Το ότι παραλίγο να τον χάσω, μου άλλαξε τη ζωή!

Το ότι παραλίγο να τον χάσω, μου άλλαξε τη ζωή!

μαμά Αλίκη

Μέσα απο αυτό μου το γράμμα θα ήθελα να περιγράψω την δική μου εμπειρία εγκυμοσύνης – τοκετού για να δώσω κουράγιο σε όσες μανούλες περνούν κάτι παρόμοιο.

Έμεινα έγκυος μετά από συνειδητη απόφαση του συζύγου μου και δικιά μου και μετά από 10 χρόνια σχέσης.

Έμεινα αμέσως έγκυος! Τον 1ο μήνα προσπαθειών είχα καθυστέρηση και παρόλο που ήταν δύσκολο καθότι είχα ιστορικό ενδομητρίωσης και πολυκυστικών ωοθηκών.

Η χαρά μεγάλη! Κλαίγαμε με τον άντρα μου απο συγκίνηση!

Έγιναν όλα τα καθιερωμένα, χοριακή αιματολογικες και όλα καλά.

27/8/2010 πάμε για την αυχενική διαφάνεια! Μεγάλη αγωνία αλλά και χαρά ταυτόχρονα μιας και θα έβλεπα το παιδάκι μου.

Ο εξεταστής ξεκινάει την εξέταση. Περνάει ώρα…. δεν μιλάει… του λέω: συμβαίνει κάτι;

Και μου απαντά ότι η μέτρηση της αυχενικής είναι μεγάλη… Το είχα καταλάβει. Είχα διαβάσει τι σήμαινε αυτό.

Τελειώνει την εξέταση και με ενημερώνει για τις μετρήσεις και για τις πιθανότητες εμφάνισης συνδρομου down. Με ενημερώνει για το τι δυνατότητες έχουμε από εδώ και πέρα.

Κλάματα και αγωνία. Αλλάζω τον πρώτο μου γυναικολόγο γιατί στην απάντηση του αν πρέπει να κάνει αμνιοπαρακέντηση (27 χρονών εγω) μου λέει: «Αν ήσουν γυναίκα μου, θα σου έλεγα να μην κάνεις… αλλά αν κάτι πάει στραβά, δεν θα μου πεις ότι εγώ σου είπα να μην κάνεις«

Ψάχνω γιατρό… πάω και αποφασίζουμε να κάνουμε άμνιο.

Από την 12η – 17η εβδομάδα που έκανα τελικά την άμνιο, ήμουν σαν να μην ήμουν έγκυος.  Δεν το σκεφτόμουν ούτε το συζητούσαμε με τον άντρα μου. Δεν ηθελα να δεθώ με το μωρό μου. Ένιωθα το μυαλό μου να το χάνει και μόνο στην ιδέα ότι θα έπρεπε να έκανα διακοπη αν το παιδί παρουσίαζε το σύνδρομο. (Θαυμαζω τις μανουλες που προχωραν την κυηση σε περιπτωση συνδρομου, εγω ομως δεν θα μπορουσα να το κανω)  Ο περίγυρός μου κυριολεκτικα στον κοσμο του… αλλα αν δεν έχεις περάσει δύσκολα, πώς να κατανοήσεις;

Ηρθε η ωρα για την αμνιοπαρακεντηση. Φοβόμουν παρα πολύ. Μέχρι το απογευμα της ίδιας μέρας έτρεμα. 2 μέρες μετά βγήκε η ταχεία. Όλα καλά! Δάκρυα συγκίνησης έτρεχαν στο πρόσωπό μου.

