Σε άλλη διάσταση
Στη ζωή μου έχουν τύχει μερικά μεταφυσικά.
Για να διευκρινίσω, επειδή αυτά τα θέματα είναι σαν να θες να κάνεις τσουλήθρα σε οδοντογλυφίδα, χωρίς βέβαια να ξέρεις που θα σου μπει τελικά η οδοντογλυφίδα, θέλω να σας πω ότι πιστεύω ακράδαντα ότι ο άνθρωπος έχεις κι άλλες ικανότητες που με τη γέννηση του «πολιτισμού» δυστυχώς έθαψε.
Πώς ο σκύλος ξέρει τρεις γωνίες πιο πριν ότι έρχεσαι… κάτι τέτοιο κι ο άνθρωπος… μιλάς για τη Λιλίκα που έχεις να δεις 20 χρόνια και χτυπά το τηλέφωνο και είναι η Λιλίκα που σε πήρε καταλάθος.
Το ’χω πολύ αυτό.
Μέχρι που λέω να σταματήσω να κάνω αναπάντητες.
Εχω πολλές τέτοιες ιστορίες που θέλω να σας πω, αλλά όχι σήμερα, γιατί θα πάμε μπάνιο σε κάποια υπέροχη παραλία της Χαλκιδικής (σαν την Χαλκιδική δεν έχει) και δεν θέλω να με τσιμπήσει η οδοντογλυφίδα κατά το τσουλήθριασμα.
Δεν με επηρρεάζουν τα μεταφυσικά… ούτε βασίζομαι σ’ αυτά… όμως η ενέργεια που εκπέμπουμε, δεν μπορεί απλώς να κάνει βόλτες στον αέρα σαν μπαλόνι… Κάτι κάνει… ρωτήστε όποιον σοβαρό φυσικό ξέρετε… το τι κάνει εν αγνοία μας, είναι ένα θέμα.
Την Κυριακή που μας πέρασε πήγαμε η Ολίβια, η Αθηνά κι εγώ στο πατρικό μου για να φάμε και να δει η γιαγιά την εγγόνα της… Δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι τελικά είναι τόσο τρυφερό να πηγαίνεις τα παιδιά σου στις γιαγιάδες και στους παππούδες τους… δεν είναι μονοσήμαντο… η χαρά έρχεται από πολλές μεριές…
Όταν γεννήθηκε η Αθηνά… ειδικά για τον πρώτο χρόνο… με ψιλο-θύμωνε αυτή η ισοπεδωτική, ιδιόκτητη αγάπη που έχουν οι παππούδες, γιαγιάδες (βάζω και τη δική μου μαμά φυσικά μέσα) προς το παιδί… ξύπναγε μέσα μου το ιδιοκτησιακό… ευτυχώς πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι απλώς γίνεται αναδιανομή των ρόλων στην οικογένεια… εσύ από κόρη, γίνεσαι κόρη+μάνα, η μάνα σου γίνεται μάνα+γιαγιά κ.λ.π. Μέχρι να συνηθίσουμε οποιονδήποτε ρόλο σ΄αυτή τη ζωή… χρειάζεται χρόνος… για ΟΛΑ τα πράγματα… Κάθε φορά που η οικογένεια μεγαλώνει, οι ραφές της τρίζουν… γρήγορα όμως παίρνουν το νέο σχήμα και όλα είναι τέλεια.
Πήγαμε λοιπόν να φάμε στης μητέρας μου… που ζεί με την αδελφή της, τη θεία Βάσω… είναι και οι δυό τους κολλητές από πιτσιρίκια. Τρώμε πάντα στο χώλ… σε ορισμένες θέσεις… εγώ κάθομαι εκεί που καθόμουν από πάντα, η θεία Βάσω αριστερά μου, η μητέρα μου απέναντι μου και η Ολιβ στα δεξιά μου, εκεί που καθόταν πάντα ο πατέρας μου. Αναμεσα στην Ολίβια μου και τη μαμά μου κάθεται πάντα η Αθηνά…
Όλα αυτά δεν είναι ποτέ τυχαία… σε κάθε οικογένεια… και η κάθε αλλαγή, έχει και τη δική της ερμηνεία…
Στον απέναντι τοίχο από εκεί που καθονται η Ολίβια και Αθηνά, κρέμονται καμμιά δεκαριά γελοιογραφίες-πορτρέτα του πατέρα μου, που τα έχουν φτιάξει μερικοί εξαιρετικοί γελοιογράφοι, Ελληνες και ξένοι. Στον τοίχο στην πλάτη της, υπάρχουν φωτογραφίες των εγγονιών.
