Γράμμα στη φυσική μητέρα
Γράμμα στη φυσική μητέρα
μαμά Ανθή
«Πώς γίνεται κι έχεις τον τελευταίο λόγο σε ότι συμβαίνει στην ζωή μου από την γέννησή μου μέχρι σήμερα;
Γιατί με άφησες χωρίς επιλογή, χωρίς φωνή;
Γιατί εξόρισες εμένα για ν’ αποφύγεις εσύ την εξορία;
Γιατί με άφησες εδώ, πήρες όμως μαζί σου ένα κομμάτι μου;
Γιατί αγαπημένη μητέρα μου, μητέρα που με γέννησες, νοιάζομαι πιο πολύ για σένα – θέλω τόσο πολύ να είσαι καλά- παρά για την δική μου ευτυχία;
Θέλω να μάθεις πώς νοιάζομαι για σένα, θέλω να μάθεις πώς είμαι καλά..
Πώς γίνεται να σου δίνω τόση εξουσία πάνω στην ζωή μου, τόσο έλεγχο;
Γιατί τα βάζω τόσες φορές με το Θεό για την υιοθεσία μου, που έκανε άνω κάτω την ζωή μου, όταν στην πραγματικότητα με πήρε απο την ζωή σου για να με προστατεύσει ώστε να μην πληγωθώ;
Γιατί τόσο πρόθυμα κουβαλάω κάθε στιγμή στην ζωή μου τον πόνο που με δένει μαζί σου;
Γιατί σ’ αφήνω να έχεις τον τελευταίο λόγο παντού και πάντα;
Γιατί; Πώς γίνεται αυτό;«
Είναι βαθειά πληγή η υιοθεσία, όσο τυχερός κι αν είσαι, ακόμα κι άν οι γονείς σου σε λατρεύουν και σου δίνουν τα πάντα…
Όταν γέννησα την πρώτη μου κόρη, ένιωσα πώς έχω την ανάγκη να βρω και εγω ποια ήταν αυτή η γυναίκα που με έφερε στον κόσμο, να μάθω γιατί με άφησε.. ή έστω, απλά να την δώ… Δεν ήξερα τί ακριβώς ήθελα από κείνη.
Όταν όλα πήραν τον δρόμο τους και την σειρά τους και όλες οι διαδικασίες έγιναν σωστά, ήμουν έτοιμη να την συναντήσω, να την δω… δεν ήξερα τι θα της έλεγα, αν θα της έλεγα κάτι.
Πίστευα πώς με παράτησε, πώς δεν θα ήθελα να με ξαναδεί ποτέ, πώς θα έχει συνεχίσει την ζωή της…. Δεν ήξερα την αλήθεια, δεν την φανταζόμουν καν.
Δεν με είχε προβληματίσει πάρα πολύ παλιότερα, είχα τους γονείς μου, τους φίλους μου, την ζωή μου… ήμουν ευτυχισμένη.
Δεν είχα φανταστεί τί γινόταν πίσω από την πλάτη μου για χρόνια.
Είχα μιλήσει λίγο με τους γονείς μου για το θέμα, το γνώριζα απέξω, λες και ήμουν απλά παρατηρήτρια της δικής μου ζωής. Μου είχαν πεί μια ιστορία και εγώ την αποδέχτηκα… δεν μου τα είχαν πει όμως όλα.
Δεν μου είχαν πεί πώς αυτή η γυναίκα με έψαχνε, ήθελε να με συναντήσει, να συναντήσει και τους ίδιους ακόμα, να με δει, να μου μιλήσει και να μου ζητήσει συγνώμη.
10 χρόνια παιζόταν ένα παιγνίδι πίσω από την πλάτη μου, αυτό της γάτας με το ποντίκι… 10 χρόνια με προστάτευαν από ποιόν;;; Μέχρι που αντάλλασαν και γράμματα μεταξύ τους. Δεν μου έδωσαν την επιλογή να αποφασίσω τί θέλω… Δεν μου το είπαν ποτέ.
