Μου λείπεις μανούλα!
Μου λείπεις μανούλα!
μαμά Ρένα
Ηταν Μαρτιος του 1995, ενα χειμωνιατικο πρωι, οπου ειχαμε οργανωσει μια οικογενειακη εκδρομη! Εγω τοτε ημουν 8χρονων και ο αδερφος μου 6. Θα πηγαιναμε σε ενα χιονοδρομικο κεντρο να περασουμε μια ομορφη μερα… Η μητερα μας μαζι με μας χαιροταν σαν μικρο παιδι γι’ αυτην την εκδρομη μας.. Οι περισσοτεροι συγγενεις μας, ομως, παροτι θα ηταν ημερησια, ειχαν διαφορετικη γνωμη: για καποιον ανεξηγητο λογο ειχαν φαγωθει να μην παμε. Ο μπαμπας μου, ομως, δεν θυμαμαι να χαλασε ποτε χατηρι στην μητερα μας.. Ηταν ενα τοσο αγαπημενο ζευγαρι και στα 8,5 χρονια γαμου δεν ειχε πει ποτε «οχι» στα θελω της μητερας μας… Ειχαν προλαβει και ειχαν γυρισει τοσα πολλα μερη, τοσες εμπειριες, τοσες αναμνησεις… ποτε ολοι μαζι οικογενειακως και ποτε οι δυο τους!!
Για να μην τα πολυλογω, λοιπον, εκεινη την μερα, ξεκινησαμε για το χιονοδρομικο, περασαμε πολυ ομορφα, γελασαμε, παιξαμε, φαγαμε και ξεκινησαμε το απογευμα για τον γυρισμο… Στο δρομο ομως και για λογους που ακομα και σημερα δεν καταφεραμε να δωσουμε απαντηση, ο πατερας μας εχασε τον ελεγχο του αυτοκινητου και ειχαμε ενα πολυ ασχημο τροχαιο! Το αμαξι εφυγε μεσα στα χωραφια και μετα απο πολλες τουμπες που εφερε ηρθε και σταματησε στην μεση του πουθενα… Θυμαμαι, την στιγμη που συνήλθαμε απο το ολο ταρακουνημα και ηρθε η ωρα που βγαιναμε ενας ενας ζωντανοι και μονοι μας απο το αυτοκινητο..
Ξανα-αναφέρω πως ημασταν μεσα ολοι: εγω, 8χρονών και ο αδερφος μου 6χρονών. Βγαινει ο μπαμπας μας με λιγες γρατζουνιες… βγαινουμε εγω και ο αδερφος μου με ακομα πιο λιγες γρατζουνιες και αρχιζει μια αναζητηση σε ενα χωραφι για να βρουμε την μητερα μου… για κακη μου τυχη, μεσα στα κλαματα και την ταραχη βρισκομαι μπροστα της.. »πεταμενη» λιγα μετρα πιο εκει, γεματη αιματα και γω να ουρλιαζω… Σταματησαν αυτοκινητα στο σημειο και ενα αλλο φιλικο ζευγαρι που ακολουθουσε απο πισω μας και μας αρπαξαν κυριολεκτικα για το νοσοκομειο… Δεν ειχαμε περιθωριο να φωναξουμε ασθενοφωρο.. η φιγουρα του πατερα μου να κραταει στην αγκαλια του την μητερα μου γεματη αιματα και να κλαιει, να της μιλαει τρυφερα, να αντεξει…..
Οταν φτασαμε στο νοσοκομειο, δεν θυμαμαι και πολλα μονο οτι αφου μας εξετασαν οι γιατροι και ημασταν καλα οι 3 μας, ο πατερας μου μας πηγε στους παπουδες και εξαφανιστηκε παλι πισω, κοντα της!! Το ιδιο βραδυ την μετεφεραν στην Θεσ/νικη και εκει εμεινε περιπου μια εβδομαδα διασωληνωμενη!! Εμεις εξακολουθουσαμε να ειμαστε στους παπουδες με τον αδερφο μου και χωρις κανεις να μας λεει τιποτα, να ζηταμε την μαμα και τον μπαμπα μας.. λιγες μερες αργοτερα οι γιατροι ειπαν οτι μονο με ενα θαυμα θα μπορεσει η μαμα μας να ζησει, το οποιο και δυστυχως δεν εγινε…
Η ζωη μας αλλαξε ριζικα!!
