Βοήθεια! Πνίγομαι!
Βοήθεια! Πνίγομαι!
μαμά Χ.
Ήθελα από καιρό να γράψω την ιστορία μου, γιατί περνάω δύσκολα και σκέφτηκα ότι από κάποιες γυναίκες που έχουν περάσει το ίδιο, ίσως μπορέσω να πάρω θάρρος και να προχωρήσω.
Με λένε Χ. και είμαι 30 χρονών. Έχω ένα παιδάκι 16 μηνών.
Έχω διαβάσει άπειρες ιστορίες χωρισμών και σε όλες οι άντρες είναι αυτοί που τα «παίζουν», αδειάζουν και φεύγουν. Στη δική μου περίπτωση, αυτή είμαι εγώ.
Είμαι παντρεμένη 5 χρόνια και μαζί με τον άντρα μου συνολικά δέκα. Σκεπτόμενη πίσω τη ζωή μου, ποτέ δεν ένιωσα για εκείνον τον μεγάλο έρωτα. Δεν ξέρω… Απλά τα φτιάξαμε και μετά η ιστορία συνέχισε χωρίς να πολυκαταλάβω. Στα 2 χρόνια σχέσης, το επισημοποιήσαμε. Αρραβωνιαστήκαμε και από εκεί και πέρα θυμάμαι απλά ότι έβλεπα πολλά κομμάτια του χαρακτήρα του που δεν μου ταίριαζαν, δεν με έκαναν ευτυχισμένη, αλλά εφόσον είχα αρραβωνιαστεί και ετοιμαζόμουν για το γάμο, δεν τολμούσα να χωρίσω.
Έκανα υπομονή, του μιλούσα, αλλά εκείνος μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική.
Όταν παντρευτήκαμε και μείναμε μαζί (όσο ήμασταν αρραβωνιασμένοι δεν συζούσαμε), τα πράγματα πήγαν όπως ακριβώς φανταζόμουν: ρουτίνα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ερωτικά… κρύα πράγματα. Στην αρχή προσπαθούσα, μετά απλά περίμενα…
Στα δύο χρόνια γάμου έχασα τον πατέρα μου. Μου στάθηκε και μέσα στη θλίψη μου και την άσχημη ψυχολογία μου, θεώρησα πως ένα παιδί θα δώσει άλλη πνοή στη ζωή μου. Έμεινα έγκυος σχεδόν αμέσως.
Η περίοδος της εγκυμοσύνης μου ήταν μια απέραντη μοναξιά. Και όχι, σαν παρουσία ήταν εκεί, αλλά ουσιαστικά δεν ήταν. Άρχισα να αδειάζω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, κάθε μέρα πίστευα ότι κάτι θα γίνει και λίγο η συνήθεια, λίγο η καλή συμπεριφορά, κυλούσε ο καιρός. Χαμένοι εντελώς ως ζευγάρι. Δεν με προσέγγιζε. Περνούσα μόνη μου τις φάσεις μου χωρίς εκείνος να κατανοεί το παραμικρό. Έκλαιγα κάθε βράδυ γιατί έβλεπα το τέλος να πλησιάζει και δεν είχα καν τη διάθεση να προσπαθήσω. Συζητήσεις ελάχιστες, δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια…
Φτάσαμε στο σήμερα με ελάχιστη εως μηδαμινή επικοινωνία. Πριν 6 μήνες του είχα ζητήσει να χωρίσουμε, άρχισε να με χιλιοπαρακαλάει να μην γίνει. Μίλησα με σύμβουλο, αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία, αλλά στην πορεία ένιωσα ότι εγώ τις είχα δώσει τις ευκαιρίες μου και δεν είχα περιθώρια για άλλη… Δεν φταίω εγώ που εκείνος δεν είχε δει. Παρ’ ολ’ αυτά ήμουν εκεί. Δεν προσπάθησε, μου λέει πως δεν τον άφησα. Ίσως ενδόμυχα να το έκανα.
Και τώρα του ζήτησα ξανά διαζύγιο…
Φοβάμαι… Τρέμω πως θα είναι η ζωή μου ως χωρισμένη με παιδί. Τρέμω μην την πληγώσω. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Εκείνος μου ζητάει να μείνουμε συμβατικά για κάποιο διάστημα να μεγαλώσει, λέει, λίγο το παιδί. Δεν ξέρω αν μπορώ. Δεν ξέρω αν θέλω… Συναισθηματικά είμαι εντελώς κενή. Νιώθω τύψεις που θέλω να χαλάσω την οικογένειά μου, αλλά άμα μείνω, θα καταστρέψω τη ζωή μου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ανέπνευσα καθαρό οξυγόνο. Μερικές φορές μου δημιουργούνται αμφιβολίες. Μήπως να μείνω για το παιδί; Άλλωστε δεν μιλάμε για κακοποιό. Και καλός πατέρας είναι και ήσυχος… Απλά εμένα δεν με καλύπτει ως γυναίκα… Τι θα γίνει όμως με τις δικές μου ανάγκες;
Τόσες πολλές σκέψεις… Τόσα πολλά γιατί μέσα μου… Θα μου ήταν πιο εύκολο αν με κεράτωνε… Μια ευκαιρία για να την κάνω… Δεν τον μισώ, απλά θέλω να ζήσω. Τόσο κακό είναι;
Δώστε μου λίγο κουράγιο…
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εμένα τώρα μου έρχονται τα λόγια του Ασκητή στο μυαλό που έλεγαν "για να είναι καλά ένα παιδί πρέπει πρώτα να είναι καλά οι γονείς......"
