Η απομυθοποίηση του πελαργού
«Καιρός να πουν τη γνώμη τους και να δώσουν τη γνώση τους μαμάδες που έχουν μεγαλύτερα παιδιά», μου είπε πριν από λίγο ο Μάνος.
«Η Κλαίρη (Τζωρτζάκη) είναι ιδανική περίπτωση να ανοίξει αυτην την πόρτα! Εχω δουλέψει μαζί της στο παρελθόν και είναι εξαιρετική γυναίκα και δημοσιογράφος. Εχει πολλά να σας πει!»
Είμαι σίγουρη. Καλως ήρθες Κλαίρη!
Η απομυθοποίηση του πελαργού
της Κλαίρης Τζωρτζάκη
Λοιπόν. «Λοιπόν», μ’ αρέσει πολύ αυτή η λέξη όταν αρχίζω ένα κείμενο. Δίνει την αίσθηση της συνέχειας σε κάτι που δεν έχει αρχίσει ακόμα. Λοιπόν. Λοιπόν, πού (δεν) είχαμε μείνει; Στο ότι είμαι κι εγώ μαμά. Τριών κοριτσιών στην πιο περίεργη, ενδιαφέρουσα και κουραστική ηλικία τους. Την εφηβεία. Κι όμως. Ήταν μόλις χθες – παίρνω όρκο – μόλις χθες, που τις βοηθούσα στα πρώτα βήματα, τα πρώτα γράμματα, τα πρώτα ερωτήματα. Τα πρώτα βήματα τα έχετε ήδη (;) κάνει κι εσείς.
Τα πρώτα γράμματα δεν ήταν δύσκολα. Στα πρώτα ερωτήματα σας θέλω. Τι απαντάς; Πώς απαντάς;
Εγώ, που ήμουν πάντα των ερωτήσεων (δημοσιογράφος γαρ, πριν παντρευτώ και κάποια φεγγάρια υπό τις διαταγές του Μάνου, ναι του Μάνου της Ολίβιας) δεν είχα ιδέα πώς έπρεπε να απαντήσω σ’ ένα κοριτσάκι μια σταλιά, τη δική μου Αθηνά, όταν ήταν -πόσο;- περίπου, τεσσάρων χρόνων. Με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Ζόρικο βλέπεις, να έχεις τρία παιδιά μικρά, να εργάζεσαι ταυτόχρονα και καμιά φορά το σαλόνι ήταν η πιο μακρινή απόσταση που μπορούσες να κάνεις, όταν η μέρα είχε τελειώσει…
Αισθάνθηκα λοιπόν, ένα χεράκι να με σκουντά. Η Αθηνά μου. Που μάλλον είχε δει άσχημο όνειρο και ξύπνησε μέσα στη νύχτα. Πετάχτηκα.
»Πάμε για ύπνο;» , με ρώτησε και η άκρη του ματιού μου έπεσε στην πάντα (γαμώτο) ανοιχτή τηλεόραση. Τίτλοι τέλους. Σε έργο… σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Ενηλίκων. Πολύ ενηλίκων. Πάρα πολύ ενηλίκων! Ψυχραιμότατη κι ευχόμενη ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί εκείνη ακριβώς τη στιγμή, άρπαξα το τηλεκοντρόλ και πήρα το μικρό χεράκι μέσα στο χέρι μου, σφυρίζοντας αδιάφορα. Στο διάδρομο, η Αθηνά μού χάρισε το πιο γλυκό της χαμόγελο: »Mαμά», μου είπε. »Σήμερα είδα το ωραιότερο έργο της ζωής μου».
Στραβοκατάπια. Όλα τα σημεία στίξης.
»Ναι, χαρά μου; Θα μου τα πεις όλα αύριο», της απάντησα και την πήγα χωρίς πολλά-πολλά στο κρεβάτι της.