Ζησαμε με τον μπαμπα μας και τους γονεις του, μεγαλωσαμε..
Παντα μου ελειπε η μητερα μου, παντα με επιανε το παραπονο σε γιορτες, σε σχολικες εκδηλωσεις, σε απλες καθημερινες μερες… Ο πατερας μας ομως και ολοι οι συγγενεις παντα προσπαθουσαν να μας αγκαλιαζουν για να μην καταλαβουμε την ελλειψη της… Παρ’ ολα αυτα πονουσε.. πονουσε πολυ!!! Δεν ξερω τι ακριβως με πειραζε περισσοτερο, αφου οι μονες εικονες που μου εμειναν απο εκεινη την εποχη ειναι το χτυπημενο προσωπο της μητερας μου και το στεναχωρο, θλιμμενο προσωπο του πατερα μου να μας σφιγγει στην αγκαλια του και να κλαιει σαν μικρο παιδι..
Τα χρονια περασαν, παντρευτηκα και στα 24 μου πλεον εχω ενα γιο 4 χρονων που τρεμω μην μου παθει τιποτα, τρεμω μην παθω τιποτα εγω… Δεν θελω ουτε να σκεφτω οτι μπορει να νιωσει ετσι οπως ενιωθα εγω… Του δινω ολη μου την αγαπη, την σφιχτη μου αγκαλια, τον πνιγω κυριολεκτικα -και μου το λεει- στα φιλια… »μαμα, φτανει θα με σκασεις…»
Απο τοτε ομως που εγινα μαμα, η ελλειψη εχει μεγαλωσει 100 φορες παραπανω.. σκεφτομαι ποσο διαφορετικη θα μπορουσε να ειναι η ζωη μου αν την ειχα.. ποσο πολυ θα χαιροταν με τον μικρο μου!
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΠΟΛΥ ΜΑΝΟΥΛΑ, ΑΛΛΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ!!!
Αυτή είναι η δική μου ιστορία…
..Να σημειώσω ότι ο πατέρας μου αν και έμεινε 30 ετών χήρος, δεν ξανα παντρεύτηκε ποτέ, όσο και αν του το έλεγαν συνέχεια, όσο και αν του το ζητούσαμε κι εμείς οι ίδιοι μεγαλώνοντας… Είναι ένας νεότατος πιπινο-παππούς, 46 ετών και κάνει τρέλες για τον εγγονό του! Η ζωή μου στέρησε τη γυναικεία παρουσία, αλλά γέμισε τη ζωή μου άντρες!
Είναι οι άντρες μου, τα πριγκιπόπουλά μου, τα αγόρια μου!
Ο ΜΠΑΜΠΑΚΟΥΛΗΣ ΜΟΥ
Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ
Ο ΑΔΕΡΦΟΥΛΗΣ ΜΟΥ
ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΟΥΛΗΣ ΜΟΥ!!!!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΥΝΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΛΕΟΝ…!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Kalo mou Koritsi,(Kyria KAI Mannoula symera;) I istoria sou me syglonise. Molis exasa tin diki mou tin Mannoula,Stin Ellada.Protou 6 ores.30-4-2018.symera Ego Briskome stin Australia,kai mou tilefonisan kai mou ipane ta thlivera nea.I Manoula mou eixe orfanepsi,kai autin,sta 13 xronon,apo Mannoula.Grygora kai noris,tin pantrepsane,me ton Patera mou.Ligo argotera orfanepse,kai apo Patera.eixe 5 Paidia.emena to drama mou eine oti den tin prolava,na tis doso tin XARA,na me di teleftaia fora.(KATARAMENI AUSTRALIA) pou eine toso makria,apo tin Patrida mas...Stin zoin tis Vasanistike poly na mas megalosi kai na kanei oti pernage apo to xeri tis na min mas lipsi tipota.O Pateras mas itane panta filasthenos.den ta katafere kai poly kalla....etsi to varos epefte stin Manoula mas...Mazeve karvouna (ligniti) apo to stathmo tou trainou gia na mas zestani to xeimona,prionidia,kai alla polla...Mono enas Agios mporouse na anteksi afta pou antexe i Manoula mou.I manoula mou eixe metatrapi se (yperanthropo) pigene sto xorafi,kai itane kai Manna.Den tha sas kouraso allo,To onomatis Paraskevi Tsouka Elpizo sto Theo mas na tin exei stin agalia tou mazi me tous Agious.Megalo to travma gia mena,pou den prolava na tin agaliaso kai na tis zitiso SYNXORESI,gia oles tois PYKRES pou tis edosa...euxome na me synxoresi,ekeini kai o Theos mas.(Xristos) O manoules eine oti poio Agio mas exei proferi o Theos,na tois LATREVETE,kai na min tois pykrenete pote.! Gia tin Agia Mannoula mou pou exasa prin liges ores,Glykia mou Mannoula nitho tosso orfanos.......ki'as eime megalos Antropos. Pote den sou eipa poso s'agapousa....Synxoreseme. O io sou o amyalos,to xameno sou paidi.
