Όταν σε έχω αγκαλιά, μπορώ…
Όταν σε έχω αγκαλιά, μπορώ…
μαμά Ειρήνη
Για κάθε μανούλα ο πιο σημαντικός χρόνος σταθμός της ζωής της είναι όταν έρχεται στη ζωή το αγγελούδι της, έτσι και για μένα ο χρόνος που πέρασε μου έφερε το πιο μεγάλο δώρο της μητρότητας, αλλά μου στέρησε την αγκαλιά της δικιάς μου ΜΑΜΑΣ.
Έχασα τη Μητέρα μου όταν ήμουν 3 μηνών έγκυος την ημέρα της γιορτής μου. Η απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου δεν ξέρω εάν ξεπερνιέται ποτέ είναι κάτι που το κρύβεις καλά σε ένα μέρος της καρδιάς για να συνεχίζεις να ζεις.
Είχα & έχω παθολογική αγάπη για τη μητέρα μου. Παραδοσιακή Ελληνίδα Μάνα (αλλά και πατέρας συγχρόνως, γιατί ο άντρας της ήταν Ναυτικός), εργαζόμενη γυναίκα και αγωνίστρια. Η Μητέρα μου ήταν αγράμματη όπως πολλά παιδιά που γεννήθηκαν στην κατοχή αλλά με ευφυΐα και δυναμικότητα που θα θαύμαζαν πολλοί «σπουδαγμένοι».
Εάν και προήλθε από μια φτωχή οικογένεια, κατάφερε δουλεύοντας σκληρά και με μεγάλη δική της στέρηση να εξασφαλίσει τα παιδιά για να μη περάσουν αυτά που πέρασε εκείνη- όπως θα έλεγε η ίδια.
Το πιο μεγάλο της πλεονέκτημα, όμως, ήταν ότι είχε μια μεγάλη αγκαλιά για όλους. Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά για τα παιδιά της, τα ανίψια της, τα αδέρφια της, τους φίλους τους και για όποιον τη ζητούσε. Μια αγκαλιά που έδινε απλόχερα παρόλο που εκείνη την είχε στερηθεί τόσο από τους γονείς της αλλά και από τον άντρα της (θύμα ενδοοικογενειακής βίας όπως δυστυχώς πολλές γυναίκες).
Όταν την έχασα, έχασα τον κόσμο. Η ζωή όμως πάντα συνεχίζετai και μαζί με αυτήν έπρεπε να προχωρήσω και εγώ, το όφειλα στη ψυχούλα που είχα μαζί μου και έτσι έκανα.
Είχα μια εγκυμοσύνη με δύσκολες στιγμές και μια γέννα με επιπλοκές, αλλά όπως λένε αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα, έβαλα στην άκρη όλα τα άσχημα και με χαμόγελο καλωσόρισα το μικρό μου Αστεράκι στο κόσμο μας, πριν 2 μήνες.
Την σκέφτομαι συνέχεια, δεν ξέρω εάν ποτέ θα καταφέρω να γίνω τόσο καλή ΜΑΝΑ, όπως ήταν εκείνη αλλά θα προσπαθήσω. Είναι το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω για εκείνη!
«ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ!!! ΜΑΜΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΚΑΝΕΣ ΓΙΑ ΜΑΣ!!!»
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΑΠΟ ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΔΩ....ΑΥΤΟ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ.... Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ... ΜΑΡΤΙΟΣ ΤΟΥ 2009 ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟΝ 3ο ΜΗΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΜΟΥ...ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΛΑΤΡΕΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΜΠΑΜΠΑΚΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ 4ο ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ...ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ , Η ΨΥΧΗ , ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ ΣΤΑ 2....ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ...ΞΕΚΙΝΑΕΙ Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΩΝ ΧΗΜ/ΠΕΙΩΝ...ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ...Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΡΑΤΑΓΕ ΓΕΡΑ!!!ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΟΥΣΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΜΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ..ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΝ ΑΦΗΝΩ ΣΤΟ ΕΞΩΧΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΜΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ... ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ (ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ) Ο ΜΠΑΜΠΑΚΑΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗ ΑΠΝΟΙΑ...18/7/2009 ΩΡΑ 9.15 ΠΜ ΠΡΩΤΟΑΝΤΙΚΡΙΣΑ ΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ Ο ΜΠΑΜΠΑΚΑΣ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΕ...ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.."ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΕΡΘΩ ΤΡΕΧΩΝΤΑΣ..Σ'ΑΓΑΠΩ..."...ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ...ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΟ...ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΟΥΡΗ!!!ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ..ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΗΣΑ...Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΒΕΒΑΙΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ...ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ...ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΟΥΝ...ΓΙΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΖΗΤΟΥΣΑ... ΑΚΡΙΒΩΣ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ 18/7/2011 ΚΑΙ ΩΡΑ 8.15 ΠΜ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ!!!!!! ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ!!!!!!!ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΜΠΑΜΠΑΚΑ...ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!!!
