άρρωστος από μια ασθένεια που αντιμετωπιζόταν μια χαρά, υπό την προϋπόθεση ότι θα ’παιρνε κάθε μέρα τα χάπια του.
Δεν τα ’παιρνε…
Δεν το’ξερα ότι έπρεπε να παίρνει. Αμα το ξερα θα τον έβαζα με το ζόρι να τα καταπίνει τα δυο βρωμο-χαπια.
Ο Θόδωρός που ήταν ο κολλητός-κολλητός του δεν τον ξέχασε ποτέ.
Φρόντισε τα παιδιά του Κωστή λες και ήταν δικά του.
Ο βασικός λόγος που τον αγαπώ πολύ είναι αυτός.
Πριν από μερικά χρόνια πέτυχα τη γυναίκα του Κωστή (δεν την γνωριζα καλά ομολογουμένως) να εργάζεται σε μια διοικητική θέση σε ενα κανάλι όπου εργαζόμουν κι εγώ. Εκανε άλλες δυο δουλειές για να τά φέρνει βόλτα.
Πήγαινα κάθε μεσημέρι και πίναμε καφέ μαζί. Ηταν ευκαιρία να τη γνωρίσω.
Τα παιδιά είχαν μεγαλώσει…
Εκείνη τα ’φερνε πολύ δύσκολα βόλτα.
Δεν ήθελα να την ρωτήσω για τον Κωστή. Ηξερε ότι ήμασταν φίλοι. Όταν ήταν έτοιμη θα μου έλεγε από μόνη της.
Ετσι κι εγινε.
Ένα μεσημέρι έσπασε:
–Τον θερμοπαρακαλούσα να παίρνει τα φάρμακά του Μάνο… μου είπε με αναφυλλητά… και εκείνος γέλαγε και μου’λεγε: «Δεν πήρα ποτέ στη ζωή μου φάρμακο… σιγά μην πάρω τώρα… τι φοβάσαι βρε κουτό… μαζί θα γεράσουμε…» Τον παρακαλούσα κάθε βράδι που ’μασταν αγκαλιά και γελούσαμε και εκείνος με έσφιγγε πιο δυνατά και επέμενε: Μη σε νοιάζει λέμεεεεεεεεεε! Και ένα απόγευμα που κάτι δεν πήγε καλά στη δουλειά-ξέρεις εσύ τώρα- (ήξερα – ήξερα) επαθε εγκεφαλικό και μου πέθανε. Ηταν ο πρώτος, ο μεγάλος και μοναδικός μου έρωτας…. Δεν μου ’πε ποτέ ψέμματα… μόνο ένα: «Μαζί θα γεράσουμε!» Γιατί δεν τα ’παρνε Μάνο μου;
Συνήθως ξέρω τι να πω στου ανθρώπους…
Είναι από τις ελάχιστες που δεν μου ’βγαινε ούτε λέξη.
Μερικά χρόνια μετά, έπαθα εγώ έμφραγμα. Τη γλύτωσα φτηνά. Ο γιατρός μου είπε ότι πρέπει να παίρνω 3 χάπια την ημέρα εφ’ όρου ζωής… Εχω κάνει από τότε εξαιρετικά μεγάλες βλακείες… αλλά δεν έτυχε ΟΥΤΕ μία φορά που να μην πάρω τα φαρμακάκια μου… Είναι τόσο απλή συνήθεια… όπως το να βάζεις τα κλειδιά στην τσέπη… να φοράς τα γιαλιά σου όταν ξυπνάς, να πλένεις τα δόντια σου πρωί βράδι… τίποτε δεν είναι… μια τρίχα είναι… Ούτε καν που το σκέφτομαι. Ρωτήστε την Ολιβ… ούτε που χρειάστηκε να μου το υπενθυμίσει έστω και μια φορά.
Θυμάμαι ότι όταν μου το’πε ο γιατρός για ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ, μου φάνηκε βουνό… αλλά τότε θύμηθηκα τον σπαραγμό της γυναίκας του Κωστή και ορκίστηκα ότι θα το τηρήσω. Και το έκανα.
Να ’στε καλά και να προσέχετε.
ΥΓ. Το ποστ αυτό το γράφω φυσικά για όλους και όλες σας… έχει όμως ειδικά έναν συγκεκριμένο παραλήπτη… τον άνδρα μια φίλης της Ολιβ και δικιάς μου, που ζει καθημερινά με τον εφιάλτη ότι ο αγαπημένος της και πατέρας του παιδιού της δεν παίρνει τα φάρμακά του.
Τον παρακαλώ προσωπικά.