οι μανουλες δεν πρεπει να πεθαινουν...εχουν σημαντικο εργο να προσφερουν...να μας δινει δυναμη ο Θεος...και οσο για μενα....εχω δυο μικρακια...κ τρεμω στη σκεψη....τρεμω....φοβαμαι...ανησυχω...παιρνω κουραγια απο αυτα και συνεχιζω...να τα μεγαλωνω..μακαρι ολα να πανε καλα σε ολες μας.
I ISTORIA SOU ME SIKLONISE PARA POLI GIATI KE EGO EXASA TIN MANA MOU OTAN IMOUNA 13 XRONON KE O ADERFOS MOU 11 SE TROXEO KE EGO TIN EXASA KE APO TOTE ALAKSE KE SE MAS PARA POLI I ZOI MAS EMENA O PATERAS MOU KSANAPANTREVTIKE KE I MTRIA MOU DEN ITANE KALI OPOS STA PARAMITHIA ITANE SIMERA IME 46 XRONON EXO DIO PEDIA KE THA THELO PARA POLI NA TA DO NA MEGALONOUNE OSO PERNAI O KEROS TIN ZITAO KATHE MERA KE PIO POLI
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΓΩ!ΤΡΕΜΩ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΘΑ ΠΑΘΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ!ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΘΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΛΙΡΟΣΕΙ ΤΗΝ ΜΑΜΑ!
Η ιστορία σου με άγγιξε πάρα πολύ....απ ότι καταλαβαίνω και από τα άλλα σχόλια όλες έχουμε τις ίδιες ανησυχίες και τα ίδια άγχη!απ την πρώτη στιγμή που έγινα μαμά (έχω μια κορούλα 16 μηνών) μου έχει γεννηθεί το αίσθημα ότι μήπως πάθω κάτι και δεν δω την κορούλα μου να μεγαλώνει,δεν είμαι δίπλα της ότι και αν της συμβεί και τα σχετικά...βλέπω καθημερινά γύρω μου ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους οικογένειες και με πιάνει απελπισία!! Αυτό που κάνω εγώ και που σε συμβουλεύω είναι να κάνεις τον σταυρό σου και την προσευχή σου να μας δίνει υγεία ο Θεός και όλα θα πάνε καλά! Πολλά φιλιά και καλές γιορτές για όλους μας!
Diavazontas tin istoria sou arxisa na klaio. Den eimai genika idiaitera euaisthiti, alla einai i proti fora pou eklapsa mprosta stin othoni tou ypologisti moy ! Exo omos tin aisthisi oti den itan dakrya lipis , alla aisiodoxias kai parallila esoterikou fovou gia oti den elegxoume. Na xairesai tin oikogeneia sou kaoritsi mou Lamprini
koykla moy glykia na xerese to paidaki soy kai na to kamarwseis opws epithimeis.pragmatika eisai polly dynath kopela moy kai exeis sthn zwh soy 4 antres na se filane.kai enan agkelo na sas filaei oloys apo ekei psyla kai na sas kamarwnei.