08/08/2010 χάνω τον αδερφό μου 22 χρόνων. Μένω έγκυος τον Νοέμβριο και εγώ έβγαλα όλη μου την εγκυμοσύνη με μαύρα.Γέννησα στις 17/8/2011 και ειλικρινά πιστεύω ότι ο αδερφούλης μου με βοήθησε πολύ!Δεν το ξεπερνάς ποτέ.Μάνα πατέρας αδεφός δεν έχει διαφορά.Αυτό που εγώ νιώθω είναι μια καρδιά στα δυο.Μια κλαίει μια γελάει.Αυτά δεν τ αφήνεις πίσω όσο προχωρας έρχονται μαζί σου.Να είμαστε καλά με τα μωράκια μας και είμαι σίγουρη ότι μας προσέχουν!!!Φιλιά......
Kοριτσια με εχετε συγκινησει παρα πολυ . Να σας ζησουν τα αστερακια σας και να ειστε γερες να θυμαστε τις μανουλες σας.
τον ιανουάριο του 2007 ήμουν 6 μηνών έγκυος όταν έμαθα ότι η μαμά μου πάσχει από μία πολύ σπάνια ασθένεια και ότι έχει 6 μήνες ζωής. τον φεβρουάριο του 2007 έχασα ξαφνικά τον μπαμπά μου. ο πόνος μου μεγάλος. τον μάιο γέννησα τον γιο μου και ένα μήνα έχασα και την μαμά μου.ο πόνος μου αφόρητος.ξαφνικά δεν είχα καθόλου γάλα να θηλάσω και η παιδίατρος μου είπε να σταματήσω την προσπάθεια.ακόμη και τώρα πονάω που δεν μπορώ να τους πάρω τηλέφωνο και που τα παιδιά μου δεν ξέρουν τι υπέροχους γονείς είχα.... καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο σου...
na eisai panta kala na tin thimasai kai efxomai na katafereis na gineis aksia kai kali opws ekeini!!! oi anthrwpoi pethainoun mono otan emeis tous vgaloume apo to mialo kai tin kardia mas... otan kapoios fevgei apo tin zwi einai gia na ethrei kapoios allos kai aftos o allos einai to diko sou asteraki opws to les!!! to keno simplirwnetai me afti tin psixoula dwstis tin agapi pou tis aksizei...
Και εμένα η ιστορία μου είναι παρόμοια. Έχασα την μαμά μου από καρκίνο 2 μήνες μετά από τον γάμο μου, η δίδυμη αδελφή μου έμεινε έγκυος στο 2ο παιδάκι της στα 40 της μανούλας μου και εγώ στους 3 μήνες. Εγκυμονούσαμε με μαύρα, με θυμό και θλίψη, πιστεύουμε ότι τα μωρά τα έστειλε η μανούλα μας, όμως περάσαμε πολύ δύσκολα. Το μόνο που ήθελα ήταν τη μαμά μου!!! Ενηλικιώθηκα απότομα, η ζωή μου κόπηκε στα 2. Δίπλα στην γέννηση η απώλεια του θανάτου ήταν πολύ έντονη! Θήλαζα κι εγώ με θλίψη, μάλωσα πολύ με τον άντρα μου, πέρασα δύσκολα!!! Το γλυκούλι μου προχθές έγινε 4 χρονών. Την δύναμη μου την έδωσε το παιδάκι μου με τον καθημερινό του αγώνα να ζήσει, να μάθει, να μεγαλώσει. Έμαθα μια καινούργια αγάπη, να ζεις για να προσφέρεις. Τον πόνο τον έκρυψα μέσα μου, αγκαλιάζω το μικρό μου και παίρνω δύναμη. Με τον άντρα μου συμφιλιώθηκα, η ζωή έχει πολλά και θα τα ζήσουμε όλα!!! Σας καταλαβαίνω πολύ, και σας σκέφτομαι, να σας ζήσουν τα νινάκια σας!!! Μαμά μου σ 'εχω μέσα μου!!!
