Δίδυμες στο ζώδιο, δίδυμες και στη ζωή

Δίδυμες στο ζώδιο, δίδυμες και στη ζωή

μαμά Χριστίνα

Οι δύο ήλιοι της ζωής μου ανέτειλαν στις  04-06-2010! Γεννημένες πρόωρα στις 32 εβδομάδες και κάτι ψιλά! 

Το ότι θα γεννηθούν πρόωρα το ήξερα σαν πιθανότητα από τη στιγμή που μάθαμε ότι η κύηση ήταν δίδυμη. Η γυναικολόγος με είχε προετοιμάσει για όλα τα ενδεχόμενα αλλά με είχε καθησυχάσει ότι θα προσπαθήσουμε όσο τα μωρά ήταν καλά να κερδίζουμε εβδομάδες για δικό τους καλό. Μετά το Πάσχα λοιπόν μπαίνοντας στον 7ο μήνα μου, βλέπαμε στις εξετάσεις doppler ότι το 2ο μικράκι μου, το τσαμπουκάκι, μου δεν μεγάλωνε όπως η μεγάλη μου !

Παρατηρήθηκε εμβρυιοεμβρυική μεταφορά (σε απλά λόγια το ένα παιδί έπαιρνε περισσότερο αίμα από τον πλακούντα και το άλλο σχεδόν καθόλου). Θυμάμαι είμαστε στο γραφείο της και να μου λέει «Δεν έχουμε περιθώρια, πρέπει να γεννήσεις και τώρα ει δυνατό ώστε να τα πάρουμε ζωντανά και να το παλέψουμε έξω«

Στις ερωτήσεις μου αν υπάρχουν πιθανότητες επιβίωσης , απαντήσεις δεν πήρα, απλά ένα χαμόγελο ότι θα κάνουμε τα καλύτερο . 

Και ήρθαν τα ξημερώματα 04-06-2010 από Πέμπτη σε  Παρασκευή και σπάσαν τα νερά και γέννησα μες τη νύχτα 03:20 τη Μαρία (1840gr) και 03:22 την Παρασκευή μου (Εύη) (980 gr).

Μετά από πολλά πήγαινε – έλα στην εντατική καθώς η πίεσή μου ήταν στα ύψη και δε με πηγαίναν στο δωμάτιο , επιτέλους με ακουμπούν στο κρεββάτι μου και ανοίγω τα μάτια μου για να αντικρίσω το βλέμμα του συζύγου μου! Ήταν τόσο κουρασμένο, τόσο θλιμμένο, κλαμμένο αλλά και ανακουφισμένο που εγώ ήμουν εκεί και τον κοιτούσα και περίμενα να μου πει!! Ρωτάω λοιπόν πρώτη εγώ για να τον διευκολύνω : «Τι έγινε αγάπη μου, τα μωρά είναι καλά; Πότε μπορούμε να τα δούμε; Εσύ τα είδες;« (βέβαια με τις πολλές μου ερωτήσεις ο άνθρωπος ούτε πως να τα πει δεν μπορούσε!!!!!) Anyway,  μου λέει για αρχή τα μωρά είναι καλά, απλά επειδή δεν είχε θέση (εν έτι 2010 παρακαλώ!!!!!!!) η Μαρία μας νοσηλευόταν στη ΜΕΝΝ του Γεν.Κρατ. Νίκαιας, ενώ η  Εύη είχε κρατηθεί στο νοσοκομείο Έλενας Βενιζέλου όπου και γέννησα!! 

Την πρώτη μέρα μου είπαν πως δε μπορούσα να δω το παιδί επειδή είχα ορό & καθετήρα και δεν μπορούσα να μπω στη ΜΕΝΝ. Λέω εντάξει, άρχισα να περπατάω πάνω κάτω (πονούσα δεν πονούσα ΈΠΡΕΠΕ) για να κάνω κενώσεις ώστε να μου τα βγάλουν και να μπορέσω να μπω την επόμενη μέρα!! Και έτσι έγινε, το πρωί 05-06-2010 είδα το φατσονάκι της!! Μόνη μου βέβαια γιατί ο σύζυγος πήγαινε στο άλλο παιδί στο άλλο νοσοκομείο στην άλλη άκρη της Αθήνας!! Θυμάμαι είχα χτενιστεί, είχα βάλει καθαρές πιζάμες, είχα πλυθεί (όπου μπορούσα δλδ) μέχρι ρουζ κραγιόν είχα βάλει για να τη συναντήσω, ήθελα να είμαι όμορφη για τη μικρή μου. Έπλυνα τα χέρια μου με καυτό νερό και αντισηπτικό, έβαλα ποδιά, ξαναέτριψα τα χέρια μου με αντισηπτικό και αφού σιγουρεύτηκα πως όλα τα μαλλιά μου ήταν μαζεμένα σωστά έφτασα έξω από την θερμοκοιτίδα της!!