Ήμουν 20 χρονών όταν ξεκίνησε η γυναίκα αυτή τις διαδικασίες να με βρεί -πρέπει το παιδί να είναι ενήλικας ώστε να ενημερωθέι και να αποφασίσει εάν θέλει ή όχι να συναντηθεί με την φυσική του οικογένεια.
Πιο πριν απλά ενημερωνόταν από το ίδρυμα αν ήμουν καλά.
Μόνη μου πήρα την πρωτοβουλία και την αναζήτησα κι έτσι έμαθα πολύ γρήγορα την αλήθεια… αλλιώς ακόμα δεν μου έχουν πει τίποτα οι δικοί μου για αυτή την ιστορία.
Είμαι 36 χρονών, μητέρα 2 παιδιών… και αναρωτιέμαι, ακόμα θέλουν να προστατεύσουν εμένα ή μήπως τους ίδιους τους εαυτούς τους..;
Τους αγαπάω, τους λατρεύω, είναι τόσο καλοί, ήταν και έιναι πάντα δίπλα μου, ποτέ δεν μου έλειψε ούτε η αγάπη, ούτε υλικά αγαθά….
Γιατί όμως αυτό το ψέμμα;; Τί φοβούνται;; Πώς δεν θα τους αγαπώ το ίδιο;; Είναι δυνατόν;; Γίνεται αυτό;;;
Όσο για την φυσική μητέρα μου, είναι μια πολύ γλυκιά γυναίκα, συμπαθητική, αστεία, της μοιάζω εκπληκτικά εξωτερικά και στον χαρακτήρα… αλλά ποτέ δεν θα πάρει τον ρόλο που η ίδια στέρησε από τον εαυτό της.
Κατά την γνώμη μου -και δεν ξέρω αν συμφωνείτε- πραγματική μητέρα είναι εκείνη που αποδέχεται και αντιμετωπίζει με σεβασμό ολόκληρη την ταυτότητα του παιδιού της και δεν του ζητάει να αρνηθεί κάποιο κομμάτι του εαυτού του…
Αυτό μας κάνει όλους πραγματικούς γονείς και εξασφαλίζει την θέση μας στην ζωή του…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ κορίτσια πάλι δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτό.η αλήθεια είναι ότι έχω ένα 6 μηνων κοριτσάκι κ από τότε νιώθω ένα δέσιμο στην ψυχή μου έναν κόμπο.εχω μάθει ότι η φυσική μου μητερα πήγαινε κάθε μέρα στο υδριμα να με δει.ηταν μικρή κ ήταν αυστηρός ο πατέρας της κ την εξουσίαζε!εκείνη όμως ήθελε ένα καλύτερο μέλλον για εμένα!έκλαιγε μου είπαν τον δε με ξαναείδα!και ποναει η ψυχή μου όταν το σκέφτομαι αυτό.εχω δύο υπέροχους γονείς που ποτε δε με δηλητηριάσεων έχοντας άσχημες σκέψεις απέναντι της.τους λατρεύω και τους σέβομαι και ένα κομμάτι του εαυτού μου αγαπάει κ εκείνο το ανήμπορο κορίτσι που με έδωσε για να βρω την ευτυχία που δε μπορούσε εκείνη να μου δώσει!αυτά ήθελα να πω .ας μην κατηγορούμε κανέναν από τους ανθρώπους που ο καθένας με το λιθαράκι που έβαλε δημιούργησε αυτό που είμαστε σήμερα!
