Υπέροχη εγκυμοσύνη – μαρτυρική γέννα!

Η ιστορία της Στεφανίας

Θα ηθελα κι εγω με την σειρα μου να αφηγηθω οσα περασα στο διαστημα της εγκυμοσυνης μου, αλλα και την ημερα του τοκετου!

Να ξεκινησω με την αναγγελια των χαρμοσυνων νεων στον αντρα μου, ο οποιος δεν ηξερε πως να αντιδρασει απο τη χαρα του!!!! Κανονιζουμε ραντεβου για τον πρωτο υπερηχο στο Γενικο Νομαρχιακο Νοσοκομειο  με γνωστο γυναικολογο και απο τους καλυτερους των Χανιων Κρητης!!!

Επιλεξαμε το δημοσιο νοσοκομειο, γιατι απ’ οτι γνωριζαμε και οι δυο ακομα και απο τισ ιδιωτικες κλινικες του νομου, τα δυσκολα περιστατικα κατεληγαν εκει (για λογους ασφαλειας, δηλαδη)

Ολα πηγαιναν καλα, απλα μου εγραψαν χαπια προγεστερονης, γιατι ειχα ενα ιστορικο αποβολων…

Ημερομηνια πιθανου τοκετου: 21 Απριλιου 2010! Μεσα μου ομωσ ηξερα οτι δεν θα γεννιοταν το κουκλακι μου αυτην την ημερομηνια, αλλα λιγο αργοτερα (πες απο ενστικτο και θα καταλαβετε στο τελος γιατι!)

Ασφαλεια δεν ειχα (ετσι τουλαχιστον μου ειπε η υπαλληλος του ΙΚΑ που απευθυνθηκα), μιας και δεν δουλευα και ολες μα ολες τις εξετασεις μου τις πληρωνα σε μεγαλη ιδιωτικη κλινικη του νομου.

Περναει ο πρωτος μηνας, ολα υπεροχα!!!

Οριζουμε ραντεβου για εξετασεις αιματος-ουρων και τον δευτερο υπερηχο. Οι εξετασεις εγιναν κανονικα αλλα ο υπερηχος οχι, μιας και ο γιατρος μου ελειπε!!!

Οριζουμε νεο ραντεβου μετα απο μια εβδομαδα στο οποιο παλι δεν εμφανιστηκε (προφανως επειδη εκεινο το διαστημα παντρευοταν θα ηταν στο τρεξιμο). Τον δικαιολογησα και για να μην γινω φορτικη, αλλαζω γιατρο! Ρωταω ποιος αλλος ειναι διαθεσιμος και μου ειπαν αλλοι 3, εκ των οποιων ο ενας ειναι καταπληκτικος (τι να κανω, πηγα σε αυτον). Οντως το εξεταστηριο ηταν παντα γεματο με πολλες μελλουσες μανουλες, τις οποιες εξυπηρετουσε με υπομονη, χωρις να μας ταλαιπωρει και προπαντων χωρις τεραστια αναμονη (πραγμα σπανιο για γιατρο δημοσιου νοσοκομειου). Μου εκανε εντυπωση!!!

Ελυνε ολες μας τις αποριες (ειχαμε πολλες σαν νεοι γονεις) και ποτε δεν μας ζητησε ουτε εισητηριο νοσοκομειου.

Στον τεταρτο μηνα χρειαστηκε να ξεκινησω τον σιδηρο και φολικο οξυ. Τα φαρμακα με συμβουλευε πως να τα παιρνω και επειδη δεν ειχα ασφαλεια με συμβουλευσε τι να κανω για να μην πληρωνω πολλα χρηματα, μιας και η μηνιαια μου αναγκη σε σιδηρο και φολικο οξυ ξεπερνουσε τα 60 ευρω!!!!

Ο καιρος περνουσε χωρις κανενα προβλημα, ουτε στην εγκυμοσυνη μου, αλλα ουτε και στη σχεση μας με τον γιατρο μου.

