Αυστηρότητες
Όπως καταλαβαίνετε οι συνομηλικοί μου έχουν παιδιά που είναι 25+
Από τη στιγμή που έγινα πατέρας (δυο χρόνια πριν) άρχισαν να με πλησιάζουν και να μου λένε δειλά-δειλά, ότι αν ήταν στη θέση μου (είχαν δλδ μικρό παιδάκι) θα ήταν πιο κοντά του… αλλά τελικά βγάζουν αυτό που τους πνίγει:
Δεν θα ‘ταν τοσο αυστηροί.
Με πλησιάζουν πατεράδες για να μου πουν πόσο τυχερός είμαι που σ’ αυτή την ηλικία (την ίδια με τη δικιά τους) εχω μωράκι.
Στην αρχή δεν τους καταλάβα.
Πίστεψα ότι το λέγανε αναπολώντας την εποχή που εκείνων τα παιδιά ήταν στην ηλικία της Αθηνάς μας.
Κατέληξα ότι το λέγανε προσπαθώντας να χαϊδεψουν λίγο τις τύψεις τους.
–Εγώ ήμουν πολύ αυστηρός.
–Εγώ ήμουν σκληρός!
Δεν στο λέει για να του πεις «μπράβο»… στο λέει για να σε συμβουλέψει να μην είσαι ΕΣΥ (εγώ δλδ) αυστηρός.
Μερικοί γίνονται πιο αναλυτικοί.
–Με το να είμαι αυστηρός… έχασα πολλή από την επαφή με τα παιδιά.
–Ναι, αλλά είναι σπουδαίο παιδί ο Νίκος ( ο γιός του)
-(Χαμογελάει!) Ναι… το ξέρω. Ημουν αυστηρός μαζί του. Και ο δικός μου πατέρας ήταν ακόμα πιο αυστηρός (καλώστονε!)
Και τότε ωωωωωωω του θαύματος βλέπεις το αποτέλεσμα.
Ο γιός (ή η κόρη) αγαπά βέβαια τον μπαμπά… αλλά είναι φανερό ότι δεν τον πλησιάζει πολύ. Η στάση του σώματος είναι σαφής. Ενώ με τη μάνα του είναι όλο αγγίγματα.
Τους κοιτάω και δεν πιστεύω στα μάτια μου… Ο συμμαθητής μου ο Μ. ήταν αυστηρός πατέρας; Σκληρός;
Μου’ρχεται να βάλω τα γέλια… μα αυτός ήταν ο πιο γλυκός φίλος που ’χα.
Και τότε προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τον πατέρα του Μ. Και ναι…θυμάμαι πόσο αυστηρός ήταν με τον φίλο μου. Ο Μ. τον έτρεμε. Ο ίδιος έγινε ένα πολύ γλυκό (με ότι αυτό συνεπάγεται) παιδί, αλλά και πολύ σκληρός πατέρας.
Είμαι οξύθυμος άνθρωπος.
Η έκρηξή μου μπορεί να σε ρίξει στο πάτωμα….να αυτολουστείς με τον μέτριο ζεστό νες…. και φυσικά να πιαστείς εξ απρόπτου πραγμα που κάνει όλες τι αισθήσεις σου να αποκτήσουν αγκάθια.
Δεν είμαι αυστηρός. Δεν τιμωρώ ανθρώπους.
Με την Αθηνά δεν είμαι καν οξύθυμος. Μια φορά που της φωναξα απότομα… το παιδί μου ΄χε γυρισμένη την πλάτη και τρόμαξε… Εγώ τρόμαξα που τρόμαξε και αυτό ήταν… Μπορεί να της υψώνω (ελαφρά) τη φωνή καμμιά φορά, αλλά δεν της φωνάζω.
Πώς γίνεται να’σαι αυστηρός με κάποιον που δεν σε θυμώνει ποτέ;
Ποτέ;
Επειδή δεν θυμώνει εμένα η Αθηνά στην ηλικία μου… δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι το ίδιο δεν θύμωνε ο Νίκος τον Μ., όταν ο Μ. ήταν 32 και ο Νίκος 23 μηνών.
Τα παιδιά ανακαλύπτοντας τον κόσμο τους, αναστατώνουν τον δικό σου. Όχι η φωτογραφική του μπαμπά δεν έχει καμμιά δουλειά κάτω από τον καναπέ και με τον φακό γεμάτο τρίχες από τη γάτα και δακτυλιές με γεύση μπανάνας.
Προσωπικά δεν με πειράζει να κάνεις πεδίο μάχης τον προσωπικό μου χώρο, γιατι είναι από μόνος του πεδίο μάχης. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που τους πειράζει. Και αυτοί δεν είναι ένας ή δυό… αλλά ποοοοοοοοοοολοί.
Αλλωστε στα 30 οι ορμόνες σου μόλις έχουν τελειώσει τα προκριματικά και πάνε για τα (ημι)τελικά του αναλόγου πρωταθλήματος. Aσε που βασικά δεν έχεις ιδέα, πώς είναι να’χεις ένα παιδί και ταυτόχρονα να θες να φας τη ζωή που σε δελεάζει. Ερωτας και αγάπη με τη μαμά; Το τέλειο, αλλά δεν είναι και πάντα τριγύρω… Ε;
Δεν έχεις πραγματικά καμμιά ιδέα.
Και διαλέγεις τον εύκολο δρόμο:
Αυστηρότητα.
Ούτε αυτό έχεις όμως ιδέα πώς γίνεται… κλείνεις τα μάτια και θυμάσαι… ακριβώς όπως ήταν ο πατέρας σου αυστηρός για σένα… προφανώς και ο ίδιος για τους ίδιους λόγους.
Δεν έχω τίποτε εναντίον του αυστηρού… Αντιθέτως μερικές φορές μπορεί να γίνει μέχρι και ευγενικό…ή κομψό… είναι θέμα τρόπου που απορρίπτει τον φόβο… έχω όμως πολλά εναντίον του αυστηρού «γιατί έτσι»… ή γιατί με πιέζει μια φανατίλα που τρώει τις σάρκες μου… π.χ. θρησκοληψεία ή προσωπικοί φόβοι… Αυστηρών αρχών.
