Χθες το βράδυ, την ώρα που έπεσα για ύπνο, σκεφτόμουν ότι έρχεται καλοκαίρι, πού να βρω μαγιό να συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα, πώς να κάνω μόδα το «κάθομαι κάτω απ’ την ομπρέλα και δεν ξεμυτίζω ούτε καν μπαίνω στο νερό για να μην καώ -ντεμέκ- από τον ήλιο» και μετά μου ήρθε ένα φλας μπακ παλιότερων καλοκαιρινών στιγμών μου. Αιφνιδιάστηκα όταν έπιασα τον εαυτό μου να στεναχωριέται για μια στιγμή που μάλλον δεν θα τις ξαναζήσει ποτέ.

 

Τι δεν θα ξαναζήσω ποτέ; Να πάω σε ένα beach party και να χορέψω σαν μανιασμένη 3 ώρες κάτω από τον ήλιο. Να σκαρφαλώνω με τους φίλους μου στα βράχια. Να ξεμένω στο beach bar από το πρωί με την αυγούλα μέχρι τη μαύρη νύχτα. Να φορέσω τοσοδούλια μπικινάκια.

 

Γιατί;

 

Γιατί τώρα είμαι μαμά! (Για το θέμα του μπικίνι, δεν φταίει ότι είμαι μαμά, φταίει ότι δεν παίρνω απόφαση να το ράψω το ρημάδι).

 

Θεωρητικά μπορώ ΑΚΟΜΑ να κάνω όλα τα παραπάνω. Αλλά:

 

1. Αν πάρω το παιδί μαζί στην παραλία, μάλλον δεν θα μπορέσω να κάνω ούτε το 1 χιλιοστό των παραπάνω

 

2. Αν πάλι δεν το πάρω -ας πούμε ότι είναι με τη γιαγιά- τίποτα πια δεν θα είναι όπως παλιά.

 

Γιατί την ώρα που θα χορεύω, εγώ θα σκέφτομαι αν έφαγε τα φασολάκια της. Την ώρα που θα σκαρφαλώνω στα βράχια, θα σκέφτομαι να κατέβω μην τυχόν σαβουρντιστώ και αφήσω το παιδί μου ορφανό. Όσο για την διάρκεια της απόλαυσης; Είμαι σίγουρη ότι στις 2 ώρες θα κοιτάω ήδη το ρολόι και θα έχω και τον Μάνο να κλαψουρίζει «Μου λείπει η Αθηνά!» και θα συμφωνώ και εγώ μαζί του.

 

Και γενικά… δεν θα είμαι εγώ! Το παρατηρώ κάθε φορά που βρίσκομαι με τους -χωρίς παιδιά ακόμα- φίλους μου. Όση προσπάθεια και να καταβάλω να αφοσιωθώ σ’ αυτά που μου λένε και να μην αναφέρω οτιδήποτε μαμαδίστικο, πολύ απλά δεν γίνεται… Όση καλή διάθεση και να έχω, όσο και να τους αγαπώ, ούτε στα γκομενικά τους δύναμαι να βοηθήσω πια, ούτε στη διασκέδασή τους να ακολουθήσω. (το είχε πάθει και η Miranda στο Sex and the City, θυμάστε;)

 

Έχω μαμοποιηθεί. Ο καλοκαιρινός μου κόσμος πια είναι καθαρά νερά, οργανωμένες παραλίες χωρίς δυνατά ντάμπα ντούμπα από τα ηχεία, καφές παγωμένος και όχι σφηνάκια και χαζάκια, αντιηλιακά και όχι baby oil, σωσίβια και κουβαδάκια και αγκαλιές με τον άντρα μου και όχι σφυρίχτρες, σαπουνάδες και φλερτ εδώ και εκεί.

 

Και ναι, χθες για μια στιγμή λίγο στεναχωρέθηκα. Μετά απλά κατάλαβα ότι… μεγάλωσα. Ήταν ούτως ή άλλως η ώρα μου να αρχίζω να τα κόβω σιγά σιγά όλα τα τρελά και αλλοπαρμένα. Ok, ίσως αν δεν ήμουν μαμά, μεσολαβούσε ένα διάστημα πλήρους καλοκαιρινής ανεμελιάς με άλλους όρους -π.χ. ελεύθερο κάμπινγκ- αλλά και πάλι, κάποια στιγμή θα τελείωνε και αυτό, δεν θα τελείωνε; (Και στο κάτω κάτω και τα παιδιά μπορούν να κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ! Ο Μάνος, βέβαια, δεν μπορεί, χαχα, είναι εφιάλτης του!)

 

Δεν θα ήθελα να μπω σε σύγκριση και να αποκαλέσω τα τότε καλοκαίρια μου ανούσια και επιφανειακά σε σχέση με τα τώρα μου. Το έχουμε αυτό το κακό «χούι» οι μανούλες. Αλλά, ναι, αλήθεια, ωραία είναι και τα καλοκαίρια με παιδάκια! Πέρσι το έζησα με μωρό τόσοδα και ήταν υπέροχο, οπότε ποιος μας πιάνει φέτος που θα κάνουμε μέχρι και κάστρα στην άμμο -Γιέιιιιιι!!

 

Ωραία θα περάσουμε, το ξέρω!

Μαγιό πού θα βρω, δεν ξέρω!

(Λέω να αρχίσω επιτέλους δίαιτα)

Ολίβια