Να σας πω κάτι;

Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, το έκανα βασικά για να κρατήσω για πάντα τις αναμνήσεις, αλλά και για να μπορούν οι δικοί μου άνθρωποι να διαβάσουν όλα όσα βίωνα με την εγκυμοσύνη μου. Βλέπετε, τότε, τον Ιούλιο του 2009, η συντριπτική πλειοψηφία των αγαπημένων μου ήταν στη Θεσσαλονίκη. Το blog μου μας έφερνε πιο κοντά.

Καθώς το «Είμαι έγκυος» μεγάλωνε και φτάσαμε στο σήμερα στο τεράστιο «Είμαι μαμά», πολλές φορές αναρωτήθηκα πόσα μπορούσα πια να μοιραστώ με τους αναγνώστες του. Από τον Ιούλιο του 2009 που το επισκέπτονταν βία βία 100-200 άτομα στη διάρκεια του μήνα, φτάσαμε στους 120.000+ ανθρώπους το μήνα.

Δεν είναι ότι έχω κάτι να κρύψω. Είναι ότι… είμαι ευτυχισμένη. Και από σχόλια που κατά καιρούς διάβασα, αλλά και μηνύματα που έλαβα, αισθάνθηκα ότι κάποιοι ένιωθαν ότι τους κοπανάω μια φτιαχτή ευτυχία στα μούτρα.

Όμως δεν μπορώ να το παίξω αλλιώς: είμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη και ερωτευμένη με τον κατά 28 χρόνια μεγαλύτερο μου σύζυγό μου. Ξέρω πως κάποιοι ψάχνετε τον λάκο στη φάβα που θα σας αποκαλύψει πώς καταλήξαμε παντρεμένοι ο Μάνος και εγώ, όμως σας διαβεβαιώ ότι μιλάμε για έρωτα σαν αυτούς που βλέπει κανείς στον κινηματογράφο. Τον αγαπώ τον άντρα μου. Τον λατρεύω. Και μ’ αγαπάει και αυτός.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη και ενθουσιασμένη που είμαι μαμά! Λατρεύω το παιδάκι μου που μπορεί να μην είναι το ομορφότερο ή το εξυπνότερο του πλανήτη, είναι όμως το κοριτσάκι μου, το υπέροχο μοναδικό μου πλασματάκι. Είναι ήσυχη, είναι τσαχπίνα, είναι γλυκειά και για μένα είναι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΗ.  Κουράζομαι, δεν λέω, μην ξεχνάτε πως δεν έχω κοντά τη μαμά μου να πω ότι θα βγω έστω και ένα βράδυ με τον Μάνο, όμως… περνάω όμορφα.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη και τυχερή που το blog μου έγινε για μένα η δουλειά μου. Το πονάω το «Είμαι μαμά», το λατρεύω. Ξοδεύω μεγάλο μέρος της μέρας μου για αυτό, πλούσια δεν θα γίνω ποτέ, πολλές φορές μπαίνουμε και μέσα, όμως ήταν η αφορμή να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους, μαμάδες, επαγγελματίες, επιστήμονες, καταστηματάρχες…

Καμιά φορά, λοιπόν, θέλω να γράψω για όλες αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές και ενώ ξεκινώ, μετά τα σβήνω όλα και πέφτω για ύπνο (μεταμεσονύκτια μου έρχεται πάντα η έμπνευση).

Δεν κοπανάω την ευτυχία μου στα μούτρα των άλλων. Απλά ελπίζω ότι ίσως δώσω έμπνευση σε όλους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Να κάνουν τη ζωή τους ομορφότερη. Ζορίστηκα πολύ, πέρασα και εγώ από πολλές προσωπικές περιπέτειες μέχρι να φτάσω στο σήμερα και να δηλώνω «ήρεμη». Και συνειδητοποίησα ότι είναι στο χέρι μας να αποκτήσουμε όλα όσα ψάχνουμε. Όλοι κρύβουμε μέσα μας απίστευτη δύναμη, αρκεί να ακολουθούμε την καρδιά μας.

Στεναχωριέμαι πολύ κατά καιρούς, όταν διαβάζω περίεργα σχόλια για μένα και την οικογένειά μου.

Θέλω να πιστεύω πως δεν έχουμε πειράξει ποτέ κανέναν.

Είναι εγωιστικό εκ μέρους μου να προσπερνώ τα όμορφα σχόλια που συχνά μου γράφουν μαμάδες και να μένω μόνο στα προσβλητικά. Το ίδιο παθαίνουν, δυστυχώς, 9 στους 10 που εκθέτουν τη ζωή τους με οποιοδήποτε τρόπο. Το δουλεύω ομως…

Θα ήθελα απλά να επισημάνω για μία ακόμα φορά ότι αγαπώ πολύ το blog μου. Αγαπώ πολύ το να είμαι μαμά και να επικοινωνώ με άλλες μανούλες. Κέρδισα πολλά και ξέρω πως θα κερδίσω πολλά περισσότερα από την επαφή μου μαζί τους. Και ξέρω πως και πολλές ακόμα μανούλες πήραν πράγματα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά απόψε… Ίσως θα ήταν καλύτερο να πατήσω ένα delete και να τελειώνω.

Όμως… να, δεν ξέρω γιατί… Είπα να τα γράψω…