Η Αθηνά προχθές είχε τα κέφια της και η μάνα μου έσκαγε από ευτυχία. Τιτίβιζαν και οι δυό… η Ολίβια παρακολουθούσε με καμάρι… Καθώς λοιπόν τις έβλεπα, ήρθε στο μυαλό μου ο πατέρας μου… γράφω συχνά γι’ αυτόν, αλλά στην πραγματικότητα δεν τον σκέφτομαι… μάλλον το εξατμίζω γράφοντας….
Πέθανε όπως το ονειρευόταν: στο κρεββάτι του, στον ύπνο του, χωρίς να πονάει, έχοντας δουλειά και βέβαια αγάπη από τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του… που τους άφηνε όλους μια χαρά στην υγεία τους… Είμαι χαρούμενος που του συνέβη έτσι στα 78 του…
Σ΄ αυτό το στρογγυλό τραπέζι, όπου τρώμε εμείς, κάθε Κυριακή έφτιαχνε τα σκίτσα του ο πατέρας μου… εκεί τρώγαμε μεσημέρι-βράδυ… εκείνος μάζευε μολύβια, γόμες, μελάνια, χαρτιά, μαρκαδόρους, η μάνα μου το καθάριζε και έστρωνε το τραπεζομάντηλο… και πάει λέγοντας… Αυτό λοιπόν το δωμάτιο, έχει για μένα, περισσότερο τη «σκιά» του πατέρα μου κι όχι τόσο το γραφείο του, όπου σχεδίαζε μόνο το πρωί… Εκεί με φώναζε –όποτε πήγαινα σπίτι να φάω-να μου δείξει κάθε καινούργια του δουλειά… Εφερνε από το γραφείο έναν πελώριο φάκελο όπου μέσα θα’χε καμμιά 200αριά νέες γελοιογραφίες… έπιανε ένα θέμα…π.χ. τα δίδυμα και το τσάκιζε… έκανε γελοιογραφίες από όποια οπτική γωνία κι αν το έπιανες το θέμα…
Του άρεσε να του λες τη γνώμη σου για τη δουλειά του. Το κακό ήταν ότι σε όσους το έδειχνε στην οικογένεια ή στενούς του φίλους, όλοι ήταν τόσο εντυπωσιασμένοι με το ταλέντο του, που ουρλιάζανε από χαρά και επιφωνήματα αποδοχής… έτσι δεν έβγαζε άκρη… Με εμένα ήταν διαφορετικά. Είχαμε αναπτύξει αυτή τη σχέση από τότε που ήμουν πολύ πιτσιρίκος. Μόνο εμένα άφηνε να κάθομαι δίπλα του όσο σκιτσάριζε. Κανέναν άλλον. Ηθελε να’ναι μόνος του με τις φιγούρες του… προφανώς κάνανε κάποιο prive party. Για έναν περίεργο λόγο, ήμουν –όποτε δεν βαριόμουν- καλεσμένος σ’ αυτό το πάρτι.
Ετσι εγώ είχα την πολυτέλεια της γνώμης.
Καθόμουν λοιπον δίπλα του, εκεί ακριβώς που κάθομαι και τώρα κάθε Κυριακή, και… ξεδιάλεγα τα σκίτσα του. Επαιρνα μία γελοιογραφία την κοιτούσα προσεκτικά και έλεγα: Καλή είναι… και την άφηνα δεξιά. Αυτή που δεν μου άρεσε πολύ…έλεγα: Δεν μ’ αρέσει αυτή και την άφηνα στ αριστερά. Μετα με χαχαχαχαχαχαχαχαχα περίσσιο θράσσος, έκανα προσεκτικά στίβα τις «καλές», τους τις έδινα λέγοντας του:
– Αυτές είναι… οι άλλες δεν κάνουν.
