Εκεί γύρω στα 2 χρόνια, τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν και γίνονται λίγο διεκδικητικά με τα πράγματά τους. Έχω πιάσει 3-4 φορές την Αθηνά να μην θέλει να δώσει ένα παιχνίδι της σε κάποιο παιδάκι και μου ψιλο-κακοφάνηκε (νόμιζα πως θα ζω για μια ζωή με έναν άγγελο που έπεσε στη γη, χοχοχο). Ευτυχώς ακόμα δεν την έχει πιάσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά εκείνες τις λίγες φορές που συνέβη, πάτησε ένα «ΙΙΙΙΙΙΙ» σαν γουρουνάκι και σκέφτηκα «Χριστέ μου, έτσι θα κάνει από εδώ και στο εξής; Δεν θα παίζει πια με άλλα παιδάκια;«
Τελικά, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι θέμα του δικού μου παιδιού, αλλά θέμα όλων των παιδιών της ηλικίας της.
Ένα απόγευμα, η Αθηνά έπαιζε με την Ερατώ, τη μικρή κόρη της Ευαγγελίας… Σε κάποια στιγμή, η Ερατώ πήρε ένα παιχνίδι της Αθηνάς και η μικρή μου έκανε το χαρακτηριστικό «ΙΙΙΙΙΙΙΙ!» και της το τράβηξε.
«Αθηνά, δεν είναι σωστό, άφησε και την Ερατούλα να παίξει λίγο… Να πάρε εσύ αυτό!«
«Όχι«, είπε η μαμά Ευαγγελία, «η Αθηνά έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της. Να Ερατώ, πάρε εσύ αυτό«
Είδατε ευγένεια οι δύο μάνες; Κυρίες! Οι δικιές μας που λέτε συνέχιζαν να παίζουν, μέχρι που η Αθηνά αυτή τη φορά λιγουρεύτηκε ένα παιχνίδι της Ερατώς
«Ααααα!» και η Ερατώ
«Ερατώ, δεν πειράζει, μπορείς να δώσεις το παιχνίδι σου να παίξει λίγο και η Αθηνά«, είπε η Ευαγγελία, ενώ ταυτόχρονα εγώ έλεγα στην Αθηνά «Η Ερατώ έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της, Αθηνά, είναι δικό ΤΗΣ!«
Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα ‘χαμε κάνει μαντάρα…
«Ωπα, κάτσε ρε φιλενάδα!«, γύρισα στην Ευαγγελία, «δηλαδή τόση ώρα φάσκουμε και αντιφάσκουμε;«
Αν δηλαδή το μωρό Α πάει να πάρει το παιχνίδι του μωρού Β, του λέμε «Ααααα, το μωρό Β δεν θέλει να δώσει το παιχνίδι του, παίξε εσύ με κάτι άλλο!«
Και αν εκεί που παίζει το μωρό Α με το άλλο παιχνίδι, έρθει το μωρό Β να του το πάρει, τότε αλλάζει το θέμα και του λέμε «Ααα, σε παρακαλώ, δώσε το παιχνίδι σου να παίξει και ο Β!«
Με λίγα λόγια, εμείς οι ίδιες οι μαμάδες λέμε στο παιδί μας να είναι ο… χαμένος της υπόθεσης!! Και να μην παίρνει το παιχνίδι του άλλου, αλλά και αν έρθει το άλλο και θέλει το δικό του, να του το δώσει… Λίγο άδικο δεν είναι αυτό; Δηλαδή γιατί για το άλλο, το ξένο παιδάκι, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι του, ενώ το δικό μας ΠΡΕΠΕΙ να το δώσει;
Ε; Τι λέτε;
Το συζητήσαμε πάντως μετά με την Ευαγγελία και λίγες μέρες αργότερα με τη μαμά Σίσσυ και αποφασίσαμε ότι από εδώ και πέρα μάλλον είναι καλύτερο να τα αφήνουμε να τα βγάζουν πέρα μόνα τους.. Ε εντάξει, θα έχουμε και το νου μας, μην πέσει κανένα μαλλιοτράβηγμα, έτσι;
Εσείς; Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις καταστάσεις;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Έτσι ακριβώς! Έχω διαβάσει κι όλας ότι αυτή είναι η σωστή προσέγγιση. Ουσιαστικά τα αφήνω να τα βγάλουν πέρα μόνα τους και επεμβαίνω ελάχιστα για να μην έχουμε τραυματισμούς και αίματα, χαχαχα!