Εμενα η μητερα μου με αφησε οταν ημουνα μωρο στον πατερα μου κι εφυγε γιατι αγαπουσε καποιον αλλο. Μεγαλωσα με τη γιαγια μου μεχρι καποια ηλικια και γυρω στα 8 που ο μπαμπας μου ξανα παντρευτηκε με πηρε μαζι του και μεγαλωσα με "μητρια". Αυτη η γυναικα ειναι η μητερα μου. Με μεγαλωσε οπως και την αδερφη μου που ειναι το φυσικο της παιδι. Ξερω ειναι τελειως διαφορετικο να μεγαλωνεις τουλαχιστον με τον ενα φυσικο γονειο αλλα πραγματικα ποτε δεν χωρεσαι στο κεφαλι μου πως μια μανα αφηνει το παιδι της. Στα 27 ενιωσα την αναγκη να τη βρω και την εψαξα. Μολις την ειδα για πρωτη φορα ενιωσα μια απιστευτη οικιοτητα μαζι της παρολο που στην ουσια εβλεπα απεναντι μου μια αγνωστη. Θεωρω οτι επρεπε να τη συγχωρησω κι αυτο εκανα. Και νομιζω οτι πρεπει να δινουμε ευκαιρια στους ανθρωπους που μας εφεραν στη ζωη!!!
Είμαι και εγώ υιοθετημένη και ούτε κατα διάνοια δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως τα λες. Καμία πληγή δεν είναι να μάθεις οτι είσαι υιοθετημένη ίσα ίσα είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να σου κάνουν οι γονείς σου, γιατί ουσιαστικά σε ανέστησαν απο κει που δεν θα είχες στον ήλιο μοιρα. Εμένα όταν μου το είπαν ένοιωσα ξαφνικά την αγάπη τους για εμένα να πολλαπλασιάζεται και ένοιωθα τόσο απίστευτα ασφαλής που κανένα σημάδι δεν μου άφησε στην ψυχή μου το γεγονός αυτό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό κοπέλα μου να μην θέλουν να την γνωρίσεις σαφώς και ζηλεύουν το γεγονός οτι θα λες μια άλλη γυναίκα μια άγνωστη μητέρα, εδώ αμα τα παιδία έχουν αδυναμία στη γιαγιά και όχι τόσο στη μαμά ζηλέυουμε ποσο μάλλον να λες μάνα μια ξένη γυναίκα, τι να λέμε τωρα... Τα υιοθετημένα παιδιά είναι τα παιδιά της καρδιάς γιατί ξέρω πολλές περιπτώσεις παιδιών που γεννήθηκαν χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι οι γονείς, όμως οι άνθρωποι που παίρνουν ένα παιδί και το μεγαλώνουν είναι αυτοί που το θέλουν πραγματικά και αποζητούν το να γίνουν γονείς στο πρόσωπο ενός παιδιού που δεν έφεραν στον κοσμο. Τι με νοιάζει εμένα ποια είναι αυτή που έμεινε έγκυος σε εμένα και με γέννησε? Εσένα τα παιδιά σου στην δική σου αγκαλιά δεν κοιμούνται? Στα δικά σου χέρια δεν έρχονται αμα πονούν ή κλαίνε? Η μάνα και ο πατέρας είναι μόνο ένας άνθρωπος σ'αυτόν τον κόσμο είναι αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για σένα. Μην μιλάς τόσο αχάριστα για αυτούς.
δεν νομίζω να μιλάω σκληρά! Το θεωρώ άκρως εγωιστικό να κρατάς ένα τέτοιο μυστικό και να μη λες την πραγματική διάσταση της κατάστασης. Η γυναίκα που με γέννησε δεν ήθελε να με δώσει, της πήραν το μωρό από την αγκαλιά...Εχω κάθε δικαίωμα να ξέρω ποια είναι και ποια είναι η ιστορία μου! Το ιατρικό ιστορικό μου, τα πάντα....την αλήθεια της ζωής μου! και γώ σαν εσένα σκεφτόμουν πρίν κάνω παιδιά...τώρα πια που ξέρω τα πάντα, είμαι πιο ξεκάθαρη μέσα μου! η ιστορία της ζωής σου ξεκινάει από τότε που είσαι στην κοιλιά της μαμάς σου και είναι κομμάτι του εαυτού σου!!! Γιατί να το απαρνηθώ?? μήπως γιατί με πονάει??? όταν το αντιμετωπίσεις τότε μόνο ηρεμείς!! Και όχι, δεν την φωνάζω μαμά την γυναίκα αυτή, μαμά είναι μία, όπως και πατέρας....τη φωνάζω με το ονόμα της απλά!!!!