Κατέβαζε τα μουστάκια… Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα… όλοι θέλουν κριτική, αλλά όχι αρνητική… πρέπει όμως να παραδεχθώ, και να του βγάλω το καπέλο… ότι την επόμενη φορά που πήγαινα… αυτές που δεν μου άρεσαν τις είχε… πετάξει στο καλάθι.
Αυτή η ανάμνηση μου είναι πολύ αγαπησιάρικια…
Βλέποντας λοιπόν προχθές τη μάνα μου, την γυναίκα μου και την κόρη μας να παίζουν χαρούμενες… περίεργως πώς τον σκέφτηκα… και στεναχωρέθηκα που δεν ήταν εκεί να εισπράξει αυτή τη χαρά. Σκέφτηκα το αγοράκι που έρχεται θα φέρει το ονομά του… σκέφτηκα την χαρά του…την είδα σε σχήμα… με όγκο… δεν μπορώ να το πώ διαφορετικά.
Και τότε… όσες/οι θέλετε με πιστέυετε ή όχι… μόλις τέλειωσα τη σκέψη μου, που ήταν βέβαια (αόρατα για τους άλλους) βαριά…τον είδα να κάθεται δίπλα στην Ολίβια… για ένα δευτερόλεπτο… και τον άκουσα να (μου) λέει:
– Εδώ είμαι… μη σε νοιάζει…
Όλα αυτό ήταν ένα κλικ-κλακ.. Μετά τέλειωσε.
Ηταν όμως πολύ δυνατό για μένα…
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να το πω στα γερμανικά στην Ολίβια, ώστε να μην το καταλάβει η μάνα μου και συγκινηθεί… όμως δεν το’κανα… γιατί μάλλον θα την αιφνιδίαζα… είναι και έγκυος…
Θα το διαβάσει –για πρώτη φορά- τώρα που τ’ανεβάζω στο “eimaimama”.
Η ζωή δεν έχει μόνο 3 διαστάσεις, ξέρετε…
Κι αν δεν με πιστεύετε, απλώς αναρωτηθείτε: Η χαρά σε ποια διάσταση είναι ακριβώς; Ο φόβος; Η έκπληξη;
Μάνος
Αχαχα! Κι εγώ στο κλαμπ των συνδεδεμένων με το υπερπεραν! Και τι συνδέσεις εχω κάνει...που να σας λέω! Νομίζω πώς αν το πάθεις μια φορά δύσκολα ξεσυνδεεσαι μετά, κι έτσι που και που έχεις αυτές τις ευχάριστες εκπλήξεις.
την πρωτη φορα που πηγα μονη μου χωρις τον γιωργο να δω την δεσποινα ειδα την γιαγια μου πανω απο την θερμοκοιτιδα της να την κοιταει κ να της μιλαει, τελειως συμπτωματικα ηταν τα 40 της γιαγιας μου εκεινη την μερα η οποια θα ειχε γενεθλια 26 μαιου κ η μικρη γεννηθηκε 27! φυσικα και πηρε το ονομα της... απο τοτε την εχω ξανα δει 2 φορες στον υπνο μου [παλιοτερα εβλεπα κ τον θειο μου που ειχε φυγει 35 χρονων] την μια για να με μαλωσει να σταθω στα ποδια μου κ να αφησω της βλακειες κ την δευτερη που της ειπα οτι ειμαι ξανα εγκυος και μου λεει αγορι ειναι κ ρωτησα που το ξερεις κ μου ειπε αφου εγω στο στειλα χαζη. την γιαγια μου την εχασα 64 χρονων απο καρκινο κι ηταν ο πιο υπεροχος ανθρωπος του κοσμου... παμε συχνα με την δεσποινα κ βλεπουμε την γιαγια στο νανι της :)
πάντα μου αρέσουν τα κείμενά σου...ο τρόπος που σκέφτεσαι και που εκφράζεσαι...αυτό το κείμενό σου όμως με άγγιξε περισσότερο από κάθε άλλο! εγώ δεν θα ξεχάσω μια ζεστασιά που ένιωσα όταν "είδα" την μαμά μου να με αγκαλιάζει...αρκούσε ένα "κλικ" όπως λες...ήταν όμως τόοοοοσο έντονο!