Τον έχω και εγώ αυτό το φόβο από τη μέρα που έγινα μητέρα...τρελαίνομαι στην ιδέα πως μπορεί να μου συμβεί κάτι και να αφήσω πίσω τα αγγελούδια μου. Ξέρω πως θα έχουν τον πατέρα τους και πολλούς άλλους ανθρώπους να τ'αγάπούν και να τα φροντίζουν, όμως με τρομάζει αυτός ο πόνος στην καρδούλα τους. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τη μαμά μου. Ακόμα και τώρα με τρομάζει η σκέψη και ας είμαι 35 χρονών, πόσο μάλλον να είσαι μικρό παιδάκι. Με συγκίνησες πάρα πολυ, σε κάνω μια πολυ σφιχτή αγκαλιά σαν κ αυτές που κάνεις το γιο σου και εγώ τις κόρες μου και σου εύχομαι να έχεις πάντα όμορφες στιγμές με τους άντρες της ζωής σου. Καλές γιορτές
einai poly aisiodoksi i istoria sou...dineis kouragio se polles kai pollous... kai meis xasame mia fili prin 3 meres...kai afise 2 paidakia piso, stin ilikia pou isastan kai seis...elpizo kai auta na megalosoun kai na kanoun tin diki tous eutuxismeni oikogeneia...opos kai sy! kales giortes!
ωχχχχχχχχχχχ......... νομίζω ότι η ορφάνια από τη μάνα είναι το χειρότερο, που μπορεί να σου συμβεί.... πάντα θα σου λείπει κ πάντα θα την αποζητάς, αλλά ο Θεός σ'έκανε μανούλα σε μικρή ηλικία κ εσύ είσαι πολύ δυνατή!!!!!! :-)
Τι συγκινητικό!!!! Τι κρίμα κοριτσάκι μου....
...χτες διάβασα τους στοίχους από ένα τραγούδι που λέει ''μη μου πάθεις τίποτα γιατί δεν προκειται ποτέ να μου το συνχωρήσω'',το αφιέρωσα στις κόρες μου 2 χρονών κ 5μηνών.
Είχα πρόσφατα ένα σοβαρό τροχαίο , χτύπησα όμως σοβαρά μονό το αριστερό μου χέρι και έχασα δυο δάχτυλα , αλλά δεν με ένοιαξε και πολύ μπροστά στην μοναξιά που θα ένιωθε το μωρό μου αν θα έφευγα για πάντα….έμεινα ένα μήνα στο νοσοκομείου και την ημέρα που γύρισα σπίτι ξάπλωσε δίπλα μου (1 ½ χρονών) και δεν έφευγε με τίποτα το μικρό χεράκι του με χάιδευε ….. Λυπάμαι που η μαμά σου δεν τα κατάφερε να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι τους άνδρες σου
Σου εύχομαι να αποκτήσεις και μια κορούλα!! Αγάπη και Φως!
Με συγκίνησες πολύ!!! Δεν έχω λόγια να πω, καλές γιορτές να έχετε, να είσαστε γεροί και δυνατοί όλοι σας. Η ιστορία σου αν και μου αφήνει ένα κόμπο στο λαιμό μας θυμίζει ότι τίποτα να μην θεωρούμε δεδομένο και κάθε μέρα να δοξάζουμε τον Θεό που έχουμε αυτούς τους ανθρώπους που αγαπάμε δίπλα μας.
τα παιδια ορφανευουν απο μανα....και ειναι αληθεια....ειμαι κι εγω ενα παιδι που στα 17 την εχασα....αλλα αυτο που εζησες εσυ ειναι κατι που δεν ξεπερνιεται καλη μου.....ευχομαι η ζωη να σου φερει πολλες πολλες χαρες....και παντα να θυμασαι τη μανουλα σου ομορφα...κι αυτη θα σε προσεχει...
ΤΙ ΝΑ ΠΩ.!!!ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ.ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΗ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΣΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙ ΑΝ ΜΕ ΧΑΣΕΙ.ΤΙ ΠΟΝΟΣ.ΤΙ ΦΡΙΚΗ.ΤΙ ΒΙΩΣΑΤΕ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ.ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΑ.ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ.ΓΕΜΑΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΣΑΣ.
exo perasi peripou ta idia...tote imoun 18 k i aderfi moy 7..pou skotothike se troxeo i mama mou perasan 22 xronia k prin 2 mines exasa k ton patera mou apo karkino miname xoris gonis...poli adiko olo afto.Ena pragma skeftome sinexia omos oti ine evlogia na thavoun ta pedia tous gonis k oxi to adistrofo.. Babis mou k mami mou.... filakia kouragio se ola ta pedia toy kosmou pou xasane toyw gonis.
Na ste oloi geroi kai na thymaste ti mhtera sas pou toso tragika xathike..na xerete oti exete enan aggelo sti zwh sas pou den tha sas afisei na pahtete kanena kako..kales giortes!!