γεια σου Ανθή!πολύ σε καταλαβαίνω γιατί είμαι στην ίδια θέση,με τη διαφορά οτι εγώ δεν την έχω συναντήσει ποτέ.αρκούμαι προς το παρόν στην "αλήθεια" τη δική μου: αφού μπορούσε να με βρει και δεν το έκανε, δεν θέλω να της γίνω βάρος!το μόνο που με πονάει περισσότερο είναι ότι έμαθα ένα χρόνο πριν οτι έχω μια αδελφή, η οποία δόθηκε κι αυτή για υιοθεσία.πρέπει να είναι γύρω στα 36-38 και όσο μπορεί να μου πει ο μπαμπάς μου (θετός) την έλεγαν Αντωνία.μάλιστα είχα γράψει στις ελληνίδες μαμάδες ζητώντας μια οποιαδήποτε πληροφορία αν κάποιος ήξερε, αλλά τίποτα.δεν μπορώ να πάω σε τηλεοπτική εκπομπή, νομίζω θα πληγωθούν οι γονείς μου και αυτό δνε το θέλω.μεγάλωσα με πολλή αγάπη, τόση που να είμαι ανήμπορη να αναζητήσω την αλήθεια!εύχομαι γαλήνη στην ψυχή σου, γιατί ξέρω καλά ότι την πληγή αυτή δύσκολα την επουλώνεις!να είσαι γερή, να χαίρεσαι την οικογένειά σου και ότι επιθυμείς να σου έρθει!!!
Αγαπητή Ρένα, δεν σε κάνει η πολλή αγάπη ανήμπορη να πας, σε κάνει πλήρης και δεν νοιωθεις κενό προφανώς....
ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΜΕ ΑΝΘΗ! ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΗΤΕΡΑ! ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΟΤΙ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΩ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ, ΠΟΣΟ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΤΟ ΠΗΡΑΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ! ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΙ ¨ΠΡΕΠΕΙ¨ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ! ΟΤΙ ΣΟΥ ΒΓΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΚΑΤΙ, ΑΠΛΑ ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ! ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΧΡΟΝΟ...ΑΣΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ! ΦΙΛΑΚΙΑ! ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ!
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ! Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΑΠΟ ΜΩΡΟ, ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ, ΕΙΔΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΧΕΣΗ! ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΣΕ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΝΙΩΘΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ! ΕΓΩ ΟΜΩΣ, ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ, ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΚΕΝΑ! ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΕΝΑ, ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΣ ΠΩΣ ΔΕ ΣΕ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ, ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ! ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΤΑ ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΗΤΕΡΑ! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ, ΑΠΛΑ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ, ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΣΩΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΜΗΤΕΡΑ. ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ. ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΛΟΙ ΘΕΤΟΙ Η ΦΥΣΙΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΚΑΛΩΣ Η ΚΑΚΩΣ, ΑΝ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΠΛΗΓΩΣΕΙ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΑΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΗ. ΠΑΝΤΩΣ ΕΓΩ ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΣΩ ΕΛΕΓΑ ΜΑ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! ΚΑΤΑ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΡΟΠΟ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΑΝΤΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΟ, ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΙΓΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ) ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ 9 ΜΗΝΕΣ, ΖΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΑΠΟΧΩΡΙΖΕΤΑΙ...ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΛΟΓΟ, ΣΟΒΑΡΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΣ, ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΟΧΙ!
agapiti fili, ta les polu sosta kai tha sumfoniso mazi sou....to mono pou thelo na sou po einai pos oi logoi pou odigoun afti ti gynaika na kanei kati tetoio, na dosei to paidi tis einai sigoura polu sovaroi alla uparxoun kai fores pou den to dinei moni tis, tis to pairnoun opos itan i diki mou periptosi....ego pos prepei na nioso gi afti ti gynaika?na tin misiso??? Me anazitouse xronia kai zouse me afto ton kaimo....den mporo loipon na tin agnoiso...