Κανείς δεν μαθαίνει με το ζόρι…
Ούτε εσείς… ούτε εγώ… Πώς φανταζεστε ότι θα μάθουν τα παιδιά, που κάθε τι γύρω τους είναι καινούργιο;
Τα λέω όλα τουρλού-τουρλού γιατί μη νομίζετε… κι εγώ το ψηλαφίζω το πράγμα… και λόγω της Oλίβιας και του eimaimama… (δεν νομίζω στην Ελλάδα σύζυγος να ξέρει τόοοοοοοοοσες μαμάδες όσες εγώ!) είχα την τύχη (και είναι τόοοοσο ενδιαφέρον) να παρατηρήσω πολύ κόσμο.
Η αυστηρότης δεν είναι διακριτή απ’ αυτόν που την ασκεί… ειδικά ΟΤΑΝ την ασκεί… Φυσικά και είναι μια μορφή εξουσίας, που είναι εύκολη γιατί είναι παιδί σου. Η αυστηρότης είναι διακριτή από όλους τους άλλους και από τον ίδιον τον αυστηρό, αλλά κατόπιν εορτής. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους πατεράδες, που έχουν μετανιώσει που ήταν αυστηροί με τα παιδιά τους.
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πώς «ζει» και κληρονομεί (δια βίου) η Αθηνά αυτά που της δείχνουμε καθημερινά η Ολιβ κι εγώ. Ολοι μας λένε τι συμπαθητικό και συνεργάσιμο κοριτσάκι είναι… Thnxxxxx, αλλά έχετε ακούσει ποτέ κανεναν να λέει στον άλλον για το παιδί του: «είναι το πιο ηλίθιο αντιπαθητικό παιδί που’χω δει ποτέ!»;
Ε;
Αλλωστε (νομίζω) ότι αυτό που τελικά μετράει είναι το τι άνθρωπος είσαι (έχεις γίνει) όταν πάρεις μόνος σου το τιμόνι της ζψής σου… δλδ μόλις ερωτευθείς, ανταγωνιστείς, πονέσεις, πεινάσει, κλάψει, χαρεί, φοβηθεί, πιέσει, πιεστει κ.λ.π.
Εχω μερικούς φίλους που είναι πολύ έξυπνοι και ικανοί… πολύ καλοί άνθρωποι επίσης… και που είχαν αυστηρούς πατεράδες… ΟΛΟΙ… μα ΟΛΟΙ δυσκολεύονται να κάνουν το μεγάλο βήμα…. Να ρισκάρουν… είναι προφανές γιατί…
Είμαστε αυτοί που μας πλάσανε να είμαστε. Δηλαδή οι γονείς μας. Βάλε και το DNA… κλείδωσε το πράγμα.
Επειδή εδώ διαβάζετε μανούλες και αρκετοί μπαμπάδες, θυμηθείτε ότι συνήθως αυτός που δεν ξέρει τη δουλειά, φωνάζει. Δείτε το στην εργασία σας… ποτέ κανείς προϊστάμενος που ξέρει τη δουλειά δεν φωνάζει… δεν το ’χει ανάγκη γιατί απλούστατα το ελέγχει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους γονείς, που δεν ξέρουν πώς είναι να ’χεις παιδιά…
Μιλώ όχι ως έμπειρος πατέρας… πώς θα μπορούσα άλλωστε;… αλλά ως εμπειρότερος στη ζωή από πολλούς/ες από εδώ μέσα. Αυτό που’χω παρατηρήσει είναι ότι in long term ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι άνθρωποι…
Kαι η ελευθερία μαθαίνεται από τα μικράτα και χωρίς αυστηρότητα…
Μάνος
Το ξύλο δεν διαπαιδαγωγεί. Το ξύλο εκφράζει τη δική μας κακή ψυχική κατάσταση και θυμό. Είναι δικό μας ξέσπασμα πάνω στο παιδί μας, το οποίο είναι αδύναμο από τη φύση του και στηρίζεται αποκλειστικά σε μας. Συνήθως δεν χτυπάμε για να παιδαγωγήσουμε αλλά για να εκφράσουμε την αναστάτωση και το θυμό μας. Κανείς δεν γίνεται καλύτερος με τη βία. Το ξύλο δεν εμπνέει σεβασμό αλλά φόβο. Ακόμη και όταν είναι αποτελεσματικό έχει πολλές παρενέργειες. Τραυματίζει την αυτοπεποίθηση, διαταράσσει τις προσωπικές σχέσεις, διδάσκει τη βία και όχι τον αυτοέλεγχο. Και όσες πείτε ότι οι “εγώ μόνο φωνάζω, δε δίνω ξυλιές”, τότε σας λέω πως μελέτες έδειξαν ότι οι φωνές είναι το νέο ξύλο! Στην καλύτερη περίπτωση, η μέθοδος είναι αναποτελεσματική όσο περισσότερο και συχνότερα φωνάζουν οι γονείς τόσο τα παιδιά εθίζονται και δεν υπακούν. Στη χειρότερη, μπορεί το παιδί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο και ευτυχισμένο ή να χάσει την αυτοεκτίμησή του. Όταν τα νεύρα σας φτάνουν στο «κόκκινο» μετράτε μέχρι το πέντε ή πηγαίνετε σε κάποιο άλλο δωμάτιο για να ηρεμήσετε. Εγώ το κάνω και πάντα πιάνει και η μικρή μου ξεχνιέται και όλα ομαλοποιούνται. Επίσης, χρησιμοποιώ πολύ το χιούμορ, για να ξεφύγω και έχω καταφέρει να έχω ένα καλαμπουρτζίδικο κοριτσάκι! Υπάρχουν τρόποι, αρκεί να μην καταφεύγει κανείς στην εύκολη λύση! Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε εγώ, αλλά είναι λυπηρό να λέμε "ουφ! νοιώθω λιγότερο άσχημα τώρα! αφού το κάνουν και οι άλλες!". Το θέμα είναι τί κάνεις εσύ σαν μάνα των παιδιών σου, από τη στιγμή, που ξέρεις ότι και η ξυλίτσα στον ποπό είναι μορφη κακοποίησης! Τί κάνεις: γίνεσαι καλύτερος γονιός προσπαθώντας, ή κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου, λέγοντας: "ουφ! ευτυχώς δεν είμαι η μόνη που χτυπάει και φωνάζει στο παιδί της!" Ή μήπως ακολουθείτε την τακτική: Χτυπάω και μετά ζητάω συγγνώμη! Αν η τακτική διαπαιδαγώγησης που κρατάς σαν μητέρα είναι το ξυλάκι στον ποπό και η φωνή, δε νομίζω πως η συγγνώμη έχει κανένα αποτέλεσμα, πιο πολύ μπερδεύει το παιδί... Αυτά τα ολίγα από μένα, που ξέρω ότι θα δεχτώ επίθεση... Σας λέω όμως πριν μου βάλετε όλες τις φωνές, να ξαναδιαβάσετε το κείμενο του Μάνου Αντώναρου, που σε όλες είχε αρέσει: http://www.eimaimama.gr/2012/01/austhrothtes.html "αυτός που δεν ξέρει τη δουλειά, φωνάζει. Δείτε το στην εργασία σας… ποτέ κανείς προϊστάμενος που ξέρει τη δουλειά δεν φωνάζει… δεν το ’χει ανάγκη γιατί απλούστατα το ελέγχει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους γονείς, που δεν ξέρουν πώς είναι να ’χεις παιδιά…"
Egw apo tin alli pistevw oti ola theloun to "metro" tous. Den yparxoun kanones kai orismoi. Kai sigoura den exartiontai ola apo tin oikogeneia. Kai to exwteriko perivalon epireazei ena paidi. Ki emeis oi goneis kammia fora mporei na fwnazoume giati enstiktwdws den xeroume pws alliws na symeriferthoume alla kai afto den einai aparaitita kako. Kai oi goneis antrwpoi einai kai kanoun lathoi. To thema einai na mporoume na ta paradexomaste kai na zitame sygnomi otan exoume adiko, akoma kai apo ena paidaki oso mikro kai na einai!!!!
Συγχαρητήρια! Πολύ ωραίο άρθρο! Ποιος δεν νοιάζεται αν είναι ή αν θα γίνει "καλός γονιός"? Μακάρι να μπορέσουμε να διακρίνουμε τα λάθη των γονιών μας σε μας και να μην τα κάνουμε στα παιδιά μας! Ή μήπως όχι? Τελικά όντως ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος άνθρωπος, οπότε ας προσπαθήσουμε να δώσουμε ελευθερία στον εαυτό μας πρώτα κι έπειτα στα παιδιά μας..και πάλι μπράβο κύριε Μάνο!
αντιγράφω: "θυμηθείτε ότι συνήθως αυτός που δεν ξέρει τη δουλειά, φωνάζει. Δείτε το στην εργασία σας… ποτέ κανείς προϊστάμενος που ξέρει τη δουλειά δεν φωνάζει… δεν το ’χει ανάγκη γιατί απλούστατα το ελέγχει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους γονείς, που δεν ξέρουν πώς είναι να ’χεις παιδιά…" πολύ εύστοχος ο παραλληλισμός! βέβαια, δεν πρέπει να αποτελεί δικαιολογία: "δεν ξέρω πώς είναι να έχεις παιδιά, άρα μπορώ να μου επιτρέπω να φωνάζω όταν νομίζω ότι δεν μπορώ να "ελέγξω" την κατάσταση με το παιδί μου". ανάμεσα στο γονιό και το παιδί, ο ενήλικας είναι ο γονιός -άρα απ' αυτόν περιμένουμε την πιο ώριμη αντίδραση...
μα καλα ειστε τελειως ανωριμοι?τελειως ανευθυνοι?συζητατε τα δικα σας παιδικα βιωματα ενω εχετε παιδια?αχ αθανατο ελληνικο πνευμα με τους βλαχαντερ πατεραδες που κανουν κουμαντο στα παιδια τους μεχρι τα 40 και τις μαμαδες να χειραφετουν τις κορες χωρις να κατεχουν καποια ουσιωδες γνωση στο αντικειμενο..απλα απαραδεκτο
Asxeti!! Ennoeitai oti an den gnoriseis ta dika sou viomata kai den ta kseperaseis tha kaneis akrivos ta idia...
Αυτή είναι η απάντηση σου σ' αυτό το υπέροχο κείμενο; Δεν μπορώ να καταλάβω που βρήκες την ανωρiμότητα και την ανευθυνότητα. Οι γονείς που μετανιώνουν ή ψάχνονται είναι οι γονείς που αγαπούν και προσπαθούν για το καλύτερο. Οι βλαχάντερ πατεράδες που ξέρω εγώ στην Ελλάδα παλιά και τώρα πολύ περισσότερο δεν τρώνε για να δώσουν στα παιδιά τους τα πάντα. Δέν είναι "προχωρημένοι" και μας κακομαθαίνουν πολλές φορές, ίσως, αλλά έχουν πάντα μια ζεστή αγκαλιά. Όχι μέχρι τα σαράντα αλλά ελπίζω μέχρι τα ογδόντα. Επίσης δεν το σπουδάζεις το αντικείμενο, όπως ίσως διάβασες παραπάνω (κι εγώ το ψηλαφίζω το πράγμα…)είπε ο άνθρωπος. Έτσι κάνουν οι γονείς και ελπίζουν για το δικό τους παιδί να είναι ότι καλύτερο. Δεν πρέπει να προσβάλεις με τέτοια ευκολία ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως το πώς μεγαλώνει ο καθένας το παιδί του. Α και κάτι άλλο αυτό το ουσιωδες γνωση είναι τελείως λάθος. Βγάζει μάτι σε όσους ξέρουν Ελληνικά... Απλά απαράδεκτο.