ΚΛΑΣΣΙΚΟ....ΟΛΑ ΤΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ...ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ Σ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΣΙΝΤΖΙΛΟΜΙΤΖΙΛΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙ ΚΑΙ ΔΕ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΣΕ ΑΛΛΟ ΧΡΩΜΑ...?
Ολιβια και εγω πιστευω οτι ειναι φαση και την παιρνανε σχεδον ολα τα παιδακια!Εμενα οταν ηταν μικρη,το εκανε αυτο με τα ξαδερφακια της και με στεναχωρουσαν οι υπολοιποι συγγενεις που την λεγανε τσιγγουνα,η δικη μου απαντηση ηταν πως δεν ειναι ετσι και θα δουν πολυ συντομα οτι και τα δικα τους παιδια θα κανουν τα ιδια!Τελικα ειχα απολυτα δικιο,τα ιδια εκαναν και τα δικα τους παιδια και απο τοτε δεν ξαναπανε κουβεντα.Εγω με τροπο παντα μιλουσα στην κορη μου και ολα καλα τωρα!Αλλα οταν κανει τα ιδια και το δικο μας παιδι δεν το δεχομαστε και λεμε αστο μωρε,ας παρει το δικο σου το παιδι κατι αλλο.Ε μετα το παιδι μας δεν βλεπει οτι αλλα του λεμε και αλλα κανουμε,ειναι αδικο!
εγω παλι εχω αλλο προβλημα!!!!!εχω δυδιμακια που το φεβρουαριου γινονται 3.φετος πηγαν παιδικο.το προβλημα μου ειναι με το γιοκα μου:οταν νευριαζει πεταει οτι βρει μπροστα του παιχνιδια,φαγητο,οτι μπορειτε να φανταστειτε!!!!!!αν τυχει και βρισκεται η αδερφουλα του διπλα του εκει να δειτε τι γινεται:της τραβαει τα μαλλια τη χτυπαει!!!!!!!δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω!!!!το ειπα στη δασκαλα του κι επεσε απο τα συννεφα γιατι στο παιδικο ειναι πολυ ησυχος!!!!!!!τωρα εχουμε προβλημα και με τον υπνο το βραδυ.δεν θελει να κοιμηθει κλαει,φωναζει,πεταει το μπουκαλι με το γαλα του,αναβοσβηνει το φως στο δωματιο τους(εβγαλα τη λαμπα απο το φωτιστικο!!!).προσπαθω οσο μπορω να ειμαι ηρεμη σ'αυτα τα ξεσπασματα του.καμια φορα βεβαια πεφτει και καμια στο ποπο!!!!!!!τι κανω;;;;;;βοηθεια!!!!!!!
Όταν έχουμε θέμα όπου η κόρη μου κρατάει ένα παιχνίδι και προσπαθεί να της το πάρει το άλλο παιδάκι ή αν συμβαίνει το αντιστροφο, εγώ εφαρμόζω την τακτική : "άστο να το δει λίγο ακόμα και θα στο δώσει". Οπότε όταν έχει η κόρη μου το παιχνίδι την αφήνω λίγη ώρα ακόμα να το κρατήσει και μετά της λέω: "δωστο τωρα και στην ...... να το δει κι εκείνη...." ευτυχως η κόρη μου συνεργάζεται άψογα συνήθως.... Και να τονίσω οτι το κάνω πάντα αυτό και δεν πάυω να το τηρω ούτε όταν πρόκειται για επισκέπτες στο σπίτι μας...δηλαδή δε θα παρω απο το χέρι της κόρης μου παιχνίδι ΤΗΣ να το δωσω στο άλλο παιδάκι....δε θέλω να της δημιουργήσω ανασφάλεια παιρνοντας της κάποιο παιχνίδι μέσα στο ίδιο της το σπίτι...Θέλω να αισθάνεται σιγουριά.