Επιτέλους, λέω, θα αρχίσω να χαίρομαι. Δεν πειράζει που έχει περάσει καιρος. Στο ενδιάμεσο έκανα και υπέρηχο καρδιας εμβρύου…

4 εβδομάδες μετά πάμε για την β επιπέδου. Ξεκινάει η εξέταση. Όσο ο γιατρός δεν μίλαγε έλεγα μέσα μου:»Εφοσον δεν έχει πει κάτι, είναι όλα καλά»

Τελειώνει την εξέταση και μου λέει «Το μωρό έχει μονήρη ομφαλική αρτηρία. Αυτο πολλες φορές συνδέεται με το συνδρομο edwarts, διαφορετικά το παιδί δεν θα έχει καλή τροφοδοσία και υπάρχει περίπτωση να το παρουμε πιο νωρις”

Κλάματα πάλι… κοιταζα τον άντρα μου. Και αυτός χαμένος. Βγαίνουμε, συνανταμε τον γιατρο και μας λεει «Τα λέμε σε ένα μήνα…» και φεύγει…

Εγώ μένω κάγκελο. Παρολο που την ίδια μερα το απογευμα επικοινωνήσαμε μαζί του, εγω έχασα την εμπιστοσύνη μου γιατί τον είχα ανάγκη εκείνη τη στιγμή.

Από καθαρή τύχη, (γιατί δύσκολα μπορείς να κλείσεις ραντεβού), κλείνω ραντεβου σε έναν απίστευτο μα πάνω από όλα άνθρωπο, γιατρο.

Μου εξηγει κάποια πράγματα και αμέσως νιώθω ότι βρήκα τον άνθρωπό μου. Με έπαιρνε τηλέφωνο συνέχεια για να ρωτήσει πώς είμαι… καταλάβαινε την αγωνία μου.

26η εβδομάδα, ειχα πρόωρες συσπάσεις… κανω τα απαραίτητα με ενέσεις κλπ και μένω στο κρεβάτι.

Αισίως μπήκα στον μήνα μου στις 9/2/2011. Το άγχος μεγάλο. Ο φόβος μεγαλύτερος. Ήθελα να γεννήσω. Όχι επειδή κουράστηκα, όχι επειδή βαρέθηκα, αλλά γιατί ήθελα να δω ότι είναι καλα. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν θέλαμε να είναι κανεις στο μαιευτήριο όταν θα γένναγα.

26/2/2011 πρωί. Ημέρα Σαββάτο. Είχα πονάκια, Στην αρχή αραιά και μετά συστηματικά. Μιλάω με την μαία μου και τον γιατρό μου και με ενημερώνουν για το τι πρέπει να κάνω.

3 τα ξημερώματα ημέρα Κυριακή 27/2/2011 φεύγω από το σπίτι για το μαιευτήριο. «Άραγε γεννάω;;» σκεφτόμουν.

Πάω, με εξετάζουν και μου λένε «Έχετε διαστολή 1, κάνουμε εισαγωγη!!!«

ΤΕΛΕΙΑ !!!!!!!!!!!! Η χαρά μου μεγάλη έλεγα σε λίγες ώρες θα είμαι μανούλα!! Γινονται τα διαδικαστικά και με πάνε στην αίθουσα ωδινών. Η μαία μου και ο άντρας μου από την αρχή δίπλα μου!!! Όλα καλα! Άκουγα την καρδούλα του μωρού μου! Τι ωραία αίσθηση! Πήγαινα καλα! Αργά αλλά σταθερα!  Ημουν χαρούμενη! Τον τελευταίο καιρό είχα αρχίσει να είμαι αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά!

Ένιωθα ασφάλεια! 10:00 ήρθε και ο καλός μου ο γιατρός!! Γέλια, πειράγματα!!! Πώς πέρναγε η ώρα! Με εξετάζει και μου λέει «Εσύ πας καλά!!!! Θα γεννήσεις!!!» Γέλια εγώ.

Μου σπάει τα νερά…. και ξαφνικά σταματάει η καρδιά του μωρού μου… τακ τακ τακ τακ τακ…………..τακ……..μπιπ…..

Αμέσως μπαίνουν μέσα 3-4 άτομα. Μου βάζουν οξυγονο. Μου φωνάζουν να πάρω ανάσες… μετα από λίγο επανηλθε η καρδια…

Στην επόμενη σύσπαση ξανα το ίδιο τακ τακ τακ τακ τακ…………..τακ……..μπιπ…..