Τον ικετεύω…
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Πολλές φορές που μιλάω με τον άντρα μου , μεταξύ σοβαρού και αστείου,μου λέει "Μας τρώτε οι γυναίκες τους άντρες.Αν δεις στα νεκροταφεία βλέπεις χήρες."Και του λέω " Μηπως φταίει που δεν προσέχετε την υγεία σας?Ποτε πηγες τελευταία για εξετάσεις να δεις οτι είναι όλα οκ?Γινε και αιμοδότης να ανανεώνεται το αίμα σου.Εμεις έχουμε την περίοδο."Και μου απαντάει το θεϊκό "Ενας λιγότερος".Τρελαίνομαι!Δεν ειναι έτσι όμως από τη στιγμή που φέρνουμε στο κόσμο παιδιά.Πρέπει να είμαστε καλά για αυτά, γιατί μας χρειάζονται.Απο τότε που έγινα γονιός σκέφτομαι ότι δεν θέλω να πάθω κάτι για να μπορώ να μεγαλώσω και να προσφέρω στα παιδιά μου.Οι άντρες δεν το σκέφτονται τόσο όσο οι γυναίκες.
Όλα τα κείμενα που γράφεις,τα λατρεύω....Αλλά αυτό είναι σίγουρα το πιο συγκινητικό και πιο υποβλητικό,που έχω διαβάσει....Είμαι κι εγώ από τους ανθρώπους,που τρέμουν τους γιατρούς,σιχαίνονται τα νοσοκομεία και αρνούνται να εξαρτήσουν τη ζωή τους από τα φάρμακα.Φυσικά,στη ζωή σου ό,τι φοβάσαι,τις περισσότερες φορές σε κυνηγάει.Ένα πρόβλημα στο συκώτι με υποβάλει σε φρικτούς πόνους τα τελευταία 2 χρόνια.Αρνούμαι να νοσηλευτώ και να κάνω περαιτέρω εξετάσεις και το καλύτερο που κάνω,είναι να παίρνω 2 παυσίπονα,όταν πια δεν αντέχω.'Αντε,και καμιά παυσίπονη ένεση στα επείγοντα στο νοσοκομείο.Περίπου αυτά που έλεγε ο Κωστής λέω κι εγώ.Αλλά εδώ και λίγο καιρό σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να χάνω τις καθημερινές στιγμές μου,από κάτι που ίσως τελικά αντιμετωπίζεται,έστω και με νοσηλεία στο νοσοκομείο.Αν όχι για μένα,τουλάχιστον για τους ανθρώπους που αγαπάω.....Τη μαμά μου,τις αδερφές μου,το φίλο μου,τις φίλες μου.... Εντάξει,δεν ξέρω,αν είχα παιδιά,πώς θα σκεφτόμουν....Ελπίζω λίγο πιο υπεύθυνα και διαφορετικά!Είναι μεγάλο κρίμα για αυτά τα παιδιά,που μένουν άδικα ορφανά....Για τις γυναίκες που χάνουν τον άντρα τους,την αγάπη,τις τόσες στιγμές,που θα είχαν όλοι μαζί σαν οικογένεια....Κάνεις δεν μπορεί να αντικαταστήσει όλα αυτά.Θα τα είχες,αν έπαιρνες απλά ένα χάπι.Απίστευτο είναι! Μάνο,σ'ευχαριστώ προσωπικά γι'αυτό το κείμενο!΄Ηρθε σε μένα ακριβώς σε μια στιγμή που έπρεπε! ( Απλά δεν ξέρω αν πρέπει να το στείλω στη μαμά μου. Είναι καταπληκτικό κείμενα,αλλά αν σκεφτώ πιο ωφελιμιστικά,Θα έχει έναν παραπάνω πάτημα,να μου τα λέει.... )
ας πάω να πάρω και εγώ τα 2 χάπια που πρέπει να παίρνω γιατι όλο το ξεχνάω... ευχαριστώ που μου το θύμισες Μάνο ..
Κύριε Αντώναρε,είστε ένας άνθρωπος που ενώ εργάζεστε στο πιο απάνθρωπο και ανελέητο χώρο της δημοσιογραφίας έχετε ευαισθησίες και τα κείμενά σας μου προκαλούν πάντα το ενδιαφέρον να τα διαβάσω. Εκπέμπεται ανθρωπιά.
Αχ, Μάνο συγκινήθηκα. Να είσαι πάντα γερός και δυνατός για να σε χαίρονται όλοι όσοι σε αγαπούν και σε νοιάζονται.
Theoro oti apo ti stigmi pou ginese gonios exis megali efthini apenadi sta pedia sou...apagorevete akomi k na pethanis prepi na bris tropo na kratithis sti zoi gia na min minou orfana...exasa k tous dio mou gonis adika kai niotho thimo gia ton patera mou pou eno ixsere den ekane tipota...megalo thimo...nomize oti ine atrotos
ανακαλυψα σε προγεννητικο ελεγχο πριν 3 χρονια οτι εχω υποθυρωιδισμο κ θυμαμαι σαν τωρα τη γιατρο να μου λεει οτι θα πρεπει να παιρνω καθε πρωι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ενα χαπι..επαθα σοκ,δεν ξερω αυτη η λεξη τοσο δεσμευτικη οταν προκειται για χαπι,αλλα μετα ενημερωθηκα για αυτο που ειχα κ ηρεμησα,βεβαια ποτε δεν παραλειπω καθε πρωι αυτη τη ρουτινα πλεον,ευχαριστω την επιστημη που βρηκε τροπο να μην εχω τις επιπτωσεις του υποθυρωιδισμου κ ολα καλα!κ φυσικα ,ελενχος που κ που να δουμε που βρισκομαστε..!