Μερικες φορες νιωθω σαν να κοιμαμαι και με ξυπνας.Τρεχουμε να επιβιωσουμε και δεν προλαβαινουμε να σκεφτουμε πραγματα που τελικα καθοριζουν τα παιδια μας. Παντα προσπαθω αλλα το γαμωτο ειναι οτι η μερα που φευγει δεν ξαναρχεται και εχει γραφτει επανω της(μιλαω για την κορη μου)ειτε το σωστο ειτε το λαθος μου. Εχω τοση αγωνια να ειμαι καλη μαμα. Να γραφεις Μανο.Εμενα τουλαχιστον με βοηθας να σκεφτομαι.
Στα αλεξίπτωτα είχα έναν πολύ αυστηρό εκπαιδευτή, γιατί δεν ήθελε να πεθάνω. Στο σχολείο πρόλαβα πολύ σκληρούς καθηγητές, κάποιοι από αυτούς όντως ήθελαν το καλό μου. Μόνο όταν πέρασαν τα χρόνια το κατάλαβα λόγω απόκτησης εμπειρίας, που πριν δεν είχα. Δεν είναι η σκληρότητα το πρόβλημα, είναι ο τρόπος που εκφράζεται αυτή και ο λόγος που εμφανίζεται αυτή. Μπορείς να είσαι σκληρός και χωρίς να φωνάζεις. Ή φωνάζοντας. Σημασία έχει μόνο το ΓΙΑΤΙ. Δεν ήταν πάντα εχθρός μου όποιος ήταν αυστηρός.
Πιστεύω πως όσο πιο έμπειρος είναι ένας πατέρας(στη ζωή)τόσο πιο ψύχραιμος κ ήρεμος είναι με τα παιδιά του...νομίζω τα βλέπει αλλιώς τα πράματα,έχει ζήσει τη ζωή του ξέρει τι θέλει είναι κατασταλαγμένος κ ώριμος να αντιμετωπίσει τα πάντα.Ο άντρας μου έχει 42 χρόνια διαφορά με την κόρη μου...αλλά είναι τα καλύτερα φιλαράκια,ποτέ δε της φώναξε της μιλάει παντα ήρεμα κ όταν πρέπει αποφασιστικά αλλά όχι απότομα τον ακούει πάντα γιατί τον εμπιστεύεται,είναι πολύ σημαντικό.
Νομίζω ότι δεν είναι μόνο η αυστηρότητα που απομακρύνει ένα παιδί από τον γονέα του αλλά και ο ρόλος που νομίζει ο γονέας ότι πρέπει να έχει γενικότερα στη ζωή του παιδιού του. Για παράδειγμα αν ο φίλος σας ο Ν. είναι της "παλιάς σχολής" με "ανατολίτικη", που λένε, λογική (ο πατέρας φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και όλα τα άλλα είναι δουλειές της μάνας) είχε βάλει μόνος του τον εαυτό του σε έναν ρόλο που δεν επέτρεπε ενασχόληση με τα παιδιά του (στην καθημερινότητα τους, στις δραστηριότητές τους κλπ). Οπότε εξ' ου και η απόσταση. Εφόσον μάλιστα το συνδύασε και με αυστηρότητα όλο αυτό, προέκυψε και ο φόβος στην εξίσωση! Εμένα ο πατέρας μου ήταν ναυτικός (έχει αποβιώσει). Τον περισσότερο καιρό έλειπε (γιατί τα παλιά χρόνια οι ναυτικοί έλειπαν ακόμα και 2ετία σερί) και όταν επέστρεφε προσπαθούσε να παίξει τον πατέρα που ήρθε να επιβάλει την τάξη και που δεν πρέπει να ενοχλούμε και πολύ γιατί "θαλασσοπνίγεται για να μας μεγαλώσει"!!!!! Κι εμείς τα δύο αδελφάκια κοιτούσαμε την μαμά με απορία και αναρωτιόμασταν "ποιος είναι αυτός ο τύπος που ήρθε πάλι ξαφνικά να μας αναστατώσει?" Γιατί η ρουτίνα που είχαμε στο σπίτι με τη μαμά και οι κανόνες που είχε βάλει η μαμά, άλλαζαν άρδην όταν ερχόταν ο μπαμπάς στο σπίτι. Και άλλαζαν προς το χειρότερο, με κύριο λόγο ότι υπερ-προσπαθούσε να καλύψει το κενό και τον ρόλο του σαν πατέρας (με πρότυπο φυσικά τον δικό του πατέρα που ήταν στρατιωτικός)! Επιπλέον ποτέ δεν κάθισε να παίξει μαζί μας, ποτέ δεν ήρθε στο σχολείο να ρωτήσει τους καθηγητές μας για την πρόοδό μας, πάντα επέλεγε εκείνος το είδος και τον χρόνο για κάποιες λίγες κοινές μας δραστηριότητες οι οποίες πάντα ήταν σύμφωνα με το γούστο του και χωρίς να λογαριάζει τις προτιμήσεις μας! Δυστυχώς ποτέ δεν ήμασταν κοντά. Ποτέ δεν ήρθαμε ιδιαίτερα κοντά. Και ως εκ τούτου εγώ προσωπικά σήμερα ενήλικη (ετών 40) και μητέρα μιας κόρης, πιστεύω ότι ο πατέρας δεν παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη ζωή του παιδιού! Χωρίς τον πατέρα μπορεί, χωρίς τη μάνα όχι! Στον υπερθετικό! Το οποίο δεν είναι σωστό φυσικά και το αναγνωρίζω, αλλά μέσα μου δεν το πιστεύω και οφείλεται στην σχέση μου με τον δικό μου πατέρα. Και τώρα ο άντρας μου βλέπω ότι είναι SUPER σημαντικός στη ζωή της κόρης μας! Η καθημερινότητά και η σχέση τους και ο τρόπος που τον αντιμετωπίζει η μικρή, μου το επιβεβαιώνει κάθε μέρα! Παρόλαυτά αντιλαμβάνομαι ότι η γνώμη μου δεν αλλάζει! Δεν είναι κρίμα?