Άρχισα να τρέμω, είχα πάθει σοκ. Ο άντρας μου δίπλα μου με κοιταζε σαστημένος. Από μέσα μου έλεγα συνέχεια «Παναγία μου, πέρασα τόσα πολλά, θα μου τον πάρεις τωρα;;» και έλεγα το Πάτερ ημών…

Ο γιατρός μου έπρεπε να πάρει 2η γνώμη. Σε κάθε σύσπαση τακ τακ τακ τακ τακ…………..τακ……..μπιπ…..

Όλο το προσωπικό που ήταν βάρδια ήταν στο θάλαμο μου. Έρχοταν ο ένας γιατρός μετά τον άλλο και κανεις δεν έλεγε αυτό που έλεγε ο γιατρός μου. Όλοι έλεγαν… δεν είναι τίποτα. Τράχηλος είναι. Πλέον πόναγα αρκετά. Αλλά δεν έβγαζα κιχ. Ούτε καν θυμάμαι τον πονο. Ο φόβος δεν καταλάβαινε πόνο. Αναισθησία δεν μπορούσα να πάρω, γιατί μου είχε γίνει επισκληρίδιος στις 4:00 το πρωι με πολυ λιγο φαρμακο, και μετα δεν ζήτησα άλλο γιατί άντεχα τους πόνους. Μου λέει η καλη μου μαία : «Αλικάκι δεν μπορω να σου δώσω φαρμακο τωρα, πρέπει να σταθεροποιηθεί το μωρό«

Σε όλη αυτή την ώρα άκουγα ότι έλεγαν να ειδοποιηθουν ο νεογνολόγος και κάποιος άλλος (δεν θυμαμαι ποιος) γιατί υπάρχει περιστατικο. Εμενα με ρώταγαν διάφορα ιατρικα.

Η ώρα 11:30. Βγάζουν παλι τον Κώστα έξω για να με εξετάσει άλλος ένας γιατρός. Η καρδια του μικρού μου σταματαει και το μπιπ ακούγεται συνέχεια. Με εξετάζει την 1η φορά. Λέει στον γιατρό μου «Χρήστο, είναι τράχηλος«

Ο γιατρός μου τον κοιτάζει και του λέει «Εξέτασε ξανα«

Με εξετάζει για 2η φορά κοιτάζοντας τον γιατρό μου και του λέει : «Χρήστο έχεις δίκιο, είναι πρόπτωση ομφαλιας«

Αρχίζουν να φωνάζουν όλοι (ακομα και τώρα που σας γράφω κλαίω και ανατριχιάζω) «Γρήγορα, χάνουμε το παιδί«.

Κοιτάω τον άντρα μου στα μάτια… με κοιτάζει και αυτος. Πετάγεται ο γιατρός μου έξω τρέχοντας. Φωνάζει στον άντρα μου «Δεν προλαβαίνω να σου εξηγήσω.. έχουμε πρόπτωση ομφαλιας… χάνουμε το παιδι«

Έρχεται η αναισθησιολόγος, άρχισε να μου βάζει αναισθησία. Είχα γύρω μου περίπου 10 άτομα, άρχισαν νε με μεταφέρουν με το φορείο. Μία μαια ανεβαίνει πάνω στο φορείο και μου βάζει ένα σωληνάκι από κάτω. Μέσα σε ένα λεπτό ήμουν στο χειρουργείο και έβλεπα τον γιατρο μου έτοιμο. Το μπουκάλια με το betadin τα άδειαζαν πάνω μου. «Γρήγορα – γρήγορα χάνουμε το παιδι. Μην αργείτε» Η επισκληρίδιος δεν πρόλαβε να με πιάσει.

«Ναρκώστε την, χανουμε το παιδί«, τα τελευταια που άκουσα : «Την νάρκωσα, την ναρκωσα, κάποιος να της βγάλει τα γυαλια, νυστερι..«

Η ώρα 11:35.

Ξύπνησα μετά απο 1 1/2 ώρα στην ανανηψη. Που ειναι το μωρο μου; Ρωταγα. Μου λενε είναι καλά. Δεν τους πίστευα. Έρχεται ο γιατρός μου και μου λεει «Είχες φτάσει 8 διαστολη. Σε μισή ώρα θα γένναγες. Θα χάναμε όμως το παιδι. Έπαθες πρόπτωση ομφαλίας«

Ζήτησα να δω τον άντρα μου. Δεν τους πιστευα, νομιζα οτι μου έλεγαν ψέματα.

Με πάνε να τον δω. Έκλαιγε.

Τον ρωτάω: Ζει;

Μου λεει Ναι.

Έχει σύνδρομο down;

Όχι μου απαντάει.

Έχει σύνδρομο Edwarts;

Όχι μου απαντάει.

Μήπως έχει τη μύτη μου; Γιατί δεν θέλω να τον κοροιδεύουν τα παιδιά στο σχολείο, τον ρωτάω.

Σκάει στα γέλια και μου λεει όχι. Με αγκαλιαζει και αρχίζουμε να κλαίμε και οι δύο από ανακούφιση και χαρά.

1 ώρα μετά αντίκριζα για πρώτη φορά τον 2ο άντρα της ζωής μου… Τι να πω για αυτη τη στιγμη;;

Αυτή η ματιά και όλη αυτή η εμπειρια με έκανε να αλλάξω 180 μοίρες…

Αποφάσισα ότι θα αφιερώσω όλη μου τη ζωή σε αυτόν τον άγγελο. Σταμάτησα την κύρια δουλεια μου και ξεκίνησα να ασχολούμαι με την μέχρι τότε δεύτερη δουλεια μου, από το σπίτι. Ξεκινησα ξανά απο την αρχή αφήνοντας μια πραγματικά πολύ καλή καριέρα.
Όλοι μου έλεγαν τι κανεις, σε καιρούς κρίσης, με τοσα λιγα που παίρνει ο άντρας σου, με ενα δανειο… ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;

Κανεις δεν μου έλεγε μπράβο που αποφάσισα να κάνω ότι είναι αυτονόητο. Να μεινω με το παιδί μου.

Η ζωή μου σήμερα είναι δύσκολη. Πολύ προσπάθεια για να στησω την νέα μου δουλεια, με πολλές δυσκολίες και πολέμους από ανταγωνιστές, (γιατί κανείς δεν μπορει να δεχτει κάθε νέο πρόσωπο που μπαίνει στην αγορά… σε βλέπουν και σε αντιμετωπίζουν και σε πολεμουν σα να προσπαθεις να τους παρεις τη δουλεια, λες και δεν υπάρχει δουλεια για ολους) και με πολλά οικονομικά προβλήματα…

Εμένα όμως δεν με πειράζει… γιατί είμαι ευτυχισμένη!!!
Σε άλλη φάση της ζωής μου θα ένιωθα ότι πνίγομαι.
Όμως εγώ ειμαι ευτυχισμένη, καθε πρωι που βλέπω τα μάτια του γιου μου, ειμαι ευτυχισμένη που ειμαι μαζί του όλη τη μέρα, είμαι ευτυχισμένη που μυρίζω την μυρωδιά του συνέχεια!!!

Ότι δυσκολίες και να μου παρουσιαστούν, όσα εμποδια και να πρέπει να αντιμετωπίσω, εγώ είμαι ευτυχισμένη…

Γιατί έκανα ότι καλύτερο για το παιδί μου!!! Είμαι μαζί του!!!

Μέσα από αυτό το γράμμα μου θέλω να σταθώ σε όλες τις μανούλες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, αλλά και να πώ σε όλες τις μανουλες… «ΤΟΛΜΗΣΤΕ… ΑΛΛΑΞΤΕ… ΜΕΙΝΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ«

Με φιλικούς χαιρετισμους.

Αλίκη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com