Αυστηρότητες

Όπως καταλαβαίνετε οι συνομηλικοί μου έχουν παιδιά που είναι 25+

Από τη στιγμή που έγινα πατέρας (δυο χρόνια πριν) άρχισαν να με πλησιάζουν και να μου λένε δειλά-δειλά, ότι αν ήταν στη θέση μου (είχαν δλδ μικρό παιδάκι) θα ήταν πιο κοντά του… αλλά τελικά βγάζουν αυτό που τους πνίγει:
Δεν θα ‘ταν τοσο αυστηροί.

Με πλησιάζουν πατεράδες για να μου πουν πόσο τυχερός είμαι που σ’ αυτή την ηλικία (την ίδια με τη δικιά τους) εχω μωράκι.

Στην αρχή δεν τους καταλάβα.

Πίστεψα ότι το λέγανε αναπολώντας την εποχή που εκείνων τα παιδιά ήταν στην ηλικία της Αθηνάς μας.

Κατέληξα ότι το λέγανε προσπαθώντας να χαϊδεψουν λίγο τις τύψεις τους.

–Εγώ ήμουν πολύ αυστηρός.
–Εγώ ήμουν σκληρός!

Δεν στο λέει για να του πεις «μπράβο»… στο λέει για να σε συμβουλέψει να μην είσαι ΕΣΥ (εγώ δλδ) αυστηρός.

Μερικοί γίνονται πιο αναλυτικοί.

–Με το να είμαι αυστηρός… έχασα πολλή από την επαφή με τα παιδιά.
–Ναι, αλλά είναι σπουδαίο παιδί ο Νίκος ( ο γιός του)
-(Χαμογελάει!) Ναι… το ξέρω. Ημουν αυστηρός μαζί του. Και ο δικός μου πατέρας ήταν ακόμα πιο αυστηρός (καλώστονε!)

Και τότε ωωωωωωω του θαύματος βλέπεις το αποτέλεσμα.

Ο γιός (ή η κόρη) αγαπά βέβαια τον μπαμπά… αλλά είναι φανερό ότι δεν τον πλησιάζει πολύ. Η στάση του σώματος είναι σαφής. Ενώ με τη μάνα του είναι όλο αγγίγματα.

Τους κοιτάω και δεν πιστεύω στα μάτια μου… Ο συμμαθητής μου ο Μ. ήταν αυστηρός πατέρας; Σκληρός;

Μου’ρχεται να βάλω τα γέλια… μα αυτός ήταν ο πιο γλυκός φίλος που ’χα.

Και τότε προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τον πατέρα του Μ. Και ναι…θυμάμαι πόσο αυστηρός ήταν με τον φίλο μου. Ο Μ. τον έτρεμε. Ο ίδιος έγινε ένα πολύ γλυκό (με ότι αυτό συνεπάγεται) παιδί, αλλά και πολύ σκληρός πατέρας.

Είμαι οξύθυμος άνθρωπος.

Η έκρηξή μου μπορεί να σε ρίξει στο πάτωμα….να αυτολουστείς με τον μέτριο ζεστό νες…. και φυσικά να πιαστείς εξ απρόπτου πραγμα που κάνει όλες τι αισθήσεις σου να αποκτήσουν αγκάθια.

Δεν είμαι αυστηρός. Δεν τιμωρώ ανθρώπους.

Με την Αθηνά δεν είμαι καν οξύθυμος. Μια φορά που της φωναξα απότομα… το παιδί μου ΄χε γυρισμένη την πλάτη και τρόμαξε… Εγώ τρόμαξα που τρόμαξε και αυτό ήταν… Μπορεί να της υψώνω (ελαφρά)  τη φωνή καμμιά φορά, αλλά δεν της φωνάζω.

Πώς γίνεται να’σαι αυστηρός με κάποιον που δεν σε θυμώνει ποτέ;

Ποτέ;

Επειδή δεν θυμώνει εμένα η Αθηνά στην ηλικία μου… δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι το ίδιο δεν θύμωνε ο Νίκος τον Μ., όταν ο Μ. ήταν 32 και ο Νίκος 23 μηνών.

Τα παιδιά ανακαλύπτοντας τον κόσμο τους, αναστατώνουν τον δικό σου. Όχι η φωτογραφική του μπαμπά δεν έχει καμμιά δουλειά κάτω από τον καναπέ και με τον φακό γεμάτο τρίχες από τη γάτα και δακτυλιές με γεύση μπανάνας.

Προσωπικά δεν με πειράζει να κάνεις πεδίο μάχης τον προσωπικό μου χώρο, γιατι είναι από μόνος του πεδίο μάχης. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που τους πειράζει. Και αυτοί δεν είναι ένας ή δυό… αλλά ποοοοοοοοοοολοί.