ισως φανω λιγο σκληρη...η γυναικα που με εφερε στον κοσμο ηταν χωρισμενη με 3-νομιζω παιδια και αρραβωνιασμενη με τον πατερα μου.οταν εμαθε για την εγκυμοσυνη την παρατησε...αυτη με γεννησε και εφυγε κρυφα απο το νοσοκομειο...εμφανιστηκε στις πισω θεσεις του δικαστηριου,οταν γινοταν η υιοθεσια...η μητερα μου ισα που την ειδε κλεφτα... γιατι να ψαξω να τη βρω?αν ηταν μια κοπελιτσα που εμενε κατα λαθος εγκυος και επρεπε να με δωσει,ισως το δεχομουν... για το μονο που την ευχαριστω ειναι το οτι δε με εριξε... το μονο που με νοιαζει ειναι τα κληρονομικα-ιατρικα ζητηματα και το οτι μπορει να εχω καθησει διπλα-διπλα με τα αδερφια μου και να μην τα ξερω-ειμαστε σε επαρχιακη πολη...
Ανθη σε καταλαβαινω απολυτα...ειμαι κ εγω υιοθετημενη και το εμαθα πριν 2 χρονια,δλδ στα 28 μου, οταν εγινα κ εγω μανουλα...καποιοι λενε οτι οσο πιο γρηγορα το μαθαινει ενα παιδακι τοσο το καλυτερο...οι γονεις μου οπως και οι δικοι σου ,οπως λες κ εσυ, φοβοντουσαν την αντιδραση μας κοριτσακι μου...αν θα τους αγαπαμε, αν θα τους θελουμε..και γι αυτο μας το απεκρυψαν!στην δικη μου περιπτωση μου το ειχαν πει οταν ημουν παιδακι και εγω εκλαιγα και φωναζα να με πατε στη μαμα μου, γιατι με πηρατε...φανταζεσαι πως ενιωσε η μανα μου τοτε???καλα εκανες και εψαξες, και εγω εψαξα αλλα οπως συμβαινει σε ολες σχεδον τις περιπτωσεις, το να δωσεις το παιδι σου σημαινει οτι εχεις βιοποριστικο προβλημα να το μεγαλωσεις Η απλα να το εξαφανισεις (π.χ εμενα). Ξερεις παλια πιστευα οτι οσοι δεν αξιωνονται να γινουν γονεις ειναι γιατι τους τιμωρει ο Θεος για καποια αμρτια...μεγαλη κουβεντα μανουλες το ξερω...ομως ειναι αυτοι πιο "γονεις" απο τους φυσικους!Μπορει να μην μας γεννησαν , ομως αυτη η μαμα μας ηταν πανω απο την κουνια μας οταν αρρωσταιναμε, οταν κλαιγαμε αυτη μας σκουπισε τα δακρυα...και στις χαρες και στις λυπες!Δεν χρωσταμε τιποτα στους φυσικους γονεις...μονο ενα ευχαριστω που δεν μας πεταξαν στα σκουπιδια κοριτσακι μου!Ειναι μεγαλος σταυρος η υιοθεσια Ανθη!Φανταζομαι οι γονεις σου ολα αυτα τα χρονια θα μαρτυρησαν μηπως στο σφυριξει κανενας εξυπνος .... εχουμε το δικαιωμα να μαθουμε ομως!! πως σε νιωθω.....αλλα κ που εμαθα τι ???ενα κενο νιωθω...sorry για το μεγαλο ποστ
Ego to ematha apo tous thetous goneis otan imoun 4 xronon, den eixa antidrasei asxima...to psemma na min matho omos oti me zitage afti i gynaika den itan sosto...Tin vrika, eimaste idies se ola les kai me megalose afti...alla den tin agapao..den niotho tipota....einai enas agnostos kathreftis mou an mporo na to po fili alexandra.....Den exei simasia, goneis mas einai alloi anthropoi...alla i yiothesia einai ena gegonos pou panta tha mas kunigaei...s'aeuxaristo
8ELW NA SOU PW MONO ENA PRAGMA!!! K NA DWSEIS MEGALH SHMASIA SE AYTO!!! EISAI POLU TUXERH POU BRE8HKAN AUTOI OI DYO AN8RWPOI K SE LATREPSAN K SOU PROSEFERAN TA PANTA OTAN KAPOIOI SE PARATHSAN!!!MHN TOUS RIXNEIS EY8YNES GIA KANENA LOGO!!!SIGOURA H8ELAN NA DIAFULAXOUN THN HREMIA K TH GALHNH THS OIKOGENEIAS!!! EISAI MANOULA K BLEPEIS K MONH SOU PWS MEGALWNEI ENA PAIDI!!!
