Του είπα ψέματα πως έπαιρνα αντισυλληπτικά και το πλήρωσα ακριβά…

Δεν είμαι μαμά, αλλά έχω μεγάλη ανάγκη να μοιραστώ την ιστορία μου. Κάποιες θα με καταλάβετε και κάποιες θα με κρίνετε.

Με τον σύντροφο μου γνωριστήκαμε από κοινούς γνωστούς και για λόγους διαμονής του (άδεια παραμονής, διότι είναι αλλοδαπός) στην χώρα μας. Λόγω του ότι έλειπε στο εξωτερικό, αναπτύξαμε μία υπέροχη φιλική και ερωτική (στα λόγια βέβαια) σχέση. Δεθήκαμε πολύ και όταν ήρθε στην Ελλάδα για εμένα ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Ήμουν σίγουρη ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν το άλλο μου μισό. Ήθελα να κάνω μια μεγάλη οικογένεια μαζί του. Και επειδή ήξερα πως εκείνος δεν ήταν έτοιμος ακόμα, του είπα ψέμματα ότι παίρνω αντισυλληπτικά. Ξέρω, ότι αυτό που έκανα ήταν φρικτό. Και η κατάληξη της βλακείας αυτής ήταν καταστροφική για την ψυχική μου υγεία και όχι μόνο.

Έμεινα έγκυος και χωρίς να το γνωρίζουμε, αποφάσισε να χωρίσουμε και να λύσουμε το σύμφωνο συμβίωσης, γιατί δεν άντεχε την πίεση μου. Μια εβδομάδα μετά και χωρίς καμία καθυστέρηση στην περίοδο μου, ξαφνικά είχα ζαλάδες και εμετούς. «Από την κακή διάθεση που χωρίσαμε, θα είναι» σκέφτηκα. Δύο ημέρες μετά και ενώ έκανα μπάνιο είδα πολύ λίγο, αίμα να τρέχει ανάμεσα στα πόδια μου και βγαίνοντας έχασα τις αισθήσεις μου (πιθανόν απο φόβο). Όταν συνήλθα πήρα τηλέφωνο σε νοσοκομείο που εφημέρευε και μου είπαν να πάω από εκεί. Χωρίς καμία εξέταση μου είπαν ότι ήταν αποβολή και με έδιωξαν. Αργότερα έμαθα πως αυτό που έκαναν ήταν παράνομο και ότι έπρεπε να εξεταστώ και στην περίπτωση αποβολής να γίνει καθαρισμός

Γύρισα σπίτι μου κλαίγοντας. Είχα τόση ανάγκη να με σφίξει στην αγκαλιά του και να μου πει ότι είναι δίπλα μου, κάτι τέτοιο όμως δεν ήταν εφικτό. Την επόμενη μέρα επισκέφθηκα τον γυναικολόγο μου ο οποίος μου είπε να κάνω οπωσδήποτε εξέταση β’ χοριακής. Και την έκανα. Και ήμουν έγκυος.

Με τα πολλά το ανακοίνωσα στον πρώην μου και η απόφαση του ήταν η έκτρωση για πολλούς λόγους. Κυρίως οικονομικούς. Η οικογένεια μου και η οικογένεια του συμφωνούσαν απόλυτα. Πίστευα πως μόνη μου δεν θα τα κατάφερνα να μεγαλώσω ένα παιδί. Πήγαμε μαζί σε ιδιωτική κλινική και έγινε η έκτρωση. Από τότε μείναμε μαζί άλλους 4 περίπου μήνες μέχρι που ξαναχωρίσαμε. Μέχρι εκείνη την στιγμή έκανα σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Από εκεί και πέρα έπεσα σε κατάθλιψη.

Πρόσφατα και μετά από αρκετό καιρό χωρισμένοι, τα ξαναβρήκαμε. Πριν ενάμιση μήνα αποφάσισα και επισκέφθηκα έναν ψυχολόγο-ψυχίατρο για να μπορέσω να ξεπεράσω το λάθος που έκανα τότε. Η διάγνωση του «ψυχική διαταραχή λόγω κρίσεων άγχους». Πήγα και σε δεύτερο, τα ίδια. Θέλει πολύ δουλειά για να ξεφύγω αλλά ποτέ δεν θα είμαι 100% καλά. Οι κρίσεις αυτές που εγώ δεν τις αισθάνομαι, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό στο ότι δεν θέλω να μένω μόνη μου, για την εμμονή μου να κάνω οικογένεια, για την πίεση που ασκώ στους γύρω μου και για πολλά ακόμα. Λυπάμαι που έκανα την έκτρωση και δεν κράτησα το μωράκι μου. Έχω μπει με τον γιατρό μου σε μία διαδικασία να αποβάλω από πάνω μου όλες τις πιέσεις που ασκώ στον κόσμο και τις εμμονές μου.

Όσο για τον σύντροφο μου δεν ξέρω αν θα αντέξει να μείνει δίπλα μου σε αυτήν την προσπάθεια μου. Συγνώμη εάν σας κούρασα.

Π. Χ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com