Πλεαμε σε πελαγη ευτυχιας ολο αυτο το διαστημα, παρολο που ο συζυγος ηταν υπερπροστατευτικος και πολλες φορες τοσο πολυ που γινοταν ανυποφορος!!!

Στον ογδοο μηνα τα βραδια ειχα κατι καουρες, τις οποιες αντιμετωπισα με το να μην τρωω βραδυνο μετα τις 9 (τελευταιο γευμα στις 7, ακομα και αν μετα ειχα λιγουρες). Εμετοι-ζαλαδες ηταν ανυπαρκτα συμπτωματα για μενα!!!

Ολα εδειχναν για φυσιολογικο τοκετο!

Φτανουμε στις 20 του Απριλη και ειχα αγωνια γιατι δεν ηξερα πως θα καταλαβω οτι ηρθε η πολυποθητη ωρα!!!! Παμε στο γιατρο και μου λεει ειναι φυσιολογικο και οτι θα παρουμε παραταση μια εβδομαδα. Αν δεν γινει τιποτα, θα παμε σε καισαρικη, πραγμα που και φοβομουν, αλλα και δεν ηθελα (τομη – ραμματα – πονοι – ακινησια – ταλαιπωρια). Εγω ειχα μαθει να κινουμαι μεχρι και την τελευταια στιγμη!

Περνανε οι μερες, τιποτα!!! Τελικα μια μερα πριν εξαντλησουμε το περιθωριο της παρατασης, στις 7 το πρωι μεσα στον υπνο μου αισθανομαι τον πρωτο πονο. Ακολουθουσαν πονοι καθε πεντε λεπτα για ενα λεπτο και ξανα απο την αρχη…

Παιρνουμε τον γιατρο τηλεφωνο και μας λεει να παμε στο νοσοκομειο, γιατι ξεκινησε ο τοκετος. Κανουμε υπερηχο και κολπικη εξεταση και μου λεει διαστολη 2! Ειναι μου λεει πολυ νωρις ακομα. Για να μην περιμενω αδικα στο νοσοκομειο μεσα στα μικροβια, μου λεει να παω στο σπιτι και αν δυναμωσουν οι πονοι ή ειναι πιο τακτικοι να παω αμεσως, αλλιως κατα τισ 6 το απογευμα να ειμαι εκει οπωσδηποτε!! (σημειωση: 25 λεπτα μακρυα με το αυτοκινητο – 20 χιλιομετρα περιπου).

Φευγουμε με τον αντρα μου και περναμε πρωτα απο τα πεθερικα μου, τα οποια μενουν 45 χιλιομετρα απο το νοσοκομειο Χανιων να τους δουμε και μετα παμε στο σπιτι. Ξαπλωνω στον καναπε και κατα τις 4 και μιση οι πονοι ηταν δυνατοι και με μεγαλυτερη συχνοτητα. Παιρνουμε ξανα το γιατρο και μας λεει να παμε στο νοσοκομειο και οτι αυτος θα ερθει αμεσως.

Απο εκει και περα αρχιζει το βασανιστηριο και για μενα αλλα και για ολους….

Ο γιατρος αφαντος.. Η μαια μου ειπε οτι ειχε τεσσερις καισαρικες το πρωι και οτι εφυγε για να ξεκουραστει και οτι μολις συνελθει λιγο θα ερθει. Μου ειπε να μην ανησυχω και οτι για οτιδηποτε χρειαζομαι ειναι αυτη εδω. Ετσι και αλλιωσ και στη γεννα οι μαιες ειναι διπλα στη μητερα για οτι χρειαζεται.