Έτρεμα θυμάμαι , η καρδιά μου χτυπούσε σα ταμπούρλο, όπως όταν πάμε το πρώτο μας ραντεβού με κάποιον που είμαστε φουλ ερωτευμένοι, και εκεί την είδα!! Ήταν τόσο μικρούλα, μαυριδερή, με ελάχιστα μαλλάκια! Έβαλα δειλά τα χέρια μου με την παρότρυνση μιας νοσηλεύτριας και της χάιδεψα την πλατούλα!!Ήταν τόσο μικρή και απαλή, χωρούσε μέσα στην παλάμη μου άνετα, το pamperaki της έφτανε μέχρι το στήθος και ας ήταν «Νο 0» σχεδιασμένο μόνο για τις ΜΕΝΝ. Οι χτύποι της καρδιάς της εκτοξεύτηκαν και  άρχισε να κουνιέται και χανόταν λίγο η επαφή, τα μηχανήματα έκανα αυτό το «μπιιιιπ» όπως όταν σταματάει μία λειτουργία!! Θυμάμαι πόσο είχα πανικοβληθεί!!! Είχε έρθει η νοσηλεύτρια γελώντας να με καθησυχάσει ότι όλα καλά!! 

Μετά από δύο μέρες ήρθε και η μέρα να δω και το άλλο μου παιδί!! Πήρα εξιτήριο όσο πιο νωρίς γινόταν για να προλάβουμε να πετύχουμε το επισκεπτήριο στη Νίκαια!! Δεν πήγα καν απο το σπίτι ούτε για κατούρημα!!! Φτάνουμε λοιπόν, την είχα δει φυσικά σε φωτογραφία, αλλά αλλιώς είναι το ζωντανό!!! Ο άντρας μου με είχε προετοιμάσει βέβαια, αλλά μου είχε πει πως το παιδί μας ήταν αφοπλιστικά όμορφο!!! Άντε πάλι πλύσιμο, αντισηπτικό, μαλλιά μαζεμένα και πράσινη ποδιά μιας χρήσης και φυσικά καρδιά που έπαιζε ντραμς!!! Μπαίνω μέσα και υπό τους ήχους μιας γλυκιάς ραδιοφωνικής μελωδίας και το φως να μπαίνει ζεστά μέσα στις ήδη ζεστές θερμοκοιτίδες ΤΗΝ ΕΙΔΑ!!! Δεν ήταν απλά όμορφη!!Ήταν ΦΟΒΕΡΑ όμορφη!! Και κάπου εκεί ηρέμησα. Θυμάμαι όταν πήγα το γάλα μου την επόμενη μέρα στο Έλενας και με είδε η μαία μου λέει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΕΙΔΕΣ!! ΕΧΕΙ ΦΩΤΙΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ!!!!

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η μικρή μας Οδύσσεια!!

Η Μαρία διασωληνώθηκε από τα πρώτα λεπτά της ζωής της και έκανε βρεφικούς σπασμούς, δημιουργώντας εγκεφαλική αιμορραγία,  κύστες σε εγκέφαλο και νεφρά. Η εγκεφαλική αιμορραγία υποχώρησε, οι κύστες στα νεφρά έφυγαν αλλά οι κύστες στον εγκέφαλο παρέμειναν.

Η Εύη δε χρειάστηκε τίποτα, ανέπνευσε με το έτσι θέλω απτα πρώτα λεπτά, δε χρειάστηκε τίποτα πλην αντιβίωσης, ορού και μίας μετάγγισης , κάποια στιγμή είχε και λίγο πρόβλημα με το ζάχαρο αλλά όλα καλά!!