θα συμφωνήσω μαζί σου σε όλα μόνο που καλό είναι να γνωρίζεις και τους λόγους που η γυναίκα αυτή σε άφησε..και αν ήτα τελικά δική της καθαρά απόφαση. Εγώ έμαθα όλη την ιστορία και μπορώ να πώ με σιγουριά πώς δεν ευθύνεται αποκλειστικά, έως καθόλου εκείνη…Της πήραν το παιδί μέσα από την αγκαλιά δικοί της άνθρωποι ώστε να μην εκτεθούν στον κόσμο και την έδιωξαν από το σπίτι…και αυτή βασανιζόταν και υπέφερε που έγινε αυτό… Τους υπεραγαπάω και εκτιμώ το κάθετι όμως είναι σεβαστή και η επιθυμία να θέλω να βρώ και τις ρίζες μου.. Το έκανα, νιώθω καλύτερα όμως και γώ δεν τους το είπα ποτέ θέλοντας και γώ να τους προστατεύσω..Είναι πιστεύεις καλύτερα που τώρα ζούμε με ένα τόσο μεγάλο ψέμμα μεταχυ μας??? Δεν μου αρέσει αλλα τί να κάνω????
thanks fili gia tin sumvouli sou, etsi kano....aplos epeidi exo mathei oli tin alitheia den thelo na eimai adiki kai me tin alli gynaika...
οι θετοί γονείς ΠΑΝΤΑ φοβούνται την απόρριψη των θετών παιδιών τους...θα φοβούνται τις πιθανές αντιδρασεις...και θα φοβούνται την ώρα που θα τους ζητηθεί η αλήθεια...Εχω ένα φίλικό ζευγάρι...όπου ο πατέρας είναι θετός και η μητέρα φυσική...και όποτε το παιδί τους θυμώνει με τον πατέρα για διαβασματα κλπ (παρόλο που είναι μικρό και δεν ξέρει τίποτα)...εκείνος προσπαθεί να το μαλώσει με διαφορετικό τρόπο απο το άλλο αδερφάκι του...μόνο και μόνο γιατί εκείνος ξέρει την αλήθεια...και όταν μια φορά του είπε ''μπαμπα δεν σ αγαπω'' εκεινος εκλαιγε ολο το βραδυ...παρ'όλο που πολλά παιδάκια τη χρησιμοποιούν την έκφραση αυτή όταν δεν γίνεται το δικό τους... Γονείς σου είναι αυτοί που σε συνοδευσουν στις αναμήσεις της ζωής σου... και δεν είναι αργα να γίνεις ''κολλητή φίλη'' με την βιολογική σου μητερα! μπορείς να τα έχεις όλα τώρα! μην χαλάσεις τις σχεσεις σου με τους ανθρώπους που ξενυχτούσαν όταν ήσουν άρρωστη, που έκλαψαν στο πρώτο σου ποιημα στο σχολείο, που ανησυχησαν στην 1η σου έξοδο με το αγόρι σου κλπ...απλα σε αγαπούν ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ!