Περνανε οι 8 πρωτες ωρες, με διαστολη 4 και αφορητους πονους στη μεση αλλα και στην κοιλια. Μου βαζουν το μηχανημα στην κοιλια να παρακολουθουν τους παλμους του μωρου και αυτο να μηδενιζει απο 110 που πηγαινε καποιες φορες… εγω να εχω τρελαθει… μου λενε οι μαιεσ οτι ειναι φυσιολογικο. Με καθυσηχαζουν για λιγο και μετα ξανα τα ιδια…

Για να μην τα πολυλογω, ημουν ενα ολοκληρο 24ωρο στο νοσοκομειο με το μωρο να κοντεβει να σκασει στην κοιλια μου μεσα, ο γιατρος μου αφαντος και ολες οι νοσοκομες και οι νοσοκομοι του μαιευτικου να εχουν περασει για κολποσκοπηση (πιστευω οτι ηταν το πιο ταπεινωτικο πραγμα που εχω περασει στη ζωη μου).

Την επομενη το πρωι και αφου εχω κατεβασει τα καντηλια της ζωης μου, με ακουει ενας ειδικευομενος και ερχεται και μου λεει… Ακομα εισαι εδω;; Ο γιατροσ σου που ειναι;;; Κοριτσια γρηγορα ετοιμαστε την για καισαρικη… (ενοιωσα σαν να με χτυπησε τρενο).

Με ετοιμαζουν, μου κανουν την προναρκωση και στη μεταφορα μεχρι τον προθαλαμο του χειρουργειου δεν ηξερα που ειναι ο γιατρος μου!! Με ειδε αγχωμενη ο τραυματιοφορεας και προσπαθουσε να με κανει να ξεχαστω, πραγμα που καταφερε μεχρι να δω τον γιατρο μου. Με βαζουν στο χειρουργειο και εκει ειδα τον γιατρο μου να με περιμενει με τον ειδικευομενο μαιευτηρα που ηταν στην ομαδα του πρωτου μου γιατρου.

Μου κανουν επισκληριδιο ναρκωση και σηκωνουν το παραβαν για να μην βλεπω την τομη… για οση ωρα κρατησε η καισαρικη ακουγα τους γιατρους να μιλανε μεταξυ τους και να υμνουν την Τζουλια Αλεξανδρατου και το μπουκαλι της!!!!! (ξεφτιλα!!!)

Οταν ετοιμαστηκαν να βγαλουν το μωρο, ακουσα ενα ωχ και κοντεψα να πεθανω! Μεχρι να ακουσω το κλαμα του μωρου μου, νομιζα οτι κατι επαθε και γι’ αυτο ειπαν ωχ!

Μολις ακουσα το κλαμα της ηταν σαν να ηχουσαν στα αυτια μου ολα τα καμπαναρια τησ οικουμενης!!! Τοσο ευτυχισμενη!!! Και ηταν και τοσο ομορφη!!!!

Βγαινω απο το χειρουργειο και εξω απο τον προθαλαμο με περιμεναν η μανα μου, ο αντρας μου, η πεθερα μου με τον πεθερο μου, ο ενας αδερφος της μανας μου και η γιαγια μου που πια ηταν προγιαγια!!!!Παμε στο δωματιο και περιμενα να μου φερουν το μωρο μου. Ομως η μανα μου με ενημερωσε οτι θα χρειαστει να παραμεινει στην εντατικη θεραπια του νεογνολογικου που απο τυχη εκεινες τις μερες λειτουργουσε στα Χανια, αλλιως θα επρεπε το μωρο να παει στο Ηρακλειο (στην αλλη ακρη της Κρητης).

Περναει η πρωτη μερα με τισ μαιες να με βοηθουν για τα παντα. Το ιδιο και η δευτερη. Την τριτη μερα σηκωθηκα και πηγα στο μωρο μου να το θηλασω!! Ηταν η πιο συγκλονιστικη στιγμη στη ζωη μου!!!!!