Αχ βρε Μάνο... θα'θελα να'χεις γράψει αυτό το κείμενο ένα χρόνο πριν... ίσως η βαφτιστήρα μου και η αδελφή της να είχαν ακόμα τον αγαπημένο τους μπαμπά... ίσως η κολλητή μου να είχε ακόμα τον πρώτο, τον μεγάλο και μοναδικό της έρωτα...
Συγνώμη βρε παιδιά αλλά πολύ θυμώνω με τους ανθρώπους που αμελούν την υγεία τους. Σε κάποιους συνανθρώπους μας δεν δόθηκε καν η ευκαιρία από την στιγμή που δημιουργήθηκαν να είναι υγιής.Πώς να νίωθει κάποιος που γεννήθηκε με σοβαρό πρόβλημα υγείας που πρέπει να ζήσει με αυτό και δεν μπορεί να το αλλάξει ,να βλέπει καποιον που το μόνο που έχει να κάνει για να χαρεί το Θείο αυτό δώρο είναι να καταπιεί 2 καραμελάκια? Μου θυμίζει το ρητό που λέει: Θεέ μου χάρισέ μου την ηρεμία για να δεχτώ τα πράγματα που δεν μπορώ ν' αλλάξω, το κουράγιο για ν' αλλάξω τα πράγματα που μπορώ και τη σοφία για να μπορώ να διακρίνω τη διαφορά. ~Reinhold Niebuhr
eklepsa to rito ....to ixa anagi se efxaristo!!
Πολύ πολύ θλιβερή ιστορία... Μου θύμισες τα δικά μας, παρότι δεν πρόκειται για σωματική, αλλά για ψυχική υγεία. Ο άντρας μου έχει κάποια αρκετά ήπια ψυχική διαταραχή και χρειάζεται να παίρνει ένα χάπι την ημέρα για να την τιθασεύει. Τα χρόνια που είμαστε μαζί 2 φορές ένιωσε αρκετά δυνατός για να το κόψει και σχεδόν αμέσως... ανατράπηκαν τα πάντα. Από τότε που παντρευτήκαμε και κάναμε το παιδί, με υπομονή, στήριξη και πολλήηηηη κουβέντα, πιστεύω ότι καταλαβαίνει πλέον πως το να παίρνει αυτό το χαπάκι είναι μια πολύ μικρή θυσία μπροστά σε αυτά που θα μπορούσε να χάσει αν το εγκαταλείψει πάλι. Τι να πω γαμώτο, να μη χάνονται (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) ποτέ άνθρωποι από μια τέτοια απερισκεψία, από μια ψευδαίσθηση ότι πατάνε στα πόδια τους και χωρίς αυτά :(
Κρίμα να χάνονται έτσι άνθρωποι που έχουν να χαρούν τόσα πολλά ακόμα στη ζωή τους και που έχουν να προσφέρουν τόσα πολλά στους δικούς τους ανθρώπους. Αντε ρε παιδιά, γιατί συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε καλούς ανθρώπους;;;
χιλια δικια εχεις!ποσες φορες γονεις και συντροφοι που υπεραγαπουν την οικογενεια τους φερονται τοσο ανοητα κ ανωριμα...και μιλω για πραγματα απλα:βαζω ζωνη στο αυτοκινητο,κοβω η ελλατωνω το τσιγαρο,παιρνω τα φαρμακα μου,κανω εξετασεις κτλ. απο τον τοκετο μου μπηκα σε αγωγη κατ ελαχιστο για 2 χρονια,ειμαι ακομη στον 1ο.ποτε μα ποτε δεν ηθελα ουτε ντεπον να παρω και τωρα πρωι-βραδυ παιρνω το χαπακι μου.καθε πρωι θελω να τα πεταξω απο το παραθυρο..σκεφτομαι ομως οτι εχω παιδι,παιρνω το χαπακι μου,φτιαχνω το καφεδακι μου και η μερα ξεκιναει.
Τι συγκινητικό και τι κρίμα για τον Κωστή..Επειδή είχε πάθει και η μητέρα μου έμφραγμα, να είσαι σίγουρος οτι η καρδιά δεν θα σε προδώσει ΠΟΤΕ απο τη στιγμή που παίρνεις τα φαρμακάκια.. Ετσι και η μητέτα μου δεν την πρόδωσε ποτέ αλλά δυστυχώς εμφανίστηκε αυτός ο 'σατανάς' που όλοι μισούμε!Να είστε καλά πάνω απ'όλα, υγεία σε όλο τον κόσμο, αυτή είναι η ευτυχία μας στην ουσία.. η υγεία μας..