Mano, synexise na grafeis edw. Ksereis oi perissoteroi mpampades den ta syzhtane ayta - gia diaforous logous - alla einai xrhsimo na moirlazontai aytes oi skepseis...synexise loipon.
Να'μαι, λοιπόν, πάλι εγώ, που θα αποτελέσω την εξαίρεση στον κανόνα σας, κε Μάνο!!!! Σ'ένα σπίτι μ'έναν πολύ μα πολύ αυστηρό πατέρα και μια μαμά μέσα στη γλύκα(και την ανοησία της, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) δεν έγινα καθόλου κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση!!! Κάθε άλλο, ήταν για μένα παράδειγμα προς αποφυγή και φρόντισα ο άντρας, που θα έπαιρνα για σύζυγο να είναι "κάπως αλλιώς", σαν αυτό που ονειρευόμαστε όλες μικρές και περιμένουμε τον πρίγκιπα... Τα παιδιά είναι άγραφος πίνακας και οι γονείς μπορούν να ζωγραφίσουν πάνω είτε λουλούδια, ευωδιές και χρώματα είτε καρφιά, πόνο, ξύλο και αίμα...ή και τα δύο... δύσκολο να είσαι γονιός, γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τη σημαντικότητα του ρόλου σου, εκτός κι αν έχεις "ψηθεί" και "καεί", οπότε ξέρεις τί πρέπει να κάνεις, ή μάλλον τί να ΜΗΝ κάνεις... Τα παιδιά δε χρειάζονται ψυχολόγους και κουραφέξαλα, αγκαλιά θέλουν και συμπαράσταση, να είσαι εκεί γι'αυτά, όταν σε χρειάζονται, να τα νουθετείς και να σε νιώθουν αρωγό στις προσπάθειές τους..κι ας ξέρεις εσύ ότι θα στραπατσαριστούν και θα μετανιώσουν, θα είσαι εκεί, όμως και θα τους πεις "δεν πειράζει,προχώρα, είμαι μαζί σου!"... είναι κάτι, που δεν είχα ποτέ, μου έχει λείψει, αλλά και που ταυτόχρονα μ'έκανε αυστηρή ΜΟΝΟ με τον εαυτό μου κι ακόμη το παλεύω να το ξεπεράσω(αν και θεωρώ ότι δεν ξεπερνιέται ποτέ..)!! Η ενθάρρυνση δημιουργεί καταλληλότερες συνθήκες για εξέλιξη απ'ότι η αποθάρρυνση και η αυστηρότητα.... Τα σέβη μου...
To προσέγγισες πολύ ωραία το θέμα αυστηρότητα Μάνο! Εγώ το μόνο που θέλω να πω είναι οτι κανείς δε γεννιέται μαθημένος. Τα πάντα στη ζωή τα καταφέρνουμε με προσπάθεια και εκπαίδευση. Όταν λοιπόν κάποιος γίνεται γονιός δεν έχει την εμπειρία ή την εκπαίδευση για το πως να ασκήσει τα γονεικά καθήκοντα πόσο μάλλον το πως να γίνει καλός γονιός. Έτσι ανατρέχει στις μνήμες του από τη δική του οικογένεια και αντιγράφει συμπεριφορές από τις οποίες έχει βιώματα. Ένας φωνακλάς, αυστηρός αλλά κατα τα άλλα καλός γονιός γίνεται εύκολα πρότυπο για τον νέο γονιό. Όταν οι αναμνήσεις όμως είναι αρνητικές τότε ο άμαθος γονιός προσπαθεί να μην μιμηθεί τις συμπεριφορές που τον πλήγωσαν και εκεί είναι η μεγάλη παγίδα: Ή θα τα καταφέρει πολύ καλά ή θα κάνει χειρότερα λάθη. Σύγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Χαμογελώ που πάντα μας προβληματίζεις με τα κείμενα σου... και καλά κάνεις βέβαια γιατί αν το διαβάζαμε απλώς και δεν μας προβλημάτιζε δε θα μας πρόσφερε και τίποτα ουσιαστικό... Λοιπόν αν διάβαζα το κείμενο αυτό 2 χρόνια πριν που το ανδριανάκι μου ήταν 2 ετών και δεν είχα δεύτερο παιδί θα είχα .. συμφωνήσει μαζί σου πολύ περισσότερο...Μάλλον τότε δεν είχα καν διαννοηθεί ότι κάποιες φορές τα νεύρα θα γίνονταν κουρέλια εν ριπή οφθαλμού, ότι θα έπεφτε και καμμιά στο πωπό και ότι θα έπρεπε να αλλάξω δωμάτιο για να ηρεμήσω λίγο από την γκρίνια ή το πείσμα ... Ούτως ή άλλως μικρά παιδιά μικρά προβλήματα, μεγάλα παιδιά μεγάλα προβλήματα (και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα..) Τώρα βλέπω ότι αναπόφευκτα το σύμπλεγμα - προσωπικά βιώματα, χαρακτήρας, παρούσες συνθήκες( π.χ. άγχος, φτώχεια, κούραση) - επιδρά στον τρόπο που θα αναθρέψεις τα παιδιά σου και στο πως διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις. Εγώ αυτό που λέω πάντα είναι να χουμε τα μάτια μας ορθάνοιχτα και να ακούμε επαγγελματίες (π.χ. ψυχολόγους ή παιδαγωγούς) και άλλους γονείς με κριτική πάντα και να προσπαθούμε να αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας και να γίνουμε καλύτεροι.. τι να κάνουμε και από τα λάθη μας μαθαίνουμε...