koritsia mhpws exete plash mesa sas ena kosmo diaforetiko katastashs giro mas poy mas odigoyn se pseftikes agapes den mporei oles na broyme dh8en ton erwta ths zwh mas einai poly apailo oneiro h zwh einai sklirh me ths xares kai ths lypes oses files moy taxa brikan ton erwta ths zwhs toys exoyn xwrish eitan apathla oneira meta to gamo h roythna einai fysiko na yparxei apla as einai roythna xwris anxos apo th sthgmh poy erxwnte ta paidia sth zwh mas to mialo mas einai ayta ta oneira mas oi zwes mas mia hsixh kai ataraxh zwh einai pio kalh apo enan pa8iasmeno erwta me ths agwnies klamata pismata klp an erth h f8ora sto gamo h ania kanoyme kati alo na thn alaksoyme na mas gemhsh th zwh mas yparxoyn pola pragmata poy mas gemizoyn arkh na ta psaksoyme kalh tyxh eyxwme oi apofash sas na einai logikes kai swstes egv eime 7 xronia gamoy apo gnwrimia kai poly eytixismenh exw mia koroyla 3 etwoneira moy de stamatoyn pote kalh tyxh sas eyxwme
Καλησπερα,θα ηθελα να προσθεσω και εγω το δικο μου σχολιο οχι σαν ομοιοπαθης στον συμβατικο γαμο τον δικο μου ,οχι εχω εναν υπεροχο γαμο με εναν πολυ ξεχωριστο ανθρωπο και αν και ειμαστε ατελειωτα χρονια μαζι αγαπιομαστε παρα παρα πολυ .Αλλα σαν παιδι συμβατικου γαμου στην ηλικια των 43 που βρισκομαι σημερα με χιλιαδες φορς να εχω σκεφτει και πει και στους δυο τους γονεις μου γιατι παντρευτηκατε??γιατι ειστε μαζι ακομα ??αφου δεν ταιριαζατε γιατι ??Η κλασσικη απαντηση ειναι για εσας(τα παιδια) .Και εγω ρωτω αφου εσεις δεν ησασταν καλα πως θα ημασταν εμεις?? Αυτη η θυσια ,αυτος ο συμβιβασμος σας πληροφορω οτι εχει γινει πολλες φορες θηλεια γυρω απο τον λαιμο μου και με εχει πνιξει. Εαν οι γονεις μεταξυ τους δεν ειναι καλα δεν ειναι και τα παιδια ,δεν γινεται. Μιληστε με τον αντρα σου ,προσπαθηστε να κανετε μια νεα αρχη ,να ερθετε κοντα για χαρη του παιδιου σας και των εαυτων σας,γιατι ειστε νεοι και εχετε και οι δυο δικαιωμα στην ζωη και στην χαρα, Και αν δεν μπορειτε να συμφωνησετε και να συμβιωσετε οπως και οι δυο θελετε για να ειστε ευτυχισμενοι τοτε χωριστε και κρατηστε την καλυτερη δυνατη σχεση για το παιδι σας ,δεν ειναι δυσκολο αρκει να το θελετε και οι δυο. Μην πνιγεις την ζωη σου και τα νιατα σου για το παιδι σου ,μην γεςμιζεις ενοχες τον εαυτο σου για το ποσο καλη μανα εισαι . Θα το δεις αργοτερα πιστεψε με .Δεν ξερεις ποσες φορες εχω ρωτησει τους γονεις μου που ειναι ακομα μαζι σε μια αθλια συμβατικη ζωη ,εμεις τι φταιμε για αυτο??Δεν το θελαμε να βλεπουμε να υποφερει ο ενας απο τον αλλον για το δικο μας χατηρι ,καποια στιγμη θα το δεις και εσυ. Συζυτηστε ,συμφωνηστε απο κοινου η χωριστε . Κουραγιο μπορει να φαινεται μεγαλο και συσκολο βημα αλλα σκεψου και την αντιθετη ενεργεια. Σημερα που ειμαστε τοσο πιο ελευθερες οι γυναικες ειναι κριμα να συμβαινουν τετοιες καταστασεις . Μην φοβασαι να διεκδικισεις και να τολμησεις. Κουραγιο και καλη αποφαση.
Καιρο εψαχνα μια τετοια ιστορια για να πω και εγω τον πονο μου.Με τον αντρα μου ειμαστε μαζι 6 χρονια 3 παντρεμενοι.Απο τοτε που ηρθε στην ζωη το παιδακι μας εγινε αλλος ανθρωπος.Δεν ασχολειται με τιποτα ειναι στον δικο του κοσμο δεν του καιγεται καρφακι για τιποτα το μονο που κανει ειναι να κοιμαται και να πηγαινει για δουλεια αυτο τιποτε αλλο και λεω πως αυτος ο ανθρωπος εγινε ετσι???γιατι???μα αφου ημασταν τοσο ερωτευμενοι γιατι???και τωρα???το παιδι μου ειναι 18 μηνων τι θα κανω??θα του στερισω τον πατερα του οχι οτι τον βλεπει και καθολου..και εγω??που ειμαι 25 χρονων τι θα κανω αυτην θα ειναι η ζωη μου απο εδω και περα??? ΠΝΙΓΟΜΑΙ και κανεις δεν με καταλαβαινει......
pigente se ikogeniako simvulo kane arketes sinedries k meta meto xeri sti kardia k ti voithia tu theuli kane oti se fotisi.kanis then mas kani eftixismenes,xoris aftus then mporume,oloi ine idii,i eftixia mas eksartate apo emas,kane to kalitero giasena tha ine kalo k gia to ageludi su,oti k an apofasisis an to thelis tha to kataferis,imaste poli dinates,i skepsi mu mazi su.