Έλα, όμως, που το αύριο ήρθε πάρα πολύ γρήγορα και η Αθηνά μού την είχε στήσει στη γωνία;
–Πες μου, βρε μαμά; Γιατί αυτός ο κύριος έτρωγε τα φρούτα πάνω στο σώμα της κυρίας; Και γιατί έκαναν αχ και αχ κάθε τόσο;
Οι περισσότεροι λέει, το παθαίνουν όταν πεθαίνουν. Εγώ το ‘παθα εκείνη την ώρα. Σαν σκηνές από ταινία ήρθαν στο μυαλό μου όλες οι εικόνες των βιβλίων, που είχα αγοράσει ήδη από την εγκυμοσύνη και αφορούσαν τέτοιες -σε στριμώχνω αφόρητα- ερωτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα και πολύ. Και της τα είπα όλα. Με το νι και με το σίγμα. Και με τη βοήθεια των εικόνων, που σας είπα πριν. Γιατί είχα διαβάσει ότι μόλις ένα παιδί ρωτήσει για κάτι τέτοιο πρέπει να απαντήσεις απολύτως φυσιολογικά για να το δεχθεί κι αυτό το ίδιο φυσιολογικά.
Με άκουσε με προσοχή. Χωρίς γελάκια. Τα γελάκια ήρθαν μετά. Όταν της είπα ότι αυτό θα ήταν το μυστικό μας και ότι δεν μπορούσε να το αποκαλύψει σε κανέναν. Ούτε καν στις αδελφές της. Τη δίδυμή της, Τζωρτζίνα και την πρώτη μου κόρη, 6 ετών τότε, Κατερίνα. Μου το υποσχέθηκε. Έμεινα ήσυχη.
Σε μία ώρα, η Τζωρτζίνα με ρωτούσε πότε θα ξανάδειχνε αυτό το έργο η τηλεόραση…. και η διεθύντρια στο προνήπιο με καλούσε την επομένη για να μου πει ότι η Αθηνά είχε βαλθεί να ενημερώσει κάθε παιδάκι του σχολείου για το πώς γεννιούνται τα μωρά. Αναπαριστώντας μάλιστα και τις… φωνούλες!
Μέσα σε μια νύχτα, λοιπόν, γκρεμίστηκε για τις 3 μου κόρες ο μύθος του πελαργού. Ένας μύθος, που τώρα που το σκέφτομαι, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τους τον πω. Κι αυτά έγιναν μόλις χθες. Όταν ξύπνησα σήμερα, το χεράκι που έπιανα εκείνη τη νύχτα, δεν βολευόταν πια μέσα στο δικό μου. Και το τράβηξε…
Η Αθηνά. Και η Τζωρτζίνα. Στα 14 σήμερα. Και η Κατερίνα μου. Στα 16. Μόλις χθες, μωρά. Έφηβες τώρα.
Να τσακώνονται με τη μαμά, με την μπανιέρα και με ο,τιδήποτε καθωσπρέπει. Αλλά αυτή, είναι μια άλλη ιστορία. Μιας άλλης μέρας.
Καλησπέρα!
Πελαργός και μελισσουλες δεν παίξανε ΠΟΤΕ ουτε και για εμενα. Στα 7 η μητερ μου μου εξηγησε τα ΠΑΝΤΑ με βοηθο το βιβλίο της Ράϊνερ Το Σώμα μας. Ακόμα και για την περίοδο της γυναίκας και όλα τα άλλα. Το ίδιο εκανα και στις δικές μου κόρες, με το ίδιο βιβλίο. Η μεγάλη μου βέβαια ρωτησε τον μπαμπά της στο αυτοκίνητο μέσα το εξης. -Mπαμπά, εσυ εβαλες το πουλακι σου μεσα στη μαμα και αφησες το σπερματοζωαριο για να γεννηθω εγω? -Ναι παιδί μου -Πόση ωρα εκανες? ΠΑΛΙ καλά που δεν τρακαρανε.
Ενταξει εχω λιωσει στο γελιο.....
Πολύ αστείο. Γελάω τώρα. Σε 4-5 χρόνια θα έρθω στη θέση σας
λοιπον εγω εμαθα πως γινονται τα παιδια απο την Μενεγακη. δεν το λες και η καλυτερη πηγη πληροφορησης, αλλα οποτε ρωτουσα τους γονεις μου και παππου γιαγια μου αλλαζαν θεμα συζητησης. Δεν το βρισκω και πολυ σωστο αυτο, εγω με τα παιδια μου θα προσπαθησω να το αντιμετωπισω διαφορετικα.
Κοριτσια εγω τα εμαθα απ τη μαμα μου κανονικα τα παντα οταν την ρωτησα στα 7 μου. Ετσι κι εκανα στις δικες μου κορες που τωρα ειναι 10 & 12χρονων. Τι πιο απλο απ το να λες την αληθεια. Κι οταν τους λυνονται οι αποριες, τους φευγει και η περιργεια. Δεν εχω αντιμετωπισει προβληματα σεξουαλικης φυσεως με τα παιδια αν και καποιες φορες κοροιδευουν φιλια κι αλλα που βλεπουν στην τηλεοραση. Νομιζω πρεπει τα παιδια να ενημερωνονται σωστα κι οχι μονο τα κοριτσια γιατι εχω παρατηρησει πως τελικα τα αγορια ειναι πιο ανενημερωτα κ πεφτουν σε σφαλματα μεγαλωνοντας...
εγώ το έμαθα στο νηπιαγωγείο. Μας το περιέγραψε η δασκάλα μας και από ότι φαίνεται πολύ λεπτομερώς και επιστημονικά. Ο μπαμπάς μου ακόμα το θυμάται. Είχε έρθει να με μαζέψει εκείνη τη μέρα οπότε και ήταν ο πρώτο αποδέκτης της νέας μου γνώσης! Αργότερα πια, γύρω στα 10 με 12 σε μία από τις βραδινές βόλτες μας στο καβούρι που τόσο λάτρευα να κάνω με τον μπαμπά μου, άρχισα να του εξηγώ πόσο απίστευτη αηδία μου φαινόταν η σεξουαλική πράξη και να του ζητάω να μου απαντήσει τι είδους ανωμαλία ωθεί τους ενήλικες σε αυτή. Έλεγα επίσης ότι θα μπορούσα να το καταλάβω για λόγους αναπαραγωγής αλλά για ευχαρίστηση???? πως γίνεται????? Μετά τον ρώταγα αν αυτός και η μαμά επίσης επιδίδονται σε αυτήν , αν ξέρει και άλλους που έχουν αυτή την ανωμαλία και κάθε πότε και τέλος του δήλωσα πως ήμουν πεπεισμένη πως εγώ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου (χαχαχαααααα) Εκείνος αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ μου εξήγησε πως όταν έρθει η ώρα, είναι σίγουρος ότι θα επιλέξω έναν υπέροχο άνθρωπο και θα νιώσω μαζί του πολύ όμορφα και τότε ο έρωτας θα έρθει πολύ φυσιολογικά στη ζωή μου κτλ Πω πω ακόμα τα θυμάμαι και γελάω
εγω το ειχα μαθει αργα,πρωτα το εμαθε η αδερφη μου απο μια συμμαθητρια της που η δικη της αδερφη-που ηταν συμμαθητρια μου- ειχε την αντιστοιχη εμπειρια!αν δεν ημουν πρωτη λυκειου τελειωνα το γυμνασιο!σκεφτειτε!εχω τωρα ενα γιο 6 χρονων μια κορη 3 χρονων και περιμενουμε το τριτο μας οποτε οι ερωτησεις ηταν αναποφευκτες!δεν ειπα στο παιδι ποτε για πελαργους και μελισσουλες!του ειπα οτι ενας μπαμπας και μια μαμα(ποτέ τα παιδακια ή οι παππουδες με τις γιαγιαδες) που αγαπιουνται πολυ κανουν μια ειδικη αγκαλιτσα και ετσι ο μπαμπας βαζει ενα σπορακι στην κοιλιτσα της μαμας και απο το αυγουλακι της γινεται ενα μωρακι!το καταλαβε του αρεσε και εφυγε να παει να παιξει!καποια στιγμη ηρθε στο σαλονι και μας ανακοινωσε πολυ σοβαρα οτι την επομενη φορα που θα καναμε την ειδικη αγκαλιτσα θα ηθελε να τον φωναξουμε για να τη δει και να την ξερει για οταν γινει κι αυτος μπαμπας!!!!!!!!!!!δεν ειναι πανεξυπνα τα παιδια μας?!?!?!?!?!(ευτυχως ο γιος μου δεν εμοιασε την μανα του να ειναι χαπατο μεχρι το λυκειο!!!)
εγω και η αδερφη μου το μαθαμε απο τη σειρα που παιδικη " ταξιδι στο σωμα μας η καπως ετσι" και μαλιστα στο συγκεκριμενο επεισοδιο με σοβαρο υφος μαλωναμε τη μαμα μας να κανει υσηχια γιατι μαθαιναμε πως γεννιουνται τα παιδια!!! (αναμνηση μαμας αυτη!)
Με τα μετα εφηβικα να δεις!!!!ακομη πιο ζορια!!