θα συμφωνήσω με τη Νατάσσα και την Μαρκέλλα: αυστηρότητα από αυστηρότητα διαφέρει. νομίζω ότι το παν είναι η χρυσή τομή... δύσκολο, βέβαια, να τη βρεις, αλλά να μην εγκαταλείψεις και την προσπάθεια: μιλάω για τον 5χρονο γιο μου, ως επί το πλείστον: ναι, είμαι αυστηρή στο να πλύνει τα δόντια του, στην ώρα του ύπνου (όχι πολύ, απλά, κάποια στιγμή πρέπει να κοιμηθεί), στο να πλύνει τα χέρια του μετά το φαγητό, στο να μην χαζέψει στον υπολογιστή... σε άλλα του δίνω την ελευθερία να διαλέξει: εάν θέλει να φάει, τι θέλει να φάει από ότι έχουμε, εάν θα τον κάνω εγώ μπάνιο ή ο ίδιος, τι θέλει να παίξουμε κλπ... πολλές φορές έχουμε αντιπαραθέσεις (και φωνάζω) αλλά τον αφήνω να δοκιμάζει: π.χ. θέλει να βάλει πιπέρι στον πουρέ... τον αφήνω να βάλει, να δοκιμάσει μόνος του. Το ίδιο και αν σκαρφαλώνει ψηλά κλπ... μόνος του θα μάθει. Τον προειδοποιώ για το τι μπορεί να γίνει και τον αφήνω, όσο μπορώ, ελεύθερο!!!
Θα ηθελα πολυ απλα να χα μπαμπα το Μανο,οχι πως δεν περασα καλα παιδικα χρονια αλλα πολλες φορες η αυστηροτητα περισευε,γιατι???να μαι καλη,να γινω καλο παιδι?για να πληγςνομαι και να κλαιω καθε φορα?να εκτιμω τα παντα και οι γυρω μου να με πατανε ολοενα και πιο κατω στην γη?γιατι????
Χτές ήμουνα σε συσάντηση με έναν παιδοψυχολόγο και κουβέντιασαμε αυτό ακριβώς το θέμα... δεν είναι μόνο ΔΥΣΚΟΛΟ να το εφαρμόσεις αλλα και πολύπλοκο αν με το ταίρι σου έχεις αλλα βιώματα.. εγώ έζησα σε ένα φιλελευθέρο σπίτι-με αρχές-με όρους αλλα όχι ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ....ο συζυγός μου απο την αλλη σε αβάσταχτο καθεστώς ΧΟΥΝΤΑ,ο μπαμπάς του αποφάσιζε κ διέταζε!!! και ειλικρινά νιώθω πολύ άβολα με όλο αυτό...τα μικρά μας (αγόρια) έχουν αδυναμία σε εμένα κ ένα είδος φόβου στο μπαμπά,ενώ είναι ένας εξαιρετικός μπαμπάς....μήπως παίρνουν λάθος μνματα???
Η αυστηρότητα εξαρτάται από πολλά πράγματα..Από το χαρακτήρα,από τα βιώματα, αλλα και από το πόσο άτακτο είναι ένα παιδί.Σίγουρα όμως δεν εξαρτάται από την ηλικία.Εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η μάνα μου ήταν 18 ετών και ο πατέρας μου 45.Βίωσα πολύ μεγάλη λεκτική αυστηρότητα..Πρόκειται για δύο γονείς που ήταν από άλλη γεννιά.Ενας πατέρας που εμένα και τον αδερφό μου δε μας πλησιάσε ποτέ και μια μάνα που ήταν μάνα,φίλη,αδερφή,εξομολογος τα πάντα όλα..και ήμασταν από τα ήσυχα παιδιά..Πλέον έγω είμαι τριάντα και ο αδερφός μου 28 έχουμε τα παιδάκια μας και είμαστε εντελώς άλλοι γονείς..Βλέποντας τον άντρα μου,βλέποντας τον αδερφό μου αναρωτιέμαι γιατί σε εμάς τόση αυστηρότητα..Στο μόνο που κατέληξα είναι ότι τα άσχημα βιώματα και τα απωθημένα διαφόρων καταστάσεων έπεσαν πάνω μας..Γι αυτό προσπάθω παρα πολύ τα δικά μου απωθημένα να μην αγγίξουν τα παιδιά μου..
καλημερα κ .Μανο.Διαβαζω καθε φορα τις σκεψεις εδω μεσα και καθε φορα με αφηνετε με ερωτηματα μεσα στο κεφαλι.Σημερα μου λυσατε καποια απο αυτα και ερχομαι κι εγω να φωναξω ποσο δικιο εχετε και να το τεκμηριωσω ως εξης.Παιδι (εγω η ιδια )πολυ αυστηρων γονιων εκανα τον 1ο μου γιο στα 23 και το καημενο (δεν χρησιμοποιω ευκολα αυτη την λεξη αλλα αναπολωντας πισω....)...μεγαλωσε με πολυ αυστηροτητα τα πρωτα χρονια(ποσο λυπαμαι ,ποσο !!)...τον 2ο γιο μου τον εκανα στα 29+ μεχρι τοτε σαφως ειχα κανει προοδο μεγαλη και καποια πραγματα ηξερα πλεον να τα χειριστω..θελω να καταληξω ...δεν ξερω που θελω να καταληξω αληθεια .....μεγαλη υποθεση η αυστηροτητα ,οπως ολα κι αυτη θελει ισορροπιες και μετρο.Σαφως και τωρα υπαρχει αυστηροτητα στο μεγαλωμα των παιδιων ...αλλα ...με λογικη.Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητη.Αλλα εχετε μια αλλη οπτικη στην οποια παντα εχω αντιρρησεις και αποριες που νομιζω μονο με αμεσο αντιλογο θα μου τις λυνατε.Να μας γραφετε πιο συχνα(αποψη μου !)...ειναι ομορφη η σκεψη και η αποψη του αντρα στην σημερινη (τρελη )καθημερινοτητα των μαμαδων!Να χαιρεστε την αξιολατρευτη οικογενεια σας!