O sizigos mou einai uothetimenos to emathe otan itan 20 xronon apo kapoies spontes kapoion kalotheliton!!! se sizitish pou eixe me tous goneis tou, tou eipan pos ton peiran otan itan hmeron akoma, pos htan mia oikogeneia me polla paidia kai pos den mporousan na ton megalosoun gia logous ftoxeias.kapoia stigmh ton rotisa an thelei na tous brei kai mou eipe ''den ksero''isos kai na to ithele.Otan mia mera omos vlepame to ''pame paketo '' tou leo les na mas erthei kai emas kanena? h apanthsh tou htan pos tora pou egine pateras den tha edine ta paida tou gia tipote ston kosmo kai pos an theloun as ton psaksoun autoi. Eutixos gia ton antra mou ta petherika mou ''zoun kai anepneoun mono gia auton''.Ego den ton piesa pote,to mellon tha diksei!!!
Είμαι κι εγώ υιοθετημένη, με πήραν οι γονείς μου από τότε που ήμουν 4 ημερών. Αλλά παίρνω τα πράγματα πολύ διαφορετικά από σένα. Δεν ξέρω αν πέρασες καλά με τους γονείς που σε πήραν, αλλά εγώ πιστεύω πως δεν αξίζει να δίνεισ τόση σημασία για μητέρα που σε εγκατέλειψε. Έγινα κι εγώ μαμά για πρώτη φορά πριν μερικές μέρες και δεν μπορώ να καταλάβω το τί θα μπορούσε να είναι αυτό που κάνει την μητέρα να εγκαταλείψει το παιδί της. Μόνο αν πεθαίνεις και δεν έχεις τι να τα κάνεις. Μπορεί να είμαι σκληρή, αλλά απο άπειρες σκέψεις μετά που έμαθα πως ήμουν υιοθετημένη (στα 23 μου) κατέλειξα σε αυτό. Όχι μόνο δεν θέλω να την γνωρίσω, αλλά αγάπησα τους θετούς μου γονείς ακόμα περισσότερο αν αυτό είναι εφικτό. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, ξέρω πως νιώθεις, κι εγώ κάθε χρόνο στα γεννέθλιά μου αναρωτιέμαι αν εκείνη θυμάται ότι κάπου έκει έχει μία κόρη, αλλά πίστεψέ με, για κάποιο λόγο ήρθες στη ζωή. Μπορεί για την φυσική σου μητέρα να μην σήμαινες πολλά, αλλά για κάποιους άλλους ήσουν δώρο Θεού.
Τίνα μου, θα συμφωνήσω μαζί σου σε όλα μόνο που καλό είναι να γνωρίζεις και τους λόγους που η γυναίκα αυτή σε άφησε..και αν ήτα τελικά δική της καθαρά απόφαση. Εγώ έμαθα όλη την ιστορία και μπορώ να πώ με σιγουριά πώς δεν ευθύνεται αποκλειστικά, έως καθόλου εκείνη...Της πήραν το παιδί μέσα από την αγκαλιά δικοί της άνθρωποι ώστε να μην εκτεθούν στον κόσμο και την έδιωξαν από το σπίτι...και αυτή βασανιζόταν και υπέφερε που έγινε αυτό...
Σε αυτή την περίπτωση σίγουρα δεν φταίει αυτή και όντως ένας Θεός ξέρει τι πέρασε (για να μην γινόμαστε και πολύ σκληροί :)). Αλλά όταν είναι δική της απόφαση όμως εκεί είναι ασύγχώρητη... Καμιά φορά όμως λές πως μπορεί να ήταν καλύτερα που σε έδωσαν, δηλαδή να μεγάλωσες πιό καλά με τους θετούς σου γονείς παρά αν έμενες μαζί της, εγώ προσψπικά για την δική μου περιπτωση έτσι θέλω να πιστέψω, η ζωή είναι παράξενη κάποιες φορές ...
δεν μπορω να ερθω στη θεση σου για να κρινω αν σκεφτεσαι σωστα η οχι..... αυτο που θα σου ελεγα απλα ειναι πως ολοι εχουμε ανασφαλειες και ειδικα οι γονεις οποτε στο φοβο της απορριψης μπορει να σου εκρυψε την αληθεια.... δεν ξερω τι σχεση εχεις ατη τη στιγμη και με τις δυο σου μαμαδες αλλα ελπιζω να ειναι οι καλυτερες και με τις 2!!!!!! να χαιρεσαι τα παιδακια σου...