Την τεταρτη μερα μου ειπαν οτι θα παρω εξιτηριο και τους ειπα οτι δεν φευγω χωρις το μωρο. Η νοσοκομα μου ειπε οτι θα το πει στον γιατρο μιας και αυτος δεν ειχε περασει ακομα να με δει (μαλλον επειδη δεν πηρε φακελακι), ουτε για να μου αλλαξει μια γαζα (ολοκληρη τομη ειχα). Ερχεται η Πρωτομαγια, οπου πια παιρνει εξιτηριο το μωρο. Εμενα ειχε βγει τρεις μερες νωριτερα!! Περιμενουμε τον γιατρο να περασει να μου πει οτι μπορω να φυγω αλλα τιποτα!!! Με ενημερωνει η μαια οτι η επισκεψη του γιατρου ειχε γινει νωριτερα. Οταν της ειπα οτι δεν περασε απο τον θαλαμο μου μου απαντησε πως αποκλειεται!!!Εψαχνε να τον βρει αλλα ειχε φυγει. Μου δινει η μαια το εξιτηριο, μαζευουμε τα πραγματα και αναχωρουμε για το σπιτι μας.

Μετα απο δυο μερες παμε ξανα στο νοσοκομειο για να μου πει ο γιατρος ποτε θα κοψω τα ραμματα και δεν ηθελε να με δει. Βαζει ο αντρας μου τις φωνες και τελικα μπαινει στο γραφειο του. Τον ρωτησε γιατι δεν περασε αυτες τις μερες να με δει και να μου πει τι εχω να αντιμετωπισω σαν νεα μητερα απο την μερα που γεννησα και μετα και του απαντησε οτι περασε και οτι δεν με βρηκε!!!!! (ψεματα, μιας και ηξερε οτι δεν θα παρει φακελακι, δεν εκανε καν τον κοπο) και υψωσε και τον τονο της φωνης του στον αντρα μου, γιατι εφυγα και δεν ειπα σε κανεναν τιποτα!!! Ελεος!!!

Κανονιζω 15 μερες μετα τον τοκετο να παω να μου κοψουν το ενα και μοναδικο ραμμα  και με περιμενε στο εξεταστηριο, οπου μου εκοψε το ραμμα με ενα νυστερακι και το τραβηξε λες και τραβουσε κανενα σκοινι!!! Φυσικα το χερι μου εφυγε αυτοματα στα μουτρα του!!! (αφου με πονεσε)

Το καλυτερο ειναι για το τελος που ενω επρεπε να μου πει οτι μετα απο 40 μερες απο τον τοκετο πρεπει να κανουμε υπερηχο για να σιγουρευτουμε οτι ολα ειναι φυσιολογικα, δεν μου ειπε απολυτως τιποτα! Το εμαθα απο τυχη απο μια αλλη μαμα πριν 2 μηνες!

Δεν κινηθηκα νομικα αν και επρεπε για εναν ανευθυνο γιατρο σαν και αυτον! Ο αντρας μου εδωσε τοπο στην οργη, γιατι αλλιως θα τον σκοτωνε!!

Αυτα περασαν! Η κορη μου ειναι 19 μηνων τωρα υγειεστατη και δυνατη!!! Την λενε Νικη και πηρε το ονομα της απο την πεθερα μου αλλα και για χαρη στον πατερα μου που ειχε φυγει απο τη ζωη ακριβως 6 χρονια πριν απο την μερα γεννησης της κορης μου.

Η κορη μου γεννηθηκε 27-4-2010 και ο πατερας που εφυγε απο κοντα μας 27-4-2004! Ηταν το καρμα της να γεννηθει αυτη τη μερα και εγω το ηξερα βαθια μεσα μου οτι ετσι θα γινει!!!

Τωρα οσο για τις μαμαδες που εχουν αντιμετωπισει κατι παρομοιο με μενα ή που εχουν ενδειξεις για τετοιες συμπεριφορες απο γιατρους, πρεπει να τους αναφερουν!!! Να μην φοβουνται τιποτα, ο νομος ειναι με το μερος της μητερας σε τετοιες περιπτωσεις!!!