Αλλωστε στα 30 οι ορμόνες σου μόλις έχουν τελειώσει τα προκριματικά και πάνε για τα (ημι)τελικά του αναλόγου πρωταθλήματος. Aσε που βασικά δεν έχεις ιδέα, πώς είναι να’χεις ένα παιδί και ταυτόχρονα να θες να φας τη ζωή που σε δελεάζει. Ερωτας και αγάπη με τη μαμά; Το τέλειο, αλλά δεν είναι και πάντα τριγύρω… Ε;

Δεν έχεις πραγματικά καμμιά ιδέα.
Και διαλέγεις τον εύκολο δρόμο:
Αυστηρότητα.

Ούτε αυτό έχεις όμως ιδέα πώς γίνεται… κλείνεις τα μάτια και θυμάσαι… ακριβώς όπως ήταν ο πατέρας σου αυστηρός για σένα… προφανώς και ο ίδιος για τους ίδιους λόγους.

Δεν έχω τίποτε εναντίον του αυστηρού… Αντιθέτως μερικές φορές μπορεί να γίνει μέχρι και ευγενικό…ή κομψό… είναι θέμα τρόπου που απορρίπτει τον φόβο…  έχω όμως πολλά εναντίον του αυστηρού «γιατί έτσι»… ή γιατί με πιέζει μια φανατίλα που τρώει τις σάρκες μου… π.χ. θρησκοληψεία ή προσωπικοί φόβοι… Αυστηρών αρχών.

Κανείς δεν μαθαίνει με το ζόρι…

Ούτε εσείς… ούτε εγώ… Πώς φανταζεστε ότι θα μάθουν τα παιδιά, που κάθε τι γύρω τους είναι καινούργιο;

Τα λέω όλα τουρλού-τουρλού γιατί μη νομίζετε… κι εγώ το ψηλαφίζω το πράγμα… και λόγω  της Oλίβιας και του eimaimama… (δεν νομίζω στην Ελλάδα σύζυγος να ξέρει τόοοοοοοοοσες μαμάδες όσες εγώ!) είχα την τύχη (και είναι τόοοοσο ενδιαφέρον) να παρατηρήσω πολύ κόσμο.

Η αυστηρότης δεν είναι διακριτή απ’ αυτόν που την ασκεί… ειδικά ΟΤΑΝ την ασκεί… Φυσικά και είναι μια μορφή εξουσίας, που είναι εύκολη γιατί είναι παιδί σου. Η αυστηρότης είναι διακριτή από όλους τους άλλους και από τον ίδιον τον αυστηρό, αλλά κατόπιν εορτής. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους πατεράδες, που έχουν μετανιώσει που ήταν αυστηροί με τα παιδιά τους.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πώς «ζει» και κληρονομεί (δια βίου) η Αθηνά αυτά που της δείχνουμε καθημερινά η Ολιβ κι εγώ. Ολοι μας λένε τι συμπαθητικό και συνεργάσιμο κοριτσάκι είναι… Thnxxxxx, αλλά έχετε ακούσει ποτέ κανεναν να λέει στον άλλον για το παιδί του: «είναι το πιο ηλίθιο αντιπαθητικό παιδί που’χω δει ποτέ!»;

Ε;

Αλλωστε (νομίζω) ότι αυτό που τελικά μετράει είναι το τι άνθρωπος είσαι (έχεις γίνει) όταν πάρεις μόνος σου το τιμόνι της ζψής σου… δλδ μόλις ερωτευθείς, ανταγωνιστείς, πονέσεις, πεινάσει, κλάψει, χαρεί, φοβηθεί, πιέσει, πιεστει κ.λ.π.

Εχω μερικούς φίλους που είναι πολύ έξυπνοι και ικανοί… πολύ καλοί άνθρωποι επίσης… και που είχαν αυστηρούς πατεράδες… ΟΛΟΙ… μα ΟΛΟΙ δυσκολεύονται να κάνουν το μεγάλο βήμα…. Να ρισκάρουν… είναι προφανές γιατί…

Είμαστε αυτοί που μας πλάσανε να είμαστε. Δηλαδή οι γονείς μας. Βάλε και το DNA… κλείδωσε το πράγμα.

Επειδή εδώ διαβάζετε μανούλες και αρκετοί μπαμπάδες, θυμηθείτε ότι συνήθως αυτός που δεν ξέρει τη δουλειά, φωνάζει. Δείτε το στην εργασία σας… ποτέ κανείς προϊστάμενος που ξέρει τη δουλειά δεν φωνάζει… δεν το ’χει ανάγκη γιατί απλούστατα το ελέγχει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους γονείς, που δεν ξέρουν πώς είναι να ’χεις παιδιά…

Μιλώ όχι ως έμπειρος πατέρας… πώς θα μπορούσα άλλωστε;… αλλά ως εμπειρότερος στη ζωή από πολλούς/ες από εδώ μέσα. Αυτό που’χω παρατηρήσει είναι ότι in long term ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι άνθρωποι…

Kαι η ελευθερία μαθαίνεται από τα μικράτα και χωρίς αυστηρότητα…

Μάνος