Εχω 2 παιδιά 5 και 2,5 ετων.Αυτο που ηθελα παντα ηταν να τα κανω αυτονομα,να εχουν αποψη και να μη μπορει να τα παρασυρει κανεις. Αυτος ο τροπος που επηλεξαμε να μεγαλωσουμε τα παιδια μας ,εγω και ο συντροφος μου , ειναι αποτελεσμα του τροπου που μεγαλωσαμε.Ειμαι απο μια οικογενεια αυστηρη που τους ηταν πιο ευκολο να εχουν τα παιδια σουζα γιατι δεν μπορουσαν να ασχοληθουν με παιδικες αποψεις,δεν μας ακουγαν ΠΟΤΕ.Παντα οι γονεις μου με χειραγωγουσαν και το καταλαβα αρκετα μεγαλη.Οταν ομως τους απομυθοποιησα καταλαβα τα λαθη τους, τους δικαιολογησα και σε ενα βαθμο ειμαι περιφανη για αυτους γιατι εξεληχθηκαν σε σχεση με τους δικους τους γονεις και τον τροπο που μεγαλωσαν οι ιδιοι. Το γεγονος οτι μπορεσα να δω τους γονεις μου σαν ανθρωπους που μπορουν να κανουν λαθη με βοηθησε να γινω καλυτερος γονεας.Να ακουω τα παιδια μου με την ιδια προσοχη που θα ακουγα τον πιο συμαντικο ανθρωπο της ζωης μου,να καταλαβω τις ανησυχιες τους ,τα κολληματα τους, τη διαθεση τους. Ειναι πολυ ΔΥΣΚΟΛΟ μερικες φορες.Ελπιζω για το καλυτερο αποτελεσμα.Ο χρονος θα δειξει.Και οπως λεει και ο μπαμπας μου...δυστυχως τα παιδια δεν γεννιουνται με οδηγιες χρησης...απλως ελπιζεις οτι δεν θα κανεις πολυ σοβαρα λαθη.
Δεν ξερω αν η αυστηροτητα, η αδιαφορία ή η τυπικότητα ήταν αυτα που με ενοχλουσαν περισσότερο. Στο λυκειο ειχα ομως την τυχη να συναναστρεφομαι καθημερινα με παιδια, απο ολη την Ελλαδα με πολλες πολλες διαφορετικες οικογενειες. Στην αυστηροτητα υπαρχει αγαπη,αλλα οχι τρυφεροτητα. στην αδιαφορια υπαρχει ελευθερια, αλλα οχι επικονωνια. στην τυπικοτητα υπαρχει η ταξη αλλα οχι ο αυθορμητισμος! Προσπαθησα να αλλαξω ολα αυτα τα στοιχεια που με ενοχλουσαν και οταν εγινα συντροφος και μετεπειτα μητερα! πολλες φορες μου λενε οι γυρω μου "πολυ ελευθερη την αφηνεις, δεν καθεται καλα, δες ποσο ησυχα ειναι τα αλλα παιδια" και αλλα βλακωδες πραγματα! Οταν λοιπον, εχοντας 2 παιδια, πρεπει να επιλεξω στο να ειναι ολα τελεια (κατι που χρειαζεται αυστηροτητα) προτιμω τους τοιχους με μαρκαδορους και την ανναμαρια να εχει κανει το σπιτι ανω κατω! περισσοτερο μου αρεσει να παιζουν και τα 2 με τις κουρτινες! τα αγαπαμε πολυ και εχουμε καποιους κανονες ασφαλειας. αλλα μεχρι εκει! ναι καποιες φορες παραφερομαι και φωναζω, προσπαθω να το ελεγξω διοτι με τις φωνες δεν θα καταλαβει κατι απλως θα απομακρυνθει!!! της ζηταω συγνωμη και προσπαθω να τα παμε καλα! ελπιζω οτι οι πολλες αγκαλιες της και τα φιλια της κατι λενε!
οι ελεύθεροι είναι πιο ευτυχισμένοι η λιγότερο προβληματικοί ................αυτό που προσπαθώ να εφαρμόσω με το ιασονακο μου είναι η σταθερότητα των πράξεων μου και όχι τόσο η αυστηρότητα προς εκείνον...............
Πολύ όμορφο, μπράβο! Είμαι πλέον μαμά 2 παιδιών, όταν ήμουν μικρή όμως οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί μαζί μου, με χτυπούσαν ακόμη κι αν δεν έτρωγα (όχι οτι έτρωγα μετά βέβαια,πετσί και κόκκαλο ήμουν αλλά το skinny look τέλειωσε στα 15, απο εκεί και ύστερα έφαγα τα πάντα!!) Είμαι προσεκτική πιστεύω και έχω διαβάσει πολλά βιβλία γύρω απο την διαπαιδαγώγηση γιατί το πρότυπο μου κάπου μπάζει νερά, αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι μήπως καταβάθος έχω το μικρόβιο και κάποια στιγμή πετάξω την κουκούλα και γίνει χαμός εδω μέσα....
Η μαμά μου νομίζω ήταν αυστηρότερη. Αυτή φώναζε και μας μάλωνε περισσότερο.Oχι μόνο για σοβαρά άλλα και για χαζά πράγματα. Και φοβάμαι ότι έχω πάρει κι εγώ τα πατήματά της και δεν μου αρέσει καθόλου. Παρατηρώ και πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να είμαι στην τσίτα για να μην κάνει κάποια παρατήρηση στα παιδιά μου και το κάνω εγώ για να την προλάβω. Να συμμαζέψουνε τα πράγματά τους, να φάνε, να διαβάσουν, να μην κάνουν φασαρία, να να να ..... Κάποιες φορές της λέω "αμάν εσύ που φώναζες για να διαβάσω ή να συμμαζέψω κατάφερες κάτι;" Προσπαθώ και πρέπει να το αποβάλλω αυτό και εύχομαι να το καταφέρω πριν είναι πολύ αργά!
Nai... to ti einai austiro gia ton ka8e an8rwpo diaferei. Gia mena as poume pou etrwga polu ksulo mikri austiro den einai na fwnakseis. H adilipsi k to metro einai o tropos, i agapi k i sunergasia k i upomoni to antidoto. Etsi toulaxiston katalavainw egw. O babas m einai o kaluteros babas tou planiti alla otan imouna efivaki to xa faei to xastouki mou. Auto pou 8elw na pw mallon.. pan(k) metron ariston?!