Αχ, κορίτσια, πόσο δύσκολο είναι αυτό..... δεν υπάρχει χειρότερο από την ορφάνια της μάνας.... γι'αυτό, όσο τις έχουμε πρέπει να το δείχνουμε έμπρακτα!!! Θα είναι περήφανες οι μανούλες σας από τον παράδεισο, σίγουρα!!!!
καλησπερα κοριτσια εχω χασει κι εγω τη μανουλα μου εδω και 15 χρονια ο πονος ο θυμος και η θλιψη εχει φωλιασει βαθια μεσα στη ψυχη μου υπαρχουν στιγμες που νιωθω ακριβως οπως εκεινη την ημερα "πρωταπριλια" το χειροτερο "ψεμα" που μπορουσαν να μου πούνε σαν ψεμματα μου φαινεται ακόμη και σημερα. εχω γεννησει δυο παιδια ενα 21 μηνων και ενα 34 ημερων και μου η αναγκη μου να της μιλησω να τη συμβουλευτω ειναι τεραστια. το τραγουδι λεει "ζωη που δεν μοιραζεται ειναι ζωη κλεμμενη" εγω εχω να το αλλαξω και να πω "η χαρα της γεννας του παιδιου σου που δε μοιραζεται με τη μανουλα ειναι χαρα κλεμμενη". σε αγαπω μανουλα και σε χρειαζομαι σαν την πρωτη μερα που γεννηθηκα. ειμαι σιγουρη πως εστω και χωρις να σε βλεπω εσυ εισαι παντα διπλα μου. το μικρο σου
Ta niw8w ola,exasa kai gw mana dystoixws,den exei oute enamisi xrono,twra eimai egyos 8elw na trexw na thn brw na ths pw:mana tha gineis giagia alla den kanei na klaiw...den kanei na pen8w..mana einai mono mia makari na me blepei apo kei psila,na xairetai gia mena pou 8a thn kanw giagia...mana mou flukia manoula s agapw mou leipeis kiki s.
Βίοι παράλληλοι... 23-12-2010 επιβεβαιώνεται η πρώτη εγκυμοσύνη μου... 11-01-2011 "φεύγει" η μητέρα μου... Δεν πρόλαβα να την αποχαιρετήσω... 6 μήνες σε ακινησία... 2 αιμορραγίες... Χάπια με το κιλό... Ψυχολογία στα Τάρταρα... Δε μπορώ να πενθίσω... Δε μπορώ να κλάψω... Δε μπορώ να εκτονωθώ... ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ... Μπορεί να χάσω το έμβρυο... 13-08-2011 έρχεται στον κόσμο η κόρη μας... 04-12-2011 τη βαπτίζουμε με τ' όνομα της μητέρας μου... Θηλάζω... Δεν κάνει να κλάψω... Δεν μπορώ να εκτονωθώ... Την κοιτώ και παίρνω δύναμη από τη ματιά της... Κάποια στιγμή θα συναντήσω και πάλι τη μητέρα μου... το ξέρω κι ηρεμώ.
τι να πω!Μόνο κουραγιο μανουλα και αυτη η ψυχουλα που γεννηθηκε θα φερει τη χαρα στη ζωη σου και το χαμογελο και μονο για το μωρο σου θα τα ξεχνας ολα και θα χαμογελας!Και η μανουλα σου σας προσεχει απο ψηλα!
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΟΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΜΑΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ.ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ.