Να το δώσει ή να μην το δώσει;

Εκεί γύρω στα 2 χρόνια, τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν και γίνονται λίγο διεκδικητικά με τα πράγματά τους. Έχω πιάσει 3-4 φορές την Αθηνά να μην θέλει να δώσει ένα παιχνίδι της σε κάποιο παιδάκι και μου ψιλο-κακοφάνηκε (νόμιζα πως θα ζω για μια ζωή με έναν άγγελο που έπεσε στη γη, χοχοχο). Ευτυχώς ακόμα δεν την έχει πιάσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά εκείνες τις λίγες φορές που συνέβη, πάτησε ένα «ΙΙΙΙΙΙΙ» σαν γουρουνάκι και σκέφτηκα «Χριστέ μου, έτσι θα κάνει από εδώ και στο εξής; Δεν θα παίζει πια με άλλα παιδάκια;«

Τελικά, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι θέμα του δικού μου παιδιού, αλλά θέμα όλων των παιδιών της ηλικίας της.

Ένα απόγευμα, η Αθηνά έπαιζε με την Ερατώ, τη μικρή κόρη της Ευαγγελίας… Σε κάποια στιγμή, η Ερατώ πήρε ένα παιχνίδι της Αθηνάς και η μικρή μου έκανε το χαρακτηριστικό «ΙΙΙΙΙΙΙΙ!» και της το τράβηξε.

«Αθηνά, δεν είναι σωστό, άφησε και την Ερατούλα να παίξει λίγο… Να πάρε εσύ αυτό!«

«Όχι«, είπε η μαμά Ευαγγελία, «η Αθηνά έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της. Να Ερατώ, πάρε εσύ αυτό«

Είδατε ευγένεια οι δύο μάνες; Κυρίες! Οι δικιές μας που λέτε συνέχιζαν να παίζουν, μέχρι που η Αθηνά αυτή τη φορά λιγουρεύτηκε ένα παιχνίδι της Ερατώς

«Ααααα!» και η Ερατώ

«Ερατώ, δεν πειράζει, μπορείς να δώσεις το παιχνίδι σου να παίξει λίγο και η Αθηνά«, είπε η Ευαγγελία, ενώ ταυτόχρονα εγώ έλεγα στην Αθηνά «Η Ερατώ έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της, Αθηνά, είναι δικό ΤΗΣ!«

Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα ‘χαμε κάνει μαντάρα…

«Ωπα, κάτσε ρε φιλενάδα!«, γύρισα στην Ευαγγελία, «δηλαδή τόση ώρα φάσκουμε και αντιφάσκουμε;«

Αν δηλαδή το μωρό Α πάει να πάρει το παιχνίδι του μωρού Β, του λέμε «Ααααα, το μωρό Β δεν θέλει να δώσει το παιχνίδι του, παίξε εσύ με κάτι άλλο!«

Και αν εκεί που παίζει το μωρό Α με το άλλο παιχνίδι, έρθει το μωρό Β να του το πάρει, τότε αλλάζει το θέμα και του λέμε «Ααα, σε παρακαλώ, δώσε το παιχνίδι σου να παίξει και ο Β!«

Με λίγα λόγια, εμείς οι ίδιες οι μαμάδες λέμε στο παιδί μας να είναι ο… χαμένος της υπόθεσης!! Και να μην παίρνει το παιχνίδι του άλλου, αλλά και αν έρθει το άλλο και θέλει το δικό του, να του το δώσει… Λίγο άδικο δεν είναι αυτό; Δηλαδή γιατί για το άλλο, το ξένο παιδάκι, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι του, ενώ το δικό μας ΠΡΕΠΕΙ να το δώσει;

Ε; Τι λέτε;

Το συζητήσαμε πάντως μετά με την Ευαγγελία και λίγες μέρες αργότερα με τη μαμά Σίσσυ και αποφασίσαμε ότι από εδώ και πέρα μάλλον είναι καλύτερο να τα αφήνουμε να τα βγάζουν πέρα μόνα τους.. Ε εντάξει, θα έχουμε και το νου μας, μην πέσει κανένα μαλλιοτράβηγμα, έτσι;

Εσείς; Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις καταστάσεις;