Παντρεμένη με «καλό παιδί», αλλά…

Είμαι χρόνια παντρεμένη μ’ έναν άνθρωπο, που όλοι αποκαλούν «καλό παιδί». Τι σημαίνει άραγε καλό παιδί;;;; Το ότι δεν πίνει; Όχι δεν πίνει. Το ότι δεν με κακοποιεί σωματικά;; όχι ποτέ δεν το έκανε. Το ότι δεν φέρεται άσχημα στο παιδί;;; Όχι. Ούτε αυτό το κάνει. Δουλεύει, φέρνει λεφτά στο σπίτι, νοιάζεται για πολλά πράγματα. Αλλά…. για τα «πάνω-πάνω». Τι εννοώ….

Δεν νοιάστηκε ποτέ να καθησυχάσει τους φόβους μου. Είτε αυτοί είναι μικροί, είτε αυτοί είναι μεγάλοι. Δεν μπήκε ποτέ μπροστά σαν άντρας να πει «stop!! Εδώ είναι η οικογένειά μου και δεν την πειράζει κανείς!!». Δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να συζητήσει με το παιδί τους προβληματισμούς που έχει για τις φιλίες, για τις σχέσεις, για το περιβάλλον, για το ‘γιατί’ του.

Ναι είναι καλό παιδί. Σε γενικές γραμμές. Γιατί τελευταία (μετά από 15 χρόνια που μετράμε μαζί) κατάλαβα ότι είναι εκδικητικός. Θυμάται. Θυμάται και περιμένει στη γωνία πότε θα με βρει εκτεθειμένη να μου πει «εσύ τότε…αυτό!!!». Τι ασφάλεια να νιώσω;;; Πώς να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί του όταν βλέπω τέτοιες πια αντιδράσεις;;; Οι φωνές;;; Δίνουν και παίρνουν. Μόλις τολμήσω να πω, πως κάτι πρέπει να γίνει αλλιώς, τα ντεσιμπέλ σπάνε τζάμια. Κι επειδή βαρέθηκα τις φωνές, η απάντηση πια είναι…. «εντάξει, εντάξει…», συνοδευόμενο από χαμήλωμα του κεφαλιού.

Όλοι μου λένε να κάνω άλλο 1 παιδάκι. Ότι είμαι ακόμα πολύ νέα και πως το παιδί μου θα θέλει μια παρέα, όχι μόνο τώρα, μα και όταν μεγαλώσει. Ως μοναχοπαίδι, δεν ένιωσα μοναξιά. Φρόντιζα και είχα πάντα φίλους. Αλλά κι αυτοί με πούλησαν και πλέον προτιμώ τη μοναξιά. Σκέφτομαι πολλές φορές πως όταν φύγουν οι δικοί μου, θα μείνω μόνη και θα πρέπει να αντιμετωπίσω τα πάντα μόνη. Ναι…οκ. Έχω το παιδί μου, μα αυτό θα κάνει τη δική του ζωή και τη δική του οικογένεια. Απ’ τη φούστα μου θα κρέμεται; Όχι!! Αυτό δεν το θέλω!!! Απ’ την άλλη, βλέπω τι γίνεται στη δική του οικογένεια. 4 παιδιά και μόνο ο ίδιος του νομίζει ότι αγαπιούνται μεταξύ τους. στην πραγματικότητα, ο καθένας την παρτάρα του και πώς θα φάει περισσότερα από τον άλλον. Κατάντια….!!

Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα, όσα γράφω. Δεν ξέρω καν αν έχουν νόημα. Όμως, αυτά και άλλα τόσα βασανίζουν το μυαλό και την ψυχή μου όταν ξαπλώνω, όταν διαβάζω, όταν πλένω πιάτα, όταν οδηγώ, όταν κάνω μπάνιο, όταν….όταν….όταν….

Η μόνη μου παρηγοριά, το παιδάκι μου. Που ξυπνάει και μου χαρίζει το υπέροχο χαμόγελό του. Που σχολάει απ’ το σχολείο και φωνάζει «μανούλα». Που ότι κι αν κάνω μου λέει ότι είμαι πανέμορφη. Που όταν δεν του αρέσει το φαγητό μου λέει πως δεν φταίω εγώ, δεν το έκανα εγώ άνοστο, τα φασολάκια (π.χ.) φταίνε. Που όταν με βλέπει θλιμένη έρχεται και μου χαϊδεύει τα μαλλιά…..

Φαινομενικά τα έχω όλα. Γονείς, οικογένεια, παιδί, σπίτι, καλή δουλειά, καλό σύζυγο, δεν μου λείπει το φαί, δεν με κυνηγάν οι τράπεζες, δεν με κυνηγά η εφορία…. Με κυνηγούν όμως οι σκέψεις.

Πολλοί θα με χαρακτηρίσουν αχάριστη, πολλοί θα μου πουν ότι τα βρήκα πολλά, πολλοί θα πουν ότι παρασκέφτομαι ή ότι δεν πέρασα τα χειρότερα για να ξέρω πως είναι. Τα πέρασα τα χειρότερα. Και το να μην έχεις να φας, και το με παίρνει η εθνική και να κάνω την πάπια, και το να μην έχω να πάρω στο παιδί παπούτσια και να πηγαίνω στους κινέζους να ψάχνω για ‘καλό’ πάτημα, και να μην έχω να πάρω εισιτήριο για να πάω για δουλειά, και να μην έχω ούτε 50 λεπτά να πάρω ένα κουλούρι να φάω και να είμαι από τις 6.30 το πρωί μέχρι τις 4 που επέστρεφα στο σπίτι χωρίς να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. Ξέρω. Τα πέρασα. Αλλά ακόμα κι αυτά δεν τα  εκτίμησε ο καλός μου. Γιατί εγώ δεν είχα, για να βάζει βενζίνη εκείνος να πηγαίνει στη δουλειά του, παρόλο που είχε μπροστά στάση του μετρό. το παιδί δεν είχε παπούτσια, για να έχει να πάρει εκείνος τον καπνό του. Μου έφερνε ο πατέρας μου κρέας, γιατί εκείνος ήθελε να έχει πρόγραμμα στο κινητό του 100€.

Αλλά, είπαμε…. «Είναι καλό παιδί»!!!

Εγώ;;; Τι είμαι;;;;

Φιλικά,

(ας πούμε)

Αναστασία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com