Οι  μέρες περνούσαν και εμείς κάθε μέρα πρωί – απόγευμα πιστοί στο ραντεβού μας για το επισκεπτήριο με το ψυγειάκι μου ανα χείρας για να δώσω το πολύτιμο γάλα μου!! Δεν έφτανε φυσικά για πλήρη διατροφή αλλά όσο είχα κουράγια εγώ θα το έβγαζα. Βλέπαμε τα θαυματάκια μας να μεγαλώνουν και από μικρά γατσουλάκια να γίνονται δυό γλυκά μωρά. Όχι ζουμπουρλούδικα, παχουλά και ροδαλά όπως αυτά στις διαφημίσεις αλλά με ένα πείσμα και μία θέληση για ζωή ζωγραφισμένη στα γαλήνια πρόσωπά τους που ούτε και μεις δεν την έχουμε και δε νομίζω να την αποκτήσουμε και ποτέ παρόλα τα δεινά! 

Μετά από 24 μέρες παραμονής, ένα πρωί Δευτέρας (και όταν λέμε πρωί, μιλάμε 8:30) δεχθήκαμε τηλεφώνημα στο κινητό μας από τη ΜΕΝΝ της Νίκαιας. Θυμάμαι να βλέπουμε τον αριθμό αλαφιασμένοι ακόμη από τον ύπνο και να μην το σηκώνουμε γιατί λέμε για να μας παίρνουν τέτοια ώρα τηλέφωνο ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΕΓΙΝΕ!!!! Η καρδιά μου είχε βουλιάξει στα ταρταρα!! ‘Έλεγα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ!! Και μας λένε περιχαρής «Φέρτε φορμάκι, σεντονάκι, κουβερτάκι ψιλό και καλαθι για να την πάρετε!!» αχαχαχαχαχα!! ΓΕΛΙΑ; ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ; Από την ταραχή μου έβαζα το δεξί παπούτσι στο αριστερό πόδι και ανάποδα!! Θυμάμαι πως χορεύαμε σε έξαλλους ρυθμούς (όπως όταν κερδίζεις το τζόκερ!!!!) μέσα στο ασανσέρ!! 

Παράλληλα η Εύη ή αλλιώς «ο Μεγάλος Μανιτού» μεγάλωνε, ζωήρευε, πάχαινε και κάθε επιπλέον γραμμάριο γάλακτος που έπινε ήταν για μας ΓΙΟΡΤΗ!! Πλεόν με τους γιατρούς είχαμε γίνει φίλοι, οι μαίες και οι νοσηλεύτριες στις θερμοκοιτίδες βάζαν στοιχήματα για το αν θα γίνει παρουσιάστρια, δημοσιογράφος, πολιτικός και γενικά Δημόσιο Πρόσωπο γιατί το παιδί μου ήταν ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ!! Χαρακτηριστικά δε γούσταρε πολλούς περιορισμούς, ήθελε μόνιμα να κοιμάται ανάποδα σε σχέση με τη θέση που της ορίζανε (από τότε έδειξε τις αναρχικές της πεποιθήσεις!!!αχαχαχαχα) φανταστείτε οι μαιές τσακώνονταν για το ποια γύρισε το παιδί ανάποδα μέχρι που την παρακολούθησαν και είδαν ότι το έκανε μόνη της βάζοντας το λεπτό αλλά πολύ δυνατό πατουσάκι της κόντρα σε ένα πλαστικό ώστε να γυρίσει έτσι όπως εκείνη γούσταρε!!! Το κορυφαίο; χαχαχαχαχα!! Εδώ γελάω πολύ!! Οι μαίες μου είπαν πως αυτό δεν το είχαν ξαναδεί!! Όταν τα άλλα μωρά κλαίγαν η δικιά μου κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου!! Αλλά έτσι και την έπιαναν τα νέυρα της και άρχιζε τα ουρλιαχτά τα άλλα μωρά σωπαίναν!!! Εξού και το αρχηγιλίκι και ο τίτλος » Μεγάλος Μανιτού» !!!

Η Εύη μετά από 62 μέρες παραμονής στη ΜΕΝΝ, ένα απόγευμα ήρθε επιτέλους σπίτι μας και το καρέ μας έκλεισε επιτέλους!!!