Χαίρομια πολύ που διάβασα το κείμενό σου τώρα που είμαι στο Βόλο... γιατί μπορώ να το καταλάβω σ'όλη του τη διάσταση... ;)
Όταν πέθανε η γιαγιά που με μεγάλωσε ήμουν 17...βαρύς ο πόνος ακόμη και τώρα...για 40 μέρες πήγαινα στο σπίτι που είχε "φύγει" για να ανάβω το καντήλι της...κάπου είχα διαβάσει πως αν πονάς πολύ για τον χαμό κάποιου είναι κοντά σου μέχρι να απαλύνει λίγο ο πόνος...κλειδιά από το σπίτι είχα ΜΟΝΟ ΕΓΩ! Άπλωνα αλεύρι στο πάτωμα σε όλο το σπίτι(κάπου το είχα διαβάσει κι αυτό σαν ανήσυχο νιάτο) και την επόμενη μέρα έβλεπα τις πατημασιές από τις παντόφλες της σε όλο το σπίτι και σταματούσαν πάντα δίπλα στο καντήλι. Ακόμη βουρκώνω όποτε το σκέφτομαι. Αν αφήσουμε το μυαλό μας να "ανοίξει" και να δεχτεί το "αδύνατο" τότε μόνο θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Χαίρομαι που είδες τον μπαμπά σου :)
exw xasei k gw ton mpampa mou ,opws akribws efyge k o dikos soy alla xwris na gnwrisei ton antra moy k to eggoni tou...polles fores ton niwthw dipla moy ....opws ena apogeyma poy thylaza thn mpempa k thn evlepa na parathrei epimona thn skala opote gyrisa na dw k eida feygalea thn plath toy patera mou na katevainei thn skala....eskasa ena xamogelo k eipa sthn mpempa oti o papoys htan edw......
Μάνο, σίγουρα υπάρχει και άλλη διάσταση, κάποιοι πιο 'ευαίσθητοι' το αντιλαμβάνονται και εισέρχονται γρηγορότερα σε αυτήν.Υπάρχουν πολλές θεωρίες και για τη γνωστή πέμπτη διάσταση.Το σίγουρο είναι ότι είμαστε ενέργεια, οι σκέψεις μας είναι ενέργεια και συνήθως 'έλκουμε' αυτό που σκεφτόμαστε.Λένε πως κάνουμε εκούσια και ακούσια χιλιάδες σκέψεις κατά τη διάρκεια της ημέρας,ας προσπαθήσουμε να είναι αισιόδοξες και θετικές.Η γιαγιά μου ακόμα 'συνομιλεί' με τον αδικοχαμένο γιο της και θείο μου,οπότε ναι πιστεύω ότι ο μπαμπάς για ένα κλικ βρέθηκε κοντά σου.Κάποιοι συνομιλούν μέσω ονείρων με τους αγαπημένους που έχουν χάσει.Αυτό είναι άλλη ιστορία βέβαια, γεγονός είναι πως υπάρχει κάτι περισσότερο που ο τρόπος ζωής το έχει σε λήθαργο.......
Ανατρίχιασα ολόκληρη όμως....απίστευτο πραγματικά.Είναι κοντά μας είμαι σίγουρη.από τότε που έφυγε η μαμά μου (13 μήνεςτώρα ,αλλά ποιος μετράει) πάντα βρίσκει τον τρόπο και επικοινωνεί μαζί μας,είτε μέσα από τα όνειρα,είτε από μια ανατριχίλα ξαφνικά στο χώρο που βρισκόμαστε,μία μυρωδιά.....το πιστεύω είναι κοντά μας,όχι πάντα αλλά καμία φορά αρκεί να τους αναζητήσουμε και εκείνοι σπεύδουν.
Αυτό το θέμα με άρεσε πολύ!Βασικά να το διατυπώσω καλύτερα με εκφράζει..γιατί καμιά φορά στη ζωή νιώθεις πως είσαι "τρελός" όταν σου συμβούν κάποια πράγματα και ευτυχώς μετά διαβάζεις κάτι παρόμοιο από κάποιον άλλον και καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα ένιωσε και η Όλιβ....