Αυστηρότητα από αυστηρότητα διαφέρει.Η αυστηρότητα που συνοδεύεται και από έλλειψη οικειότητας με το παιδί ή που περιορίζει υπερβολικά τις ελευθερίες του, δηλαδή η αυταρχικότητα, είναι σαφώς λάθος προσέγγιση. Όμως συνήθως είναι απαραίτητο να είμαστε και μετριοπαθώς αυστηροί σε κάποια ζητήματα,προκειμένου να μη φτάσουμε στο άλλον άκρο, την ασυδοσία.
ποσο δικιο εχεις και καταφερες σε ενα κειμενο να περιγραψεις μια ολοκληρη ψυχολογια.....καπου ειχα διαβασει οτι η γινεσαι το ιδιο η ακριβως το αντιθετο με τον γονεα που ειτε ειναι αυστηρος ειτε ειναι σκληρος ο μεγαλος φοβος μου ειναι να γινω το πρωτο γτ δυστυχως στο κομματι οικογενεια απετυχα παταγωδως (ηταν καρμπον) νομιζω οτι οταν εισαι καλα εσυ ο ιδιος τοτε μπορεις να εισαι και πιο καλος γονεας .... αλλα θελει υπομονη ..πολυ υπομονη... οσο αυτο που λες για το οτι οσοι ειχαν αυστηρους γονεις φοβουνται να κανουν το μεγαλο βημα ....οντως ειναι πολυ σωστο γτ απλα οταν παρουν καποιο ρισκο φοβουνται να αποτυχουν για ευνοητους λογους
Το να είσαι αυστηρός πολλές φορές είναι και απαραίτητο. Ο αυταρχισμός είναι λάθος
θα μεινω στην προτελευταια σου φραση 'ευτυχισμενοι ειναι οι ελευθεροι ανθρωποι...'ποσο δικιο εχεις!!!!!!!
Πολύ θάθελα να ήσουν συμμαθητής και με τον πατέρα μου και να του τα έλεγες όλα αυτά έστω και πολυυυυυ ετεροχρονισμένα..Βέβαια δεν έμενε στην αυστηρότητα, ασκούσε και βια και αυτά που γράφεις ακόμη και εαν κάποτε τα σκέφτηκε δεν θα είχε ποτέ τα αρχ.. να τα παραδεχτεί.Κατά τάλλα πολύ μορφωμένος και πολύ φιλελεύθερος άνθρωπος..για τους τρίτους.Εύχομαι να μην το ανακυκλώσω στα μελλοντικά παιδιά μου και επίσης εύχομαι οι σύγχρονοι γονείς κάποιες συμπεριφορες να τις ξαξασκέφτονται..
συμφωνω μαζι σου μανο!εχεις παρα πολυ δικαιο!:)
Μεγάλες αλήθειες έγραψες!!! Τρέμω στην ιδέα να γίνω αυστηρή με τα μωρά μου, δεν είχα ιδιαίτερα αυστηρούς γονείς , δεν έφαγα ποτέ ξύλο και προσπαθώ πολύ να κάνω το ίδιο! Τρέμω στην ιδέα όταν άλλοι μου λένε "ε θα δώσεις και εσύ μια στον ποπό πριν να το καταλάβεις"....τρέμω σας λεω!!!
Θα συμφωνήσω στα περισσότερα... αλλά αυτή δεν είναι και η ουσία της ζωής; Να μεγαλώνεις και να μαθαίνεις... κι ας έχεις κάνει λάθη! Εγώ δεν θεωρώ πως είμαι πολύ αυστηρή με τα παιδιά μου... Είμαι αυστηρή στη τάξη... αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο!!! Εγώ όμως έχω μάθει πολλά χρόνια τώρα κι ένα μυστικό, που δεν το ξέρουν πολλοί... Δεν το έμαθα δλδ εγώ ακριβώς... η ζωή φρόντισε γι'αυτό!Έμαθα πως όλο αυτό που ζούμε, κρατάει για πολύ λίγο... αλλά πολύ λίγο...κι έχω αποφασίσει να κάνω ότι περνάει από τα χέρια μου για να μη χάνω στιγμή από τα παιδιά μου... Δεν το έχω καταφέρει τελείως ακόμα, είπαμε... στην προσπάθεια είμαι!!! Άρα η υπερβολική αυστηρότητα δεν χωράει στη δική μας ζωή... ;)
Λατρεύω τη γραφή σας. Όπως και της Ολίβιας. Ουσιαστική, περιεκτική και με ένα χαμόγελο προβληματισμού στο τέλος...
εχεις δικιο,ωραιο το κειμενο.μερικες φορες επιανα τον εαυτο μου να φερεται με αυστηροτητα στη κορη μου.το παρατησα γιατι δεν πετυχα κατι.αυτο το λαθος δεν το κανω τωρα στο γιο μου.λαθος επαθα και εμαθα.η συζητηση ειναι οτι καλυτερο και πιστεψτε με τα μικρα μας ειναι καλοι ακροατες!!!!!!!!!!!!!!!!
Το πρώτο μας παιδάκι είναι παντα καλώς ή κακώς πειραματόζωο! Μπορεί (και σίγουρα) να κάνουμε διάφορα λάθη που θα αντιληφθούμε στην πορεία. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι καθημερινή αυτοκριτική και φυσικά μεσα απ την αγάπη μας όλα θα γίνουν. Δεν νομίζω πως κανένας είναι σε θέση να κρίνει εσένα ή εμένα ή οποιοδηποτε γονιό για το πως θα επιλέξει να φέρεται στα παιδιά του! Εξάλλου ο καθένας είναι μοναδικός ,το κάθε παιδί μοναδικό και οι καταστ΄σεις που βιώνουμε διαφορετικές!! Εγώ μόνο θα σου πω λοιπόν...αγαπάς το παιδάκι σου????? Ε λοιπόν αυτο φτάνει!!! :-)
ΤΕΛΕΙΟ