Αυτές οι μέρες δεν ήταν οι πιο εύκολες, αλλά ούτε και οι πιο δύσκολες της ζωής μας!! Γνωρίσαμε το «θαύμα» της ζωής από πολύ κοντά και ευχαριστώ το Θεό που με ευλόγησε να ζήσω κάτι τέτοιο για να ταπεινωθώ μπροστά στα παιδιά μου που παλέψαν για το δεδομένο!!! ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑ!!!

Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, τα κορίτσια μου έχουν φθάσει αισίως τους 20μήνες!! Τα σημαδάκια στα χεράκια τους και τα ποδαράκια τους είναι ακόμη εμφανή σαν ουλές από τις πολλαπλές βελόνες που τα τρύπησαν προκειμένου οι γιατροί να ελέγχουν με εξετάσεις τις παραμικρές διακυμάνσεις στις ζωτικές τους λειτουργίες!! Αλλά οι ήλιοι μου είναι κοντά μου και με ζεσταίνουν με τις φωνές τους , με τα γέλια τους και τα κλάμματά τους!!

Η Μαρία (για όσες δεν την γνωρίζετε) έχει διαγνωσμένη σπαστική τετραπληγία και αυτή τη στιγμή που μιλάμε αγωνιζόμαστε όλοι μαζί για την βέλτιστη αποκατάστασή της μεσω πολλάπλών θεραπευτικών προγραμμάτων. Η Μαρία με το δυναμικό παρουσιαστικό της και την ανθεκτικότητά της σε όλες αυτές τις κακουχίες μου μαθαίνει να ζώ και να αγαπάω χωρίς όρια, χωρίς πρέπει, χωρίς θέλω. Με έχει κάνει να απομυθοποιήσω πάρα πολλά πράγματα και να μάθω να εκτιμώ την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης!!

Δηλαδη τι σημασία μπορεί να έχει ένα κόκκινο, γυαλιστερό  και πανάκριβο ζευγάρι γόβες όταν δε «δύναται» να σταθείς επάνω τους;  

Η Εύη από την άλλη πλευρά με τον τσαμπουκά της και το «έτσι θέλω της» είναι για μένα η ελπίδα μου και η αισιοδοξία μου. Ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ το αποκτούμε!!
Ότι μη φοβάσαι μαμά, εγώ εδώ είμαι για όλους σας και όποιος μας πειράξει θα χει να κάνει μαζί μου!!

Θα μου πείτε αντιφατικό;

Τα κορίτσια μου είναι σαν το «+» και το «-» μιας μπαταρίας, όμως ποια μπαταρία μπορεί να δουλέψει μόνο με το «+» ή μόνο με το «-» ;

Ευχαριστώ όλους τους γιατρούς που κάναν ότι ήταν ανθρωπίνως και μη δυνατό για τα παιδιά μας, όταν το κράτος παράπαιε !!

Ευχαριστώ όλους τους γονείς που το ζήσαν μαζί μας, που πορεύονταν παρέα μας, που μοιραζόμασταν τους προβληματισμούς μας, τις χαρές και τις λύπες μας στους χώρους αναμονής!!

Ευχαριστώ τους φίλους που μου κράτησαν το χέρι και με άφησαν να κλάψω όταν οι ελπίδες ήταν ξεκομμένες.

Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να γίνω Μάνα και που επέτρεψε να Σταυρωθώ ώστε μία μέρα να μπορώ να περιμένω την Ανάσταση.

Ευχαριστώ τον άντρα μου, τον έρωτά μου, το στήριγμά μου, το φίλο μου, τον αδερφό μου που μου κράτησε το χέρι όταν όλα μοιάζαν τόσο μα τόσο δύσκολα και μακρινά

Για όσους πέρασαν από τη ΜΕΝΝ δε χρειάζεται να λέμε πολλά, για αυτούς που δεν πέρασαν και δεν τη γνωρίζουν έχω να πω το εξής :

Οι ΜΕΝΝ είναι για μένα ένας χώρος γεμάτος ΕΛΠΙΔΑ, ΦΩΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ, ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΑΓΑΠΗ!!!

Περνώντας από εκεί παίρνουμε απλά μία γεύση για το πως μπορεί να είναι επιτέλους αυτός ο Παράδεισος!

Χριστίνα
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com